ဘယ္လို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ခ်င္သနည္း။

ျပ
န္လည္ျပဳျပင္လို႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီးမွ ရတဲ့ေငြေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပမာဏမ်ားမ်ား တုိင္းျပည္တခုအတြက္ အရံႈးလို႔ဆိုရမွာပါ။ အဲသည့္အရံႈးကို ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ ခံစားရမဲ့သူမ်ားကေတာ့ သာမန္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အဲတာမ်ဳိးကို ေရရွည္ တည္တံ့ခုိင္ျမဲတဲ့ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈလို႔ သတ္မွတ္လို႔မရေၾကာင္း ဖြံ႔ၿဖိဳး တုိးတက္ေျပာင္းလဲေရး ပညာရွင္မ်ားက အတိအလင္း ေျပာခဲ့ပါသည္။ အခုလည္း ေျပာေနဆဲပါ။

ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေျပာင္းလဲေရး ပညာရွင္တဦးျဖစ္သူ အလန္ေသာမတ္စ္က ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ တိုးတက္ေရး၊ ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အခုလို ဖြင့္ဆိုခဲ့သည္။ “ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေျပာင္းလဲျခင္း ဆိုသည္မွာ အေကာင္းဖက္တခု တည္းကိုသာ ေရွးရႈ႔ေသာ အေျပာင္းအလဲ သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ၊ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ၀န္းပတ္ လႊမ္းျခံဳေနေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကိုပါ ဆိုလိုရင္းျဖစ္သည္။ ထိုအေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးသည္ လူပုဂၢိဳလ္ တဦးခ်င္းစီႏွင့္ေသာ္ လည္ေကာင္း၊ လူအဖြဲ႔အစည္းတခုလံုး အေပၚ မီွတည္၍ေသာ္လည္ေကာင္း ျဖစ္ေပၚ ေျပာင္းလဲလာၿပီး ေကာင္းက်ဳိးကို ျဖစ္ထြန္းေစသလို ဆိုးက်ဳိးကိုလည္း ျဖစ္ေပၚေစသည္။”

တုိးတက္ေအာင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္လုပ္သည္ ဆိုတုိင္း ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ကိုယ္ရလိမ့္မည္ဟု မထင္ပါႏွင့္။ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ေရရွည္တြင္ ကိုယ့္ဖက္မွာ ဘာေတြ ဆံုးရံႈးသြားမလဲ ဆိုတာကိုပါ ထည့္တြက္ဖို႔လိုသည္။

အခု ၾကည့္ၾကပါ။ ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ့ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ေမခ၊ ေမလိချမစ္ဆံု ေနရာမွာ ဆည္ပိတ္ေဆာက္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အား ထုတ္မယ္ဆိုၿပီး အာဏာရွင္အစိုးရက စီစဥ္ေနသည္။ ထိုလွ်ပ္စစ္ပါ၀ါက တရုတ္ျပည္ကို ေရာင္းဖို႔သာ ျဖစ္သည္။ ေဒသခံ ျပည္သူမ်ား အတြက္လည္း မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အရွည္ဆံုးျမစ္ႀကီး၏ ျမစ္ဖ်ားမွာ ဆည္ပိတ္ေဆာက္မယ္ ဆိုေတာ့ ျမစ္တေလွ်ာက္နဲ႔ ျမစ္ေအာက္ပုိင္း စပါးအထြက္ေကာင္းရာ ေဒသျဖစ္တဲ့ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ ေဒသေတြ ဘယ္လိုဆိုးက်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရမယ္ဆိုတာကို တြက္မိၾကပါရဲ့လား။ အဲသလို အက်ဳိးဆက္ေတြကို ထဲ့တြက္ဖို႔ ဆိုတာလည္း နားလည္ၾကပါရဲ့လား။

“လယ္ေတာထဲကက်ားမ်ား” ဆုိသည့္ ေဆာင္းပါးတြင္ က်ားပုိက္မ်ားေၾကာင့္ ပဲခူးတုိင္း အေရွ႔ျခမ္းက လယ္သမားမ်ား ဘယ္လို နစ္နာေနရသည္ ဆိုတာကို က်ေနာ္ ေရးသား ေ၀ဖန္ခဲ့သည္။ ထိုက်ားပုိက္မ်ားသည္ ေခ်ာင္းေျမာင္းမ်ားတြင္ ေရခ်ဳိငါး၊ ပုဇြန္မ်ားပိတ္ဖမ္းရန္ သြယ္တန္းထားေသာ ငါးဖမ္းပုိက္တမ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ အႏွီ က်ားပုိက္ ပုိင္ရွင္မ်ားကေတာ့ ေဒသခံစစ္တပ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုက်ားပုိက္မ်ားေၾကာင့္ စပါးစုိက္ေသာ လယ္မ်ားသည္ သဘာ၀အတုိင္း ေျမၾသဇာေကာင္းေနရာမွ ဆုတ္ယုတ္လာသည္။ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း လယ္တဧက တြင္ စပါးတင္း (၂၀) ေလာက္သာ ထြက္ေတာ့သည္။ ေရွးယခင္က ထိုလယ္မ်ားသည္ တဧကတြင္ စပါးတင္း (၆၀) ခန္႔ အသာေလးထြက္ေသာ လယ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုျဖစ္စဥ္ကို ေရးသားစဥ္က အဆိုပါ ပဲခူးတုိင္း အေရွ႔ျခမ္းက ကုိယ္တုိင္ခံစားေနရေသာ လယ္သမားအခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းၿပီးမွ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ စစ္အစိုးရကို တုိက္ရၿပီးေရာ၊ ေ၀ဖန္လုိက္ရၿပီးေရာ၊ သူတို႔အေပၚ မေကာင္းတာ ေျပာရၿပီးေရာ ေရးသားခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပ။ နစ္နာေနသည့္ ထိုလယ္သမားမ်ားႏွင့္ ပ်က္ယြင္းလာေနေသာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနမ်ား အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပြားေနေၾကာင္း ေထာက္ျပလို၍ ျဖစ္သည္။

က်ားပုိက္မ်ားေထာင္၍ ပိတ္ဆို႔ထားေသာေၾကာင့္ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚဖက္မွ လယ္သမားမ်ား နစ္နာေနသည္။ စပါးအထြက္လည္း က်ဆင္းေနသည္။ သည္လို ျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးေအာက္တြင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ဟိုးျမစ္ထိပ္အစကေန ဆည္ပိတ္ေဆာက္လုိက္ပါက သည့္ထက္ပိုလို႔ အဆေပါင္းေထာင္ခ်ီ၍ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရလိမ့္မည္ကို သိသင့္သည္။

ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ ေဒသသည္ သဘာ၀အားျဖင့္ကုိက ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ၀မ္းပုိက္ျဖစ္သည္။ သည္၀မ္းပုိက္ကို ေဖါက္သည့္ အလုပ္ကို ဘာေၾကာင့္ အဆင္ျခင္မဲ့ လုပ္ေနၾကသနည္း။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေျပာင္းလဲေရး၏ သဘာ၀ကို အေျခခံမွ်ေလာက္ပင္ နားမလည္၍ ျဖစ္သည္ဟုသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရေပလိမ့္မည္။

ယေန႔ေခတ္ လက္ဘႏြန္ႏုိင္ငံေဒသသည္ ေရာမအင္ပါယာႀကီး ေကာင္းစားစဥ္အခါက ထိုအင္ပါယာ အေရွ႔ဖက္ တျခမ္းလံုးအတြက္ ပံ့ပိုးေပးႏုိင္ေအာင္ စုိက္ပ်ဳိးေရး ျဖစ္ထြန္း ေကာင္းမြန္ခဲ့သည္။ ထို႔အတြက္ လက္ဘႏြန္ေဒသကို “အင္ပါယာ၏ ေပါင္မံု႔ျခင္းေတာင္း” ဟု တင္စားရသည္အထိျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကေန႔ေခတ္ လက္ဘႏြန္ ႏုိင္ငံသည္ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ခဲ့ျခင္း၊ ယေန႔အထိ ႏုိင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ သူ႔တႏုိင္ငံစာ အတြက္ပင္ အႏုိင္ႏုိင္ ျဖစ္ေနရသည္။ သူတို႔ ႏုိင္ငံတြင္ ဆည္ေတြေဆာက္ခဲ့၍ သစ္ေတာမ်ား ျပဳန္းတီး၍ ထုိသို႔ျဖစ္သည္ မဟုတ္။ ႏုိင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္ျခင္း၏ အက်ဳိးဆက္ တခုတည္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။

တဖက္တြင္လည္း ထိုသို႔ဆည္ပိတ္ေဆာက္ျခင္းသည္ ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံက လယ္သမားမ်ားကိုသာ နစ္နာေစသည္ မဟုတ္။ ဆည္ေဆာက္မည့္အရပ္က ေဒသခံမ်ားလည္း နစ္နာသည္။ မူလကတည္းက ရွာေဖြ၊ ထြန္ယက္ စားေသာက္ ေနရေသာေနရာကို စြန္႔ခြာၾကရေတာ့မည္။ ဆည္ပိတ္ေဆာက္ေသာေနရာ တ၀ုိက္က သစ္ေတာမ်ားပ်က္စီးမည္၊ ျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္က သစ္ေတာမ်ားလည္း ျပဳန္းတီးကုန္ၾကမည္။ ထိုသို႔သစ္ေတာမ်ား ျပဳန္းတီးပ်က္စီးသည္ႏွင့္ တ ၿပိဳင္နက္ flora and fauna ဟုေခၚသည့္ သစ္ေတာမ်ားႏွင့္ အျပန္အလွန္ အမီွသဟဲ ျပဳေနသည့္ ဇီ၀ကမၼပိုးမႊား မ်ဳိးစိတ္မ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကမည္။ မိုးေခါင္ျခင္းကို ရင္ဆုိင္ရမည္ျဖစ္သလို မလိုအပ္ဘဲ အလြန္အကြ်ံ မိုးရြာ၍ ေရႀကီးသည့္ေဘးမ်ားကိုလည္း ၾကံဳရမည္။ တိုတို ေျပာရပါက ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမန္မာျပည္သည္ ႏုိင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္ ျခင္း၊ သဘာ၀ အရင္းအျမစ္မ်ား ခမ္းေျခာက္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ဟသၤာကိုးေသာင္းပ်က္သည့္ ကိန္းသို႔ဆုိက္ေတာ့မည္။

ထုိင္းႏုိင္ငံသည္ ၁၉၆၀ႏွင့္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားက သစ္ေတာမ်ားကို အလြန္အကြ်ံခုတ္၍ ေရာင္းခ်ခ့ဲသည္။ သစ္ေတာမ်ား ျပဳန္းတီးျခင္း၏ ဆိုးက်ဳိးမ်ားကို သိလာ၍ သစ္ေတာမ်ား ခုတ္ေနျခင္းကို တားဆီး၍ ျပန္လည္အစားထိုး စိုက္ပ်ဳိးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္မီွတယ္ ဆိုရံုေလးသာ။ သို႔ေသာ္ ပ်က္စီးေပ်ာက္ဆံုး ကုန္ေသာ ဇီ၀ကမၼပိုးမႊား မ်ဳိးစိတ္မ်ား ျပန္လည္တည္ရိွလာေစရန္အတြက္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ ေစာင့္ဆုိင္းရဦးမည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အသစ္ျပန္လည္ စုိက္ပ်ဳိးေသာ ကြ်န္းပင္မ်ားသည္ ႀကီးထြားမႈႏႈန္း ေႏွးေကြးသြားသလို ကြ်န္းသားဘ၀တြင္လည္း ကြ်န္းသား၏ ဂုဏ္သတၱိျဖစ္ေသာ ရာသီဥတုဒဏ္၊ ျခစားသည့္ဒဏ္ စသည့္ခံႏုိင္ရည္မ်ား ေလ်ာ့ပါးကုန္သည္။

ထိုင္းႏုိင္ငံသည္လည္း တခ်ိန္က ဆည္မ်ားအေျမာက္ အမ်ားေဆာက္ခဲ့သည္။ ထိုအတြက္ ဆိုးက်ဳိးမ်ား ရိွလာခဲ့သည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲတြင္ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ႀကီး ျမစ္ငယ္ ျမစ္လတ္မ်ား ေရခမ္းေျခာက္ျခင္းကုိလည္း ရင္ဆုိင္ေနရသည္။ ေရႀကီးသည့္ေနရာတြင္လည္း ႀကီးလုိက္သည္မွ အေတာမသတ္ ႏွစ္တုိင္းလယ္သမားမ်ား ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။ သည္ၾကားထဲ ေနာက္ထပ္ဆည္ထပ္ေဆာက္ဦးမည့္ အစီအစဥ္မ်ား ရိွေနေသးသျဖင့္ ေဒသခံလူထုမ်ား၊ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ဆည္ထပ္မေဆာက္ရန္ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုေနၾကသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံသည္ အတုိင္းအတာတခုအထိ ဒီမိုကေရစီ ရိွေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္၍ လူထု၏ ေတာင္းဆိုမႈသည္ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္သည္ဟုလည္း ဆိုႏုိင္သည္။

ျမန္မာစစ္အစိုးရသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေျပာင္းလဲျခင္း၏ သေဘာသဘာ၀ကို မသိသလို နားလည္မလည္။ ထိုသို႔ နားမလည္သည့္အတြက္ တတ္ကြ်မ္းသူမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ျခင္းျပဳသလား ဆိုေတာ့လည္း မျပဳ။ မသိသား ဆိုး၀ါးလွသည္။ မရိွတာထက္ မသိတာခက္ ဆိုေသာ လူစားမ်ဳိးေတြလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ခုိင္ခံ့ေသာ လူသား ရင္းျမစ္တည္ေဆာက္ေရး ဆိုတာကို သူတို႔မသိပါ။ မသိတဲ့အတြက္ ေငြရမဲ့ လုပ္ငန္းေတြသာလွ်င္ စီးပြားေရး ေကာင္းေသာ အေျခအေနကို ဖန္တီးသည္ဟု ယူဆေနပံုရသည္။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္သည္ပင္လွ်င္ ဘာတတ္ကြ်မ္းမႈ အရင္းအျမစ္မွ မသိ၊ မရိွ၊ မပုိင္ဆုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈကိုနားမလည္ဘဲ လုပ္ျခင္ရာလုပ္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔သိသည့္ အသိကေတာ့ ေရဗူးေပါက္တာမလိုျခင္ ေရပါတာပဲလိုျခင္သည္ ဆိုေသာ အသိသာ ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံတခုအတြင္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုအတြက္ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ရမည့္ က႑မ်ားအမ်ားအျပားရိွသည္။ ထိုအထဲတြင္မွ လူသားရင္းျမစ္ ခုိင္ခံ့ေစမည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈမ်ဳိးကို အရင္ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ရမည္။ လူသား ရင္းျမစ္ခုိင္ခံ့မွသာ ေရရွည္တည္တံ့ေသာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈကို ျမင္ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ လူသားရင္းျမစ္ မခုိင္ခံ့ပါက သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေရာင္းလို႔၊ ဆည္ေတြကထြက္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို ေရာင္းလို႔၊ အျခား သဘာ၀အရင္းအျမစ္မ်ားကို ေရာင္းလို႔ ရတဲ့ေငြေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀င္လာပါေစ ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ တိုးတက္လာဖို႔ မလြယ္ကူပါ။ သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္းဆိုသလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

က်ေနာ္တို႔ မူလတန္းေက်ာင္းသား ကေလးဘ၀က သင္ၾကားမွတ္ယူခဲ့ရသည့္ ေကာင္ေသလင္းတက်သြားေသာ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားဇာတ္လမ္း၏ အဆံုးအမသည္ လူသားရင္းျမစ္ခုိင္ခံ့ဖို႔က ေငြထက္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ေရွးလူမ်ား ထားသြားခဲ့သည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေျပာင္းလဲေရး လမ္းစဥ္တခုဟု ဆိုပါကမမွား။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၅ ရက္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္