ကုိတင္ၿငိမ္း သို႔မဟုတ္ အရူးေကာင္း

ဖိုး
ေသာ္ငယ္ငယ္တံုးက အလြန္ခင္တဲ့သူတေယာက္ရိွတယ္။ သူ႔နာမည္က ကိုတင္ၿငိမ္းတဲ့။ ကုိတင္ၿငိမ္းက ဖိုးေသာ္တို႔နဲ႔ တရြာတည္း။ ဖိုးေသာ္တို႔ရြာက ဖုံထူလို႔ျခင္ကုိက္တဲ့ အညာေျမတေနရာက။ သူတုိ႔ရြာက ရြာႀကီးသလား ဆိုေတာ့လည္း ႀကီးတယ္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႔လို႔အမည္တပ္ရေအာင္လည္း အဲသေလာက္မႀကီးျပန္ဖူး။ ရြာသားအမ်ားစုကေတာ့ ယာသမား ေတြပါပဲ။ ၀က္ေတြ၊ ဆိတ္ေတြလည္းေမြးၿပီး မႏၱေလးဖက္ကို သြားေရာင္းေလ့ရိွတယ္။

ကုိတင္ၿငိမ္းက အညာသားပီပီ အသားက ထန္းလ်က္ေရာင္။ မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မာ သဲ့သဲ့ရိွတယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုရင္ ထြက္ၿပီးကတည္းက ယာသမားဘ၀မွာ ရုန္းကန္လာရတာဆိုေတာ့ ခ်ပ္ရပ္တဲ့၀မ္းပ်ဥ္းရိွၿပီး လက္ေမာင္းလက္ဖ်ံ ေတြက ႂကြက္သားအဖုအထစ္ေတြနဲ႔ ခုိင္ခံ့လွတယ္။ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ကိုတင္ၿငိမ္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းက အခုဆို အႏွစ္ဆံုးဆယ္ နီးပါးေလာက္ေတာင္ရိွၿပီ။

ကိုတင္ၿငိမ္းစစ္ထဲ၀င္သြားေတာ့ ဖိုးေသာ္တို႔ငါးတန္း ေျခာက္တန္းေလာက္ပဲရိွဦးမယ္။ သူက ဖိုးေသာ္တို႔ထက္ ခြန္ႏွစ္ ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးတယ္။ စစ္ထဲ၀င္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ေလာက္ရိွေတာ့ ရြာကိုခြင့္နဲ႔အလည္ျပန္လာတယ္။ စိမ္းညိဳ႔တဲ့ စစ္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ကိုတင္ၿငိမ္းဟာ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းလို႔ ဖိုးေသာ္အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အလြန္အားက်ခဲ့တာ ကလား။

ကုိတင္ၿငိမ္း ေျပာျပတဲ့ စစ္အေတြ႔အႀကံဳေတြဟာ ဖိုးေသာ္တို႔လို လူပ်ဳိမေပါက္တတ္ေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ မဟာ စြန္႔စားခန္း ေတြလို႔ ဆိုႏုိင္ပါရဲ့။ ႀကီးလာရင္ ငါလည္း ကိုတင္ၿငိမ္းလို စစ္ထဲ၀င္မယ္ ဆိုၿပီးစိတ္ထဲမွာ ေတးထားတယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ မေျပာရဲဖူး။ စစ္ထဲ၀င္မွာကို အေမကဘယ္ေတာ့မွ မေထာက္ခံလို႔။ ဒါ့အျပင္ ကိုတင္ၿငိမ္းနဲ႔ စကား ေျပာၿပီး ျပန္လာတုိင္း အေမက ဖိုးေသာ္ကို ေျပာေလ့ရိွတာကေတာ့၊ “ဟဲ့ ...... တင္ၿငိမ္းေျပာတာေတြ အဟုတ္မွတ္ မေနနဲ႔ေနာ္။ သူက ေက်ာက္ရူး ရယ္။ ထင္တုိင္းေျပာေနတာ။” အေမက ကိုတင္ၿငိမ္းဆို သိပ္ႏိွမ္တာပဲဟု ဖိုးေသာ္စိတ္ မွာ ျဖစ္မိတယ္။

ကုိတင္ၿငိမ္းကလည္း ေျမွာက္ေပးတယ္။ “ညီေလး ...... အကို႔လို စစ္ထဲကိုရဲေဘာ္အေနနဲ႔ေတာ့ မ၀င္နဲ႔။ ဆယ္တန္း ေအာင္ ေအာင္ေျဖၿပီး ေမၿမိဳ႔မွာ စစ္တကၠသိုလ္သြားတက္”။ ဟုတ္လုိက္ေလ ကိုတင္ၿငိမ္းရယ္။ ရြာမွာဆက္ေနရင္ အလြန္ ဆံုးျဖစ္ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေမ့ပြဲရံု ပိစိကေလးအတြက္ ပဲ၊ ႏွမ္း၊ ၾကက္သြန္ေကာက္တဲ့ ေတာပြဲစားပဲ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ ”

သိုေပတဲ့ ဖိုးေသာ္ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေလာက္မွာ ကိုတင္ၿငိမ္းရြာကို ေနာက္တေခါက္ အလည္ျပန္လာေတာ့ အရင္ ကနဲ႔ မတူ သည္လူနည္းနည္းေတာ့ ေျပာင္းသြားသလိုပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ဖိုးေသာ္တို႔ေမးလြန္းလွတဲ့ တုိက္ပြဲေၾကာင္း၊ စြန္႔စားခန္း အစရိွတာေတြကို မေျပာေတာ့ဖူး။ သူေျပာေျပာေနတာကေတာ့ “ကြာ .... ညီေလးရာ၊ စစ္ထဲမွာလည္း မေပ်ာ္ေတာ့ပါဖူး။ တပ္ကထြက္ၿပီး ရြာမွာတခုခု ျပန္လုပ္စားရင္ ေကာင္းမလားလို႔ အကိုစဥ္းစားေနတာ”။ သူ႔အတြက္ ၾကားထဲက ဖိုးေသာ္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိတယ္။ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ လူစြန္႔စား စစ္သားဘ၀ကို ကိုတင္ၿငိမ္း တေယာက္ ဘာေၾကာင့္မ်ား စြန္႔လႊတ္ ခ်င္သလဲေပါ့ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔စစ္ထဲမွာ မေပ်ာ္သလဲဆိုတာ ဖိုးေသာ္က သိခ်င္လို႔ ကိုတင္ၿငိမ္းကို ထပ္ထပ္ေမးတယ္။ “မသိပါဖူးညီေလးရာ။ သည္လိုပါပဲ.... ဘယ္လိုႀကီးမွန္းေတာ့မသိပါဖူး။ ေရွ႔တန္းေရာက္ လည္းမေပ်ာ္ ေနာက္တန္းမွာ ေနလည္း စိတ္ညစ္”။ အဲတာကိုၾကားေတာ့ အေမ့ဂြင္ထဲကို ဖိုးေသာ္ကားကနဲ တန္းေရာက္သြားတယ္။ “ငါေျပာတယ္မို႔လား၊ တင္ၿငိမ္းကေက်ာက္ရူးပါဆို။ ေတာ္ေနစာကေလးေက်ာ္၊ ေတာ္ေနဆီထမင္း ဆိုတဲ့ဟာမ်ဳိး”။ ဖိုးေသာ္လည္း ကိုတင္ၿငိမ္း ဖက္က ေရွ႔ေနမလုိက္ သာေတာ့ဖူး။

ဆယ္တန္းတက္ ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက ဖိုးေသာ္ကို မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားထားတယ္။ အမွန္ကေတာ့ အေမ့ေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အစီအစဥ္ပါ။ ဖိုးေသာ္ကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေအာင္ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာတို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔။ ဖိုးေသာ္ကလည္း ကိုယ့္တြက္ကိန္းနဲ႔ကို ဆယ္တန္းေအာင္တာနဲ႔ အေမမ သိေအာင္ ဗိုလ္သင္တန္း ေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးကို ရင္ထဲမွာ အသာေလးေမွး ထားလုိက္တယ္။

ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလားေတာ့မသိ၊ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္းနဲ႔ အေပ်ာ္လြန္လုိက္တာ ဆယ္တန္းကို သံုးႏွစ္ဆက္ေျဖမွ ေအာင္ေတာ့တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ ေသာ္ျငားလည္း အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဗိုလ္သင္တန္း ေျဖမဲ့ ဖိုးေသာ္ရဲ့တုိက္အိမ္ႀကီး ေလထဲမွာပဲၿပိဳၾကသြားပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဖိုးေသာ္ရဲ့ စစ္ဗုိလ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးေတြတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွးမိွန္သြားၿပီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ပိုလို႔ေတာင္ခံုမင္လာပါတယ္။ မ်က္ေစ့လည္း ပိုက်ယ္လာတယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ စစ္ဗိုလ္မျဖစ္လည္း ဘ၀မွာ ဂုဏ္မငယ္ပဲ တန္းတန္းတူတူ လုပ္စရာေတြ ရိွတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားတာ ကလည္း တေၾကာင္းေပါ့ေလ။ ကိုတင္ၿငိမ္းအေၾကာင္းေတာင္ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

တကၠသိုလ္တက္ေနရင္း တႏွစ္ေတာ့ အလည္မျပန္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ရြာကိုဖုိးေသာ္တေယာက္ ျပန္လာတယ္။ ရြာမွာ က်န္ေနရစ္တဲ့ ငယ္သူခ်င္းမ်ားဆီကို အိမ္ေပါက္ေစ့ေရွာက္လည္ရင္းနဲ႔ ၿဗံဳးဆို ရြာထဲမွာ ကိုတင္ၿငိမ္းနဲ႔ပက္ပင္းဆံုပါေရာ။ ႏွစ္ေယာက္သား၀မ္းသာအယ္လဲ ဖက္ရမ္းႏုတ္ဆက္ၾကတာေပါ့ေလ။ ဖိုးေသာ္ထင္တာက ကိုတင္ၿငိမ္းခြင့္နဲ႔ ျပန္လာတာလို႔ ထင္ေနတာ။

ကိုတင္ၿငိမ္းက ဖိုးေသာ္ကိုၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ေျပာတယ္။ “ညီေလး.... အကိုတပ္က ထြက္လုိက္ၿပီ။ အခု၀က္ေမြးေနတယ္၊ အားတဲ့ အခ်ိန္လည္း သူမ်ားယာလုပ္ ေခၚရင္လုိက္ေပ့ါ”။ ဖိုးေသာ္ရင္မခုန္ေတာ့ပါ။ စစ္သားႀကီး ဘ၀က ထြက္လိုက္လို႔ သူ႔ အတြက္ ၾကားကေန ႏွေျမာတသတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးလည္း အခုဖိုးေသာ္မွာ မရိွေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဖိုးေသာ္ သိခ်င္တာေလး ေတြကေတာ့ တန္းစီလို႔ေပၚလာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တပ္ကထြက္လဲ။ ေနာက္ၿပီး အထြက္ရခက္တဲ့ စစ္တပ္ထဲက ဘယ္လိုမ်ား ကိုတင္ၿငိမ္း ထြက္လာသလဲေပါ့ေလ။

ေနာက္ရက္ေတြ ကိုတင္ၿငိမ္းနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႔ေတာ့မွ အႀကိဳးအေၾကာင္းအကုန္လံုးကို သိရေတာ့တယ္။ ကို တင္ၿငိမ္းကသည္လို ရွင္းျပတယ္။ “ဒို႔ ေတာသားေတြကေတာ့ကြာ..... ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဒံုရင္းဒံုရင္းပါပဲ။ အျမဲဗုိလ္က်ခံေနရတာကို ငါအခံရအခက္ဆံုး။ စစ္တပ္ဆုိတာ တရစ္ကေန တပ္ရင္းမွဴးအထိ ေၾကာက္ေနရတာ ညီ ေလးေရ။ ေရာက္ေလရာမွာလည္း လူေတြကို ႏိွပ္စက္ရေတာ့ ငါစိတ္မသန္႔ေတာ့ဖူး။ မေပ်ာ္ေတာ့ဖူးကြာ”။ ဒါက ကိုတင္ၿငိမ္းရဲ့ ခံစားခ်က္။

“ကိုတင္ၿငိမ္း.....တပ္ထဲက ဘယ္လိုေရွာေရွာရႈရႈ ထြက္လာတယ္ ဆိုတာလည္းေျပာစမ္းပါဦး”။ ကိုတင္ၿငိမ္းမ်က္ႏွာႀကီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္လာၿပီး “ညီေလး.... မင့္မို႔လို႔ေျပာမယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာ့ သြားမေျပာနဲ႔။ ငါ့အေမတို႔နဲ႔ တေဆြလံုး တမ်ဳိးလံုးကိုေတာင္ ကေန႔အထိငါ ဖြင့္မေျပာဖူး”။

ကုိတင္ၿငိမ္း တပ္ထဲက ထြက္ခ်င္ေနတာကို ရိပ္မိေနတဲ့ စီနီယာဗိုလ္ႀကီး တေယာက္ရိွသတဲ့။ သည္ဗိုလ္ႀကီးက သူ လည္း တပ္ထဲကထြက္ခ်င္ေနတာ အသက္က စေကာစက ျဖစ္ေနေတာ့ ထြက္လုိက္ရင္ တမိသားစုလံုး ငတ္မွာစိုးလို႔ မထြက္ရဲဘဲ ပင္စင္ယူမဲ့ေန႔ကို ေစာင့္ေနရသူ။ ကိုတင္ၿငိမ္းက အဲသည့္ဗိုလ္ႀကီးကို ဖြင့္ေျပာတယ္။ အရက္ကိုမူးေအာင္ ေသာက္ၿပီး ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ေဖါက္လုိက္မယ္၊ အားလံုးကိုလည္း မေအနဲ႔ ႏွမနဲ႔ေကာ္ဆဲ လုိက္ရင္ ေထာင္က်လည္း ခဏေပါ့။ တပ္ကထြက္ရရင္ ၿပီးစတမ္း။ သူ႔ဗိုလ္ႀကီးကို အဲသလိုတုိင္ပင္လိုက္တယ္။

ဗိုလ္ႀကီးကအေတြ႔အၾကံဳရိွတဲ့သူဆိုေတာ့ “တင္ၿငိမ္း.... မင္းအဲလို လုပ္လို႔မရဖူး။ မင္းအဲလို လုပ္တာကို အရပ္ေထာင္မခ်ဘဲ စစ္ေထာင္ခ်လုိက္ရင္ ျပႆနာရိွတယ္။ မင္းသိတဲ့ အတုိင္းပဲ စစ္ေထာင္က ျပန္လြတ္ရင္ စစ္ထဲမွာျပန္အမႈထမ္းရတယ္။ မင္းတပ္က ထြက္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဖူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား စစ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳရိွၿပီး အရြယ္ေကာင္းေသးတဲ့ သူေတြကို တပ္ထဲကလြယ္လြယ္ေပးမထြက္ဖူးကြ။ သည္ကိစၥက အၾကမ္းနည္းသံုးလို႔မျဖစ္ဖူး။ ”

အဲေတာ့ သည္လိုလုပ္ဆိုၿပီး ဗိုလ္ႀကီးက အဆင့္လုိက္အႀကံေပးတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးက ဘာသာေရးသမား ပုတီးသမား ဆိုၿပီး နာမည္ရိွတယ္။ အမဲသားလည္း မစားဖူးတဲ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဘာေၾကာင့္ အမဲသားမစားထုိက္ဖူး ဆိုတာ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ေဟာလြန္းလို႔ ဘယ္သူမွ သူ႔အနား ၾကာၾကာမေနခ်င္ဖူး။ စစ္သားဆိုတာ အကုန္စားတဲ့ အမ်ဳိးမို႔လား။ သို႔ေသာ္ အျပင္မွာ မယားငယ္ ယူထားတယ္ ဆိုတာကလည္း တပ္ထဲမွာ ေျပာေနၾကတာပဲ။ ထားပါေတာ့ေလ။

“မင္းသည္လိုလုပ္ တပ္ရင္းမႉးနဲ႔ရင္ဆုိင္ေတြ႔တုိင္း ငိုလုိက္ရယ္လုိက္လုပ္၊ စကားေတြကို ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေလွ်ာက္ေျပာ။ သူကေမးရင္ အမဲသားမစားရလို႔ အမဲသားစားပါရေစဆိုၿပီး သူ႔ဆီမွာေတာင္း”။ ဒါနဲ႔ ကိုတင္ၿငိမ္းလည္း တပ္ရင္းမွဴးနဲ႔ေတြ႔တိုင္း သူ႔ဗိုလ္ႀကီး သင္ေပးထားသလိုလုပ္တယ္။ သံုးခါက ေလးငါးခါျဖစ္လာေတာ့ အဲသည့္ဗုိလ္ႀကီးက ကိုတင္ၿငိမ္းကို ေဆးစစ္ဖို႔လိုေၾကာင္း တပ္ရင္းမွဴးကို ၾကပ္တာေပါ့။ တျခားအရာရိွေတြကလည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ၀င္ ေထာက္ခံၾကသတဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုိင္း ...တင္ၿငိမ္း မင္းရန္ကုန္သြား ေဆးစစ္ရမယ္ ဆိုၿပီးျဖစ္လာတယ္။

အဲသည့္မွာ ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့ အဆင့္ကိုေရာက္လာၿပီ။ ဗိုလ္ႀကီးလုပ္သူက ကိုတင္ၿငိမ္းကို ရန္ကုန္မသြားခင္မွာ သူၾကားဖူး ထားသေလာက္ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ အေသးစိတ္ ထပ္သင္တန္း ေပးလုိက္ေသးတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ဆရာ၀န္ က သည္လို ေမးရင္ ဟိုလိုေျဖ၊ ဟိုလိုေမးရင္ သည္လိုေျဖ။ မ်က္ေစ့ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးရင္လည္း ဘယ္လိုတလြဲေတြ ေျဖရမယ္ ဆိုတာ ေတြကို လက္ခ်ာေပးတာေပါ့။

ေနာက္ဆံုးအဆင့္က အေရအႀကီးဆံုးလို႔ ပင့္သက္ခ်ရင္း ကိုတင္ၿငိမ္းက ဖိုးေသာ္ကိုေျပာျပေနတယ္။ အဲတာက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ “ငါ့ကို ဗိုလ္ႀကီးက သင္ေပးလုိက္တဲ့ အထဲမွာ ေနာက္ဆံုးရဲ့ေနာက္ဆံုး တခ်က္က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ ညီေလး။ လူေတြ႔ေမးျမန္း စစ္ေဆးတာေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ရူးေၾကာင္းယုတၱိရိွပေစ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္ခ်က္မွာ ရဲေဘာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မေအာင္ျမင္လို႔ စစ္ထဲကမထြက္ရဘဲ အိပ္ရာလိပ္ၿပီး မိခင္တပ္ရင္းကို ေခါင္းငုိက္စုိက္နဲ႔ ျပန္ရတာ မ်ားတယ္”။ ေျပာရင္းကေန မီးေသေနတဲ့ ဖက္ၾကမ္းလိပ္ကို မီးျပန္ညိႇလုိက္ေသးတယ္။

ဖုိးေသာ္က စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ “ဘာလဲဗ်၊ ဒါျဖင့္လည္း ေျပာေလဗ်ာ”။ ကိုတင္ၿငိမ္းက ဖိုးေသာ္နဲ႔ေခါင္းျခင္း ထိလုမ တတ္ ဆုိင္လုိက္ၿပီး ေလသံကိုႏိွမ့္ကာ “သည္လိုကြ.... ဗိုလ္ႀကီးကမွာလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာ မင္းတို႔သတိ မထားမိတဲ့ အခ်က္ကိုေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ သတၱဳျပားေတြ ခင္းထားတဲ့ အခန္းတခုထဲကို ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာနဲ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခုိင္းလိမ့္မယ္။ အဲသည့္ၾကမ္းျပင္က လွ်ပ္စစ္လႊတ္ထားတာ။ မရူးတဲ့သူေတြဆို ဓာတ္လုိက္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ထခုန္ယူရတယ္။ လွ်ပ္စစ္က ေသေလာက္ေအာင္ လႊတ္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ဖူး။ သို႔ေပတဲ့ ထခုန္ေတာ့ အလိမ္ေပၚတာ ေပါ့ကြာ။ တကယ္ရူးေနတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကေတာ့ အခန္းဟုိဖက္ေရာက္တဲ့ အထိ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။ အဲေလာက္ ဓာတ္လုိက္တာေတာ့ အရူးေတြအေနနဲ႔ ထခုန္တာေတြ ေျပးတာေတြမလုပ္ဖူး။”

အဲတာကို ႀကိဳသိထားလုိက္တဲ့ ကိုတင္ၿငိမ္းတေယာက္ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ အရူးလက္မွတ္ရၿပီး တပ္ကေန ေရွာေရွာရႈရႈ ထြက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဖိုးေသာ္က မေနႏုိင္ေတာ့ပဲ “ကိုတင္ၿငိမ္းရဲ႕.... ဓာတ္လုိက္ေနတဲ့ ၾကမ္းျပင္ ႀကီးမွာ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္ ဟိုဖက္ထိပ္ဒီဖက္ထိပ္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သလဲ။” “ ငါလား ...သည္လိုပဲ ေလ်ာက္လုိက္တာပဲ၊ နည္းနည္း ေတာ့ စစ္စစ္ စစ္စစ္နဲ႔ ျဖစ္တာေပါ့။ ေခါင္းေလးကိုခါ၊ မ်က္လံုးေတြကို ကလယ္ကလယ္ လုပ္ၿပီးဆံုးေအာင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေလွ်ာက္ရတာေပါ့ ညီေလးရာ။ ငါ့ဗိုလ္ႀကီး မွာထားသလိုေပါ့ကြာ။”

ခ်က္ျခင္းဆိုသလို အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ဟဲ့ .... တင္ၿငိမ္းကေက်ာက္ရူး” ဆိုတာကို ျပန္သတိရမိတယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ ဗိုလ္ႀကီး မွာသလို ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရ ေတာ့လည္း လုပ္ရမွာေပါ့ေလ။ ဘယ္သင္းက ဘာလဲဆိုတာေတာ့ ဖိုးေသာ္ မသိဖူး။ ဖိုးေသာ္အတြက္ေတာ့ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ ငယ္ကတည္းက သူခင္တဲ့ ကိုတင္ၿငိမ္းဟာ ရူးေနတယ္ ဆိုရင္ ေတာင္ အရူးေကာင္း။ သူတပါး မ်က္ေရက်မွ ခ်မ္းသာေကာင္းစားတဲ့ လူေတြကို အလုပ္ေႂကြးမျပဳေတာ့ဘဲ စြန္႔ခြာလာခဲ့လို႔။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၆ ရက္ ႏုိ၀င္ဘာလ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။