သံခ်ပ္အသံေလာ၊ ဆႏၵအမွန္ေလာ (အက္ေဆး)

ေဆာင္း
ေႏွာင္း၍ ေႏြဦးရက္မ်ားကား လာေခ်ၿပီ။ xxx ေႏြအကူး xxx ေလ႐ူးေတြလည္း ျမဴးၿပီေလ xxx ကံ့ေကာ္ေတြလည္း ဖူးေန xxx သစ္ရြက္ေႂကြေျမမွာလူးကာ xxx ဥၾသငွက္ေတြေတြ႔ေတာ့ xxx ခ်စ္ရက္ေတြရွည္ xxx ဟူသည့္ ေတးတစကို လြမ္းညည္း ညည္းမိသည္။ ေႏြရာသီပြဲေတာ္မ်ားထဲမွ အထင္ကရပြဲေတာ္တခုျဖစ္သည့္ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ ၾကည့္မိ သည္။ အႏွစ္ (၂၀) စာမွ် ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရသည့္ ခရီးသည္ ေ၀းလြန္းလွ၍ထင္သည္။ ျမင္ကြင္းသည္ သဲသဲကြဲကြဲ မရွိ လွ။ သို႔ေသာ္ျငား ေရးေရးမွ် ျမင္ရသည္ဆို႐ံု ထင္ရသည့္ မႈန္မႈန္မြဲမြဲ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ရင္ခုန္သံက စည္းခ်က္လိုက္ေပးေန၍ ထင္ သည္။ ျမင္ကြင္းသည္ ေ၀းရာမွ နီးလာသည္။ မႈန္မြဲရာမွ သဲကြဲလာသည္။ သႀကၤန္သည္ ရင္ဘတ္ထဲ၌ ဒုန္းဒုန္းခုန္ေန၍ ၀င္း၀င္း ၀ါသည့္ ပိေတာက္သည္ အာ႐ံုထဲ၌ ျမျမေမႊးေနေတာ့သည္။

ေႏြဦးေရာက္တိုင္း သႀကၤန္ရနံ႔ရ၍ သံခ်ပ္သံမ်ား ၾကားေနမိတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕ေစာ၍၊ တခ်ဳိ႕ေနာက္က် ေနႏုိင္ေသာ္ျငား သႀကၤန္ မိုးတၿဖိဳက္ေၾကာင့္ ပင္လံုးမွ်ေသာ ပိေတာက္မ်ားကား ဖူးၾကပြင့္ၾက၍ ေမႊးၾကျမၾကေပဦးေတာ့မည္။ ဤအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သႀကၤန္ယိမ္းအဖြဲ႔မ်ား ယိမ္းတိုက္၍ သံခ်ပ္အဖြဲ႔မ်ား သံခ်ပ္တိုက္ၾကေပမည္။ အေနေတာ္ အိမ္ကေလးတလံုးထဲ၌ အႏုပညာ ရွင္မ်ား ယိမ္းတိုက္ေန၊ သံခ်ပ္တိုက္ေနၾကသည္ကို မျမင္ၾကရေသာ္ျငား အသံမ်ားကိုမူ တရပ္ကြက္လံုး ၾကားၾကရေပမည္။ ေကာင္မေလးမ်ားက အမေတာ္ႀကီးမ်ား ယိမ္းတိုက္သည္ကို ျပတင္းေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္၍ တုပကာ ကၾကမည္။ ေကာင္ ကေလးမ်ားက ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ား သံခ်ပ္တိုက္ေနသည္ကို အိမ္နံေဘးမွနားစြင့္၍ မပီကလာျဖင့္ သံခ်ပ္လိုက္ထိုးၾကမည္။ လူႀကီးမ်ားက ဒီအတိုင္၊ ဒီအေဖာက္မ်ဳိးကေတာ့ ဆုရမယ့္အကြက္ပဲဟု တစ္ေပးၾက၍ ဒီအတုိင္၊ ဒီအေဖာက္မ်ဳိးကေတာ့ ဆင္ဆာမိမယ့္အကြက္ပဲဟု မွန္းဆၾကမည္။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ၾကမည့္ သံခ်ပ္ကားႀကီးမ်ား ျပင္ဆင္ေနပံုကိုလည္း ကေလးမ်ားက အေျပး အလႊားသြားၾကည့္ၾက၍ လူႀကီးမ်ားအား ေဖာက္သည္ခ်ၾကမည္။ ထိုအခါ “ဒီအျပင္အဆင္မ်ဳိးနဲ႔သာ ဆိုလို႔ကေတာ့ စြယ္စံုေတာင္ ၀င္မယ့္ပံုပဲေဟ့”ဟု မွတ္ခ်က္ေပးၾကမည္။ ေသခ်ာသည္မွာ သံခ်ပ္သံမ်ားကို လူတိုင္း၏ ႏႈတ္ဖ်ားဆီမွ တိုးတိုး တဖံု၊ က်ယ္က်ယ္တသြယ္ ၾကားၾကရေလ့ ရွိတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

တေန႔သားမေတာ့ က်ေနာ္သည္ အလြမ္းဓာတ္ခံႏွင့္ ႏိုးႂကြလာသည့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ရွိလွ သည္ႏွင့္ ေဘးစားပြဲမွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တဦးႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာ၍ ေျဖေဖ်ာက္ရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖူးသည္။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ့္ ေဘးစားပြဲ၌ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လူငယ္ေလးတဦးကို စကားစလိုက္မိသည္။ သူသည္ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းၿပီး၍ ေငြစာရင္းဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တုန္းက သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေလး ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္ တို႔၏ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ဟု ဆိုလွ်င္ရမည္ထင္သည္။ ငယ္ဂုဏ္ႏွင့္အညီ လ်င္ျမန္သြက္လက္၍ ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္မႈ အျပည့္ႏွင့္ သူ႔ကိုေတြ႔ရသည္မွာ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့သည့္ အရာတခုကို ၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္ပင္ တူလွေတာ့သည္။

က်ေနာ္က လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ဘ၀ သႀကၤန္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က အားတက္သေရာ ေျပာေနေသာ္လည္း ထိုလူငယ္ေလးသည္ မၾကားဘူးသည့္အေၾကာင္းအရာတခုကို နားေထာင္ေနရသျဖင့္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေန ႐ံုထက္မပို။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္က သူ႔ဆီမွ က်ေနာ့္နည္းတူ အလြမ္း၊ က်ေနာ့္နည္းတူ အေဆြး။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္မလာ။ က်ေနာ္ကသာ ရင္ခုန္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ တသသေျပာေနေသာ သႀကၤန္သည္ သူ႔အတြက္ ဒ႑ာရီဆန္ ေနပံုရသည္။ စကား ေျပာရပ္ၿပီး တအံ့တၾသ ျပန္ၾကည့္ေနမိသည့္ က်ေနာ့္အၾကည့္ကို နားလည္ပံုရသည့္ လူငယ္ေလးသည္ က်ေနာ့္ကို သူတို႔၏ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပပါသည္။

သူ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက (က်ေနာ္ေျပာသလို) ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ က်င္းပသည့္ ပြဲလမ္းႀကီးငယ္မ်ား မရွိေတာ့ဟု သိရသည္။ က်ေနာ္တို႔တုန္းကလို ရပ္ကြက္လိုက္ အေပ်ာ္တမ္းတီး၀ိုင္းမ်ား၊ ပေလးဘြိဳင္းကဲ့သို႔ေသာ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ တီး၀ိုင္းႀကီးမ်ား၏ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ား မရွိေတာ့ဟု သိရသည္။ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္ အားကစားကြင္းႀကီးငယ္မ်ားထဲတြင္ ထိုင္ခံုမ်ားခင္း၍ တီး ခတ္ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ားကို စစ္အစိုးရက ပိတ္ပင္လိုက္သျဖင့္ ဟုိတယ္ႀကီးမ်ား၌ တန္႐ုံသင့္႐ံုခမ္းမတခုငွား၍ တီးခတ္ ေဖ်ာ္ေျဖ ၾကရသည္ဟု သိရသည္။ က်ေနာ္တို႔တုန္းက ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမ်ားတြင္ အဆိုေတာ္သံုးေလးဆယ္ ပါ၀င္သည့္ တီး၀ုိင္းႀကီး မ်ားသည္ လူအမ်ားလည္းၾကည့္႐ႈႏိုင္သလို၊ ဂီတပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္လည္း ပရိတ္သတ္ (လူထု) ႏွင့္ ထိေတြ႔ြ ခြင့္ ရရွိ ႏုိင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေခတ္တြင္မူ ထိုင္ခံု (၁၀၀) ေက်ာ္မွ်သာ၀င္ဆံ့သည့္ ဟိုတယ္ခမ္းမတခုထဲ၌ ႐ံု၀င္ခမ်ား ေစ်းႏႈန္း ျမႇင့္၍ ေရာင္းခ်ရသျဖင့္ လူအမ်ား၀င္မၾကည့္ႏိုင္ၾကေတာ့။ ပရိတ္သတ္အေရအတြက္လည္း သံုးေလးရာထက္ မပိုသလို အဆိုေတာ္အေရအတြက္လည္း ေလးငါးဆယ္ဦးထက္မပိုေတာ့သည့္ ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ားသည္ လူတန္းစား တရပ္သာ ခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္ ဇိမ္ခံပစၥည္းတခုႏွယ္ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔တုန္းကဆိုလွ်င္ လက္မွတ္မ၀ယ္ႏုိင္ လွ်င္ ထုိင္ခံုမွ ၾကည့္ခြင့္မရသည္မွလြဲ၍ စင္နံေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ကုိယ့္အိမ္မွ ခံု၊ ဖ်ာ စသျဖင့္ယူလာ၍ ေဘး၌ခင္း၍ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ အိမ္၀ရန္တာေပၚမွ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ယုတ္ဆြအဆံုး အိပ္ယာထဲမွပင္ နားေထာင္ႏိုင္ေသးသည္။

က်ေနာ္ေျပာသည့္ သႀကၤန္မ႑ပ္ႀကီးမ်ား၊ စတုဒီသာမ႑ပ္ႀကီးမ်ား၊ ေရပက္ခံမ႑ပ္ႀကီးမ်ားသည္လည္း ရွိသည္ဆို႐ံုမွ်လြဲ၍ ၿမိဳ႕လံုးပါတ္လည္ မရွိၾကေတာ့။ အထူးသျဖင့္ သႀကၤန္ဆုေပးမ႑ပ္မ်ားႏွင့္ သႀကၤန္သံခ်ပ္ကားမ်ား လံုးလံုးမရွိၾကေတာ့ျခင္း ပင္။ က်ေနာ္တို႔တုန္းကဆိုလွ်င္ ေန႔ဘက္၌ ေရပက္ခံထြက္၍ ညဘက္၌ ဆုေပးမ႑ပ္မ်ားသို႔လွည့္၍ သံခ်ပ္ထိုးၾကသည္ကို ၾကည့္ၾကရသည္မွာ ခုထိအမွတ္ရေကာင္းေနဆဲပင္။ ဌာနဆိုင္ရာမ်ား၊ ၿမိဳ႕နယ္/ရပ္ကြက္မ်ားအလိုက္ ဆုေပးမ႑ပ္ႀကီးငယ္ မ်ားမွာ ၿမိဳ႕လံုးပါတ္လည္မဆံုး။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမေရွ႕မွ ဆုေပးမ႑ပ္ကို ဗဟိုမ႑ပ္ဟု ေခၚၾကသည္ထင္သည္။ ထိုမ႑ပ္မ်ား တြင္ သက္ဆိုင္ရာ မ႑ပ္ရွင္မ်ားက သႀကၤန္ယိမ္း၊ တပင္တိုင္ယိမ္းအကတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံ၍၊ သံခ်ပ္ကားမ်ားက ကိုယ္ပိုင္သံခ်ပ္ မ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ၾကသည္။ လူႀကိဳက္မ်ား၍ ထင္ရွားသည့္ သံခ်ပ္ကားမ်ား၊ သံခ်ပ္အဖြဲ႔မ်ားမွာ “အနႏၱစြမ္းအားရွင္”၊ “ၿပီးပါၿပီ”၊ “ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္” စသျဖင့္ အမ်ားအျပားရွိၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏိုင္သည္ပင္လွ်င္ သံခ်ပ္ အဖြဲ႔သားတဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု က်ေနာ့္ဇနီးက ေျပာပါသည္။

သံခ်ပ္အဖြဲ႔မ်ားကလည္း တေန႔ထက္တေန႔၊ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ မ႐ိုးရေလေအာင္ ဆန္းသစ္တီထြင္၍ တင္ဆက္ၾကသည္။ သံခ်ပ္ မ်ားသည္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔မ်ားကို မသီက်ဴးၾက။ ေစာေစာက သႀကၤန္မ႑ပ္ႀကီးသည္ လူမႈဇာတ္ခံုႀကီး ျဖစ္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္အေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးစနစ္အေၾကာင္း၊ ပညာေရးစနစ္အေၾကာင္း၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းအေၾကာင္း၊ လူေနမႈစနစ္ အေၾကာင္း၊ အစိုးရဌာနဆုိင္ရာမ်ားအေၾကာင္း အကြက္က်က် ေထာက္ျပၾကသည္။ ေစာေစာက သႀကၤန္မ႑ပ္ႀကီးသည္ “ပြဲေတာ္”တခု၊ “ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈ”တခုထက္ေက်ာ္လြန္၍ ဟစ္တိုင္တခု ျဖစ္သြားသည္။ လူထု၏ ရင္ဘတ္ကို သူတို႔၏ အႏုပညာအစြမ္းႏွင့္ ေပါင္းကူး၍ ဟစ္ေႂကြးၾကသည္။ လူထု၏ လူမႈဒုကၡအ၀၀ကို မီးေမာင္းထိုးျပၾကသည္။ လူထုသည္ သံခ်ပ္ထုိးေနၾကသူမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္စားေျပာေနၾကသူမ်ား၊ သူတို႔၏ ကိုယ္ပြားမ်ားဟု ျမင္လာၾကသည္။ လူထု၏ ဆႏၵႏွင့္ လူထု၏ခံစားခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ျပသသည့္ သံခ်ပ္မ်ားသည္ ဌာန္က႐ိုင္းအက်ဆံုး ဘာသာစကားတခု (သို႔) စိတ္၌ စြဲၿမဲ ထင္က်န္ရစ္ေစဆံုးေသာ အႏုပညာထုတ္လုပ္မႈတခုဟုပင္ ဆိုႏိုင္မည္ေလာမေျပာတတ္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ထင္သည္။ န၀တ/နအဖ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ လူအမ်ားစုေ၀းေစမည့္ ပြဲလမ္းႀကီးငယ္မ်ားႏွင့္ လူထု၏ ဆႏၵ ႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔ကို ေပါင္း႐ံုးေဖာ္ျပႏုိင္စြမ္းသည့္ သႀကၤန္သံခ်ပ္မ်ားအား ပိတ္ပင္ပစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပမည္။ ဖြင့္ေပးထားလွ်င္ ရပ္ကြက္တိုင္းရပ္ကြက္တိုင္း၌ သံခ်ပ္တိုက္ၾကမည္။ ဤသံခ်ပ္တုိက္သံမ်ားက လူအမ်ား၏ႏႈတ္ဖ်ား၌၊ လူအမ်ား၏ စိတ္ထဲ၌ စြဲထင္ေစလိမ့္မည္။ လူထု၏ရင္ဘတ္ႏွင့္ ပညာရွင္မ်ား၏ အႏုပညာစြမ္းအားတို႔ ေပါင္းကူးမိသြားခဲ့ပါက လူထု၏ဆႏၵႏွင့္ လူထု၏ ခံစားခ်က္မ်ား မုခ်ေပၚထြက္ လာေပလိမ့္မည္။ ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ ရွိသည့္ လႈပ္ရွားမႈတရပ္အေနျဖင့္လည္း ေပၚထြက္လာ ႏိုင္သလို၊ ဆႏၵခံယူပြဲျပဳလုပ္မည့္ ယေန႔လိုကာလမ်ဳိး၌ဆုိပါက (သံခ်ပ္ထိုးခြင့္မရွိသျဖင့္) “ကန္႔ကြက္မဲျပားမ်ား”အျဖစ္ႏွင့္ လည္း ေပၚထြက္လာႏိုင္ေပသည္။ သံခ်ပ္သာထိုးခြင့္ရမည္ဆိုပါက သံခ်ပ္သံသည္ ဆႏၵအမွန္ပင္ ျဖစ္ရေခ်ေရာ့မည္ထင္၏။

ရပ္ေ၀းရွိ မိတ္ေဆြတဦးဆီမွ “ဒီသႀကၤန္ အိမ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ”ဟု ေရးထားသည့္ စာေလးတေစာင္ဖတ္ရသည္။ အလုပ္မွ ခြင့္ယူ၍ ရင္ခြင္တခုဆီ အေျပးခိုလံႈရသည့္ သူ႔အျဖစ္ကို စာနာနားလည္မိသည္။ သူလည္း xxx သမုဒယႏွင့္ ႀကိဳးမဲ့ခ်ည္တိုင္ကို xxx ဟူသည့္ ေတးတစကို လြမ္းညည္းညည္း ေနမည္လားမေျပာတတ္။ က်ေနာ့္စိတ္တြင္မူ တခုခုကို ၾကားေနမိသလိုရွိသည္။ ေတးသံေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ သံခ်ပ္သံလား၊ ဆႏၵအမွန္လား ဟူသည္ကိုမူ မသဲကြဲ။ ၾကားေတာ့ ၾကားေန ရသည္။ ေႏြဦးေလေျပသည္ မုိးရိပ္မိုးေငြ႔တို႔ကို သယ္ေဆာင္၍ ခ်မ္းေျမ့ေအးျမေစမည္ေလာ၊ ေႏြဦးေလ႐ူးသည္ သႀကၤန္ ရနံ႕ တို႔ကို သယ္ေဆာင္၍ သင္းပ်ံ႕ေမႊးျမေစမည္ေလာ မေျပာတတ္။ တခုခုေတာ့ တခုခုပင္။

ေအာင္ေမာ္ဦး
မတ္၊ ၉၊ ၂၀၀၈။

(စာႂကြင္း။ ေခတ္အဆက္ဆက္ သႀကၤန္သံခ်ပ္မ်ားျဖင့္ လူထု၏ဆႏၵ၊ လူထု၏ခံစားခ်က္တို႔ကို လူထုကိုယ္စား ထင္ဟပ္ ေဖာ္ျပ ေပးခဲ့ၾက၊ ေပးေနၾကသည့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ အႏုပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ယေန႔ကာလတြင္လည္း ေရွးနည္းတူပင္ “သံခ်ပ္သံျဖင့္ ဆႏၵအမွန္”ကို ထုတ္ေဖာ္ျပသေပးၾကလိမ့္ဦးမည္ဟု ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္…..)