သမၼတႀကီး၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌႀကီးနဲ႔ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး

ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ တက္လာကထဲက ဟိုဟာလုပ္မယ္ ဒီဟာလုပ္မယ္ ဆိုၿပီး ကတိေတြေပးထားတာ မနည္းလွဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးဆိုတဲ့ ကိစၥက ပြဲၿပီးမီးေသ ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ ျမင္မိတယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြကို ေငြမေခ်းမေနရ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ေငြေတြအတင္း ေခ်းခုိင္းေနတာက ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ျဖစ္စဥ္လို႔ တခ်ဳိ႔က ျမင္ေနတယ္။ အမွန္ကေတာ့ အာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ ဘဏ္ေတြ လက္ဝါးရုိက္ၿပီး အတုိးလိုခ်င္လို႔ လုပ္တဲ့ ကိစၥပါ။

ဘဂၤလားဒက္ရွ္က ႏုိဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုရွင္ မိုဟာမက္ယူႏြတ္ရဲ့ အေသးစားေခ်းေငြ ပံုစံမ်ဳိး လုိက္လုပ္ရင္ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈကို ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္မယ္လို႔လည္း တခ်ဳိ႔က ထင္ၾကတယ္။ အဲသည့္နည္းက ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ရာခုိင္ႏႈန္းနဲနဲပဲ ေအာင္ျမင္ႏုိင္လိမ့္ မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တုိင္းသူျပည္သားေတြဟာ အကုန္လံုးကို ေၾကာက္ေနရတဲ့ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ရိွေန ေသးလို႔ပဲ။ တဖက္မွာ ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း အေသးစား ေခ်းေငြပံုစံဟာ အတုိင္းအတာ တခုအထိ လိုအပ္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ဆိုတာ နယ္ပယ္ေတြ အားလံုးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို အစိုးရ လုပ္တဲ့သူက နားလည္ဖို႔ လိုတယ္။

ရုိးရုိးရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ပထမဆံုး အဆင့္မွာ လုပ္ႏုိင္ရမွာက လူတုိင္းလူတုိင္း အထက္တန္း အဆင့္ထိ အစိုးရစရိတ္နဲ႔ ေက်ာင္း ေနႏုိင္ဖို႔ စီစဥ္ရမယ္။ ပညာမတတ္ထားတဲ့ သူေတြမ်ားေနရင္ ဘာဘဲလုပ္လုပ္ ဘာေတြပဲ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဖာ္ အၿမဲ ေနာက္က်ေလ့ ရိွလို႔ျဖစ္တယ္။ အိႏိၵယႏုိင္ငံရဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာ လူတုိင္းဟာ အထက္တန္းထိ အခမဲ့ပညာ သင္ႏုိင္ဖို႔ အတိအလင္း ျပဌာန္းထားတယ္။ အစိုးရက ကိုယ့္ႏုိင္ငံသား ကေလးေတြအတြက္ စုိက္ၿပီး ပညာသင္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုထားတာ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒမွာ ပညာေရးအတြက္ အဲတာမ်ဳိး ျပဌာန္းထားတာ ပါသလား။ ကုလားျပည္ရဲ့ တခ်ဳိ႔ျပည္နယ္ ေတြမွာ အဲသလို ပညာသင္ေနတုန္းမွာ ထည့္သြင္း သင္ၾကားတာ တခုက ဘာတုန္းဆိုေတာ့ က်န္းမာေရးဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ပဲ။ ငယ္ငယ္ကထဲက က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြကို ယဥ္ပါးထားရင္ အသက္ႀကီးတဲ့အထိ အေထာက္ အကူ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ နားလည္လာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆက္ၿပီး ရွင္းလင္းပါ့မယ္။

အိႏိၵယႏုိင္ငံမွာ ျပည္နယ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ရိွတယ္။ အဲသည့္ ျပည္နယ္ေတြထဲမွာ ကရယ္လာဆိုတဲ့ ျပည္နယ္ဟာ လူသား ရင္းျမစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထင္ရွားတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ ကေနေတာင္ အသိအမွတ္ျပဳတာ ခံရတယ္။ ကရယ္လာ ျပည္နယ္ဟာ ေျမ အက်ယ္အဝန္းအားျဖင့္ ေသးေသးေျမႇာင္ေျမွာင္ေလးပါ။ သို႔ေသာ္ လူဦးေရက သန္းေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ ေနၿပီ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ လူဦး ေရရဲ့ တဝက္ေလာက္ ရိွတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္တယ္။ ကရယ္လာျပည္နယ္ဟာ စီးပြားေရးအရ သိပ္ အေကာင္းႀကီး မဟုတ္ပါ။ ဆင္းရဲ သားက အမ်ားစု ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာက ျပည္နယ္အားလံုးေပါင္းမွာ လူႀကီး စာတတ္ေျမာက္တဲ့ဦးေရ အမ်ားဆံုး ျပည္နယ္ ျဖစ္တယ္။ လူတုိင္းနီးပါး စာေရး စာဖတ္တတ္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္တယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ လူငယ္ တုိင္းဟာ ဘြဲ႔ရေခတ္ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ပညာတတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။

ကရယ္လာျပည္နယ္ရဲ့ ပညာေရးစနစ္မွာ က်ားမမေရြး ေက်ာင္းေနၿပီ ဆိုကတည္းက က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘာသာကို မျဖစ္မေန သင္ၾကားရတယ္။ ဘာသာရပ္တခု အေနနဲ႔လည္း စာေမးပြဲမွာ ေျဖရတယ္။ ေယဘုယ် ေျပာရရင္ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမိႈက္စြန္႔ပစ္ပံု၊ ယင္လံုတဲ့ ေရေလာင္း အိမ္သာေဆာက္ပံု၊ ေရဆိုးေျမာင္း ေဖာက္ပံု၊ ညစ္ပတ္တာ တခုခုကို ကုိင္ၿပီးတုိင္း လက္ကို ဆပ္ျပာနဲ႔ ေဆးရပံု၊ လတ္တေလာ အနားမွာ ဆပ္ျပာမရိွရင္ ေရ ဘယ္ေလာက္သံုးၿပီး လက္ကိုေဆးရမလဲ ဆိုတာမ်ဳိးလဲ ပါေသးတယ္။ ယင္နားတဲ့ အစားစာေတြ၊ အစားအစာ ခ်က္ၿပီးလို႔ နာရီဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ ဘယ္လိုအစားအစာ မ်ဳိးဟာ မစားသင့္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ကေလးေတြအေနနဲ႔ သင္ရတယ္။ အတန္းႀကီးလာတာနဲ႔ ပိုၿပီးအေသးစိတ္တဲ့ က်န္းမာ ေရးဆုိင္ရာ တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရး ဆုိင္ရာ ပညာရပ္ေတြကို ဆက္သင္ရပါတယ္။

ကရယ္လာျပည္နယ္သားေတြဟာ ေက်ာင္းပညာေရးကတဆင့္ သင္ရတဲ့ က်န္းမာေရးဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္အတုိင္း ေန႔စဥ္ ဘဝမွာ လုိက္နာက်င့္ သံုးၾကတယ္။ အဲသည္ေတာ့ သူတို႔အတြက္ ရလာတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးက ႀကီးလွတယ္။ ကရယ္လာ ျပည္နယ္မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ ပ်မ္းမွ်သက္တန္းဟာ ၇ဝ ဝန္းက်င္ျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသားေတြရဲ့ ပ်မ္းမွ်သက္တန္းကေတာ့ ၆၈ ဝန္းက်င္ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ က်န္းမာေရး ဘာသာရပ္ကို ထည့္သြင္းမသင္ၾကားတဲ့ ျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီး ပ်မ္းမွ်သက္တန္းဟာ ၅၈ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာဘဲ ရိွတယ္လို႔ ဆိုထားတယ္။ တခ်ဳိ႔ ျပည္နယ္ေတြ မွာေတာ့ လူ႔ပ်မ္းမွ်သက္တန္းဟာ ၅၄ နဲ႔ ၅၆ ဝန္းက်င္မွာပဲ ရိွေနတယ္။ ကုိင္း မကြာလွဖူးလား။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္း ႏုိင္ငံမွာ အခုဆိုရင္ လူေတြဟာ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ပုိက္ဆံရိွလာၿပီလို႔ ေျပာလည္း ရပါတယ္။ သူတို႔ စားေသာက္ပံုဟာ ကုလားေတြထက္ အမ်ားႀကီးသာတာေပါ့။ ေန႔တုိင္း ၾကက္ဥ ႏြားႏုိ႔ အသားဟင္းစားႏုိင္တဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ကုန္ၿပီ။ ထုိင္းေတြရဲ့ ပ်မ္းမွ်သက္တန္းဟာလည္း ၇ဝ ပါပဲ။ ပဲဟင္းသာ စားႏုိင္တဲ့ ကရယ္လာျပည္နယ္သူ အမ်ဳိးသမီး မ်ားနဲ႔ သက္တန္းခ်င္း အတူတူ ဆိုတာ ျမင္ႏုိင္တယ္။

ကရယ္လာ ျပည္နယ္သားေတြဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသိကို ငယ္ငယ္ေလးကထဲက သိလာခဲ့တဲ့အတြက္ လုိက္နာ ေဆာင္ရြက္တဲ့ အတြက္ အဲသလို က်န္းက်န္းမာမာ အသက္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေနရတာပါ။ သူတို႔လည္း တျခား ျပည္နယ္က ကုလား မ်ားလိုပါပဲ ေန႔တုိင္းစားေနရတာက ထမင္းနဲ႔ပဲဟင္းပါပဲ။ သူတို႔လည္း ဆင္းရဲတာကိုး။ ထမင္းနဲ႔ ပဲဟင္း စားရတာျခင္း တူရဲ့ သားနဲ႔ သူတို႔က အသက္ရွည္ရွည္ ေနရတယ္။ ပညာလည္း တတ္ၾကတယ္။

အဲတာေၾကာင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပညာလည္းတတ္ထား၊ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ လုပ္မယ့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေလွ်ာ့ခ်ေရးဟာ ပိုလို႔ေအာင္ျမင္ႏုိင္မယ္လို႔ ေထာက္ျပလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး အစီအစဥ္ေလးေတြ လုပ္လုိက္ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ျဖစ္လာကာနီးမွ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ေဆးဖိုးထဲ ပါသြားလုိက္နဲ႔ ဆိုရင္ ပလုိင္းေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ တခါ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာက စရိတ္ မွ်ေပး က်န္းမာေရးလို႔ ဆိုထားေသးတာကိုး။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ရဲ့ ပညာေရးစနစ္မွာလည္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာသာရပ္ တခုအေနနဲ႔ တိတိ က်က် သင္ၾကားေပးတာ အရင္ကလည္း မရိွခဲ့ဖူး၊ အခုလည္း မရိွေသးဖူး။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ပုိက္ဆံရိွသူေတြက ထုိင္းႏုိင္ငံတို႔ အိႏိၵယတို႔ စကၤာပူတို႔မွာ ေဆးသြားကုၾကတယ္။ ဒါဟာ ဘာကို ျပေနသလဲ ဆိုရင္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲက ေဆးရံုေတြဟာ အားကိုးေလာက္စရာ မရိွဘူးလို႔ ေျပာေနတာနဲ႔ အတူတူ ပါပဲ။ လူမြဲေတြကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသြားကုဖို႔ ေနေနသာသာ ျပည္တြင္းမွာေတာင္ ေဆးဖိုးမတတ္ႏုိင္လို႔ အခ်ိန္မတုိင္ခင္ ေစာေစာစီးစီး ေသေနၾကတာ အားလံုးအျမင္ပဲ။

ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္တို႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌႀကီး ဦးေရႊမန္းတို႔ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ ဆိုတာ တုိင္းျပည္ကို အစီအစဥ္နဲ႔တကြ ရွင္းလင္းတင္ျပဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံတကာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ကေန တဆင့္လည္း ေလ့လာဖို႔ လိုပါေသးတယ္။ တေလာက ဦးေရႊမန္းတို႔ အိႏိၵယကို သြားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ကုလားေတြရဲ့ ဒီမိုကေရစီ ပါလီမန္ႀကီးကို ေလ့လာမယ္ ဆိုၿပီးသြားခဲ့တာပဲ။ အဲသည့္တုန္းက ကရယ္လာျပည္နယ္ ကိုမ်ား တလက္စထဲနဲ႔ သြားၿပီး ေလ့လာခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကရယ္လာျပည္နယ္ဖက္ကို သြားခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ သဲ့သဲ့ ေတာင္ မၾကားမိဘူး။

ကရယ္လာျပည္နယ္ ဥပမာကို ေလ့လာၾကည့္ၿပီးရင္ ကေလးမ်ား အထက္တန္းအထိ အခမဲ့ ပညာသင္ႏုိင္ဖို႔ စနစ္တက် စီစဥ္ေပးဖို႔ လိုေနသလို ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ က်န္းမာေရးကို ဘာသာရပ္ တခုသဖြယ္ မူလတန္းအဆင့္ကထဲက သင္ၾကား ေပးဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို ျမင္ရပါတယ္။ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔နဲ႔ တျခားသယံဇာေတြ ေရာင္းထားလို႔ရတဲ့ ပုိက္ဆံေတြကို ဒီေနရာ ေတြမွာမွ မသံုးရင္ ဘယ္မွာ သံုးၾကမွာလဲ။ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း ႏုိင္ငံတကာက ပိုၿပီးကူညီခ်င္ လာေအာင္ ပိတ္ထားတဲ့ တခ်ဳိ႔ ေသာ တံခါးမ်ားကို ဖြင့္ဖို႔ေတာ့ လိုေနၿပီလို႔လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေဇာ္မင္း
၁၂ ရက္ ဇန္နဝါရီလ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္