က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ အဖိုးႀကီးမ်ား (မိုးသီးဇြန္)

ေတာ္
လွန္ေရးကာလ အတြင္းမွာ က်ေနာ္ သက္ႀကီးရြယ္အို အဖိုးေတြကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
အထူးသျဖင့္ ဦးေလးဦးေရႊ၊ ဦးမာဃ၊ ဦး၀င္းေမာင္၊ ဦးေအာင္စိန္ (ယမေတ)၊ အဘ ဦးစိန္သီး၊ ဗိုလ္ႀကီးစိုးမင္း၊ အဘ ဦးစိုးထြဋ္တို႔ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။

သူတို႔ အေပၚမွာက်ေနာ္ ဆပ္ရမယ့္ ေက်းဇူးေတြ ရိွေနတယ္။ သူတို႔အတြက္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ေပးနိင္ေသးလို႔ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။ သူတို႔အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။

ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အဖိုးႀကီးကေတာ့ ဦးေရႊျဖစ္တယ္။ ဦးေရႊ ဆိုတာက ဗကသ အမႈေဆာင္တဦး ျဖစ္တဲ့ ကိုသူရိန္ရဲ႕ အေဖပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေပၚဦးတို႔ကို တူလိုသားလို ခ်စ္တဲ့အဖိုးႀကီး။
အထူးသျဖင့္ သူက က်ေနာ္ကုိ အေတာ္သံေယာဇဥ္ ရိွတယ္။ ၁၉၈၈ ခုနစ္ မတ္လ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ဇြန္လ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ အၿပီးမွာ က်ေနာ့္ နာမည္ထြက္ ခဲ့တယ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ အဓိပတိလမ္းမ တရားေဟာ စင္ျမင့္ေပၚမွာ က်ေနာ္ေဟာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းက ေပါက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အေပါက္ေကာင္းေတာ့ ေျပးရတယ္ဗ်ဳိ႕။ တရားပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ကို ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ လမ္းထိပ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပးလာၿပီး မိုးသီးေရ... မင္းဒိုးေတာ့ ... မင္းအိမ္မွာ စသံုးလံုးေတြ ေရာက္ေနၿပီလို႔ အေမာတေကာန႔ဲ လာေျပာသဗ်။
က်ေနာ္လည္း ခ်ာကနည္း လွည့္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ္ကို မေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ့္ ညီအငယ္ဆံုး ကိုစိုးကို ဆြဲသြားေတာ့တာပဲ။
က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္း အိမ္ေတြမွာ တအိမ္ဆင္း တအိမ္တက္လွည့္ေျပး ပုန္းလိုက္တာ ဇြန္လနဲ႔ ဇူလိုင္လ အထိ ဆိုပါစို႔။

ပုန္းေနရာကေန က်ေနာ္က ဗကသ ေၾကညာခ်က္ေတြကို ဆက္ထုတ္ေနတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက ျဖန္႔ခ်ိေပးၾကတယ္။ ဇူလိုင္လထဲ ေရာက္ေတာ့ သူရိန္က က်ေနာ္ပုန္းေနတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲကိုလာၿပီး ဆက္သြယ္တယ္။ သူက သကၤန္းကၽြန္းမွာ ျပန္လာေနဖို႔ ေခၚတာ။

သူအိမ္မွာ ပုန္းဖို႔ဖိတ္ေခၚတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ တိုင္ပင္ႏိုင္ၾကတယ္။

ဒါနဲ႔ သူရိန္အစီအစဥ္နဲ႔ သူတို႔အိမ္မွာ က်ေနာ္ပုန္းေနလိုက္တယ္။
ဒီမွာတင္ သူ႔အေဖႀကီးဦးေရႊနဲ႔ ရင္းႏွီးရေတာ့တယ္။ သူက အရပ္က ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အသားညိဳတယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါ။ သူရိန္လို လူေကာင္ မညွက္ဘူး။ ခင္ဖို႔ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ဦးေလးလို႔ေခၚတယ္။

ကိုသူရိန္အိမ္တို႔မွာ က်ေနာ္ေနတံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္ေတြ ေၾကညာခ်က္ေတြကို တေန႔လံုး လိုက္လံ ျဖန္႔ေ၀ေပးတယ္။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အဖိုးႀကီးက လြယ္အိပ္တလံုးနဲ႔ ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။ ညေနမိုးခ်ဳပ္မွာ ျပန္လာတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔အတြက္ စိတ္ပူေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဇူလိုင္လ ဆိုေတာ့ ေျပာက္က်ားသပိတ္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ အဆက္မျပတ္ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေျပာက္က်ားသပိတ္ တိုက္ပြဲေတြမွာ အကသ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အထူးခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳပါတယ္။ စာေတြ ေ၀ၾကတယ္။ ပိုစတာေတြ ကပ္ၾကတယ္။ ဒီကေလးေတြၾကားထဲမွာ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ လွ်ဳိ႔၀ွက္စာေတြကို လိုက္လံေ၀ေနတာေတာ့ ဦးေရႊပဲ။

သူက နိင္ငံေရးအသိုင္း၀ိုင္းက လူႀကီးေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးတယ္။ ဦးတင္ဦးနဲ႔ က်ေနာ္ကို သြားေတြ႔ခိုင္းၿပီး ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ေရွ႕လုပ္မယ့္ အေထြေထြသပိတ္ႀကီး အစီအစဥ္ေတြကို ဦးတင္ဦးကို သြားေဆြးေႏြးခိုင္းတယ္။ ဦးတင္ဦးရဲ႕ သေဘာထားေတြကို က်ေနာ္တို႔က သိခ်င္ေနတယ္။

သူက ဦးတင္ဦးနဲ႔ သြားေတြၿပီး ေဆြးေႏြးေပးတယ္။
သူျပန္လာေတာ့ မိုးသီးေရ သတင္းေကာင္းကြ။
ဦးတင္ဦးက ေျပာတယ္။ မင္းတို႔လႈပ္ရွားမႈကို ေထာက္ခံတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေရးၾကံဳလာပါက အဆင္သင့္ ရိွေစရပါမယ္လို႔ ေျပာတယ္ကြ။

က်ေနာ္ျဖင့္ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ လႈပ္ရွားမႈက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားခ်ည္းသက္သက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ခုလို လူႀကီးပိုင္းက ပါပါ၀င္မယ္လို႔ စကားက အတိုင္းထက္ အလြန္ပါပဲ။

ဦးေလးဦးေရႊက ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ၈ ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈႀကီး လုပ္ေတာ့မယ့္ အစီအစဥ္ေတြကို စာေပအသိုင္း၀ိုင္းက လူေတြအထိပါ လိုက္လံ ေဆြးေႏြးေပးပါတယ္။ စာေရးဆရာ ေမာင္ကိုယုကိုလည္း သူပဲ ေဆြးေႏြးေပးခဲ့တယ္။

သူ႔အိမ္မွာ ေနတံုးမွာ စား၀တ္ေနေရး ကိစၥေတြကိုလည္း သူကပဲ ေျဖရွင္းေပးတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ အဆင္ေျပေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက လႈပ္ရွားတဲ့သူေတြ အိမ္ေတြကို ျပန္လို႔မရတဲ့ အေျခအေန တစတစမ်ားလာေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ ၅ ေယာက္ ၆ ေယာက္ေလာက္အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါကိုသူက မညိဳမျငင္ ဖြက္ေပးထားခဲ့တယ္။ ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ဇူလိုင္လ တေလွ်ာက္လံုး ဦးေလးဦးေရႊအားကိုးနဲ႔ အဆက္မျပတ္ တိုက္ပြဲဆင္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၈ ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈႀကီးဟာ မ်က္၀ါး၀ါးထင္ထင္ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ၉ ရက္ေန႔ ခ်ီတက္ပြဲမွာ သူရိန္နဲ႔ ကိုသက္ထြန္း အဖမ္းခံရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ခ်ီတက္လာတဲ့ စစ္ေၾကာင္းက ဗဟန္းၾကားေတာရမွာ စစ္တပ္ရဲ႕ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းတာကို ခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထြက္ေျပးရတယ္။
က်ေနာ္သူရိန္တို႔ အိမ္ကိုျပန္လို႔မရ ျဖစ္သြားတယ္။ တၿမိဳ႕လံုးမွာစစ္သားေတြ ပစ္ခတ္ေနတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လိုက္ဖမ္းေနလို႔ က်ေနာ္ ကန္ေတာ္ေလးက ရပ္ကြက္ထဲမွာ တညလံုး လမ္းေတြထဲမွာ ေလွ်ာက္ေျပး ပုန္းေနရတယ္။ တၿမိဳ႕လံုး ညသန္းေကာင္အထိ ေသနတ္သံေတြကို ၾကားေနရတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ပတ္ပ်ံေနတဲ့ေလယာဥ္သံကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။
မနက္က်မွ သူရိန္တို႔အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တယ္။ သူရိန္ေသၿပီဆိုတဲ့ သတင္းက ေရာက္လာတယ္။
သူမိသားစုေတြ ငိုၾကတယ္။ ဦးေလးက ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနတယ္။
အားလံုး စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ဖမ္းထားတဲ့သူေတြကို လႊတ္ေပးမွ သူရိန္မေသမွန္း သိၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၀မ္းသာၾကတယ္။

သူအိ္မ္လည္း က်ေနာ္တို႔ စားစရိတ္၊ ခရီးစရိတ္နဲ႔ စာရြက္စာတမ္းဖိုးေတြကို အိပ္က စိုက္ထုတ္လာရတာမ်ားေတာ့ စီးပြားေရးပါ ထိခိုက္လာတယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့ ဦးေလးက မညိဳျငင္ခဲ့ပါဘူး။

စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတယ္။ ပါတီေတြ တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳတယ္။ က်ေနာ္ လူေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကို တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကို ေနာက္ဆံုး လိုက္ဖမ္းေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဖက္ကို ကူးေျပာင္းခဲ့တယ္။
သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ေတာထဲေရာက္ၿပီး ၄ နစ္ေလာက္မွာ ဦးေလး ဦးေရႊ ကြယ္လြန္သြားတယ္။

သူ႔ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြခဲ့တာကေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ က်ေနာ္က လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဖက္ကို ကူးေျပာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးၿပီ။ သူကိုေတာ့ မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဦးေလးက စကား သိပ္မေျပာရွာပါဘူး။
က်ေနာ္ျပန္ခါနီးမွာ ဦးေလးကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။
သူကေနဦး ဆိုၿပီး အခန္းထဲကို ထ၀င္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရဲ႕ တိုက္ပံုအက်ၤ ီတပတ္ႏြမ္းကို က်ေနာ့္ကို ေပးတယ္။ ေရာ့ .... မင္းနဲ႔ ေတာ့ေတာ္မယ္ကြ။ အစည္းေ၀းေတြ ရိွရင္ ၀တ္ရတာေပါ့လို႔ ေျပာၿပီး သူရဲ႕ တိုက္ပံုအက်ၤ ီတပတ္ႏြမ္းကို က်ေနာ္ကို ေပးတယ္။

က်ေနာ္ တိုက္ပုံကို ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါသူ႔ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔လိုက္ရတာပဲ။
ဦးေလး ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။