Honk for Peace! (အက္ေဆး)

ဤ
လမ္းကေလးမွ အလုပ္သြားရသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွသည္။ လမ္းေဘးတဘက္တခ်က္၌ စီတန္းေနသည့္ သစ္ပင္ ကေလးမ်ားသည္ ေဆာင္း၌ ႐ိုးတံအၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ မိႈင္းမိႈင္းႀကီး ကိုင္းေနတတ္ၾကေသာ္ျငား ေႏြဦး၌မူ တေသြး တေမြးျဖင့္ စိမ္းစိမ္းစိုေန တတ္ၾကသည္။ ေႏြေႏွာင္း၍ ေဆာင္းဦးေပါက္တြင္မေတာ့ အရြက္ကေလးမ်ား၀ါက်င္၍ ေႂကြက်ေျမခ ေနၾက ပံုမွာလည္း ကြန္ျပဴတာ ဖန္သားျပင္၌ သံုးေလ့ရွိတတ္သည့္ နမူနာပံုေလးမ်ားထဲမွ Autumn ဟု ေခၚသည့္ ကားခ်ပ္ကေလး ႏွင့္ပင္ တူေခ်ေသးေတာ့သည္။

ထိုမွ နည္းနည္းလြန္ေသာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားၾကမည့္ကားမ်ားအား တစီးႏွင့္တစီး ထိပ္တိုက္ မေတြ႔ၾကေစရန္အတြက္ အလွည့္က်စနစ္ျဖင့္ လမ္းၫႊန္ေပးေနသည့္ မီးပြိဳင့္ကေလးမ်ားရွိရာ လမ္းဆံုလမ္းခြေလးတခုသို႔ ေရာက္သြား ေပလိမ့္မည္။ ဤလမ္းဆံုလမ္းခြေလး၌ သတင္းစာေရာင္းသူမ်ားမရွိ၊ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေ၀ငွေနသူမ်ားမရွိ၊ မုန္႔ပဲသြားရည္စာ ေရာင္းသူ မ်ားမရွိ။ ယာဥ္ထိန္းရဲမ်ားမရွိ။ လာရာလည္းမတူၾကသလို လားရာလည္းမတူၾကသည့္ ကားတိုင္း ကားတိုင္း ကိုယ့္အသိႏွင့္ကိုယ္၊ ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ကိုယ္ ကုိယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္၍သြားၾကသည္ပင္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ ေကြ႔ရန္ ျမားအစိမ္းေလးျမင္ရသည္အထိ ေစာင့္ရေလ့ရွိတတ္သျဖင့္ ဤလမ္းဆံုကေလးသို႔ေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ အလိုလိုအရွိန္ေလ်ာ့မိလ်က္သား ျဖစ္ေနေလ့ရွိတတ္သည္။ မီးပြိဳင့္တခု၏ ပ်မ္းမွ်အခ်ိန္သည္ မည္မ်ၾကာတတ္သည္ ဆိုသည္ကို တခါမွ် မစဥ္းစားဘူးေသာ္ျငား ရွိလွမိနစ္ပိုင္းမ်အခ်ိန္တိုတိုေလးအတြင္း၌ မရည္ရြယ္ပါဘဲလ်က္ လုပ္မိသည့္ အလုပ္မ်ားသည္ မနည္းလွ။ ယေန႔လုပ္ရန္ရွိသည့္ ကိစၥမ်ားကို စဥ္းစားမည္။ တဦးဦးကို ဖုန္းဆက္လွ်င္ ဆက္မည္။ ေဘးဘီ ႏွင့္ ေရွ႔ေနာက္ရွိ ကားမ်ားကိုၾကည့္မည္။

ထိုေန႔ကလည္း အျခားေသာ ေန႔မ်ားနည္းတူ လမ္းဆံုကေလး၌ ျမားအစိမ္းေလးကို ရပ္ေစာင့္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တီတီ ... ပြမ္ပြမ္ ... တီတီ စသျဖင့္ ကားဟြန္းသံမ်ား ဟိုမွသည္မွ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားသည္။ သည္မွာက မည္သူမွ် ကားဟြန္းတီးေလ့မရွိ၊ မီးႀကီးထြန္းေလ့မရွိ။ ကားဟြန္းတီးၿပီဆိုလွ်င္ မိမိေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားသူတဦးဦး ေသာ္လည္းေကာင္း တခုခုမွားေန၍၊ တခုခုျဖစ္ေန၍ ဟြန္းတီး၍ သတိေပးျခင္း (မွန္တံခါးဖြင့္၍ ေအာ္ဆဲေလ့မရွိ) ဟု နားလည္ထားၾကသည္။

႐ုတ္တရက္ဟြန္းသံမ်ားၾကားလိုက္ရသျဖင့္ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားေသာ္ျငား ကုိယ္ဘာမ်ားမွားသလဲဟု မဆိုင္းမတြ စစ္ေဆး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အားလံုးအိုေက။ ဒါဆို အျခားသူတဦးဦးပဲျဖစ္မွာပါဟု ေတြး၍ ဘယ္သူမ်ားျဖစ္ေလမည္ နည္းဟု ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အားလံုးအိုေက။ သို႔ေသာ္ ဟြန္းသံမ်ားကိုကား ကားတိုင္းလိုလိုဆီမွ အဆက္မျပတ္ ၾကားေန ရသည္။ ဘုမသိဘမသိ ႏွင့္ ထြက္သာလာခဲ့ရသည္ ဘာေၾကာင့္မွန္း တိတိက်က်မသိလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ထဲ၌ ဘ၀င္မက်လွ။

ၿပီးခဲ့သည့္တပါတ္လံုးလံုး ဘ၀င္မက်ျဖစ္ေနခဲ့သည့္ျပႆနာ၏အေျဖကို ေနာက္တပါတ္က်ကာမွ တိတိက်က် သိလိုက္ရသည္။ လမ္းဆံုကေလးသို႔ မေရာက္မီကတည္းက ဟြန္းသံမ်ားကို ႀကိဳတင္ၾကားေနရသျဖင့္ အရွိန္ေလ်ာ့၍ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္ခြင့္ရသြားသည္။ သည္ေတာ့မွ မီးပြိဳင့္ပလက္ေဖာင္းေပၚ၌ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုင္၍ ရပ္ေနၾကသည့္ လူအုပ္တအုပ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဆုိင္းဘုတ္မ်ား ၌ Honk for Peace ဟူသည့္စာတန္းမ်ားေရး၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေကၤတ အမွတ္တံဆိပ္ ၀ိုင္း၀ုိင္းႀကီးမ်ားကို အႀကီးႀကီးဆြဲထားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ေၾသာ္ ... ဒါ့ေၾကာင့္ကိုးဟု သေဘာေပါက္သြားေသာ္ျငား ထိုေန႔ကမူ ကားဟြန္းကိုကား မတီးျဖစ္ခဲ့။

ေနာက္တပါတ္က်လွ်င္ေတာ့ ဟြန္းတီးျဖစ္ေအာင္တီးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္၍ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထားသူမ်ားရွိရာဘက္သို႔ နီးသည္ ထက္ နီးေစရန္ ယာဥ္ေၾကာေျပာင္းမည္ဟု အခ်က္ျပလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေဘး၌ ရဲကားတစီး ကပ္ပါလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္မိသျဖင့္ က်ေနာ့္ဆႏၵကို ခ်က္ခ်င္း ႐ုတ္သိမ္း၍ အခ်က္ျပမီးကေလးကို အသာေလးျပန္ပိတ္ထားလိုက္ရသည္။ သို႔ႏွင့္ လမ္းဆံုကေလးသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ကုိင္ထားသူမ်ားကို ျမင္ေနရေသာ္ျငား ေဘး၌ ရဲကားရွိေနသျဖင့္ ဟြန္းကိုမူ မတီးရဲေသး။ (ရဲေတြ႔လွ်င္ေၾကာက္တတ္သည့္ စိတ္က အဲသည္ အခိုက္အတန္႔ကေလးအထိ ႀကီးစိုးေနျခင္းကို စက္ဆုပ္မိသည္)။

ကားထဲမွ ရဲသည္ သူ႔ကို ၾကည့္ေန (ဘုၾကည့္ ၾကည့္ေနမိမည္ထင္သည္) သည့္ က်ေနာ့္ကို တခ်က္ေစာင္းၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ေဘးရွိ အျခားကားမ်ားကို ေလQာက္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္းဘုတ္ကုိင္ထားသူမ်ားဘက္ကို လွမ္း ၾကည့္သည္။ သည္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို ေတြ႔သြားေတာ့မည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ေတြ႔လည္း ေတြ႔သြား ပံုရသည္။ ရဲကားမွ ျပာနီ၀ါ မီးမ်ား မိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ လင္းလာသည္။ (ဤမီးမ်ားလင္းလာလွ်င္ ယာဥ္စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္သည့္ ကားတစီးစီး၊ လူတဦးဦးကို ဖမ္းဆီးေတာ့မည္မွန္း အားလံုးနားလည္ထားၾကသည္) သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က ဤလမ္းဆံုကေလး၌ ယာဥ္စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ပံုရသည့္ ယာဥ္တစီးမွ် မေတြ႔မိ။ လူတဦးမွ် မေတြ႔မိ။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အားလံုးလိုလိုက ဘာမ်ား ဆက္ျဖစ္ေလမည္နည္းဟူသည့္ အေမးမ်က္လံုး မ်ားျဖင့္ အေျခအေနကို မွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနမိ ၾကမည္ ထင္သည္။

ေမွ်ာ္လင့္မထားမိသည္တို႔လည္း ျဖစ္လာေလ့ရွိတတ္သည္ဟူသည့္ မထင္၀ံ့၀ံ့ကိစၥမ်ားထဲ၌ ဤအျဖစ္အပ်က္ကေလးကိုပါ ထည့္သြင္း၍ ရႏိုင္ေကာင္း၏ဟု ထင္မိသည္။ အျခားမဟုတ္။ ကားထဲမွရဲသည္ ဆိုင္းဘုတ္ကိုဖတ္၍ ကားဟြန္းကို အက်ယ္ႀကီး တီးလိုက္ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တေအာင့္မ် မင္သက္သြားမိၾကေသာ္ျငား မီးစိမ္းလွ်င္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားရန္ တာစူေနၾကသည့္ ေလးဘက္ေလးတန္မွ ကားမ်ားအားလံုးကလည္း မဆိုင္းမတြပင္ သူတို႔၏ကားဟြန္းမ်ားကိုပါ လိုက္၍တီးလိုက္ၾကပါသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထားၾကသူမ်ား ကလည္း ဆုိင္းဘုတ္မ်ားကို ပို၍ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္ ေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္ၾကပါသည္။

က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ သတိျပဳမိသည့္အခ်ိန္၌ အားရပါးရ ဟြန္းတီးေနမိသျဖင့္ ကားေကြ႔ရန္ အစိမ္းေရာင္ျမားကေလး ေပၚလာ ျခင္းကိုပင္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ အကယ္၍ ထိုေန႔က မီးပိြဳင့္ကေလးသည္ ပံုမွန္ထက္ ႏွစ္ဆတိုး၍ မီးနီခ်ိန္ ၾကာျမင့္ခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္ဘုၾကည့္ၾကည့္ခဲ့မိသည့္ ရဲႀကီးက သူ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ျဖင့္ လုပ္ခဲ့၍ပင္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ (ရဲကားမ်ားထဲ၌ မီးပြိဳင့္မ်ားကို လုိအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို ထိန္းခ်ဳပ္ၫႊန္ၾကားႏုိင္သည့္ ကိရိယာမ်ား ထပ္ဆင္ထားၾကပါသည္။)

ထိုေန႔က အလုပ္သာလုပ္ေနရေသာ္လည္း အလုပ္ထဲ၌ စိတ္မကပ္။ ဆယ့္ေလးငါးမိနစ္ခန္႔ရတတ္သည့္ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္ ကေလး၌ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းကို ျပန္၍ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနမိသည္။ လမ္းဆံုကေလးရွိ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထားသူမ်ား ေျပာ လိုသည္မွာ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဟြန္းတီးၾကပါ”။ ကားမ်ားျဖစ္ေန၍ ဟြန္းတီးၾကပါဟု ေျပာျခင္းျဖစ္ေသာ္ျငား အကယ္၍ လူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကမည္ ဆိုပါက “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လက္ခုပ္တီးၾကပါ”ဟု ေျပာလိုျခင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။

ဤလမ္းဆံု ကေလး၌ ရွိေနၾကသည့္ ကားမ်ားမွာ အေရာင္အေသြးလည္း စံုလင္လွသလို အမ်ဳိးအစားလည္း စံုလင္လွသည္။ ႏုိင္ငံစံုမွ ဒီဇိုင္းစံုျဖင့္ ထုတ္လုပ္ထားသည့္ကားမ်ားျဖစ္ၾကသလို၊ ကားေမာင္းသူမ်ားမွာလည္း ကားမ်ားနည္းတူ ႏိုင္ငံစံုမွ လူမ်ဳိးစံုႏွင့္ အသားအေရာင္မ်ဳိးစံုျဖစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရေပသည္။

ဤကားမ်ား၊ ဤလူမ်ားသည္ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထားၾကသူမ်ားနည္းတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားၾကေၾကာင္း ဟြန္းတီး၍၊ လက္ခုပ္တီး၍ ေဖာ္ျပၾကလွ်င္ ေစာေစာက ကားဟြန္းကို အက်ယ္ႀကီးတီးခဲ့သည့္ ရဲႀကီး၊ မီးပြိဳင့္ကို သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ႏွစ္ဆမွ် ၾကာေစခဲ့သည့္ရဲႀကီးသည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားသည့္ ရဲႀကီးျဖစ္မည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။

ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထားၾကသူမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာလည္း စိတ္၀င္စားဘြယ္ေကာင္းလွသည္။ အဖိုးမ်ားက ေျမးမ်ားကို လက္ဆြဲ၍၊ အေမမ်ားက သားမ်ားကို လက္ဆြဲ၍၊ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားက လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ ဆိုင္းဘုတ္ကိုယ္စီ ကိုင္ထားၾကပံုမွာ မိသားစုတန္ဖိုးတခု (တနည္း) လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတခုကို ပံုေဖာ္ေနၾကသည့္ႏွယ္ ခံစားေနမိသည္။

ထို႔အတူ သူတို႔ေရြးခ်ယ္သည့္နည္းလမ္းကေလးသည္ လွလည္းလွ၊ သိမ္လည္းသိမ္ေမြ႔၊ ေအးလည္းေအးခ်မ္း၍ အျခားသူမ်ား အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္႐ံုမ်မက လူတိုင္းလူတုိင္း လြယ္လင့္တကူ လိုက္ပါလုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည့္္ နည္းလမ္းကေလး ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လြယ္သည္။ ကားေမာင္းသြားေနခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဟြန္းတီးေပး၍ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနခ်ိန္ဆိုလွ်င္ လက္ခုပ္တီးေပးလိုက္႐ံုပင္။

နည္းလမ္းေရြးခ်ယ္သူ၏ စိတ္ကူးကို တန္ဖိုးထားမိသည္။ အျခားသူတိုင္းအတြြက္ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစ႐ံု မွ်မက လုိက္ပါ လုပ္ေဆာင္သည့္ လူတိုင္းလူတိုင္းအတြက္လည္း အႏၱရာယ္မရွိေစႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းမ်ဳိးျဖစ္ရန္ စိတ္ကူးေကာင္း ေကာင္းျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ထားျခင္းသည္။ စိတ္ကူးေကာင္း႐ံုမွ်မက စိတ္ကူး၏ေနာက္၌ ကပ္လွ်က္ရွိေနသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုပါ ေတြ႔လိုက္ရ သည္။

ကားဟြန္းေလး တခ်က္တီးလိုက္ရျခင္း၊ လက္ခုပ္ေလး တခ်က္တီးလိုက္ရျခင္းသည္ မည္သူ႔အတြက္မွ် အပမ္းမႀကီး။ တကူး တက ကိစၥမဟုတ္။ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သည့္ကိစၥမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆို လိုက္လုပ္ရန္ ၀န္မေလး။ လုပ္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ျမင့္ျမတ္သည့္ အလုပ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း ေဖာ္ျပရသည့္ကိစၥ။

ျမင္ရသည့္ကိစၥမွာ ကားတိုင္းဟြန္းတီးျခင္းႏွင့္ လူတိုင္း လက္ခုပ္တီးျခင္းကို ျဖစ္သည္။ မျမင္ရသည့္ကိစၥမွာ ဟြန္းတီး သူတိုင္း ႏွင့္ လက္ခုပ္တီးသူတိုင္း၏ ရင္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္ႏုိင္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ကေလးျဖစ္သည္။ အဖိုး လက္ကို တြဲထားသည့္ ေျမးကေလး၊ အေမ့လက္ကို တြဲထားသည့္ သားကေလး၊ တေယာက္လက္ကို တေယာက္ခ်ိတ္ ထားၾကသည့္ ညီအကိုေမာင္ႏွမ သားခ်င္းကေလးမ်ား အားလံုးတို႔၏ ရင္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္ႏိုင္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ကေလး ျဖစ္သည္။

လူတဦး၏ ဘ၀၌ တခုခုကို ဆံုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ရမည့္ လမ္းဆံုလမ္းခြကေလးမ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။ ထို႔အတူ မိသားစုတစု၌လည္း တခုခုကို ဆံုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ရမည့္ လမ္းဆံုလမ္းခြကေလးမ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။ ထို႔အတူ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၊ တုိင္းျပည္တျပည္၊ ႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံ၌လည္း တခုခုကို ဆံုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ရမည့္ လမ္းဆံုလမ္းခြကေလးမ်ား ရွိႏုိင္ပါသည္။

အထူးသျဖင့္ အခ်ဳိးအေကြ႔မ်ားလွသည့္ ႏိုင္ငံ့ေရးရာ ကိစၥမ်ား၌ဆိုလွ်င္ အလားတူ လမ္းဆံုလမ္းခြကေလးမ်ား ပို၍ပင္ ရွိေကာင္း ရွိေနႏုိင္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အဆိုပါ လမ္းဆံုလမ္းခြကေလးမ်ား၌ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထားၾကသူမ်ား (တနည္း) ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကို လိုလားၾကသူမ်ားကား ရွိေကာင္းရွိေနၾကမည္ထင္ပါသည္။ ထို႔အတူ ဤမည္ေသာ လမ္းဆံု လမ္းခြကေလး တိုင္း၌ ဟြန္းတီးသည့္ ကားမ်ားႏွင့္ ဟြန္းတီးသည့္ ရဲႀကီးမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိေနႏုိင္ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ား၌ လမ္းဆံုလမ္းခြေလးသို႔ေရာက္တိုင္း (ဤလမ္းဆံုလမ္းခြကေလးမွမဟုတ္) အျခားလမ္းဆံု လမ္းခြ ကေလးမ်ားသို႔ေရာက္တိုင္းလည္း ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထားၾကသူမ်ား ရွိေလမည္လားဟူသည့္အေတြးျဖင့္ ၾကည့္မိသည္။ ထူးျခား သည္မွာ ဤအေတြး ျဖင့္ ၾကည့္မိေလတိုင္း ဤလမ္းဆံုလမ္းခြကေလးတြင္မွမဟုတ္ အလားတူ လမ္းဆံု လမ္းခြကေလးတိုင္း၌ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထားၾကသူမ်ား (သို႔တည္းမဟုတ္) ဟြန္းတီးၾကမည့္ကားမ်ားႏွင့္ လက္ခုပ္တီးၾကမည့္ သူမ်ား ရွိေနၾကသည့္ႏွယ္ ခံစားေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ...

ေအာင္ေမာ္ဦး
ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၊ ၂၀၀၇။