တုိးတက္ေခတ္မီွေသာ ကမၻာႀကီးတြင္ ပါ၀င္လိုပါက

ယ
ေန႔မ်က္ေမွာက္ကာလလြင္ တုိင္းႏုိင္ငံ အသီးသီးသည္ သူတို႔တုိင္းျပည္မ်ား ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေစရန္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ ထိုသို႔တုိးတက္လာေစရန္အတြက္ နည္းပညာမ်ားဖလွယ္ျခင္း၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား ပိုမို တိုးတက္လာေစျခင္း၊ ႏွင့္ ေစ်းကြက္သစ္မ်ားရရိွလာျခင္းတို႔သည္ မရိွမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္လာသည္။ ႏုိင္ငံတခုသည္ ဖြ႔ံ ၿဖိဳးတိုးတက္လုိသည္ဆိုပါက အထက္ပါ အခ်က္သံုးခ်က္သည္ ဘယ္လိုမွ လ်စ္လ်ဴရႈ႔၍ မရေပ။

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတိုးတက္မလာသည့္အျပင္ ပိုလို႔မြဲလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ မြဲေနသည္နည္း။ ရုိးရိုးစင္းစင္းကေလးပဲ ျဖစ္သည္။ အထက္မွာ ေျပာထားသည့္အခ်က္သံုးခ်က္ကို ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ မဆုတ္ကိုင္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မပုိင္မႏုိင္ျဖစ္ရသည္ကလည္း တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္ေရး အတြက္ အေပၚယံေၾကာသာလုပ္ေဆာင္ၿပီး မိမိလက္ထဲက အာဏာလြတ္ထြက္မသြားေရးဆိုသည့္ အခ်က္အေပၚ၌သာ အာရံုစူးစိုက္လြန္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

မိမိလက္ထဲက အာဏာလြတ္မသြားေစရန္အတြက္ အတုိက္ခံလုပ္လာသူမ်ားကို ႏိွမ္နင္းရသည္။ ဖမ္းဆီးရသည္။ ေဖ်ာက္ဖ်က္ရသည္။ ထို႔အျပင္ သတ္ျဖတ္ရသည့္ အထိလည္းျဖစ္လာသည္။ လူ႔အခြင့္အေရးကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခ်ဳိးေဖါက္လာရသည္။ ထိုသို႔ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းကို ယေန႔ကမၻာ၏ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အသိုင္းအ၀ုိင္းက လက္မခံေပ။ ထို႔အတြက္ အျပစ္ေပး အေရးယူျခင္းကို ရင္ဆုိင္ရသည္။ အျပစ္ေပးအေရးယူျခင္းကား တျခားမဟုတ္ လူ႔အခြင့္အေရးကို ေျပာင္ေျပာင္တင္း ခ်ဳိးခ်ဳိးေဖါက္ေသာ အာဏာရွင္အစိုးရအား တိုးတက္ေခတ္မီွေသာ ကမၻာႀကီးအတြင္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ခြင့္ ရပ္ဆုိင္းလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္တံုးက စေကာ့လူမ်ဳိးတဦးျဖစ္သည့္ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ေရာ္ဘင္ကြတ္ကလည္း ဤသို႔ ထုတ္ေဖၚ ေျပာၾကားခဲ့ဖူးသည္။ “ဒီလိုလူ႔အခြင့္အေရး ဆက္လက္ခ်ဳိးေဖါက္ေနတဲ့ ျမန္မာအာဏာရွင္လို စစ္အစိုးရမ်ဳိးကို ယဥ္ေက်းတဲ့ ကမၻာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက မႀကိဳဆိုပါ လက္သင့္မခံပါ။ အဲသလိုသာ ဆက္လက္ ခ်ဳိးေဖါက္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တုိးတက္ေခတ္မီွေသာ ကမၻာႀကီးမွာ သူတို႔ကို ပူးေပါင္းပါ၀င္ခြင့္ မေပးသင့္ပါဖူး’။

ဒီစကားဟာ စီးပြါးေရးအရ ပိတ္ဆို႔အေရးယူသင့္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ထက္ အဓိပၸါယ္ပိုက်ယ္ျပန္႔ပါသည္။ ဆိုလုိတာက စီးပါြးေရးအရ အေရးယူပိတ္ဆို႔တာအျပင္ အျခားအျခားေသာ ကိစၥရပ္မ်ား၊ နယ္ပယ္မ်ားမွာပါ အာဏာရွင္တို႔ ပါ၀င္ပတ္သက္မလာႏုိင္ဖို႔ သပိတ္ေမွာက္ျခင္း တမ်ဳိးဟုပင္ဆိုႏုိင္သည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ကာလမ်ားက အေမရိကန္ဦးေဆာင္ၿပီး အီးယူႏုိင္ငံမ်ားက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္မ်ားအား စီးပြါးေရးအရ ပိတ္္ဆို႔အေရးယူ ခဲ့ျခင္းသည္ အတုိင္းအတာတခုအထိ ထိေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း စစ္အာဏာရွင္တို႔ အဖို႔ မ်က္ျဖဴဆုိက္ေလာက္သည့္ အေျခအေနထိမေရာက္ခဲ့။ တရုတ္အစိုးရႏွင့္ အာစီယံအစိုးရမ်ား၏ က်ားကန္ေပးမႈေၾကာင့္ အာဏာရွင္တို႔ အသက္ရႈေခ်ာင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

စက္တင္ဘာလအတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပခဲ့ၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ျပည္သူမ်ားအား ေသြးေခ်ာင္းစီး သတ္ျဖတ္ႏိွမ္နင္းျခင္းကို ကမၻာ႔လူထုႀကီးတရပ္လံုးက မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္လုိက္ၾကရသည္။ မုိက္ရိုင္းရက္စက္မႈ ကန္းကုန္ေသာ စစ္အစိုးရကို သည္ထက္ပို၍အေရးယူရန္ လိုအပ္လာၿပီ ဆိုတာကိုလည္း အားလံုး သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကသည္။ ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ စီးပါြးေရးပိတ္ဆို႔အေရးယူျခင္းကို ေဆာင္ရြက္ရန္ ကမၻာ႔ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ ႏႈတ္မွထုတ္ေဖၚ ေျပာၾကားလာခဲ့သည္။

ျပန္၍ေကာက္ရေသာ္ စစ္အစိုးရအေပၚ ပုိမိုျပင္းထန္သည့္ စီးပြါးေရးပိတ္ဆို႔အေရးယူျခင္း ျပဳလုပ္ရန္လိုအပ္သလုိ ေရာ္ဘင္ကြတ္ေျပာခဲ့သည့္ အတုိင္း ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္တို႔အား တိုးတက္ေခတ္မီွေသာ ကမၻာႀကီးအတြင္း ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ခြင့္မေပးရန္လည္း အထူးလိုအပ္သည္။

ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေခတ္မီွေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတည္ေဆာက္လိုပါက၊ တိုးတက္ေခတ္မီွေသာ ကမၻာႀကီးတြင္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ တန္းတန္းတူတူပါ၀င္လိုပါက စစ္အစိုးရအဖို႔ ေရြးခ်ယ္စရာနည္းလမ္းတခုေတာ့ က်န္ေနပါေသးသည္။ ဤသည္ကေတာ့ အျခားမဟုတ္ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖါက္ေနမႈမ်ားကို ခ်က္ျခင္းရပ္ဆုိင္းကာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာေရးသာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၅ ရက္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္