ရြက္မြန္စာမ်က္ႏွာ

Friday, January 22, 2016

ျမန္မာျပည္နယ္ဆိုတာ

တုိင္း ရင္းသားျပည္သူအားလံုးက အနာဂတ္မွာ ဒီမိုကရက္တစ္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတခု တည္ေဆာက္မွာကို သေဘာတူ ၾကမယ္ ဆိုတာ အထူးေျပာစရာပါဘူး။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ မတူကြဲျပားတဲ့ တုိင္းရင္းသားမ်ား အားလံုးၾကားမွာ တန္းတူရည္တူ ျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ ရည္ရြယ္တာေၾကာင့္ အထူးေကာင္းမြန္တဲ့ စနစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္ထုိက္တဲ့ ကိစၥပါ။ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစရိွတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို တတ္စြမ္းသမွ် အားလံုးသာတူညီမွ် ခံစားႏုိင္ခြင့္ ဆိုတာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေထာင္မယ္လို႔ ဆိုတဲ့အခါမွာ ညိွႏႈိင္းရမယ့္ အရာေတြက မ်ားျပားလွတယ္၊ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူဘူး ဆိုတာကိုလည္း သတိခ်ပ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။

အခုရက္ပုိင္းမွာ အသံထြက္လာပါတယ္။ အဲတာကေတာ့ ဖက္ဒရယ္လို႔ ဆိုလုိက္တ့ဲအခါမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ ျပည္နယ္ တခု သတ္မွတ္ေရးဆိုတဲ့ ကိစၥရပ္ပါပဲ။ သက္ဆုိင္ရာ တုိင္းရင္းသားေတြမွာ ျပည္နယ္တခုစီပဲ ရိွသလို ျမန္မာ တုိင္းရင္းသားမ်ား အတြက္လည္း ျပည္နယ္တခု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရိွေရးဆိုတဲ့ အသံျဖစ္ပါတယ္။

ခ်င္းျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္၊ ရခုိင္ျပည္နယ္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ စသျဖင့္ ရိွထားေပမယ့္ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ၾကည္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ျပည္နယ္ဆိုတာ အတိအက် မရိွပါဘူး။ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ား အေနမ်ားတဲ့ ေဒသေတြကို စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ မႏၱေလးတုိင္း၊ မေကြးတုိင္း၊ ပဲခူးတုိင္း၊ ဧရာဝတီတုိင္း၊ ရန္ကုန္တုိင္း၊ တနသၤာရီတုိင္း စသျဖင့္ အေနနဲ႔သာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တင္ျပလိုတာက ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ား အတြက္ ျပည္နယ္တခု သတ္မွတ္ေရးဆိုတာကို မူအေနနဲ႔ မျငင္းလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ား အားလံုးအတြက္ နယ္ေျမတခုကို တဆက္တစပ္ထဲ ျပည္နယ္တခုအေနနဲ႔ သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ လြယ္ပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြ အေနမ်ားတဲ့ တုိင္းေတြအားလံုးကို စုေပါင္းၿပီး ျမန္မာျပည္နယ္ တခုထဲ အေနနဲ႔ သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားဆိုတာ အားလံုး ဝုိင္းဝန္းစဥ္းစားဖို႔ လိုပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ပထဝီအေနအထားနဲ႔ ေရွးတုန္းကစလို႔ အခုအထိ လက္ရိွတည္ရိွ ေနတဲ့ လူမႈေရးႏုိင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ားအရ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားခ်င္းတူေပမယ့္ အနိမ့္အျမင့္ ကြဲျပားေန တာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနပါေသးတယ္။ တျခားတုိင္းရင္းသားမ်ားၾကားမွာလည္း အဲသလို မတူကြဲျပားတဲ့ အနိမ့္အျမင့္ေတြ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာေတြက လူမ်ားစုျဖစ္ေနၿပီး ဆင္းရဲမြဲေတေနသူ အမ်ားအျပားရိွသလို တျခားတုိင္းရင္းသားအုပ္စုမ်ားထက္ ေကာင္းက်ဳိးကိုခံစားရတဲ့ လူဦးေရကလည္း ကိန္းဂဏန္းအရ ပိုမ်ားပါတယ္။

ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ျပည္နယ္တခု သတ္မွတ္ေရးဆိုတဲ့ အဆိုတင္သြင္း လာတာကို ၾကားဖူးတဲ့ အခ်ိန္က ရွစ္ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈအၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ေတာခိုစဥ္က စၿပီးၾကားဖူးတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ ေလာက္ရိွခဲ့ပါၿပီ။ နယ္စပ္ေတာတြင္း စခန္းေတြဆီကို အဲဒီအဆိုကို ဦးေဆာင္လာေရာက္တင္ျပသူက ကေနဒါ ႏုိင္ငံမွာ အေျခစုိက္ေနထုိင္တဲ့ ဦးဟန္ေညာင္ေရႊ ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္မိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရအၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ ပထမဆံုး သမတႀကီး ေစာ္ဘြားႀကီး စပ္ေရႊသုိက္ရဲ့ သားတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာတုိင္းရင္းသား ေတြအေနနဲ႔ တုိင္းေတြ အမ်ားအျပားမွာ တည္ရိွေနမယ့္အစား ျပည္နယ္တခုအေနနဲ႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရိွဖို႔ ဆိုတာကို သီအိုရီအရေရာ ႏုိင္ငံေရးမူအရေရာ ေတာခိုျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တျခားေသာတုိင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္းေတြပါ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေသးစိတ္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ အထမေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဒီအခ်ိန္တုန္းက လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္း အေတာ္မ်ားမ်ား မီခိုေနရတဲ့ ေကအန္ယူတို႔ရဲ့ မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္ကို ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထဲမွာ အစိုးရစစ္တပ္မ်ား သိမ္းပုိက္သြားႏုိင္ တာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲတာရဲ့ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ဘယ္လို ဖက္ဒရယ္ ထူေထာင္မလဲ၊ ျပည္နယ္မ်ားကို ဘယ္လိုဖြဲ႔စည္းၾကမလဲ ဆိုတဲ့ အေသးစိတ္ကိစၥမ်ားဟာ ေနာက္ကိုေရာက္သြား ရတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အခြင့္အလမ္းေပၚရင္ ေပၚသလို ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားဆိုသလိုေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ အတြင္းမွာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့အသြင္ကို မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

အဖြဲ႔ေတြအားလံုး ျပန္႔ႀကဲသြားခဲ့ တာေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္တခ်က္က တခ်ဳိ႔လည္း အစိုးရနဲ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲသြားတာ ေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။

ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြခ်ည္းပဲ တျပည္နယ္သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ျဖစ္ေရးဆိုတာ အျမင္အရ၊ အေတြးအရ၊ အယူဆအရ၊ သီအိုရီအရ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္လိုေဖာ္ေဆာင္မလဲ။ အေတာ့္ကိုမလြယ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြခ်ည္း တျပည္နယ္ထဲ ျဖစ္ေရးကို ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ ျမန္မာခ်င္းမွာေတာင္ ျပႆနာရိွလာတာကို ေတြ႔လုိက္ ရပါတယ္။ အဲတာက ဘယ္လိုျပႆနာလဲဆိုတာ တင္ျပပါ့မယ္။ ျမန္မာေတြခ်ည္း တျပည္နယ္ထဲ သတ္မွတ္ရမယ္ဆိုေတာ့ အထက္သားေတြက "ဟာ ဒီလိုဆိုရင္ ေအာက္သားေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေအာက္မွာ ငါတို႔ကေနရမွာလား" ဆိုတဲ့ မေက်နပ္တဲ့ အျမင္ကို စေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ျမန္မာခ်င္းေတြ ျဖစ္ရဲ့သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသလို ယူဆရတာလဲ။ ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ပေဒသရာဇ္ေခတ္အၿပီး အဂၤလိပ္ကိုလိုနီလက္ထက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ကာလမ်ားမွာ ရန္ကုန္အပါအဝင္ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာဟာ အထက္ပုိင္းေဒသ အညာေဒသေတြထက္ ပိုဖြံ႔ၿဖိဳးပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားေဒသမ်ားကေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။ ကိုလိုနီရံုးစုိက္တဲ့ ေအာက္ျပည္ျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္နဲ႔ အနီးတဝိႈက္ဟာ ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး၊ ကုန္သြယ္ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ေရး၊ ေခတ္သစ္ပညာေရး စတာေတြမွာ ထိပ္ဆံုးက ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ လက္ထက္မွာ အာဏာရိွသူ၊ အေရးပါအေရာက္သူ ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေအာက္သားေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အထက္အညာက ေျပာင္းေရႊ႔သြားလို႔ ေနာက္ပုိင္း ေအာက္သားျဖစ္သြား သူေတြလည္း အႀကံဳးဝင္ေနပါတယ္။ ဆိုလိုတာက လူမ်ဳိးခ်င္းတူ တာေတာင္မွ ပိုသိပိုတတ္ သူေတြကသာ သဘာဝအရ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရခဲ့တာကို ေထာက္ျပလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း အထက္သား ေအာက္သား စိတ္ဝမ္းကြဲေအာင္ ေျပာတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ တင္ျပလိုပါတယ္။

ေအာက္သားေတြ သို႔မဟုတ္ ေအာက္ျပည္ကို ေျပာင္းေရႊ႔အေျခစုိက္သူေတြ အဲသလို ပိုသိပိုတတ္ ခဲ့တာကလည္း ရန္ကုန္က အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ တျခားေဒသကလူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာတတ္တတ္ ေအာက္ျပည္မွာ မေနဘူးဆိုရင္ အထူးသျဖင့္ႏုိင္ငံေရးမွာ ေအာက္သားေတြကို မယွဥ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ပညာတတ္တာျခင္းအတူတူ ေအာက္သားမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဗဟိုျဖစ္တဲ့ ေအာက္အရပ္မွာပဲ ဆက္လက္အေျခစုိက္ အလုပ္လုပ္ၾကတာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ပိုၿပီးထိေတြ႔ရပါတယ္။ မ်က္ေစ့အျမင္ ပိုက်ယ္ပါတယ္။ သတင္းစာ အပါအဝင္ စာေပနဲ႔ တျခားေသာ အႏုပညာ လုပ္ငန္းအမ်ားစုဟာလည္း သဘာဝအရ ရန္ကုန္မွာပဲ အေျခစုိက္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ ေအာက္အရပ္ဟာ တျခားေသာေဒသမ်ားနဲ႔ ႏုိင္းယွဥ္မယ္ဆိုရင္ အခုကာလအထိ အေကာင္းေတြ အညႊန္႔ေတြ စုေနတဲ့ေနရာလို႔ ေျပာလို႔ ရပါေသးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအရ ေျပာရရင္ လူေတာ္ေတြ ေက်ာ္ၾကားသူေတြ လူသိမ်ားသူေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေဒသတခုလို႔လည္း ဆိုႏုိင္ပါေသးတယ္။

အဲတာေၾကာင့္ ျမန္မာေတြကို တျပည္နယ္ထဲလုပ္မယ္လို႔ ဆိုေတာ့ အထက္သားေတြဖက္က ခ်က္ျခင္းတုံ႔ျပန္မႈက အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေအာက္သားအုပ္ခ်ဳပ္မွာကို အထက္သားက မႀကိဳက္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ဖံုးကြယ္ရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္တာကို ျမင္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အထက္သားကလည္း အထက္ေဒသရဲ့ ဝိေသသ လကၡဏာနဲ႔ ေနလိုတာေၾကာင့္ပါ။ သူတို႔ေဒသကို သူတို႔ပဲ စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္လိုပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ လူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့ ကာလမ်ားအရ ေယဘူယ်ေျပာရရင္ မေကြးကေန မႏၱေလးကို ျဖတ္ၿပီး ျမစ္ႀကီးနားအထိ အဲဒီတေၾကာကလူေတြဟာ သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ အထက္သားလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးတုိင္းနဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေဘာလံုးကန္ရင္ သူ႔ဖက္ကုိယ့္ဖက္ သဲသဲမဲမဲ အၿပိဳင္အားေပးၾကေပမယ့္ မႏၱေလးတုိင္းက ရန္ကုန္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ပဲခူးတုိင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဧရာဝတီတုိင္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ကန္ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေစာေစာက အထက္သားမ်ားအားလံုးဟာ မႏၱေလးတုိင္း ေဘာလံုးအသင္းရဲ့ လူေတြပရိတ္သတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ မႏၱေလးဆိုတာ ရိုးရာအစဥ္အလာ အရ၊ ကူးသန္းသြားလာ ဆက္ဆံမႈအရ အထက္ပုိင္းေဒသရဲ့ ထီးရိပ္ႀကီးလို႔ လူေတြက မွတ္ယူခဲ့တာေၾကာင့္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ခ်င္းျပည္နယ္နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္းက လူေတြဆိုရင္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အထက္သားလို႔ မွတ္ယူၾကပါတယ္။

ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ တျပည္နယ္သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထားမယ္ဆိုရင္ ပထဝီအေနအထားအရ ဘယ္လို သတ္မွတ္မွာလဲ၊ သို႔မဟုတ္ ေဒသတခုကို ျမန္မာျပည္နယ္ဆိုၿပီး နာမည္တပ္လိုက္မွာလား။ အေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အထက္သားေတြက ေအာက္သားေတြ အုပ္ခ်ဳပ္မွာကို မႀကိဳက္သလို အထက္သားခ်င္း အတူတူေတာင္ စစ္ကုိင္းတုိင္းက ျမန္မာက မႏၱေလးတုိင္းကျမန္မာရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ခံအျဖစ္ မေနလိုပါဘူး။ ဒါေတြဟာ ျမန္မာအပါအဝင္ တုိင္းရင္းသား ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ တခ်ဳိ႔ ဂရုမစုိက္မိတဲ့ အခ်က္ေတြပါ။ ဒါ့အျပင္ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ မႏၱေလးတုိင္း ေတြအတြင္းမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲ ေနထုိင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထားဝယ္၊ ၿမိတ္စတဲ့ ေဒသေတြကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္မွာလဲ။ ျမန္မာအႏြယ္လုိ႔ သတ္မွတ္မွာလား၊ မတူကြဲျပားတဲ့ တုိင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ားလို႔ သတ္မွတ္မွာလား။ ျမန္မာကို တျပည္နယ္ထဲ သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ ကရင္ျပည္နယ္နဲ႔ မြန္ျပည္နယ္ကိုေက်ာ္ၿပီး အဲဒီ ထားဝယ္နဲ႔ၿမိတ္ေဒသကို ျမန္မာျပည္နယ္အတြင္း ဘယ္လို႔ ပုိင္းစိတ္ၿပီး ထည့္သြင္းမွာလဲ။ တခါ ထားဝယ္နဲ႔ၿမိတ္ေဒသကို ျမန္မာေဒသလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ အဲဒီေဒသမွာ ကရင္၊ မြန္စတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြလည္း အမ်ားအျပား ေနထုိင္ၾကတယ္ ဆိုတာကို ေမ့မထားဖုိ႔ လိုလာျပန္ပါတယ္။

အခုတင္ျပေနတာက မတူတာေတြ ရိွေနတယ္ဆိုတာကို ေထာက္ျပလိုရင္းပါ။ ေသြးကြဲတဲ့စကား ေသြးခြဲတဲ့စကားကို ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ လက္ေတြ႔တည္ရိွေနတဲ့ မ်က္ျမင္အေျခအေနေတြကို ပစ္ပယ္ၿပီး ေဆာင္ရြက္လို႔ ရႏုိင္မရႏုိင္ ဆိုတာကို စဥ္းစားႏုိင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာကို တျပည္နယ္ထဲ သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ ဧရာဝတီတုိင္းလို ျမန္မာ၊ ကရင္အပါအဝင္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ေရာယွက္ေနတဲ့ ေဒသမ်ဳိးကိုေကာ ဘယ္လို စဥ္းစားၾကမလဲ။ လူမ်ဳိးနာမည္ကို အေျခခံတဲ့ ျပည္နယ္ သက္သက္ေတြပဲ သတ္မွတ္ၾကမွာလား။ ပထဝီအေနအထားနဲ႔ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ လူမႈေပါင္းစည္းမႈအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ျပည္နယ္မ်ဳိးေတြေကာ အနာဂတ္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု အတြင္းမွာ မရိွထုိက္ဘူးလား။

ႏုိင္ငံတကာက ဖက္ဒရယ္စနစ္ေတြ ဖက္ဒရယ္ျပည္နယ္ေတြကိုလည္း ေလ့လာဖို႔ လုိအပ္တယ္လို႔ အႀကံေပးလိုပါတယ္။ ဥပမာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ လူမ်ဳိးနာမည္ကို အေျခခံတဲ့ ျပည္နယ္တခုမွ မရိွပါ။ အဲသလို ဆိုလုိက္လို႔ ျမန္မာျပည္မွာလည္း မရိွရဘူးလို႔ ဆိုလုိတာ မဟုတ္ပါ။ အေလွ်ာ့အတင္းေတြ၊ အလုိအပိုေတြကို သင္ခန္းစာယူႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္က တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္ဆိုၿပီး ခြဲထုတ္ထားတာေၾကာင့္ တုိင္းအဆင့္က ျပည္နယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္ ျမင့္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အမွန္ျဖစ္သင့္တာက ျပည္နယ္ဆိုရင္လည္း အားလံုးျပည္နယ္ေပါ့။ တုိင္းဆိုရင္လည္း အားလံုးတုိင္းေပါ့။ အေမရိကန္မွာလည္း ေဒသအားလံုးကို ျပည္နယ္ သို႔မဟုတ္ State လို႔သတ္မွတ္ထားတာ အားလံုးအသိပါ။ တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္လို႔ ခြဲျခားမထားပါ။ တရုတ္မွာ ဆိုရင္လည္း ျပည္နယ္ေတြကို Province ဆိုၿပီး တသမတ္ထဲ သတ္မွတ္ပါတယ္။ သူ႔မွာလည္း တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္ ခြဲျခားတာမ်ဳိး မရိွပါ။
ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ျမန္မာျပည္နယ္ တခုထဲပဲ ရိွရမယ္လို႔ သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ လက္ေတြ႔အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီပါ့မလား ဆိုတာကို အရင္ဆံုး အားလံုးဝုိင္းၿပီး ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာေတြေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ားဖက္က ျမန္မာေတြအေပၚမွာ မယံုၾကည္တဲ့ အပုိင္းေတြ ရိွေနတာဟာ လက္ေတြ႔ကိစၥပါ။ ဒါကို မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔မရပါဘူး။ အဲသလို အေျခအေနမွာ ျမန္မာေတြက တုိင္းခုႏွစ္တုိင္းမွာ ရိွတယ္ဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ခ်မွတ္မယ္ဆိုရင္ တုိင္းရင္းသားတစုစီက တမဲပဲ ေပးႏုိင္ေပမယ့္ ျမန္မာေတြဖက္က မဲအားျဖင့္ ခုႏွစ္မဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ တုိင္းျပည္ကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာေတြဖက္က အၿမဲတန္းအသာစီးရေနလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ခ်က္ေတြ ရိွပါတယ္။ ဒီစိုးရိမ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျမန္မာဆိုတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြလည္း တျပည္နယ္ပဲ ရိွသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္အယူအဆ ေပၚေပါက္လာရပါတယ္။


ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြ တျပည္နယ္ထဲသာ ရိွသင့္တယ္ မရိွသင့္ဘူး ဆိုတာကို ျငင္းခုန္ေနတာနဲ႔ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု ျပင္ဆင္ဖို႔ ကိစၥေတြ ေနာက္ေရာက္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို မျပင္ဆင္ႏုိင္ေသးဘူးဆိုရင္ ဒီမိုကရက္တစ္ ဖက္ဒရယ္ ႏုိင္ငံျဖစ္လာဖို႔ ေဝးေနဦးမွာပါ။ ႏုိင္ငံတခုအတြင္းမွာ လူမ်ဳိးအုပ္စုေတြရဲ့ အစုအေဝးလုိက္ အခြင့္အေရးတည္ရိွဖို႔ အေရးႀကီး ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ဘာသာပဲ ကိုးကြယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ႏုိင္ငံသားတဦးခ်င္းရဲ့ အေျခခံ ရပုိင္ခြင့္ေတြကို အာမမခံႏုိင္ ေသးဘူးဆိုရင္ ေရွ႔ဆက္ဖို႔ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ပိုဆိုးတာက ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို မျပင္ဆင္ႏုိင္သေရြ႔ ေရြးခ်ယ္ခံအရပ္သား အစိုးရဟာ ျပည္ေထာင္စု (ဗဟို) အဆင့္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပည္နယ္နဲ႔တုိင္းအဆင့္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တပ္မေတာ္အပါအဝင္ လက္နက္ကုိင္ထားတဲ့ အုပ္စုေတြရဲ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးမွ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ဘဝကိုေရာက္ေနပါလိမ့္မယ္။ အဲသလိုသာ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ စစ္ဘုရင္ဝါဒနဲ႔ အရပ္သား အစိုးရႏွစ္ရပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို ဆုိက္ေရာက္သြားမွာပါ။ ဒီမိုကေရစီလို႔ဆိုေပမယ့္ One country Two syatems စနစ္ႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ႏုိင္ငံတခု သဖြယ္ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ား အတြက္ ျမန္မာျပည္နယ္တခုသာ တည္ရိွဖို႔ ဆိုတဲ့ ကိစၥကို အားလံုးအေနနဲ႔ စိတ္မဆိုးအမ်က္မသိုဘဲ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ အႀကံျပဳလိုပါေၾကာင္း။

ေဇာ္မင္း
၂ဝ ရက္၊ ဇန္နဝါရီလ၊ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

Thursday, November 19, 2015

ျမန္မာျပည္ကို ပါရီ မျဖစ္ေစလိုပါ

ေန႔က အြန္လုိင္းေပၚမွာ ကဗ်ာတပုဒ္ ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ့ ေခါင္းစဥ္အမည္ကို ရွမ္းျပည္ဟာ ငါတို႔ရဲ့ပါရီ လို႔ေပး ထားပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာမကေတာ့ (ေဒၚ) ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာပါ။ အားလံုး ၾကားသိထားတဲ့အတုိင္း ရက္မ်ားမၾကာခင္က ျပင္သစ္ႏုိင္ငံရ့ဲၿမိဳ႔ေတာ္ ပါရီမွာ အစြန္းေရာက္အစၥလမ္အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ပစ္ခတ္တုိက္ခုိက္ ဗံုးခြဲခဲ့တာေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြ တရာေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ သံုးရာနီးပါးဒဏ္ရာရခဲ့ၿပီး ၉၉ ဦးေလာက္ေတာ့ စိုးရိမ္ဖြယ္အေျခအေန ေအာက္မွာ ကုသခံေနရပါတယ္။ ဒီလိုေသဆံုးဒဏ္ရရခဲ့တဲ့သူေတြဟာ လက္နက္ကုိင္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္ အရပ္သူအရပ္သားေတြ လက္နက္မဲ့ျပည္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွမ္းျပည္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးကထဲက အစိုးရတပ္နဲ႔ အက္စ္အက္စ္ေအေျမာက္ပုိင္း အဖြဲ႔အၾကားမွာ တုိက္ပြဲေတြ ပိုမို ျပင္းထန္ လာပါတယ္။ အစိုးရတပ္က တုိက္ေလယဥ္ေတြသံုးၿပီး တုိက္ခုိက္လာတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြ ပိုၿပီးနစ္နာ ခံစားရတာကို ကဗ်ာဆရာက အၾကမ္းဖက္တုိက္ခုိက္ခံခဲ့ရတဲ့ ပါရီၿမိဳ႔နဲ႔ႏုိင္းယွဥ္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။ ရွမ္းျပည္ဟာ က်ယ္ေျပာတဲ့ ေဒသႀကီးတခုပါ။ ရွမ္းလူမ်ဳိးက ရွမ္းျပည္မွာ လူမ်ားစုျဖစ္ေပမယ့္ ပအို႔ဝ္၊ ပေလာင္၊ ဝ၊ လီေရွာ၊ ျမန္မာ၊ တရုတ္ အပါအဝင္ တျခားေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအုပ္စုမ်ားလည္း မီတင္းေနထုိင္ၾကပါတယ္။ စစ္ဆိုတာဟာ အၾကမ္းဖက္မႈပါ။ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ အရင္ဆုံး နစ္နာရတာက လက္နက္မဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာမွ အမ်ားဆံုး နစ္နာရသူ ေတြက ကေလးေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ စစ္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ စစ္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာသာေရးေခါင္းစဥ္ကိုတပ္တပ္၊ လူမ်ဳိးေရး ေခါင္းစဥ္ကို တင္တင္၊ လြတ္ေျမာက္ေရးေခါင္းစဥ္ကိုပဲသံုးသံုး ဒါမွမဟုတ္ သူပုန္သူကန္ေတြကို ႏိွမ္နင္းရတယ္လို႔ပဲဆိုဆို အျပစ္မဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြ တုိက္ခုိက္ခံရလို႔ ေသဆံုးရျခင္း၊ အိုးအိမ္မ်ားကို စြန္႔ခြါထြက္ေျပးရျခင္းတို႔ဟာ အၾကမ္းဖက္မႈ ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွာ ပါရီၿမိဳ႔ေတာ္အၾကမ္းဖက္ခံရသလို အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြ အေျမာက္ အမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားမွာလည္း ဆက္လက္ျဖစ္ေနဆဲ ရင္ဆုိင္ေနရဆဲပါ။ အခုလတ္တေလာမွာ ရွမ္းျပည္အတြင္း တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ စစ္ေရွာင္ ဒုကၡသည္ေပါင္း တေသာင္းေက်ာ္သြားၿပီလို႔ သိရပါတယ္။

ဟိုေရွးတုန္းက ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ ေျပာေလ့ေျပာထ ရိွခဲ့တာ တခုရိွပါတယ္။ အဲတာကေတာ့ ရွမ္းျပည္တခုလံုး ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာၿပီဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ တစံုလံုးရဲ့ တဝက္ကို ေျဖရွင္းၿပီးတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ရွမ္းျပည္ဟာ က်ယ္ေျပာသေလာက္ လက္နက္ကုိင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေရာ လက္နက္မကုိင္တဲ့ အဖြဲ႔ အစည္းပါ မ်ားျပားတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကေတာ့ အမ်ဳိးသားတန္းတူေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ဖို႔ ေပၚေပါက္ လာခဲ့တာျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႔ေသာလက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကေတာ့ အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ့ ဖန္တီးမႈေၾကာင့္ နယ္ေျမကာကြယ္ေရး၊ ေသာင္းက်န္းသူတန္ျပန္ ႏိွမ္နင္းေရး အစရိွတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေပၚေပါက္ လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

အခုေခတ္မွာေတာ့ ေရွးႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ ေျပာသလို ေျပာလို႔မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡေတြဟာ ရွမ္းျပည္တခုထဲမွာတင္ မဟုတ္ေတာ့လို႔ပါ။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာလည္း စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ ထြက္ေျပးရတဲ့ ေဒသခံ စစ္ေရွာင္ဒုကၡသည္ အေရအတြက္ဟာ ေလးေသာင္းေက်ာ္ ငါးေသာင္းနီးပါး ရိွေနၿပီလို႔ သိရ ပါတယ္။ ေလာက္ကုိင္မွာလည္း အရိွန္မေသေသးပါ။ တေအာင္းပေလာင္လက္နက္ကုိင္မ်ားနဲ႔ အစိုးရတပ္မ်ား အၾကားမွာလည္း တုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ကရင္ျပည္နယ္ ထဲမွာေတာ့ ရွမ္းနဲ႔ကခ်င္ေဒသေတြေလာက္ တုိက္ပြဲေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မျဖစ္ေပမယ့္ လက္နက္ကုိင္ အထိအရွမ်ဳိးေတြ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ျဖစ္ေနတာျမင္ရပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ လက္နက္ကုိင္တုိက္ပြဲေတြ မျဖစ္ပြားေပမယ့္ ျမန္မာျပည္တဝွမ္းမွာ အိုးအိမ္လယ္ယာေျမနဲ႔ အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္း အစရိွတာေတြ ဆံုးရံႈးေနတဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ခႏၶာကိုယ္အရ ေသြးထြက္သံယို မခံစားရေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ဖိႏိွပ္မႈေတြေၾကာင့္ ဘဝတခ်မ္း ေသေနတဲ့လူမ်ားလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

အခုအစိုးရတပ္က ထုိးစစ္ဆင္တုိက္ခုိက္ေနတဲ့ အက္စ္အက္စ္ေအေျမာက္ပုိင္းဟာ အန္စီေအ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးမွာ လက္မွတ္မထိုးတဲ့ အဖြဲ႔မ်ားထဲက တဖြဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးမွာ လက္မွတ္မထိုးခဲ့တဲ့ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔မ်ားဟာ အတုိင္းအတာတခုအထိ အင္အားရိွပါတယ္။ ဥပမာ ေကအုိင္ေအ၊ ဝ၊ အက္စ္အက္စ္ေအေျမာက္ပုိင္း စသျဖင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အန္စီေအမွာ လက္မွတ္မထိုးတာေၾကာင့္ အစိုးရဖက္က တုိက္ခုိက္ရတယ္ဆိုတာမ်ဳိးက နည္းလမ္းမက်ဘူးလို႔ ျမင္ပါတယ္။ လက္မွတ္မထိုးေသးလဲ ဘာမွမျဖစ္ပါ။ ေသနတ္ေဖာက္စရာ မလိုပါ။ လက္မွတ္ထိုးခ်င္လာေအာင္ အစိုးရဖက္က ဆြဲေဆာင္စည္းရံုးဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ စည္းရံုးတဲ့ေနရာမွာလည္း နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ေတာ့ စည္းရံုးဖို႔လိုပါတယ္။
အခုဟာက တုိက္ေလယဥ္ေတြပါသံုးၿပီး တုိက္ခုိက္တယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ဟေနတဲ့ အေျခအေနက ပိုဟသြားဖို႔ပဲ ရိွတယ္လို႔ျမင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္စစ္သည္ေတြ ေသဆံုးရတယ္၊ ေဒသခံေတြလည္း ၾကားထဲက ဓားစာခံျဖစ္ရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက အတုိင္းအတာအခုအထိ အင္အားေကာင္းတဲ့ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ေတြကို တုိက္ပြဲႀကီးေတြနဲ႔ စစ္ဆင္တုိက္ခိုက္ရတာေၾကာင့္ အစိုးရအတြက္ စစ္အသံုးစရိတ္ ပိုကုန္ပါတယ္။ ဒီလိုစစ္ပြဲေၾကာင့္ ကုန္ရမယ့္ေငြေတြကို တျခားေနရာေတြမွာ အသံုးျပဳႏုိင္မယ္ ဆိုရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလားဆိုတာက ေမးစရာျဖစ္လာပါတယ္။ စစ္ေၾကာင့္ ကုန္သြားတဲ့ေငြေတြ၊ အရပ္သူအရပ္သားမ်ားရဲ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြ အားလံုးဟာ တကယ္ေတာ့ ဒီတုိင္းျပည္ရဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြပါ။

တကယ္တန္း အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ တပ္မေတာ္ဟာ လက္ရိွသမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ့ အမိန္႔ကို တေလွ်ာက္လံုး မနာခံဘူးလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္တာကာလမွာလည္း သမၼတက တုိက္ပြဲေတြရပ္ဖို႔ ညႊန္ၾကားတာကို မနာခံခဲ့တာ အားလံုးသိပါတယ္။ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ သမၼတညႊန္ၾကားတာကို မနာခံတာကို သမၼတအေနနဲ႔လည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္တာ ျမင္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အစိုးရဖြဲ႔စည္းပံုမွာ တကယ္တန္းေတာ့ သမၼတအထက္မွာ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က ရိွေနတာေၾကာင့္ပါ။ အဲသလို ရိွေနရတာကလည္း ၂ဝဝ၈ နာဂစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုေၾကာင့္ပါ။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို မျပင္ဆင္ႏုိင္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္မွာလည္း ျပည္သူေရြးေကာက္တဲ့ အရပ္သားအစိုးရဆိုတာ စစ္တပ္ကိုေက်ာ္လို႔ မရဘဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ မဆိုစေကာင္း ဆိုစေကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို မျပင္ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ေနာင္ ျမန္မာျပည္မွာ အစိုးရႏွစ္ရပ္ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲတာကေတာ့ ျပည္သူေရြးထားတဲ့ အရပ္သား အစုိးရနဲ႔ စစ္အစိုးရ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အန္စီေအ ကိစၥျပန္ေကာက္ရရင္ အန္စီေအမွာ တခ်ဳိ႔ေသာ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္းေတြ ဘာေၾကာင့္ လက္မွတ္ မထိုးခဲ့တာလဲ။ အေၾကာင္းရိွပါတယ္။ လက္မွတ္မထိုးခဲ့တဲ့ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ ဆႏၵက ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ လံုေလာက္စိတ္ခ်ရတဲ့ ကတိကဝတ္မရရိွဘဲ လက္မွတ္မထိုးခ်င္ပါဘူး။ စစ္တုိက္ရတာကို ေပ်ာ္လို႔ အစိုးရနဲ႔ ဆက္ၿပီး စစ္တုိက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ လက္မွတ္မထိုးတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဒီေနရာမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို သူတို႔ဖက္က ျပင္ဆင္ခ်င္တာလဲ။ ဖက္ဒရယ္ဒီမိုကေရစီကို လိုလားတာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုဟာ တုိင္းရင္းသားအားလံုး တန္းတူညီမွ်ျဖစ္ေစတဲ့ ႏုိင္ငံေရးရပ္ဝန္း ျဖစ္ထြန္း ေပၚေပါက္လာမႈကို အာမ မခံတာေၾကာင့္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

တန္းတူေရးဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ လြတ္လပ္ေရး ေခတ္ဦး ကထဲက တန္းတူေရးအတြက္ တုိင္းရင္းသား အမ်ဳိးသားမ်ားၾကားမွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဆိုတာ ေပၚေပါက္ခဲ့ရတာပါ။ ပင္လံု စာခ်ဳပ္ ဆိုတာဟာ လူမ်ားစု ျမန္မာေတြက လူနည္းစု အမ်ဳိးသားမ်ားအေပၚ အႏုိင္ယူတာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ ျပည္ေထာင္စု အတြင္းမွာ အားလံုးတန္းတန္းတူတူ ရိွရပါေစ့မယ္ဆိုတဲ့ ကတိကဝတ္လို႔ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။

လံုေလာက္စိတ္ခ်ရတဲ့ ကတိကဝတ္မ်ဳိးမရိွေသးဘဲ အပစ္ရပ္အတြက္ လက္မွတ္ထိုးထိုးဆိုၿပီး အတင္းတြန္းတာေၾကာင့္ တဖက္မွာလည္း မယံုသကၤာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုမယံုသကၤာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ဆင္ဖို႔ ဘာမွ ကတိကဝတ္ မရဘဲ ႏုိင္ငံတကာမွာ အျပေကာင္းေအာင္၊ တခါ ေရြးေကာက္ပြဲနီးမွ တႏုိင္ငံလံုးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆာင္ရြက္ႏုိင္တယ္ဆိုၿပီး ႏုိင္ငံေရးအရ အသားယူတာမ်ဳိး လုပ္တာလို႔ ထင္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖြဲ႔တခ်ဳိ႔ လက္မွတ္မထိုး ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အခုလက္ရိွအေျခအေနအရ ျမန္မာျပည္မွာ ေသနတ္သံေတြ တိတ္ေစဖို႔အတြက္ ေနာက္တက္မယ့္ အရပ္သားအစိုးရက အဓိကမက်ပါဘူး။ တပ္မေတာ္သာ အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျပႆနာေတြကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းႏုိင္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ရွမ္းျပည္ဟာ ငါတို႔ရဲ့ပါရီ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဒီထက္ပိုၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ပါရီ ဆိုတဲ့ အေျခအေနအထိ ဆုိက္ေရာက္သြားႏုိင္ပါေၾကာင္း။

ေဇာ္မင္း
၁၈ ရက္၊ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၅

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

Tuesday, November 17, 2015

မြန္ျမတ္ေသာသမုိင္းအေမြခ်န္ထားေပးခဲ့ပါ

ေရြးေကာက္ပြဲကား ၿပီးခဲ့ေလၿပီ။ ႏုိင္သူတို႔ႏုိင္ၾက၍ ရံႈးသူေတြလည္း ရံႈးခဲ့ၾကပါသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္အေပၚ ဝမ္းေျမာက္သူမ်ား ရိွသကဲ့သို႔ မေက်မခ်မ္းျဖစ္သူမ်ားလည္း ရိွႏုိင္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အစိုးရသစ္တခု ေပၚေပါက္လာေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာ သေလာက္ ျဖစ္ေနေပၿပီ။ ယခုလိုၾကားကာလ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ႏုိင္သူမ်ားအေပၚ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသူမ်ား ရိွသလို ေအာက္ကလိအာ ေျပာသူ မ်ားလည္း ရိွေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အႏုိင္ရသူမ်ားဖက္မွလည္း တပ္ေထာင္ေမာင္းနင္း အျပဳအမူ အေျပာအဆိုမ်ားကို ေရွာင္ရွားဖို႔ လိုအပ္သလို ရံႈးခဲ့သူမ်ားဖက္မွလည္း သေဘာထားႀကီးေၾကာင္း ျပသဖို႔ အထူးလိုအပ္ေပသည္။

ထို႔အတူ ႏုိင္ငံေရးကြ်မ္းက်င္သူဟု ဆိုသူမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးအကဲခတ္သူမ်ားႏွင့္ ပုေရာဟိတ္မ်ားလည္း အနာဂတ္တြင္ ျဖစ္တည္ လာမည့္ အစိုးရတရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားေျပာဆိုရာတြင္ အဆိုးျမင္ေကာက္ခ်က္မ်ား တြင္တြင္ေပးၾကသည္ထက္ အျပဳသေဘာ ေဆာင္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေျပာဖို႔ဆိုဖို႔ သင့္သည္ဟု ေထာက္ျပလိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ အားလံုးသည္ မဲေပးခဲ့ၾကသည့္ တုိင္းရင္းသားျပည္သူအမ်ားစု၏ ဆႏၵကို ေလးစားဖို႔လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားအားလံုး၏ အမိျမန္မာျပည္ကို အေကာင္းဖက္သို႔ ေျပာင္းလဲလိုသည့္ ဆႏၵကို ပစ္ပယ္ျခင္းမျပဳရန္ လိုအပ္သည္ဟု ထပ္မံတုိက္တြန္းလိုပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လက္ရိွသမတၱႀကီး၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင့္ သူရဦးေရႊမန္းတို႔ကို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔အတြက္ ေမတၱာရပ္ခံ လုိက္သည္ကို သံတမန္သေဘာမဆန္သည့္အျပင္ ေစာလြန္းေသးသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ေပးသူမ်ားလည္း ရိွသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ညီညႊတ္ေသာ အစိုးရတရပ္ဖြဲ႔စည္းဖို႔ နားလည္ျခင္းမရိွဟု ေျပာသူမ်ားလည္း ရိွသည္။ ထို႔အျပင္အန္အယ္ဒီ ပါတီ အေနျဖင့္ ေနရာအမ်ားအျပား အႏုိင္ရေသာေၾကာင့္ ဦးေနဝင္းလက္ထက္ကလို တပါတီထဲကသာ လႊမ္းမိုးသည့္ အေမွာင္ေခတ္ႀကီး ျပန္ေရာက္သြားႏုိင္သည္ဟု ေျပာသူမ်ားလည္း ရိွပါေသးသည္။ ေခါင္းေဆာင္တဦးထဲက ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ေသာေၾကာင့္ အနာဂတ္တြင္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္မ်ဳိးကို ျဖစ္သြားႏုိင္သည္ဟုလည္း တခ်ဳိ႔က ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကသည္။ တခ်ဳိ႔ကလည္း အန္အယ္ဒီသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတုိက္ခံပါတီသာ ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ နားလည္လိမ့္မည္ မဟုတ္ ဟုလည္း ဆိုပါသည္။

အတိတ္ကျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆက္စပ္ တြက္ခ်က္ၾကည့္ေသာအခါ ဘယ္သူေတြမ်ား ျမန္မာျပည္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္ခဲ့ပါသလဲဟု ေမးစရာ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္အတြင္း ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ႀကီး မြဲျပာက်သြားရသနည္း။ ဘယ္သူေတြေၾကာင့္နည္း။ တုိင္းရင္းသားျပည္သူ လူထုတရပ္လံုး သေဘာေပါက္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွ႔အနာဂတ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ဦးေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု သူတို႔ယံုၾကည္ေသာ ပါတီႏွင့္ေခါင္းေဆာင္အတြက္ ရလာသည့္ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံဘဲ မဲေတြထည့္ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။

ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္မီကာလအတြင္းက ျပည္တြင္းျပည္ပမွ ႏုိင္ငံေရးသံုးသပ္သူမ်ား၊ ျမန္မာ့အေရး ေလ့လာ ေစာင့္ၾကည့္သူမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့အေရးကြ်မ္းက်င္သူမ်ား ေျပာခဲ့ၾကသည့္ ေပးခဲ့ၾကသည့္ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား ေကာက္ခ်က္မ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား လြဲေခ်ာ္ခဲ့သည္ကို ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးတြင္ ေတြ႔ရပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ထိုသူတို႔သည္ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားက တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ား နစ္နာခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ရေကာင္းမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကို ျမင္ရသည္။ ထည့္မတြက္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ထိုသူတို႔သည္ ခရစ္တစ္ကယ္သင့္ကင္း ဆိုသည့္ ခြဲျခမ္းစိပ္ျဖာ ေလ့လာတြက္ခ်က္ေသာ အေတြး အျမင္အတုိင္း ေျပာေလ့ဆိုေလ့ရိွသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆုိပါက ခရစ္တစ္ကယ္သင့္ကင္း ဆိုတာက မွားေနသေလာ။ မမွားပါ။ ျဖစ္ရပံုမွာ ထိုသူတို႔ ခြဲျခမ္းစိပ္ျဖာ ေလ့လာတြက္ခ်က္မႈတို႔သည္ ေျမႀကီးနံ႔ မသင္းဘဲ ဆီဥေထာပတ္နံ႔ သင္းေနေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပသည္။ အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တုိင္းျပည္မ်ားတြင္ လူဆင္းရဲမ်ား၏ အသံကို နားေထာင္စရာမလို။ အာဏာရွင္ ခုိင္းေစသည့္ အတုိင္းသာ လူေတြေနထုိင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီဟု ဆိုလာေသာ အခါတြင္ လူဆင္းရဲမ်ားေနေသာ တုိင္းျပည္တြင္ လူဆင္းရဲတို႔၏ အသံကို နားမေထာင္ေသာ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ေအာင္လံထူႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ဒါက သဘာဝသာ ျဖစ္သည္။

ရံႈးနိမ့္ခဲ့ရေသာ ပါတီႀကီးသည္လည္း ေျမႀကီးနံ႔မသင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေျမႀကီးေပၚကလူမ်ား၏ မဲေတြကို လက္လြတ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို သင္ခန္းစာယူ၍ ေနာင္လာမည့္ ငါးႏွစ္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ရံႈးခဲ့ရသည္ ဆိုတာကို သုေတသနစစ္တန္းထုတ္ဖို႔ လိုသည္။ အလုပ္တခုၿပီးတုိင္း ရလဒ္အဆိုးအေကာင္းအေပၚ နိဂံုးခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ လိုသည္ဟု ဆိုပါရေစ။ ႏုိင္သြားသူမ်ားႏွင့္ တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္ေနမည့္အစား လက္တြဲ၍ တုိင္းျပည္ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုသည္။ ေဘာလံုးပဲြ အႏုိင္အရံႈးတြင္ ႏုိင္သည့္အသင္းက ဒိုင္းဆုရသည္။ ရံႈးသည့္အသင္းက ဘာမွမရ။ သို႔ေသာ္ ယခု ျမန္မာျပည္ကိစၥသည္ ေဘာလံုးပြဲမဟုတ္ပါ။ ႏုိင္သူေရာရံႈးသူပါ တုိင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး အတြက္ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ရိွသည္။ ႏုိင္တဲ့သူေတြ လုပ္ပေစ၊ ငဒို႔ႏွင့္မဆုိင္ဟု ေဘးထြက္ထုိင္ေန၍ မရပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ သက္ဆုိင္ရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး စကားေျပာၾကမည္ ဆိုသည့္အခ်က္က ေကာင္းမြန္သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ အနံႀကီးကြင္းက်ယ္ ကိစၥမ်ားကို ေရွာင္ရွား၍ ယုတၱိရိွသည့္ ကိစၥမ်ားကို ပိုမိုေျပာဆိုႏုိင္မည္ဟု ယူဆပါသည္။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ တပ္မေတာ္က အစဥ္အဆက္ ပါလာခဲ့သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးမည္ဟု ဆိုျခင္းက ယုတၱိရိွေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။ အႏုိင္ရရိွေသာ ပါတီႀကီးကလည္း ႏုိင္သူအကုန္ယူစတမ္း ဆိုသည့္ မူကို လက္ကုိင္ မထားဘဲ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေဆာင္ရြက္မည္ဟု ယူဆပါသည္။

ဤသို႔ သက္ဆုိင္ရာေခါင္းေဆာင္မ်ား အမုန္းတရား မ်ားကို ဥပေကၡာျပဳ၍ လက္ေရတျပင္ထဲ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ မြန္ျမတ္ေသာ သမုိင္းမွတ္တုိင္ တခုကို ခ်န္ရစ္ ထားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။

တုိင္းျပည္တုိးတက္မႈကို ေႏွာင့္ေႏွးေစေသာ အမိန္႔အာဏာ၊ ဥပေဒမ်ားကို တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ဖ်က္သိမ္းျခင္းအားျဖင့္ မြန္ျမတ္ေသာ သမုိင္းမွတ္တုိင္မ်ားကို တတုိင္ၿပီးတတုိင္ စုိက္ထူႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေသာ တုိင္းျပည္တခုသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ပါသည္။

ထိုတုိင္းျပည္မ်ဳိးက တပ္မေတာ္သည္ လူထု အၿမဲေထာက္ခံေသာ တပ္မေတာ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဂုဏ္ရိွေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ 


ေရွးတုန္းက ေက်းရြာမ်ားတြင္ အနက္ေရာင္ အဝတ္စ လိုအပ္ပါက မည္းအိုးႀကီးထဲထည့္၍ ဆိုးေလ့ရိွသည္။ ပိုးထည္ ထည့္လည္း မည္းသြားသည္။ ဖဲစထည့္လည္း မည္းသြားသည္။ ခ်ည္ထည္ထည့္လည္း မည္းသြားသည္။ သကၠလပ္စ ထည့္လည္း မည္းသြားသည္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွစ၍ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္အဆက္ဆက္ကို ျပန္ၾကည့္ပါက မည္းအိုးႀကီး တခုထဲသာ ရိွခဲ့သည္ကို ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ အျခားေသာ အေရာင္စံုေဆးအိုးမ်ား မရိွခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာထည့္ထည့္ မည္းခဲ့ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္ခံုေပၚ၌ ျမန္မာျပည္ကို စီးပြားေရး ႏုိင္ငံေရးအရ အျမတ္ထုတ္ဖို႔ အတြက္ မည္းအုိးႀကီးအဆင့္မွ မတက္ေစလိုေသာ ႏုိင္ငံမ်ားလည္း ရိွေနသည္ကို သတိထားဖို႔ လိုအပ္သည္။ ႏုိင္ငံတကာမွာ ျမန္မာတို႔ ဂုဏ္ရိွရိွ ရပ္တည္ေနထုိင္ ႏိုင္ေစဖို႔ မည္းအိုးႀကီး ဆိုေသာ ထိုအစဥ္ အလာကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါၿပီ။ တျခားေသာ အေသြးအေရာင္စံုမ်ား ေပၚထြန္းဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုပါက ျမန္မာျပည္ရိွ ေနရာအသီးသီးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သေဘာထားႀကီးစြာ အေပးအယူမွ်မွ် လက္တြဲေဆာင္ရြက္ ၾကမည္ ဆိုပါက ယခုအခ်ိန္ကာလသည္ မြန္ျမတ္ေသာသမုိင္း မွတ္တုိင္တခု ခ်န္ထားရစ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးေသာ အခ်ိန္အခါတခု ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံဘဲ ဝုိင္းဝန္းေဆာင္ရြက္ၾကရန္ တုိက္တြန္းလိုပါေၾကာင္း။

ေဇာ္မင္း
၁၆ ရက္၊ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

Friday, September 11, 2015

ေစတနာနဲ႔ ႏုိင္ငံမ်ားအတက္အက်

ဒု
တိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဟာ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ျပာပုံအတိဆိုသလို ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြရဲ့ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ အဓိကအားျဖင့္ စက္ရံု အလုပ္ရံုေတြ အမ်ားအျပား ဆံုးရံႈးခဲ့ရပါတယ္။ အႏုျမဴဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္လည္း ႏုိင္ငံသားေတြ တုန္လႈပ္ထိခုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္ေတြဟာ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲလို႔ သေဘာမပုိက္ဘဲ ျပာပံုထဲကေန ကုန္းရုန္းထပါတယ္။ တုိင္းျပည္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ေန႔မအားညမနား လံု႔လျပဳၿပီး စတင္ တည္ေဆာက္ပါတယ္။

အေမရိကန္အစိုးရအလိုက် ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုလည္း ေရးဆြဲျပဌာန္းခဲ့ပါတယ္။ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို အေနာက္တုိင္းစတုိင္အတုိင္း က်င့္သံုးခဲ့တာ အခုအထိပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြဟာ အာဏာရေရးကို ေရြးေကာက္ပြဲ ကေန တဆင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အာဏာရေရး ႀကိဳးစားေနသလို ႏုိင္ငံကိုတဖက္မွာ တိုးတက္သထက္ တုိးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ အာဏာအတြက္ ၿပိဳင္ဆုိင္ေနၾကလို႔ တုိင္းျပည္တိုးတက္ေရးအတြက္ ေမ့ေလ်ာ့ ခဲ့တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး မရိွခဲ့ပါဘူး။ ဂ်ပန္စစ္ျပန္ေတြဟာ အရပ္ဝတ္လဲၿပီး က်ရာေနရာကေန တုိင္းျပည္ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး အတြက္ ဇယ္ဆက္သလို အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထူးျခားတာေနာက္တခုကေတာ့ စစ္ႀကီးအၿပီး ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ လယ္မဲ့ ယာမဲ့ လယ္သမားမ်ားအတြက္ လယ္ယာေျမေဝခ်မ္းေရး ထပ္မံျပဳလုပ္ခဲ့တာ ထူးျခားခ်က္တခုျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္သူ႔ဆီကေျမကိုမွ အလကားသိမ္းယူတယ္ဆိုတာ မရိွခဲ့ပါ။ စုိက္ပ်ဳိးေရးလည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သလို စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားမွာ လည္း ႏုိင္ငံတကာ ေစ်းကြက္အထိေရာက္ေအာင္ ထိုးေဖာက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို သံုးသပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပာပံုထဲကေန တုိင္းျပည္ကိုျပန္လည္ထူေထာင္ရာမွာ အဆင့္ဆင့္ ႏုိင့္ထက္စီးနင္း မရိွဘဲ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈနဲ႔ ေရသာမခိုပဲ တမ်ဳိးသားလံုး ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ျမင္ရ ပါတယ္။ ေျပာရရင္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ အေပၚမွာ ေစတနာရိွလို႔ပါ။

ျမန္မာျပည္ရဲ့ အိမ္နီးခ်င္းကပ္လွ်က္ျဖစ္တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံကိုလည္း ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ကစလို႔ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းတာ ၁၈ ႀကိမ္၊ ၁၉ ႀကိမ္ေလာက္ ရိွခဲ့ပါၿပီ။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ ပါတယ္။ အခု လက္ရိွမွာလည္း စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းထားပါတယ္။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ စီးပြားေရး ထိခုိက္ေတာ့မလားဆိုၿပီး ႏုိင္ငံတကာကျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဘးကျမင္သလို စီးပြားေရး က်ဆင္း မသြား ခဲ့ပါဘူး။ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္မ်ား တြက္ခ်က္ျပတဲ့အတုိင္းဆိုရင္ စစ္အာဏာသိမ္းမႈ မၾကာခဏျဖစ္ေနေပမဲ့ စီးပြားေရး တိုးတက္ႏႈန္းဟာ တႏွစ္ကို ခုႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ တိုးတက္လာေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ျမင္ရတာကေတာ့ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းတဲ့ ကာလမ်ားမွာ ထုိင္းစစ္ေခါင္းေတြက စီးပြားေရးမထိခုိက္ေအာင္ စီးပြားေရးအရ လြတ္လပ္စြာလုပ္ကိုင္ခြင့္ကို မေႏွာက္ယွက္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရိွပါတယ္ အဲတာကေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုယ္တုိင္လည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ရွယ္ယာေတြ ရရိွတာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာ သိမ္းထားေပမယ့္ စီးပြားေရးကို အထိခုိက္ခံလို႔ မျဖစ္ဖူးဆိုတဲ့အျမင္ ရိွတာေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္တခ်က္က ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ လယ္သမားေတြဆီက လယ္ယာေျမေတြကို အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ သိမ္းယူတယ္ဆိုတာ မရိွခဲ့ပါဘူး။ ပညာတတ္ တက္ခႏို ခရက္ေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ အက်ဳိးစီးပြားတူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရင္း စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားက တဆင့္ ခ်မ္းသာလာခဲ့ပါတယ္။ အဲသလို တုိးတက္လာေပမယ့္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈ မညီမွ်ေသးတဲ့ တုိင္းျပည္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ သို႔ေသာ္လည္း လူတုိင္းအသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားႏုိင္လာပါတယ္။ လူတုိင္းကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားလာႏုိင္ ပါတယ္။ လယ္သမား ေတြလည္း တုိက္ေတြကားေတြနဲ႔ ေနႏုိင္လာပါတယ္။ စုိက္ပ်ဳိးေရးတိုးတက္လာတာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာ ေစ်းကြက္မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရလာပါတယ္။ စက္မႈလုပ္ငန္းလည္း ဂ်ပန္လိုႏုိင္ငံမ်ဳိးကို မမီေပမယ့္ အတုိင္းအတာ တခုအထိ တိုးတက္လာေနပါတယ္။ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကလည္း တုိင္းျပည္ရဲ့ အားကိုးရတဲ့ လုပ္ငန္းတခု ျဖစ္လာပါတယ္။ စစ္အာဏာ သိမ္းတာမ်ားလို႔ အရပ္သားႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အာဏာလုေနၾကလို႔ စီးပြားပ်က္သြား တာမ်ဳိးမရိွတဲ့ တုိင္းျပည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္ရပါတယ္။ စစ္အာဏာမၾကာခဏ သိမ္းေနတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ့ ပညာေရး အဆင့္ အတန္း နိမ့္မသြားဘဲ ပိုမိုျမင့္မားလာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရပုိင္ေက်ာင္းေတြ တကၠသိုလ္ေတြ ရိွေနသလို တသီး ပုဂၢလ ပုိင္ေက်ာင္းေတြ တကၠသိုလ္ေတြ တစတစမ်ားျပားလာပါတယ္။ သင္ခန္းစာ ယူစရာေတာ့ မူလကဆင္းရဲခဲ့တဲ့ ထုိင္းလို ႏုိင္ငံ မွာ အခုဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အလုပ္သမား ၃. ၅ သန္းခန္႔ အလုပ္လုပ္ကုိင္ ေနပါတယ္။

ေနာက္အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံတခုကေတာ့ ဗီယက္နမ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲႀကီးဟာ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြ ဗံုးႀကဲခဲ့လို႔ ရြာေတြကိုမီးရိႈ႔ခဲ့လို႔ ဖြတ္ဖြတ္ေက်ခဲ့ရတဲ့ ႏုိင္ငံတခုပါ။ စစ္ႀကီးအတြင္း ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံသား အနည္းဆံုး သံုးသန္းေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကေန႔မွာေတာ့ ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံဟာ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအရ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚမွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔ အမ်ားကသံုးသပ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္အတြင္း တုိင္းျပည္ကို ဦးေမာ့ လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ ခ်ီးက်ဴးစရာျဖစ္ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ဟာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ သြားေနတဲ့ တုိင္းျပည္ မဟုပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတခုထဲပဲ ကေန႔အထိ ဦးေဆာင္ေနဆဲတုိင္းျပည္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တခုထဲက ဦးေဆာင္ ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ႏုိင္ငံသားေတြကို ဖိႏိွပ္တာမ်ဳိး ႏိွပ္စက္ကလူျပဳေနတာမ်ဳိး မရိွတာက ထူးျခားခ်က္တခုပါ။ အခုဆိုရင္ ဗီယက္နမ္ဆန္ဟာ ႏုိင္ငံတကာေစ်းကြက္မွာ ထုိင္းဆန္ကို ယွဥ္ၿပိဳင္လာေနပါၿပီ။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္အေပၚ ေစတနာေကာင္းရင္ တိုးတက္တယ္ဆိုတာ ျမင္ရပါတယ္။

ေနာက္တႏုိင္ငံကေတာ့ ျမန္မာျပည္နဲ႔ အေတာ္ေလးေဝးတဲ့ တုိင္းျပည္တခုပါ။ အာဖရိကတုိက္မွာ တည္ရိွပါတယ္။ ဂါနာ ႏုိင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂါနာႏုိင္ငံဟာ တခ်ိန္က အဂၤလိပ္ကိုလုိနီျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြ ထြက္သြားေတာ့ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္ ႏွစ္မ်ားဆီတုန္းက ဂါနာႏုိင္ငံဟာ စီးပြားေရးေကာင္းမြန္ခဲ့တဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားကို တင္ပို႔တဲ့ ကုန္ေတြထဲမွာ အဓိကအက်ဆံုးကုန္ကေတာ့ ေခ်ာကလက္ျပဳလုပ္ရာမွာ အသံုးျပဳတဲ့ ကိုကိုးျဖစ္ပါတယ္။ ကိုကိုးၿခံေတြ အေျမာက္မ်ားရိွပါတယ္။ ဂါနာႏုိင္ငံရဲ့ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈႏႈန္းက တစတစ ျမင့္လာတာေၾကာင့္ တျခားေသာ ႏုိင္ငံငယ္မ်ားက လာေရာက္ေလ့လာၾကပါတယ္။ အဲသလို လာေရာက္ေလ့လာတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ေတာင္ကိုရီးယားႏုိင္ငံလည္း တခုအပါအဝင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဂါနာႏုိင္ငံရဲ့ ဂ်ီဒီပီပမာဏဟာ ေတာင္ကိုရီးယားေတာင္ ေငးၾကည့္ရတဲ့အထိ ျမင့္မားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ေနာက္ပုိင္းမွာ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းလုိက္တာေၾကာင့္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ပ်က္သံုးခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း အာဏာသိမ္း စစ္တပ္ရဲ့ ဖိႏိွပ္မႈရက္စက္မႈေၾကာင့္ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး တစတစယုိယြင္းလာပါတယ္။ ပညာတတ္ေတြ ႏုိင္ငံျခား ထြက္ကုန္ပါတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းတာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ဆုတ္ယုတ္ ခ့ဲတာအခုအထိပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ႏုိင္းယွဥ္ၾကည့္ ႏုိင္တာက ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိင္းမွာက စစ္အာဏာ ခဏခဏသိမ္းေပမယ့္ စီးပြားမပ်က္ဘူး။ ဂါနာကေတာ့ စီးပြားပ်က္သြားလိုက္တာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ သြားတူေနပါတယ္။

တခ်ဳိ႔တုိင္းႏုိင္ငံေတြဘာေၾကာင့္ တိုးတက္လာၿပီး တခ်ဳိ႔ဘာေၾကာင့္ က်ရံႈးရတာလဲ။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူ ေစတနာမမွန္လို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ား အလိုအရ ေျပာရရင္ေတာ့ စီးပြားေရး ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မခန္႔ခြဲႏုိင္လို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ ဆိုႏုိင္ပါေသးတယ္။ မခန္႔ခြဲႏုိင္ရတာကလည္း စီးပြားေရအျမင္ တိုေတာင္းတဲ့ သူေတြ လက္ထဲ အာဏာေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္ေရးပညာရွင္မ်ား အဆိုအရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္မႈ ကင္းမဲ့တာေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းကိုဦးတည္သြားတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ လြတ္လပ္မႈဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရရင္ လြတ္လပ္မႈကမ်ဳိးစံု ရိွေနပါတယ္။ အဲသလိုမ်ဳိးစံုရိွေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈကို တခ်ဳိ႔ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက ပါးပါးနပ္နပ္ အသံုးခ်တတ္သလို တခ်ဳိ႔ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကေတာ့ အသံုးမခ်တတ္ပါဘူး။ ထုိင္းစစ္အာဏာပုိင္ေတြက ဒီေနရာမွာ ပါးပါးနပ္နပ္ အသံုးခ်တတ္တယ္ဆိုတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဘာေတြျမင္ရသလဲ ဆိုေတာ့ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ စစ္အာဏာသိမ္းကာလဟာ တိုေတာင္းျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ႏွစ္ငါးဆယ္ေျခာက္ဆယ္ အာဏာသိမ္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုတိယတခ်က္ကေတာ့ စစ္အာဏာသိမ္းကာလမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ မပ်က္စီးေအာင္ နားလည္သူေတြ တတ္ကြ်မ္းသူေတြနဲ႔ အရိွအဟုန္မပ်က္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာမွာ စစ္တပ္က လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာကို ဖြင့္ထားမေပးဘဲ အျပည့္ကုိင္ထားေပမယ့္ စီးပြားေရးမွာ လြတ္လပ္မႈရိွေအာင္ ဖြင့္ထားေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈရိွေအာင္ ဖြင့္ထားေပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ လူနည္းစု ခရိုနီေတြနဲ႔ ေပါင္းရုိက္ၿပီး ရသမွ်ကိုယ့္အိတ္ထဲ အကုန္ထည့္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္ရဲ့ ပညာေရး က်န္းမာေရး က႑ေတြ နိမ့္မသြားေအာင္ စီမံႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးကိစၥေတြနဲ႔ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနေပမယ့္ တစံုလံုးေသာ တုိင္းျပည္စီးပြားေရးဟာ က်ဆင္းမသြားသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အျမင္ကိုလက္ကုိင္ထားတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာ ဖြင့္သင့္တာကို ဖြင့္ေပးပါတယ္။ အကုန္ပိတ္မထားပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ စစ္အာဏာနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္အုပ္ခ်ဳပ္လုိက္တာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အခု ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ ဆိုေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ ျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒမ်ားနဲ႔ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္း အားလံုးဟာ စစ္တပ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းမ်ားနဲ႔ ခရိုနီမ်ား လက္ထဲမွာသာ ရိွေနပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုးကို ေျပာင္းလဲျပစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္သူက တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအေပၚ ေစတနာမရိွဘူးဆိုတာကို ျမင္ရရင္ ေစတနာရိွတဲ့ သူေတြလက္ထဲ အာဏာရဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို ေျပာလိုပါေၾကာင္း။

ေဇာ္မင္း
၂၇ ရက္၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

Saturday, August 22, 2015

စိတ္ရွည္ပါ သည္းခံပါ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ

ဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အမတ္ေလာင္း ေရြးခ်ယ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မေက်နပ္သံေတြ အေတာ္ေလးၾကားရပါတယ္။ ေအာက္ေျခက ဆႏၵကို မ်က္ကြယ္ျပဳတယ္၊ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈမ်ားလြန္းတယ္ စသျဖင့္ ေျပာသံေတြလည္း ရိွပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာလည္း မိခင္ပါတီ ျဖစ္တဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို သပိတ္ေမွာက္တာေတြ၊ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္က ႏႈတ္ထြက္တာေတြလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ၈၈ၿငိမ္းပြင့္က ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ကိုၿပံဳးခ်ဴိတဦးကလြဲလို႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ ဗဟိုကေန ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအျဖစ္ မေရြးခ်ယ္ခဲ့တာကိုလည္း မေက်နပ္တာမ်ဳိး အစာမေက်တာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွပါတယ္။

အဖြဲ႔အစည္းတခုရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ သေဘာသဘာဝအရ ျပႆနာေတြက မ်ားျပားလွပါတယ္။ အဖြဲ႔ဝင္ လူတဦးခ်င္းစီ ေက်နပ္ဖို႔၊ တျခားလူတဦးခ်င္းစီ ေက်နပ္ဖို႔၊ မီဒီယာသမားေတြလည္း ေက်နပ္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ တယ္ၿပီး မလြယ္လွပါဘူး။ ကေန႔ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနကို ေရြးေကာက္ပြဲလို႔ သေဘာမထားပဲ တုိက္ပြဲတခုလို ျမင္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ တုိက္ပြဲဟာ အခုမွစလံုးေရစပဲ ရိွပါေသးတယ္။ တုိက္ပြဲတခုအတြက္ ျပင္ဆင္တဲ့ေနရာမွာ အမိန္႔ေပးကြပ္ကဲတဲ့ ဗဟိုအဖြဲ႔ ဆိုတာ ရိွရပါလိမ့္မယ္။ ဗဟိုအမိန္႔ေပးစင္တာက ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အမိန္႔ကို သေဘာမက်လို႔ တေယာက္တေပါက္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ တုိက္ပြဲရံႈးပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဗဟုိဆိုတာက လူသားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မွားတဲ့အခါလည္း မွားတတ္ပါတယ္။ ဖက္လုိက္တာမ်ဳိး မ်က္ႏွာသာေပးတာမ်ဳိး တခါတရံ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တခါတရံ ေအာက္ေျခက အေျခအေနမွန္ကို သေဘာ မေပါက္တာေၾကာင့္ ျပႆနာ ျဖစ္ရတာမ်ဳိးလည္း ရိွႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြမွာ အခုအထိ ဘံုရန္သူရိွေနပါေသးတယ္။ အဲတာကေတာ့ ဒီမုိကေရစီကို အေရၿခံဳၿပီး ႏုိင္ငံသားေတြကို စစ္ကြ်န္စနစ္ေအာက္ ဆက္ထားလိုသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ကို ေရရွည္ထိမ္းထားႏုိင္ေအာင္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ ေပၚေပါက္လာရတာပါ။ အခုေတာင္ ေျပာေနၾကၿပီမဟုတ္လား။ ႀကံ့ခုိင္ေရးက ၂၆ ရာႏႈန္းႏုိင္ရင္ေတာင္ စစ္တပ္က အမတ္ ၂၅ ရာႏႈန္းနဲ႔ေပါင္းၿပီး အစိုးရဖြဲ႔ႏုိင္တာေၾကာင့္ ပြဲကျပတ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိး ေတြပါ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အယူအဆ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ နာဂစ္အေျခခံ ဥပေဒကို အမွန္တကယ္ ဒီမိုကေရစီ ဆန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုမ်ဳိးအျဖစ္ မေျပာင္းႏုိင္မျခင္း တုိက္ပြဲဟာ မၿပီးေသးပါ။ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ အခုကာလအတြက္ေတာ့ ၾကားခံ ပစၥည္းတခု သေဘာပါပဲ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လွ်ပ္စစ္မီးမရိွတဲ့ အရပ္မွာ ေရခဲေသတၱာ လက္ေဆာင္ရထားသလိုမ်ဳိးနဲ႔ ဆင္တူပါတယ္။ ဘာမွအသံုးမဝင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကို ေျပာလိုရင္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီမရိွဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ရိွေနျခင္းဟာ လူေတြအတြက္ အက်ဳိးမရိွပါဘူး။

ဗဟိုကေနမွားေနတာမ်ဳိးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခုိင္ခုိင္လံုလံု တင္ျပၿပီး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုပါတယ္။ ခံစားခ်က္ ေတြ ေပါက္ကြဲၿပီး အဖြဲ႔ကေနထြက္တာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ပါ။ ဗဟိုကလည္း မေက်နပ္လို႔ ဆႏၵျပတဲ့ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားကို အဲသေလာက္ နဲ႔ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္က ထုတ္ပယ္တာမ်ဳိးကလည္း မွားပါတယ္။ ေကာင္းပါၿပီ။ ဗဟိုကသတ္မွတ္ခ်ေပးလိုက္တဲ့ အမတ္ေလာင္း ဟာ အမွန္တကယ္ အမတ္မျဖစ္ထုိက္သူ ဆိုပါစို႔။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဗဟိုကို ျပန္တင္ျပရမွာက ကိုယ့္ဖက္ကတာဝန္ပါ။ တခါ ဗဟိုအေနနဲ႔ ေအာက္ေျခက ခုိင္ခုိင္လံုလံု တင္ျပလာတာကို ပယ္ခ်လုိက္တယ္ဆိုရင္ တခုခုေတာ့ လုပ္ဖို႔လိုလာ ပါတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတာတခုကို မွ်ေဝလိုပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေဒၚစုက အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘဝနဲ႔ပါ။ ဗဟိုကဆံုးျဖတ္ေပးလုိက္တဲ့ အမတ္ေလာင္း ေရြးခ်ယ္တဲ့ ကိစၥမ်ားကို ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ စသျဖင့္ ဝင္ေရာက္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ျခင္း မရိွတဲ့အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္သြားခဲ့တာက အထက္ ျမန္မာျပည္က ၿမိဳ႔ေလးတၿမိဳ႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႔မွာ မဲဆႏၵနယ္ ႏွစ္ခုရိွပါတယ္။ ၁ နဲ႔ ၂ ဆိုပါစို႔။ မဲဆႏၵနယ္ တခုမွာ ဝင္အေရြးခံမယ့္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမတ္ေလာင္းက ၿမိဳ႔ခံလူေတြကလည္း ႀကိဳက္တာေၾကာင့္ ျပႆနာမရိွပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ မဲဆႏၵနယ္ တခုမွာေတာ့ အေတာ္ေလး ျပႆနာက ႀကီးမားေနပါတယ္။

ၿမိဳခံေတြ မႏွစ္သက္တာေၾကာင့္ တာဝန္ရိွတဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ၿမိဳ႔နယ္ တာဝန္ခံမ်ားက ဗဟို ျပန္တင္ျပပါတယ္။ အမတ္ေလာင္း ေနာက္တဦး ထပ္ေရြးခ်ယ္ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႔ခံေတြမႀကိဳက္တဲ့ အမတ္ေလာင္းက ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိး ျဖစ္ေနသလဲ။ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အေတာ္ေလး ခ်မ္းသာပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႔မွာ ဟိုတယ္တလံုးလည္း ပုိင္တဲ့သူပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဟိုတယ္က နာမည္သာ ဟိုတယ္ဆိုေပမယ့္ တည္းတဲ့သူ မရိွသေလာက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္တုန္းဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ့ အဓိကအလုပ္က အဲဒီဟိုတယ္မွာ ျပည့္တန္ဆာေတြထားၿပီး စီးပြားရွာေနတဲ့သူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ အႏီွပုဂၢိဳလ္ဟာ ျပည့္တန္ဆာေခါင္းလို႔သာ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႔ခံေတြက သူ႔ကို အမတ္ျဖစ္ဖို႔ မဲေပးလိုျခင္း မရိွတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဗဟိုက အဲဒီသူကိုပဲ ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္း အမတ္ေလာင္းျဖစ္တယ္ ျပန္ျပင္ မေပးႏုိင္ဘူးလို႔ အေၾကာင္းျပန္ပါတယ္။ ၿမိဳ႔ခံေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႔နယ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တာဝန္ရိွသူေတြက ၿမိဳ႔ထဲက တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူမ်ား ၿမိဳ႔မိၿမိဳ႔ဖမ်ားနဲ႔ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေျဖရလာပါတယ္။ အဲတာကေတာ့ လူသူေလးစားတဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အဖြဲ႔ဝင္ တဦးကို တသီးပုဂၢလ အမတ္ေလာင္း အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ရလာတဲ့ အေျဖကေတာ့ ျပည့္တန္ဆာရံု ဟိုတယ္ပုိင္ရွင္ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရံႈးသြားျခင္းပါပဲ။ တသီးပုဂၢလ အေနနဲ႔ ဝင္ၿပိဳင္တဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အဖြဲ႔ဝင္က မဲႏုိင္လို႔ အမတ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲသလို တသီးပုဂၢလ ကိုယ္စားလွယ္ ေလာင္းအေနနဲ႔ ဝင္ၿပိဳင္တာေၾကာင့္ မဲျပားမသြားႏုိင္ဘူးလားဆို႔တဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ မဲျပားမသြားပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ၿမိဳ႔ခံလူေတြက ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကို မဲထည့္ရမယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေအာက္ေျခကေန ဗဟိုကို သင္ခန္းစာေပးလုိက္ျခင္းလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႔နယ္က အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဝင္ေတြ စိတ္ကူးေကာင္းျခင္း ျဖစ္သလို အဲတာကို မဲေပးမယ့္ လူအမ်ားကလည္း အထာညက္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ခံစားခ်က္ေတြကို ေပါက္ကဲြၿပီး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကေန ႏႈတ္ထြက္တာေတြ ဘာေတြလည္း မရိွခဲ့ပါဘူး။ ျပည့္တန္ဆာရံုဟိုတယ္ပုိင္ရွင္ကို အမတ္ေလာင္း အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ဗဟိုကလူႀကီးေတြလည္း အခုေတာ့ မရိွၾကေတာ့ပါဘူး။ အေတာ္မ်ားမ်ားကြယ္လြန္ကုန္ပါၿပီ။
ေနာက္တခ်က္ေျပာလိုကေတာ့ ေအာက္ေျခဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းပါ။ ေအာက္ေျခနဲ႔ မနီးစပ္ဘူး၊ ေအာက္ေျခက အေျခအေနကို နားမလည္ဘူး၊ ေအာက္ေျခက မေထာက္ခံဘူးဆိုတဲ့ ကိစၥေတြပါ။ တခါတရံေတာ့လည္း ဒီကိစၥက ျပႆနာ အၿမဲလိုလို ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေအာက္ေျခက မေထာက္ခံဘူး မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ အမွန္တကယ္လည္း ဟုတ္ႏုိင္သလို ၿမိဳ႔နယ္ရံုးက လူေလးငါးဦးရဲ့ အဆိုလည္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သတိထားဖို႔ အႀကံေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဟိုလူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မေရြးတာလဲ ဒီလူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ မေရြးတာလဲ ဆိုတဲ့ကိစၥမွာလည္း အေျခအေနေတြက တခုနဲ႔တခု မတူညီတာေတြ ရိွပါတယ္။ ဥပမာ ပညာေရးကိစၥလုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအျဖစ္ မေရြးတာလဲဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြပါ။ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ဟာ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးပါတယ္။ နယ္စပ္မွာတုန္းကလည္း မၾကာခဏဆိုသလို အတူလက္တြဲ လုပ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ နယူးကာဆယ္ တကၠသိုလ္ကေန ပညာေရးနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႔ ရခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးကိုကိုႀကီးတို႔ကို မေရြးခ်ယ္တာက ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ က်ေနာ္မသိပါ။ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ ကိစၥကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ သူျပည္ေတာ္ျပန္ေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ခဲြေလာက္ပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပါ။ ၂ဝဝ၈ နာဂစ္ဖြဲ႔စည္းပံုအရ အမတ္ေလာင္းတဦးဟာ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္ခင္ တုိင္းျပည္ အတြင္းမွာ ဆယ္ႏွစ္တဆက္တစပ္ထည္း ေနခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ကိုယ္စားလွယ္ ေလာင္း တင္သြင္းရင္လည္း ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္က ပယ္ခ်မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒအတုိင္းဆိုရင္ ေဒါက္တာ သိန္းလြင္တို႔လို ျပည္ပက ျပန္လာတဲ့ လူမ်ားဟာ ၂ဝ၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရိွသလို ၂ဝ၂ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း အေရြးခံခြင့္ မရိွပါ။ ၂ဝ၂၅ က်မွသာ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ သူတို႔ဥပေဒအရ ညီညႊတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု သက္ဆိုးရွည္ေနသမွ် ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဂ်ဳိနဲ႔လားလို႔ ေမးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို တင္ျပခဲ့သလို ေရြးေကာက္ပြဲကို ၾကားခံပစၥည္းတခုလို သေဘာထားၿပီး ၂ဝဝ၈ ဖြဲစည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် ေျပာင္းလဲဖို႔ တုိက္ပြဲဆိုတာ ရိွေသးတယ္ကို မေမ့ၾကဖို႔၊ စိတ္ရွည္ သည္းခံၿပီး ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၾကဖို႔ အႀကံေပးလို ပါေၾကာင္း။

ေဇာ္မင္း
၂၂ ရက္၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

Sunday, July 26, 2015

ဆင္ျခင္တုံတရား လက္ကုိင္ထားပါ

လူ႔ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း လူတုိင္းဟာ ေန႔စဥ္ဆိုသလို စားေရး၊ ဝတ္ေရး၊ ေနေရး၊ ထုိင္ေရးမ်ားအတြက္ ရုန္းကန္ၾကရ ပါတယ္။ အဲသလို လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရင္းကပဲ ႏုိင္ငံေရး၊ အျခားအျခားေသာ တုိင္းေရးျပည္ေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူ႔အခြင့္ေရး စတာေတြအတြက္လဲ လုပ္ၾကကုိင္ၾကရပါတယ္။ လူတုိင္းဟာ မတူကြဲျပားတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီး၊ မတူကြဲျပားတဲ့ အေျခအေနမ်ားေအာက္မွာလည္း ရုန္းကန္လုပ္ကုိင္ၾကပါတယ္။ တဆက္ထဲဆိုသလို မတူကြဲျပားတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အစိုးရေခါင္းေဆာင္၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္၊ လူမႈေရးေခါင္းေဆာင္၊ ပညာေရးေခါင္းေဆာင္၊ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္၊ လယ္သမားေခါင္းေဆာင္၊ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္ အစရိွသျဖင့္ မ်ားေျမာင္လွပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ သက္ဆုိင္ရာနယ္ပယ္ အသီးသီးမွာ ပါဝင္ေနတဲ လူထုေတြကို ေခါင္းေဆာင္ရတာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ ပီသဖို႔လည္း လိုအပ္လာျပန္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔ ေခါင္းေဆာင္ပီသဖို႔ မျဖစ္မေနရိွရမယ့္ အရည္အခ်င္းေတြ လိုအပ္လာျပန္ပါတယ္။ လံု႔လထႂကြရိွဖို႔၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ဖို႔၊ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားဖို႔၊ ေက်ာသား ရင္သားမခြဲျခားဖို႔၊ တရားမွ်တမႈရိွဖို႔ စသျဖင့္ေသာ အခ်က္ေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြအတြက္ မရိွမျဖစ္တဲ့ အရည္ အေသြးေတြပါ။ အဲဒီအထဲမွာမွ အၿမဲမျပတ္ သတိထားႏွလံုးသြင္း က်င့္ႀကံရမယ့္အရာ၊ မေမ့ မေလ်ာ့ရမယ့္ အရာကေတာ့ ဆင္ျခင္တံုတရားကို အၿမဲလက္ကုိင္ ထားဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ေလ့လာရသေလာက္ကေတာ့ အခုအစိုးရတက္လာကထဲက အစိုးရေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႔၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္ေးဆာင္တခ်ဳိ႔နဲ႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ တခ်ဳိ႔ဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားကေန ကင္းလြတ္တဲ့ အေျပာအဆိုေတြ အျပဳအမူေတြကို မၾကာမၾကာ လုပ္ေဆာင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခုရက္ပုိင္းအတြင္းမွာပဲ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥတခုကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဥကၠ႒ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါ။ အေမရိကန္က စီးပြားေရးျပန္ပိတ္လည္း အႏွစ္တရာၾကာပေစ ဂရုမစုိက္ဘူးဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးဟာ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒တဦး ေျပာရမယ့္ စကားမဟုတ္သလို ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔လည္း သက္ဆုိင္ျခင္း မရိွပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဥကၠ႒ရဲ့ တာဝန္ဟာ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တစြာ က်င္းပေပးမယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္သာျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားေရးဆံတဲ့ ႏုိင္ငံျခားေရးနဲ႔ဆက္ဆုိင္တဲ့ ေျပာရမယ့္စကားေတြကို ႏုိင္ငံျခားေရးတာဝန္ယူထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကသာ ေျပာသင့္ပါတယ္။

အရင္ကာလမ်ားမွာလည္း ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့တဲ့ ဒီလိုအေျပာမ်ဳိးေတြ အစိုးရေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႔ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ မီးမလာရင္ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္း၊ ထမင္းတနပ္ေလွ်ာ့စား၊ နယ္လွည့္ပါးရုိက္မယ္၊ တရုတ္ကိုေၾကာက္ရတယ္၊ ဘူးလက္ လႊတ္လုိက္မယ္၊ အစရိွသျဖင့္ အေျပာေတြျဖစ္ပါတယ္။ မဟတၱမဂႏီၵက ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ ဆင္ျခင္တံု တရားကို လက္မလြတ္ ေစသင့္ဖူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တုိင္းျပည္ကို ေခါင္းေဆာင္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ကုိင္ ထားရမယ္လို႔ ေထာက္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့ လာၿပီဆိုရင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ရင္ဆုိင္ရမယ့္ ကိစၥကေတာ့ က်ရံႈးျခင္းနဲ႔ ၿပိဳကြဲျခင္း ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးျမန္မာ စကားပံု တခုကလည္း လက္ေၾကာင့္ေက်၊ ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသလို႔ ဆိုထားဖူးတယ္ မဟုတ္ပါလား။

လြတ္လပ္ေရးရကထဲက ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔နပမ္းလံုးလာရတဲ့ ႏုိင္ငံတခုဟာ က်ရံႈးျခင္းနဲ႔ပဲ ရင္ဆုိင္ရတယ္ဆိုတာ အားလံုး မ်က္ျမင္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ျပည္တြင္းစစ္ဟာ ဒီေလာက္ သက္ဆိုးရွည္ရတာလဲ။ ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ကုိင္ထားၿပီး မေျဖရွင္းခဲ့ဘဲ ေခ်မႈန္းမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လက္ကုိင္ထားခဲ့လို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ တဖက္မွာ ျပန္ၾကည့္ ရင္လည္း ျမင္ရတာ တခုကေတာ့ မေတာ္ေလာဘႀကီးသူေတြ၊ ဉာဏ္အေမွ်ာ္ျမင္နည္းသူေတြဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ကုိင္မထားႏုိင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္တခ်က္လည္း ရိွပါေသးတယ္။ ငါ့ဥမွ ငါ့ဥ ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြလည္း ဒီအထဲမွာ အႀကံဳးဝင္ပါတယ္။ ငါ့လူမ်ဳိးမွ ငါ့လူမ်ဳိး၊ ငါ့ဘာသာမွ ငါ့ဘာသာ ဆိုတဲ့ ဖက္လုိက္မႈမ်ဳိးေၾကာင့္လည္း ဆင္ျခင္တုံ တရားဟာ မ်က္ကြယ္ျပဳခံ ရပါေသးတယ္။

ေျပာရဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခုလက္ရိွက်င့္သံုးေနတဲ့ ၂ဝဝ၈ နာဂစ္အေျခခံဥပေဒသည္ပင္လွ်င္ ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းလြတ္ၿပီး ေရးဆြဲအတည္ျပဳခဲ့တာလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ကေန႔ေခတ္ ဘယ္ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံမွာမွ မရိွတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္က ေရြးေကာက္ပြဲဝင္စရာမလုိဘဲ ပါလီမန္မွာ ၂၅% အမတ္ျဖစ္ခြင့္ရိွတယ္၊ တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲ က်ဖို႔ လက္တလံုးအလိုမွာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က အာဏာသိမ္းႏုိင္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးဟာ ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းလြတ္ၿပီး ထည့္သြင္းထားတဲ့ ဥပေဒေတြလို႔ မေျပာရင္ ဘယ္လိုေျပာရေတာ့မွာလဲ။ ပေဒသရာဇ္တပုိင္း စစ္တပုိင္း ဖြဲ႔စည္းပံုလို႔ အမည္ တပ္ရင္ လူမ်ားစုက ကန္႔ကြက္မယ္မထင္ပါဘူး။

ေနာက္တခ်က္ကလည္း သမၼတ ျဖစ္မယ့္သူဟာ စစ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ ရိွရမယ္တဲ့။ သမၼတ ျဖစ္မယ့္သူဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္ဖူးရမယ္လို႔ တုိက္ရုိက္ေရးမေကာင္းလို႔ အဲသလို ေရးခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ဆင္ျခင္တံုတရား မရိွဘဲ ျပဳစုခဲ့တဲ့ အတည္ျပဳခဲ့တဲ့ ဥပေဒျဖစ္တာေၾကာင့္ တကယ္တန္းမွာေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူထုသာ နစ္နာ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔နဲ႔ သူတို႔ရဲ့စီးပြားဖက္ေတြမွာ တေနရာမွာေတာ့ ဆင္ျခင္တံုတရားေလး ရိွေသးတာ ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ အဲတာကေတာ့ သူတို႔သားသမီးမ်ားကို ႏုိင္ငံရပ္ျခားေတြမွာ သြားၿပီး ပညာသင္ေစတဲ့ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္တုန္း ဆုိေတာ့ ျမန္မာ့ပညာေရးဟာ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း က်ေနၿပီဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ေကာင္းေကာင္း သိတာေၾကာင့္ပါ။ အဲတာေၾကာင့္ သူတို႔သားသမီးမ်ားကို အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ပညာေရးမ်ဳိး ရေစခ်င္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ တုိင္းတုိင္းထြာထြာ လုပ္တယ္ဆိုတာကို ျမင္ရတာပါပဲ။

အခု လတ္တေလာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥကိုပဲၾကည့္ပါဦး။ အဲဒီကိစၥကို ေရႊတိဂံုအေရးေတာ္ပံုလို႔ အမည္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ေရွးတုန္းက စာေရးဆရာတဦးက ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ႏုိင္ငံေတာ့္မ်က္ႏွာ ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဟိုတုန္းက အထက္တန္းစကားေျပမွာေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြ သင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏုိင္ငံေတာ့္မ်က္ႏွာ ဆိုတာ သိပ္လွပတဲ့ က်စ္လစ္တဲ့ အသံုးအႏံႈးလို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေတာ့္မ်က္ႏွာကို အိုးမဲသုပ္မယ့္ အထပ္ျမင့္ အိမ္ယာစီမံကိန္းကို ဘာေၾကာင့္ အာဏာပုိင္မ်ားက ခြင့္ျပဳရတာလဲ။ ဆင္ျခင္တံုတရား ေခါင္းပါးလို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ ေျပာလိုပါတယ္။ တခ်ိန္က အာဏာစက္ထက္လွတဲ့ စပုိင္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတဦးကလည္း အခုအထိ လူသိ ရွင္ၾကား ေျပာဆိုေနတာ တခုရိွပါတယ္။ ဘုရားဆိုတာ ေရႊရိွမွ တင့္တယ္သတဲ့။ အဲတာေၾကာင့္ သူ႔လက္ထက္မွာ ဘုရား ေတြကို ေရႊသကၤန္းလုိက္ကပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေခတ္သစ္မွာ တည္တဲ့ဘုရားဆိုရင္ေတာ့ မေျပာလိုပါ။ ဒါေပမဲ့ ေရွးေဟာင္းအေမြ အႏွစ္ဘုရားေတြ ဆိုတာ မူလေရွးလက္ရာ မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တာကလြဲလို႔ တျခားအပိုဆာဒါးေတြ ထည့္ျဖည့္ဖို႔ မလိုဘူးဆိုတာကို မသိရွာပါဘူး။ ဒါကလည္း ဆင္ျခင္တံုတရားမဲ့တယ္ ဆိုတာကို ျပသလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုဂံဘုရား အေတာ္မ်ားမ်ား စပုိင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ့ လက္ခ်က္မိခဲ့ရပါတယ္။

ဆင္ျခင္တံုတရားလက္ကုိင္ ထားဖို႔ဆိုတာ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ ႏုိင္ငံေရးေဆာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတုိင္းလူတုိင္း ဆင္ျခင္တံု တရားကို လက္ကုိင္ထားဖို႔လိုပါတယ္။ မိဘက သားသမီးကို ငါေမြးထားတာပဲဆိုၿပီး နင္ပဲငဆ ေျပာဆိုရုိက္ႏွက္ တာမ်ဳိးေတြက အစ ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့တယ္ဆိုတာကို ျပသေနပါတယ္။ အလားတူဆိုသလို ေက်ာင္းဆရာမက သူ႔က်ဴရွင္ လာမတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို အတန္းထဲမွာ ႏိွမ္ခ်ဆက္ဆံတာမ်ဳိးကလည္း ဆင္ျခင္တံုတရားမဲ့တာကို ျပသရာ ေရာက္ပါတယ္။ တခါ မတူကြဲျပားတဲ့ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးနဲ႔တမ်ဳိး ဘာသာတခုနဲ႔တခု အၾကား ကူးလူးဆက္ဆံတဲ့ ေနရာမ်ား မွာလည္း ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ တုိင္းထြာၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ရိွလွပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ အက်ဳိးရိွခဲ့တာေတြ ရိွခဲ့သလို အက်ဳိးယုတ္ခဲ့တာေတြ လည္း ရိွပါတယ္။ အက်ဳိးယုတ္ခဲ့တာက ပိုမ်ားပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာေရးဆိုတာ လူေတြ ဆင္ျခင္တံုတရား ရိွေအာင္ သြန္သင္တဲ့ အရာပါ။ ဆင္ျခင္တံုတရား ရိွမွသာ မတရားလုပ္ရပ္ေတြကို ေရွာင္ရွားႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ကိုယ္တုိင္က ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းလြတ္တဲ့ အေျပာမ်ဳိး အဆိုမ်ဳိး ျပဳလုပ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း က်ရံႈးမယ့္ အရိပ္လကၡဏာျဖစ္တယ္လို႔ ညႊန္းဆိုတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အကယ္၍ ပါလီမန္ထဲက ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား မိမိတို႔ရဲ့ သက္ဆုိင္ရာ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔ေတြဆီကို ျပန္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ လူတုိင္းက အသိအမွတ္ ျပဳၾကပါလိမ့္မယ္။

အခ်ဳပ္ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ ဒီႏွစ္အတြင္းက်င္းပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း လက္ရိွအာဏာရ ပါတီ အပါအဝင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ကုိင္ထားၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းလိုပါေၾကာင္း။

ေဇာ္မင္း
၁၈ ရက္၊ ဇြန္လ၊ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

Saturday, July 4, 2015

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္ျမတ္ႏိုးရင္

ျမန္ မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ၿပိဳက်ေနပါတယ္။ လူမ်ားစု ႏုိင္ငံသားမ်ား အတြက္ကေတာ့ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး ဘာဆိုဘာမွ မေကာင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ လူအနည္းစုကေတာ့ အခ်မ္းသာႀကီး ခ်မ္းသာပါတယ္။ ေျမျပန္႔က ညီအကို ေမာင္ႏွေတြ ခံစားေနရသလို ေတာင္ေပၚက တုိင္းရင္းသား ညီေနာင္မ်ားဟာလည္း ဖက္စံု ၿပိဳက်ေနတဲ့ဒဏ္ကို အတူတူခံစား ရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေတာင္ေပၚေဒသမ်ားမွာ အခုအထိ စစ္ပြဲေတြကို ရင္ဆုိင္ေနရတာေၾကာင့္ သူတို႔ဖက္မွာ ပိုၿပီးခံစား ရပါတယ္။ ညီေနာင္မ်ားရဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသမ်ားဟာ စစ္ပြဲေတြနဲ႔အတူ နပန္းလံုးလာရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အခုအထိ ၿငိမ္းခ်မ္းမယ့္ အရိပ္အေယာင္ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။

တုိင္းျပည္မၿငိမ္းခ်မ္းရင္ အဲဒီ တုိင္းျပည္ဟာ မတိုးတက္တဲ့အျပင္ ေရရွည္မွာ ခြ်တ္ၿခံဳၾကမယ္ဆိုတာ အသိတရားရိွသူတုိင္း နားလည္ပါတယ္။ ဘယ္ပညာရွင္ကိုမွ ေမးစရာ မလိုပါ။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရမ်ားဟာ တုိင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ စစ္ပြဲေတြရပ္ဆုိင္းေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ၾကတာလဲ။ ဘာေတြက အခုအခံေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေရွးတုန္းက ပေဒသရာဇ္ေတြ စစ္တုိက္ၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံအတြင္းက ပေဒသရာဇ္ခ်င္း တုိက္ခုိက္ၾကသလို အိမ္နီးခ်င္း တုိင္းျပည္မ်ားက ပေဒသရာဇ္မ်ားလည္း စစ္ၿပိဳင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ပေဒသရာဇ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္း ၾကတာဟာ လူမ်ဳိးေရးေၾကာင့္လည္း မဟုတ္သလို စီးပြားေရးအတြက္လည္း မဟုတ္ပါ။ ငါသည္ဘုန္းလက္ရံုး တန္ခိုးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တျခားေသာ ထီးေဆာင္းမင္းမ်ားက ဦးညႊတ္ရေသာ မင္းတပါး ျဖစ္သည္ ဆိုတာကို ျပခ်င္တာက အဓိကအခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉ ရာစုကစလို႔ ဒီဖက္ေခတ္ တေလွ်ာက္လံုးမွာေတာ့ စစ္တုိက္တယ္ဆိုတာ နယ္ခ်ဲ့တဲ့ အလုပ္တခုျဖစ္လာသလို နယ္ေျမကိုပါ သိမ္းယူၿပီး စီးပြားေရးကိုပါ လက္ဝါးႀကီးအုပ္တဲ့ အဆင့္အထိေရာက္လာပါတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ့က ျမန္မာျပည္ကို အဲဒီအတုိင္း တေသြမတိမ္း လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ထြက္သြားလို႔ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းတိုးတက္ လာရမယ့္အစား ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္ျပန္ပါတယ္။ အဲသလို တုိက္လုိက္ၾကတာ စစ္ပြဲေတြဟာ အခုအထိ မၿပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း တုိက္ေနၾကတာလဲ။ လြတ္လပ္ေရးရခါစက တဦးနဲ႔တဦး အထင္အျမင္ လြဲရာကေန တုိက္ခုိက္မႈေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္လို႔ ေယဘူယ် သံုးသပ္လိုပါတယ္။

ဘယ္သူကဆိုးတယ္၊ ဘယ္သူကေကာင္းတယ္၊ ဘယ္သူကပဲမွန္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး မေျပာလိုပါ။ ဒီလိုနဲ႔ စစ္ပြဲေတြ ႏွစ္ရွည္ၾကာလာခဲ့ပါတယ္။ အဲသလို စစ္ပြဲေတြ ၾကာရွည္လာရင္းကေန ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က လူထု ေရြးေကာက္ထားတဲ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အစိုးရကို အာဏာ သိမ္းလုိက္တဲ့ ေနာက္ပုိင္း စစ္ပြဲေတြက သက္ဆိုးပိုရွည္ လာေတာ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ကာလဟာလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္လာခဲ့ပါတယ္။

၁၉၆၂ ႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ အဓိကအားျဖင့္ ျမင္ရတာကေတာ့ တပ္မေတာ္က တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုနဲ႔ စစ္ပြဲေတြႏႊဲယံုသာ မကေတာ့ပဲ ေနရာတုိင္းမွာ ဝင္ပါလာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ဖြတ္ေက်ာျပာစု ျဖစ္သြားပါတယ္။ စီးပြားေရးက်ဆင္းသြားသလို ပညာေရးလည္း ႏံုနဲ႔သြားပါတယ္။ ပညာေရးႏံုနဲ႔ဆို ပညာေရးဝန္ႀကီးမ်ားဟာ စစ္ဗိုလ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာကိုး။ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးမ်ား မွာေတာင္ ပညာေရးအေဟာသိကံ ျဖစ္သြားမွေတာ့ ေတာင္ေပၚဆိုရင္ ပိုဆိုးလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ တုိင္းျပည္အတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရိွတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစလို႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ စစ္ပြဲေတြဟာ တုိင္းရင္းသားမ်ားနဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းတပါးနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ပေဒသရာဇ္ေတြလို ဘုန္း လက္ရုံးျပဖို႔ သက္သက္ ဆင္ႏႊဲတဲ့ စစ္ပြဲမ်ားမဟုတ္ဘဲ တတုိင္းျပည္လံုးကို စစ္တပ္လက္ေအာက္ သြတ္သြင္းလိုတဲ့စိတ္၊ စစ္တပ္ကပဲ ေနရာတုိင္းမွာ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္၊ စီမံမယ္၊ ကြပ္ကဲမယ္၊ အျမတ္ထုတ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ အဲတာကို မခံႏုိင္တဲ့ တုိင္းရင္းသားမ်ားက ျပန္လည္ခုခံတုိက္ခုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိတ္သုန္းေနတာလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးစကားနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တုိင္းရင္းသား အမ်ဳိးသားမ်ားအၾကား တန္းတူေရးကို အစိုးရက လက္မခံတာေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါ ထိပါးခံလာရတာပါ။ တန္းတူေရးကို လက္မခံဘူး ဆိုတာက စစ္မွန္တဲ့ ျပည္နယ္ေပါင္းစု ျပည္ေထာင္စုကို လက္မခံျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဖက္ဒရယ္ယူနီယံစနစ္ကို က်င့္သံုးဖို႔ ျငင္းဆန္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ေကာင္းပါၿပီ။ ကေန႔မွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားက ေနရာတုိင္းမွာ ေဝဆာေနပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ ဆိုတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြလည္း ေပၚလာပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္မယ့္ အဖြဲ႔ႀကီးလည္း ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ အစိုးရ ဝန္ႀကီးမ်ား ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာကေတာ့ အာဏာနဲ႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္အရေရာ၊ ေငြေၾကးအရပါ ထိပ္ဆံုးက ေရာက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ႀကီးမွာ ႏုိင္ငံျခားျပန္ အေနာက္တုိင္းက ပညာသင္လာသူ မ်ားလည္း ပါပါတယ္။ ေနာ္ေဝ၊ အီးယူအဖြဲ႔ဝင္ႏုိင္ငံမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းေဖာ္ေဆာင္ေရးအတြက္ ကူညီေထာက္ပံ့တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏကလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေန႔အခ်ိန္အထိ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရိွဖို႔ အရိပ္အေရာင္ကို မေတြ႔ရေသးပါ။

ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးပညာရွင္ တဦးျဖစ္တဲ့ ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိး ပါေမာကၡ ေဒးဗစ္ကင္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီလိုမ်ဳိး ေမးခြန္းေတြကို ေမးထားပါတယ္။ သူေမးထားတာကေတာ့ "ဘယ္လို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ေျပာဆိုေနတာလဲ"၊ "ဘယ္သူ႔အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲ"၊ "ဘယ္သူ႔အလိုက် တည္ေဆာက္ရမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲ" စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယကမBာစစ္အတြင္းက ဂ်ာမဏီက နာဇီေခါင္းေဆာင္ ဟစ္တလာ လိုခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ စစ္ေအးတုိက္ပြဲ ကာလမ်ားအစမွာ ရုရွားက အာဏာရွင္ စတာလင္ ေျပာေျပာေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအတြင္းမွာ အေမရိကန္ သမၼတ နစ္ဆင္ တင္ျပေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတာမ်ဳိးေတြဟာ သူတို႔အလိုက်လုပ္ဖို႔၊ သူတို႔အုပ္စီးခ်င္တာကို အုပ္စီးႏုိင္ဖို႔ အတြက္ လိုခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ျပည္သူေတြအတြက္ မဟုတ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ သက္ဆုိင္သူမ်ားအားလံုးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အာဏာပုိင္ေတြ၊ အာဏာရွင္ေတြ လိုခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။

တုိင္းျပည္တခုအတြင္းမွာ လူမ်ားစု လူမ်ဳိးတမ်ဳိးအတြက္ပဲ အက်ဳိးရိွတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးဟာ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိး မဟုတ္သလို ေရရွည္တည္တန္႔မယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဒါကို ကမBာ့သမုိင္းမ်ားက အႀကိမ္ႀကိမ္ သက္ေသျပခဲ့ ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ားအစု လူမ်ဳိးတမ်ဳိး အတြင္းမွာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေနတဲ့ လူတန္းစားတရပ္အတြက္သာ ျဖစ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ သားေလွ်ာပါတယ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ျဖစ္တည္လာမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပံုစံ တခုဟာ ဗမာေတြထဲမွာေတာင္ အစိုးရအာဏာပုိင္မ်ား၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားနဲ႔ ခရိုနီမ်ားအတြက္ပဲ အက်ဳိးရိွေနတယ္ဆိုရင္ သာမန္ ဗမာလူမ်ဳိးအမ်ားစုကလည္း ေထာက္ခံမွာ မဟုတ္ပါ။ ဆန္႔က်င္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားေတြဖက္က ေထာက္ခံဖို႔ ဆိုတာက ပိုၿပီးေဝးပါေသးတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စကားေျပာၾကၿပီဆိုရင္ သက္ဆုိင္တဲ့သူမ်ား အားလံုးပါဝင္ဖို႔ လုိပါတယ္။ သမၼတနဲ႔ ဘယ္တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တံခါးပိတ္ေတြ႔ၾကတယ္၊ အမ္ပီစီနဲ႔ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ပဲ ေျပာမယ္၊ အမ္ပီစီနဲ႔ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ပဲ ေျပာမယ္၊ အမ္ပီစီနဲ႔ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ပဲေျပာမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးက ကနဦး အဆင့္မွာေတာ့ ဟုတ္သလိုလို ရိွေပမယ့္ ေရရွည္ေဆြးေႏြး လာၿပီဆိုရင္ လက္နက္ကုိင္မဟုတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လူမႈရပ္ဝန္းထဲက အမ်ဳိးမ်ဳိး အေထြေထြေသာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တျခားေသာ လူရိုေသရွင္ရိုေသ လူပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ၊ ဘယ္သူ႔လစာမွ ယူမထားတဲ့ ပညာရွင္ေတြလည္း ပါဝင္ဖို႔လိုလာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ႔လစာမွ ယူမထားတဲ့ ပညာရွင္ဆိုတာက ဒီလိုပါ။ ဥပမာ အစိုးရဝန္ႀကီးမ်ား ေခါင္းေဆာင္ေနတဲ့ အမ္ပီစီကေနတဆင့္ လစာယူထားတဲ့ ပညာရွင္ဆိုသူဟာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အမ္ပီစီကို လြန္ဆန္လို႔ ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေဖာ္ဆာင္မယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ႏုိင္ငံသားမ်ားအပါအဝင္ ဒီတုိင္းျပည္အတြင္းမွာ မီတင္းေနထုိင္တဲ့ လူမ်ားအားလံုးအတြက္ အက်ဳိးရိွမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လက္ရိွအစိုးရနဲ႔ စစ္တပ္အတြက္ အသာစီးရေစမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ႏွစ္သက္မွာ မဟုတ္ပါ။ ေရရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔အတြက္ ေနာက္ဆံုး သြားရမယ့္ လမ္းကေတာ့ အမ်ဳိးသားမ်ားအၾကား တန္းတူညီမွ်မႈကို အာမခံႏုိင္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ အေျဖသာ ရိွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တန္းတူညီမွ်မႈကို ေဖာ္ေဆာင္မေပးဘူးဆိုရင္ လက္နက္ကုိင္ထားတဲ့သူက သူ ကုိင္ထားတဲ့ လက္နက္ကို အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ စြန္႔မွာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပန္ဆန္ းေဆြးေႏြးပဲြက ၂ဝဝ၈ ကိုမျပင္ဘူးဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ မထိုးဘူးဆိုတဲ့ အသံထြက္လာတာပါ။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥ တခုခုအတြက္ ေဆြးေႏြးၾကမယ္ ဒါမွမဟုတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စကား ေျပာၾကမယ္ ဆိုရင္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခုရိွပါတယ္။ အဲတာကေတာ့ ေဆြးေႏြးတဲ့ ကာယကံရွင္မ်ားဟာ ေနာက္ကေန ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ မရိွဘဲ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ ရိွသလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာင္အာဖရိကႏုိင္ငံ သမၼတျဖစ္ခဲ့သူ နယ္ဆင္မန္ဒဲလားက အခုလို တိုတုိရွင္းရွင္း ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲတာကေတာ့ Only free man can talk တဲ့။ လြတ္လပ္ေနတဲ့ သူသာလွ်င္ စကားေျပာႏုိင္ ပါတယ္၊ ေဆြးေႏြးႏုိင္တယ္လို႔ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ကြယ္မွာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ ရိွေနတဲ့ သူတဦးဟာ ဘယ္လိုေဆြးေႏြးမႈ၊ အေပးအယူလုပ္မႈကိုမွ လုပ္ႏုိင္ျခင္းမရိွဘူးလို႔လဲ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ပါတယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႔ဆိုတာ ေနာက္ကြယ္ကေန ဟိုလူႀကီးက ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးသက္ေရာက္သလို ငါ့လူမ်ဳိးသာ အုပ္စီးရမယ္၊ ငါ့လူမ်ဳိးသာ အသာစီးရရမယ္၊ ငါတို႔အဖြဲ႔ကပဲ အျမတ္ပိုမ်ားရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ စိုးမိုးေနတာမ်ဳိးကိုလည္း ဆိုလိုႏုိင္ပါတယ္။

သမၼတက အမိန္႔ေပးေပမယ့္ စစ္တပ္က မလုိက္တာဟာ သမၼတထက္ စစ္တပ္က အာဏာပိုရိွေနတဲ့ သေဘာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သမၼတနဲ႔ စစ္တပ္အၾကားမွာ ျပႆနာရိွေနတယ္ ဆိုတာကို မီးေမာင္းထိုးျပတဲ့ သေဘာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သမၼတနဲ႔ စစ္တပ္ၾကားမွာ ျပႆနာရိွေနတယ္လို႔ ျမင္ေစခ်င္လို႔ ထင္ေစခ်င္လို႔ တမင္လုပ္ျပတာလား။ ေမးစရာေမးခြန္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတခုကေတာ့ အဲသလို အေျခအေနမွာ အမ္ပီစီကေကာ ဘယ္ေလာက္အထိ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးႏုိင္မလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းဟာ လွပခန္႔ညားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ မသယ္ေဆာင္လာႏုိင္ရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္ ဆိုတာ ပြဲစားဆိုတဲ့ စကားလံုးေလာက္သာ တန္ဖိုးရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းကို တကယ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုရင္ လူတစု၊ အဖြဲ႔တခုအတြက္ မဟုတ္ဘဲ တတုိင္းျပည္လံုးအတြက္ အားလံုးအတြက္ အက်ဳိးရိွတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးကိုသာ ၾကားလိုျမင္လိုပါေၾကာင္း။

ေဇာ္မင္း
၁၁ ရက္၊ ေမလ၊ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

 
 
©2007 Fine-Leaves.blogspot.com, Powered by Blogger.