ရမ္ဘိုရဲ႔ စစ္ပြဲ

ရ
မ္ဘို ရုပ္ရွင္ကားကိုၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီရုပ္ရွင္ကားတခုလံုးမွာ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ရသကေတာ့ အလြန္စက္ဆုပ္ ေၾကာက္ရြံ႔ ရြံရွာဖြယ္ရာ ရုဒၵရသပဲ လို႔ေျပာရင္ မမွားႏိုင္ဘူး။ ဒီထက္ပိုလို႔ က်ေနာ္ ဘာမွ မရခဲ့ဘူး။ အခု ရက္ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့မွပဲ က်ေနာ္ ဒီရုပ္ရွင္ကားအေပၚ က်ေနာ့္ရဲ႔ခံစားရမႈကို ေစ့ေစ့ေတြးၿပီး ျပန္ၿပီးေဆြးေႏြးႏိုင္ ေတာ့တယ္။ ဒီၾကား ထဲမွာ က်ေနာ္ အခ်ဳိ႔ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ (ယေန႔ျမန္မာ၊ မိုးမခ) စသျဖင့္မွာ ဒီရုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထင္ျမင္ ယူဆ ခ်က္ ေတြ ဖတ္ရတယ္။ အခ်ဳိ႔ဘေလာ့ေတြမွာ ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ ေရးထားၾကတဲ့ အျမင္ေတြကို ဖတ္ရတယ္။ (ဥပမာ- ကိုမိုးသီးရဲ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ ေဒါက္တာ ၾကည္ေမေကာင္း၊ မေကသြယ္..စသျဖင့္) သို႔အျပင္ ၀ါရွင္တန္ ဒီစီမွာ ရွိတဲ့ သတင္းစာ ေတြကေရာ ဒီရုပ္ရွင္ကို ဘယ္လို သံုးသပ္ထားသလဲဆိုတာ က်ေနာ္ လိုက္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္ ဒီစာတိုကို ေရး ျဖစ္တယ္။

ရုပ္ရွင္ရံုက ျပန္ထြက္လာေတာ့ စကားေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ က်ေနာ့္မွာ အေၾကာင္း ၂-ခ်က္ရွိတယ္။

ပထမအခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ရွိေနတဲ့ မသိစိတ္ထဲ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ စိတ္အနာကို လာထိခဲ့တယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ကို က်ေနာ္ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ စက္တင္ဘာ ၁၁ အေရးအခင္း ျဖစ္တယ္။ အၾကမ္းဖက္သမားေတြက ကမၻာ ကုန္သြယ္ေရး အေဆာက္အဦ (World Trade Center) ေမွ်ာ္စင္နဲ႔ ပင္တဂြန္စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို ေလယာဥ္ပ်ံ ျပန္ေပးဆြဲ တိုက္ခိုက္ မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံ ထိုး၀င္တိုက္လိုက္ပံုေတြ၊ လူေတြ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ေျပးလႊားၾက၊ ေမွ်ာ္စင္အထပ္ ျမင့္ဖ်ားကေန ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ခုန္ခ်လိုက္သူေတြ တီဗြီဖန္သားျပင္မွာ ျမင္ေနရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ စုေနတဲ့ ေဟာခန္းမ မွာ တီဗြီကို တိုက္ရိုက္ဖြင့္ျပထားတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ထြက္လာၿပီး ဒီေန႔ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တယ္လို႔ ေၾကျငာ လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သတင္းေတြကို စိတ္၀င္တစား အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပရိုဂရမ္က ဒါရိုက္တာက က်ေနာ့္ကို ေခၚေတြ႔တယ္။ “အခုလို ေသြးထြက္သံယို ျမင္ကြင္းေတြ ျပန္ျမင္ရတာ ၁၉၈၈ ကို သတိရျမင္မိတဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္သလား။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စိတ္ထိ ခိုက္တုန္လႈပ္မႈေတြ ျဖစ္ရသလားလို႔ ေမးတယ္။” သူက က်ေနာ္ဟာ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုကာလက ပါ၀င္ခဲ့ဖူးၿပီး ေတာခို ေက်ာင္းသားတဦးလို႔ သိထားတာကိုး။ က်ေနာ္ မျဖစ္မိပါဘူးလို႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္ ေဆြးေႏြးအၾကံေပးမႈ (counseling) ယူဖို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ပဲ ျပန္ေျဖ ခဲ့တယ္။ အခု ရမ္ဘို ရုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ရ ေတာ့ ဒီရုပ္ရွင္က ျမင္ကြင္းေတြ၊ အသံေတြက က်ေနာ့္ကို တိုက္ရိုက္လာ ထိခိုက္ ခဲ့ရတယ္။ အေၾကာင္းအရာ အရလည္း ျမန္မာျပည္ကိစၥ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေနသလို၊ သံဃာနဲ႔ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြကို အၾကမ္းဖက္ေခ်မႈန္းထားတဲ့ စက္တင္ဘာ အေရး ေတာ္ပံုကလည္း ၿပီးထားတာ မၾကာေသးဘူး။ ပူပူေႏြးေႏြး ရွိေသးတယ္။ ပမာဏအားျဖင့္ ဒီရုပ္ရွင္မွာ ဒရမၼာဆန္ဆန္ ျပထား သေလာက္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ဳိး မဟုတ္ေပမယ့္ မာနယ္ပေလာတိုက္ပြဲ ရက္ေတြက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ျပန္၀င္လာတယ္။ အခ်ဳိ႔အခန္းေတြမွာ က်ေနာ္ ဆို႔လာခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ငါတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္က ၿပီးပါေတာ့မလား လို႔ ေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေသေၾက ခဲ့ၾကၿပီလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ဆက္ၿပီး ေသေၾကၾကရဦးမွာလဲ။ အေျပာင္းအလဲေတြက ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာလဲ။ ရမ္ဘိုက ေတာ့ ဇာတ္လမ္းဆံုးေတာ့ သူ႔အိမ္ အေမရိကန္ျပည္ကို ျပန္သြား ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အပါအ၀င္ ဒုကၡသည္ေတြက ဘယ္ ေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကရပါ့မလဲ။ ေမးခြန္ေတြပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။

ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ကေပးတဲ့ ရုဒၵရသနဲ႔ က်ေနာ္ဆက္ေတြးမိတဲ့ အေတြးေတြပဲ။
ဒီ စေတာလုံးက ရမ္ဘို ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတြဲ (၄) ခုအနက္က နံပတ္ (၄) ျဖစ္တယ္။ အရင္ရုပ္ရွင္ကားေတြတုန္းက First Blood, First Blood II, Rambo III တို႔ နာမည္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း၊ အခုရုပ္ရွင္ကိုေတာ့ “ရမ္ဘို” လို႔ပဲ သက္သက္ နာမည္ ေပး ခဲ့တယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကာလက တိုက္ခိုက္လာခဲ့ရၿပီး ေမ့ေပ်ာက္၊ ဂုဏ္သိကၡာညိႇဳးငယ္ေနရတဲ့ စစ္ျပန္ေတြ အတြက္ ဂုဏ္ သိကၡာျပန္တင္ေပးဖို႔ ဆိုရင္လည္း မမွားခဲ့ဘူး။ ရမ္ဘိုရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ကလည္း ရန္သူအေသာင္းကို ေအာင္ႏိုင္တဲ့ တကိုယ္ေတာ္၊ တေယာက္တည္း စစ္တပ္တခု ျဖစ္ေနတဲ့သူ (one man army)၊ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ့ ရႈပ္ေထြး ေခတ္မီ တဲ့ ကမၻာကေန ျပဳတ္က် ကၽြင္းက်န္ ရစ္ေနတဲ့သူ၊ လူသားတဦး ရပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ အားလံုး ဆံုးရႈံးလို႔၊ အင္မတန္ အေျခခံက်တဲ့ ရုပ္ၾကမ္း ဆန္တဲ့ တကိုယ္ေတာ္၀ါဒနဲ႔ ရွင္သန္ေနရသူ ျဖစ္တယ္။

ဇာတ္လမ္းအရ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲျပန္ ရမ္ဘိုက ထိုင္းတေနရာမွာ ဘ၀ကို ျဖစ္သလို ေက်ာင္းလို႔ ေနခဲ့တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကို လူမႈေရး အကူအညီသြားေပးၾကတဲ့ ခရစ္ယာန္မစ္ရွင္တဖြဲ႔ကို ျမန္မာစစ္တပ္က ဖမ္းသြားခဲ့တယ္။ ဒီအခါ မွာ သြားကယ္ေပးဖို႔ ေၾကးစားစစ္သားေတြကို ခရစ္ယာန္ မစ္ရွင္က အကူအညီေတာင္းလာခဲ့တယ္။ သူက ဒီခရီးအတြက္ ေလွ ေမာင္းလိုက္ပို႔ရၿပီး ေနာက္ဆံုး ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ျမန္မာစစ္သားေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္း ပါပဲ။

ဒီရုပ္ရွင္အတြက္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ေတာ့ တဦးက သူ႔ကို ေမးတယ္။
“ဒီရုပ္ရွင္က အၾကမ္းဖက္မႈ အမ်ားဆံုး ရုပ္ရွင္တခု ျဖစ္မွာလား” တဲ့။
“ဒီလို အၾကမ္းဖက္မႈ အမ်ားဆံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ တမင္လုပ္ထားရတာ” လို႔ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ သတင္းေထာက္တဖြဲ႔လံုးကလည္း ၀ိုင္းရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကေလးေတြကို ဘက္နက္နဲ႔ ထိုးသတ္ တဲ့ ကိစၥ၊ လူေတြကို မီးေလာင္တိုက္ သြင္းတဲ့ ကိစၥေတြကေတာ့ ျမင္ရဆိုးလွတယ္။ ရုပ္ရွင္ေနာက္ပိုင္းမွာ ထူးျခားဆန္းက်ယ္ တဲ့ နည္း ပညာဖန္တီးမႈေတြမွန္း သိရေပမယ့္လည္း .50 caliber စက္ ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ လူေတြကို အပိုင္းပိုင္း ျဖစ္ေအာင္၊ ဦးေခါင္းေတြ၊ ရင္အုံေတြ ပြင့္သြားေအာင္၊ ေျခလက္ေတြ ျပတ္ထြက္ လြင့္စင္ေလာက္ေအာင္ ပစ္ခတ္သတ္ျပတဲ့ ကိစၥ ကေတာ့ ရုပ္ရွင္တခု အျဖစ္ ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္ ခက္လွတယ္။ ရယ္ေမာစရာေတာ့ မေကာင္းလွဘူး။

“ေျပာရရင္ေတာ့ (ဒီရုပ္ရွင္အတြက္) က်ေနာ့္မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီလိုရုပ္ရွင္ရိုက္ေနတုန္း မွာပဲ လူေတြ ေသေၾကေနၾကဆဲပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မိုလို႔ ဒီလိုရုပ္ရွင္ထဲ မွာ က်ေနာ္က လူသာမာန္လို မဟုတ္တဲ့ သူရဲေကာင္း ႀကီးလို ျပဳမူေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီ (ျမန္မာျပည္သူ) ေတြ ျဖတ္သန္း ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ေသးသိမ္ ေအာင္ လုပ္ပစ္ေနသလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔အတြက္ အခန္းလည္း ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ရြာတခု မီးေလာင္ပ်က္စီး သြားတဲ့ အခန္း ကို ျမင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ အမွန္မွာက ဒီထက္ပိုလို႔ ဆိုးပါတယ္။” ရမ္ဘို အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ စတားလံုးက သတင္းစာရွင္း ပြဲ မွာ ေျပာခဲ့တယ္။
ရုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးဆရာတဦးကေတာ့ ေရးခဲ့တယ္။
“ဒီရြာကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ ဒီရြာကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သလား” ေပါ့။

ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ရမ္ဘိုက ဘာသာေရးဆရာတဦးကို ေျပာခဲ့တယ္။ “မင္းကို သိပ္ဖိအားေပး ေခ်ာင္ထဲကို တြန္းလာရင္ေတာ့ လူသတ္တယ္ ဆိုတာဟာ အသက္ရႈရသေလာက္ လြယ္ပါတယ္” တဲ့။ တကယ္ေတာ့လည္း မလြယ္လွပါဘူး။ ယခုလို ရုပ္ရွင္ထဲ ဟန္ေဆာင္ သတ္ျဖတ္ျပတဲ့ ကိစၥမွာလည္း မႀကိဳက္ၾကသူေတြ အမ်ားအျပားပါ။ “ဦးတည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိတဲ့ ရမ္ဘို” (Rambo without a cause) ဆိုတဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ေရးသူကေတာ့ ရမ္ဘိုဇာတ္ကား ဟာ မိေက်ာင္းမ်က္ရည္က်သလို ျဖစ္ေန တယ္လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။ .... ကမၻာႀကီးရဲ႔ အေမွာင္ေထာင့္တေနရာမွာ ေသနတ္ကိုင္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အမွားကို အမွားနဲ႔ ျပန္ေရးတဲ့ အခန္းေတြ ကို ျပခဲ့တယ္။ .... ရမ္ဘိုဟာ သူရဲေကာင္းတဦး မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အင္မတန္ ေၾကာက္ရြံ႔စက္ဆုပ္ဖြယ္ ရုပ္ရွင္တကားသာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။” လို႔ ဆိုတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ရွည္လ်ားလွခ်ည့္လို႔ ထင္ေနတယ္။
ဇာတ္လမ္းအခန္းတိုင္းဟာလည္း ရင္နဲ႔ရင္း ခံစားရသလို ျဖစ္ေနတယ္။
ေသလိုက္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ဇာတ္လမ္းအစပိုင္း ကရင္တိုင္းရင္းသား ေက်းရြာမွာ ျမန္မာ စစ္တပ္ က ႏွိပ္စက္လို႔ ေသၾကရတာဟာလည္း က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြပါပဲ။ ကေလးေတြကို ဘက္နက္နဲ႔ထိုး၊ အမ်ဳိးသမီး ေတြကို မုဒိမ္းက်င့္၊ မိုင္းေထာင္၊ လူမ်ဳိးျဖဳတ္စစ္လို သတ္ျဖတ္၊ မီးေလာင္တိုက္သြင္း၊ အဓမၼဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ ကိစၥေတြ။ ဒါေတြက တကယ္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အတိုင္းအဆ အနည္းနဲ႔ အမ်ားသာ ကြာရင္ ကြာမယ္။ တကယ္ တိုင္းရင္းသား ေတြ ေန႔စဥ္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရတယ္။

အခ်ဳိ႔အခန္းေတြက ေဟာလီး၀ုဒ္ ပီပီ ပိုၿပီးဇာတ္နာေအာင္ ဖန္တီးထားျပန္တယ္။ က်င့္၀တ္သိကၡာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့၊ သားရဲ မင္းရဲ စီးေနၾကတဲ့ ျမန္မာစစ္သားေတြ၊ အက်ႌကိုယ္တပိုင္း ခၽြတ္ေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြကို ဆြဲလားရမ္းလား လုပ္ေနတဲ့ စစ္သား ေတြ၊ ဒီလို ျပကြက္ေတြနဲ႔ ဗီလိန္ကို ပိုလို႔ ေဆးသားတင္ေနခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ လည္း ေနာက္ဆံုး ရမ္ဘိုက ျမန္မာ စစ္သားေတြ ကို အတုန္းအရုန္း ပစ္သတ္ေနတဲ့ ျပကြက္ကိုလည္း က်ေနာ္မခံစားႏိုင္ခဲ့ ဘူး။ .50 caliber စက္ေသနတ္ ေအာက္မွာ အတုန္း အရုန္း၊ အပိုင္းအျပတ္ ျမင္ေနရတာကို က်ေနာ္ ေပ်ာ္ၿပီး မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ABSDF မွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ ေရး လုပ္ခဲ့ေသာ္ျငားလည္း က်ေနာ္တို႔ဟာ စနစ္ကို တိုက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ လက္စားေျခဖို႔၊ ေသြးဆာဆာနဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒီျမန္မာစစ္သားေတြဟာလည္း က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြပါပဲ။ ႏိုင္ငံတခုဟာ လူတေယာက္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ လည္း က်ေနာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အစိတ္အပိုင္း တခုပါပဲ။ ဆိုးရြားေဖာက္ျပန္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ္ခႏၶာထဲက ပုတ္ ေန၊ အနာျဖစ္ေနတဲ့ အပိုင္းတခုနဲ႔ တူေနႏိုင္ေသးတယ္။ တကယ္ျပႆနာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အမ်ဳိးသား ညီၫြတ္ ေရး ၿပိဳကြဲေနရတဲ့ ျပႆနာပဲ။ အခ်င္းခ်င္း စကားမေျပာႏိုင္ၾကဘဲ စစ္မက္ပြားေနၾကတဲ့ ျပႆနာပဲ။ အခုေတာ့ ရမ္ဘိုက စက္ေသနတ္နဲ႔ တရၾကမ္း ပစ္ခတ္၊ ျမန္မာစစ္သားေတြက အပိုင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္၊ ရင္ပြင့္လဲက်၊ ေခါင္းတျခား၊ လက္တျခား လြင့္သြား ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဘးက လူတခ်ဳိ႕က လက္ခုပ္တီးေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိး ျမန္မာေတြ ေသေနတာကိုပဲ က်ေနာ္က ထိုင္ၾကည့္ေနရၿပီး သူတို႔ လက္ခုပ္သံကို ၾကားေနရတယ္။ ရမ္ဘိုဇာတ္ကားေၾကာင့္ ျမန္မာ့ အေရး လူသိမ်ားလာ ရမယ္ ဆိုရင္လည္း ဒီလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ လူသိမ်ားရတာကို က်ေနာ္ ဂုဏ္မယူခ်င္ပါဘူး။ ဇာတ္ကားတခုလံုး ေသသြားလိုက္ၾကတဲ့ (တိုင္းရင္းသားေတြ အပါအ၀င္) က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ၊ ဇာတ္ေပါင္းခ်ဳပ္ေတာ့ ႏိုင္သူက ရမ္ဘို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ ဇာတ္လမ္းတခုလံုး ေပါင္းရင္ ၂-နာရီေက်ာ္ ကာလကေလးမွာ ေသခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသား ေတြ ဟာ ၃၀၀-၄၀၀ ေလာက္ကို ရွိေနႏိုင္တယ္။

တကယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း စကား ေျပာဆိုညိႇႏိႈင္းႏိုင္ၾကတယ္ ဆိုရင္လည္း ဒီလို အေျခအေနကို ေရာက္ စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ရမ္ဘို ရုပ္ရွင္က တရားမႈနဲ႔ မတရားမႈအၾကား၊ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုးၾကား လြန္ဆြဲမႈ (good Vs evil) ကို ျပတယ္ဆိုရင္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလို မယူဆမိဘူး။ ေသြးထြက္မ်ားလြန္းတဲ့ ေသနတ္ယဥ္ေက်းမႈကို အမႊန္းတင္တဲ့ အက္ရွင္ ရုပ္ရွင္ (action movie) တခုလိုပဲ ျမင္ေနမိတယ္။ ရမ္ဘိုက တိုင္းရင္းသားအေရးအတြက္ တိုက္သြားတဲ့ စစ္ပြဲ မဟုတ္ဘူး။ ရမ္ဘိုက ဒီမိုကေရစီ ရဖို႔ တိုက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ရမ္ဘိုက လူတစုအတြက္နဲ႔ သူ႔အတြက္ တိုက္ခဲ့တဲ့ စစ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ျမင္ေနမိတယ္။ ရမ္ဘိုက ဒီစစ္ပြဲကို အျမတ္အစြန္း အတြက္ တိုက္သြားခဲ့တယ္။

ရုပ္ရွင္ၿပီးတဲ့ အခါ ျပန္ထြက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ “ဂ်ီးဇ္ ဘယ္လို ငရဲႏိုင္ငံလည္း မသိပါဘူးကြာ” လို႔ ျမည္တြန္ ေျပာဆိုၾကမွာေပါ့။ တခဏ အၾကာမွာ သူတို႔လည္း အလုပ္မပ်က္၊ ေန႔လည္စာ စားမပ်က္၊ သူတို႔ ဘ၀နဲ႔ သူတို႔ ဆက္သြား ၾကမွာပဲ။ စစ္အစိုးရကို မုန္းတီးလြန္းၾကတဲ့၊ ဖိႏွိပ္ခံေနၾကရလြန္းတဲ့ ျပည္သူေတြကလည္း ဒီဇာတ္ကားေၾကာင့္ လက္စားေခ် လိုစိတ္နဲ႔ တခဏ ေက်နပ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ သိပ္ကို မုန္းတီးခါးသီးဖြယ္ရာ အေျခအေန မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံ ဒီလို စင္တင္ျပခံေနရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေနတာလည္း စိတ္မေကာင္းမိဘူး။ ဒီလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔လည္း ျမန္မာ့ အေရး ကမၻာသိလာၿပီလို႔ ဂုဏ္မယူခ်င္ပါဘူး။

သစ္ပင္တပင္ေသရင္ တေတာလံုးနာသလို က်ေနာ္ နာက်ဥ္ေနတယ္။
ရမ္ဘို ပစ္တဲ့ စက္ေသနတ္က်ည္ဆန္ဟာ က်ေနာ့္ရင္ကိုပါ ေဖာက္သြားခဲ့တယ္။
ရမ္ဘို ပစ္တဲ့ စက္ေသနတ္က်ည္ဆန္ဟာ က်ေနာ့္ေခါင္းကိုပါ ေဖာက္သြားခဲ့တယ္။

ေအာင္သူၿငိမ္း

Rambo (Movie)

Starring: Sylvester Stallone, Julie Benz, Paul Schulze, Matthew Marsden, Graham McTavish, Rey Gallegos, Tim Kang, Jake LaBotz, Maung Maung Khin, Ken Howard
Directed by: Sylvester Stallone
Screenplay by: Art Monterastelli, Sylvester Stallone, Jeb Stuart
Release Date: January 25, 2008
MPAA Rating: R for strong graphic bloody violence, sexual assaults, grisly images and language.
Box Office:
Studio: Lionsgate Pictures

အကိုးအကား

1. Rambo, Full production note, available online at http://madeinatlantis.com/movies_central/2008/rambo_production_details.htm
2. William Booth, Ready To Rambo: Stallone's Warrior Returns -- Older, Wearier, Deadlier, The Washington Post, Thursday, January 24, 2008; Page C01.
3. Desson Thomson, A 'Rambo' Without a Cause? The Action Hero's Return Isn't So Heroic -- Just Very, Very Gruesome, The Washington Post, Friday, January 25, 2008; Page C06.
4. A. O. SCOTT, Rambo (2008), Just When You Thought It Was Safe to Go Back in the Jungle, The New York Times, January 25, 2008