ဟိုဖက္ျခံႏွင့္ သည္ဖက္ျခံ

၁။
သူမအမည္က "သုန္"။ အသက္က ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္။ အိမ္ေထာင္မရိွ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္သည္။ သူမဇာတိက ထုိင္းႏုိင္ငံ အေရွ႔ေျမာက္ ပုိင္းေဒသ။ ထုိင္းေတြက ထိုအရပ္ကို အိစံဟု ေခၚၾကသည္။ လာအိုႏုိင္ငံႏွင့္ ဟိုဖက္သည္ဖက္ ကပ္လ်က္ ျဖစ္သည္။ အိစံ အရပ္က လူမ်ားစုသည္ လယ္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔အားလံုး ထုိင္းဘာသာစကား ေျပာသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း အလယ္ပုိင္း ေအာက္ပုိင္းက ထုိင္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေသာအခါ ေလသံကြဲသည္။ လယ္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အေလ်ာက္ ဝင္ေငြက အလြန္နည္းသည္။

ဝင္ေငြနည္းလြန္းသည့္အတြက္ အိစံလူငယ္ လူလတ္မ်ား စပါးခင္းမ်ားကို စြန္႔ခြါ၍ ခ်င္းမုိင္၊ ဘန္ေကာက္ အစရိွေသာ ၿမိဳ႔ႀကီး မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္၍ ၿမိဳ႔ျပတြင္ အလုပ္ရွာၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့။ အဓိကအားျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက အိမ္ေဖာ္ လုပ္ငန္း၊ အမ်ဳိးသား လူငယ္မ်ားက ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ အျခားအလုပ္ၾကမ္းမ်ား လုပ္ကုိင္၍ အသက္ေမြး ၾကသည္။ ရသည့္ ဝင္ေငြက လယ္ကြင္းမ်ားအတြင္း လုပ္ကုိင္သည္ႏွင့္ ႏိႈင္းစာပါက ပိုဝင္တာကေတာ့ အမွန္။ အလုပ္မ်ားက ဘာပဲ ေျပာေျပာ ပင္ပန္းသည့္အလုပ္မ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနပူစပ္ခါး စပါးခင္းမ်ားအတြင္း လုပ္ကုိင္ရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ေတာ့ သက္သာေသး သည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ထို႔အျပင္ အိစံတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မိဘမ်ားႏွင့္ ေမာင္ငယ္မ်ား အတြက္ လစဥ္မွန္မွန္ေငြပို႔ ေပးႏုိင္ ေသးသည္။

သုန္က ဘန္ေကာက္ရိွ သူေဌးအိမ္ တအိမ္တြင္ ထမင္းခ်က္ အဝတ္ေလွ်ာ္သည္။ သူမ၏ လစဥ္ဝင္ေငြက ဘတ္ ရွစ္ေထာင္ ျဖစ္သည္။ တကုိယ္တည္း အပ်ဳိႀကီးျဖစ္၍ တျခားကုန္စရာလည္း အေထြအထူးမရိွ ေသာေၾကာင့္ ရြာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လယ္သမား မိဘမ်ားကို လစဥ္မွန္မွန္ေငြေထာက္ ႏုိင္သည္။

သုန္တြင္ ညီမတစ္ေယာက္လည္း ရိွသည္။ သူမ၏အမည္က "လမုိင္"ဟု ေခၚသည္။ လမုိင္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရိွသည္။ လမုိင္တို႔ မိသားစုက ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႔ဆင္ေျခဖံုးတခုတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ လမုိင္၏ ခင္ပြန္း သည္က ေက်ာင္းကားေမာင္းေသာ ကားဒရုိင္ဘာျဖစ္သည္။ လမုိင္ကေတာ့ အိမ္တြင္ ကေလးမ်ားကို ထိန္းရင္း အိမ္ဆုိင္ ကေလးတည္ထားသည္။ ကေလးစားသည့္ မုန္႔မ်ဳိးစံုမွစ၍ လူႀကီးမ်ားအတြက္ ဘီယာ၊ ေစ်းေပါသည့္ ေဒသထြက္ အရက္ျဖဴ၊ ေဆးလိပ္ စသည္တို႔ကို ေရာင္းခ်သည္။ လမုိင္သည္လည္း အရြယ္ေထာက္ ေနၿပီျဖစ္ေသာ လယ္သမားမိဘႏွစ္ပါး အတြက္ လစဥ္မွန္မွန္ ေငြပို႔ေပးသည္။ လယ္လုပ္ငန္းက ႏွစ္တုိင္းေကာင္းသည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ မိဘမ်ားအတြက္ ေထာက္ပံ့ ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

၂။ တေန႔တြင္ သုန္ႏွင့္ လမုိင္တို႔ကို မိဘမ်ား ဖံုးဆက္လာသည္။ လယ္ဆင္းသည့္အခါ ရြာမွေန၍ စပါးခင္းမ်ားသို႔ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္ လြယ္လြယ္သြားႏုိင္ေသာ္လည္း လယ္ယာသံုး ပစၥည္းမ်ား၊ စပါးႏွင့္ တျခားဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား သယ္ဖို႔ တင္ဖို႔ ပစ္ကပ္ကား တစီးေလာက္ လိုေနသည္ဟု ဆိုလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ သမီးႏွစ္ေယာက္မွ ျဖစ္ႏုိင္ပါက တတ္ႏုိင္သေလာက္ စုိက္ေပး ႏုိင္မည္ေလာဟု အသိေပးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ညီအမႏွစ္ဦး ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ တုိင္ပင္ညိႇႏႈိင္း၍ ပစ္ကပ္ကားဝယ္ေပးရန္ မိဘ မ်ားကို ျပန္၍ အေၾကာင္းၾကားလုိက္သည္။

သမီးမ်ား၏ သေဘာတူညီခ်က္ ရလွ်င္ရျခင္း တပတ္ရစ္ ကားမ်ားေရာင္းသည့္ ကားကုမၸဏီမွ ဂြတ္စက္ကင္းဟင္း ပစ္ကပ္တစီး ကို မဆုိင္းမတြဝယ္လုိက္သည္။ ကားဖိုးက ဘတ္တသိန္းေလးေသာင္း ေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ လံုးကနဲ ေပးစရာမလို။ သံုးႏွစ္ အတြင္း အရစ္က်ေပးရန္သာ ျဖစ္သည္။

အခါတုိင္းဆိုလွ်င္ လယ္ကြင္းမ်ားဆီသို႔ ဆုိင္ကယ္အစုတ္ေလးမ်ားျဖင့္ သြားရသည္။ ဒါကမဆန္း။ သို႔ေသာ္ အထူးသျဖင့္ လယ္မွထြက္သည့္ စပါး အပါအဝင္ အျခားသီးႏွံမ်ားကို သယ္ဖို႔လိုလာသည့္ အခါမ်ားတြင္ ကားငွားရသည္။ ထို႔အတြက္ ေငြပို ကုန္သည္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ပုိင္ပစ္ကပ္ကားေလးျဖင့္ ကိုယ္သယ္ျခင္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ရြာႏွင့္ လယ္အၾကား ႀကိဳက္သလို သယ္ယူပို႔ေဆာင္ႏုိင္လာသည္။ ထို႔အျပင္ သုန္တို႔ အေမက ျခံထြက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ကားႏွင့္တင္၍ မနက္တုိင္း ရြာအနီးက ၿမိဳ႔ကေလးသို႔ သြားေရာက္ေရာင္းျခ ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ဝင္ေငြပို၍တိုးလာသည္။ ခါတုိင္းဆိုပါက ဆုိင္ကယ္ ေနာက္ၿမီး တြင္ တႏုိင္ေလာက္သာ တင္ႏုိင္၍ ကိုယ္ေရာင္းျခင္သေလာက္ မေရာင္းႏုိင္ခဲ့။

ထို႔အျပင္ ထပ္၍တိုးတက္လာသည့္ အေျခအေနတခုက သုန္၏ေမာင္ေလး အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ထိုေမာင္အငယ္ဆံုးသည္ အသက္တဆယ့္ခြန္ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ျဖစ္သည္။ သူ၏အမမ်ားကဲ့သို႔ ဘန္ေကာက္တက္၍ အလုပ္လုပ္ျခင္ေၾကာင္း မိဘမ်ားကို ပူဆာေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္လည္း လယ္ေတာထဲတြင္ အလုပ္မလုပ္ျခင္။ လူငယ္တို႔ ဘသာဝအရ ၿမိဳ႔ကိုတက္၍ သည့္ထက္ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းကို ရွာေဖြလိုသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏မိဘမ်ား ပစ္ကပ္ကားဝယ္အၿပီး ကားေမာင္း၍ လယ္ထြက္ ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်၍ မိဘမ်ားကို ကူညီရသည္ကို ပို၍ စိတ္ဝင္စား လာေသာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သည္လိုမ်ဳိး လုပ္ရ ရင္ျဖင့္ ဘန္ေကာက္တက္၍ ပန္းရံလုပ္စရာ မလိုဟူေသာ အသိစိတ္ ႏိုးၾကားလာေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္အရပ္မွာ ေနရင္းလုပ္ရင္းျဖင့္ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီး၍ ရသည္ဟူေသာ အျမင္ ေပါက္လာတာက ေကာင္းသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔လို ေခတ္ပညာမတတ္သူ တေယာက္ ဘန္ေကာက္တက္၍ အလုပ္ရွာပါကလည္း တသက္လံုး ေန႔စား ပန္းရံသမား ဘဝမွတက္မည္ မဟုတ္သည္ကို နားလည္သြားျခင္း ဟုလည္း ေျပာ၍ရသည္။

ေနာက္တခ်က္ကလည္း အိုမင္းလာၿပီ ျဖစ္ေသာ လယ္သမားမိဘ ႏွစ္ပါးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုသလို ဓါးမဦးခ် လုပ္ခဲ့ေသာ လယ္မ်ားကို သူမွဦးေဆာင္ၿပီး မလုပ္ေတာ့လွ်င္ ေနာင္တြင္ လုပ္မည္သူလည္း မရိွေတာ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ အမႏွစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္လုပ္၍ ပ့ံပိုးလုိက္သည္က ရြာကသူတို႔အတြက္ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲ သြားခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သည့္အျပင္ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္သည့္ အမႀကီးသုန္ တေန႔ရြာျပန္လာပါက အားလံုးအဆင္သင့္ တက္ညီလက္ညီ မိသားစု စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ လုပ္ကိုင္ႏုိင္ၾကမည္။ ပညာမတတ္ေသာ အမႏွစ္ေယာက္ စြန္႔စြန္႔စားစား ၿမိဳ႔တက္၍ အလုပ္ လုပ္ရင္း မိသားစုကို ျပန္ေထာက္ပံ့ခဲ့ျခင္းသည္ ရြာကသူတို႔ အတြက္လည္း အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့သည္။

၃။ ျမင့္ေသာင္းက ျမန္မာျပည္အတုိင္းအတာႏွင့္ ဆိုပါက ဘြဲ႔ရပညာတတ္ တေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမင့္ေသာင္း တေယာက္ ဂ်ပန္တြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး နီးပါးရိွေနၿပီ။ သူကအိမ္မွာ သားအႀကီးဆံုး။ သူတို႔မိသားစုက ပဲခူးတုိင္းအတြင္းက ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔တြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ ျမင့္ေသာင္းတြင္ ညီႏွစ္ေယာက္ရိွသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အိမ္ေထာင္ သည္မ်ားျဖစ္၍ မိဘမ်ားႏွင့္ ယခုတုိင္အတူ ေနထုိင္ၾကသည္။ ျမင့္ေသာင္းမိဘမ်ားက ပင္စင္စားေက်ာင္းဆရာ ဆရာမႀကီး မ်ားျဖစ္သည္။ ျမင့္ေသာင္းအသက္ ေလးဆယ့္သံုးနား ကပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအထိ လူပ်ဳိႀကီး။ ဂ်ပန္တြင္ အလုပ္ လုပ္ေနရသည့္ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္ကိုလည္း တခါမွ အလည္မျပန္ျဖစ္ေသး။ ျပန္လို႔လည္းမရ။ ျမင့္ေသာင္းက ဂ်ပန္မွာ အိုဗာစေတးေခၚ ဗီဇာရက္လြန္ေနထုိင္၍ တရားမဝင္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ ေနသူတဦးျဖစ္သည္ကိုး။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပါက ဂ်ပန္ကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္လာဖို႔ မလြယ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

ျမန္မာျပည္က အိုမင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ျမင့္ေသာင္းေငြမွန္မွန္ပို႔သည္။ ထို႔အျပင္ ညီတေယာက္က အေနာက္ တုိင္းဆန္ဆန္ ေခတ္မီွေကာ္ဖီဆုိင္ တဆုိင္ေထာင္ျခင္သည္ ဆို၍လည္း အရင္းအႏွီးတခ်ဳိ႔ ပို႔ေပးခဲ့ေသးသည္။ ျမင့္ေသာင္း ေပးသည့္ ပုိက္ဆံတဝက္ ေယာက္ခမဆီမွ ပုိက္ဆံတဝက္ျဖင့္ ျမင့္ေသာင္း၏ညီ ေကာ္ဖီဆုိင္ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ စစျခင္း ကေတာ့ မဆိုး။ သာမန္ညစ္တီးညစ္ပတ္ လဘက္ရည္္ဆုိင္မ်ားလို မဟုတ္တာ တေၾကာင္း၊ လူငယ္ႀကိဳက္သီခ်င္းမ်ား ဖြင့္ေပး တာကလည္း တေၾကာင္းဆိုေတာ့ အလုပ္ျဖစ္သည္လို႔ ဆိုႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ၿမိဳ႔ထဲမွာ အလားတူ ေခတ္မီွေကာ္ဖီဆုိင္မ်ား မိႈလိုေပါက္လာေတာ့ ေရာင္းအားၾကလာသည္။ ေဖာက္သည္ ကြဲထြက္သြားသည့္ သေဘာဟုဆိုလွ်င္ မမွား။ သည္ၾကားထဲ မိန္းမလွေလးမ်ား ေကာင္တာထုိင္ေသာ ဆုိင္မ်ားက ပို၍ လူငယ္မ်ားျဖင့္ စည္ကားလာသည္။ အခုေတာ့ ျမင့္ေသာင္းညီ၏ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ အလုပ္ျဖစ္ရံုသာ လည္ပတ္ႏုိင္ေတာ့သည္။

ေနာက္ထပ္ညီ အငယ္တေယာက္ကေတာ့ အလုပ္ဟူ၍ မယ္မယ္ရရမရိွ။ ဟိုကုမၸဏီက ကန္ထရုိက္လိုလို၊ ပြဲစား ေအးဂ်င့္လိုလို ျဖင့္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ားျဖင့္ စု၍ခ်ဲဒိုင္ကုိင္ သည့္အလုပ္ကို လုပ္ေန ေတာ့သည္။

ျမင့္ေသာင္း ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ ပို႔ပို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေလာက္သည္ဟူ၍ မရိွ။ စုမိသည္ဟုလည္း မၾကားမိ။ ျမင့္ေသာင္း မိခင္ ကေတာ့ ရွင္းျပရွာသည္။ မိဘႏွစ္ပါး စားေသာက္ရံုမွ်ျဖင့္ ျမင့္ေသာင္းပို႔ေပးသည့္ေငြ ကုန္စရာမရိွ။ ထို႔အျပင္ စုမိ ဖို႔ေတာင္ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ျမင့္ေသာင္းညီ ႏွစ္ေယာက္၏ မိသားစုမ်ား၊ တူ-တူမမ်ား အေရးအခင္းကလည္း ကုန္စရာ မ်ားျဖင့္ အၿမဲလိုလို အသင့္ရိွေနတတ္သည္။ ထုိ႔အတြက္ အဖိုးအဖြား ျဖစ္ေသာ ျမင့္ေသာင္းမိဘမ်ားက ၾကည့္မေနႏုိင္ ေသာေၾကာင့္ သူတို႔အိတ္ထဲမွ လုိက္၍စုိက္ေပးေနရသည္။ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းစရိတ္က စလို႔ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမင့္ေသာင္း သည္ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ပို႔ေပး ခဲ့ေသာေငြမ်ားသည္ ကုလားခပ္တဲ့ေရ ကုလားဖင္ေဆးတာနဲ႔ကုန္ ဆိုသည့္ စကားလို ျဖစ္ေနတာမဆန္း။

ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးျပန္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ျပန္ရင္ဘာလုပ္စားမလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာက လက္ဦးဆံုး ႀကံဳရမည့္ ကိစၥႀကီး ျဖစ္ေန သည္။ မျပန္ျဖစ္ေသးေတာ့လည္း အလုပ္ၿပီးရင္း အလုပ္ဆိုသလို ျဖစ္ေနသည္။ ျမင့္ေသာင္းက တေန႔ကို အလုပ္ႏွစ္ဆုိင္း လုပ္သည္။ ဂ်ပန္မွာ အိမ္ခန္းခမ်ားက ေစ်းႀကီးလြန္း၍ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ကို ေငြျပန္ပို႔ဖို႔ လုိသလို ဂ်ပန္မွာေနသည့္ စရိတ္ကိုလည္း ထည့္တြက္ရေသးသည္။ အိမ္ေထာင္စု ႏွစ္ခုအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရသလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မမွား။

သို႔ေသာ္ ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ သေဘာအျဖစ္ သူ႔မိဘမ်ားက သူပို႔ထားသည့္ ေငြအခ်ဳိ႔ကို ဘဏ္မွာအပ္ထားသည္။ သိန္း ေလးဆယ္ခန္႔ ေလာက္ေတာ့ရိွသည္။ ထိုေငြမ်ားက အကယ္၍ အိုမင္းလာေနသည့္ မိဘႏွစ္ပါး ေနမေကာင္း ထုိင္မသာျဖစ္၍ ေဆးကုသဖို႔ လုိပါက အေရးေပၚ အသံုးျပဳရန္ျဖစ္သည္။

အိမ္လြမ္းနာက တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ဖိစီးလာသည္။ ျမင့္ေသာင္းလည္း စဥ္းစားစျပဳလာသည္။ ေနာက္ထပ္သံုးႏွစ္ေလာက္ အလုပ္ ကို ႀကံဳးလုပ္၍ ေငြစုမည္။ ၿပီးလွ်င္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္မည္ဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္း ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးကိုလည္း တယ္လီဖုန္းဆက္၍ တုိင္ပင္ေတာ့ မိဘမ်ားကလည္း သေဘာတူသည္။ ျမင့္ေသာင္း မိဘမ်ားလည္း ျမင့္ေသာင္းကို သနား သည္။ ဟုတ္ေပသေပါ့။ အသက္ႀကီးသည္အထိ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အႏြံ႔အတာခံ၍ မိသားစုႀကီး တခုလံုးကို ညီမ်ား၊ ခယ္မမ်ား၊ တူတူမမ်ား အတြက္ပါမက်န္ ပုခုန္းထမ္းခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

ဘာဘဲေျပာေျပာ မိဘမ်ားက သေဘာတူသည္္ဆို၍ ျမင့္ေသာင္း စိတ္အေတာ္ေပါ့သြားသည္။ ဒီသံုးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်ဲတေကာင္ ႏြားတေကာင္လို ႀကံဳး၍ လုပ္ျပစ္လုိက္မည္ဟု ႏွလံုးသြင္းထားလုိက္သည္။

၄။ မေန႔ညက အိမ္ႏွင့္ ဖုန္းရသည္။ အေမျဖစ္သူ အေရးေပၚခြဲစိပ္ရန္လို၍ ရန္ကုန္ဆင္းရသည္။ ပုဂၢလိကေဆးရံုကို တက္ရ သည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ အစိုးရေဆးရံုမ်ားမွာ ဘာေဆးမွာမွ မရိွဘဲကိုး။ ဆယ္သိန္းေလာက္ ကုန္သြားသည္ဟု သူ႔ကို ေျပာ သည္။ ဒါကျပႆနာမရိွ။ က်န္းမာေရးကိုး။ ကိုယ့္မိဘအတြက္ ကုန္သင့္သေလာက္ေတာ့ ကုန္ရမွာေပါ့ ဆိုသည့္ အျမင္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွစိတ္ထဲမွာ မေအာက္ေမ့မိ။ ကုန္သြားတဲ့ ဆယ္သိန္းအတြက္ ထပ္ရွာမည္ဟု ေတးထားလုိက္သည္။

စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ျပန္တြက္ၾကည့္မည္ဆိုပါက သည္ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ျမင့္ေသာင္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ပို႔ ေပးထားေသာ ေငြ စုစုေပါင္းမွာ သိန္းငါးရာေလာက္ေတာ့ အနည္းေလးရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသိန္းငါးရာသည္ ေန႔တဓူဝ ေနေရးစားေရး၊ တူ တူမမ်ား ပညာေရးအတြက္ပါ ေတာက္ေလွ်ာက္သံုးစြဲ လာခဲ့ရေတာ့ ဘဏ္တြင္ အပ္ထားသည့္ သိန္းေလးဆယ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီ ဆုိင္မွလြဲ၍ ေလာက္ေလာက္ လားလား အဖတ္တင္ျခင္း မရိွခဲ့။ အခု သူ႔အေမ၏ ေဆးရံုစရိတ္အတြက္ ဆယ္သိန္း ေလာက္ ကုန္သြား၍ သူတို႔လက္ထဲတြင္ သိန္းသံုးဆယ္ ေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။

ျမင့္ေသာင္း သူ႔အိမ္ႏွင့္ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္ ရိွၿပီ။ အလုပ္က ေန႔တုိင္းႏွစ္ဆုိင္း လုပ္ေနရ၍ အခန္း ျပန္ေရာက္ ေခါင္းခ်သည္ႏွင့္ တခ်ဳိးထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကေန႔ညေတာ့ အခန္းေဖာ္တဦး ျဖစ္သူ ေက်ာ္ေက်ာ္လြင္ ရန္ကုန္ကသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ တဖက္မွသူမ်ားက ျမင့္ေသာင္း အနားမွာရိွ သလားဟု ေမးလာသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္လြင္က ရိွတယ္ ေျပာမလားဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ အဆိုပါသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျမင့္ေသာင္း စကားေျပာျဖစ္သည္။

သူငယ္ခ်င္းတဦးက စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ျမင့္ေသာင္းအား သူ႔ညီမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျပေလသည္။ ျမင့္ေသာင္း၏ ညီ အႀကီးေကာင္ ေကာ္ဖီဆုိင္ဖြင့္ထားသူက အရက္မူး၍ဆုိင္ကယ္တုိက္ ေသာေၾကာင့္ လူကဘာမွ သိပ္မျဖစ္ေသာ္လည္း ဆုိင္ကယ္ ကေတာ့ အေတာ္ေလး ပ်က္စီးသြားေၾကာင္း သိရသည္။ အဆိုးဆံုး အေျခအေနကေတာ့ ျမင့္ေသာင္း၏ ညီ အငယ္ေကာင္ ခ်ဲဒုိင္ကုိင္ေနသူ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္ ခ်ဲဒုိင္ကုိင္တာ ကြဲေၾကာင္း။ အေလွ်ာ္ေပးရမည့္ သူမ်ားကို မေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျမင့္ေသာင္း၏ညီငယ္မွာ ေရွာင္ေနေၾကာင္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့ ဖြယ္ရာ ၾကားရသည္။ ေနာက္္ဆံုးတြင္ ခ်ဲထိုးသူမ်ားက ျမင့္ေသာင္းမိဘအိမ္ကို ဝုိင္းၾကသည္ဟုလည္း ဆိုသည္။ အေလွ်ာ္မေပးပါက အိမ္ကို ဖ်က္မည္ မီးရိႈ႔မည္ စသျဖင့္ တင္းမာလာေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမင့္ေသာင္းမိဘမ်ားက အေလွ်ာ္ေပး ရမည့္ သူမ်ားကို အျပည့္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေတာင္းပန္ညိွႏိႈင္း၍ စုစုေပါင္း သိန္းသံုးဆယ္ခန္႔ အေလ်ာ္ေပးလုိက္ရေၾကာင္း သိရေတာ့ ျမင့္ေသာင္း တေယာက္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ဒီလိုအတုိင္းသာ ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္သံုးႏွစ္ ဂ်ပန္မွာ ကုန္းရုန္းလုပ္ဦးေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႔ မလြယ္ေသးေၾကာင္း ျမင့္ေသာင္း တေယာက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ေလေတာ့သည္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၃ ရက္ ဇြန္လ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္