လူ႔ အဖြဲ႔အစည္းတခုအတြင္း ႏုိင္ငံတခုအတြင္းမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကၿပီဆိုရင္ ပညာရပ္နယ္ပယ္ အသီးသီး အလုိက္ ပညာရွင္ေတြ၊ ကြ်မ္းက်င္သူေတြ လိုအပ္လာပါတယ္။ ျမန္မာစာ အသံုးအႏႈန္းမွာေတာ့ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ ပညာရွင္ ဆိုၿပီး ေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ စက္မႈလက္မႈေတြ ထြန္းကားလာဖို႔၊ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးေတြ ေခတ္မီလာဖို႔၊ က်န္းမာေရးပညာေရး အဆင့္အတန္းျမင့္မားလာဖို႔ ပညာရွင္ေတြ ကြ်မ္းက်င္သူေတြ လုိအပ္သလို ႏုိင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး တစံုလံုးကို ပဲ့ကုိင္ဖို႔ စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ားလည္း လိုပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နားလည္တတ္ ကြ်မ္းတဲ့ ပညာရွင္မ်ားရဲ့ က႑ကိုလည္း ခ်န္ထားလို႔ မရျပန္ပါဘူး။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရရင္ ပညာရွင္ေတြ ကြ်မ္းက်င္သူေတြဆိုတာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ပညာရွင္ဆိုတာ တုိင္းျပည္တခု ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းသြားေအာင္ လုပ္တဲ့ လူတန္းစား မဟုတ္ဘူးလို႔ လူတုိင္းက ရႈျမင္ပါတယ္။ ပညာရွင္ဆိုတာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ရပ္တန္႔ေအာင္ ကူညီတဲ့ ေနရာ မွာလည္း အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑မွာ တာဝန္ယူၾက ရပါေသးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရေအာင္၊ လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡေတြ ပိုၿပီးေရရွည္ လာေအာင္ အာဏာရွင္ေတြဖက္က ရပ္တည္ၿပီး ပညာစြမ္းျပတဲ့ ပညာရွင္ဆိုတာမ်ဳိးဆိုတာ လူ႔သမုိင္းမွာ အနည္းအက်ဥ္း ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ပညာရွင္မ်ားဟာ အာဏာပုိင္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ေစတဲ့၊ အစိုးရေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ တဘက္သတ္ လမ္းစဥ္အတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူး။
ပညာရွင္ေတြထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အႀကံဉာဏ္ေပးတဲ့ ပညာရွင္မ်ားရဲ့ အခန္းက႑ဟာ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ကူးေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံေရး ပေရာဟိတ္ ပညာရွင္ေတြရဲ့ ႏႈတ္ထြက္စကားဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ အျပင္ပံုပန္းသ႑န္အရ ဒီမိုကေရစီကို ကူးေျပာင္းဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ အာဏာရွင္ေခတ္က အရသာကို တမ္းတေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို တမ္းတေနတဲ့အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အကူးေျပာင္းဟာ ထင္တာထက္ ၾကာရွည္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို အေရၿခံဳထားၿပီး ေခတ္ေဟာင္းက အာဏာရွင္စနစ္ကို မီးေသမသြားေအာင္ တဖက္လွည့္နဲ႔ မီးမႈတ္ေပးေလ့ ရိွပါတယ္။ အဲသလို မီးမႈတ္ေပးရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြအတြက္ အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြဟာ လူေတြကို လွည့္စားဖို႔လိုလာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူေတြကို လွည့္စားဖို႔ အတြက္ ပညာရွင္ ဆိုသူေတြကို ထုတ္သံုးလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔အလိုက် ေဆာင္ရြက္ေပးမဲ့ ႏုိင္ငံျခားျပန္ ပညာတတ္မ်ားကို စင္ေပၚတင္ေပးပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေမးစရာျဖစ္လာတာက တခ်ဳိ႔ေသာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ပညာရွင္ဆိုသူေတြဟာ ဒီမိုကေရစီအေရၿခံဳ အစိုးရမ်ဳိးအတြက္ ဘာေၾကာင့္ လိုလိုလားလား အလုပ္လုပ္ေပးခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆန္းစစ္ လုိက္ေတာ့ အခ်က္အလက္ တခ်ဳိ႔ထြက္လာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳအစိုးရမ်ားဖက္က ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ လစာနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြက မက္ေလာက္စရာျဖစ္ေနတာက အေရးႀကီးတ့ဲ အခ်က္ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကို ျပန္မလာဘဲ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက တကၠသိုလ္တခုခုမွာ သို႔မဟုတ္ အင္စတီက်ဴးရွင္း တခုခုမွာ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ရရိွမယ့္လစာက ဟိုႏုိင္ငံေတြ စံႏႈန္းအတုိင္းဆိုရင္ သာမန္ ေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ လစာက သာမန္ေလာက္ပဲ ရတာလည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ေရွ႔မွာ ပိတ္ေနတဲ့ ထင္ရွားၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့ သို႔မဟုတ္ နာမည္ရစျပဳေနတဲ့ အေနာက္တုိင္းသား ပညာရွင္ေတြကို မယွဥ္ႏုိင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ မိမိသက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ပညာတတ္ ခ်ဳိ႔တဲ့တဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္ေနေတာ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ အေရးပါတဲ့ တမိုးလံုးေဖ်ာက္ဆိပ္ ေနရာမ်ဳိးကို ရႏုိင္တဲ့ ေလာဘေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ဒီလိုတြက္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ဘဝကေန ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳထားတဲ့ အစိုးရမ်ားဟာ ပင္ကုိယ္သဘာဝက ပညာတတ္ေတြ မဟုတ္ေလေတာ့ အဲသလို အစိုးရမ်ားကို သူတို႔ တတ္သိထားတဲ့ ပညာရပ္မ်ားကို အသံုးျပဳၿပီး ကူညီေပးမယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚကို တြန္းတင္ေပး သလို ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး သူတို႔ကုိယ္တုိင္လည္း နန္းတင္ေပးသူ ဳငညါ ာေုနမ ျဖစ္လို႔တဲ့ တသီးပုဂၢလ ေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ဒီမိုအေရၿခံဳ အစိုးရမ်ားကို တဖက္တလမ္းက သူတို႔ပညာနဲ႔ အကူအညီေပးရင္း ေနာင္အနာဂါတ္ ႏုိင္ငံေရးမွာ ေနရာရဖို႔ ႀကိဳးပန္းတဲ့အေနနဲ႔ လုပ္ၾကတာပါ။ ဥပမာ အာဏာရ အစိုးရရဲ့ ပါတီကေနတဆင့္ ပါလီမန္အမတ္ ျဖစ္လာတာမ်ဳိး၊ ဝန္ႀကီး၊ ဒုဝန္ႀကီးေနရာမ်ဳိး၊ သံအမတ္လို ေနရာမ်ဳိးေတြ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။
အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ပညာရွင္ေတြ ကြ်မ္းက်င္သူေတြဟာ သမၼတအႀကံေပး၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အႀကံေပး စသျဖင့္ လုပ္တာမ်ဳိး ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြာျခားတာက အဲသလို အေနာက္ႏုိင္ငံေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ စစ္စစ္ မွန္မွန္ သြားေနတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း ပညာရွင္ေတြ ကိုယ္တုိင္က သူတို႔ သက္ဆုိင္ရာ ပညာရပ္နယ္ပယ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ပတ္ပတ္ႏွပ္ႏွပ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ရင့္က်က္တဲ့ အရြယ္ေတြက်မွ သမၼတ အႀကံေပးမ်ဳိး ျဖစ္ရတာပါ။
ဥပမာ တခုေလာက္ေျပာရရင္ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ႏိုဘယ္ဆု ရရိွထားတဲ့ ပါေမာကၡ ဂ်ဳိးဆက္စတစ္ဂလစ္ဟာ ကမၻာ့ဘဏ္မွာ တာဝန္ႀကီးႀကီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ သမၼတဘီလ္ကလင္တန္ရဲ့ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ အႀကံေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အခု သမၼတက ေခၚခန္႔တာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ သက္ဆုိင္ရာ နယ္ပယ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္ေတြ႔လုပ္ကိုင္ လာခဲ့ၿပီး အဲဒီအထဲက အထူးခြ်န္ဆံုး သူေတြကိုမွ သမၼတက သူ႔အစိုးရအဖြဲ႔မွာ အႀကံေပးလုပ္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ေျပာစရာ ရိွတာက ပညာရွင္ေတြ လုိက္နာရတဲ့ က်င့္ဝတ္ပါ။ ပညာရွင္ေတြဟာ ေတြ႔တာကို ေတြ႔တဲ့အတုိင္း ေျပာပါတယ္။ တင္ျပပါတယ္။ အာဏာပုိင္ေတြ ျဖစ္လိုတာမ်ဳိးကို ဘက္လိုက္ၿပီး မေျပာမဆိုရပါဘူး။ အေနာက္တုိင္း အရင္းရွင္ ႏုိင္ငံေတြက တကၠသိုလ္ႀကီးေတြဟာ အရင္းရွင္ေတြ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ေယဘုယ် ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္းရွင္ႀကီးေတြ ေကာင္းက်ဳိးအတြက္၊ အာဏာရ အစိုးရမ်ား ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ သက္သက္ သင္ၾကားပို႔ခ် ေနတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား မဟုတ္ပါ။ ၁၈ ရာစု ၁၉ ရာစု ေလာက္တုန္းကေတာ့ အရင္းရွင္ေတြ အက်ဳိး အတြက္ အေလးသာတဲ့ သင္ၾကားမႈမ်ဳိးေတြ ရိွေကာင္းရိွခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို ၂၁ ရာစုမ်ဳိးမွာ အဲသလို တကၠသိုလ္ႀကီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြကို ဒီမိုကေရစီရဲ့ တန္ဖိုး၊ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ လူသားဆန္မႈေတြကို မခ်ဳိးေဖာက္ဖို႔၊ တရားမွ်တမႈကို ေလးစားလုိက္နာဖို႔ အစရိွတဲ့ ခသညခနစအ အယူအဆေတြကို သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြကို ေလ့လာေနတုန္း တခ်ိန္ထဲမွာ အေလးထားၿပီး ထည့္သြင္းသင္ၾကားပို႔ခ်ပါတယ္။
အာဏာရွင္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳေတြအတြက္ ဘက္လိုက္ၿပီး ေျပာဆိုလုပ္ကုိင္ ေပးရမယ္လို႔ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ မသင္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳ အစိုးရေတြ စိတ္ေကာက္သြားရင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ ႏုိင္တာမို႔ လူထုဟာ ဆယ္ႏွစ္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ အႏွစ္သံုးဆယ္ စသျဖင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ဘုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ေနသင့္တယ္လို႔လည္း မသင္ၾကားခဲ့ပါဘူး။ အဖိႏိွပ္ခံရတဲ့ လူထုက မေက်နပ္လို႔ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပတာဟာ တုိင္းျပည္ရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ၿငိမ္ေရးကို ေႏွာက္ယွက္တာ လို႔လည္း လမ္းမညႊန္ပါဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာ ၁၉၆၂ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီး ကတည္းက ျမန္မာပညာရွင္ေတြဟာ ပူေလာင္လွတဲ့ တြင္းနက္ႀကီး ထဲမွာ မေနႏုိင္ၾကေတာ့လို႔ ျမန္မာျပည္ကေန တစတစ ထြက္ခြာၾကပါတယ္။ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို စစ္တပ္က ေခ်မႈန္းအၿပီး ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ျမန္မာပညာရွင္မ်ား ထပ္မံလို႔ ေရႊျပည္ေတာ္ကို စြန္႔ခြာၾကပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြက ျပည့္ဦးကင္းကို ခုတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့လို႔ အဆင့္မီ ပညာရွင္ေတြ ဆံုးပါးခဲ့ရတာကို သတိမေမ့သင့္ပါ။ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္လို႔ မစြန္႔ခြာဘဲ ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ့တဲ့ ပညာရွင္မ်ားလည္း တစတစနဲ႔ သံေခ်းတက္ရပါတယ္။ သူတို႔ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ပညာ နယ္ပယ္မွာ လုပ္ခြင့္ ကိုင္ခြင့္ေတြ ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါ။ ပညာညဏ္ ကြန္႔ျမဴးခြင့္ မရၾကရွာပါ။
ပညာရွင္ဆိုတာ လူသားေတြအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးေတြကို သယ္ေဆာင္လာသူေတြပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြဟာ အုပ္စိုးသူအလိုက် ကၾကရတဲ့ ရုပ္ေသးရုပ္မ်ား မျဖစ္သင့္ပါ။ ပညာရွင္ေတြဟာ အုပ္စိုးသူေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ မွန္တာကို မွန္တဲ့ အတုိင္း ေထာက္ျပဖို႔ လုိပါတယ္။ ဒီလို လုပ္ရင္ေတာ့ျဖင့္ စီးပြားေရး က်ဆင္းမယ္၊ ဒီလို လုပ္ရင္ေတာ့ျဖင့္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိခုိက္မယ္၊ ဒီလို လုပ္ရင္ေတာ့ျဖင့္ လူထုက ေထာက္ခံမယ္၊ ေဟာသလိုမ်ဳိး လုပ္ရင္ေတာ့ လူထုက ဆန္႔က်င္လိမ့္မယ္ အစရိွတာေတြကို ေထာက္ျပဖို႔ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။
ဟိုတရက္က ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာက ျပဳလုပ္တဲ့ ပြဲတပြဲမွာ စင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ပညာရွင္ဆိုသူေတြရဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ ေတြကို ၾကည့္ရတာ အားရစရာမေကာင္းဘဲ အားပ်က္စရာလို႔သာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါရေစ။ လက္ရိွအစိုးရ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ လုိင္းအေပၚမွာ အစိုးရကိုယ္စား ေျပာေပးတာထက္ ဘာမွမပိုပါ။ အတုိက္ခံေတြ ဒီအခ်ိန္မွာ ေခါင္းမေထာင္နဲ႔ဦး၊ စစ္တပ္ကို စိတ္ဆိုးေအာင္ သြားမလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္တာက အဓိကလို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ေျခဥျပင္ဖို႔ ကိစၥမွာ အစိုးရနဲ႔၊ စစ္တပ္နဲ႔၊ အတုိက္ခံအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ဒူးတုိက္ေဆြးေႏြးၿပီး လုပ္ကုိင္သင့္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကို တုိက္တြန္းအႀကံေပးတာမ်ဳိး မလုပ္တာဟာ အေတာ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးတဲ့ ျမန္မာပညာရွင္ဆိုသူမ်ားဟာ အမွန္တကယ္ေကာ ပညာရွင္ပီသရဲ့လား ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာပါ။
ျမန္မာျပည္မွာ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ထြန္းလာတာ မေကာင္းဘူးလား။ ႏုိင္ငံသားေတြ မႏွစ္သက္တဲ့ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ အျပစ္ရိွသလား။ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္မွာ ေနခဲ့ရၿပီးၿပီ။ အဲသလို ေနခဲ့ရတဲ့ အတူတူ မထူးပါဘူး ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေနပါဦးလို႔ ပညာရွင္ဆိုသူမ်ား ေျပာတာဟာ တရားပါသလား။ မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒအတြက္ လက္မွတ္ေကာက္ေတာ့ တခြန္းမွ မေျပာၾက။ ေျခဥျပင္ဖို႔ လက္မွတ္ထိုးတာ၊ လက္မွတ္ေကာက္တာ ကိုေတာ့ ခ်ိမ္းေျခာက္မႈတခုလို႔ ျမင္ၾကသတဲ့။ ျမန္မာျပည္ တိုးတက္လာဖို႔ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ စစ္သားစစ္စစ္၊ အရပ္သား အစိုးရစစ္စစ္နဲ႔ ပညာရွင္ စစ္စစ္ေတြ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။ အထူးေျပာလို တာကေတာ့ ပညာရွင္ေတြဟာ ႏုိင္ငံသားတို႔အတြက္ ဆိုးက်ဳိးကို သယ္ေဆာင္လာသူမ်ား မျဖစ္သင့္ပါေၾကာင္း။
ေဇာ္မင္း
၁၂ ရက္၊ ဂြ်န္လ၊ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္
ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရရင္ ပညာရွင္ေတြ ကြ်မ္းက်င္သူေတြဆိုတာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ပညာရွင္ဆိုတာ တုိင္းျပည္တခု ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းသြားေအာင္ လုပ္တဲ့ လူတန္းစား မဟုတ္ဘူးလို႔ လူတုိင္းက ရႈျမင္ပါတယ္။ ပညာရွင္ဆိုတာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ရပ္တန္႔ေအာင္ ကူညီတဲ့ ေနရာ မွာလည္း အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑မွာ တာဝန္ယူၾက ရပါေသးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရေအာင္၊ လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡေတြ ပိုၿပီးေရရွည္ လာေအာင္ အာဏာရွင္ေတြဖက္က ရပ္တည္ၿပီး ပညာစြမ္းျပတဲ့ ပညာရွင္ဆိုတာမ်ဳိးဆိုတာ လူ႔သမုိင္းမွာ အနည္းအက်ဥ္း ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ပညာရွင္မ်ားဟာ အာဏာပုိင္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ေစတဲ့၊ အစိုးရေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ တဘက္သတ္ လမ္းစဥ္အတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူး။
ပညာရွင္ေတြထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အႀကံဉာဏ္ေပးတဲ့ ပညာရွင္မ်ားရဲ့ အခန္းက႑ဟာ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ကူးေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံေရး ပေရာဟိတ္ ပညာရွင္ေတြရဲ့ ႏႈတ္ထြက္စကားဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ အျပင္ပံုပန္းသ႑န္အရ ဒီမိုကေရစီကို ကူးေျပာင္းဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ အာဏာရွင္ေခတ္က အရသာကို တမ္းတေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို တမ္းတေနတဲ့အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အကူးေျပာင္းဟာ ထင္တာထက္ ၾကာရွည္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို အေရၿခံဳထားၿပီး ေခတ္ေဟာင္းက အာဏာရွင္စနစ္ကို မီးေသမသြားေအာင္ တဖက္လွည့္နဲ႔ မီးမႈတ္ေပးေလ့ ရိွပါတယ္။ အဲသလို မီးမႈတ္ေပးရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြအတြက္ အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြဟာ လူေတြကို လွည့္စားဖို႔လိုလာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူေတြကို လွည့္စားဖို႔ အတြက္ ပညာရွင္ ဆိုသူေတြကို ထုတ္သံုးလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔အလိုက် ေဆာင္ရြက္ေပးမဲ့ ႏုိင္ငံျခားျပန္ ပညာတတ္မ်ားကို စင္ေပၚတင္ေပးပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေမးစရာျဖစ္လာတာက တခ်ဳိ႔ေသာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ပညာရွင္ဆိုသူေတြဟာ ဒီမိုကေရစီအေရၿခံဳ အစိုးရမ်ဳိးအတြက္ ဘာေၾကာင့္ လိုလိုလားလား အလုပ္လုပ္ေပးခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆန္းစစ္ လုိက္ေတာ့ အခ်က္အလက္ တခ်ဳိ႔ထြက္လာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳအစိုးရမ်ားဖက္က ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ လစာနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြက မက္ေလာက္စရာျဖစ္ေနတာက အေရးႀကီးတ့ဲ အခ်က္ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကို ျပန္မလာဘဲ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက တကၠသိုလ္တခုခုမွာ သို႔မဟုတ္ အင္စတီက်ဴးရွင္း တခုခုမွာ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ရရိွမယ့္လစာက ဟိုႏုိင္ငံေတြ စံႏႈန္းအတုိင္းဆိုရင္ သာမန္ ေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ လစာက သာမန္ေလာက္ပဲ ရတာလည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ေရွ႔မွာ ပိတ္ေနတဲ့ ထင္ရွားၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့ သို႔မဟုတ္ နာမည္ရစျပဳေနတဲ့ အေနာက္တုိင္းသား ပညာရွင္ေတြကို မယွဥ္ႏုိင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ မိမိသက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ပညာတတ္ ခ်ဳိ႔တဲ့တဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္ေနေတာ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ အေရးပါတဲ့ တမိုးလံုးေဖ်ာက္ဆိပ္ ေနရာမ်ဳိးကို ရႏုိင္တဲ့ ေလာဘေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ဒီလိုတြက္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ဘဝကေန ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳထားတဲ့ အစိုးရမ်ားဟာ ပင္ကုိယ္သဘာဝက ပညာတတ္ေတြ မဟုတ္ေလေတာ့ အဲသလို အစိုးရမ်ားကို သူတို႔ တတ္သိထားတဲ့ ပညာရပ္မ်ားကို အသံုးျပဳၿပီး ကူညီေပးမယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚကို တြန္းတင္ေပး သလို ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး သူတို႔ကုိယ္တုိင္လည္း နန္းတင္ေပးသူ ဳငညါ ာေုနမ ျဖစ္လို႔တဲ့ တသီးပုဂၢလ ေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ဒီမိုအေရၿခံဳ အစိုးရမ်ားကို တဖက္တလမ္းက သူတို႔ပညာနဲ႔ အကူအညီေပးရင္း ေနာင္အနာဂါတ္ ႏုိင္ငံေရးမွာ ေနရာရဖို႔ ႀကိဳးပန္းတဲ့အေနနဲ႔ လုပ္ၾကတာပါ။ ဥပမာ အာဏာရ အစိုးရရဲ့ ပါတီကေနတဆင့္ ပါလီမန္အမတ္ ျဖစ္လာတာမ်ဳိး၊ ဝန္ႀကီး၊ ဒုဝန္ႀကီးေနရာမ်ဳိး၊ သံအမတ္လို ေနရာမ်ဳိးေတြ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။
အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ပညာရွင္ေတြ ကြ်မ္းက်င္သူေတြဟာ သမၼတအႀကံေပး၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အႀကံေပး စသျဖင့္ လုပ္တာမ်ဳိး ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြာျခားတာက အဲသလို အေနာက္ႏုိင္ငံေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ စစ္စစ္ မွန္မွန္ သြားေနတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း ပညာရွင္ေတြ ကိုယ္တုိင္က သူတို႔ သက္ဆုိင္ရာ ပညာရပ္နယ္ပယ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ပတ္ပတ္ႏွပ္ႏွပ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ရင့္က်က္တဲ့ အရြယ္ေတြက်မွ သမၼတ အႀကံေပးမ်ဳိး ျဖစ္ရတာပါ။
ဥပမာ တခုေလာက္ေျပာရရင္ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ႏိုဘယ္ဆု ရရိွထားတဲ့ ပါေမာကၡ ဂ်ဳိးဆက္စတစ္ဂလစ္ဟာ ကမၻာ့ဘဏ္မွာ တာဝန္ႀကီးႀကီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ သမၼတဘီလ္ကလင္တန္ရဲ့ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ အႀကံေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အခု သမၼတက ေခၚခန္႔တာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ သက္ဆုိင္ရာ နယ္ပယ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္ေတြ႔လုပ္ကိုင္ လာခဲ့ၿပီး အဲဒီအထဲက အထူးခြ်န္ဆံုး သူေတြကိုမွ သမၼတက သူ႔အစိုးရအဖြဲ႔မွာ အႀကံေပးလုပ္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ေျပာစရာ ရိွတာက ပညာရွင္ေတြ လုိက္နာရတဲ့ က်င့္ဝတ္ပါ။ ပညာရွင္ေတြဟာ ေတြ႔တာကို ေတြ႔တဲ့အတုိင္း ေျပာပါတယ္။ တင္ျပပါတယ္။ အာဏာပုိင္ေတြ ျဖစ္လိုတာမ်ဳိးကို ဘက္လိုက္ၿပီး မေျပာမဆိုရပါဘူး။ အေနာက္တုိင္း အရင္းရွင္ ႏုိင္ငံေတြက တကၠသိုလ္ႀကီးေတြဟာ အရင္းရွင္ေတြ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ေယဘုယ် ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္းရွင္ႀကီးေတြ ေကာင္းက်ဳိးအတြက္၊ အာဏာရ အစိုးရမ်ား ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ သက္သက္ သင္ၾကားပို႔ခ် ေနတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား မဟုတ္ပါ။ ၁၈ ရာစု ၁၉ ရာစု ေလာက္တုန္းကေတာ့ အရင္းရွင္ေတြ အက်ဳိး အတြက္ အေလးသာတဲ့ သင္ၾကားမႈမ်ဳိးေတြ ရိွေကာင္းရိွခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို ၂၁ ရာစုမ်ဳိးမွာ အဲသလို တကၠသိုလ္ႀကီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြကို ဒီမိုကေရစီရဲ့ တန္ဖိုး၊ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ လူသားဆန္မႈေတြကို မခ်ဳိးေဖာက္ဖို႔၊ တရားမွ်တမႈကို ေလးစားလုိက္နာဖို႔ အစရိွတဲ့ ခသညခနစအ အယူအဆေတြကို သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြကို ေလ့လာေနတုန္း တခ်ိန္ထဲမွာ အေလးထားၿပီး ထည့္သြင္းသင္ၾကားပို႔ခ်ပါတယ္။
အာဏာရွင္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳေတြအတြက္ ဘက္လိုက္ၿပီး ေျပာဆိုလုပ္ကုိင္ ေပးရမယ္လို႔ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ မသင္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳ အစိုးရေတြ စိတ္ေကာက္သြားရင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ ႏုိင္တာမို႔ လူထုဟာ ဆယ္ႏွစ္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ အႏွစ္သံုးဆယ္ စသျဖင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ဘုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ေနသင့္တယ္လို႔လည္း မသင္ၾကားခဲ့ပါဘူး။ အဖိႏိွပ္ခံရတဲ့ လူထုက မေက်နပ္လို႔ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပတာဟာ တုိင္းျပည္ရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ၿငိမ္ေရးကို ေႏွာက္ယွက္တာ လို႔လည္း လမ္းမညႊန္ပါဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာ ၁၉၆၂ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီး ကတည္းက ျမန္မာပညာရွင္ေတြဟာ ပူေလာင္လွတဲ့ တြင္းနက္ႀကီး ထဲမွာ မေနႏုိင္ၾကေတာ့လို႔ ျမန္မာျပည္ကေန တစတစ ထြက္ခြာၾကပါတယ္။ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို စစ္တပ္က ေခ်မႈန္းအၿပီး ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ျမန္မာပညာရွင္မ်ား ထပ္မံလို႔ ေရႊျပည္ေတာ္ကို စြန္႔ခြာၾကပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြက ျပည့္ဦးကင္းကို ခုတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့လို႔ အဆင့္မီ ပညာရွင္ေတြ ဆံုးပါးခဲ့ရတာကို သတိမေမ့သင့္ပါ။ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္လို႔ မစြန္႔ခြာဘဲ ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ့တဲ့ ပညာရွင္မ်ားလည္း တစတစနဲ႔ သံေခ်းတက္ရပါတယ္။ သူတို႔ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ပညာ နယ္ပယ္မွာ လုပ္ခြင့္ ကိုင္ခြင့္ေတြ ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါ။ ပညာညဏ္ ကြန္႔ျမဴးခြင့္ မရၾကရွာပါ။
ပညာရွင္ဆိုတာ လူသားေတြအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးေတြကို သယ္ေဆာင္လာသူေတြပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြဟာ အုပ္စိုးသူအလိုက် ကၾကရတဲ့ ရုပ္ေသးရုပ္မ်ား မျဖစ္သင့္ပါ။ ပညာရွင္ေတြဟာ အုပ္စိုးသူေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ မွန္တာကို မွန္တဲ့ အတုိင္း ေထာက္ျပဖို႔ လုိပါတယ္။ ဒီလို လုပ္ရင္ေတာ့ျဖင့္ စီးပြားေရး က်ဆင္းမယ္၊ ဒီလို လုပ္ရင္ေတာ့ျဖင့္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိခုိက္မယ္၊ ဒီလို လုပ္ရင္ေတာ့ျဖင့္ လူထုက ေထာက္ခံမယ္၊ ေဟာသလိုမ်ဳိး လုပ္ရင္ေတာ့ လူထုက ဆန္႔က်င္လိမ့္မယ္ အစရိွတာေတြကို ေထာက္ျပဖို႔ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။
ဟိုတရက္က ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာက ျပဳလုပ္တဲ့ ပြဲတပြဲမွာ စင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ပညာရွင္ဆိုသူေတြရဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ ေတြကို ၾကည့္ရတာ အားရစရာမေကာင္းဘဲ အားပ်က္စရာလို႔သာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါရေစ။ လက္ရိွအစိုးရ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ လုိင္းအေပၚမွာ အစိုးရကိုယ္စား ေျပာေပးတာထက္ ဘာမွမပိုပါ။ အတုိက္ခံေတြ ဒီအခ်ိန္မွာ ေခါင္းမေထာင္နဲ႔ဦး၊ စစ္တပ္ကို စိတ္ဆိုးေအာင္ သြားမလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္တာက အဓိကလို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ေျခဥျပင္ဖို႔ ကိစၥမွာ အစိုးရနဲ႔၊ စစ္တပ္နဲ႔၊ အတုိက္ခံအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ဒူးတုိက္ေဆြးေႏြးၿပီး လုပ္ကုိင္သင့္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကို တုိက္တြန္းအႀကံေပးတာမ်ဳိး မလုပ္တာဟာ အေတာ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးတဲ့ ျမန္မာပညာရွင္ဆိုသူမ်ားဟာ အမွန္တကယ္ေကာ ပညာရွင္ပီသရဲ့လား ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာပါ။
ျမန္မာျပည္မွာ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ထြန္းလာတာ မေကာင္းဘူးလား။ ႏုိင္ငံသားေတြ မႏွစ္သက္တဲ့ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ အျပစ္ရိွသလား။ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္မွာ ေနခဲ့ရၿပီးၿပီ။ အဲသလို ေနခဲ့ရတဲ့ အတူတူ မထူးပါဘူး ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေနပါဦးလို႔ ပညာရွင္ဆိုသူမ်ား ေျပာတာဟာ တရားပါသလား။ မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒအတြက္ လက္မွတ္ေကာက္ေတာ့ တခြန္းမွ မေျပာၾက။ ေျခဥျပင္ဖို႔ လက္မွတ္ထိုးတာ၊ လက္မွတ္ေကာက္တာ ကိုေတာ့ ခ်ိမ္းေျခာက္မႈတခုလို႔ ျမင္ၾကသတဲ့။ ျမန္မာျပည္ တိုးတက္လာဖို႔ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ စစ္သားစစ္စစ္၊ အရပ္သား အစိုးရစစ္စစ္နဲ႔ ပညာရွင္ စစ္စစ္ေတြ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။ အထူးေျပာလို တာကေတာ့ ပညာရွင္ေတြဟာ ႏုိင္ငံသားတို႔အတြက္ ဆိုးက်ဳိးကို သယ္ေဆာင္လာသူမ်ား မျဖစ္သင့္ပါေၾကာင္း။
ေဇာ္မင္း
၁၂ ရက္၊ ဂြ်န္လ၊ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္
No comments:
Post a Comment