အျပစ္ေတြပံုခ်ေနယံုနဲ႔မၿပီး

ဧ
ရာဝတီအြန္လုိင္းမွ ေဆာင္းပါးရွင္ ေက်ာ္စြာမိုးရဲ့ “မညီၫြတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေပးဆပ္ရသည့္ အဖိုးအခမ်ား” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ အဲသည့္ ေဆာင္းပါးမွာ ေဆာင္းပါးရွင္က ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါဝင္ခဲ့သူ အခ်ဳိ႔နဲ႔ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းၿပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အေရးဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ အခုအထိ ေအာင္ပြဲမရေသးတာလဲ ဆိုတာကို တင္ျပထားပါတယ္။ ေမးခြန္း အေမးခံရတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ့ တူညီတဲ့ အေျဖကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကား ညီၫြတ္မႈကို မတည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့လို႔ ေအာင္ပြဲမရခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ မမွားႏုိင္တဲ့ အေျဖကို ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဆိုရမွာပါ။ သို႔ေသာ္ အဲသေလာက္ အေျဖေပးရံုနဲ႔ လံုေလာက္ၿပီလား ဆိုတာကိုလည္း အေျဖေပးတဲ့သူေတြကို တဖက္မွာ ဂဃနဏ ျပန္ေမးဖို႔ လိုမယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ ျဖစ္တည္ခဲ့တာေတြ၊ ေျပာင္းလဲခဲ့တာေတြ၊ မေျပာင္းလဲပဲ ရိွေနေသးတာေတြ၊ ၾကန္႔ၾကာေနတဲ့ ကိစၥ ေတြကို အကဲခပ္တဲ့ေနရာမွာ တတ္ႏုိင္သမွ် သင္ခန္းစာ ထုတ္ႏုတ္ႏုိင္ေအာင္ တနည္းေျပာရရင္ အက်ဳိးရိွေစတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ဳိး ေတြကေနတဆင့္ ေျပာဆို၊ ေဝဖန္၊ ေထာက္ျပဖို႔လိုပါတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္၊ ဟိုလူေတြေၾကာင့္၊ ဒီေခါင္းေဆာင္ ေတြေၾကာင့္ ဆိုၿပီး ခပ္လြယ္လြယ္ အျပစ္ပံုခ်လုိက္ရံုနဲ႔ မၿပီးပါဖူး။ အဲတာအျပင္ အဲသလို အျပစ္ပံုခ်လုိက္တာ ကိုက ေနာင္မွာ ထပ္ၿပီး စိတ္ဝမ္း ကြဲဖို႔ တြန္းအားကို ျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးေအာင္ႀကီး၊ ဦးႏုတို႔သာ အဲသည့္အခ်ိန္တံုးက ကိုယ့္လမ္းကိုယ္မသြားဘဲ ညီၫြတ္ခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ဇတ္လမ္းက တမ်ဳိးတဖံု ျဖစ္သြားခဲ့ႏုိင္တယ္လို႔ ျမန္မာ့အေရးေလ့လာသံုးသပ္သူ ကိုေအာင္ႏုိင္ဦးက ဆို ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဇတ္လမ္းက ဘယ္လို တမ်ဳိးတဖံု ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူအေနနဲ႔ ဆက္ၿပီးရွင္း လင္းေျပာဆိုထားျခင္း မရိွပါဖူး။ ဥပမာ အေနနဲ႔ျပန္ေမးခြန္း ထုတ္ရမယ္ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္သံုးဦးသာ ညီၫြတ္ခဲ့ရင္၊

၁။ ႏုိင္ငံစံု (သို႔မဟုတ္) အေမရိကန္တပ္ေတြ ဝင္လာၿပီးကူညီမွာကို ရည္စူးေျပာတာလား။ အဲသည့္ကာလတံုးက ျမန္မာ့ ေရပုိင္ နက္ အနီးအနားမွာ အမွတ္ (၇) အေမရိကန္ေရတပ္ ေရာက္ေနတယ္လို႔ သတင္းမ်ားကလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
၂။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႀကီး တခုလံုးက ေခါင္းေဆာင္သံုးဦး ေနာက္ကို အလံုးအရင္းလုိက္ ၿပိဳဆင္းၿပီးပါလာမွာကို ဆိုလို တာလား။
၃။ သို႔မဟုတ္ စစ္တပ္က ဦးေနဝင္းအပါအဝင္ မဆလေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ့ ဦးေဆာင္မႈကို လစ္လွ်ဴရႈ႔လုိက္ၿပီး ၾကားေန ေပၚလစီ ကိုကုိင္စြဲကာ ဒီမိုကေရစီ ေဖၚေဆာင္မႈကို မေႏွာက္ယွက္ဘဲ ေနေပးမွာကို ဆိုလိုတာလား။

တဖက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ညီၫြတ္ေရး ဆိုတာကို အဲသည့္တံုးက ရွစ္ေလးလံုးကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ထု အၾကားမွာေကာ သေဘာေပါက္ၾကရဲ့လား ဆိုတာ ျပန္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ဖို႔လည္း လုိပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးခံရတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း အဲသည့္အခ်ိန္တံုးက ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အုပ္စုေတြ ကြဲေနခဲ့တာ အထင္အရွားပါ။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း အဲသည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ႏုိင္ငံေရးကို အဲသည္တံုးက ဘယ္လိုနားလည္သလဲဆိုတာ ျပန္သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ထိုစဥ္ ကာလက ေဒၚစု၊ ဦးႏု၊ ဦးေအာင္ႀကီးတို႔နဲ႔ တန္းတူအေရးပါတဲ့ သူမ်ားကလည္း တျခားသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ တုိင္းျပည္အႏွံ႔အျပားက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဦးႏုက ကၽြႏု္ပ္သာလွ်င္ တရားဝင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေၾကျငာေတာ့ အဲသည့္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစု နဲ႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ဦးႏုဟာ အသက္ႀကီးမွ အာဏာရူးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက လႈပ္ရွားမႈကို အသက္ စြန္႔ၿပီး လုပ္ခဲ့တာအေပၚမွာ အျမတ္ထုတ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အရိုးပံုေပၚမွာ တက္ထုိင္တယ္လို႔ ကက္ကက္လန္ ေအာင္ စြပ္စြဲခဲ့တာကိုလည္း အဲသည့္တံုးက ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့သူတုိင္း မေမ့ဖို႔လိုပါတယ္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ေျပာရရင္ ဦးႏုလုပ္တာ မွားတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ေသနတ္ေထာက္ၿပီး လူထုက ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ ထားတဲ့ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဦးႏုမွာ တရားဝင္မႈ ရိွေနပါေသးတယ္။

ဦးႏု အဲသလို ႏုိင္ငံေရးက်ားကြက္ေရႊ႔တာကို ေက်ာင္းသားလူငယ္အမ်ားစုက နားမလည္သလို လက္လည္းမခံ ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းသားက ေခတ္ေကာင္းၿပီး တန္ခိုးႀကီးေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ လက္မခံတဲ့ ကိစၥကို က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း လက္ခံသေဘာတူဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ဖူးလို႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ ပါကလည္း ဦးႏုအေပၚမွာ အရင္ကရိွခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေတြေၾကာင့္ သေဘာမတူတာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း အခုလို အႏွစ္(၂ဝ) ၾကာမွ ဦးႏု အဲသည္တံုးက လုပ္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးကစားကြက္ဟာ လုပ္သင့္တဲ့ က စားကြက္လို႔ ၁၉၈၈ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း အေတာ္မ်ားမ်ားက အျပင္စကားဝိုင္း ေတြမွာ ဝန္ခံၾကပါတယ္။ ေနရာ အဆင့္ဆင့္မွာ လူငယ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူမ်ား အေနနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ အားနည္း ခဲ့တာကိုလည္း ျပန္ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တဦးနဲ႔တဦး အျပစ္တင္ လက္ညိႇဳး ထိုးတာေတြကို ရပ္ဆုိင္းသင့္ပါၿပီ။ လူတုိင္း အမွားနဲ႔မကင္းၾကပါ။

အဂၤလိပ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီက သူရဲ့ Road to Victory ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ အခုလို ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ “ေအာင္ပြဲဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရေလ့မရိွတာ သဘာဝပါ။ မေတာ္တဆျဖစ္မႈ ေတြကလည္းရိွ။ ဒီၾကားထဲ အမွားမွား အယြင္းယြင္း လုပ္မိတာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ တခါတရံမွာလည္း အရင္ကအမွန္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာေတြက အခုမွားေနတတ္ၿပီး၊ အရင္က မွားတယ္လို႔ ထင္ေနတာေတြက အခုမွန္ေနတတ္တဲ့ အေျခအေန မ်ဳိးေတြကိုလည္း ၾကံဳရေလ့ရိွပါတယ္။ စစ္တပြဲႏႊဲ ရတယ္ ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တုိက္ပြဲထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ဆင္ ႏႊဲေနရတဲ့ သူေတြအဖို႔ ပိုလို႔အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ”

ဆိုလိုတာကေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့တုိင္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အတုိင္း ကုိယ္တြက္ထားတဲ့အတုိင္း ေအာင္ပြဲလမ္းေၾကာင္း ေပၚေရာက္ ခ်င္မွ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္မထင္ထားတဲ့ ကိုယ္တြက္ခ်က္မထားတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ေအာင္ပြဲလမ္း ေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္ သြားတာလည္း ရိွတတ္ပါတယ္လို႔ ဆိုလိုျခင္တာျဖစ္ပါတယ္။ Win-Win Situation “သူလည္း မနာ ကိုယ္လည္းမနာဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး”၊ End Game လို႔ေျပာေနၾကတဲ့ အဆံုးသတ္အေျဖ ေရာက္ဖို႔ တြက္ခ်က္မႈတို႔ဆိုတာ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့သူေတြဖက္က တြက္ခ်က္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တြက္သလို ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကိုလည္း တဖက္မွာ ႀကိဳနားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။

လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ေအာင္ပြဲရတဲ့ အခါက်မွသာ ဘာေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲရခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ျပန္တြက္ခ်က္ၾကရပါတယ္။ ႏုိင္ငံတခု ဖိႏိွပ္အုပ္စိုးသူေအာက္က လြတ္ဖို႔ (သို႔မဟုတ္) ရလဒ္ေကာင္းတဲ့ အသြင္ကူးေျပာင္းမႈ တခုဆီသို႔ ဦးတည္ႏုိင္မႈတို႔အတြက္ ဘယ္ေဖာ္ျမဴလာကိုသံုးရင္ ေအာင္ျမင္မယ္လို႔ အတိအက် ႀကိဳၿပီး တြက္ဖို႔ အလြန္ခက္ပါ တယ္။ စနစ္တက် ေဝဖန္ေထာက္ရႈျပတာမ်ဳိးကို ႀကိဳဆိုရမွာပါ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ပြဲမရ ေသးခင္ (သို႔မဟုတ္) ေအာင္ပြဲမရေသးလို႔ အျပစ္တင္တာကေတာ့ တဖက္သတ္ ဆန္လြန္းပါတယ္။

အေရွ႔ဥေရာပ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဒီမိုကေရစီအသြင္ ကူးေျပာင္းခဲ့တာ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီး ၿပိဳခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ကာလကစရမွာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီး ၿပိဳခဲ့တာမွာလည္း အေရွ႔အေနာက္ဂ်ာမန္ျပည္သူေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ သလို ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ ေဂၚဘာေခ်ာ့ ကိုယ္တုိင္ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးခဲ့လို႔ဆို တာ မေမ့ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ျဖစ္ပ်က္ႀကံဳေတြ႔ရတာေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ အေျခအေနေတြ ဟာ ဘယ္လိုမွ မတူႏုိင္ပါဖူး။ သူတို႔ဆီမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့Win-Win Situation သူလည္းမနာကိုယ္လည္းမနာ ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးက ႏွစ္ဖက္စလံုး သေဘာတူညီတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာသာ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တဖက္ဖက္က ဆႏၵမရိွေသးဘူး ဆိုရင္ “ဝင္းဝင္း” အေျခအေနေရာက္ဖို႔ ခက္ခဲေနဆဲပါ။

ကိုညိဳအုန္းျမင့္ရဲ့ တင္ျပခ်က္တခုျဖစ္တဲ့ “ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုက ရပ္တည္ခ်က္ ျပင္းထန္တာမ်ဳိးကို သေဘာက်ခဲ့ၿပီး အေပး အယူလုပ္ရန္ မလိုလားခဲ့ဟု ” ဆိုေသာ ေကာက္ခ်က္ကို ေဆြးေႏြးျခင္ပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္ႀကီးတြင္ မိမိထင္ ျမင္ခ်က္ တခုတည္းႏွင့္ ျပႆနာမ်ားကို မခ်ဥ္းကပ္သင့္ပါ။ ကိုညိဳအုန္းျမင့္အေနျဖင့္ ရပ္တည္ခ်က္ျပင္းထန္သည့္ လူအခ်ဳိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ဘူး၍ ဤသို႔ေျပာဟန္ရိွသည္ဟု ယူဆပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက ရပ္တည္ခ်က္ျပင္းထန္တာကို သေဘာက် သည္ဟုဆိုလွ်င္ ဘယ္လိုရပ္တည္ခ်က္ ျပင္းထန္ေၾကာင္း စစ္တမ္းေကာက္သုေတသန လုပ္ထားသည့္အ ခ်က္မ်ားျဖင့္ ကိုးကားေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ အဂၤလိပ္အစိုးရကို နည္းနာေပါင္းစံုသံုး၍ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ တာ မေမ့ဖို႔လိုပါတယ္။ အဂၤလိပ္မ်ားႏွင့္ တဖက္မွာေဆြးေႏြးသလို တဖက္တြင္လည္း မရခဲ့ပါက ျပန္ခ်ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ ထားခဲ့ တာလည္း ရိွေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကို ရယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသာ စစ္ေသြးႂကြေနခဲ့ပါက စစ္လက္က်န္လက္နက္မ်ားကို အသံုးျပဳ၍ စစ္အေတြ႔အႀကံဳ ရိွလာခဲ့ၿပီျဖစ္ ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္ကို ျပန္၍တုိက္ခုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္မ်ားႏွင့္ ေလကုန္ခံ၍ ေဆြးေႏြးရန္မလိုပါ။ ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ဆိုတာလည္း ေပၚလာခဲ့မည္မဟုတ္ပါ။ အဂၤလိပ္မ်ား အားထားေသာ အိႏိၵယတပ္ မ်ားလည္း ထိုအခ်ိန္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေနရူး၏ သေဘာတူညီခ်က္ မပါဘဲ ျမန္မာျပည္စစ္ မ်က္ႏွာအတြက္ အသံုးျပဳ၍ မရေတာ့ပါ။

တကယ္တန္းဆိုရပါက ရပ္တည္ခ်က္ျပင္းထန္သူမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္သူမ်ားမဟုတ္။ စစ္အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းသာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ အခုအထိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေနရဆဲပါ။ သက္ေသတခု ထုတ္ျပခ်င္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္ပုိင္းအတြင္းက နအဖဝန္ႀကီး ေအာင္ေသာင္း၏ မိန္႔ခြန္းထဲတြင္ “ဘ႑ာေရးလုပ္ငန္းဆိုတာ ေလးတန္း ေအာင္လည္း လုပ္လို႔ရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဆည္ေတြတည္ေဆာက္သြားခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာဘုရင္ဟာ ဘယ္ တကၠသိုလ္မွ မတက္ဖူးဘူး ” ဆိုသည့္ စကားကို ျပန္ေလ့လာၾကည့္ပါ။ အဲသလို လူမ်ဳိးေတြသာလွ်င္ ရပ္တည္ခ်က္ ျပင္းထန္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး တစံုလံုးႏွင့္ မဆုိင္ပါ။ ထိုလူစားမ်ဳိးမ်ားသည္ ဘယ္လိုလုပ္၍ “ ဝင္းဝင္း ” အေျခအေနကို လက္ခ ံပါ့မည္နည္း။ Winer takes all। ႏုိင္သူအကုန္ယူစတမ္း ဆိုသည့္ စစ္တပ္ေနာက္ခံ ထားသည့္ လူစားမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနတာကို မေမ့အပ္ပါ။

တဖန္ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး အဆိုျပဳထားသည့္ အခ်က္တခ်က္ ရိွပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ေတြ႔ဆံုေဆြး ေႏြးေရး ဆိုတာေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ အာဏာကို ဘယ္လိုခဲြေဝယူမလဲဆိုတာ ျပတ္ျပတ္သားသား ကမ္းလွမ္းဖို႔ လိုပါတယ္ဟု ဆိုသည့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အာဏာအတြက္ သူတို႔အနိမ့္ဖက္က ေန၍ ကမ္းလွမ္းဦးေတာ့ စစ္အစိုးရက သေဘာတူမည္ဟု ထင္ပါသလား။ ေျပာတာေတာ့ အၾကံေပးတာကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ အႀကံေပးသူက သူ႔အၾကံ အလုပ္မျဖစ္၍ အေလွ်ာ္ျပန္ေပးရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး မရိွပါ။

ေနာက္တခ်က္ကလည္း စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႀကီးကို ဇြတ္အတင္း အတည္ျပဳထားၿပီး ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို မေမ့ဖို႔လိုပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပးအယူ မလုပ္ျခင္လို႔ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို သြားေနတာျဖစ္ ပါတယ္။

ညီညြတ္ေရးဆိုတာ လုိတာအမွန္ပါပဲ။ အာဖရိကစကားပံု တခုရိွပါတယ္။ ပင့္ကူေလးမ်ား ညီညြတ္ေသာအခါ ပင့္ကူ အိမ္ အေျမာက္အမ်ား ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ ရက္လုပ္ၿပီး ျခေသၤ့ႀကီးကို ပင့္ကူအိမ္အတြင္း လွဲခ်ေထာင္ဖမ္းႏုိင္လုိက္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအဆို ဒီလိုစကားမ်ဳိးေတြဟာ လူေတြကို စိတ္ခြန္အားျဖစ္ဖို႔ အတုယူေစလိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေရွးလူမ်ား ထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ ညီညြတ္ေရးရဖို႔ ေဆာင္ရြက္ရတာ တကယ္မလြယ္ပါဖူး။

အျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္လိုရိွမလဲမသိပါ။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္း ျဖစ္စဥ္မွာေတာ့ လူေတြရဲ့ အသဲႏွလံုးကို ေအာင္ျမင္ထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဦးေဆာင္မွ ညီညြတ္ေရးကို ေဆာင္ရြက္ရတာ ပိုမိုေခ်ာေမြ႔ေစပါတယ္။ သူလို ကိုယ္လို လူမ်ဳိးက ဝင္ေျပာတဲ့ ညီညြတ္ေရးဟာ လက္ေတြ႔မွာ အရာထင္ဖို႔ အလြန္႔အလြန္ အခြင့္ အေရးနည္းပါး ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းလို လူမ်ဳိးက ညီညြတ္ေရးကို အတုိင္းအတာတခုအထိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ တာဟာ သူက ေအာင္ဆန္းျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေအာင္ဆန္းကို လူေတြကယံုၾကည္ကိုးစားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲတာကိုလည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေကာင္းေကာင္းသိေနေတာ့ အခုေခတ္မွာ ေဒၚစုကိုထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဆင့္ အလုိက္ ေနရာအလုိက္ အေရးပါတဲ့ လူၾကည္ညိဳတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီးထားလုိက္ပါတယ္။ ညီညြတ္ေရး တည္ ေဆာက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း နည္းသြားေအာင္ ပိတ္ဆို႔လုိက္တာပါ။ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း ႏုိင္ငံေရး လုပ္ငန္းေတြ အားနည္းသြား ေအာင္ ေျခမႈန္းတဲ့ သေဘာလည္း သက္ေရာက္သြားပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ညီညြတ္ေရးတခုထဲ သာမက အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ျဖည့္တင္းႏုိင္ဖို႔လိုပါတယ္။
ထို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေရအတြက္၊ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ျဖည့္တင္းေနဖို႔ မျပတ္လိုပါတယ္။ အဲသလို ျဖည့္တင္း ႏုိင္တာေတာင္မွ တၿပိဳင္တည္းမွာ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ကာလမွာ လိုအပ္သလို ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖို႔ အေျခအေန ေပးမေပး ဆိုတာ မ်ဳိးကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မရပါဖူး။ ကုိယ့္ျပည္တြင္း အေျခအေန၊ ေဒသတြင္း အေျခအေနနဲ႔ ကမၻာ့ အေျခအေနမ်ား အားလံုး အက်ဳံးဝင္ပါတယ္။

ကိုေအာင္ႏုိင္ဦးနဲ႔ ကိုညိဳအုန္းျမင့္တို႔ ႏွစ္ဦးစလုံး တင္ျပၾကတဲ့အခါမွာ တုိင္းျပည္ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတယ္ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကိုယ္တုိင္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂ဝ) ကာလေလာက္တံုးက အဲသလိုသိခဲ့ရင္ နားလည္ခဲ့ရင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အႀကံေကာင္းမ်ား ေပးႏုိင္ခဲ့မွာပါ။ ဒါေတာင္ ကာလအေျခအေနက သူတို႔သိတဲ့အတုိင္း အၾကံေပးဖို႔ တင္ျပဖို႔ အခြင့္သာဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေျပာတဲ့ အတုိင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုိက္ပါေဆာင္ရြက္မွာလား (သို႔မဟုတ္) ကုိယ့္အၾကံေပးမႈဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြအထိ ေပါက္ေရာက္ဖို႔ အေျခအေနက ေပးရဲ့လား ဆိုတာလည္း ထည့္တြက္ဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ္ေပးတဲ့ အၾကံဟာ အဲ့သည့္ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ေရာ ကိုက္ရဲ့လား ဆိုတာလည္း သိဖို႔လိုပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္ၾကမွ အာဏာကိုခြဲ ေဝယူဖို႔ ေျပာရင္ စစ္အစိုးရကိုယ္၌ကေကာ လက္ခံပါ့မလား ဆိုတာလည္း အေလး အနက္ စဥ္းစားစရာပါ။

ေနာက္ဆံုးတခ်က္အေနနဲ႔ အႀကံေပးလိုတာက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သား အားလံုးမွာ တုိင္းျပည္ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ တာဝန္ ရိွပါတယ္။ ငါက ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းက မဟုတ္ဖူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေနသာႀကီးလို႔ မစဥ္းစားသင့္ပါဖူး။ ငါက ေလ့လာသူသာ ျဖစ္တယ္၊ ငါကေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္ျဖစ္သာတယ္၊ ငါကေတာ့ အဲန္ဂ်ီအိုသာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ေျပာသမွ် သင္းတို႔ နားေထာင္ ေပေရာ့ ဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ဳိး မထားအပ္ပါ။

တကယ့္ညီညြတ္ေရးကို လိုလားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ိန္ေႏွာင္းတယ္ မရိွပါ။ ညီညြတ္ေရးကို အားျဖစ္ေစတဲ့ ေဝဖန္ သံုးသပ္မႈေတြ၊ အၾကံေပးမႈေတြ၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈေတြကို စနစ္တက်နဲ႔ မန္မာနကင္းကင္းနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ ဆိုရင္ ကိုယ့္အသံကို လူေတြကတေလးတစားနဲ႔ နားေထာင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၇၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္