ေလ်ာ့၊ ေလ်ာ့ အကုန္လံုးေလ်ာ့

၁။
ၿမိဳ႔ကိုျပန္မေရာက္တာ ၾကာလွရိွၿပီ။ အေမ့ကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္လွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရိွသမွ် အလုပ္ေတြကို ဖုတ္ကနဲ ပစ္ခ်ကာ ခရီးေဆာင္ကြန္ျပဴတာကို လြယ္၍ ဖိုးေသာ္တေယာက္ ေမြးရပ္ေျမသို႔ အလည္ ျပန္လာ ခဲ့သည္။ အေမတို႔ ဆီမွာ သည္တေခါက္ ၾကာၾကာေနမည္။ နယ္မွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္အတြက္ ေတာင္ေရး ေျမာက္ေရး လည္း ပို၍လုပ္ႏုိင္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဖိုးေသာ္အတြက္ေတာ့ သည္တေခါက္ ၿမိဳ႔ကို ျပန္လာရတာ အရင္ အခါက္မ်ားႏွင့္ မတူ လြန္စြာ ကြဲလြဲေနသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ထင္ေနမိသည္။ ဘာျဖစ္လို႔တံုးဆိုေတာ့ ဘူတာမွ ဆင္းကထဲက ၿမိဳ႔ကို ၾကည့္ရတာ ပို၍ပို၍ ပူေလာင္ေျခာက္ကပ္ လာေနသည္ဟု ခံစားမိ၍ျဖစ္သည္။

ဖိုးေသာ္တို႔ ၿမိဳ႔ကေလးသည္ ပူေလာင္အုိက္စပ္ကာ ဖံုတေထာင္းေထာင္း ထေနေလ့ရိွေသာ အျခားအညာ ၿမိဳ႔ကေလးမ်ားႏွင့္ ဘာမွသိပ္မထူး အတူတူပင္။ ေႏြရာသီ၌ သူလိုကုိယ္လို အပူျခင္းၿပိဳင္ေနေသာ ၿမိဳ႔ကေလး မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္တေခါက္ အေမတို႔ဆီ အလည္ျပန္ေတာ့ ၿမိဳ႔ကေလးသည္ ဟိုးေရွးတံုးက ႏွစ္ေတြထက္ ပို၍ပူေလာင္ ေနသည္။ ဘူတာမွ အေမ့အိမ္သို႔ ဆုိက္ကား ငွားစီးလာရင္း လမ္းတေလွ်ာက္၌ ဖိုးေသာ္ ေမြးကတည္းက ျမင္ဖူးေနေသာ မန္က်ီးပင္ႀကီးမ်ား ကုကၠိဳပင္ႀကီးမ်ား နည္းသြားေလသလား ဟုလည္း စိတ္ထဲတြင္ သံသယရိွမိသည္။

သို႔ႏွင့္ ဆိုက္ကားဆရာႀကီးအား "ဦးေလး ... ၾကည့္ရတာ ၿမိဳ႔ထဲမွာ သစ္ပင္ေတြ ေလ်ာ့ကုန္သလားလို႔။ ခါတုိင္းနဲ႔ကို မတူဘူး။" ဆုိက္ကား ဆရာႀကီးက ေက်ာက္ၾကမ္းမ်ားျဖင့္ ဘုသီးထေနေသာ လမ္းမေပၚတြင္ ဆုိက္ကားကို ဂရုစုိက္၍ နင္းေနရင္းက အင္းဟု အသံကို အရွည္ႀကီး ဆြဲလုိက္ခါ "ဟုတ္တယ္ကြ။ ၿမိဳ႔အဂၤါနဲ႔ ညီေအာင္ လမ္းေတြ ခ်ဲ႔မယ္ ျပင္မယ္ဆိုၿပီး ခုတ္လုိက္တာ ၿမိဳ႔ထဲက အပင္ႀကီးေတြဆို ကုန္သေလာက္ပဲ ငါ့တူေရ" ဟု ဆိုေလသည္။ ဆုိက္ကားဆရာကား ကာယစြမ္းအားႏွင့္ လုပ္ကုိင္စားသည့္သူ ဆိုေပမင့္ ၾကည့္ရတာ သည္ေလာက္ သန္သန္ စြမ္းစြမ္းႀကီးမဟုတ္။ အသက္အေတာ္ ေထာက္ေနၿပီ။ ဆုိက္ကားကို အေတာ္အားစုိက္၍ နင္းေနရသည္။ ဖိုးေသာ္က ေၾသာ္ဟု တခ်က္ဆိုလိုက္ရင္း "ဒါနဲ႔ ... ဦးေလး အသက္ဘယ္ေလာက္ရိွပလဲ။ စိတ္မရိွနဲ႔ေနာ္" ဟု စပ္စုလုိက္သည္။ ဖိုးေသာ္ ဘာေၾကာင့္အသက္ကို ေမးမွန္း ရိပ္စားမိဟန္ျဖင့္ ဆုိက္ကားဆရာႀကီးက "အခုလာမဲ့ ဝါဆိုဆိုရင္ ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္။ အသက္ေတြလည္း ေထာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ခြန္အား ေတြလည္း ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လာသေပါ့ကြာ။ ဟိုတံုးကလို နင္းသေလာက္ မေပါက္ေတာ့ဘူး ငါ့တူေရ"။

သားသမီးေတြ မရိွဘူးလား။ သူတို႔က လုပ္ကိုင္မေႂကြးဘူလား စသျဖင့္ စာနာစိတ္ျဖင့္ ဆက္၍ စပ္စုလိုေသာ္ လည္း တကယ္တန္း ဆိုရရင္ ဖိုးေသာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အေဖမရိွကတည္းက အေမ့ကို မယ္မယ္ရရ လုပ္ကုိင္ေႂကြးဘူးသည္ ေထာက္ပ့ံဘူးသည္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ပါးစပ္ကိုသူ ဘရိတ္အုတ္ထား လုိက္သည္။

ျခံဝင္းထိပ္ ေရာက္သည္ႏွင့္ "အေမ ... ဗ်ဳိ႔အေမ။ ဗ်ဳိ႔ ေဒါႀကီးေထြးတို႔" ဟု ဖိုးေသာ္တေယာက္ ဗ်ဳိ႔ဟစ္ရင္း အိမ္ထဲ သို႔ ဝင္လာသည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အထုတ္မ်ားကို ျခလုိက္ရင္း မီးဖိုရိွရာ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္ဖက္ကို ဖိုးေသာ္ တခ်က္ေဝ့ ၾကည့္လုိက္သည္။ ကုိင္းကုိင္း ကုိင္းကုိင္း စုိက္စုိက္ စုိက္စုိက္ႏွင့္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာ အေမ့ကို ေတြ႔ရသည္။ "ဟဲ့ ... ဖိုးေသာ္၊ ငါ့သား။ ဆုိင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ နဲ့ပါလား " ဟု ဆိုလိုက္ေသာ္လည္း သားျဖစ္သူကို ျမင္လုိက္ရ၍ ဝမ္းသာေနပံု ေပါက္ေနသည္ကို အေမ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အတုိင္းသား ျမင္ေနရသည္။ တဆက္တည္း ဆိုသလိုပင္ ေဒၚႀကီးေထြးလည္း ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာရင္း "ဖိုးေသာ္ရဲ့ လာမဲ့လာေတာ့လည္း ေႏြေခါင္ေခါင္မွ လာသကိုးကြဲ႔" ဟု ဆိုရွာသည္။ အိမ္ကိုလွည့္ပတ္ ၾကည့္ေနရင္းက ေရနံဝေနေသာ အေမ့၏ ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္ အိမ္ကား နဲနဲေတာ့ ယုိင္တုိင္တုိင္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ဖိုးေသာ္ ထင္မိသည္။ တခ်ိန္က မားမားဝင့္ဝင့္ ရိွခဲ့ေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးကား ယခုေတာ့ ခုိင္မာမႈေတြ ေလ်ာ့ရည္းလာေလၿပီ။

၂။ ေဒၚႀကီးေထြး ျပင္ေပးေသာ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ထမင္းၾကမ္းကို မနက္စာအျဖစ္ စားအၿပီး ဖိုးေသာ္စိတ္ထဲတြင္ ပဲျပဳတ္ သည္ သူငယ္ငယ္တံုးကေလာက္ မဆိမ့္လွေတာ့ဟု သတိထားမိသည္။ သည္ေခတ္ႀကီးတြင္ ပဲျပဳတ္၏ အရသာ သည္လည္း ေလ်ာ့ပါးကုန္သလား မသိ။ ပဲျပဳတ္ အရသာ ေလ်ာ့ပါးလာသည္ဟု ဆုိလွ်င္ ေျမဆီေျမႏွစ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးလာလို႔သာ ျဖစ္ရမည္။ ေျမကရားထဲမွ ေရေႏြးၾကမ္းကို အၾကမ္းပန္းကန္ထဲ ငွဲ႔ထဲ့လုိက္ရင္း "ေဒၚႀကီးေထြး ... ခဏေနရင္ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေလွ်ာက္လည္ လုိက္ဦးမယ္။ ေစ်းထဲက တခုခု မွာစရာရိွရင္ ေျပာလုိက္ေလ။ အျပန္မွာ က်ေနာ္ဝင္ ဝယ္ခဲ့မယ္"။

ေဒၚႀကီးေထြးက "ဖိုးေသာ္ ... မင့္သူငယ္ခ်င္း ခ်ဳိေမာင္ ၿပီးခဲ့တဲ့လက ပ်က္စီးတယ္ဟဲ့။ အဲတာ နင္သိရဲ့လား" ဟုဆိုလုိက္ရာ ဖိုးေသာ္ရင္ဝတြင္ အလံုးႀကီးတလံုး ဆို႔တက္လာသလို ခံစားလုိက္ရသည္။ ခ်ဳိေမာင္ႏွင့္ ဖိုးေသာ္တို႔သည္ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း ဘဝမွ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝအထိ လည္ပင္းဖက္ေနခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ "အဟုတ္လား ေဒါႀကီးေထြးရယ္"။
"ဟဲ့ ... ငါက လူႀကီးတန္မဲ့ အလကား ညာေျပာေနပါ့မလား"။
အေမက "ဟုတ္တယ္ ငါ့သားရဲ့။ အေသာက္လြန္ၿပီး အသဲေျခာက္ ေသတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲ" ဟုၾကားကေန ဝင္ေထာက္လုိက္သည္။

ခ်ဳိေမာင္၊ ခ်ဳိေမာင္။ ငယ္ငယ္တံုးက ညဏ္ႀကီးရွင္လုပ္တမ္း ကစားဖို႔ အလြန္သန္သူ။ မွတ္မိေသးသည္ သူတို႔ ခြန္ႏွစ္တန္း တံုးက။
"ေဂ်ာင္တဂိုး တမတ္၊ ဒါေပသိ ေယာင္ဒဂံု တက်ပ္။ အဲဒါဘာလဲ ေျပာစမ္း။"
အပ်ဳိႀကီးဂိုက္ ဖမ္းေနေသာ မိၾကည္တို႔ ဘဲဥမမိေအးတို႔က မေျဖဘဲ ဟိုလိုလို သည္လိုလို လုပ္ေနသည္။
"ဖိုးေသာ္ မင္းသိရင္ ေျဖစမ္း"။
ထိုအခါ ဖိုးေသာ္က "မင္းဟာက လြယ္လြန္းလို႔။ ပဂိုး (ပဲခူး) သြားရင္ တမတ္၊ ဒါေပသိ ဒဂံု (ရန္ကုန္) သြားရင္ တက်ပ္က်တယ္လို႔ ေျပာတာမို႔လား" ဟု ခ်က္ျခင္း ေျဖလုိက္သည္။ ခ်ဳိေမာင္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ လုိက္ရင္း "လြဲခ်က္ကေတာ့ နာတယ္ကိုယ့္လူ"။

"ေဗာဓိ နင္သိရင္လည္း ေျဖလုိက္စမ္းဟာ" ဟု ဖိုးေသာ္က ေဗာဓိ ေခၚ မိၿပံဳးကို စစ္ကူ ေတာင္းလုိက္သည္။ ေဗာဓိက သူမ၏ ေစြေစာင္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ပို၍ ေစြေစာင္းလာသည္ အထိစဥ္းစား ေနရင္းက "ခ်ဳိေမာင္ရဲ့ ... နင့္ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေမးခြန္းေတြ ငါတို႔ ဘယ္သိပါ့မလဲ" ဟု ေျပာရင္း အေလွ်ာ့ေပးလုိက္သည္။ ထိုအခါၾကမွ ခ်ဳိေမာင္က "မွတ္ထား လြယ္လြယ္ေလး။ ခ်ဳိးတေကာင္ တမတ္၊ ဒါေပသိ ယုန္တေကာင္ တက်ပ္လို႔ ေျပာတာဟ" ဟု အႏိုင္ရေသာ ေလသံျဖင့္ ဆိုေလသည္။ အခုေတာ့ အေသာက္ လြန္လြန္းသျဖင့္ အခ်ိန္မတုိင္မီွ လူ႔ေလာကို ေၾကာခုိင္းသြားေျခၿပီ။ သူ႔စကားႏွင့္ ထပ္တူျပဳ၍ ဆိုရပါက "အေသာင္းတခ်က္ အရက္နဲ႔ ဆီပံုး" ဟုသာ မွတ္ခ်က္ခ်ရ ေပတာ့မည္။

အေမ့ဆီက အသံထြက္လာျပန္သည္။ "အေနာက္ဝိုင္းဖက္က နင့္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေအာင္တေယာက္လည္း ဆံုးတာ ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။ အေလာင္းေတာင္ မျမင္လုိက္ၾကရဘူး"။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆံုးတာလဲဟု ဖိုးေသာ္က ေမးလိုက္သည္။ "အထက္ဖက္ကို ေရႊတူးလုိက္ရင္းက ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ဆံုးတာတဲ့။ ဟုတ္တယ္မို႔လား အေထြး။ အေလာင္းကို ေတာထဲမွာပဲ ျမဳတ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ "။ အင္း ... သြားျပန္ၿပီ ေနာက္တေယာက္၊ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား လူ႔ဘဝကို ေစာေစာစီးစီး စြန္႔ခြာသြားၾက ပါလိမ့္ဟု ဖိုးေသာ္ ေတြးေနမိသည္။

ေက်ာ္ေအာင္ကား အစအေနာက္သန္၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သူ။ သူတို႔ရွစ္တန္း ကိုးတန္းေလာက္ကဟု ထင္သည္။ တတန္းထဲသားျဖစ္သူ အ့ံကူကို သည္လိုကပ္၍ ေနာက္သည္။ အံကူတို႔ အေဖ ဦးၾကင္စြမ္က လက္ဖက္ရည္္ဆုိင္ ေထာင္ထားသည္။ ေပါက္စီတို႔ ဝက္သားေပါင္းတို႔လည္း သူတို႔ဆုိင္မွာရသည္။

"အံံ့ကူ ...မင္းသိလား။ ေပါက္စီကို တီထြင္ခဲ့တာ မင္းတို႔ တရုတ္ေတြ ဆိုေပသိ ေပါက္စီအေပၚမွာ အနီစက္ကေလး တင္ခဲ့တာ ငါဒို႔အဖိုး တီထြင္ ခဲ့တာကြ။ " အံ့ကူလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ကာ ဘာျဖစ္လို႔တံုးဟု ျပန္၍ေမးသည္။ ထိုအခါ ေက်ာ္ေအာင္က "ဒီလိုကြာ ... ေပါက္စီက မ်ားေသာအားျဖင့္ ဝက္သားနဲ႔ လုပ္တာကိုး။ ဒို႔အရပ္မွာ နတ္ကိုးတဲ့ သူေတြကလည္း မ်ားေတာ့ ဝက္သားေပါက္စီကို လူတုိင္းမစားၾကဘူး မို႔လား"။ ဟုတ္ေပသည္။ သည္အရပ္မွာက ျမင္းျဖဴရွင္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ စသျဖင့္ ကိုးကြယ္သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဝက္သားကို ေရွာင္ၾကသည္။

"ဆိုေတာ့ကာ ... ၾကက္သားေပါက္စီလည္း လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပသိ ေပါက္စီေရာင္းတဲ့ တရုတ္ႀကီးက ဝက္သားနဲ႔ ၾကက္သားေပါက္စီဟာ ပံုသ႑န္ျခင္း တူေနေတာ့ ဘယ္သင္းက ဘာလဲဆိုတာ မခြဲတတ္ဖူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ငါ့အဖိုးက ခြဲရလြယ္ေအာင္ ၾကက္သားေပါက္စီေပၚမွာ အနီစက္ကေလး တင္ဆိုၿပီး လုပ္ေပးခဲ့တာကြ"။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေျပာတတ္သည့္ ေက်ာ္ေအာင္ကား အခုမရိွေတာ့ၿပီ။

၃။ ေဒၚႀကီးေထြးႏွင့္ အေမက ဆက္၍ ေျပာေနသည္။ ဖိုးေသာ္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ ဘယ္သူေတာ့ ဆံုးၿပီ ဘယ္ဝါေတာ့ မရိွေတာ့ဘူး စသျဖင့္ ေျပာေနသည္မွာ ေျခာက္ေယာက္ ခြန္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရိွေတာ့ ဖိုးေသာ္က ေတာ္ပါေတာ့ အေမတို႔ ေဒၚႀကီးတို႔ရယ္ဟု ေတာင္းပန္ကာ ၿမိဳ႔ထဲပုိင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ဟိုလူေတာ့ေသၿပီ သည္လူလည္း ဆံုးသြားၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ကိုစ၍ သြားရမွန္းမသိ ဖိုးေသာ္ မေဝခြဲႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းႀကီးထဲသို႔ တန္း၍ ဝင္လုိက္သည္။ "ဟဲ႔ ဖိုးေသာ္၊ အမေလးဟဲ့ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔" ဟုဆိုသည့္ အသံၿပဲႀကီး ေၾကာင့္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တဦးျဖစ္ေသာ ေဗာဓိမိၿပံဳး။ ေစြေစာင္းေသာ မ်က္လံုး အစံုႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္ျပားျပားႀကီးက ဟိုတံုးကလိုပင္။ တဟီးဟီးႏွင့္ ရယ္၍ ဘယ္တံုးက ေရာက္သလဲ၊ အခု ဘာလုပ္ ေနသလဲဟု လဲေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို တန္းစီ၍ ေမးေတာ့ေလသည္။

"ေဗာဓိ... နင့္ကေလးေတြေရာ။ အခုဆို ရွစ္တန္း ကိုးတန္း အနဲေလးေတာ့ ရိွေရာေပါ့၊ ဟုတ္လား" ဟု ဖိုးေသာ္က ေမးလုိက္ေတာ့ ေစာေစာက တဟီးဟီး ရယ္ေနေသာ ေဗာဓိ၏ အၿပံဳးမ်ား ေလ်ာ့ရည္းကုန္၍ ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္ဟန္ မ်က္ႏွာေပးသို႔ ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။ "ေအး အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ အႀကီးေကာင္က ဆယ္တန္း၊ အလတ္မက ရွစ္တန္း ေရာက္ရမွာေပါ့။ ဒါေပသိ စီးပြါးေရးက ၾကပ္လြန္းေတာ့ ကေလးေတြကို မႏွစ္ကတည္းက ေက်ာင္းႏုတ္ထားရတယ္ဟာ။ ေရွ႔ႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္ထား ႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငဒို႔နဲ႔ ေစ်းထဲမွာ ကူေနရတာေပါ့ "။ ေဗာဓိ၏ ကေလးမ်ားကား ေက်ာင္းအတန္းတိုးမလာႏုိင္ဘဲ တန္႔၍ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္တို႔ကား တန္႔မေန တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေလ်ာ့နဲလာေနသည္။ ဖိုးေသာ္က ၾကားရသည္မ်ားကို စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မိေသာေၾကာင့္ ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားမွလႊဲ၍ "ဒါနဲ႔ ဘဲဥမ တေယာက္ေကာ" ေမးလုိက္သည္။

"ေအး သူ႔မလဲ အဆင္သိပ္ မေျပဘူးဟ။ ခေလးက ေျခာက္ေယာက္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရုန္းရတယ္"။ ထိုစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ လူငယ္တဦး ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳ၍ ကန္စြန္းရြက္ အပံုႀကီးေနာက္တြင္ ရပ္ေနရင္း ဝယ္သူမ်ားကို ေအာ္ဟစ္ ေခၚေနသည္။ ေဗာဓိက "ေတြ႔လား ... အဲဒါ ဘဲဥမရဲ့သား အႀကီးဆံုးေကာင္။ စစ္ထဲလုိက္သြားၿပီး မုိင္းထိလို႔ဆိုလား ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လံုး ဆံုးသြားတယ္။ ၿမိဳ႔ျပန္ေရာက္တာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရိွသြားၿပီ"။ ဖိုးေသာ္ ေခါင္းထဲတြင္ ေနာက္က်ိ၍လာသည္။ ေဗာဓိအား စကားျဖတ္၍ ႏုတ္ဆက္ကာ အံ့ကူတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။

၄။ "ဟာ ေဟ့ေကာင္ ဖိုးေသာ္ ဘယ္တံုးက ျပန္ေရာက္သလဲဟ"။ အံ့ကူက ဝမ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆို၏။ လက္ဖက္ ရည္ ဆိုင္ကေတာ့ ဟိုးေရွးကလို စည္ကားေနဆဲ။ ေဖာက္သည္ အမ်ားစုကား လူငယ္ေတြ ျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း သတိထားမိသည္။ "အံ့ကူ ႔ ႔ မင္းတို႔ဆုိင္မွာ အနီစက္နဲ႔ ေပါက္စီေတြေရာင္းေသးလား" ဟု ဖိုးေသာ္က ေနာက္လုိက္ သည္။ အံ့ကူက တဟဲဟဲ ရယ္ေနရင္းျဖင့္ ဤသို႔ဆို၏။

"ဝက္သားေပါက္စီ တမ်ဳိးပဲ ေရာင္းေတာ့တယ္ကြ။ ၾကက္သားနဲ႔ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ရႈပ္တဲ့ အျပင္ ဒီေခတ္ လူငယ္ေတြက ဝက္သားေပါက္စီပဲ အားေပးေတာ့ အနီစက္တင္ထားတဲ့ ၾကက္သားေပါက္စီ ေခတ္တံုးသြား တာေပါ့ကြာ"။ တရုတ္ေသြးျဖစ္သည့္ အံ့ကူမ်က္ႏွာကား အစ္ထြက္၍ အဆီျပန္ေနကာ နီရဲေနသည္။ သူသည္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေသာက္သံုးေနဟန္ ရိွသည္။

ဖိုးေသာ္က "အံ့ကူ ... မင္းလည္း အေတာ္ခ် ေနတယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္လား" ဟု ေမးလုိက္သည္။ အံ့ကူက မ်က္ႏွာကို ရံႈ႔လုိက္ရင္း ဤသို႔ရွင္းလင္း၏။ "မင္းက ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးမွာ ေနေတာ့ ေျဖာ္ေျဖစရာေတြ စံုမွာေပါ့ကြာ။ ဒို႔ဆီမွာကေတာ့ ညေနတုိင္ အလုပ္သိမ္းၿပီးရင္ စိတ္ေျဖစရာဆိုလို႔ အရက္ပဲရိွတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ အခု ငါ့ဆုိင္ထဲမွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြ ေတြ႔လား။ သူတို႔လည္း ဒီမွာလာၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ႏွစ္လံုးကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္လုိက္နဲ႔ စိတ္ကို ေျဖေနၾကတာ။ ေန႔တဓူဝ ဘဝ ဆိုတာကလည္း လြတ္လတ္မႈမရိွ၊ ကုိယ္ေျပာျခင္တာလည္း ေျပာလို႔ဆိုလို႔မရ၊ အကုန္လံုးကို ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဘဝကိုးကြ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ေသာက္တံုးေလး ခဏမွာပဲ လြတ္လပ္တာေဟ့။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ လူတုိင္း တေန႔ေတာ့ ေသရတာပဲ မို႔လား"။

ဖိုးေသာ္က စပ္စုရင္း အံ့ကူကို အႀကံေပးလုိက္သည္။ "အံ့ကူ ... မင္းဆုိင္မွာ အင္တာနက္ေလး ဘာေလး တြဲထားပါလား။ လူငယ္ေတြအတြက္ ကမBာႀကီးနဲ႔ အဆက္ရတာ ေပါ့ကြာ"။ အံ့ကူက ငါးခူၿပံဳး ၿပံဳးလုိက္ရင္း "ေဒါက္တာဦးစိုးသန္းေတာ့ ရန္ကုန္ကေန ကြန္ျပဴတာႀကီး တလံုးဝယ္လာၿပီး စမ္းေသးတယ္ကြ။ ဒါေပသိ ေႏွးလြန္းလို႔ ဆိုလား ဘာမွ လုပ္မရလုိ႔ ဆိုၿပီး သူေတာင္ ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ေလ်ာ့ လုိက္ရတယ္။ ငါက သူထက္ ဘာပိုၿပီး လုပ္ႏုိင္ဦးမွာလဲကြာ။ မင္းတို႔ရန္ကုန္လို မဟုတ္ဘူးကြ"။

သည့္ေနာက္ အံ့ကူဆုိင္တြင္ ဆက္ထုိင္ရင္း အေတာ္ေလး စကားေျပာ ျဖစ္သည္။ ေျပာေနရင္းျဖင့္ လာျပန္ၿပီ တခါ။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ ဘယ္တံုးက ဆံုးတယ္ ဒီေကာင္ကေတာ့ ဆံုးတာ တႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ရိွေသးတယ္ စသျဖင့္ အံ့ကူက ကြယ္လြန္သူ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို ေရတြက္ျပေနသည္။ ၾကက္ေခ်းတန္းမွ ဆယ္တန္းအထိ အတူတူ စာသင္ခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အနက္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေသဆံုးခဲ့ၾက ၿပီးေလၿပီ။ ခ်ဳိေမာင္တို႔လို အရက္ႏွင့္ ေသတာက မ်ားသည္။ အရက္မေသာက္ဘဲ အသဲေရာဂါႏွင့္ ေသသူေတြလည္း ရိွသည္။ ေက်ာ္ေအာင္တို႔လို ငွက္ဖ်ားႏွင့္ ေသသူေတြလည္း ရိွသည္။ ေတာၿမိဳ႔ ေပါက္စေလးမွာပင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ ေအကိုက္၍ (သို႔) ေလးလံုးႏွင့္ ေသသူေတာင္ ႏွစ္ဦးသံုးဦးခန္႔ ရိွေနသည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္မ်ား ေလ်ာ့ပါးသြား လုိက္သည္မွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။

ဖိုးေသာ္ မေဝခြဲတတ္ေတာ့။ ရန္ကုန္မွာ မၿငိမ္းခ်မ္း၍ ဇာတိၿမိဳ႔ ကေလးမွာ သာ၍ၿငိမ္းခ်မ္းမည္ဟု ထင္ထားေသာ သူ၏ ထင္လံုးမ်ားကား ထင္တလံုးသာ ရိွသည္။ စိတ္ကူးႏွင့္ တလြဲစီသာတည္း။ ရိွရိွသမွ် အားလံုး ေလ်ာ့ပါးကုန္ မွေတာ့ သည္ေလာကသည္ ဘယ္လိုလုပ္၍ ၿငိမ္းခ်မ္းပါ့မည္နည္း။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁၈ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္