အိမ္က်ယ္ (သို႔မဟုတ္) မိမိကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႈ လံုး၀မရွိေတာ့ေသာ စစ္အစိုးရ

လြ
န္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ရန္ကုန္သို႔ သြားေရာက္ဆႏၵျပသည့္ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံသူ ေရခ်ယ္လ္ ဂိုး၀င္းအေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည့္ ေဆာင္းပါး ေလး ျဖစ္သည္။ သူမက လမ္းမီးတိုင္တြင္ မိမိဘာသာ လက္ထိပ္ခပ္၍ ဒီမိုကေရစီသီခ်င္းတပုဒ္ကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ သီဆို ခဲ့သည္။ ဤျပစ္မႈေၾကာင့္ ေထာင္ဒဏ္ (၇) ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံခဲ့ရသည္။ (သို႔ေသာ္ ၂-လအၾကာတြင္ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သည္။) သတင္းစာႀကီးတေစာင္၏ ေဆာင္းပါးက ဤသို႔ေရးခဲ့သည္။ “တခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မည္သည့္ ဧည့္ခရီးသြားမ်ား သြား ႏိုင္ၾကပါေတာ့မည္နည္း။ ငါတို႔ တေန႔ႏိုင္ရမည္ (We shall over come one day) ဆိုသည့္ အဲန္ဂ်ီအိုႏွင့္ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ အမ်ားအျပား သီဆိုေလ့ရွိၾကသည့္ သီခ်င္းေလးကို ေလခၽြန္မိ၍ပင္ ျမန္မာ ျပည္တြင္ ဖမ္းခံရဖြယ္ ရွိသည္။ ” ဟု ေရးသားခဲ့ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၉ ႏွစ္အၾကာတြင္ အေျခအေနက ဤအတိုင္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။

Rachael Goldwyn

ယခုေတာ့ စစ္အစိုးရက ေမတၱာပို႔သံၾကားလွ်င္ပင္ ေၾကာက္ေနၿပီ။
“ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ…
ေဒါသခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ…
ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ…”
ရဟန္းမ်ားက ဗုဒၶ၏ ေမတၱာေဒသနာ ေမတၱာသုတ္ကို ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကျခင္းကိုပင္ ေၾကာက္ေနေပၿပီ။ ေယာဂီ၀တ္စံုျဖင့္ ထြက္လာ လွ်င္ ငါ့ကို ဆႏၵျပေနၾကၿပီလားဟု ထင္ေနသည္။ လက္၌ ပုရိတ္ႀကိဳးခ်ည္ထားလွ်င္လည္း အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈဟု ထင္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားက ေဒ၀ဒတ္အေၾကာင္း တရားေဟာသည္ကိုပင္ သူ႔ကို ေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုေနသည္ဟု ထင္ေနသည္။ တရားပြဲမ်ား ပိတ္သည္။ တရားေခြမ်ား လိုက္သိမ္းဆည္းေနသည္။

အလားတူ အတိုက္အခံအဖြဲ႔၀င္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာဆိုရမည္ကိုလည္း ေၾကာက္ေနျပန္သည္။ ေၾကျငာခ်က္ အမွတ္ (၁/၂၀၀၇) ျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ စကားေျပာဆိုေရး ကိစၥကိုပင္ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားခ်ကာ ခံစစ္လုပ္ေန ျပန္သည္။ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားက ေျပာထားၿပီးျဖစ္သည္။ အနာဂတ္တြင္ တပ္မေတာ္အတြက္ ထိုက္ တန္ သည့္ ဂုဏ္ယူစြာ တပ္မေတာ္သားဟု ခံယူႏိုင္သည့္ ေနရာမ်ဳိး ရွိလိမ့္မည္။ ယခု ဒီမိုကေရစီေျပာင္းလဲေရး လုပ္ေဆာင္ ေနၾက ေသာ ကိစၥသည္လည္း စစ္တပ္ကို ေခ်မႈန္းျဖဳတ္ခ်ေရးအတြက္ မဟုတ္။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထား ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား လုပ္ရန္သာ ေတာင္းဆိုေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ေတြ႔ဆံုရမည့္ အေရးကိုလည္း ေၾကာက္ေနျပန္သည္။

ယခု အင္တာနက္မ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ ပိတ္ဆို႔ႏိုင္ရန္ လုပ္ေနျပန္သည္။ စည္းကမ္းမ်ား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထုတ္သည္။ ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္းမ်ားကို အဆမတန္ အခြန္တိုးေကာက္၍ လူအမ်ားမၾကည့္ႏိုင္ေစရန္ လုပ္သည္။ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ထား ျခင္း အားျဖင့္ လူအမ်ားက သူတို႔ေျပာသမွ် ယံုၾကည္ၾကမည္ဟု ထင္ေနသည္လားမသိ။ ေသခ်ာသည္မွာ ျပည္သူအမ်ားက ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာကိုလည္း ယံုၾကည္မႈ မရွိၾကျခင္းပင္။ စစ္အစိုးရက မည္သို႔၀ါဒျဖန္႔ျဖန္႔ လူအမ်ားက လက္ခံၾက ေတာ့ မည္ မဟုတ္ပါ။

ႏိုင္ငံတကာ သံတမန္ေရး ဆက္ဆံေရးတြင္လည္း အညိႇဳးငယ္ရဆံုး အေျခအေန ျဖစ္ေနသည္။ အာဆီယံအစည္းအေ၀း တြင္ လည္း သူ႔အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္လည္း သူ႔အေၾကာင္း၊ ယခုေတာ့ လံုျခံဳေရးေကာင္စီတြင္ပါ သူ႔ အေၾကာင္း ျဖစ္လာၿပီ။

စကၤာပူႏိုင္ငံ၏ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း လီကြမ္ယူက စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္မ်ားကို “ငတံုးေတြ” (rather dumb) ဟု ေျပာခဲ့ သည္။ သံတမန္ေရးအရ ျပန္လွန္ ကန္႔ကြက္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့။ အကယ္၍ မိမိကိုယ္ကိုသာ ယံုၾကည္မႈရွိပါက ျဖစ္သင့္သည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ စကၤာပူ သံတမန္ကို ေခၚ၍ ကန္႔ကြက္စာေပးရမည္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံဆက္ဆံေရး ထိခိုက္နစ္နာသြားႏုိင္ေၾကာင္း နည္း နည္းေတာ့ ႀကိမ္းေမာင္းရမည္။ ယခုေတာ့ ဟုတ္၍ ငုံ႔ခံသလို ျဖစ္ေနသည္။ တေလာက စကၤာပူႏွင့္ ထိုင္းတို႔ အနည္းငယ္ တင္းမာမႈ ျဖစ္ၾကသည္။ ၂၀၀၆ စက္တင္ဘာတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ စကၤာပူက ဆရာႀကီးလုပ္၍ ဒီမိုကေရစီ လက္ခ်ာေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ၂၀၀၇ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ျဖဳတ္ခ်ခံရသူ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ ရွီနာ၀ပ္ကို စကၤာပူက ပုဂၢလိက အလည္အပတ္ခရီးလက္ခံခဲ့သည့္အခါ ထိုင္းႏိုင္ငံက ျပႆနာရွာေတာ့သည္။ စကၤာပူႏိုင္ငံကို သံတမန္ ေရးအရ ႀကိမ္းေမာင္းသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေအဆီယံအစီအစဥ္ျဖင့္ စစ္ေရးေလ့က်င့္ေရးဆင္းေနသည့္ စကၤာပူ စစ္သားမ်ား ၏ အစီအစဥ္မ်ားကို ရပ္ဆိုင္းပစ္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ တင္းတင္းမာမာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ လ အေတာ္ၾကာမွ ျပန္ေျပလည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယံုၾကည္မႈနည္းေနေသာ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားက ဤသို႔မလုပ္ရဲခဲ့ပါ။ ေဆးကုစရာ ေနရာ ေလးလည္း ေပ်ာက္သြားႏိုင္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

တဖန္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ကြန္ဒိုလီဇာရိုက္ဇ္က ျမန္မာႏိုင္ငံကို အာဏာရွင္မ်ား၏ ေနာက္ဆံုး ကၽြင္းက်န္သည့္ ခံကတုတ္က်င္းဟု အမည္တပ္ေခၚခဲ့သည္။ အေမရိကန္သမတ ကေတာ္ ေလာ္ရာဘုရွ္က ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရး မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ဆင္းေပးဟု လူသိရွင္ၾကား ေျပာခဲ့သည္။ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက မည္သို႔မွ် မတုံ႔ျပန္ ရဲပါ။ ငံု႔ခံေနၾကသည္။ အနည္းဆံုး သံတမန္ေရးအရ ကန္႔ကြက္မႈမွ်ပင္ မလုပ္ရဲၾကပါ။ ကိုယ္မွန္လွ်င္ ငုံ႔ခံမည္ မဟုတ္ေသာ္ လည္း၊ ကိုယ္က မွားေတာ့ ၿငိမ္ေနရသည္။ စစ္အစိုးရ၏ ယံုၾကည္မႈ အႀကီးအက်ယ္ က်ဆင္းေနသည္ကေတာ့ သိသာလွသည္။

ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက အိမ္တြင္သာ အလိုလိုက္ထား၍ ဆိုးေနသည့္ အိမ္က်ယ္ မ်ဳိးႏွင့္ တူေနသည္။ မိမိ ကိုယ္တြင္း၌ ယံုၾကည္မႈအားနည္း၍ အျခားကေလးမ်ားကို လိုက္ဗိုလ္က် အႏိုင္က်င့္တတ္သည့္ ကေလးဆိုး (Bully) မ်ဳိးႏွင့္ တူေနသည္။ သူ႔ထက္ႀကီးသူဆိုလွ်င္ ေၾကာက္သည္။ အိမ္အျပင္ကြင္းတြင္ဆိုလွ်င္ ေၾကာက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား က ကေလးဆိုးထက္ ပို၍အႏၱရာယ္ႀကီးသည္။ အင္အား ၄ သိန္းေက်ာ္ရွိ စစ္တပ္ႀကီးကိုင္ထားၿပီး ဗိုလ္က်ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံကို ထင္ရာက်ဲ ေရာင္းစားၿပီး၊ အရုပ္ကေလးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးခ်ဳိးဖဲ့ေလ့ရွိသည့္ ကေလးဆိုလို ဖ်က္ဆီးေန ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

စက္တင္ဘာ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈ အၿပီးတြင္ေတာ့ စစ္အစိုးရ၏ ယံုၾကည္မႈေရခ်ိန္က အနိမ့္ဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ မိမိဘာသာ အားတင္းေျပာေနေသာ္လည္း မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း သိေနသည္။ အခ်ဳိ႔လႈပ္ရွားသူမ်ားကို မဖမ္းမဆီးရဲေတာ့။ အထူး သျဖင့္ သီးေလးသီးအၿငိမ့္ကခဲ့သူ ၀န္ထမ္းမ်ားကို အလုပ္ျဖဳတ္ၿပီးမွ ျပန္ခန္႔သည္။ ျပည္သူမ်ားကလည္း ပို၍ ရဲရင့္ လာၾကသည္။ ဤပံုျဖင့္ မိုးႀကီးခ်ဳပ္၍ မရႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း သိလာၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴးမ်ားကို နားေထာင္လွ်င္ ပို သိသာသည္။ ျပည္သူမ်ားက ပို၍ ရဲရင့္ေျပာင္ေျမာက္စြာ ေျပာလာၾကသည္။

စစ္အစိုးရက ဤအသံမ်ားကို မၾကားလိုပါ။ ကုလားအုပ္က သဲထဲသို႔ ေခါင္း၀ွက္ထားလွ်င္ လံုလွၿပီဟု ထင္ေနသည့္ အေပါက္ မ်ဳိး ခ်ဳိးေနသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ေရရွည္ရပ္တည္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္သလို၊ အေျဖလည္း ရွာေတြ႔လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ေအာင္သူၿငိမ္း