ကိုၿငိမ္းသို႔

၁။
ဧၿပီလ ၂၈ ရက္ေန႔၊ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္။ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ ဖုန္းကျမည္လာလို႔ ေကာက္ကုိင္ လုိက္တယ္။ တဖက္ က ဆက္လာသူက ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီ။ "ေဟ့လူ ... ကိုၿငိမ္းဆံုးသြားၿပီ။ ဒီမနက္ သုံးနာရီေလာက္မွာ ဆံုး သြားတာလို႔ ေျပာတယ္"။ က်ေနာ္ မထင္မွတ္တဲ့ သတင္းမဟုတ္ပါဖူး။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ လို႔ က်ေနာ္တြက္ထား ၿပီးသားပါ။

ဟုတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ ကိုၿငိမ္းနဲ႔က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့တာက ဇင္းမယ္မွာ။ ဘားမားမီဒီယာ ကြန္ဖရင့္ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဒီႏွစ္၂ဝ၁ဝ ေဖဖဝါရီလထဲမွာ။ အဲဒီတုန္းကတဲက ကိုၿငိမ္း က်န္းမာေရးမေကာင္းတာကို သတိထားမိတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အေတာ္ႀကီးဝါေနတယ္။ တစံုတခုေၾကာင့္ အသဲမွာအားနည္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ လကၡဏာ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ထုိင္ေနတုန္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခါးကေလးကိုုကုန္း လက္ျပင္ကိုကုိင္းၿပီး ေနေနတာကို သတိထား မိတယ္။
"ကိုၿငိမ္း ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုလဲ ဂရုစုိက္ဦး" ဆိုၿပီး ေျပာထာထက္ သူ႔ကိုက်ေနာ္ မ်ားမ်ား ပိုၿပီး မေျပာျဖစ္ပါ။

၂။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၅ ရက္ေန႔။ လင္းအားႀကီး အခ်ိန္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ကိုၿငိမ္းတို႔ရိွတဲ့ ပတၱလားကုန္း ဖက္ ကေန အမ္ ၇၉ ဗံုးသီးေပါက္သံ သံုးခ်က္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ဆိုသလို ၾကားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ငယ္ ေပါက္ကြဲသံေတြ ဆက္တုိက္ ၾကားရတယ္။ စကားေျပာစက္ ကုိင္ထားတဲ့ ေကအဲန္ယူ ကြန္မင္ဒိုျဖစ္သူ ကိုရွာဝါးက "ရန္သူက ပတၱလားကုန္း ဘယ္ဖက္ ျခမ္းကို တက္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္" လို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ကို လည္း ေကြ႔ၿပီး ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းက ထိုးဆင္း လာႏုိင္လို႔ အားလံုးကိုယ့္ေသနတ္ ကိုယ္ဆြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ စခန္းခ် ထားတဲ့ ဝါးတဲေတြကေန စိုးမိုးကုန္းတခုအေပၚကို တက္ၿပီး အဆင္သင့္ ေနယာယူထား လုိက္ၾကတယ္။ စစ္ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္တဲ့ ကိုရွာဝါးက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ကြပ္ကဲေပးတယ္။ မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္ ထိေတြ႔မႈျဖစ္သြားၿပီး လြယ္လြယ္နဲ႔ မရမွန္းသိေတာ့ ပတၱလားကုန္းကေန ရန္သူ ျပန္ဆုတ္ သြားပါတယ္။ ရန္သူတဦးေသၿပီး ႏွစ္ဦးဒဏ္ရာ ရသြားတယ္လို႔ စက္သတင္းအရ သိရတယ္။

ေန႔လယ္ပုိင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပတၱလားကုန္းေပၚက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တခ်ဳိ႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းဖက္ကို ဆင္းလာရင္း ေျပာျပတယ္။ တက္လာတဲ့ ရန္သူေတြကို အမ္ ၇၉ နဲ႔ လက္ဦးေအာင္ ပစ္ထဲ့လုိက္တဲ့သူက တပ္ခြဲ မွဴး ကိုၿငိမ္းပါတဲ့။ တိုက္ပြဲအၿပီး မိုးစရြာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တလေလာက္ အထိ အဲသည့္မိုးဟာ တရက္မွ စဲတယ္လို႔မရိွပါ။ မုတ္သုန္ဝင္လာၿပီးကိုး။ ရန္သူ႔ထိုးစစ္ကလဲ မိုးမစဲ သလို တလလံုးလံုး က်ေနာ္တို႔ဂြင္ထဲမွာ မိုးနဲ႔အတူ ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္။

ထိုစဥ္အခ်ိန္က ကိုၿငိမ္းအပါအဝင္ က်ေနာ္တို႔ စုဖြဲ႔မႈထဲက ရဲေဘာ္မ်ား အားလံုးဟာ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၁ဝ၁) ကပါ။ နဂိုက ဘုရားဆံုးဆူ ေဒသဖက္မွာ အေျခခံပါတယ္။ ေကအန္ယူ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ အတူတြဲၿပီး ေညာင္ေလးပင္ ခရုိင္ထဲက မုန္း၊ ေက်ာက္ႀကီး၊ ေရႊက်င္နယ္ေတြမွာ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ကာလပါပဲ။

၃။ ၁၉၉၂ ေမလ၊ ေကအဲန္ယူ ဌာနခ်ဳပ္တည္ရိွရာျဖစ္ေသာ မာနယ္ပေလာ။ ေျမာက္အရပ္ကေန ေတာင္ဖက္ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ တဟဲဟဲ အသံျပဳၿပီး စီးဆင္းေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ႀကီးနဲ႔ ေတာင္ကေန ေျမာက္ဖက္အရပ္ကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္တို႔ အၾကားမွာ တည္ရိွပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္း မ်ားလည္း မာနယ္ပေလာ မွာ အေျခစိုက္ၾကပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံု အသစ္အရ ကိုၿငိမ္းတို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္းအမွတ္ (၂၁၂) ဆိုၿပီး ျဖစ္လာတယ္။

၁၉၉၁ ဒီဇင္ဘာလကစၿပီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မာနယ္ပေလာက္ တုိက္ပြဲဟာ သႀကၤန္မတုိင္ခင္မွာ အရိွန္ေလွ်ာ့သြားပါ တယ္။ ရန္သူဖက္က အဆိုအရ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုး ညီၫႊတ္ေရးကို ဦးတည္ၿပီး သူတို႔ဖက္က သေဘာထား ႀကီးစြာနဲ႔ ထိုးစစ္ကို ရပ္ဆုိင္းလိုက္တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫႊတ္ေရးဆိုလို႔ ေတာ္ေတာ္ ေသးတာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးလခြဲ လံုးလံုး အေဝးပစ္ အေျမာက္ႀကီး ေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ပစ္ခတ္ေနတုန္းကေတာ့၊ တုိက္ေလယဥ္ေတြက စက္ေသနတ္နဲ႔ပစ္ ေရာ့ကက္နဲ႔ပစ္ ေနတုန္း ကေတာ့ သူတို႔ဆီက ဘာသံမွ မထြက္ခဲ့ပါ လား။

အေနာ (အမ) ေျမာင္းျမဆုိင္လို႔ က်ေနာ္တို႔က အမည္ေပးထားတဲ့ အမႀကီးလင္မယားရဲ့ လဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုၿငိမ္းထုိင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ေနပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက မာနယ္ပေလာမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္ ေျခာက္ဆုိင္ ေလာက္ ရိွပါတယ္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုေပမဲ့ မည္ကာမတ္တ ဆုိင္ေလးေတြပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နက္စ္ေကာ္ဖီကိုပဲ ႏို႔ဆီနဲ႔ လြယ္လြယ္ေဖ်ာ္ၿပီး တခြက္ကို ႏွစ္ဘတ္ ေပးရတယ္။ လက္ဖက္သုတ္ေလး ဘာေလးလဲ ေရာင္းၾကတယ္။ ထုိင္းဖက္က ဝင္လာတဲ့ ကုတ္တို႔၊ ပက္စီတို႔၊ ဆဲဗင္းအပ္တို႔လည္း ေရာင္းေသးတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ကေတာ့ လစာ မရိွတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ ဆိုေတာ့ ေပးစရာ ႏွစ္ဘတ္မရိွလို႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ ထုိင္ေသာက္ ေနတာပါ။

ဘန္ေကာက္တို႔၊ ဇင္းမယ္တို႔လို ၿမိဳ႔ႀကီးေတြကို အဖြဲ႔အစည္းကိစၥနဲ႔ သြားလာခြင့္ရတဲ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကေတာ့ ၿမိဳ႔ကျပန္လာရင္ ခရီးသြားရင္းက ပိုေနတဲ့ လမ္းစရိတ္ ေငြစေလးေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီေတြ မုန္႔ေတြနဲ႔ ၿငိမ့္ႏုိင္ေပမဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ ကိုၿငိမ္းတို႔လို လူမ်ားကေတာ့ တရက္မွာ ေကာ္ဖီ တခြက္ ေသာက္ရဖို႔ဆိုတာ ကံထူးလြန္းမွသာ ေသာက္ရတာပါ။ "ဘဲႀကီးေရ ॥ ၾကံစမ္းပါဦးဗ်။ ေန႔တိုင္း သူမ်ားဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီဝယ္မေသာက္ပဲ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ အလားကား ေတာင္းေသာက္ ေနရတာ မ်က္ႏွာပူလွၿပီ" လို႔ ကိုၿငိမ္းက က်ေနာ့္ကို ေျပာလာပါတယ္။ သူ႔လိုပါပဲ က်ေနာ္လည္း အေနာေျမာင္းျမတို႔ လင္မယားကို မ်က္ႏွာပူရတာ မ်ားလြန္းလို႔ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့။ "တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေစာင့္ဗ်ာ။ ဘာလုပ္လို႔ ရမလဲဆိုတာ က်ေနာ္ၾကည့္ဦးမယ္" လို႔ က်ေနာ္က ကိုၿငိမ္းကို ႏွစ္သိမ့္ လုိက္ပါတယ္။

၄။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာ၊ အဲန္အယ္ဒီရံုးေနရာ။ "ေလးေလး၊ ေလးေလးတို႔ရံုးက အစည္းေဝးခမ္းမွာ ထားဖို႔ စားပြဲနဲ႔ ကုလားထုိင္ေတြ လိုလို႔ဆို" ဟု က်ေနာ္က မႏၱေလးဦးျမင့္ေအာင္ (ယခုကြယ္လြန္) ကိုေမးပါတယ္။ သူကလည္း "ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္တတ္တယ္ဆိုရင္ ေစ်းလည္း သိပ္မႀကီးဖူး ဆိုရင္ ဝယ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ" လုိ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အကြက္တခုေတာ့ ဆုိက္ၿပီဆိုတာ ခ်က္ကနဲ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ "ဒါျဖင့္ရင္ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွ မွာမေနနဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ စားပြဲကုလားထုိင္ လုပ္တတ္တဲ့သူရိွတယ္" လို႔က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ဦးျမင့္ေအာင္က "ဘယ္သူတုန္းဗ်" ဆိုၿပီး ေမးလာတယ္။ က်ေနာ္က "ေလးေလး သိတယ္မဟုတ္လား။ တပ္ခြဲမွဴး ကိုၿငိမ္းေလ" ဆိုၿပီး လိမ္ေျပာလုိက္တယ္။ ဦးျမင့္ေအာင္က "ေၾသာ္ က်ေနာ္ ကိုၿငိမ္းကို သိတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ သူလက္သမား လုပ္တတ္မွန္း မသိဖူး" လို႔ျပန္ေျပာတယ္။ "ကုိင္း...ေလးေလးသာ က်ေနာ့္ကို စရံေငြ ဘတ္ငါးရာ ေလာက္ ေပးလိုက္" ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ေတာင္းလုိက္တယ္။ ဦးျမင့္ေအာင္က သေဘာတူတယ္။ စားပြဲရွည္တလံုး ထုိင္ခံုေျခာက္လံုးအတြက္ ဘတ္ေငြ တေထာင့္ ငါးရာနဲ႔ ေစ်းတဲ့ လာခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္တို႔ ေက်ာင္းသားဌာနခ်ဳပ္ရံုး အနားက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၂ဝ၈) မွာ စားပြဲေတြ ကုလားထုိင္ေတြကို ပကာသားေတြနဲ႔ လုပ္ၿပီး အပိုဝင္ေငြရွာတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး အိမ္ေထာင္သည္ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ဝင္ တဦးရိွတယ္။ က်ေနာ္သူနဲ႔ ညိႇလုိက္တယ္။ အဲန္အယ္ဒီက မွာတယ္လို႔ေတာ့ သူ႔ကို မေျပာပါဖူး။

"ဘယ္လိုလဲ ဘဲႀကီး၊ ထူးသလား" လို႔ ကိုၿငိမ္းက က်ေနာ့္ကို ေမးတယ္။ က်ေနာ္က "ထူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခင္ဗ်ား မေျပာနဲ႔။ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြ ေပၚလာမွာစိုးလို႔။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက လက္သမား လုပ္တတ္တယ္ ဟုတ္ပလား" လို႔ဆိုၿပီး ကိုၿငိမ္းကို ဇာတ္စံုခင္းျပလုိက္တယ္။ ပကာသား ဆိုတာက မာနယ္ပေလာမွာ ရွာရတာ လြယ္တယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ပါ။ ကိုယ့္ေစ်းကြက္ကို သူမ်ား လုသြားမွာ ကိုလည္း စိုးရိမ္ရေသးတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ငါးခူၿပံဳးၿပံဳးၿပီး စရံရလာတဲ့ ေငြနဲ႔ အေနာေျမာင္းျမ ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။

၅။ ေနာက္တပတ္အၾကာ၊ "ကိုၿငိမ္း ရယ္ဒီပဲလား" လို႔က်ေနာ္ကေမးေတာ့ သူက လုပ္လုိက္ေလဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ ေပးနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တပ္ရင္း (၂ဝ၈) ကုန္းကေန အဲန္အယ္ဒီ ရံုးခန္းကို ပထမဆံုး စားပြဲရွည္ႀကီးကို စသယ္ပါတယ္။ စားပြဲႀကီးက ႏွစ္ေယာက္သယ္တာေတာင္ အေတာ္ေလးပါတယ္။ တျခားရဲေဘာ္မ်ားကို အကူအညီေတာင္းရင္ ေဝစုနည္း သြားမွာစိုးလို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ စားပြဲႀကီးကို သယ္လာလုိက္တာ တနာရီ ေလာက္ၾကာမွ အဲန္အယ္ဒီရံုးခမ္းကို ေရာက္ပါ ေတာ့တယ္။ လမ္းမွာက ဗြက္ေတြကလည္း ထူဆိုေတာ့ နားရတာ ခနခနပါပဲ။ ေနာက္ ကုလားထုိင္ ေျခာက္လံုးကို သံုးလံုးစီ ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ ရိႈၿပီးႏွစ္ေခါက္စီ ခြဲသယ္ရပါတယ္။ ပကာသားနဲ႔ လုပ္တာဆိုေပမဲ့ ေလးလုိက္တဲ့ဟာေတြ။

ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အသားတင္ အျမတ္ဟာ ဘတ္ငါးရာ ေလာက္ရိွပါတယ္။ ဟိုဆုိင္ဒီဆုိင္မွာ တင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီအေႂကြးေတြကိုဆပ္ၿပီး ကိုၿငိမ္းနဲ႔က်ေနာ္ ရက္အေတာ္ ၾကာတဲ့အထိ ေအာင္ပြဲခံေန ပါတယ္။ ေကာ္ဖီတခြက္မွ ႏွစ္ဘတ္ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့နီးစပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ မ်ားကိုလည္း ဒကာခံႏုိင္ပါေသးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း တဆုိင္ၿပီးတဆိုင္ ေျပာင္းၿပီး တရက္ကို ေကာ္ဖီေလးငါးခြက္ ေသာက္တဲ့ အထိ ျဖစ္လာပါတယ္။

ခါတုိင္းဆိုရင္ ကရင္လို "ညာသို" လို႔ေခၚတဲ့ လက္လိပ္ေဆးလိပ္ကို အေသာက္မ်ားေပမဲ့ အဲသည့္ ရက္ေတြ မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္းႏုိင္ငံလုပ္ စီးကရက္ တဖြားဖြားနဲ႔၊ ၾကည့္ေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ ၿပီးေတာ့ "ဖဒုိဝီွး" (ေနာက္ပုိင္းကြယ္လြန္) ဆိုတဲ့ ေကအဲန္ယူက ဗဟိုေကာ္မတီ လူႀကီး တဦးကလည္း လဖက္ရည္ဆိုင္ ေလးတခု ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းမွာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေမးတင္ၿပီး ဖြင့္ထားပါတယ္။ သူ႔ဆိုင္မွာက တခါတရံ ဝက္သားေပါက္စီတို႔ ပဲပလာတာတို႔ ရတတ္ပါတယ္။ ဘယ္အလြတ္ေပးမလဲ အဲသည့္ဆုိင္မွာလည္း သြားစားၿပီး ဖင္ဂြ်တ္ တက္ေအာင္ ထုိင္ၾကတာကို မွတ္မိေသးတယ္။ စစ္ေအးကာလ ဇိမ္ခံနည္း တမ်ဳိးလို႔ ဆိုမလားပဲ။

၆။ အဲသည့္အခ်ိန္တုန္းက ကိုၿငိမ္းက ေမာင္ၿငိမ္းလူ (ဟယ္လ္ပင္) ဆိုတဲ့ ကေလာင္နဲ႔ အားရင္အား သလို ကဗ်ာေတြလည္း ေရးတယ္။ ကိုၿငိမ္းေျပာျပဖူးတာရိွတယ္။ သူဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက အစိုးရ စစ္တပ္ ထဲမွာ ရဲေဘာ္အေနနဲ႔ ဝင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္တုန္းကထဲက တုိက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳေတြ ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေဖက (ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးလား၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလား မမွတ္မိေတာ့) တပ္က ရေအာင္ႏႈတ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာ လုိက္ဖို႔လား ဘာလားေတာ့မသိ။ ဘန္ေကာက္ကို ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ လႊတ္လုိက္တာ။

ရန္ကုန္ကထဲက သိေနတဲ့ အေမာင္ေက်ာင္းသား တခ်ဳိ႔နဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေပါင္းမိၿပီး ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္မွာ တာဝန္ထမ္းမယ္ဆိုၿပီး နယ္စပ္ကို ေရာက္လာတာ။ သူနဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ အတူေနေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႔က ကိုၿငိမ္းက လူေကာင္ေသးေတာ့ ေတာထဲမွာ မျဖစ္ပါဖူးဆိုၿပီး မလိုက္နဲ႔လို ေျပာေသး တယ္တဲ့။ "နယ္စပ္ဆင္းေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကိုခန္႔ႀကီးက (တာေမြက ေမာင္ခန္႔လို႔ လူသိမ်ားတယ္) ေျပာတယ္ဗ်။ ဒီေကာင္ေလး ေတာထဲမွာ ဘာလုိက္ လုပ္မွာလဲ။ ပန္းေတြနဲ႔ေပါက္တန္း ကစားေနတာ မဟုတ္ဖူး။ ေသနတ္ေတြ က်ည္ဆံေတြနဲ႔ စစ္တုိက္ေန တာလို႔ ေျပာတယ္ဗ်" ဟု ကိုၿငိမ္းက ရယ္ေမာ၍ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဖူး တယ္။ ကိုခန္႔တေယာက္လည္း ဆံုးသြားတာ ၾကာပါၿပီ။

ကိုၿငိမ္းဟာ သူမွန္တယ္ထင္လို႔ လုပ္မယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အလုပ္ေတြကို သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ ရသေလာက္ ေနာက္ဆံုး ကြယ္လြန္သည္အထိ လုပ္ခဲ့တယ္။ ရလိုမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးမကစားဖူး၊ သူမ်ား အေပၚမွာလည္း တက်ီက်ီ လုပ္ေနတဲ့ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ဖူး။ ေစာေတာ့ေစာလြန္းေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သြားၿပီဆိုေတာ့လည္း သြားႏွင့္ေတာ့ ကိုၿငိမ္း။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၃ဝ ရက္ ဧၿပီလ၊ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္