က်ဳပ္တို႔တုိင္းျပည္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏံွမႈ

ထားဝယ္စက္မႈဇံု ကိစၥကေတာ့ ဆက္လုပ္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထားဝယ္စက္မႈဇံုမွာ တည္ေဆာက္မယ့္ စက္ရံု ေတြထဲမွာ ေက်ာက္မီးေသြးကို အသံုးျပဳၿပီး လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ထုတ္မယ့္ စက္ရံုႀကီးလည္း ပါတယ္။ အခုေတာ့ ျမန္မာ အစိုးရ ဖက္က အေျပာအရ အဲသည့္ ေက်ာက္မီးေသြးသံုး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္ စက္ရံုဟာ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ လူသားေတြကို ေရရွည္မွာ ထိခုိက္ေစတာေၾကာင့္ တည္ေဆာက္ခြင့္ မေပးေတာ့ဖူးလို႔ ဆိုတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳဆိုရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတြက အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတယ္။

ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ စက္မႈဇံုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္။ အခု တည္ေဆာက္မယ္ဆိုတဲ့ ထားဝယ္စက္မႈဇံုဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲက အႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ စက္မႈဇံုထက္ ၁၆ ဆ ႀကီးမွာ ျဖစ္တယ္။ ထုိင္းေတြက စက္မႈဇံုေတြကို သူ႔ႏုိင္ငံထဲမွာ မထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေရရွည္မွာ ဆိုးက်ဳိးေတြ အေျမာက္အမ်ား သယ္ေဆာင္လာတယ္ ဆိုတာကို သူတို႔ဖက္က လက္ေတြ႔သိသြားလို႔ ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဘုမသိဘမသိ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေသးတဲ့ ျမန္မာဖက္ကို ေရႊ႔ဖို႔ျပင္ဆင္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာအစိုးရကလည္း ႏုိ္င္ငံျခားရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈကို အာသာငမ္းငမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔လည္း တုိက္ဆုိင္ေနတယ္။ စက္မႈဇံု မွာ တည္ေဆာက္မယ့္ စက္ရံုေတြဟာ အမ်ဳိးအစားမ်ားျပားလွတယ္။ အခုအထိ ျမင္သေလာက္ ေျပာရရင္ သံမဏိစက္ရံု၊ ဘိလပ္ေျမစက္ရံု၊ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းမ်ဳိးစံု ထုတ္မယ့္စက္ရံုေတြ၊ ေရနံကေန တဆင့္ ဆက္ထုတ္လုပ္မယ့္ ေရနံဓာတု ဆက္စပ္ပစၥည္းေတြ ျဖစ္တယ္။

အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ စက္ရံုေတြလည္ပတ္ဖို႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားက ဘယ္ကရမွာလဲ။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြက ေစ်းေပါတဲ့ ေက်ာက္မီးေသြးအေျချပဳ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္ စက္ရံုကိုပဲ မ်က္ေစ့ထဲ ေျပးျမင္ၾကတယ္။ ေနာက္ ဓာတု ပစၥည္းေတြ ထုတ္မယ့္စက္ရံု ေတြကလည္း ေရခ်ဳိကို အလြန္အမင္း အသံုးျပဳရတဲ့ စက္ရံုေတြျဖစ္တယ္။ ျပန္စြန္႔လုိက္တဲ့ ဓာတုဆိပ္ဆင့္ ေရေတြကို ပင္လယ္ထဲ သြန္ထုတ္မွာ ျဖစ္တယ္။ တခါ စက္ရံုကထြက္လာတဲ့ မီးခိုးေငြ႔ကလည္း ထင္းမီးလို ရိုးရိုးမီးခိုးေငြ႔ မဟုတ္ဖူး။ ဓာတုဆိပ္သင့္ေနတဲ့ အခုိးအေငြ႔ေတြပါ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အဲသည့္ စက္ရံုေတြကို ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံသူေတြက ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ လုပ္ကုိင္ၿပီးမွ ျမန္မာဖက္ကို လႊဲေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ဘာအျမတ္ရမွာလဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆန္းစစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ထားဝယ္ေဒသခံေတြအတြက္ ဘာေကာင္းက်ဳိးေတြ သယ္ေဆာင္လာ မွာလဲ။ ေကာင္းက်ဳိးေတြ သယ္ေဆာင္လာမယ္လို႔ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို အာမခံမွာလဲ။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ထားဝယ္ေဒသက ေဒသခံလူအမ်ားစုဟာ အဆင့္ျမင့္ ေခတ္ပညာေတြ ကို မတတ္ၾကဘူး။ အဲသည့္ စက္ရံုေတြ လာေဆာက္ေတာ့ ဘယ္လို အလုပ္မ်ဳိးေတြ သူတို႔ရမွာလဲ။ ျခံဳရွင္း၊ ေျမသယ္၊ အုတ္သယ္ အလုပ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာႏုိင္တယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ ျဖစ္ေနတာ တခုကိုပဲ ေျပာျပခ်င္တယ္။ အီတဲလ္ထုိင္း ကုမၸဏီက ထားဝယ္စက္မႈဇံု ေဆာက္ဖို႔အတြက္ လမ္းတံတား အစရိွတဲ့ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အဦေတြကို ေဆာက္လုပ္မွာ ျဖစ္တယ္။ ေတာေတြ ေတာင္ေတြရွင္းဖို႔ ဘူဒိုဇာေတြ အမ်ားႀကီးလိုလာ တယ္။ ဘူဒိုဇာ ေမာင္းသမား ေတြလည္း အမ်ားအျပား လိုေနတယ္။ သူတို႔ဖက္ကေန ျမန္မာဖက္ကို ကမ္းလွမ္းတယ္။ ျမန္မာဘူဒိုဇာ ေမာင္းသမား သံုးေထာင္ေလာက္ အလုပ္ခန္႔ခ်င္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာဖက္မွာ တႏုိင္ငံလံုး လုိက္စုရင္ေတာင္ ဘူဒိုဇာ ေမာင္းသမား ငါးရာေလာက္ပဲ စုႏုိင္တယ္လို႔ သိရတယ္။ တျခားပညာေတြ မဆိုနဲ႔ဦး ဘူဒိုဇာ ေမာင္းတဲ့ အတတ္ပညာမွာေတာင္ ကိုယ့္မွာ လူအလံုအေလာက္ မရိွဘူးဆိုတာ ျပေနတယ္။ အဲသည့္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေတာ့ အီတဲလ္ထုိင္း ကုမၸဏီဖက္က ထုိင္းလူမ်ဳိး ဘူဒိုဇာေမာင္းသူေတြ ငွားဖို႔ ျဖစ္လာရတယ္။ ဒါကိုၾကည့္လုိက္ရင္ပဲ စလံုး ေရးစ ဆိုကထဲက ကိုယ့္မွာ ဘာအျမတ္မွ သိပ္မရတာကို ေတြ႔ရတယ္။

ျမန္မာျပည္ဟာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးမွာသာ မကဘဲ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ပညာရပ္ေတြမွာလည္း သူမ်ားေနာက္မွာ က်န္ေနရစ္တာ ျမင္ရတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ဆိုတာ အကုန္လံုး အစိုးရပုိင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အစိုးရလုပ္ခ်င္တဲ့ ေပၚလစီ ေအာက္မွာပဲ ပိေနတယ္။ သူမ်ားနဲ႔ယွဥ္ေဘာင္တန္းဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ကုန္ကုန္ ေျပာရရင္ လူေတြကို နားမ်က္ေစ့ ဖြင့္ေပးေနတဲ့ မီဒီယာမွာေတာင္ မီဒီယာအတြက္ သင္တန္းေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္း မရိွေသးဘူး။ တခ်ိန္တုန္း က ကုိယ့္ ေနာက္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ကေမၻာဒီးယားမွာေတာင္ အခုဆိုရင္ မီဒီယာသင္တန္းေက်ာင္း ရိွေနၿပီ။ ျမန္မာဂ်ာနယ္လစ္ တခ်ဳိ႔ သြားၿပီး တက္ေနၾကရတာ အားလံုးအသိ။ ေဟာင္ေကာင္ အေျခစိုက္ Allan & Associates ဆိုတဲ့ သုေတသန အဖြဲ႔က ဂယ္ဗင္ဂရင္းဝုဒ္ ဆိုတဲ့ သုေတသီတဦးက ဒီလိုေျပာတယ္။ အခုလက္ရိွ ျမန္မာႏုိင္ငံ လူဦးေရအမ်ားစု ဟာ ပညာေကာင္းေကာင္း မတတ္တဲ့ အဆင့္မွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ပညာပ်က္ကိုသာ သိသူေတြ ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ေဝဖန္ေထာက္ျပ ထားတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆိုလိုခ်င္တာက ကိုယ့္မွာ အဲသလို အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ဆိုတာ ဝန္ခံဖို႔လိုတယ္။ ဒါကို ေျပာင္းလဲ ပစ္ဖုိ႔ စိတ္ေစတနာ ရိွဖို႔လည္း လိုတယ္။ လမ္းဆံုးအထိ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပညာေရးကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလုိက္ပါေတာ့လို႔ ဆိုခ်င္ တယ္။ အစိုးရက ေနရာတကာမွာ လုိက္ခ်ဳပ္ေနတာကို ရပ္ဖို႔သင့္ပါၿပီ။ အဲသလို မဟုတ္ဘဲ ဒီအတုိင္းဆက္သြားရင္း ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကို လက္ခံေနရင္လည္း ကုိယ့္အတြက္ သိပ္က်န္ဖို႔ မျမင္ဘူး။ ဟင္းအရသာကို မသိတဲ့ မသိႏုိင္တဲ့ ဟင္းအိုး ေမႊရတဲ့ ေယာင္းမလို ျဖစ္ေနမွာပဲ။

ေနာက္ဒီၾကားထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ေငြေၾကးမတည္ၿငိမ္ဘူး။ စေတာ့အိပ္စ္ခိ်န္းလည္း မရိွေသးဘူး။ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံသူ ေတြ လုိက္နာရမယ့္ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ညီတဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ ဥပေဒေတြလည္း ခုိင္ခုိင္မာမာ မရိွဘူး။ အဲတာေတြ ေၾကာင့္ တည္ရိွေနတဲ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ျပႆနာဟာ အရိွန္အဟုန္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ရိွမယ္။ အဲသလိုရိွတဲ့ အတြက္ ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈဆိုတာ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြ (လူနည္းစု) အတြက္သာ အက်ဳိးရိွၿပီး အလုပ္ျဖစ္မယ္။ ႏုိင္ငံသားေတြ ခံစားစံစား ရဖို႔ ေဝးေနဦးမွာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံျခား ဘဏ္ေတြ ဝင္လာရင္၊ စေတာ့အိပ္စ္ခ်ိန္း တည္ေထာင္ႏုိင္ရင္ ေငြေၾကးတည္ၿငိမ္လာမယ္လို႔ တခ်ဳိ႔က ေမွ်ာ္မွန္း ထားတယ္။ တစိတ္တပုိင္းပဲ မွန္တယ္။

ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လြတ္လပ္တဲ့ဗဟိုဘဏ္ Independent Central Bank ဆိုတာ မရိွေသးလို႔ပဲ။ ဘဏ္ေပါင္းစံုေတြ၊ ေရာင္းဝယ္မႈေတြ၊ ေငြေၾကးစီးဆင္းမႈေတြကို ကြပ္ကဲႀကီးၾကပ္ဖို႔ (ကြန္မင္ဒါ) ေခါင္းေဆာင္ဘဏ္ လိုတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ဗဟိုဘဏ္ ဆိုတာက ေငြေၾကးကိစၥေတြမွာ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္ ညာလိုလုပ္ဆိုၿပီး ဝင္ဝင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လို႔ မရဘူး။ ေငြေၾကး စီးဆင္းမႈ ျဖစ္စဥ္အတုိင္း ေငြေၾကးဆုိင္ရာ အတတ္ပညာရွင္ အသိပညာရွင္ေတြက ထိန္းေက်ာင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ လုပ္ကုိင္ရမွာလို႔ ေျပာတာ။ အစိုးရတာဝန္က အလြန္အက်ဴး ျဖစ္မယ့္ ကိစၥေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ ၾကပ္မတ္တာ ေလာက္ပဲ ရိွတယ္။ အခုဆိုရင္ အဂၤလန္က Standard Chartered ထုိင္းႏုိင္ငံက ဘန္ေကာက္ဘဏ္၊ ဆီယံကြန္မာရွယ္ဘဏ္နဲ႔ ကရုန္ထုိင္းဘဏ္ ေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ အားသန္ေန ၾကတယ္။ တေလာက ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက ဘဏ္တခုလဲ ဘဏ္ခြဲေထာင္ဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသြားၿပီ။ ျပန္ေကာက္ရရင္ ကိုယ့္မွာ ဘာ အတတ္ပညာမွ ေကာင္းေကာင္း မရိွဘဲ အဲတာ ေတြကို အက်ဳိးရိွေအာင္ ဘယ္လိုကြပ္ကဲမလဲ။

အစိုးရအေနနဲ႔ လုပ္ရမွာက ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေငြေၾကးကို အလံုးအရင္းနဲ႔ သံုးသင့္ေနၿပီ။ တဆက္ထဲမွာလည္း ပညာ ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံလိုတဲ့ တုိင္းရင္းသားနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီေတြကို အတုိင္းအတာ တခုအထိ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ လုပ္ကုိင္ခြင့္ေပးသင့္တယ္၊ ဦးစားေပးသင့္တယ္။ စီးပြားေရးဇံု၊ စက္မႈဇံုေတြဟာ ထားဝယ္ေဒသမွာတင္ မကဘဲ ေနာင္မွာ ေနရာအေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေပၚလာေတာ့မွာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖက္မွာ ပညာေကာင္းေကာင္း တတ္တဲ့ သူေတြ လိုသထက္ လုိလာေတာ့မယ္။ အထူးသျဖင့္ ထုိင္းျမန္မာနဲ႔ တရုပ္ျမန္မာ နယ္စပ္တေလွ်ာက္မွာ ေပၚလာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုး တခ်က္ ေျပာလို တာကေတာ့ စီးပြားေရး ဆိုတာ တားလို႔ မရပါဘူး။ အျမတ္ရရင္ လုပ္ၾကမွာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ့ သဘာဝ အရင္း အျမစ္ေတြကိုေတာ့ ဉာဏ္ရိွရိွ ဆင္ျခင္တုိင္းထြာၿပီး သံုးဖို႔လိုတယ္လို႔ အစိုးရကို ေျပာလိုတယ္။

ထုိင္းလူမ်ဳိး ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးဆုိင္ရာ စီးပြားေရးပညာရွင္ တဦးျဖစ္တဲ့ "စာဝီဘြန္မ" က သတိေပးထားတာ တခုရိွတယ္။ ႏုိင္ငံ တကာနဲ႔ ထုိင္းစီးပြားေရးသမား ေတြရဲ့ ေလာဘကို သူကျမင္ေနတဲ့အတြက္ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲတာက ဘာတုန္းဆိုေတာ့ "က်ေနာ္တို႔ ကမၻာေပၚမွာ ေျမေတြဟာ တရက္ထက္တရက္ ပိုပိုၿပီး သဲကႏၱာရအသြင္ ေျပာင္းလာ ေနတယ္။ ေရခ်ဳိ ခမ္းေျခာက္မႈ ဟာလည္း ဆိုးသထက္ ဆိုးလာေနတယ္။ အလားတူပဲ တျခားေသာ သဘာဝ အရင္း အျမစ္ေတြလည္း ရွားပါးသထက္ ရွားပါး လာတယ္။" သူေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြားေရးအက်ဳိးအျမတ္ကိုပဲ အားသန္ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ အဲသည့္ ကိစၥ ေတြကို စိုးရိမ္စရာအျဖစ္ ထုတ္ေဖာ္မေျပာၾကဘူး။

ေဇာ္မင္း
၁ ရက္၊ ေဖဖဝါရီလ၊ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္