သူတို႔ဆာမူရိုင္းႏွင့္ ဒို႔ဆာမူရိုင္း

သ
မုိင္းမွတ္တမ္းမ်ားအရ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကို စတင္ခဲ့တဲ့ မီဂ်ီေခတ္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံက မင္းတုန္းမင္း ေခတ္နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ေတြလို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အဲသည့္ေနာက္ပုိင္း ႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဟာ အေမရိကန္ေတြရဲ့ အကူအညီေၾကာင့္ အာရွတုိက္မွာ ပထမဆုံး စက္မႈထြန္းကားၿပီး တုိးတက္ခ်မ္းသာတဲ့ ႏုိင္ငံတခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ့ ဂ်ပန္ေတြရဲ့ ဆာမူရုိင္း စိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆာမူရုိင္း စိတ္ဓာတ္ ဆိုတာဘာလဲ။ ဘယ္သူေတြ က်င့္သံုးတာလဲ။ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ။

ေရွးထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ဆာမူရုိင္းျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ ဆာမူရုိင္းမ်ဳိးရိုးက ဆင္းသက္ဖို႔လိုပါတယ္။ လယ္သမားတဦးဟာ ဆာမူရုိင္း ျဖစ္ခ်င္လုိ႔မရပါ။ လယ္သမားဟာ လယ္သမားမ်ဳိးရိုးကိုပဲ ပုိင္ဆုိင္ပါတယ္။ ထို႔အတူ အထည္ခ်ဳပ္တဲ့သူ၊ အိုးခြက္လုပ္တဲ့သူ ေတြ ဟာလည္း ဆာမူရုိင္းျဖစ္ခ်င္လို႔ မရပါ။ ဆိုလိုျခင္တာကေတာ့ ကုိယ့္ဟာ့ကိုယ္ ေလ့က်င့္တာ ေကာင္းလို႔ ဓါးခုတ္ ေကာင္းတာနဲ႔ ဆာမူရုိင္းျဖစ္ခ်င္လို႔ မရဖူးလို႔ ဆိုလုိခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။

စက္မႈထြန္းကားလာတာနဲ႔အမွ် ေနာက္ပုိင္းမွာ ဂ်ပန္အုပ္စိုးသူ လူတန္းစားဟာ စက္မႈလုပ္ငန္းအတြက္ အရင္းအျမစ္ ေတြလိုလာ ပါတယ္။ သံ၊ ေက်ာက္မီးေသြး၊ ေရနံ အစရိွတဲ့ ပစၥည္းေတြက မရိွမျဖစ္လိုလာပါတယ္။ အဲသည့္ အရင္းအ ျမစ္ေတြကို သူ႔ထက္ စက္မႈေစာၿပီး ထြန္းကားေနတဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကေနတဆင့္ ဝယ္ယူရင္ ေစ်းႀကီးလွပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ဟာ အာရွ တုိက္အတြင္းမွာပဲ နီးနီးနားနား လိုအပ္တဲ့ အရင္းအျမစ္မ်ားကို ရွာေဖြရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္နဲ႔ ဒပ္ခ်္ေတြက အာရွႏုိင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားကို ကိုလိုနီ လုပ္ထားၿပီး ျဖစ္ေလတာ့ အဲသည့္နယ္ေတြမွာ ဝင္စြက္ဖက္ ဖို႔ဆိုတာ ဂ်ပန္အတြက္ မလြယ္ကူပါ။ သို႔ေသာ္ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ေတြအတြက္ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ဖို႔ ကိုလုိနီလုပ္ဖို႔ အလြယ္ဆံုး ေဒသကေတာ့ မန္းခ်ဴးကိုးေဒသ အပါအဝင္ တရုတ္ျပည္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တႏုိင္ငံကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ အနီးဆံုးမွာ တည္ရိွေနတဲ့ ကိုရီးယားႏုိင္ငံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို ဝင္ေရာက္ခ်ယ္လွယ္ဖို႔ တဖက္မွာလည္း အင္အား ေကာင္းတဲ့ ေခတ္မီွစစ္တပ္ႀကီးတခု လိုလာပါတယ္။

ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဟာ စက္မႈထြန္းကားလာတဲ့ ေခတ္ဦးကတဲက အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား ပံုစံအတုိင္း ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္ေတြ ထူေထာင္ ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ ၁၉ဝ၄-၁၉ဝ၅ ခုႏွစ္မွာ ရုရွားဇာဘုရင္နဲ႔ စစ္ျဖစ္ေတာ့ ရုရွားေရတပ္ကို ေခ်မႈန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲသည့္အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေတြဟာ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ျမင့္မားလာခဲ့ပါတယ္။

ဆာမူရုိင္းစိတ္ဓာတ္ကို ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆိုရင္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ဆာမူရုိင္းဆိုတာ ရန္သူကိုတုိက္ရင္းနဲ႔ အသက္သာ အေသခံမယ္ လက္နက္ခ် ဒူးေထာက္ျခင္း မျပဳရဖူးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးကို ဆိုလုိတာပါ။ သို႔ေသာ္ အျခား ေျမာက္မ်ားလွတဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဆာမူရုိင္း က်င့္စဥ္မ်ားလည္း ရိွပါေသးတယ္။ ဒီလို စိတ္ဓာတ္က်င့္စဥ္မ်ဳိးဟာ ဆာမူရုိင္းမ်ဳိးရိုး သူရဲေကာင္း ေတြ အတြက္ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလိုဆာမူရုိင္း စိတ္ဓာတ္နဲ႔က်င့္စဥ္ဟာ လယ္သမား သူဆင္းရဲမ်ဳိးရိုးေတြနဲ႔ လားလားမွ မသက္ဆုိင္ခဲ့ပါ။ ေျပာရရင္ ဆာမူရုိင္း မ်ဳိးရိုးဆိုတာ ေရွးတံုးက ဂ်ပန္ ႏုိင္ငံမွာ ဇတ္ျမင့္လူတန္းစား တရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓား ေခတ္၊ ဒုတ္ေခတ္တံုးက စစ္တုိက္ဖို႔ ဆာမူရုိင္းမ်ား စစ္သား စုေဆာင္းရင္ သာမန္လူတန္းစား ေတြလည္း တဖက္မွာ ပါဝင္ၿပီး တုိက္ခုိက္ရေလ့ ရိွပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ တဖက္ ဆာမူရုိင္းအုပ္စုက ရံႈးနိမ့္လို႔ ရံႈးတဲ့အုပ္စုဖက္က ေခါင္းေဆာင္ဆာမူရိုင္းဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသရင္း သူရဲ့ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းရပါတယ္။ လယ္သမားမ်ဳိးစစ္မႈထမ္းေတြ ထြက္ေျပးရင္၊ လက္နက္ခ်ရင္ ဆန္းတယ္လို႔ မဆိုႏုိင္ပါ။ သူတို႔က နဂိုကတဲက ဆာမူရုိင္းမ်ဳိးရုိးမွ မဟုတ္တာကိုး။ ဆာမူရုိင္း စိတ္ဓာတ္ကို ထိန္းသိမ္း ဖို႔ဆိုတာ သာမန္စစ္သားေတြနဲ႔ မဆုိင္ပါဖူး။ တကယ့္ဆာမူရုိင္းေတြလို အရံႈးနဲ႔ရင္ဆုိင္ရလို႔ သူမ်ားဆီမွာ ဒူးမေထာက္ခ်င္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတာမ်ဳိးလဲ လုပ္ဖို႔ မလုိအပ္ပါ။

ေခတ္မီွစစ္တပ္ ဖြဲ႔လာရၿပီဆိုေတာ့ စစ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ စစ္သားအမ်ားစုဟာ လယ္သမား မ်ဳိးရိုးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဆာမူရုိင္းမ်ဳိးရိုး စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက စဥ္းစားပါတယ္။ သူတို႔စစ္သားေတြအတြက္ စိတ္ဓတ္ေရးရာကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ ဆိုတာ တြက္ခ်က္ရပါတယ္။ ဒါက စစ္တပ္တခုအတြက္ အေရးႀကီးတာကိုး။

ဒါေၾကာင့္ ၁၉ရာစု မကုန္ခင္ ႏွစ္မ်ားကစလို႔ ေခတ္မီွစစ္တပ္ေတြ စဖြဲ႔ေတာ့ ဒို႔ဂ်ပန္ေတြဟာ သမုိင္းအရ ဆာမူရုိင္း မ်ဳိးရိုး ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္မွန္ရင္ ဘယ္အမ်ဳိးက ဆင္းသက္ဆင္းသက္ ဆာမူရုိင္းျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အုိင္ဒီယာကို ရုိက္သြင္းရ ပါတယ္။ ဆာမူရုိင္းစိတ္ဓာတ္ကို ကုိင္စြဲၿပီး တင္ေနာ္ေဟကာ၊ သို႔မဟုတ္ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ တုိင္းျပည္အတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ရ မယ္လို႔ အဲသည့္စိတ္ဓာတ္ကို သြတ္သြင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဆာမူရုိင္းဆိုတာ အသက္ပဲ အေသခံတယ္ လက္နက္မခ်ဖူးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပါ။ ေရွးတံုးက သာမန္အရပ္သူ အရပ္သားမ်ား၊ လယ္သမားမ်ဳိးရိုးမ်ား မပုိင္ဆုိင္ခဲ့တဲ့၊ မရရိွခဲ့တဲ့ ဆာမူရုိင္းအဆင့္ အတန္းကို လူထုအၾကား ခ်ေပးလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ဒုတိယ ကမၻာစစ္တံုးက ဂ်ပန္စစ္သားေတြ စစ္တုိက္ရာမွာ သတၱိေကာင္းလြန္းလို႔ အသက္ကို ပဓာနမထားလို႔ အေနာက္ႏုိင္ငံ စစ္တပ္မ်ား ဖိန္႔ဖိန္႔ တုန္ခဲ့ရတာ လူတုိင္းၾကားဖူးပါတယ္။ မဟာမိတ္ စစ္သေဘၤာေတြကို တုိက္ေလယာဥ္နဲ႔ အေသခံၿပီး ထိုးခ်တုိက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ေလသူရဲေတြ အမ်ားအျပား ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲသည့္ေလသူရဲ အမ်ားစုဟာ မ်ဳိးရိုးအားျဖင့္ ဆာမူရုိင္းမ်ဳိးရိုးက ဆင္းသက္ လာသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ သာမန္အရပ္သူ အရပ္ သား အဆင့္အတန္းက ေပါက္ဖြားလာတဲ့သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ စစ္မ်က္ႏွာမွာ အဲသည့္တံုးက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားဦးေရဟာ သံုးသိန္းေက်ာ္ ရိွပါတယ္။ မဟာ မိတ္တပ္မ်ားရဲ့ စာရင္းဇယားအရ အေမရိကန္နဲ႔ အဂၤလိပ္တပ္ေတြ တုိက္လို႔ေသခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားက တသိန္း ရွစ္ေသာင္း ေက်ာ္ ရိွတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာေျပာက္က်ားမ်ား အထူးသျဖင့္ ကရင္ေျပာက္က်ားမ်ား တုိက္လို႔ စစ္ေတာင္းျမစ္ဝွမ္း တဝိုက္မွာ ေသဆံုးခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္စစ္သား အေရအတြက္က ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လက္နက္ခ်ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ စစ္သား မ်ားကေတာ့ စုစုေပါင္း ရွစ္ေသာင္းပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရိွတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားမိတာက အဲသည့္ လက္နက္ခ် ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္စစ္သား ရွစ္ေသာင္းေက်ာ္မွာ ဆာမူရုိင္းမ်ဳိးရိုး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါၿပီး၊ ဆာမူရုိင္း မ်ဳိးရိုး မဟုတ္တဲ့သူေတြ က ဘယ္ ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရိွမလဲ ဆိုတာပါပဲ။

ေနာက္တခုကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ၁၈၅၃ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုမိုဒိုပယ္ရီ ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္သေဘၤာ ေတြ ဂ်ပန္ကို ေရာက္လာေတာ့ ဆာမူရုိင္းေတြ အသက္အေသခံၿပီး ခံမတုိက္ပါဖူး။ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး အတြက္ တံခါးဖြင့္ ေပး လုိက္ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဲသည္တံုးက ဆာမူရုိင္းေတြ ခံတုိက္မယ္ဆိုလည္း အေမရိကန္ ေရတပ္ကို ႏုိင္ေအာင္တုိက္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေန ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ မရိွပါ။ ဆာမူရုိင္းအုပ္စုကြဲေတြ မ်ားလြန္းလို႔ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးညီၫြတ္မႈ ၿပိဳကြဲေနတာ ကလည္း တပုိင္းျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္တန္း ေျပာရရင္ ဆာမူရုိင္းမွာလည္း အသက္နဲ႔ပါပဲ။ မ်ဳိးရုိးဂုဏ္ျဒပ္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ေသလမ္းကို ေရြးၾကရတာပါ။ သို႔ေသာ္ ဆာမူရုိင္းစိတ္ဓာတ္နဲ႔ စစ္ဝါဒကို ေပါင္းၿပီး အလြန္အကၽြံေတြ ျဖစ္လာေတာ့ တခ်ိန္မွာ ဖက္ဆစ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆာမူရုိင္းစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးဟာ အသံုးဝင္တဲ့ေနရာရိွသလို အသံုးမဝင္တဲ့ ေနရာေတြ ရိွတာကိုလည္း သတိ ခ်ပ္သင့္ပါတယ္။ ဆာမူရုိင္းစိတ္ဓာတ္ကို အလြန္အကၽြံ အသံုးခ်လို႔ မွားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါကို လမ္းမွန္မွန္နဲ႔ ေရြးတတ္ဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။ ရံႈးမယ္ မွန္းသိလို႔ လက္နက္ခ်ရမယ္လို႔လည္း အျမဲမဆိုလုိပါ။ ရံႈးမယ္မွန္း သိရက္သားနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ တုိက္ပြဲ ဝင္ရ တာ ေတြလည္း လူ႔သမုိင္း တည္စကတည္းက အမ်ားအျပား ရိွခဲ့ပါတယ္။

စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့လည္း ဂ်ပန္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ ဆာမူရုိင္းစိတ္ဓာတ္ကို မစြန္႔လႊတ္ပါဖူး။ သို႔ေသာ္ ဒီတခါမွာေတာ့ ဆာမူရုိင္း စိတ္ဓာတ္ကို ဓားတဝင့္ဝင့္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အသံုးမျပဳဘဲ ျပာပံုထဲကတုိင္းျပည္ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳး တုိးတက္ ေရး အတြက္သာ အသံုးခ်ပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ နမူနာေကာင္း တခုလို႔ ေျပာရမွာပါ။ အရံႈးထဲကေန သင္ခန္းစာ ယူတတ္တဲ့ စိတ္ေန သေဘာထားမ်ဳိး ရိွတာဟာ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ျမန္မာဆာမူရုိင္းလို႔ ဆိုရမဲ့ သူေတြကေတာ့ စစ္တပ္လူတန္းစား ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အခုအထိ သူတို႔ သာ တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္တယ္။ အေရးၾကံဳလာတုိင္း တုိင္းျပည္ကိုသူတို႔သာ ကယ္တင္ရတယ္။ စစ္သား မဟုတ္တဲ့ လူတန္းစားဟာ သူတို႔ေလာက္ အဖိုးမတန္ဆိုတဲ့ မူကို ဆုပ္ကိုင္ထားတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တုိက္ ေကာင္းတယ္ လို႔ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ထင္ရွားခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာတို႔၊ က်န္စစ္သားတို႔၊ ဘုရင့္ေနာင္တို႔၊ အေလာင္းဘုရားတို႔ ရုပ္ပံုေတြကို ထုလုပ္ ကိုးကြယ္ေနဆဲပါ။ ႏွစ္တုိင္းလည္း တပ္မေတာ္ေန႔ (အမွန္ေတာ့ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔) ေရာက္တုိင္း ေသနတ္ တဝင့္ဝင့္နဲ႔ ခ်ီတက္လို႔ ေကာင္းေနၾကတံုးပါ။

သူတို႔ရဲ့ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ ေမၿမိဳ႔က ဒီအက္စ္ေအမွာ ေရးထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကိုလည္း ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ အခုေတာ့ အဲသည့္ဆုိင္းပုဒ္ ရိွေသးလားေတာ့ မသိပါ။ DSA Never Surrender တဲ့။ ဒီအက္စ္ေအ ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္မခ်တဲ့။ အလြန္အကၽြံ လုပ္တာေျပာတာကို ဝါသနာပါၾကပံု ရပါတယ္။ ဟုတ္ေသာ္ရိွ မဟုတ္ေသာ္ရိ DSA serves for the people ဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ ေတာ္ဦးမယ္ ထင္ပါရဲ့။

တကယ္တန္းေတာ့ ျမန္မာဆာမူရုိင္း တျဖစ္လဲ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားဟာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကို တြင္တြင္ေျပာေနတာက လြဲရင္ တုိင္းျပည္ တိုးတက္ေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး ဘာတခုမွ အခုအထိ လုပ္တာမေတြ႔ရေသးပါ။ တကယ့္ဆာမူရုိင္း မ်ဳိးရိုးလည္း မဟုတ္ တဲ့ ဆာမူရိုင္း မဟုတ္ေသာ ဆာမူရိုင္းမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ ျမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားဟာ ခြက္ခြက္လန္ ေအာင္ရံႈးမွ ျပင္မဲ့ လူစား မ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ပါတယ္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၈ ရက္ ဒီဇင္ဘာလ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္