စဥ္းစားမိသည္မ်ား

က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာေတြကို ေရးလုိက္တာပါ။ တခ်ဳိ႔အတြက္ေတာ့ သေဘာတူေကာင္း တူႏုိင္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႔အတြက္ေတာ့ သေဘာမတူတာလည္း ရိွႏုိင္ပါတယ္။
၁။ စစ္ၿပီးေခတ္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး အားေကာင္းခဲ့တာကို သတိရမိပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေကာ အဲသလို အလား သဏၭာန္ တူတဲ့ အားေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးမ်ဳိး မရိွသင့္ဖူးလား။ ဒီမိုကေရစီကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား တဦးနဲ႔တဦး ေထာက္ခံတယ္၊ ဝန္းရံတယ္လို႔ ႏႈတ္ဖ်ားကေန ေျပာေနမယ့္အစား တေနရာထဲမွာ လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ စုေပါင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အင္အားေကာင္းတဲ့ အစုအဖြဲ႔ႀကီးမ်ဳိး ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ရိုက္ မလုပ္လိုသူမ်ား အေနနဲ႔လည္း လူမႈနယ္ပယ္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားအျပား ရိွပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ လူမႈနယ္ပယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပညာ၊ က်န္းမာ ကိစၥေတြကို ပင္မေရစီး ႏုိင္ငံေရးထက္ တဆင့္နိမ့္တယ္လို႔ ထင္ေနတာမ်ဳိး လည္း ရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ပဲလို႔သာ ေျပာလိုပါတယ္။

ေပါင္းၿပီးလုပ္ရတဲ့အတြက္ အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္းေတြေတာ့ ရိွပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္ထားရင္ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ အရင္တုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အဖုအထစ္ေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ ျပႆနာေတြ ရိွခဲ့ရင္လည္း ဒါေတြေက်ာ္လႊား လုိက္ပါေတာ့လို႔ ေျပာလို ပါတယ္။ တခ်ိန္တုန္းကဆို ကိုယ္မႏွစ္သက္သူေတြရဲ့ ဇြတ္အတင္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာေတာင္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ ေနခဲ့ရ ေသးတယ္မို႔လား။ အခုအခ်ိန္မွာ ေပါင္းလုပ္တာဟာ အက်ဳိးရိွမွာ အမွန္ပဲလို႔ ျမင္ပါတယ္။ တုိင္းရင္းသား ႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ သဘာဝျဖစ္စဥ္အရ ေပါင္းလုပ္ဖို႔ ခက္ေကာင္းခက္ေန ပါလိမ့္မယ္။ ေပါင္းလုပ္ႏုိင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒီလို အင္အားေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမ်ဳိး ျဖစ္တည္လာဖို႔ အႀကံေပးတာဟာ ေရရွည္ မွာ လူတဦးတေယာက္ထဲကို အားကိုးေနရတဲ့ အျဖစ္ကေန ေက်ာ္လြန္ေျပာင္းလဲႏုိင္ဖို႔ ျဖစ္သလို ႀက့ံခိုင္ေရးကို ေဆာ္ဖို႔၊ ႏိွပ္ဖို႔၊ အုပ္ထဲ့လုိက္ဖို႔လည္း မဟုတ္ပါ။

မိမိဖက္က စနစ္တက်နဲ႔ အားေကာင္းလာတယ္၊ အဲသလို အားေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် လူေတြအက်ဳိးအတြက္ လက္ေတြ႔မွာ လည္း မ်ားမ်ားေဆာင္ရြက္လာႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ေနာင္မွာ ႀကံ့ခုိင္ေရးေတာင္ ကိုယ့္ဖက္ကို ပါလာႏုိင္ပါတယ္။ ဟိုဖက္ကလူ ေတြလည္း တကယ္တန္းေတာ့ ဒို႔ကိုရန္လုပ္ ေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ သူ႔တို႔လုပ္စရာ ရိွတာေတြကို အေတာ္ လုပ္ႏုိင္သားပဲ ဆိုၿပီး အသိအမွတ္ ျပဳလာႏုိင္သလို ေနာင္မွာ ကိုယ့္ဖက္ကိုေတာင္ တအိအိနဲ႔ ပါလာႏုိင္တယ္ ဆိုတာကို ေထာက္ျပလို ရင္းပါ။ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ အေျပာနဲ႔ဆိုရင္ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ မုန္းသူကို ခ်စ္သူျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေရးပါပဲ။ မုန္းသူခ်င္း ခ်စ္သူ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ အေရးႀကီးလဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၿပိဳင္ၾကရင္း အႏုိင္လုတာဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အဓိကျပႆနာ မဟုတ္လို႔ ျမင္မိလို႔ပါ။

၂။ က်ေနာ္ျမင္ေနတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ဟာ မေဝးေတာ့တဲ့ အနာဂတ္မွာ ရပ္နီးရပ္ေဝးက စူပါပါဝါ အႀကီး၊ အငယ္၊ အလတ္တို႔ရဲ့ ကစားကြင္း ျဖစ္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ေၾကာင့္ပါ။ အဲသည့္ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း မညီဘူးဆိုရင္ ႏုိင္ငံေရးတင္မက က်န္တဲ့အရာ အားလံုးမွာပါ အျမတ္ထုတ္ခံရပါေတာ့မယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ သဘာဝ သယံဇာတေတြ ကုန္သြားလိမ့္မယ္၊ ေရဆီေျမဆီနဲ႔ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြပါ ခမ္းေျခာက္ သြားႏုိင္တယ္၊ စူပါပါဝါေတြရဲ့ ေအာက္မွာ လက္လုပ္လက္စား ႏုိင္ငံငယ္ေလး၊ ရရစားစား ႏုိင္ငံေလး ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္တည္လာ ေနတယ္ ဆိုတာကို တႏုိင္ငံလံုး သာမက ႀကံ့ခုိင္ေရးနဲ႔ စစ္တပ္ကိုပါ သေဘာေပါက္ လာေအာင္ စည္းရံုးဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါ အေပၚမွာ အျမင္တူလာတယ္ ဆိုရင္ ညီၫႊတ္ေရး ဆိုတာကို ဦးတည္ဖို႔ မခက္ခဲႏုိင္ေတာ့ပါဖူး။ တပါးသူကို စည္းရံုးဖို႔ ဆိုတာမွာလည္း ဒီမိုကေရစီ လိုလား သူေတြ ဖက္မွာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ႏုိင္ငံေရးရပ္ဝန္း ျဖစ္ေနရင္ စည္းရံုးဖို႔ မလြယ္ပါဖူး။ အဲတာေၾကာင့္ အားေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာဖို႔ အာသာရိွလွပါတယ္။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတဲ့ အရာပါ။

၃။ လက္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေျပာျပလုိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္သစ္အဖြဲ႔ေတြ ေတာထဲေရာက္လာေတာ့ ႀကံဳရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာေဒသ အေနနဲ႔ဆိုရင္ ရွမ္းကယားအစပ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္၊ တနသၤာရီေဒသ စတာ ေတြမွာ သြားလာရင္း ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ အဲသည့္ေဒသေတြမွာ သက္ဆုိင္ရာ လူမ်ဳိးအလုိက္ တည္ေထာင္ထားတဲ့ လက္နက္ကုိင္ တပ္ေတြ ရိွထားၿပီးသားပါ။ ျပန္႔ႏံွ႔ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ စစ္အစိုးရကို လက္နက္ကုိင္ တိုက္ဖို႔ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းအၿပီး အဲသည့္ေနရာအသီးသီးကို ေရာက္လာ စုဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္လို႔ လူသိမ်ားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့ ၁၉၉၁ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္တေၾကာ တပ္စခန္း အသီးသီးမွာ ရိွေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အေရအတြက္ဟာ စုစုေပါင္းဟာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလးေထာင္ နီးပါးေလာက္ ရိွပါတယ္။ အမ်ားစုက ျပည္တြင္းက လာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိး လူငယ္ ေက်ာင္းသားေတြပါ။

တခ်ိန္ထဲမွာလည္း အန္အဲဒီက ေတာခိုလာတဲ့ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားကလည္း အန္အဲဒီ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ပါတီကို ေတာတြင္းက ကရင္တို႔ရဲ့ မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္မွာ တည္ေထာင္ပါတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္လည္း ေတာတြင္းကို အလံယူလာၿပီး ပါတီအသက္ကို ဆက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ေျပာလိုတာက ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အမ်ားစုပါဝင္တဲ့ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ အစည္းေတြ မ်ားေနတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကလည္း ျမန္မာအမ်ားစုနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း ဦးစိန္ျမ ဦးေဆာင္တဲ့ ပီဒီအက္ဖ္ ဆိုတာကလည္း ျမန္မာအမ်ားစုပါဝင္ေနတဲ့ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အင္အားအရ ရွစ္ဆယ္ တရာေလာက္ ရိွပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ပီအယ္လ္အက္ဖ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပီအယ္လ္ဖက္ မွာကလည္း ျမန္မာအမ်ားစုျဖစ္ၿပီး အင္အားအရ ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ အန္အယ္ဒီ လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမကလည္း တပ္ေထာင္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက တပ္ေထာင္လိုတဲ့ အေၾကာင္းကိစၥမွာ သူတို႔ အယူအဆ သူတို႔သီအိုရီက ဒီလိုရိွခဲ့ပါတယ္။ အန္အယ္ဒီဟာ ၁၉၉ဝ အႏုိင္ရပါတီႀကီး ျဖစ္တယ္၊ အခုဆိုရင္ မာနယ္ပေလာ မွာလည္း အေဝးေရာက္ ၫြန့္ေပါင္းအစိုးရဆိုတာပါ ဖြဲ႔ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရအေနနဲ႔ အစိုးရပုိင္ လက္နက္ကုိင္တပ္ ျဖစ္ျဖစ္ ပါတီပုိင္ တပ္ျဖစ္ျဖစ္ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ခံ အမတ္တဦး (သို႔) ႏွစ္ဦး ဦးေဆာင္ၿပီး တပ္ေထာင္ပါတယ္။ အန္အယ္ဒီ တပ္ေပါ့။ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ လက္နက္တပ္ဆင္ ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ အိမ္ရွင္ ေကအဲန္ယူက လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းလုိက္ပါတယ္။ တပ္ကုိင္ရတဲ့ အမတ္နဲ႔ တပ္မကုိင္ရတဲ့ အမတ္မ်ားအၾကား အားၿပိဳင္မႈေတြ ျဖစ္လာလို႔ ျပႆနာႀကီးငယ္ေတြ မျဖစ္ခင္မွာ ေကအဲန္ယူက လက္နက္ေတြကို သိမ္းလုိက္တယ္လို႔ ေျပာၾက ပါတယ္။ မူလတုန္းက ဒီလက္နက္ေတြဟာလည္း ေကအဲန္ယူဆီက ငွားထားတဲ့ လက္နက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိင္ရွင္ကျပန္ယူ သြားတာမ်ဳိးပါပဲ။ ေနာက္ လူ႔ေဘာင္သစ္ကလည္း တပ္ေထာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ လက္နက္ကုိင္ နယ္ေျမ မွာ ပါတီရိွရင္ တပ္ရိွရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကေန ေပါက္ဖြားလာတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ လူအနည္း အက်ဥ္းသာ ေကအဲန္ယူကေပးတဲ့ လက္နက္တပ္ဆင္ႏုိင္ပါတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ဟာလည္း ျမန္မာ အမ်ားစု ပါေနတဲ့ အဖြဲ႔ပါ။ တခါ မြန္ေဒသဖက္မွာလည္း လက္နက္ကုိင္တပ္ ဖြဲ႔မယ္ဆိုၿပီး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ စေလာက္သာ လက္နက္ ကိုင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

အင္အား နည္းတာမ်ားတာ အသာထား ျမန္မာအမ်ားစု ပါဝင္ေနတဲ့ လက္နက္ကုိင္ တပ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ရင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ ပီဒီအက္ဖ္၊ ပီအယ္လ္ဖက္ဖ္၊ အန္အယ္ဒီ၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဆိုၿပီး ငါးဖြဲ႔ရိွေနပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲတာပါ ထည့္တြက္ရင္ ေျခာက္ဖြဲ႔ျဖစ္သြားပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြပဲ အမ်ားစုျဖစ္ေနတဲ့ လက္နက္ကုိင္တပ္ေတြ တည္ရိွေနတာဟာ ေရရွည္အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးကမ်ားမလား၊ ဆိုက်ဳိးက မ်ားမလားဆိုတာ တြက္ၾကည့္ရင္ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မယ္။ ၁၉၉ဝ အမတ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့ အေဝးေရာက္အစိုးရ အေနနဲ႔လည္း ဘာေၾကာင့္ အင္အားေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို သူတို႔ရဲ့တပ္လို႔ မခံယူႏုိင္ရတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ တပ္တခု သီးသန္႔ ထူေထာင္ခ်င္ရတာလဲ ဆိုတာကေတာ့ နားလည္ရခက္ပါတယ္။

၄။ အကယ္၍မ်ား တုိင္းရင္းလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အပါအဝင္ လက္နက္ကုိင္ တပ္ေပါင္းစုေတြဟာ ေမာ္လၿမိဳင္ ေလာက္အထိ သိမ္းမိတယ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲ။ အတုိင္းအတာ တခုအရ ေအာင္ပြဲရလာတယ္ ဆိုရင္ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ကလည္း ေလးေထာင္ကေန တေသာင္းေလာက္ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ပီဒီအက္ဖ္၊ ပီအယ္လ္အက္ဖ္နဲ႔ လူ႔ေဘာင္ သစ္ တို႔လည္း တေထာင္ဝန္းက်င္ေလာက္ရိွတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ ျဖစ္လာ ႏုိင္ပါတယ္။ အန္အယ္ဒီတပ္လည္း ေထာင္ႀကီး ႀကီး ဂဏန္းအထိ ႀကီးထြားလာ ႏုိင္ပါတယ္။ သူကျပည္တြင္းမွာလည္း အႏုိင္ရပါတီကိုး။ အဲသလို လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ႀကီးထြား လာခဲ့ၿပီဆိုရင္ ေနာင္မွာ ႏုိင္ငံေရးအရ လုိအပ္လာလို႔ တပ္ေတြျပန္ေပါင္းဖို႔ (သို႔) ဖ်က္သိမ္းခုိင္းဖို႔ ဆိုတာ ထင္တာထက္ ခက္တတ္ပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း စစ္ဘုရင္ အႀကီးစားေတြ ေပၚေပါက္ လာႏုိင္ပါတယ္။ စစ္ဘုရင္ အေသး စားေလးေတြ ရိွခဲ့ဖူးတာလည္း အဲသည့္ကာလကို ျဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြ အားလံုး သတိထားမိပါတယ္။

လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္း မ်ားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခုေျပာလိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြားရဲ့ ၿမိဳ႔ကေလးဟာ ေသးေသး ေလး ပါ။ အဖြားအေျပာအရ ၁၉၅ဝ ဝန္းက်င္တုန္းက လက္နက္ကုိင္သူ အားလံုးကို လက္နက္မကုိင္ထားတဲ့ အရပ္သူ အရပ္သား ေတြက ေၾကာက္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဖြားတို႔ ၿမိဳ႔ထဲကို ဝင္ခလုတ္ ထြက္ခလုတ္ လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႔ေတြက မ်ားပါတယ္တဲ့။ ျပဴေစာထီး၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ဝါ၊ အလံနီ၊ အလံျဖဴ၊ အစိုးရစစ္တပ္နဲ႔ မိတီၳလာဆရာထီရဲ့ မိႈလိုေပါက္ေနတဲ့ ဓားျပဂိုဏ္းေတြလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ မ်ားေနရတာဟာ အဲသည့္ ၿမိဳ႔ေသးေသးေလးက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ေကာင္းသလား ဆိုးသလား ဆိုတာကို ဓာတ္ခြဲၾကည့္ ႏုိင္ပါတယ္။

၅။ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းမွာ ျဖစ္သင့္တာက လက္နက္ကုိင္ နယ္ေျမမွာ တကယ္တန္း လက္နက္ကုိင္ တုိက္ဖို႔ဆိုရင္ အတုိင္းအတာ တခုအရ အေျခက်ၿပီး ဦးေဆာင္ေနဆဲ အဖြဲ႔၊ တပ္ဦးလို႔ ဆိုရမယ့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ ဝင္ၿပီး က်ရာတာဝန္ကို ထမ္းတာက ပိုၿပီး ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ အမ်ဳိးအမည္ မတူတဲ့ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြ မိႈလို ေပါက္ေနတာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ဆိုးက်ဳိးမ်ားတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ concept ကို ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနနဲ႔ ရင္ဝယ္မပုိက္ႏုိင္လို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ ေထာက္ျပရမွာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရးအရ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဆက္လက္ တည္ရိွေရးဆိုတဲ့ ေလာဘ က သူတို႔ကို အႏုိင္ယူထားလို႔ ျဖစ္ရဟန္ရိွပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အဖြဲ႔အစည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုးနီးပါးက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ေထာက္ခံတယ္၊ ဝန္းရံ တယ္၊ အားကိုးတယ္ ဆိုတာကို အၿမဲမျပတ္ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ရင္လည္း အဲသည့္ သေဘာထားမ်ဳိး ေရးေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားေၾကး ဆိုတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးကိုပဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ႏႈတ္ဖ်ားကေျပာတဲ့ ဝန္းရံေရးဟာ တကယ္တန္းမွာေတာ့ အလုပ္အသြင္ အက္ရွင္ အသြင္ အျဖစ္ ကူးေျပာင္းၿပီး မသက္ေရာက္ခဲ့ပါဘူး။

အဲသည္တုန္းက မာနယ္ပေလာမွာ တပ္ေထာင္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခပ္ေနာက္ေနာက္ အေျပာတခု ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲတာက ဘာတုန္းဆိုေတာ့ စိန္ဝင္းၿမိဳင္လည္း တပ္ေထာင္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ ဟာသတခုပါ။ ဦးစိန္ဝင္းၿမိဳင္ဟာ ေမာ္လၿမိဳင္ေဒသဖက္က ဇာတ္ေထာင္ဆရာ ျဖစ္သလို သူကိုယ္တုိင္လည္း ဇာတ္မင္းသား ျဖစ္ပါတယ္။ တဇာတ္လံုးကို ဦးေဆာင္ၿပီး ဆုိင္းဝုိင္းႀကီး ကိုပါ ယူလာၿပီး ေတာခိုလာခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဇာတ္အဖြဲ႔ဟာ လူမနည္းလွပါဖူး။ နယ္စပ္တရိုး သူပုန္နယ္ေျမေတြမွာ လုိက္က ပါတယ္။ သူ႔ဇတ္အဖြဲ႔ထဲက စေနမ ဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးဟာ လူငယ္မ်ားအၾကားမွာ အေတာ္ေခတ္စား ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဇာတ္အဖြဲ႔က လူအေတာ္ေလး မ်ားတာေၾကာင့္ အဲသည့္ တပ္ေထာင္မယ္ဆိုတဲ့ ဟာသ ေပၚခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

မာနယ္ပေလာကို အစိုးရ သိမ္းယူဖို႔ အႀကီးအက်ယ္ ထုိးစစ္ဆင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဦးစိန္ဝင္းၿမိဳင္ ဇာတ္တဖြဲ႔လံုးဟာ ပတ္လံုးေတြ ဆုိင္းဝုိင္းေတြကို သူတို႔ေနတဲ့ တဲတန္းႀကီးထဲမွာ ထားခဲ့ၿပီး ေရွ႔တန္းခံစစ္ကုန္း တေၾကာက တုိင္းရင္းသားရဲေဘာ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ ထမင္းထုတ္၊ က်ည္ဆံ၊ လက္နက္ႀကီးအသီးေတြ ေန႔ညမျပတ္ သယ္ပိုးေပးခဲ့ပါတယ္။ အလားတူပါပဲ အန္အယ္ဒီ၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ စတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြက ေအာက္ေျခ ရဲေဘာ္ထုေတြဟာလည္း မာနယ္ပေလာ တုိက္ပြဲႀကီးအတြင္းမွာ က်ရာတာဝန္ေတြကို မညီးမညဴထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သာမန္ရဲေဘာ္ ထုကေတာ့ တပ္ေထာင္တာ မေထာင္တာေတြကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ေျပာမေနပါဖူး။ ေပးတဲ့တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ပုိင္တပ္၊ ပါတီတပ္ စသျဖင့္ ေထာင္လိုသူေတြကေတာ့ သီအိုရီေတြကို အာဂုံေဆာင္ၿပီး ေျပာေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ေတြသာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၆။ ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေရးမွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားတာဟာ အဆန္းမဟုတ္ဖူးလို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ပါတီဆိုတာ လက္နက္ကုိင္တပ္မွ မဟုတ္တာကိုး။ ေနာက္တခုလည္း ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ မ်ားေနတာကို စကားလွေအာင္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ Unity in diversity လို႔ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္တန္းႏုေသးတဲ့ (သို႔မဟုတ္) စလံုးေရစမလို႔ လုပ္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္တခုမွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ မိႈလိုေပါက္ေနတာကေရာ ေကာင္းပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ က်င့္သံုးေနတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြမွာ ၾကည့္လုိက္ရင္ အဓိကအားျဖင့္ အားေကာင္းတဲ့ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ပါတီေတြဟာ ႏွစ္ခု၊ သံုးခုေလာက္သာ ရိွပါတယ္။ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ ေနာက္ထပ္ ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္ခင္ ကာလအတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြ မိႈလိုေပါက္မေပါက္ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ၂ဝ၁၅ အလြန္ ႏွစ္ေတြမွာ ႏုိင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈ ဘယ္ေလာက္အတုိင္းအတာ ရိွမရိွဆိုတာကို ခန္႔မွန္းႏုိင္ပါတယ္။

ေဇာ္မင္း
၂ ရက္ မတ္လ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္။