ေတာ္လွန္သူမ်ား

မ
ခ်မ္းေျမ႔ဟာ အသက္ (၁၇)ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္ၾကပါတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ငယ္လြန္း ေသးတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ နယ္ေတြမွာက အဲသည့္အရြယ္ေတြ အိမ္ေထာင္က်တာဟာ ဆန္းတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဖူး။ အိမ္ ေထာင္သက္ (၂၅) ႏွစ္အတြင္းမွာ မခ်မ္းေျမ႔တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ သားသမီးသံုးဦး ထြန္းကား ခဲ့ပါတယ္။

မခ်မ္းေျမ႔ မိဘေတြက မခ်မ္းသာပါဖူး။ အဲသည့္ေခတ္တံုးက မရိွမရွား လူတန္းစားထဲမွာ ပါတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ မခ်မ္းေျမ႔ မွာ အကိုႏွစ္ေယာက္ရိွတယ္။ အဲသည့္ အကိုႏွစ္ေယာက္ထဲက အကိုငယ္ျဖစ္သူက ႏုိင္ငံေရးေလး ဘာေလး စိတ္၀င္စားတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဇူလိုင္ (၇) ရက္ေရာက္တုိင္း ေက်ာင္းနံရံေတြမွာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ပိုစတာေတြ ညည လုိက္ ကပ္တဲ့ အုပ္စုထဲမွာ ပါေလ့ရိွတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ အာေခါင္နီ ျမင္ရေလာက္ေအာင္ ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးေလ့ရိွတဲ့ အုပ္စုေတြထဲမွာလည္း တဦးအပါအ၀င္ေပါ့။

မခ်မ္းေျမ႔ အေမက ထက္တယ္၊ စိတ္ျပတ္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ သူတို႔အေဖ အစိုးရအရာရိွ ဘ၀က ျပဳတ္လာ ကတည္းက အိမ္ရဲ့စီးပြားေရးကို ဦးေဆာင္လာတဲ့ မိန္းမပဲ ဆိုေတာ့ မထက္လို႔လည္း မရဖူးေလ။ မခ်မ္းေျမ႔ အေဖကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အစိုးရနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ တခြန္းမွ ေျပာတဲ့သူမဟုတ္ဖူး။ မေျပာ၀ံ့တာ လည္းပါမွာေပါ့။

ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ေတာ့ အကိုငယ္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မခ်မ္းေျမ႔တို႔ ကေတာ့ ကေလးေတြ တန္းလန္းနဲ႔မို႔လို႔ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် မပါ၀င္ႏုိင္ပါဖူး။ သိုေပမဲ့ သူ႔အကို သပိတ္ေမွာက္တာ ကိုေတာ့ အားေပးတယ္။ မခ်မ္းေျမ႔ အေမကဆိုရင္ သူ႔သားငယ္တို႔ သပိတ္စခန္းက ေန႔စဥ္ထုတ္ ေတာ္လွန္ေရး စာေစာင္ကို ေန႔တုိင္း ၀ယ္ဖတ္တယ္။ တေစာင္ကို တက်ပ္နဲ႔ေရာင္းတာ။ ဒါ့အျပင္ သူ႔သားငယ္ တခါတခါ အိမ္ျပန္ လာတုိင္း သံုးဖို႔ စြဲဖို႔ အိတ္ထဲကို ပုိက္ဆံထည့္ ေပးျပန္ေသးတယ္။ ဒါ့အျပင္ သည္လိုကလည္း ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ “ေဟ့ ..... ဒီေကာင္ေတြကို တိုက္ဖို႔ လူ လာစုရင္ ငါ့မွာအားေကာင္းေမာင္းသန္ သားတေယာက္ရိွတယ္။ မင့္နာမည္ကို ငါစာရင္းထည့္ လုိက္မယ္။ ”

စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေတာ့ မခ်မ္းေျမ႔ အကိုငယ္တေယာက္ ခဏေပ်ာက္သြားတယ္။ ရက္မ်ားမၾကာခင္ သူငယ္ခ်င္း တသုိက္နဲ႔ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အေမက သူ႔သားကို “ဟဲ့ ....နင္တို႔အုပ္စုေတာ့ ေတာခိုသြားၿပီလို႔ ငါကထင္ ေနတာ” ဆိုၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေမးတယ္။ သူတို႔အုပ္စုက အေရးႀကီးတဲ့ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနရလို႔ သူတို႔ ေတာမခိုေသးဖူး ဆိုၿပီးျပန္ရွင္း ျပရတယ္။ သူ႔အေမကိုယ္တုိင္က သူအပါအ၀င္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို အထင္ ေသးသြားမွာကို စိုးရိမ္ဟန္ရိွတယ္ ထင္ပါရဲ့။

အဲသည့္ကာလကေန ေရြးေကာက္ပြဲကာလ ၁၉၉၀ အထိ မခ်မ္းေျမ႔ရဲ့ အကိုငယ္တေယာက္ ေျမေပၚလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ တနယ္ ၀င္ တနယ္ထြက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ အဲသလို အကိုငယ္အပါအ၀င္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ လို အပ္တဲ့ စား ရိတ္ စားခေတြကို မခ်မ္းေျမ႔ အေမက မၿငီးမညဴေထာက္ပံ့တယ္။ အိမ္မွာေရာက္လာသမ် သူ႔သားရဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကို ခ်က္ျပဳတ္ေႂကြးေမြးတယ္။ နင္တို႔လို အရြယ္ေကာင္းေတြကမွ မလုပ္ရင္ ဒီတုိင္းျပည္မွာ ဘယ္သူ လုပ္မွာလဲ ဆိုၿပီး ေျပာေလ့ရိွတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ရက္ကြက္ထဲမွာ မခ်မ္းေျမ႔တို႔အိမ္ကို ႏိုင္ငံေရးအိမ္ဆိုၿပီး လူ ေတြက ေျပာစမွတ္ ျပဳလာေတာ့ တယ္။

၁၉၉၀ ႏွစ္ကုန္ခါနီး ေလာက္မွာေတာ့ မခ်မ္းေျမ႔ အကိုငယ္လည္း အေျခေနမေကာင္းတာနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတသိုက္နဲ႔ နယ္စပ္ ကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။ တေန႔သည္လိုျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာကို မခ်မ္းေျမ႔အေမက သိထားၿပီးသားဆိုေတာ့ သူ႔ သားထြက္သြားတဲ့ အတြက္ က်န္တဲ့အိမ္သားေတြေရွ႔မွာ ၀မ္းနည္းစကားေတာင္ မဆိုဖူး။ အဲ့သည္ႏွစ္မ်ား ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ့ မခ်မ္းေျမ႔ အေမနဲ႔ အေဖလည္း ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္သြားၾကတယ္။

ႏွစ္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမ် မခ်မ္းေျမ႔တို႔ အိမ္လည္း တျခားမိသားစုေတြလိုပဲ စီးပြားေရးက်ဆင္းလာတာကို ရင္ဆုိင္ၾကရတယ္။ ဟိုတံုးကတည္းက မခ်မ္းေျမ႔ အေမတည္ေဆာက္လာခဲ့ရတဲ့ အိမ္နဲ႔ေျမကို ထိုးေရာင္းလုိက္ရတဲ့ အထိအေျခ အေနက ဆိုးသြား တယ္။ မခ်မ္းေျမ႔ ေယာက္က်ားရဲ့ အလုပ္ကလည္း အရင္လိုမေကာင္းေတာ့တဲ့ အတြက္ အဲဒါက လည္း တပုိင္းလို႔ ဆုိႏုိင္ပါ တယ္။ သူတို႔အေမလက္နဲ႔ တည္ေဆာက္ယူခဲ့တဲ့ အိမ္တလံုး ဆံုးရံႈးရတာတင္ မကဘဲ ႏိုင္ငံေရး အိမ္တလံုး ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရ တယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း မွားမယ္မထင္ဖူး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သာမန္လူတုိင္းရဲ့ ဘ၀ေတြဟာ က်ပ္တည္းသထက္ က်ပ္တည္းလာခဲ့ၾကတယ္။ မခ်မ္းေျမ႔ အေမရိွစဥ္ က မရိွမရွား လူလတ္တန္းစားဘ၀ ကေန ထိုးဆင္းသြားၿပီး ၿမိဳ႔စြန္ အေခါင္အဖ်ားမွာ အိမ္ေသးေသးကေလးနဲ႔ ေျပာင္းေနရတဲ့ အေျခအေနကို ဆုိက္သြားခဲ့တယ္။ ကေလးသံုးေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းေတာင္မထားႏုိင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ တျခား မိသားစု မ်ားလိုပဲ ေက်ာင္းကႏုတ္ ရရာအလုပ္လုပ္ဆိုတဲ့ လမ္းစဥ္ကို မခ်မ္းေျမ႔က်င့္သံုးရေတာ့တယ္။ သူ႔အေမ လက္ထက္ ကလို ႏုိင္ငံေရးထဲလႈပ္ရွားေနသူေတြကို တႏုိင္တပုိင္ေတာင္ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ေတာ့ဖူး။ သို႔ေသာ္ သူ႔အကိုငယ္နဲ႔ လုပ္ေဖၚ ကုိင္ဖက္ အခ်ဳိ႔ကိုၿမိဳ႔ထဲမွာ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ေတြ႔ရင္ အေျခအေနေတြေမး၊ သူတို႔ကိုႏုတ္နဲ႔အားေပး။ သူ႔အကိုငယ္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း အျပန္အလွန္အားေပး စသျဖင့္ တဦးနဲ႔တဦးစိတ္ပုိင္းအရ ၾကားကန္ေပးတာ မ်ဳိးေတြ ေလာက္ပဲ တတ္ႏုိင္ေတာ့တယ္။

မခ်မ္းေျမ႔ဟာ ဆင္းရဲသြားေပမဲ့ သူ႔အေမလိုပဲ မခံျခင္စိတ္ရိွတယ္။ သူတပါးဆီမွာ ဦးက်ဳိးတဲ့စိတ္မရိွဖူး။ အထူးသျဖင့္ ရပ္ကြက္ ထဲက အာဏာပုိင္ေတြကို ခပ္တင္းတင္းပဲ ဆက္ဆံတယ္။ အာဏာပုိင္ေတြကို မဖားဖူး။ မ်က္ႏွာလိုအားရ မလုပ္ဖူး။ လုပ္ငန္း ကိုင္ငန္း အခြင့္အလန္းေလး တခုခု ရလို႔ရျငားဆိုၿပီး အာဏာပုိင္ေတြကို ေအာက္ႀကိဳ႔ဆက္ဆံတာ မ်ဳိးမရိွဖူး။ အာဏာပုိင္ ေတြ ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မေတာ္လွန္ႏုိင္ေပမဲ့ မတရားတဲ့ အစိုးရကိုေတာ့ မႀကိဳက္ဖူး အားမေပးဖူးဆိုတဲ့ အာခံတဲ့ မ်က္ႏွာေပး ကို မခ်မ္းေျမ႔ဆီမွာ အၿမဲေတြ႔ႏုိင္တယ္။

တခါတေလေတာ့လည္း ထြက္သြားတဲ့ သူ႔အကိုငယ္တေယာက္ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ ေရာက္ေနသလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ မခ်မ္းေျမ႔ အေတြးထဲမွာ ၀င္လာေလ့ရိွတယ္။ သူလည္း သူလုပ္စရာရိွတာ လုပ္ေနမွာပဲဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတာမ်ဳိးကလြဲလို႔ တျခားအပို ေတြ လည္း မစဥ္းစားမိပါဖူး။

မခ်မ္းေျမ႔နဲ႔ သူ႔အေမလို လူစားမ်ဳိးေတြ ၿမိဳ႔ထဲရြာထဲမွာ အမ်ားႀကီးရိွေနပါတယ္။ သူတို႔မခ်စ္မႏွစ္သက္ တဲ့ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ ေနတဲ့ သူမ်ားကို သူတို႔အားေပးၾကပါတယ္။ သူတို႔တတ္ႏုိင္တဲ့ ဖက္ကေန ရုပ္အားစိတ္အား နဲ႔ ကူညီပံ့ပိုး ေနၾကဆဲပါ။ အခ်ိန္ အခါေကာင္း တခု ဆုိက္ေရာက္လာရင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ အသင့္ရိွေနတဲ့ အင္အားစုႀကီးလို႔ တင္စားရင္လည္း မမွားပါဖူး။

အကိုငယ္လို လူမ်ဳိးေတြသာ ေတာ္လွန္သူေတြ မဟုတ္ပါဖူး။ တကယ္ေတာ့ မခ်မ္းေျမ႔နဲ႔ သူ႔အေမလို လူမ်ဳိးေတြလည္း ေတာ္လွန္ သူေတြပါပဲ။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၄ရက္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္