ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ျဖစ္မွာ

ဒီ
ကေန႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေတြကို ေျပာရရင္ စိတ္ဆိုးစရာေတြလည္းရိွ၊ စိတ္ေမာစရာေတြလည္းရိွ၊ အားမရတာေတြလည္းရိွ၊ ေဒါသျဖစ္စရာေတြလည္းရိွ၊ ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္း ဆဲဆိုျပစ္ခ်င္တာေတြလည္းရိွ၊ အသိ တရားကို အမီွျပဳၿပီး စိတ္ရွည္ရွည္ထားရမယ္လို႔ ခံစားခ်က္ျဖစ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္းရိွ၊ လူရုိက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပၚမိ လာတာ လည္းရိွ စသျဖင့္ စိတ္အေတြးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေနရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေသခ်ာတဲ့ အခ်က္တခု ကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ကိုယ္ကို ပညာရွင္ (သို႔) ေလ့လာသူ (သို႔) သုေတသနလုပ္သူ (သို႔) ေဘးကေန အေျခအေနကို အကဲခတ္သူအျဖစ္ မျမင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔တုံးဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ဒီေရေျမ ဒီႏုိင္ငံမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္း လာတဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္ေလေတာ့ ဒီႏုိင္ငံမွာမီွတင္းေနထုိင္တဲ က်ေနာ့္တို႔ သာမန္ ျပည္သူျပည္သား ေတြထဲက တဦးလိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံစားမိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ တျခားသူေတြလိုပဲ သမရိုးက် သက္ရွင္ေနထုိင္ဖို႔ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ေနရတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံသားတဦးပါ။

ႏုိင္ငံေရးမွာ ခံစားခ်က္ကို ေရွ႔တန္းမတင္သင့္ဖူးလို႔ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲ။ ခံစား ခ်က္ ဆိုတာဘာလဲ။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ လူေတြရဲ့ ခံစားခ်က္အၾကားမွာ ဘာေတြမ်ား ကြာဟေနလို႔လဲ။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ဆုိင္ေတြအတြက္ လုပ္တာလား။ သက္ရိွလူသားေတြအတြက္ လုပ္တာလား ဆိုတာကို လည္း ျပန္မၾကည့္ သင့္ဘူးလား။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို က်ေနာ္အတိအက် မေျပာလိုပါ။ ဘာျဖစ္ လို႔တံုးဆိုေတာ့ လူတုိင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို ကိုယ့္အဓိပၸါယ္နဲ႔ကိုယ္ ဖြင့္ၾကတာမို႔ မေျပာလိုပါ။ သို႔ေသာ္ လူရိုးရုိး တဦးအေနနဲ႔ ေျပာရမဲ့ အခ်က္ေတြ ရိွလာပါတယ္။

က်ေနာ့္ အဖြားအိမ္ အပါအဝင္ အိမ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ အဖ်က္ခံခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ့္အဖြားအိမ္ကို လမ္းခ်ဲ႔မလို႔ ဆိုၿပီး ကိတ္မုန္႔လီွးသလို တဝက္တိတိ လီွးျဖတ္သြားတဲ့ အစိုးရကို က်ေနာ္မႀကိဳက္ပါ။ က်ေနာ့္အဖြား အိမ္ႀကီးဟာ ခါတုိင္းလို မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေထာင္ပလိုႀကီး ျဖစ္က်န္ေနရစ္ပါတယ္။ အဲသည့္စိတ္နဲ႔ က်ေနာ့္အဖြားေသဆံုး ခဲ့ပါတယ္။ အဲသလို အစိုးရမ်ဳိးကို ေလးစားဖို႔ ဆိုကေတာ့ ေဝလာေဝးပါ။ အဲသည့္ေနရာမွာ ျဖစ္လာတဲ့ က်ေနာ့္ ခံစားခ်က္ကို ႏုိင္ငံေရး နည္းနာအရ ဦးစားမေပးသင့္ဘူးလို႔ တဦးဦးက ေျပာလာရင္ အဲသလိုေျပာလာတဲ့သူက ဘာကို ဦးစားေပးဖို႔ အစီအစဥ္ရိွသလဲ။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး သိဖို႔ မလိုအပ္ဖူးလား။

ဒီေနရာမွာ ႏုိင္ငံေရးဗ်ဴဟာေၾကာင့္ နည္းနာေၾကာင့္ သည္းခံပါလို႔ ေျပာလာမဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား (သို႔) ပညာရွင္ (သို႔) ေလ့လာအကဲခတ္သူ ဆိုသူမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္မႀကိဳက္ႏုိင္ပါ။ သူတို႔ကို က်ေနာ္မႀကိဳက္တာ မွားပါ သလား။ သူတို႔ကို က်ေနာ္မႀကိဳက္လို႔ က်ေနာ့္ကို ႏုိင္ငံေရးအျမင္တိုေလျခင္းလို႔ ဝုိင္းေျပာရင္လည္း က်ေနာ္ မမႈပါ။ က်ေနာ္တို႔ နစ္နာေနတာကို နစ္နာခဲ့တာကို က်ေနာ္ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ နစ္နာမႈကို ခံစားေနရတဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔နစ္နာေနတာ ေတြကို သိပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ ႏုိင္ငံေရး နည္းပရိယယ္အရ အသာထားဦးလို႔ ေျပာလာရင္ တရားပါ့မလား။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ပညာရွင္ဆိုသူေတြက ဒီစကားမ်ဳိးကို ခဏခဏ ေျပာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တံုးက ရခုိင္ျပည္နယ္မွာ လယ္ဧက ငါးေသာင္းကို စစ္အစိုးရက သိမ္းၿပီး ဘဂၤလားဒက္ရွ္က စပါး စုိက္မဲ့ ကုမၸဏီကို လႊြဲေပးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ က်ေနာ့္အဖြားအိမ္ကို စစ္အစိုးရ တဝက္တိတိ လီွးျဖတ္တံုးက ခံစားခ်က္မ်ဳိး တဖန္ ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ က်ေနာ့္အဖြားမေသခင္ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး အဲသည့္ ရခုိင္လယ္သမားေတြ ခံစားရမယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္တပ္အပ္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အဲသလိုပါပဲ ျမစ္ဝ ကြ်န္းေပၚက လယ္သာမားေတြရဲ့ ေျမယာဆံုးရံႈးမႈ၊ ရွမ္းျပည္က ရွမ္းေတြ အစဥ္အဆက္ပုိင္လာတဲ့ သစ္ေတာ ေတြကို ျမန္မာစစ္အစိုးရက ခုတ္ယူေနတာေတြ၊ ဒါေတြကို ခံစားရတဲ့ အဲသည့္သူေတြ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဘယ္သူေတြနားလည္ပါသလဲ။ နားလည္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားပါသလား။ ပညာရွင္ဆိုသူေတြ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္သူေတြ ႏုိင္ငံေရးပရိယယ္အရ ေစာင့္ၾကည့္သည္းခံမယ္လို႔ ဆိုသူေတြ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ အဲသလို နစ္နာေနတာေတြကို တမတ္ဖိုး ေလာက္ေတာင္ ထည့္ေျပာတာ မၾကားရေသးပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

အခု ျမန္မာႏုိင္ငံျပင္ပနဲ႔ ျပည္တြင္းထဲမွာ ပါတီေထာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္မဲ့သူေတြ၊ ပညာရွင္ဆိုသူေတြ၊ တတိယ လုိင္းဆိုသူေတြ၊ သည္းခံစိတ္ရွည္ပါဦးလို႔ ေျပာသူေတြ၊ ဘာမွမရိွတာထက္ ရိွတာကို အရင္ယူထား ပါဦးဆိုသူေတြကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ပါ။ အဲသည့္ သူေတြဟာ က်ေနာ့္အဖြားလို၊ ရခုိင္လယ္သမားေတြလို၊ ျမစ္ဝ ကြ်န္းေပၚက စပါးစုိက္တဲ့ ေတာင္သူေတြလို၊ သစ္ေတာေတြ အခုတ္ခံရတဲ သစ္ေတာပုိင္ရွင္ ရွမ္းအမ်ဳိးသား ေတြလို သူတို႔နစ္နာခံစားခဲ့ရတာ မရိွလွပါ။ ရိွရင္လည္း ဒီဂရီ အျပင္းအေပ်ာ့ ကြာေကာင္းကြာပါလိမ့္မယ္။ ဘာတခ်က္မွ မနစ္ခဲ့ေသာ၊ မဆံုးရံႈးခဲ့ေသာ သူေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြကို ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုေအာက္မွာ စိတ္ရွည္ဖို႔၊ သည္းခံဖို႔၊ သူတို႔နည္းနာမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ထိုသို႔ ေျပာေနသူ လူအခ်ဳိ႔ ထဲတြင္ ေထာင္ႏွစ္ရွည္လမ်ား အက်ခံရေပမဲ့ စစ္တပ္ကို စိတ္မနာသူမ်ား၊ စိတ္မနာတဲ့ အျပင္ စစ္တပ္နဲ႔ ေပါင္းလုပ္ဖုိ႔ ေျပာေနသူမ်ား ဤစာရင္းထဲတြင္ ပါဝင္ေနပါတယ္။ ကိုယ္ခံထားရသည္ကိုမွ အမွတ္သည္းေျခ မရိွဘဲ စစ္တပ္နဲ႔ ေပါင္းလုပ္ဖို႔ ေျပာေနသူမ်ားသည္ တစံုတရာ အက်ဳိးစီးပြားတခုခု သူတို႔အတြက္ ေနာင္မ်ားမွာ ရိွေနသလားလို႔ ေျပာရရင္ ေျပာတဲ့သူ မလြန္ပါ။

တတိယလုိင္းဟု ဆိုသူမ်ား၊ ျမန္မာပညာရွင္ဟု ဆိုသူမ်ား၊ ျမန္မာ့ေရးရာ ကြ်မ္းက်င္သူဟုဆိုသူ ျမန္မာႏုိင္ငံ သားႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားသား အခ်ဳိ႔၊ ထိုသူေတြမွာ တသီးပုဂၢလအရ ဘာေတြနစ္နာခဲ့သနည္း။ ေစာေၾကာဖို႔လိုမည္လို႔ ထင္ပါတယ္။ နစ္နာစရာမရိွဘဲ တစံုတခုေသာ အက်ဳိးအျမတ္ေတြ ရိွေနလို႔သာ ဤသို႔ေျပာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေသာ္ လြန္အံ့မထင္။ ထိုသူေတြသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းတြင္ သတင္းမီဒီယာ ေလာကထဲတြင္လည္းပါသလို လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ကိုလည္း ထူေထာင္ထားပါတယ္။ စီးပြားေရး အဖြဲ႔အစည္း အသင္းအပင္း မ်ား မွာလည္း ပါဝင္ေနၾကပါတယ္။ အခု ႏုိင္ငံေရးပါတီေထာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲလည္း ဝင္ဦးမည္။ စစ္တပ္ကို စိတ္ရွည္ သည္းခံဖို႔လည္း ဆက္တုိက္ေျပာေနတာ နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေနရပါတယ္။ သူတို႔မွာ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး ဘာတခုမွ နစ္နာခဲ့တာ မရိွပါ။ မရိွလို႔ ေျပာအားေကာင္း ေနတယ္ဆိုရင္လည္း မမွားပါ။

သူတို႔ထဲက တဦးဦးကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စစ္တပ္က ပက္ပက္စက္စက္ လုပ္မွ၊ ဆက္ဆံမွ စစ္တပ္ ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ ႀကီးစြာေသာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ဝန္ခံၾက ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူမ်ားကလည္း ပါးနပ္သည့္အတြက္ ေတာ္ရုံတန္ရံု မွ်ျဖင့္ေတာ့ စစ္တပ္၏ ဖိႏိွပ္ျခင္းကို ခံစားရမယ္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔သို႔ ပါးနပ္သည့္အတြက္လည္း ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ကာ ထုိင္းႏုိင္ငံ အပါအဝင္ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားကို ခရီး ထြက္ေနႏုိင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ အဲန္အယ္ဒီမွ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား သူတို႔လို ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္မ်ားမွာ ကြန္ဖရင့္ တက္ဖို႔ ဂဒီးဂဒီး ခရီးသြားႏုိင္ပါသလဲ။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေရာက္ေနတံုး သတင္းမီဒီယာ မ်ားျဖင့္လည္း ထိေတြ႔ခြင့္ ရျပန္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သူတို႔လို ႏုိင္ငံျခားထြက္လို႔မရပါ။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္တံုး အင္တာဗ်ဴးမ်ား လုပ္ခြင့္မရိွပါ။ ခံစားခ်က္ျခင္းက ကြာဟလြန္းလွသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

သူတို႔ဘဝတြင္ တခါမွ တပဲဖိုး တမတ္ဖိုး လူမႈေရးအရ၊ စီးပြားေရးအရ မနစ္နာခဲ့ေသာသူမ်ားက နစ္နာခဲ့သူမ်ား၊ နစ္နာေနသူ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားကို ႏုိင္ငံေရးနည္းနာအရ စိတ္ရွည္ဖို႔ သည္းခံဖို႔ ေျပာေန တုိက္တြန္း ေနသည္မွာ က်င့္ဝတ္အရ မွန္ႏုိင့္ပါ့မလား။

တဖက္မွာ ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း ႏုိင္ငံေရးပါတီေထာင္၍ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မဲ့ ပါတီမ်ားဟာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား မ်ားကို သူတို႔ဘာေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ရသည္ကို ဘာတခုမွ ေရေရရာရာ မရွင္းလင္းႏုိင္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္သလဲ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၏ ေအာက္ဆံုးအထစ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြကို ဆင္းရဲမြဲေတမႈအတြင္းမွ အဆင့္တခုအထိ ေလ်ာ့က်ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔လည္း ကတိမေပးပါ။ စုတ္ျပတ္ေနေသာ ပညာေရးစနစ္ ျပန္လည္ျမွင့္တင္ေပးဖို႔ သူတို႔ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ရေၾကာင္း ကိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာပါ။ လူ႔သက္တမ္း တိုလာေနေသာ ႏုိင္ငံသားမ်ား က်န္းမာေရး ပိုမိုေကာင္း လာေစဖို႔ သူတိို႔ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ရသည္ဟုလည္း မေၾကညာပါ။ ဒါဆိုရင္ ဘာ့အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ၾကပါသလဲ။ ေနာင္မွာ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ရပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆိုရင္၊ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ဆိုတာ ႏုိင္ငံသားတို႔ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ အတြက္ မဟုတ္ဖူးလားလို႔ ျပန္ေမးရပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ဆိုတာ ႏုိင္ငံေရးစနစ္အတြက္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ သူတို႔အတြင္းစိတ္ကို က်ေနာ္တို႔ တန္းကနဲ သိျမင္ႏုိင္ပါတယ္။

တခ်ိန္တံုးက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အႏုပညာသမားမ်ား စာေပသမားမ်ား သူတို႔ေလာကမွာ အျငင္းအခုန္ျဖစ္ခဲ့့တာ တခုရိွပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္လား (သို႔မဟုတ္) အႏုပညာသည္ ျပည္သူ႔အတြက္လား ဆိုတဲ့ ျငင္းခုံခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုက်ေနာ္တို႔ ဆက္ၿပီးေတြ႔ရမွာကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးသည္ ႏုိင္ငံေရးအတြက္လား (သို႔မဟုတ္) ႏုိင္ငံေရးသည္ ႏုိင္ငံသားတို႔အတြက္လားဆိုတဲ့ ျငင္းခုန္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ သိနားလည္မႈျဖစ္ပါတယ္။ တခါမွ မခံရ မနစ္နာတဲ့ သူမ်ားဟာ ခံေနရတဲ့ နစ္နာေနရတဲ့သူမ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ မၾကည့္ဘူးဆိုတာပါဘဲ။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္ခံုမွာ ဒီအတုိင္းျဖစ္ေလ့ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္အပါအဝင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးၿပီး ဆက္လုပ္ဖို႔သာ ရိွပါတယ္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)