ႏို႔ဖိုးသြားေတာလား (၁)

ႏို႔

ဖိုးပ်ဳိ
ေအာင္ဦး (ႏို႔ဖိုး)

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာၾကရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္ေတြ သိန္းခ်ီၿပီး ရွိပါတယ္။ ႏို႔ဖိုးစခန္းဆိုတာ ဒီဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲက တခုပါ။ လူဦးေရ (၁၅, ၀၀၀) ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ (ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္စပ္ က ဒုကၡသည္စခန္းေတြရဲ႕ လူဦးေရ၊ ေနရာေတြကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ သတင္းအခ်က္အလက္ရႏိုင္ပါတယ္။)
ေနာက္ပိုင္း ဒီစခန္း မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ ခိုလႈံခြင့္ေလွ်ာက္ၿပီး အျခားတတိယႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ဖို႔ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ႏိုင္ငံေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြလည္း ရွိေနၾကပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြဟာလည္း ၁၈-ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလမွာ အိမ္ေထာင္ေတြက်၊ သားသမီးေတြရလာၾကေတာ့ ေရွ႕ေရးကိုစဥ္းစားၾကရပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ စခန္း ထဲကို၀င္၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ အေျခခ်ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတာေတြလည္း ရွိလာပါေတာ့တယ္။

အခု ကိုေအာင္ဦးေရးတဲ့ “နို႔ဖိုးပ်ဳိ” ဆိုတဲ့ စာတမ္းကေလးက ရသေျမာက္လို႔ က်ေနာ္သိပ္ႀကိဳက္မိတယ္။ အျခား ျပည္ပကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ၾကံဳခံစားမရႏိုင္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳမ်ဳိး ျဖစ္သလို၊ သူေရးတာက ၀ါဒျဖန္႔စာေတြလို ရဲရဲ ေတာက္ခ်ည္းပဲ မေနပါဘူး။ လူေတြ စုေနၾကတဲ့ေနရာမွာ လူမ်ားေတာ့ ျပႆနာကလည္း ရွိသေပါ့။ ဒါကို သူက ဟာသေလးေႏွာလို႔ ေရးသားတင္ျပထားတယ္။ ဒုကၡကို ဟာသေလးစြက္ၿပီး တင္ျပထားေပမယ့္၊ ရယ္သံမွာေတာင္ ငိုေႂကြး သံေလးေတြ စြက္ဖက္ထင္ဟပ္ေနတာကို ေတြ႔ၾကရပါလိမ့္မယ္။

နည္းနည္းရွည္ေတာ့ ရြက္မြန္မွာ အခန္းခြဲတင္ဆက္ဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။

ရြက္မြန္




ႏို႔ဖိုးပ်ဳိ



ႏို႔ဖိုးအေၾကာင္းေလး ေရးပါအံုးဆိုေတာ့ ဘယ္ကစေရးရင္ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီလိုလည္း စဥ္းစားလိုက္ေရာ စိတ္ထဲ လြမ္းလိုက္တာဗ်ာ။ အမွတ္ရစရာေတြက အမ်ားႀကီးကိုးဗ်။ ႏို႔ဖိုးက သံုးလေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ အခ်ိန္တိုေလး။ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ။

မဲေဆာက္ (မာနယ္ပေလာ) က ေလးငါးဆယ္ႏွစ္မက အခ်ိန္အရွည္ႀကီး။ အခ်ိန္တင္ ရွည္လွ်ားတာလား ဆိုေတာ့ မကျပန္ဘူး။ ေနာက္ခံကားခ်ပ္က ဒီတသက္ ျပန္မသီႏုိင္ေတာ့တဲ့ ေတး၊ ျပန္မဖြဲ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့ စာ၊ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဆု၊ ျပန္မမက္ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အိပ္မက္။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ “က်ေနာ္တို႔မွာ မာနယ္ပေလာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဖူးသေပါ့”။ “တံတားႀကီးေအာက္မွာ ေရေတြ အမ်ားႀကီး စီးခဲ့ဖူးသေပါ့”။

ဆိုေတာ့ကာ အ႐ုပ္ေတြ၊ အသံေတြ၊ အားလံုး၊ အကုန္လံုး ျမင္ကြင္းက်ယ္ႀကီးေပါ့။ ေထြးေထြးႀကီး လံုးေနတဲ့ခ်ည္ငင္လို အာ႐ံုမွာ အေထြေထြ အျပားျပားနဲ႔ အတိတ္ေတြ။ အရိပ္ေတြလို ပူးတခါ ခြာတလွည့္နဲ႔ ထပ္ခ်ပ္ ကပ္လိုက္ေနၾကတုန္းပဲ။ (က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ ဆန္႔လိုက္ရင္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္စာေလာက္ရွည္မယ့္ အဲဒီ ခ်ည္အစကို ဆြဲမထုတ္ရဲဘူး။ ကုိယ့္လက္ ကိုယ္မႏိုင္ေသးဘူး။)။

ထားေတာ့။ အဲဒါေတြ ေနာက္မွပဲ ဆက္ၾကတာေပါ့။ ခုေတာ့ ႏို႔ဖိုးအေၾကာင္းပဲ ေျပာရေအာင္။ ဒီကပဲ စလိုက္မယ္ဗ်ာ။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လတုန္းက ႏို႔ဖိုးမသြားခင္ အမွတ္မဲ့ေကာက္ျခစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာလိုလို ဘာလိုလို စာတိုတစကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။
ဘာတဲ့ ....
လူ .... အေျပးအလႊား
စိတ္ .... ကစင့္ကလ်ားနဲ႔
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေဆာက္တည္ရာရပါ့မလဲ။

တကယ္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက တကယ့္ကို အဲဒီအတိုင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘ၀မွာ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ဳိးအေကြ႔တခုကို ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ေနာက္တႀကိမ္ ခ်ရျပန္ၿပီေပါ့။ (ဒီ့အရင္ အားလံုးလုိုလိုက ႏိုင္ငံေရး ဒီေရအတက္အက်နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ လိုက္ပါခဲ့ရတာကိုး)။ (ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ ေတာခိုမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တုန္းကပါ)

ႏို႔ဖိုးေရ .... ဘယ္လိုလဲ

အိမ္ေျခေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး လူဦးေရေသာင္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ႏို႔ဖိုးစခန္းကိုတည္ထားတာ ၁၉၉၅-၉၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကစတယ္လို႔သိရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း (၈) ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီလို႔ ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ (၈) ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီလို႔ ေျပာၾကေတာ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ထဲက ေနာက္ျပန္ (၈) ႏွစ္ဆုတ္ရင္ စတည္တဲ့ခုႏွစ္ကို ရႏိုင္တာေပါ့။ ကမၻာ့သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ဒုကၡသည္စခန္း တခုတေလ ေလာက္မ်ား သိရရင္ (သိခြင့္လည္းရႏိုင္ပါတယ္။ ၀ဘ္ဆိုက္တခုခုမွာ ရွာေဖြၾကည့္ၾကအံုးစို႔) ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လို႔ ရႏိုင္တာေပါ့။

ရင္နင့္စရာပါပဲ။ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ရွသြားတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ (‘ဒံုး’နဲ႔ ‘တာလေဘာ’ ကလြဲလို႔) ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိႏွင့္ၿပီလဲ။ (ဒီဥပမာက တန္းကနဲသိေအာင္နဲ႔ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေအာင္ အနီးဆံုးအထဲကေန ထုတ္ႏႈတ္သံုးစြဲ လိုက္တာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီ့ထက္မကလည္း က်န္ရွိရင္ က်န္ရွိႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီ့ထက္မကလည္း ေပ်ာက္ရွရင္ ေပ်ာက္ရွကုန္ႏိုင္ပါေသးတယ္) ဒီေလာက္ ရွည္ၾကာတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ ဒီလူသားေတြ၊ ဒီမ်ဳိးဆက္ေတြ ဘယ္လိုမ်ား ရွင္သန္ေနႏိုင္ခဲ့ပါလိမ့္။ သူတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ဘာမ်ားပါလိမ့္။ သူတို႔ရဲ႕အနာဂတ္က ဘာမ်ားပါလိမ့္။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားေနၾကရရွာပါလိမ့္။ သူတို႔တေတြ ဘာဆုမ်ား ပန္ၾကေလေရာ့သလဲ။

“ကေလးေတြ ေတာင္ယာ မခုတ္တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ မိ႐ိုးဖလာ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ဳိးတဲ့အတတ္ကို မတတ္ၾကေတာ့ဘူး”

ဇီမာလမ္းဆံုဆိုတဲ့ကဗ်ာထဲက ယက္ဗ္တူရွင္ကိုရဲ႕ ဘိုးေဘးေတြဟာ ေကာက္ထြက္မေကာင္းတဲ့ႏွစ္ေတြကို သစၥာတရားပဲလို႔ နားလည္သြားခဲ့ၾကသလို သူတို႔တေတြလည္း ....

“အသနားခံ၊ အေစာင့္ေရွာက္ခံဘ၀ကို အသက္ရွင္ေနထုိင္မႈပဲလို႔ အသက္ထက္ဆံုး နားလည္သြားၾကေတာ့မွာလား”

ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား သုေတသီေတြ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတာပါလိမ့္။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာကို ေျမျမႇပ္မိုင္းတလံုးလို႔ ယူဆၿပီးမ်ား ေရွာင္ကြင္းသြားၾက ေလေရာ့သလား။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း ‘သိထားတာ’၊ ‘ေတြ႔ရွိထားတာ’ကို ထိန္ခ်န္ထားတာမ်ဳိး၊ ဥေပကၡာျပဳထားၾကတာမ်ဳိး မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔လို႔ ဘုရားတမိပါရဲ႕ဗ်ာ။

Generation ႀကီးတခုလံုးရဲ႕လားရာကို ဂရဖ္ဆြဲၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုၫႊန္းကိန္း (အေျဖ) ေတြမ်ား ထြက္လာေလမလဲ။ ဒီပံုအတိုင္း ေနာက္ဆယ္ႏွစ္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စသျဖင့္ (ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပ်ာက္ရွသြားကုန္ၾကတဲ့အထိ) ဆက္ထားၾကအံုးမွာလား။ အဲဒီလို ဆက္ထားၾကည့္ရင္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာေလမလဲ။ (ဘာတဲ့ .... ‘ေလ့လာဆဲ’၊ ‘အေျဖရွာဆဲ’ အဲဒီလို ေခါင္းစဥ္ေတြေအာက္မွာ ဖိုင္တြဲ႐ံု တြဲထားဖို႔မ်ားလား)။ (သုေတသနလုပ္ၾကတဲ့နယ္ပယ္ခ်င္း ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ မမွ်ပံုမ်ား ဥပမာေျပာရရင္ ဖင္ဆီမက္၊ မက္ဖလိုကြင္း၊ အာတီဆန္းနိတ္နဲ႔ အာတီမီသာတို႔လို ငွက္ဖ်ားေဆး အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေစ်းကြက္မွာ မွတ္ပံုတင္သြားႏိုင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ဘာတဲ့ .... “ႏွစ္ရွည္၊ စမ္းသပ္၊ စစ္ေဆး၊ အတည္ျပဳ၊ ႏုိင္ခဲ့ပါသျဖင့္” ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ဳိးေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ)

ေျပာရရင္ေတာ့ ကုန္ႏိုင္တယ္၊ ဆံုးႏိုင္တယ္ရယ္လို႔ ဘယ္ရွိႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲ တႏု႔ံႏံု႔ ခံစားေနရတာကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာခ်ရရင္ ....
“ဗမာအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားေတြကို ကိုယ့္အမ်ဳိးကိုယ္ ေသခ်ာ ခ်စ္ၾကေစခ်င္တယ္”
“တျခားတပါးကို မုန္းတာ” နဲ႔ “ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တာ” အဲဒီႏွစ္ခုကို မေရာေထြးၾကေစခ်င္ဘူး။
သူမ်ားကို မုန္းေန႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုခ်စ္မလာႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။

ရင္တခုလံုး ဖြင့္ၿပီးေျပာတဲ့စကားမို႔ အတန္အသင့္ တာသြားလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ထားေတာ့။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီအေၾကာင္းကို ရည္ရြယ္ေျပာလိုရင္းမဟုတ္ေတာ့ ဒီမွာတင္ပဲ တခန္းရပ္လိုက္အံုးစို႔။ ထားေတာ့။ အဲဒါေတြ ေနာက္မွ ဆက္ၾက ေသးတာေပါ့။ အဲဒီဘက္ ေျခဦးလွည့္လိုက္ရင္ မေရာက္ခင္က လြမ္းႏွင့္ရတဲ့ က်ေနာ့္ ႏို႔ဖိုးေလး ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္ကြယ္လို႔ မႈန္၀ါးသြားေရာ့မယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရီးဆံုးအထိ ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။

ႏို႔ဖိုးအေၾကာင္းျပန္ေတြးရင္ အျဖစ္အပ်က္က အေတာ့္ကို အူတူတူႏိုင္ပါတယ္။ သြားဖို႔ရည္ရြယ္ထားၾကတာက တတိယ ႏိုင္ငံတခုခု။ အေမရိကန္၊ ေနာ္ေ၀၊ ဆီြဒင္ စသည္ျဖင့္။ တကယ္သြားရတာက ႏို႔ဖိုး။ ဘယ္လိုပုဂၢဳိလ္ကမ်ား၊ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ ခဲ့တာပါလိမ့္။ (ကိုက္တန္သေလာက္ကိုက္၊ က်န္တန္သေလာက္က်န္တဲ့ ပေရာဂ်က္တခုလို႔ ယူဆရမလားပဲ။) ကဲ .... က်ေနာ္တို႔အဖို႔ ကေတာ့ စမိမွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးတဲ့အထိ လိုက္ၾက႐ံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္က အေျခအေန (၄) ခု တျပိဳင္တည္းျဖစ္ေနတာကို ခုျပန္စဥ္းစားမိၿပီး ျပံဳးမိေသးတယ္။ (၁) အျပင္မွာက သတင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး (တကယ္ေရာ၊ ေကာလဟလပါ) ထြက္ေနတယ္။ ခုတမ်ဳိး၊ ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး၊ ေန႔တမ်ဳိး၊ ညတမ်ဳိး မၾကားခ်င္မွအဆံုး ၾကားေနရတယ္။ (၂) စိတ္ထဲမွာက ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနသလိုလို၊ တခုခုကို ေတြးပူေနသလိုလို၊ ႐ႈပ္ေထြးေနသလိုလို၊ ေသာင္စဥ္ ေရမရ။ (၃) အိမ္ထဲမွာက အိတ္ႀကီးအိတ္ငယ္အသီးသီးနဲ႔ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ဟိုတပံု၊ သည္တပံု။ (၄) အေမရိကား အိပ္မက္ကိုပဲ ဆက္မက္ရမလိုလို၊ ငုတ္တုပ္ထထိုင္ၿပီး ေရေအးေအးတခြက္ပဲ ေသာက္ခ်လိုက္ရမလိုလို။

ကဲ .... အဲဒီအေျခအေန (၄) ခုေအာက္မွာ ေမ်ာပါၿပီး ေယာင္နနလုပ္ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ဆံုးျဖတ္စရာ ဘာရွိသလဲ၊ ကိုုယ့္ဘာသာ ျပင္ဆင္စရာဘာရွိသလဲဆိုၿပီး (ကိုုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ၿငိမ္ေအာင္သတိေပးၿပီး) စဥ္းစားခဲ့ရ၊ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ တဘက္မွာလည္း လုပ္လက္စ၊ တာ၀န္ယူထားတဲ့အလုပ္ေတြကိုလည္း တက္သုတ္႐ိုက္ လႊဲေနရ ျပန္ပါေသးတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ... ေမွ်ာ္