စိတ္ေတြကို အရင္ျပင္ဖို႔လိုလိမ့္မည္

ဘန္ ေကာက္ၿမိဳ႔ လူစည္ကားသည့္ တေနရာ၌ ျဖစ္သည္။ အသက္ ၆ဝ ဝန္းက်င္ခန္႔ အမ်ဳိးသမီးႀကီးသံုးဦးႏွင့္ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔ အမ်ဳိးသမီးငယ္ တဦး ေစ်းဝယ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ေလးဦးစလံုး ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဖြားႀကီး သံုးေယာက္ႏွင့္ မိန္းမပ်ဳိတို႔ တဦးႏွင့္တဦး ျမန္မာလို စကားကို အက်ယ္ႀကီးေျပာေနတာကို ၾကားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို အခ်ိန္ သူတို႔နားသို႔ အျပာႏုေရာင္ ရွပ္ လက္ရွည္ႏွင့္ ကာကီေရာင္ ရိႈးေဘာင္းဘီကို သားသားနားနား ဝတ္စားထားသည့္ အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္ ခန္႔ လူစိမ္းအမ်ဳိးသားတဦး ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။

လူစိမ္း။ ။ အေဒၚတို႔က ျမန္မာျပည္က လာတာမဟုတ္လား။ ထုိင္းကိုလာေတာ့ ပတ္စ္ပို႔ေတြ ဘာေတြ ပါၾကရဲ့လား။ အေဒၚတို႔ကို ၾကည့္ရတာ နယ္စပ္ကေန ခိုးဝင္လာတဲ့ ပံုမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး။ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနၾကမွာတုန္း။

ျမန္မာစကားျဖင့္ ေမးလုိက္ေသာ လူစိမ္း၏ အသံေၾကာင့္ အေဒၚႀကီးသံုးဦးစလံုး အလန္႔တၾကားျဖင့္ ထိုလူကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္ စကားေျပာေနရာမွ ဟုတ္ခနဲဆိုသလို အသံမ်ားတိတ္ သြားၾကသည္။

ပထမအေဒၚႀကီး။ ။ အမေလး လန္႔လုိက္တာကြယ္။
ဒုတိယအေဒၚႀကီး။ ။ မင္းက ဘယ္သူတုန္းကြဲ႔။
တတိယအေဒၚႀကီး။ ။ ပတ္စ္ပို႔လား၊ ပါပါတယ္ကြယ္၊ ပါပါတယ္။

လူစိမ္း။ ။ ရဲေတြ႔လို႔ ပတ္စ္ပို႔မပါရင္ အဖမ္းခံရမွာ စိုးလို႔ အေဒၚတို႔ကို ေစတနာနဲ႔ ေမးတာပါ။ အေဒၚတို႔က ျမန္မာလို အက်ယ္ ႀကီး ေျပာေနတာမို႔လား။

ျမန္မာလိုအက်ယ္ႀကီး ေျပာေနတာမို႔လားဟု ဆိုေသာ လူစိမ္း၏စကားေၾကာင့္ အေဒၚႀကီး သံုးဦးစလံုး စိုးရိမ္ သြားဟန္ရိွသည္။
ပထမအေဒၚႀကီး။ ။ ေမာင္ရင္က ဘယ္သူလဲကြဲ႔။ ဒီႏုိင္ငံကို လာလည္တာလား။
လူစိမ္း။ ။ က်ေနာ္က ထုိင္းလူမ်ဳိး ရဲအရာရိွပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေဒၚတို႔မွာ ပတ္စ္ပို႔ပါရဲ့လားလို႔ ေမးတာပါ။ ပတ္စ္ပို႔မ်ား ပါတယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္ ၾကည့္ပါရေစ။
ဒုတိယအေဒၚႀကီး။ ။ ဟဲ့ ရဲအရာရိွတဲ့၊ ပတ္စ္ပို႔တဲ့။ ထုတ္ျပလုိက္ၾက။
ထိုစဥ္ တတိယအေဒၚႀကီးက သံသယရိွဟန္ျဖင့္ “မင္းက ထုိင္းရဲအရာရိွဆိုၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာစကားတတ္ ေနတာတုန္းကြဲ႔” ဟုေမးလုိက္သည္။
လူစိမ္း။ ။ ဒါက ဒီလိုပါ။ က်ေနာ္က တရားမဝင္ခိုးဝင္လာတဲ့ ျမန္မာေတြကို ဖမ္းရၿပီး အဲသည့္အမႈေတြခ်ည္းပဲ ဆက္တုိက္ ဆိုသလို ကုိင္လာရတာ ကလည္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံရင္း ျမန္မာစကား တတ္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။

လူစိမ္း၏ အေျဖကို ဟုတ္မွာပါဘဲဟု အေဒၚႀကီး သံုးဦးစလံုး ယံုၾကည္သြားဟန္ ရိွသည္။ ပတ္စ္ပို႔ေတြက ဘယ္သူ႔ အိတ္ထဲမွာတံုး၊ ရွာၾကစမ္းပါဟု အေဒၚႀကီးခ်င္းခ်င္း ေျပာရင္းေခါင္းခ်င္း ရိုက္၍ရွာေနၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ရွာမေတြ႔ၾက။

ပထမအေဒၚႀကီး။ ။ ေနပါဦး။ ငါတို႔ အိတ္ထဲမွာေတာ့ မေတြ႔ဖူး။ ဘယ္သူ႔ အိတ္ထဲမွာမ်ား ေပါင္းထည့္မိ လုိက္ပါလိမ့္။
ဤတြင္ ဒုတိယအေဒၚႀကီးမွ သတိရဟန္ျဖင့္ ေစ်းဆုိင္မွ ပစၥည္းမ်ားကို သဲသဲမဲမဲေရြးေနေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကိုလွမ္း၍ “ဟဲ့ ဟဲ့ မိသင္းၾကည္ ညီးအိတ္ထဲမွာ မို႔လား၊ ပတ္စ္ပို႔ေတြ။ ထုတ္ေပးစမ္းေအ။ ဒီမွာ ရဲအရာရိွတဲ့၊ ပတ္စ္ပို႔ စစ္ေနတယ္။”
မိသင္းၾကည္ဆိုသည့္ မိန္းမပ်ဳိက သူ၏စလင္းဘက္အိတ္ႀကီးကို ေမႊေႏွာက္ရွာရင္း “ေဒၚေလး က်မေတာ့ ရွာ မေတြ႔ဘူး။ မဟုတ္မွလြဲေရာ ေဟာ္တယ္က အခန္းထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီထင္တယ္။ ေပ်ာက္တာေတာ့ မေပ်ာက္ ပါဘူး” ဟု ေျပာလုိက္ သည့္ေနာက္ အေဒၚႀကီး သံုးဦးစလံုး၏ မ်က္ႏွာမ်ား ဆီးရြက္ေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။

လူစိမ္း။ ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ေျပာတယ္မို႔လား။ ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ လာတယ္ဆိုရင္ ဒီမွာ ဘယ္ကိုသြားသြား ပတ္စ္ပို႔ကို အၿမဲေဆာင္ ထားဖို႔ လိုတယ္။ မျပႏုိင္ရင္ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ေတြဘာေတြ က်ႏုိင္တယ္ခင္ဗ်။
တတိယအေဒၚႀကီး။ ။ ငါ့တူရယ္၊ အေဒၚတို႔က တကယ္ဘဲ ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ လာတာပါ။ မယံုရင္ အေဒၚတို႔ တည္းေနတဲ့ ေဟာ္တယ္အထိ လုိက္ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ (စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္) ဟဲ့ မိသင္းၾကည္၊ ဒို႔ေဟာ္တယ္ နာမည္က ဘာတဲ့ တုန္း၊ ဘယ္လမ္းမွာ ရိွတာလဲေအ့။ သူ႔ကို ေျပာလုိက္စမ္းပါဦး။

မိသင္းၾကည္ဆိုသည့္ တူမျဖစ္ဟန္ရိွေသာ မိန္းကေလးက စိတ္တိုေနသည့္ ေလသံျဖင့္ “က်မက ထုိင္းလိုမွ မတတ္တာ ဘယ္ လိုေျပာရမွာတုန္း ေဟာ္တယ္ လိပ္စာကို” ဟု ေျပာလုိက္ရင္း ထုိင္းဘာသာျဖင့္ ေရးထားသည့္ ေဟာ္တယ္လိပ္စာ ကတ္ျပားကို အိတ္ထဲမွထုတ္၍ လူစိမ္းထံသို႔ ထိုးေပးလုိက္သည္။

လူစိမ္း။ ။ အေဒၚတို႔ေရာ ဒီကငါ့ညီမေရာ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္။ က်ေနာ္က ထုိင္းရဲအရာရိွမဟုတ္ပါဖူး။ ျမန္မာပါပဲ။ အေဒၚတို႔ကို တမင္ စေနတာပါ။
ထိုအခါၾကမွ အေဒၚႀကီးသံုးေယာက္ ျပန္၍ က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ ျမန္မာလိုေျပာရင္း၊ တဦးက “ငါထင္သား ပဲ ထုိင္းလူမ်ဳိး ရဲအရာရိွက ျမန္မာလို အဲသေလာက္ ပတ္ရည္ႏွပ္ရည္ မေျပာႏုိင္ပါဖူးလို႔”။ ေနာက္တဦးကလည္း “သိဘူးေလေအ ရဲအရာရိွက ပတ္စ္ပို႔ စစ္တယ္ဆိုေတာ့လည္း” ဟု အခ်င္းခ်င္း ေျပာရင္း အရွက္ေျပ ရယ္ေမာ ေနၾက ေလသတည္း။

၂။ ခ်င္းမုိင္ၿမိဳ႔လည္ တေနရာမွ ကုန္တုိက္ႀကီးထဲကေန သမီးငယ္ကို လက္ဆြဲ၍ ကိုဖိုးေသာ္ ျပန္ထြက္လာသည္။ ဇနီးျဖစ္သူက ကြန္ျပဴတာတလံုးႏွင့္ အလုပ္မ်ားေန၍ ေဟာ္တယ္က အခန္းထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုဖိုးေသာ္ ႏွင့္ ခြန္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ တို႔ အျပင္ထြက္၍ ကုန္တုိက္ထဲတြင္ ေန႔လည္စာ သြားစားျခင္းျဖစ္သည္။ ဇနီး သည္ အတြက္ ထုိင္းၾကက္ဆီထမင္း တထုပ္ဝယ္ လာခဲ့သည္။

ေဟာ္တယ္က ဓာတ္ေလွကားေရွ႔တြင္ အေပၚကိုျပန္တက္ရန္ ေစာင့္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္ထားေသာ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ခန္႔ အရြယ္ရိွ အမ်ဳိးသမီးႀကီးႏွစ္ဦးလည္း ဓာတ္ေလွကား လာေစာင့္ေနၾက ရင္း တရုတ္လိုလို ကိုရီးယားလိုလို စကားေတြေျပာေနၾကသည္။ ဓာတ္ေလွကားပြင့္သြား၍ ဖိုးေသာ္ သမီးငယ္ကို လက္ဆြဲ၍ ဓာတ္ေလွကားထဲ ဝင္လုိက္သည္။ အဖြားႀကီးႏွစ္ဦးလည္း လုိက္ဝင္သည္။ ဖိုးေသာ္တို႔အခန္းက ရွစ္ထပ္မွာ ျဖစ္သည္။ တိုးရစ္ျဖစ္ပံုရေသာ ထိုအဖြားႀကီး ႏွစ္ဦး၏ အျပန္အလွန္ အတင္းစကားမ်ားေၾကာင့္ ဖိုးေသာ္သာမက သမီးငယ္လည္း အေတာ္ေလး အံ့အားသင့္ သြားရသည္။

ပထမအဖြားႀကီး။ ။ (ျမန္မာသံ ပီပီသသႀကီးျဖင့္ အားရပါးရေျပာလုိက္သည္) အမေလးေတာ္၊ အေဖႀကီးက မဲသေလာက္ သမီးေလးကေတာ့ ျဖဴလုိက္တာ။ သမီးအရင္းမွ ဟုတ္ကဲ့လား မသိဖူး။ သားအဖလို႔ေျပာရင္ ဘယ္သူယံုမွာတုန္း။
ဒုတိယအဖြားႀကီး။ ။ (သူလည္း ျမန္မာသံပီပီႀကီးျဖင့္) ညီးကလည္း၊ ကေလးမေလး အေမက ျဖဴလို႔ျဖစ္မွာေပါ့။ တရုတ္ထဲမွာေတာင္ အသားမဲတဲ့ တရုတ္ငခ်ိတ္ေတြ တပံုႀကီးဟာကိုး။

သမီးငယ္က ဖိုးေသာ္ကို ေမာ့ၾကည္ၿပီး ၿပံဳးျပရင္း ရယ္ျခင္ပက္က်ိ ျဖစ္ေနသည္။ ဖိုးေသာ္က သမီးငယ္ကို ဘာမွ မေျပာနဲ႔ ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ျပန္၍ အံ့ႀကိတ္ျပလုိက္သည္။

ပထမအဖြားႀကီး။ ။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ထုိင္းေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဖူးေအ့။ မေလးရွားတို႔ ဖိလစ္ပုိင္တို႔မ်ားလား မသိဖူး။ မေလးတို႔ ဖိလစ္ပုိင္တို႔မွာလည္း အေတာ္ေလး အသားညိဳတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ ရိွတာကိုး။
ဒုတိယအဖြားႀကီး။ ။ ေအးဟဲ့ ျမန္မာေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္ဖူး။ ျမန္မာဆိုရင္ေတာ့ သိသာပါတယ္။ လူေတြကမြဲၿပီး အာဟာရ ခ်ဳိ႔တဲ့ ေနၾကေတာ့ လူရုပ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ေပၚေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို ေဟာ္တယ္မ်ဳိးကို ကပ္ႏုိင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝးေသး။
“တင္” ဆိုသည့္ အသံျဖင့္ ဓာတ္ေလွကားသည္ ရွစ္ထပ္တြင္ ရပ္၍ တံခါးပြင့္သြားသည္။ ဖိုးေသာ္ သမီးငယ္ကို လက္ဆြဲ၍ ဓာတ္ေလွကားအျပင္သို႔ ထြက္လုိက္သည္။ အဖြားႀကီး ႏွစ္ဦးလည္း ထြက္လုိက္လာသည္။ သူတို႔ လည္း ရွစ္ထပ္မွာ တည္းေနတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ဖိုးေသာ္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ “အန္တီတို႔လည္း ဒီအထပ္မွာဘဲ တည္းသလား” ဟု ရုတ္ခ်ည္းေမးလုိက္သည္။ အဖြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ မ်က္ႏွာမ်ားမွာ ဟင္းခိုးစားရင္း လူမိေသာ ကေလးမ်ားႏွယ္။

ပထမအဖြားႀကီး။ ။ ငါ့တူရယ္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တာေတြ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔။ သမီးေလးက ျဖဴလြန္း ေခ်ာလြန္းလို႔ ေျပာလုိက္မိတာပါ။ အဲ ငါ့တူကို ရုပ္ဆုိးတယ္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဖူးေနာ္။
ဒုတိယအဖြားႀကီး။ ။ မေလးေတာ္၊ ျမန္မာေတြ အခ်င္းခ်င္း လာေတြ႔ေနတာကိုး။ ငါ့တူရယ္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ ျမန္မာ ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဖူးလို႔ ထင္လို႔ ေျပာမိတာပါကြယ္။
ဖိုးေသာ္။ ။ အန္တီတို႔ ရန္ကုန္က လာတာလား။ ဒီခ်င္းမုိင္မွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနဦးမလဲ။
ပထမအဖြားႀကီး။ ။ အန္တီတို႔က ျမန္မာျပည္က ထြက္လာၿပီး အခု ထုိင္ဝမ္မွာ ေနေနတာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ့္ ငါးႏွစ္ ရိွၿပီကြဲ႔။ ထုိင္းကို လာလည္တာပါ။
ဒုတိယအဖြားႀကီး။ ။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လည္ျခင္လြန္းလို႔ ဗီဇာေလွ်ာက္တာ ခဏခဏပါပဲကြယ္။ တခါမွ ဗီဇာ မရေသးဖူး ငါ့တူရဲ့။ ဒါနဲ႔ အလြမ္းေျပဆိုၿပီး အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းကိုပဲ လာလည္ၾကရတာ။
ထို႔ေနာက္ ဖိုးေသာ္ သမီးငယ္ႏွင့္ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္ သက္ဆုိင္ရာ အခန္းမ်ားဆီသို႔ သြားရင္း လမ္းခဲြလုိက္ ၾကေတာ့သည္။

၃။ ရန္ကုန္က လူႀကီးတဦး အညာက ၿမိဳ႔ေလးတခုမွာ အလည္ေရာက္ေနသည္။ သူက အဲသည့္ၿမိဳ႔သူနဲ႔ အေၾကာင္းပါ ထားသည္။ ထိုလူႀကီး၏ မိဘမ်ဳိးရိုးထဲတြင္ အေနာက္တုိင္းေသြး ပါထားသည္မို႔ ထိုလူႀကီး၏ အသားအေရ အရပ္အေမာင္းသည္ အေနာက္တုိင္းပံုစံလို ျဖစ္ေနသည္။ အဂၤလိပ္ ဘာသာစကားကို ကြ်မ္းက်င္ သည္။ ဒါ့အျပင္ ထိုလူႀကီးသည္ အေနာက္တုိင္းေသြး အနည္းငယ္ပါေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္ေပါက္မို႔ ျမန္မာ စကားကို ျမန္မာတဦးလို ကြ်မ္းက်င္သည္။ ထိုလူႀကီးသည္ အစအေနာက္ သန္သည္။ ရယ္စရာ ဇာတ္လမ္း ေတြကိုလည္း ေျပာျပတတ္သူမို႔ တူတူမေတာ္သူ ကေလးမ်ားက ခ်စ္ခင္ၾကသည္။

တညေနတြင္ ထိုလူႀကီးက ကေလးမ်ားကို ရယ္စရာ ဇာတ္လမ္းတခု ေျပာျပေနသည္။ ျမန္မာစကားျဖင့္ ေျပာျပ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တခ်က္တခ်က္လည္း အဂၤလိပ္လို ပါေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းတခုလံုး အဂၤလိပ္ စကားနဲ႔ ေျပာေနသည္ဟု ထင္ရေအာင္ ျမန္မာအသံထြက္ေတြ ေနာက္မွာ “အက္စ္ သံေတြ အက္ဖ္ သံေတြ” ညွပ္၍ေျပာကာ အေသာေဖာက္ေနေသးသည္။ သူေျပာေနတာက ဒီလို။

“ေလႀကီးစ္ မိုးႀကီးစ္ ဝုန္းဒုိင္းစ္”
“သေဘၤာႀကီးစ္ ပ်က္စ္”
“မဟာဇနက အင္ႆ ဆီးစ္”
“ရက္ကန္ ရက္ကန္စ္ ဆဲဗင္းေဒးစ္”
“ေယာက္က်ားတို႔စ္ လံု႔လကိုျပ — စ္”
“ေမခလာ နတ္သမီးစ္ ကယ္စ္”
“ဖုိင္နယ္လီး၊ ေက်ာက္ျဖာေပၚေရာက္စ္ ဘုရင္ျဖစ္စ္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ကေလးမ်ားကို အဲသလို ေနာက္ေျပာင္၍ စကားလံုးမ်ား ပံုဖ်က္၍ ေျပာေနသည္ကို အနီးအနားမွ ေဆြမ်ဳိး လူႀကီးတခ်ဳိ႔လည္း မသိမသာ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူႀကီးမ်ားက ကြယ္ရာတြင္ ဤသို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္။
“သူေျပာေနတာေတြက အဂၤလိပ္လိုေတြ ျဖစ္ေနလို႔ အကုန္မသိေပမယ့္ မွန္းလို႔ရပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး ဆယ္ဘြဲ႔ထဲက မဟာဇနက မင္းသား အေၾကာင္းကို ေျပာေနတာ” ဟူသတတ္။

၄။ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္။ ဖိုးေအာင္တေယာက္ သူ႔ကုမၸဏီက လူတခ်ဳိ႔ႏွင့္ ဘန္ေကာက္ကို အလုပ္ကိစၥအတြက္ သြားဖို႔ ေရာက္ေနသည္။ ဖိုးေအာင္အတြက္ ဘန္ေကာက္သြားျခင္းသည္ ထမင္းစား ေရေသာက္ပမာ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘန္ေကာက္ သြားရသည့္ အေခါက္ေပါင္းလည္း မေရႏုိင္ေတာ့။

ဒီတေခါက္မွာ ဖိုးေအာင္တေယာက္ ေရေရလည္လည္ အရစ္ခံေနရသည္။ ေလဆိပ္ လံုၿခံဳေရး အရာရိွတဦးက ဖိုးေအာင္ကို ေမာက္ေမာက္မာမာ ေမးျမန္းေနသည္။
အရာရိွ။ ။ (ေလသံမာမာျဖင့္) မင္းက ဘန္ေကာက္ကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ။ ဟိုမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို႔လား။ ၿပီးရင္ ဘယ္ႏုိင္ငံကို ဆက္သြားဦးမွာလဲ။ မေလးတို႔ဘာတို႔ သြားဦးမွာလား။
ဖိုးေအာင္။ ။ (ပံုမွန္အသံျဖင့္) က်ေနာ့္ ကုမၸဏီကိစၥနဲ႔သြားမွာပါ။ အလုပ္ကိစၥၿပီးရင္ ပတ္တရားတို႔ ဘာတို႔လည္း သြားလည္မယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ၿပီးရင္ ရန္ကုန္ျပန္လာမွာပါ။
အရာရိွ။ ။ မင္း ငါကို႔ ဘတ္မယ္ မႀကံနဲ႔။ မင္းလိုေကာင္မ်ဳိးေတြ ဒီေလဆိပ္ကေန ဒီလိုအေၾကာင္းျပၿပီး ထြက္ၾက တာ ငါတို႔က အံတိုေနၿပီ။
ဖိုးေအာင္။ ။ (စိတ္အနည္းငယ္တိုလာ) ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သလိုစစ္၊ က်ေနာ့္မွာ ထုိင္းဗီဇာလည္း တရားဝင္ရိွတယ္။ တရားမဝင္တဲ့ ပစၥည္း ဘာတခုမွလည္း က်ေနာ္ သယ္မလာဖူး။ က်ေနာ့အိတ္ကို ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သလို စစ္ႏုိင္ တယ္။ ေဟာဒါက က်ေနာ့္ ကုမၸဏီလိပ္စာကတ္။ ခင္ဗ်ား စံုစမ္းလို႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္မွာ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ အသြားအျပန္လဲ ရိွတယ္။ ေဟာဒီမွာ။

စကားေျပာရင္း ေျပာရင္းျဖင့္ အေပါက္အလမ္း သိပ္မတဲ့ေတာ့။ ဖိုးေအာင္ ဂ်င္းေဘာင္ဘီ အိတ္ထဲ မိုဘုိင္းဖုံးကို ထုတ္လုိက္ၿပီး အနည္းငယ္ ေနာက္က်ေနေသာ သူ႔ကုမၸဏီက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ႏွစ္ဦးကို ဆက္သြယ္လုိက္ သည္။ ဖိုးေအာင္ မိုဘုိင္းဖံုးကို ထိုအရာရိွျမင္ေတာ့ နည္းနည္း မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားသည္။ ေျပာင္းမွာေပါ့ ဖိုးေအာင္ကိုင္ထားတဲ့ မိုဘုိင္းဖံုးက အခု ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ေစ်းအႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ မိုဘုိင္းဖံုးကိုး။ မိနစ္ပုိင္းအတြင္း ဖိုးေအာင္လူမ်ားလည္း ေရာက္လာသည္။ သားသားနားနား ဝတ္ဆင္ထားေသာ ဟိုလူႏွစ္ ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့မွာ အရာရိွဆိုသူ သေဘာေပါက္ၿပီး ရစ္ေနတာ ရပ္သြားသည္။ ေစာေစာက ဖိုးေအာင္ကို မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေျပာေနရာမွ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ္ဆိုၿပီး ျဖစ္လာသည္။ တကယ္တန္း ဆိုရင္ ဖိုးေအာင္နဲ႔ အဲသည့္ အရာရိွ ဆိုသူက အသက္အားျဖင့္ မတိမ္းမယိမ္းေတြ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္း ဆက္ဆံရသနည္း။

ဖိုးေအာင္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူကေတာ့ ဘန္ေကာက္ကို သြားလုိက္ျပန္လုိက္ လုပ္ေနတာ အေခါက္ ေပါင္း မ်ားၿပီမို႔ အဝတ္အစားကို ျဖစ္သလို ဝတ္ထားသည္။ တီရွပ္က အႏြမ္းႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ သစ္သစ္လြင္ လြင္လည္း မဟုတ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက အေကာင္းစားေပမယ့္ တမင္ေဟာင္းေအာင္ လုပ္ထားသည့္ အမ်ဳိးမို႔ တဖက္လူအျမင္တြင္ မိွန္တိန္တိန္ ျဖစ္ေနျပန္။ ထိုအေျခအေနကို ျမင္ၿပီး အရာရိွဆိုသူက တဖက္ႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္သြားမယ့္ လူမ်ဳိးဟု ထင္ကာ ဖိုးေအာင္ထံမွ ၾကားေပါက္ ပုိက္ဆံရလိုရျငား ေမာက္ေမာက္မာမာ အာဏာ ျပ၍ ဆက္ဆံေနျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဖိုးေအာင္အေနျဖင့္ အာဏာပုိင္မို႔ ဦးက်ဳိးသြားမိပါက တဖက္က ပုိက္ဆံေတာင္းေတာ့မည္။

က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္ေသာ ျမန္မာျပည္ႀကီး ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆိုရာမွာ ဒီမိုကေရစီ တခုထဲသာ မဟုတ္ပါ။ အရင္တေလွ်ာက္လံုး အျမစ္တြယ္ေနသည့္ အက်ဳိးအျပစ္ မ်ားလြန္းသည့္ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ားကိုလည္း ေျပာင္း လဲဖို႔ လိုေသးသည္။ ေၾကာက္တတ္ လြန္းတာေတြလည္း မေၾကာက္တတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရမည္။ ပိုင္ၿပီထင္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာေျပာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ တာမ်ဳိးေတြလည္း ျပင္ဆင္ရမည္။ ယံုလြယ္လြန္းသည့္ စိတ္ကိုလည္း ျပင္ရ မည္။ ကိုယ္မတတ္ဘဲ မသိဘဲ ရိွတာေတြကို သိသလုိလို တတ္သလိုလို မလုပ္ၾကဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ရဦးမည္။ အာဏာျပ ေမာက္မာတဲ့ စိတ္မ်ားကိုလည္း ေျပာင္းရမည္။ စိတ္ကိုေျပာင္းလဲရတာက ဒီမိုကေရစီ ေျပာင္းလဲဖို႔ အတြက္ ဆိုတာထက္ ပိုခက္မည္ဟု ေျပာလိုသည္။ မခက္လိုပါက မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ ပညာေရးစနစ္ကို လြတ္လပ္ေသာ ပညာေရးျဖစ္ဖို႔ အရင္ဆံုး ေျပာင္းလဲဖို႔သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေျပာင္းလဲေရးေတြ အတြက္ ေနာက္ဆံုး ဆုိက္သည့္ လမ္းကေတာ့ လြတ္လပ္ေသာ ပညာေရးစနစ္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္ဟု ေျပာလိုသည္။

ေဇာ္မင္း
၂၆ ရက္ မတ္လ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္