ျမန္ မာျပည္မွာ ဘာေတြေပါတုန္း။ ဘာေတြထြက္သတုန္း။ ဟုိတုန္းကေတာ့ သူ႔ရြာသူ႔နယ္အလုိက္ ေပါတာေတြ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္နယ္ဆိုရင္ ဘာထြက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ တြဲၿပီးမွတ္မိေလ့ ရိွပါတယ္။
အညာဖက္မွာဆိုရင္ ျမင္းျခံ၊ ေတာင္သာ၊ ႏြားထိုးႀကီး၊ မလိႈင္၊ ပန္းအုိင္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း စတဲ့နယ္ေတြ ကေတာ့ ထန္း ရည္ ထန္းလွ်က္ ထြက္တာနဲ႔ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ထန္းတက္ခ်င္တဲ့ ရြာသားဆိုတာ တျဖည္းျဖည္း ရွားပါးလာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ နဲဆို အိမ္နီးခ်င္း တုိင္းျပည္ေတြမွာ အလုပ္သြား လုပ္ေနတာေၾကာင့္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ထန္းတက္တာ တခုထဲနဲ႔ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ မဖူလံုတာေၾကာင့္ပါ။ ထန္းလွ်က္ေစ်းနဲ႔ သၾကားေစ်းဟာ တန္းတူ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ယံုၾကပါ့ မလား။ ေတာင္သာ ျမင္းျခံနဲ႔ ျမစ္သားဖက္က ေနာက္ထပ္နာမည္ရိွတဲ့ ထြက္ကုန္တခုကေတာ့ ၾကက္သြန္နီ ပါပဲ။ အမႊန္နည္းၿပီး ခ်ဳိတာေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးတာပါ။ မၾကာေသးခင္က နယ္စပ္တဖက္ႏုိင္ငံေတြက ဝင္လာတဲ့ ေစ်းေပါတဲ့ ၾကက္သြန္နီေတြေၾကာင့္ ျမန္မာၾကက္သြန္ ေတာင္သူေတြ အရင္းေတာင္ျပဳတ္လု မတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ စိတ္မေကာင္း စရာလည္း ၾကားေနရျပန္ပါတယ္။
ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ တခ်ိန္တုန္းက ေျပာေလ့ရိွတဲ့ စကားစု တခုရိွပါတယ္။ အဲတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ လူတဦးနဲ႔ တဦး ပညာၿပိဳင္ တာမ်ဳိး၊ တခုခုအေပၚမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္တာမ်ဳိးေတြ႔ရင္ လူႀကီးေတြက ရယ္ရယ္ေမာေမာ နဲ႔ ေျပာတာကေတာ့ မုိင္းကုိင္စကၠဴနဲ႔ ၾကက္သြန္ခြံ အပါးၿပိဳင္ေနၾကတယ္တဲ့။ အခုေခတ္မွာ ရွမ္းျပည္နယ္ မုိင္းကုိင္ေဒသကထြက္တဲ့ မုိင္းကုိင္စကၠဴဆိုတာ ရိွေကာ ရိွေသးရဲ့လားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ မျမင္ဘူး တာေတာင္ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ မုိင္းကုိင္စကၠဴလုပ္တဲ့ ရွမ္းအမ်ဳိးသားမ်ားလည္း တဖက္ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္ေတြ သြားလုပ္ေနၾကလို႔ မုိင္းကုိင္စကၠဴ လုပ္တတ္တဲ့သူေကာ ရိွမွရိွပါဦးမလားလို႔ ရင္ေလးမိျပန္ ပါေသးတယ္။
အခုေခတ္မွာ ပိုလို႔ ဆင္းရဲလာတဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းက ခ်င္းအမ်ဳိးသားေတြ သူတို႔ျပည္နယ္နဲ႔ ကပ္ရပ္က ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္ လုပ္ၾကဖို႔ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ခ်င္းေတာင္ ပန္းသီး လိေမၼာ္သီးဆိုတာ ရာသီခ်ိန္ေရာက္လာရင္ ေစ်းထဲမွာ အပံုလုိက္ေတြ႔ရပါတယ္။ ေစ်းသည္ေတြ ေအာ္ေရာင္းတာက “လာေနာ္ လာေနာ္ ခ်င္းသီးေတြ” ဆိုၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာလည္း လိေမၼာ္သီးထြက္ပါတယ္။
ရွမ္းျပည္ကအသီးေရာင္းေတာ့ ရွမ္းသီးလို႔ ေအာ္ေရာင္းျပန္ေရာ။ စုိင္းဆုိင္ေမာရဲ့ ဂ်ီအမ္စီလို ကားႀကီးမ်ဳိးနဲ႔ မႏၱေလးဖက္ကို ကုန္တင္ကာသြားသည္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုလည္း မွတ္မိပါေသးရဲ့။ အခုေခတ္ မွာေကာ ခ်င္းေတာင္ေကာ ရွမ္းျပည္ေကာ လိေမၼာ္သီးေတြ ပန္းသီးေတြ ထြက္ေသးရဲ့လား။ လိေမၼာ္ပင္ေတြ လိေမၼာ္ကိုင္းေတြမ်ား ေျခာက္သေယာင္း ကုန္ၿပီလားလို႔ စိတ္ပူမိပါတယ္။ ေဘးႏုိင္ငံေတြက လိေမၼာ္သီးေတြ ပန္းသီးေတြ ဝင္လာေနတာကေတာ့ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလို အသီးေတြ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာလည္း ထြက္ေသးသဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမင္ခဲ့စားခဲ့ရတဲ့ ကခ်င္ဖက္ကထြက္တဲ့ အသီးေတြကို ျပန္ေျပာျပမယ္။ ဂရိတ္ဖရုတဲ့၊ ဝါရွင္တန္တဲ့၊ ရူဘီတဲ့။ လိေမၼာ္ႏြယ္ အသီးေတြပါဘဲ။ တခ်ိန္က ႏုိင္ငံျခားကေန မ်ဳိးတင္သြင္းၿပီး စုိက္ခဲ့တာ အေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ရူဘီကေတာ့ ခြဲလုိက္ရင္ အထဲမွာ နီရဲေနတာမို႔ ရူဘီလို႔ေခၚတာ။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အဲသည့္ စုိက္ခင္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပုိင္ရွင္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ရယ္စရာ စကားပံုျပင္ေလး တခုရိွခဲ့ဘူးတယ္။ မဆလ ဆိုတဲ့ ဆိုရွစ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ေခတ္တုန္းကပါ။ အဲသည္တုန္းက လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီးျဖစ္တဲ့ အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက တခါသားမွာ အထက္ျမန္မာ ျပည္ဖက္ကို ခရီးထြက္လာရင္း သည္လိုေျပာသတဲ့။ “လွေတာသားေတြ စကားတတ္လွတတ္လွနဲ႔ ေျပာသံၾကားဖူးတယ္။ အဲသည့္နယ္ထဲ ေရာက္ရင္ ဟုတ္မဟုတ္စမ္းသပ္မယ္” လို႔ ဆိုသတဲ့။ ဒါနဲ႔ လွေတာရြာထိပ္ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ကားတန္းႀကီးကို ရပ္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ အသက္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္ကို ေမးသတဲ့။ “ဟဲ့ သူငယ္ မင္းတို႔ အရပ္မွာ ဘာေတြထြက္သတုန္း” ဆိုၿပီးေမးလုိက္တယ္။ အဲသည္ေတာ့ အေမးခံရတဲ့ကေလးက “ဟာ ဘႀကီးရယ္ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္တို႔အရပ္မွာ အထြက္ဆံုးနဲ႔ အေပါဆံုးကေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ လမ္းစဥ္ပါတီ အစည္းအေဝးေတြပါပဲ” လို႔ ျပန္ေျဖလုိက္တာ အာဏာရွင္ႀကီး ပက္လက္လန္သြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အခုေကာ လွေတာ မွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး အရင္လို အထြက္မ်ားတုန္းပဲလား ဆိုတာ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ လွေတာမွာ လမ္းစဥ္ပါတီ အစည္းအေဝးေတြ ေပါခဲ့သလို က်ေနာ္တို႔ လႊတ္ေတာ္သစ္ႀကီးထဲမွာလည္း ထပ္တူထပ္မွ် အစည္းအေဝး ေတြေကာ ႀကိတ္ဝုိင္းေတြပါ သိပ္ေပါတာပဲလို႔ လူေျပာမ်ား ေနတာလည္း ၾကားရေတာ့ လွေတာဇတ္လမ္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေတြး မိရင္းက ကိုယ့္ဟာကို တေယာက္ထဲ ၿပံဳးမိတယ္။
ေျပာရရင္ အင္းေလးကန္ ဖက္ကလည္း ခရမ္းခ်ဥ္သီး အေတာ္ထြက္တယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းသည္ေတြ ေအာ္ေအာ္ ေရာင္းတာက သည္လို။ “အင္းသီးေတြ အင္းသီးေတြ၊ နီမာေတြေနာ္ နီမာေတြ” ဆိုၿပီး အၿပိဳင္အဆုိင္ ေအာ္ေရာင္းၾကတာကလား။ နီမာဆိုတာက ခရမ္းခ်ဥ္သီးဟာ နီၿပီးမွည့္ေနေပမယ့္ ေပ်ာ့ၿပဲမေနဘူး မာမာေလးဆိုၿပီး တင္စားတာ။ အခုေတာ့ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ အသံုးမ်ားလို႔ အင္းေရေတာင္ ဓာတုေဆးရည္ ျဖစ္ေနၿပီ။ မိတၳီလာဖက္မွာလည္း သူ႔ရာသီဆိုရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးက ေစ်းအလြန္ေပါတယ္။ တပိသာမွာ ဆယ္ျပားေလာက္ပဲ ေပးရတာ။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြ ယံုမွာကို မဟုတ္ဘူး။ ဘာၾကာေသးလို႔လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ ေလာက္ကေပါ့။ မိတၳီလာကေန အမရပူရကို ျပန္ပလားဆိုရင္ အဖြားနဲ႔ ႀကီးေဒၚေတြက အိမ္အတြက္ ေလးငါးပိသာ ထည့္ေပးေလ့ရိွတယ္။ ကိုယ္က လူပ်ဳိလူရြယ္ ဆိုေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတာင္းႀကီး ထမ္းၿပီး ျပန္ရမွာကို ရွက္လို႔ ဂုိက္ပဲ့လို႔ မယူခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔ဇြတ္အတင္း ေျပာေတာ့ ယူရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဖြားတို႔ ႀကီးေဒၚတို႔က ေျပာတယ္ ေစ်းေပါတဲ့ အခ်ိန္မို႔ အေမ့အတြက္ ယူသြားပါတဲ့၊ မင္းလည္း ထမ္းေနရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘတ္စ္ကားေခါင္မိုးေပၚ တင္သြားယံုပဲ ဟာကိုတဲ့။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ေလာက္ ဆိုရင္ ငါးမူးတက်ပ္အထိ ေစ်းတက္ေတာ့ မွာတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတာင္းကို အိမ္အေရာက္ သယ္ခဲ့ရတာေပါ့။
တခါ ေတာင္သာ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ၾကက္သြန္နီေပၚတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ရာသီခ်ိန္ဆို ၾကက္သြန္နီက တပိသာမွ ငါးမူးသံုးမတ္ ေလာက္ပဲရိွတာကိုး။ ရက္အေတာ္ေလး ေနၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ႀကီးေဒၚတေယာက္က ထံုးစံအတုိင္း ဂံုနီအိတ္ထဲမွာ ၾကက္သြန္နီ အခ်ိန္တဆယ္ေလာက္ ထဲ့ထားၿပီး “ဟဲ့ ေကာင္ေလး အခ်ဳိ႔အတြက္ ဒီၾကက္သြန္ေတြ ယူသြား” ဆိုတာနဲ႔ သယ္ရျပန္ပါေရာ။ အခ်ဳိ ဆိုတာက်ေနာ့္ မိခင္ႀကီးပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ တေယာက္ ေယာက္ကမ်ား ၾကက္သြန္နီ အခ်ိန္တဆယ္ေလာက္ အိမ္ျပန္ရင္ယူသြားလို႔ေျပာရင္ ဝမ္းသာအားရ ယူမိမွာပဲ။ ဟိုတုန္းကလို ဂုိက္ပဲ့တာ မပဲ့တာေတြက အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး။ အရာရာက ေစ်းႀကီးေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမို႔လား။
မံုရြာဖက္မွာဆိုရင္လည္း မံုရြာေစာင္က နာမည္ႀကီးတယ္။ တခါ မံုရြာေျမပဲဆားေလွာ္ မံုရြာဝက္အူေခ်ာင္း ဆိုတာေတြက လည္း နာမည္ႀကီး ထြက္ကုန္ေတြပါ။ မံုရြာကေနတဆင့္ ဝင္လာတဲ့ ေနာက္ထပ္နာမည္ႀကီး ပစၥည္းတခုလည္း ရိွေသးသဗ်။ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက အေတာ္ေလး သံုးစြဲတဲ့ ပစၥည္းေပါ့။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ကုလားျပည္က ဝင္လာ တဲ့ ေခ်ာင္းဆိုး ေပ်ာက္ေဆးရည္ပါဘဲ။ ဖဲန္စီဒုိင္းလ္လို႔ ေခၚတယ္။ မူးယစ္ေဆးဝါး အေပ်ာ့စားတမ်ဳိး ပါဝင္ေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ လူငယ္ေတြ အေတာ္ေလး မီွဝဲလိုက္ၾကေသးတယ္။ အဲတာကို ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ အတုိေကာက္ အားျဖင့္ “ဖဲန္” လို႔အသံထြက္ၿပီး ေခၚတယ္။ ကုလားျပည္ကေန ဘယ္လိုဝင္လာတုန္းဟုတ္လား။ အာဏာပုိင္မ်ားက လာဘ္လာဘရေတာ့ ဝင္လာေတြကို မ်က္ေစ့မိွတ္ထားတာေပ့ါဗ်ာ။ အဲသည့္ ဖဲန္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ မွတ္မွတ္ရရ ရီစရာတခု သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ျဖစ္ခဲ့ဖူး ေသးတယ္။
ျမစ္သားကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရိွတယ္။ ေျပာရရင္ ဒီေကာင္က ေတာသူေဌးသားေပါ့။ ပုိက္ဆံတတ္ႏုိင္ေတာ့ ေန႔တုိင္းဆိုသလို သူသည္လည္း အဲသည့္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ဆိုးရည္ကို မီွဝဲေလ့ရိွတယ္။ တညေန ၾကေတာ့ က်ေနာ့္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ေက်ာင္းနားက လဖက္ရည္ဆုိင္ တခုရဲ့ ေခ်ာင္ၾကၾကဝုိင္းမွာ ထုိင္ေနရင္း အၾကမ္းအိုးထဲမွာ ဘီအီးအရက္ျဖဴထည့္ၿပီး ဆက္ရက္မင္း စည္းစိမ္ယူေနၾကတယ္။ ဖဲန္ဖိုးမရိွတဲ့အခါ ဘီအီးေပါ့ေလ။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ျမစ္သားက အဲသည့္သူငယ္ခ်င္းက လဖက္ရည္ဆုိင္ထဲဝင္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ဝုိင္းမွာ လာထုိင္တယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို “ေဟ့ေကာင္ တခြက္ေလာက္ လုပ္ဦးမလား” လို႔ ေမးေတာ့ သူက လက္ကာျပၿပီး “ဟင့္အင္း ေတာ္ၿပီ။ လုိင္းပူးလိမ့္မယ္။ ခုနင္ေလးကပဲ ငါဖင္ခ်ထားတာ” လို႔ေျဖလုိက္တာနဲ႔ တဝုိင္းလံုး ေအာ္ရယ္လုိက္ၾကတာ ဝက္ဝက္ကြဲပဲ။ သူက “ဖဲန္” ဆိုတဲ့အသံကို မွန္ေအာင္မထြက္တတ္ေတာ့ “ဖင္” ဆိုၿပီးအသံထြက္တာကိုး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဖဲန္ဟာ ကုလားျပည္က ထုတ္လုပ္တာမွန္ေပမယ့္ မံုရြာကိုျဖတ္လာၿပီး မံုရြာကေနဒိုင္ကုိင္ေတာ့ မံုရြာထြက္ကုန္သဖြယ္ လူငယ္ ေတြက သတ္မွတ္ထားၾက တာေပါ့။
ဘာေတြထြက္သတုန္း ဆိုတာကို ျပန္ဆက္ရရင္ မႏၱေလးမွာ နာမည္ႀကီးတာက ထိုးမုန္႔၊ လမုန္႔၊ ေရႊခ်ည္ထိုး၊ ေရႊဆုိင္းလုပ္ငန္း စတာေတြရိွတယ္။ ၿမီးရွည္၊ နန္းႀကီးမံု႔တီသုပ္ ဆိုတာကလည္း ခ်န္ထားလို႔မရတဲ့ အမ်ဳိးအစားထဲမွာ ပါတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နန္းႀကီးမံုတီသုတ္နဲ႔ မံု႔ဟင္းခါးဟာ ဟိုတုန္းကလို လမ္းေထာင့္တုိင္းမွာ မရိွေတာ့ပါ။ တကူးတက လုိက္ရွာစားရတဲ့ အစားအေသာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စိန္႔တုိင္းကလာတဲ့ ေခါက္ဆြဲနဲ႔ အစားအစာေတြကေတာ့ ေနရာတုိင္းမွာ သူ႔မ်က္ႏွာ ျဖစ္ကုန္ လို႔ပါဘဲ။ တခါ စိန္ပန္းဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္မွာဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ကားပန္းပဲဖိုေတြ ရိွတယ္။
အင္ဂ်င္ဘေလာက္တုံးေတာင္ လုပ္တတ္ ေနၾကၿပီ။ မႏၱေလး ဘီယာနဲ႔ရမ္ ဆိုတာကေတာ့ တိုင္းသိျပည္သိ ထြက္ကုန္ေတြ။ အခုေတာ့ ေသရည္ေသရက္ဆိုတာ ဘယ္မွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်က္လို႔လြယ္ ဝယ္လို႔လြယ္ ေသာက္လို႔လြယ္တာေၾကာင့္ လြယ္လြယ္နဲ႔ပဲ ငယ္ငယ္ကထဲက ဟိုတဖက္ကမ္းကို ေရာက္သူေတြလည္း မနည္းလွေတာ့ပါ။ အမရပူရ ဆိုရင္လည္း ယကၠန္းၿမိဳ႔ေတာ္ ခ်ည္ပုဆိုးၾကမ္းကေန ပိုးအခ်ိတ္ထည္ေတြအထိ ထြက္တယ္။ အခုေတာ့ မေလးရဲ့ လက္ခတ္သံေတြလည္း တိုးတိတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဧရာဝတီျမစ္ရဲ့ အေနာက္ဖက္ျခမ္းက စစ္ကုိင္းဆိုရင္လည္း အိုးလုပ္ငန္းေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးတယ္။ ကိုယ္လံုးကုိယ္ေပါက္ ေက်ာ့ရွင္းလွပတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို စစ္ကုိင္းအုိးေလးလိုပဲ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေျပာေလ့ေတာင္ ရိွတယ္။ ေရသန္႔ဗူးေတြ ေခတ္စားလာၿပီ ဆိုေတာ့ စစ္ကုိင္းအိုးရဲ့ အနာဂတ္ကံၾကမၼာအတြက္ ရတက္မေအး ျဖစ္မိတယ္။ ပ်ဥ္းမနားကေတာ့ မွ်စ္ခ်ဥ္နဲ႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ ဝါးေတာေတြ ရိွေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပ်ဥ္းမနား မွ်စ္ခ်ဥ္လည္း သက္ဆိုး ရွည္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ေပ်ာ္ဘြယ္ကေတာ့ မံု႔ႂကြပ္ထြက္တယ္။ ပုန္းရည္ႀကီး ဆိုရင္ေတာ့ ေညာင္ဦး။ ယြန္းထည္ဆိုရင္ ပုဂံ။ ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ အဝင္မ်ားလာတယ္ ဆိုေတာ့ ယြန္းလုပ္ငန္းက အသက္ရႈေပါက္ ရိွေသးတာေပါ့။
တနသၤာရီေဒသထဲမွာဆိုရင္ ဘိတ္ကလာတဲ့ ငံျပာရည္နဲ႔ ငပိ၊ ထားဝယ္ဖက္ကဆိုရင္ ႀကိမ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ဖက္ကဆိုရင္ ဒူးရင္းသီးနဲ႔ မင္းဂြတ္သီး၊ အဲ ဓညင္းသီးအိုးစိမ္လည္း နာမည္ႀကီးပဲ။ ဘီလူးကြ်န္းဆိုရင္ ေဆးတံလုပ္ငန္းနဲ႔ တျခားလက္မႈ ပစၥည္းေတြ ထြက္ျပန္တယ္။ ေနာက္တနသၤာရီ ေဒသတခုလံုးဟာ ဟိုတုန္းကေတာ့ ေရာ္ဘာအထြက္မွာလည္း ထင္ရွားခဲ့ဘူးတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္မွာလည္း ဒူးရင္းသီးနဲ႔ ဓညင္းသီးေတြ အလွ်ံအပယ္ ထြက္ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ဖက္ကို ျပန္ခုန္တက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္မယ္ဆိုရင္ ပေလာင္ေဒသနဲ႔ လက္ဖက္ဆိုတာ ခြဲျခားလို႔မွ မရခဲ့တာ။ အခုေတာ့ လက္ဖက္ခူးမယ့္ သူေတာင္ ရွားပါးလာတယ္လို႔ သိရတယ္။ တရုတ္လုပ္နဲ႔ ဗီယက္နမ္ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြကို ေစ်းကြက္ထဲမွာ မယွဥ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲတာေၾကာင့္ ၾကာရင္ လက္ဖက္လုပ္ငန္း တိမ္ေကာသြားေတာ့မယ္လို႔ ေဝဖန္သံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ မွာလည္း သီတင္းကြ်တ္ ကာလဆိုရင္ ေမာ္ကြ်န္းဖက္မွာ ငါးသေလာက္ေတြျမဴးတာ ေပါမ်ားလြန္းလို႔ ပုိက္ေတာင္ ျပတ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြဟာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။
ရတနာေျမေတြျဖစ္တဲ့ ဖားကန္႔၊ မိုးကုတ္ တို႔လည္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရတယ္။ ေၾကးနီနဲ႔ တျခားသတၳဳေတြလည္း ေတာင္အၿဖိဳခံရတဲ့ ပါကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ပါသြားတာကို ပါသြားတယ္လို႔သာ မွတ္လုိက္ပါေတာ့။ ကြ်န္းပင္ေတြ သစ္မာပင္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ေပါလွတယ္ဆိုတာ ဘုရင္ေတြေခတ္နဲ႔ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီေခတ္ မွာပဲ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ေခတ္ တုန္းက ခ်ပ္သင္းဦးဘသင္ ဆိုတာရိွတယ္။ သူဟာသစ္ေတာေတြကိုေတာင္ ပုိင္ခဲ့တယ္။ ဘုရင္ေတြေခတ္တုန္းက ေပးသနားခဲတာလို႔ ဆိုတယ္။ အဲတာကို ၿဗိတိသွ်အစိုးရလက္ထက္မွာ အစိုးရပုိင္အျဖစ္ သိမ္းမျပစ္ဘဲ ဆက္ၿပီးအသိအမွတ္ ျပဳေပးခဲ့တယ္။ အစိုးရပုိင္ ႏုိင္ငံပုိင္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ လယ္သမားေတြ စပါးတသီးစုိက္လို႔ ေအာင္တဲ့ႏွစ္ဆိုရင္ ေနာက္သံုးသီး ထုိင္စားလို႔ရတဲ့အထိ ဝင္ေငြေကာင္းခဲ့ တယ္ဆိုတာ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္လို႔ေျပာရင္ လြန္ေလမလား။ လယ္ဆိုတာ ယာဆိုတာ လယ္လုပ္သူ၊ ယာလုပ္သူေတြ ပုိင္ဆုိင္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေျမေပၚ ေျမေအာက္၊ ေရေပၚေရေအာက္၊ ေလထု အားလံုးဟာ ႏုိင္ငံေတာ္က ပုိင္ဆုိင္တယ္လို႔ ဆိုထားတာကလည္း ရိွေနျပန္တယ္။ ရခုိင္ကမ္းလြန္ တနသၤာရီကမ္းလြန္က သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႔ေတြဟာ လူေတြအတြက္မဟုတ္ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္လို႔ ဆိုထားေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ဆိုတာ ဘယ္လုိပံုစံမ်ဳိးလည္း ဒုိင္ႏိုေဆာလို ပံုမ်ဳိးလား ဘာလားညာလား ဆိုတာ ျမင္ဖူးစမ္းခ်င္တယ္။
အရင္ကေပါမ်ားခဲ့တာေတြ အခုေတာ့ ရွားပါးကုန္ပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ အခုေခတ္ႀကီးမွာ ေပါမ်ားလြန္းတာ တခုေတာ့ ရိွေနေသး သဗ်။ ဒါေပမယ့္ စားလို႔မရဘူး။ သံုးစြဲလို႔မရဘူး။ ဘာမ်ားလဲဟုတ္လား။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ အဲတာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ ရင္ေတာ့ စီးပြားေရးဟာ ဒီေရအလား တက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ မၾကည့္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲတာ ဘာလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိပါတယ္။
ေဇာ္မင္း
၁၂ ရက္၊ မတ္လ၊ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္
အညာဖက္မွာဆိုရင္ ျမင္းျခံ၊ ေတာင္သာ၊ ႏြားထိုးႀကီး၊ မလိႈင္၊ ပန္းအုိင္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း စတဲ့နယ္ေတြ ကေတာ့ ထန္း ရည္ ထန္းလွ်က္ ထြက္တာနဲ႔ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ထန္းတက္ခ်င္တဲ့ ရြာသားဆိုတာ တျဖည္းျဖည္း ရွားပါးလာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ နဲဆို အိမ္နီးခ်င္း တုိင္းျပည္ေတြမွာ အလုပ္သြား လုပ္ေနတာေၾကာင့္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ထန္းတက္တာ တခုထဲနဲ႔ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ မဖူလံုတာေၾကာင့္ပါ။ ထန္းလွ်က္ေစ်းနဲ႔ သၾကားေစ်းဟာ တန္းတူ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ယံုၾကပါ့ မလား။ ေတာင္သာ ျမင္းျခံနဲ႔ ျမစ္သားဖက္က ေနာက္ထပ္နာမည္ရိွတဲ့ ထြက္ကုန္တခုကေတာ့ ၾကက္သြန္နီ ပါပဲ။ အမႊန္နည္းၿပီး ခ်ဳိတာေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးတာပါ။ မၾကာေသးခင္က နယ္စပ္တဖက္ႏုိင္ငံေတြက ဝင္လာတဲ့ ေစ်းေပါတဲ့ ၾကက္သြန္နီေတြေၾကာင့္ ျမန္မာၾကက္သြန္ ေတာင္သူေတြ အရင္းေတာင္ျပဳတ္လု မတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ စိတ္မေကာင္း စရာလည္း ၾကားေနရျပန္ပါတယ္။
ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ တခ်ိန္တုန္းက ေျပာေလ့ရိွတဲ့ စကားစု တခုရိွပါတယ္။ အဲတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ လူတဦးနဲ႔ တဦး ပညာၿပိဳင္ တာမ်ဳိး၊ တခုခုအေပၚမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္တာမ်ဳိးေတြ႔ရင္ လူႀကီးေတြက ရယ္ရယ္ေမာေမာ နဲ႔ ေျပာတာကေတာ့ မုိင္းကုိင္စကၠဴနဲ႔ ၾကက္သြန္ခြံ အပါးၿပိဳင္ေနၾကတယ္တဲ့။ အခုေခတ္မွာ ရွမ္းျပည္နယ္ မုိင္းကုိင္ေဒသကထြက္တဲ့ မုိင္းကုိင္စကၠဴဆိုတာ ရိွေကာ ရိွေသးရဲ့လားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ မျမင္ဘူး တာေတာင္ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ မုိင္းကုိင္စကၠဴလုပ္တဲ့ ရွမ္းအမ်ဳိးသားမ်ားလည္း တဖက္ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္ေတြ သြားလုပ္ေနၾကလို႔ မုိင္းကုိင္စကၠဴ လုပ္တတ္တဲ့သူေကာ ရိွမွရိွပါဦးမလားလို႔ ရင္ေလးမိျပန္ ပါေသးတယ္။
အခုေခတ္မွာ ပိုလို႔ ဆင္းရဲလာတဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းက ခ်င္းအမ်ဳိးသားေတြ သူတို႔ျပည္နယ္နဲ႔ ကပ္ရပ္က ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္ လုပ္ၾကဖို႔ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ခ်င္းေတာင္ ပန္းသီး လိေမၼာ္သီးဆိုတာ ရာသီခ်ိန္ေရာက္လာရင္ ေစ်းထဲမွာ အပံုလုိက္ေတြ႔ရပါတယ္။ ေစ်းသည္ေတြ ေအာ္ေရာင္းတာက “လာေနာ္ လာေနာ္ ခ်င္းသီးေတြ” ဆိုၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာလည္း လိေမၼာ္သီးထြက္ပါတယ္။
ရွမ္းျပည္ကအသီးေရာင္းေတာ့ ရွမ္းသီးလို႔ ေအာ္ေရာင္းျပန္ေရာ။ စုိင္းဆုိင္ေမာရဲ့ ဂ်ီအမ္စီလို ကားႀကီးမ်ဳိးနဲ႔ မႏၱေလးဖက္ကို ကုန္တင္ကာသြားသည္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုလည္း မွတ္မိပါေသးရဲ့။ အခုေခတ္ မွာေကာ ခ်င္းေတာင္ေကာ ရွမ္းျပည္ေကာ လိေမၼာ္သီးေတြ ပန္းသီးေတြ ထြက္ေသးရဲ့လား။ လိေမၼာ္ပင္ေတြ လိေမၼာ္ကိုင္းေတြမ်ား ေျခာက္သေယာင္း ကုန္ၿပီလားလို႔ စိတ္ပူမိပါတယ္။ ေဘးႏုိင္ငံေတြက လိေမၼာ္သီးေတြ ပန္းသီးေတြ ဝင္လာေနတာကေတာ့ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလို အသီးေတြ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာလည္း ထြက္ေသးသဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမင္ခဲ့စားခဲ့ရတဲ့ ကခ်င္ဖက္ကထြက္တဲ့ အသီးေတြကို ျပန္ေျပာျပမယ္။ ဂရိတ္ဖရုတဲ့၊ ဝါရွင္တန္တဲ့၊ ရူဘီတဲ့။ လိေမၼာ္ႏြယ္ အသီးေတြပါဘဲ။ တခ်ိန္က ႏုိင္ငံျခားကေန မ်ဳိးတင္သြင္းၿပီး စုိက္ခဲ့တာ အေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ရူဘီကေတာ့ ခြဲလုိက္ရင္ အထဲမွာ နီရဲေနတာမို႔ ရူဘီလို႔ေခၚတာ။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အဲသည့္ စုိက္ခင္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပုိင္ရွင္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ရယ္စရာ စကားပံုျပင္ေလး တခုရိွခဲ့ဘူးတယ္။ မဆလ ဆိုတဲ့ ဆိုရွစ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ေခတ္တုန္းကပါ။ အဲသည္တုန္းက လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီးျဖစ္တဲ့ အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက တခါသားမွာ အထက္ျမန္မာ ျပည္ဖက္ကို ခရီးထြက္လာရင္း သည္လိုေျပာသတဲ့။ “လွေတာသားေတြ စကားတတ္လွတတ္လွနဲ႔ ေျပာသံၾကားဖူးတယ္။ အဲသည့္နယ္ထဲ ေရာက္ရင္ ဟုတ္မဟုတ္စမ္းသပ္မယ္” လို႔ ဆိုသတဲ့။ ဒါနဲ႔ လွေတာရြာထိပ္ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ကားတန္းႀကီးကို ရပ္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ အသက္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္ကို ေမးသတဲ့။ “ဟဲ့ သူငယ္ မင္းတို႔ အရပ္မွာ ဘာေတြထြက္သတုန္း” ဆိုၿပီးေမးလုိက္တယ္။ အဲသည္ေတာ့ အေမးခံရတဲ့ကေလးက “ဟာ ဘႀကီးရယ္ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္တို႔အရပ္မွာ အထြက္ဆံုးနဲ႔ အေပါဆံုးကေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ လမ္းစဥ္ပါတီ အစည္းအေဝးေတြပါပဲ” လို႔ ျပန္ေျဖလုိက္တာ အာဏာရွင္ႀကီး ပက္လက္လန္သြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အခုေကာ လွေတာ မွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး အရင္လို အထြက္မ်ားတုန္းပဲလား ဆိုတာ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ လွေတာမွာ လမ္းစဥ္ပါတီ အစည္းအေဝးေတြ ေပါခဲ့သလို က်ေနာ္တို႔ လႊတ္ေတာ္သစ္ႀကီးထဲမွာလည္း ထပ္တူထပ္မွ် အစည္းအေဝး ေတြေကာ ႀကိတ္ဝုိင္းေတြပါ သိပ္ေပါတာပဲလို႔ လူေျပာမ်ား ေနတာလည္း ၾကားရေတာ့ လွေတာဇတ္လမ္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေတြး မိရင္းက ကိုယ့္ဟာကို တေယာက္ထဲ ၿပံဳးမိတယ္။
ေျပာရရင္ အင္းေလးကန္ ဖက္ကလည္း ခရမ္းခ်ဥ္သီး အေတာ္ထြက္တယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းသည္ေတြ ေအာ္ေအာ္ ေရာင္းတာက သည္လို။ “အင္းသီးေတြ အင္းသီးေတြ၊ နီမာေတြေနာ္ နီမာေတြ” ဆိုၿပီး အၿပိဳင္အဆုိင္ ေအာ္ေရာင္းၾကတာကလား။ နီမာဆိုတာက ခရမ္းခ်ဥ္သီးဟာ နီၿပီးမွည့္ေနေပမယ့္ ေပ်ာ့ၿပဲမေနဘူး မာမာေလးဆိုၿပီး တင္စားတာ။ အခုေတာ့ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ အသံုးမ်ားလို႔ အင္းေရေတာင္ ဓာတုေဆးရည္ ျဖစ္ေနၿပီ။ မိတၳီလာဖက္မွာလည္း သူ႔ရာသီဆိုရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးက ေစ်းအလြန္ေပါတယ္။ တပိသာမွာ ဆယ္ျပားေလာက္ပဲ ေပးရတာ။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြ ယံုမွာကို မဟုတ္ဘူး။ ဘာၾကာေသးလို႔လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ ေလာက္ကေပါ့။ မိတၳီလာကေန အမရပူရကို ျပန္ပလားဆိုရင္ အဖြားနဲ႔ ႀကီးေဒၚေတြက အိမ္အတြက္ ေလးငါးပိသာ ထည့္ေပးေလ့ရိွတယ္။ ကိုယ္က လူပ်ဳိလူရြယ္ ဆိုေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတာင္းႀကီး ထမ္းၿပီး ျပန္ရမွာကို ရွက္လို႔ ဂုိက္ပဲ့လို႔ မယူခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔ဇြတ္အတင္း ေျပာေတာ့ ယူရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဖြားတို႔ ႀကီးေဒၚတို႔က ေျပာတယ္ ေစ်းေပါတဲ့ အခ်ိန္မို႔ အေမ့အတြက္ ယူသြားပါတဲ့၊ မင္းလည္း ထမ္းေနရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘတ္စ္ကားေခါင္မိုးေပၚ တင္သြားယံုပဲ ဟာကိုတဲ့။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ေလာက္ ဆိုရင္ ငါးမူးတက်ပ္အထိ ေစ်းတက္ေတာ့ မွာတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတာင္းကို အိမ္အေရာက္ သယ္ခဲ့ရတာေပါ့။
တခါ ေတာင္သာ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ၾကက္သြန္နီေပၚတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ရာသီခ်ိန္ဆို ၾကက္သြန္နီက တပိသာမွ ငါးမူးသံုးမတ္ ေလာက္ပဲရိွတာကိုး။ ရက္အေတာ္ေလး ေနၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ႀကီးေဒၚတေယာက္က ထံုးစံအတုိင္း ဂံုနီအိတ္ထဲမွာ ၾကက္သြန္နီ အခ်ိန္တဆယ္ေလာက္ ထဲ့ထားၿပီး “ဟဲ့ ေကာင္ေလး အခ်ဳိ႔အတြက္ ဒီၾကက္သြန္ေတြ ယူသြား” ဆိုတာနဲ႔ သယ္ရျပန္ပါေရာ။ အခ်ဳိ ဆိုတာက်ေနာ့္ မိခင္ႀကီးပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ တေယာက္ ေယာက္ကမ်ား ၾကက္သြန္နီ အခ်ိန္တဆယ္ေလာက္ အိမ္ျပန္ရင္ယူသြားလို႔ေျပာရင္ ဝမ္းသာအားရ ယူမိမွာပဲ။ ဟိုတုန္းကလို ဂုိက္ပဲ့တာ မပဲ့တာေတြက အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး။ အရာရာက ေစ်းႀကီးေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမို႔လား။
မံုရြာဖက္မွာဆိုရင္လည္း မံုရြာေစာင္က နာမည္ႀကီးတယ္။ တခါ မံုရြာေျမပဲဆားေလွာ္ မံုရြာဝက္အူေခ်ာင္း ဆိုတာေတြက လည္း နာမည္ႀကီး ထြက္ကုန္ေတြပါ။ မံုရြာကေနတဆင့္ ဝင္လာတဲ့ ေနာက္ထပ္နာမည္ႀကီး ပစၥည္းတခုလည္း ရိွေသးသဗ်။ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက အေတာ္ေလး သံုးစြဲတဲ့ ပစၥည္းေပါ့။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ကုလားျပည္က ဝင္လာ တဲ့ ေခ်ာင္းဆိုး ေပ်ာက္ေဆးရည္ပါဘဲ။ ဖဲန္စီဒုိင္းလ္လို႔ ေခၚတယ္။ မူးယစ္ေဆးဝါး အေပ်ာ့စားတမ်ဳိး ပါဝင္ေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ လူငယ္ေတြ အေတာ္ေလး မီွဝဲလိုက္ၾကေသးတယ္။ အဲတာကို ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ အတုိေကာက္ အားျဖင့္ “ဖဲန္” လို႔အသံထြက္ၿပီး ေခၚတယ္။ ကုလားျပည္ကေန ဘယ္လိုဝင္လာတုန္းဟုတ္လား။ အာဏာပုိင္မ်ားက လာဘ္လာဘရေတာ့ ဝင္လာေတြကို မ်က္ေစ့မိွတ္ထားတာေပ့ါဗ်ာ။ အဲသည့္ ဖဲန္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ မွတ္မွတ္ရရ ရီစရာတခု သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ျဖစ္ခဲ့ဖူး ေသးတယ္။
ျမစ္သားကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရိွတယ္။ ေျပာရရင္ ဒီေကာင္က ေတာသူေဌးသားေပါ့။ ပုိက္ဆံတတ္ႏုိင္ေတာ့ ေန႔တုိင္းဆိုသလို သူသည္လည္း အဲသည့္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ဆိုးရည္ကို မီွဝဲေလ့ရိွတယ္။ တညေန ၾကေတာ့ က်ေနာ့္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ေက်ာင္းနားက လဖက္ရည္ဆုိင္ တခုရဲ့ ေခ်ာင္ၾကၾကဝုိင္းမွာ ထုိင္ေနရင္း အၾကမ္းအိုးထဲမွာ ဘီအီးအရက္ျဖဴထည့္ၿပီး ဆက္ရက္မင္း စည္းစိမ္ယူေနၾကတယ္။ ဖဲန္ဖိုးမရိွတဲ့အခါ ဘီအီးေပါ့ေလ။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ျမစ္သားက အဲသည့္သူငယ္ခ်င္းက လဖက္ရည္ဆုိင္ထဲဝင္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ဝုိင္းမွာ လာထုိင္တယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို “ေဟ့ေကာင္ တခြက္ေလာက္ လုပ္ဦးမလား” လို႔ ေမးေတာ့ သူက လက္ကာျပၿပီး “ဟင့္အင္း ေတာ္ၿပီ။ လုိင္းပူးလိမ့္မယ္။ ခုနင္ေလးကပဲ ငါဖင္ခ်ထားတာ” လို႔ေျဖလုိက္တာနဲ႔ တဝုိင္းလံုး ေအာ္ရယ္လုိက္ၾကတာ ဝက္ဝက္ကြဲပဲ။ သူက “ဖဲန္” ဆိုတဲ့အသံကို မွန္ေအာင္မထြက္တတ္ေတာ့ “ဖင္” ဆိုၿပီးအသံထြက္တာကိုး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဖဲန္ဟာ ကုလားျပည္က ထုတ္လုပ္တာမွန္ေပမယ့္ မံုရြာကိုျဖတ္လာၿပီး မံုရြာကေနဒိုင္ကုိင္ေတာ့ မံုရြာထြက္ကုန္သဖြယ္ လူငယ္ ေတြက သတ္မွတ္ထားၾက တာေပါ့။
ဘာေတြထြက္သတုန္း ဆိုတာကို ျပန္ဆက္ရရင္ မႏၱေလးမွာ နာမည္ႀကီးတာက ထိုးမုန္႔၊ လမုန္႔၊ ေရႊခ်ည္ထိုး၊ ေရႊဆုိင္းလုပ္ငန္း စတာေတြရိွတယ္။ ၿမီးရွည္၊ နန္းႀကီးမံု႔တီသုပ္ ဆိုတာကလည္း ခ်န္ထားလို႔မရတဲ့ အမ်ဳိးအစားထဲမွာ ပါတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နန္းႀကီးမံုတီသုတ္နဲ႔ မံု႔ဟင္းခါးဟာ ဟိုတုန္းကလို လမ္းေထာင့္တုိင္းမွာ မရိွေတာ့ပါ။ တကူးတက လုိက္ရွာစားရတဲ့ အစားအေသာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စိန္႔တုိင္းကလာတဲ့ ေခါက္ဆြဲနဲ႔ အစားအစာေတြကေတာ့ ေနရာတုိင္းမွာ သူ႔မ်က္ႏွာ ျဖစ္ကုန္ လို႔ပါဘဲ။ တခါ စိန္ပန္းဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္မွာဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ကားပန္းပဲဖိုေတြ ရိွတယ္။
အင္ဂ်င္ဘေလာက္တုံးေတာင္ လုပ္တတ္ ေနၾကၿပီ။ မႏၱေလး ဘီယာနဲ႔ရမ္ ဆိုတာကေတာ့ တိုင္းသိျပည္သိ ထြက္ကုန္ေတြ။ အခုေတာ့ ေသရည္ေသရက္ဆိုတာ ဘယ္မွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်က္လို႔လြယ္ ဝယ္လို႔လြယ္ ေသာက္လို႔လြယ္တာေၾကာင့္ လြယ္လြယ္နဲ႔ပဲ ငယ္ငယ္ကထဲက ဟိုတဖက္ကမ္းကို ေရာက္သူေတြလည္း မနည္းလွေတာ့ပါ။ အမရပူရ ဆိုရင္လည္း ယကၠန္းၿမိဳ႔ေတာ္ ခ်ည္ပုဆိုးၾကမ္းကေန ပိုးအခ်ိတ္ထည္ေတြအထိ ထြက္တယ္။ အခုေတာ့ မေလးရဲ့ လက္ခတ္သံေတြလည္း တိုးတိတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဧရာဝတီျမစ္ရဲ့ အေနာက္ဖက္ျခမ္းက စစ္ကုိင္းဆိုရင္လည္း အိုးလုပ္ငန္းေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးတယ္။ ကိုယ္လံုးကုိယ္ေပါက္ ေက်ာ့ရွင္းလွပတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို စစ္ကုိင္းအုိးေလးလိုပဲ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေျပာေလ့ေတာင္ ရိွတယ္။ ေရသန္႔ဗူးေတြ ေခတ္စားလာၿပီ ဆိုေတာ့ စစ္ကုိင္းအိုးရဲ့ အနာဂတ္ကံၾကမၼာအတြက္ ရတက္မေအး ျဖစ္မိတယ္။ ပ်ဥ္းမနားကေတာ့ မွ်စ္ခ်ဥ္နဲ႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ ဝါးေတာေတြ ရိွေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပ်ဥ္းမနား မွ်စ္ခ်ဥ္လည္း သက္ဆိုး ရွည္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ေပ်ာ္ဘြယ္ကေတာ့ မံု႔ႂကြပ္ထြက္တယ္။ ပုန္းရည္ႀကီး ဆိုရင္ေတာ့ ေညာင္ဦး။ ယြန္းထည္ဆိုရင္ ပုဂံ။ ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ အဝင္မ်ားလာတယ္ ဆိုေတာ့ ယြန္းလုပ္ငန္းက အသက္ရႈေပါက္ ရိွေသးတာေပါ့။
တနသၤာရီေဒသထဲမွာဆိုရင္ ဘိတ္ကလာတဲ့ ငံျပာရည္နဲ႔ ငပိ၊ ထားဝယ္ဖက္ကဆိုရင္ ႀကိမ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ဖက္ကဆိုရင္ ဒူးရင္းသီးနဲ႔ မင္းဂြတ္သီး၊ အဲ ဓညင္းသီးအိုးစိမ္လည္း နာမည္ႀကီးပဲ။ ဘီလူးကြ်န္းဆိုရင္ ေဆးတံလုပ္ငန္းနဲ႔ တျခားလက္မႈ ပစၥည္းေတြ ထြက္ျပန္တယ္။ ေနာက္တနသၤာရီ ေဒသတခုလံုးဟာ ဟိုတုန္းကေတာ့ ေရာ္ဘာအထြက္မွာလည္း ထင္ရွားခဲ့ဘူးတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္မွာလည္း ဒူးရင္းသီးနဲ႔ ဓညင္းသီးေတြ အလွ်ံအပယ္ ထြက္ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ဖက္ကို ျပန္ခုန္တက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္မယ္ဆိုရင္ ပေလာင္ေဒသနဲ႔ လက္ဖက္ဆိုတာ ခြဲျခားလို႔မွ မရခဲ့တာ။ အခုေတာ့ လက္ဖက္ခူးမယ့္ သူေတာင္ ရွားပါးလာတယ္လို႔ သိရတယ္။ တရုတ္လုပ္နဲ႔ ဗီယက္နမ္ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြကို ေစ်းကြက္ထဲမွာ မယွဥ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲတာေၾကာင့္ ၾကာရင္ လက္ဖက္လုပ္ငန္း တိမ္ေကာသြားေတာ့မယ္လို႔ ေဝဖန္သံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ မွာလည္း သီတင္းကြ်တ္ ကာလဆိုရင္ ေမာ္ကြ်န္းဖက္မွာ ငါးသေလာက္ေတြျမဴးတာ ေပါမ်ားလြန္းလို႔ ပုိက္ေတာင္ ျပတ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြဟာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။
ရတနာေျမေတြျဖစ္တဲ့ ဖားကန္႔၊ မိုးကုတ္ တို႔လည္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရတယ္။ ေၾကးနီနဲ႔ တျခားသတၳဳေတြလည္း ေတာင္အၿဖိဳခံရတဲ့ ပါကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ပါသြားတာကို ပါသြားတယ္လို႔သာ မွတ္လုိက္ပါေတာ့။ ကြ်န္းပင္ေတြ သစ္မာပင္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ေပါလွတယ္ဆိုတာ ဘုရင္ေတြေခတ္နဲ႔ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီေခတ္ မွာပဲ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ေခတ္ တုန္းက ခ်ပ္သင္းဦးဘသင္ ဆိုတာရိွတယ္။ သူဟာသစ္ေတာေတြကိုေတာင္ ပုိင္ခဲ့တယ္။ ဘုရင္ေတြေခတ္တုန္းက ေပးသနားခဲတာလို႔ ဆိုတယ္။ အဲတာကို ၿဗိတိသွ်အစိုးရလက္ထက္မွာ အစိုးရပုိင္အျဖစ္ သိမ္းမျပစ္ဘဲ ဆက္ၿပီးအသိအမွတ္ ျပဳေပးခဲ့တယ္။ အစိုးရပုိင္ ႏုိင္ငံပုိင္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ လယ္သမားေတြ စပါးတသီးစုိက္လို႔ ေအာင္တဲ့ႏွစ္ဆိုရင္ ေနာက္သံုးသီး ထုိင္စားလို႔ရတဲ့အထိ ဝင္ေငြေကာင္းခဲ့ တယ္ဆိုတာ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္လို႔ေျပာရင္ လြန္ေလမလား။ လယ္ဆိုတာ ယာဆိုတာ လယ္လုပ္သူ၊ ယာလုပ္သူေတြ ပုိင္ဆုိင္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေျမေပၚ ေျမေအာက္၊ ေရေပၚေရေအာက္၊ ေလထု အားလံုးဟာ ႏုိင္ငံေတာ္က ပုိင္ဆုိင္တယ္လို႔ ဆိုထားတာကလည္း ရိွေနျပန္တယ္။ ရခုိင္ကမ္းလြန္ တနသၤာရီကမ္းလြန္က သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႔ေတြဟာ လူေတြအတြက္မဟုတ္ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္လို႔ ဆိုထားေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ဆိုတာ ဘယ္လုိပံုစံမ်ဳိးလည္း ဒုိင္ႏိုေဆာလို ပံုမ်ဳိးလား ဘာလားညာလား ဆိုတာ ျမင္ဖူးစမ္းခ်င္တယ္။
အရင္ကေပါမ်ားခဲ့တာေတြ အခုေတာ့ ရွားပါးကုန္ပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ အခုေခတ္ႀကီးမွာ ေပါမ်ားလြန္းတာ တခုေတာ့ ရိွေနေသး သဗ်။ ဒါေပမယ့္ စားလို႔မရဘူး။ သံုးစြဲလို႔မရဘူး။ ဘာမ်ားလဲဟုတ္လား။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ အဲတာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ ရင္ေတာ့ စီးပြားေရးဟာ ဒီေရအလား တက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ မၾကည့္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲတာ ဘာလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိပါတယ္။
ေဇာ္မင္း
၁၂ ရက္၊ မတ္လ၊ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္
No comments:
Post a Comment