ဦးေရႊယံႏွင့္ သူ႔လိုလူ

ရ
ပ္ကြက္ထဲက ေငြဇင္ေယာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က လူႀကီး၊ လူလတ္၊ လူငယ္ေပါင္းစံုတို႔ျဖင့္ အၿမဲစည္ကားေနေလ့ရိွသည္။ ဖိုးေရႊတို႔အုပ္စုသည္လည္း ေငြဇင္ေယာ္၏ အျမဲတမ္း ေဖာက္သည္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ကတည္းက သည္ဆုိင္မွာ ဖိုးေရႊတို႔အုပ္စု စားက်က္ၾကခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ေကာင္တာထုိင္ေလ့ ရိွေသာ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ဦးစိန္၏ သမီးေခ်ာ ကေလးကို မ်က္ေစ့စားပြဲ ထုိင္လိုတာက လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္တာထက္ ရာခုိင္ႏႈန္း ပိုမ်ားေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မမွား။

သည္ဆုိင္မွာပဲ ဖိုးေရႊတို႔အုပ္စုႏွင့္ ဦးေရႊယံ စတင္အဖြဲ႔က် ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေရႊႏွစ္ေရႊ ဆံုရင္ေတာ့ နားၿငီးဦးမွာပဲဟု အျခား ထုိင္ေနက် ေဖာက္သည္မ်ားက ေနာက္ေလ့ရိွသည္။ ဦးေရႊယံႏွင့္ ခင္မင္ရသည့္ အေၾကာင္းကလည္း သည္လိုရိွသည္။ ဦးေရႊယံက လုိင္းစံုသည္။ မတူကြဲျပားေသာ အေတြ႔အၾကံဳ မ်ားကိုေျပာျပေလ့ရိွသည္။ ဖိုးေရႊတို႔အုပ္စု ကလည္း သူတို႔ မမီွ လုိက္သည့္ ေရွးတံုးက ကိစၥမ်ားအပါအ၀င္ ဖိုထိုးတာ၊ တရားထုိင္တာက အစ သိလိုသည္မ်ားကို ေမးသလို ဦးေရႊယံကို ကပ္တီး ကပ္ဖဲ့ မ်ားေမး၍ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေလ့ရိွသည္။ ေနာက္အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ကေတာ့ ဦးေရႊယံ စိတ္ေကာင္း၀င္သည့္ အခါမ်ားတြင္ ဖိုးေရႊတို႔ တအုပ္လံုးအတြက္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ဦးေရႊယံက အလုပ္က ၀င္ေငြမဆိုးဟု ေျပာလို႔ရသည္။ သူက ၿမိဳ႔ေျမာက္ပုိင္း တပုိင္းလံုး၏ သဘာရင့္ ေရႊခ်ည္ထိုး ဆရာႀကီး ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ပင္။ အိမ္ေထာင္ေလးဆက္ က်ခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။ အခုလက္ရိွ ဇနီးသည္က စတုထၳေျမာက္ ဇနီး။ ဦးေရႊယံထက္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးေလာက္ ငယ္သည္။ အဲသည္တုန္းကပင္ ဦးေရႊယံအသက္က ေျခာက္ဆယ္ စြန္းစ။

အရိွန္ေကာင္းပါက ဦးေရႊယံသည္ စကားေျပာမရပ္ေတာ့။ သူမသိတာကလည္း ေလာကႀကီးမွာ မရိွသေလာက္။ လက္ ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တုိင္း ဦးေရႊယံက လူငယ္အုပ္မ်ားႏွင့္သာ ထုိင္ေလ့ရိွသည္။ သူ႔အရြယ္ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ထုိင္ ေလ့မရိွ။ အာ၀ဇၨန္းရႊင္ေသာ သူ႔ကို လူငယ္မ်ားကလည္း ခင္မင္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ဦးေရႊယံႏွင့္ပတ္သက္၍ ဖိုးေရႊမႀကိဳက္တာ တခုေတာ့ရိွသည္။ အေၾကာင္းဆံု၍ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္တာ ေတြ ေျပာတုိင္း ဦးေရႊယံက သူ႔ကိုယ္သူ အေရးပါေသာ ေခါင္းေဆာင္တန္း ေနရာထားထားၿပီး ေျပာေလ့ ရိွေသာေၾကာင့္ပင္။ သို႔ေသာ္ ဦးေရႊယံသည္ သခင္ေရႊယံ တခါမွမျဖစ္ခဲ့ဖူး။ တဖက္မွာလည္း ဖိုးေရႊတို႔ကိုယ္တုိင္က ငိုခ်င္ရက္လက္ တို႔ လုပ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ဂ်ဳိကုပ္ ဂ်ဳိကုပ္ျခင္းမို႔ ခ်ိတ္မိတာပဲျဖစ္သည္။ ဦးေရႊယံ၏ ကိုယ္ပုိင္ ႏုိင္ငံေရး ကာလကေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ပင္ ျဖစ္ သည္။

“အဘ...... ဂ်ပန္ေခတ္တံုးက ဂ်ပန္ေငြစကၠဴေတြဟာ ေထာင္မလဲသဲေကာ္ ဆိုတာဟုတ္သလား။” ဦးေရႊယံ ဂြင္ထဲသို႔ ဖိုးေရႊ တမင္ တိုး၀င္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ “ေအးသည္လိုကြ” .... ဟု အစခ်ီ၍ သူ၏ဂ်ပန္ေခတ္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို မရပ္မနား ေျပာ ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆက္တုိက္လုိက္ပါ လာေလ့ရိွေသာ ဇတ္လမ္းကေတာ့ သူ၏ေပ်ာက္က်ား သင္တန္း အေၾကာင္းပင္။

ေဆးလိပ္ခုိးမ်ားကို မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အမိုးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ “အခု သမဆုိင္ေနရာကေန ဟိုးသံလမ္း ဖက္ထိ တေလွ်ာက္လံုး အဲသည့္တုန္းက ႏွံစားေျပာင္းခင္းေတြကြ။ အခုလို လူေနအိမ္ေတြ မရိွေသးဖူး။ အဲသည့္ ေျပာင္းခင္း ေတြထဲမွာ ငါတို႔လက္နက္သင္တန္း တက္ရတာေပါ့။” ဖိုးေရႊက အေတာ္စိတ္၀င္စားဟန္ျဖင့္ “ဘယ္လို ေသနတ္မ်ဳိး ေတြ ကိုင္ရတာလဲ အဘရဲ့။ ေျပာစမ္းပါဦး”။ အမွန္ေတာ့ ဖိုးေရႊမေမးလည္း သည္အခန္းက ေအာ္တိုမက္တစ္ ေရာက္လာေနက်။

“အစံုပါပဲကြာ။ လုိင္ဖယ္တို႔၊ စတင္းတို႔ ဘဒင္းတို႔။ ေျခာက္လံုးပူးလည္း ပါေသးတယ္။ အဲတာေတြက အေမရိကန္ေတြ က ေလထီးနဲ႔ ခ်ေပးတာကြ။ ေသနတ္အျဖဳတ္ အတတ္ကစလို႔ ဘယ္လိုသံုးရတယ္ဆိုတာကို သင္ရတာ။” သည္ေလာက္အထိ မဆိုးေသး ဖိုးေရႊတို႔အတြက္ အပ်င္းေျပပံုျပင္ နားေထာင္ရသလို ျဖစ္ေသးသည္။

သို႔ေသာ္အရိွန္ ေကာင္းလာေတာ့ တျခားႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကိုလည္း ဆက္ေျပာေတာ့သည္။ ေျပာျပန္ ေတာ့ လည္း သူ႔အခန္းက႑က မေခေၾကာင္း ဖိုးေရႊတို႔ကို သိေစမွတ္ေစခ်င္ ျပန္ေသးသည္။ “အဲသည့္တုန္းက ေအာင္္ဆန္းတို႔က ... ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ကြာ ေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ ဗေဆြတို႔ ဆုိတာကလည္း.....။ ...... အဲတာ မ်ဳိးေတြေၾကာင့္ သခင္ႏုကို ငါမႀကိဳက္တာ။”

အဲသည့္ေလက ဦးေရႊယံ၏ ကိုယ္ပုိင္ေလ။ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ သူက ေခတ္ၿပိဳင္ေခါင္းေဆာင္မ်ား သဖြယ္ေျပာေလ့ရိွသည္။ တျခားသူေတြကို ေျပာေနတာကို ဖိုးေရႊအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွသေဘာမထားမိ။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆိုတဲ့ ၀ိေသသမတတ္ပဲ “ေအာင္ဆန္း၊ ေအာင္ဆန္း” လို႔ေျပာတာကိုေတာ့ ဖိုးေရႊအေတာ္ေလး ဘ၀င္မက်။ ကိုယ့္အဖိုး အရြယ္ ျဖစ္ ေနတာက တေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္ေခတ္ၿပီးရင္ ဦးေရႊယံ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းေပးမယ္ဆိုတာကို လည္း သိေနတာက တေၾကာင္း ေၾကာင့္ ဘာမွေစာဒက တက္မေနေတာ့။

ဦးေရႊယံႏွင့္ရြယ္တူ အရပ္ထဲက အဖိုးႀကီးမ်ားကို ၾကံဳလို႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေျပာင္းခင္းထဲမွာ လက္နက္သင္တန္း တက္ရတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဟုတ္တယ္ဟု ျပန္ေျပာၾကသည္။ သူတို႔လည္း အဲသည့္အခ်ိန္က ဦးေရႊယံႏွင့္ အတူတူ သင္တန္း တက္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္ကို ျပန္ေဆာ္ဖို႔အတြက္ ျပင္ၾက ဆင္ၾကရတာဟုလည္း သိရသည္။ သင္တန္း ကာလက ႏွစ္ပတ္တဲ့။ တဆယ့္ေလးရက္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ ထိုအဖိုးႀကီးမ်ားက ေျပာသည္ကေတာ့ ဆုတ္လာတဲ့ ဂ်ပန္ တပ္ေတြ သူတို႔ဖက္ကို ေရာက္ မလာတဲ့ အတြက္ အဂၤလိပ္သာ ျပန္၀င္လာတယ္ တပြဲမွ မတိုက္လုိက္ရဖူး ဟုလည္း ဆိုသည္။

သည္ဇာတ္လမ္းကို သိလုိက္ေတာ့ ဖိုးေရႊတို႔အုပ္စု ဦးေရႊယံကြယ္ရာမွာ သည္လိုေျပာၾကသည္။ “အင္း..... ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ေျပာင္းခင္းထဲ သင္တန္းႏွစ္ပတ္ တက္လိုက္ရလို႔သာေပါ့။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္မ်ား ႏုိင္ငံေရးထဲမွာ ပါခဲ့လို႔ သခင္ေရႊယံ မ်ား ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘိုးေရႊယံဟာ မိုးထိတက္ ဒူးနဲ႔ထိုးမလားမသိဖူး။” ဒါေတြကိုသိလာေပမဲ့ ဦးေရႊယံနဲ႔ ဖိုးေရႊတို႔ အုပ္စု အခင္ အမင္ မပ်က္ပါဖူး။ ေတြ႔တုိင္းလည္း အဘ၊ အဘနဲ႔ ညာစားၾကတာခ်ည္းပဲ။

ဖိုးေရႊတို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုပြဲႀကီးကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ၾကံဳၾကရ သည္။ ဖိုးေရႊတို႔အုပ္စုက နဂိုကတည္းက ဟုိစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ အာေခါင္နီအဖြဲ႔ဆိုေတာ့ ထိုပြဲႀကီးကို တျခား ေက်ာင္းသား မ်ား နည္းတူ ၀င္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ ဟုိဟိုသည္သည္ ႏွံ႔စပ္ေသာ၊ အာေကာင္းေသာ ဖိုးေရႊက ေျမာက္ပုိင္းတပုိင္း လံုး၏ သပိတ္ စစ္ေၾကာင္း ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခံရသည္။ ၾသဂုတ္၊ စက္တင္ဘာ တလခြဲ၊ ႏွစ္လနီးပါး ၾကာရွည္ေသာ သပိတ္ တုိက္ပြဲအတြင္း သူတို႔အရပ္တြင္ ဖိုးေရႊသည္ ထင္ရွားေသာလူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ ဖိုးေရႊအေနနဲ႔ ခပ္ၾကဲၾကဲသာ ပါျဖစ္ေတာ့သည္။ အိမ္စီးပြားေရးကို ျပန္ငဲ့ေနရလို႔ဟုလည္း ဆိုသည္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ကာလမွာတံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား လာလာေခၚ၍ ဟို ရြာ သည္ရြာ မ်ားကို စည္းရံုးေရးဆင္းတာ ပါခဲ့ဖူးသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသည့္ ေနာက္ပုိင္းမ်ားမွာေတာ့ အိမ္စီးပြားေရး တေၾကာင္း အိမ္ ေထာင္က်သြားကလည္း ေနာက္တေၾကာင္းမို႔ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈနယ္ပယ္မ်ားတြင္ ဖိုးေရႊမပါျဖစ္ ေတာ့။

သည့္ေနာက္ပုိင္း ထူးျခားတာေလး တခုေတာ့ရိွသည္။ ဦးေရႊယံႏွင့္ ဖိုးေရႊတို႔ကို ေျမးအဖုိး အရင္းသဖြယ္ တပူးတြဲတဲြ ေတြ႔လာ ရသည္။ မနက္တုိင္း ဦးစိန္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မပ်က္မကြက္လာ ထုိင္ၾကသည္။ အ ျခားသူမ်ားႏွင့္ ခါတုိင္းလို ေျပာၾကၿမဲ ဆိုၾကျမဲ။ ျငင္းၾကျမဲ ခံုၾကျမဲ။

လြန္ခဲ့သည့္ေလးႏွစ္ခန္႔က ဦးေရႊယံကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းက ခင္မင္ခဲ့ရေသာ ဦးေရႊယံတေယာက္ ဖိုးေရႊကိုထားရစ္ခါ ခြဲခြာသြားခဲ့ေလၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ပုိင္ရွင္ဦးစိန္လည္း မေရွးမေႏွာင္းဆို သလို ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ဦးစိန္ သားသမီးမ်ားက ဆုိင္ကို ဆက္လက္ဦးစီးေနၾကသည္။

ဖိုးေရႊလည္း အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္၍ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္မ်ားအၾကား ကိုေရႊဘ၀သို႔ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ လက္ဖက္ ရည္ ဆုိင္ကေတာ့ ထုိင္ျမဲ။ ကိုေရႊ႔အနားတြင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္မ်ား ၀ုိင္းေနတတ္သည္။ ကိုေရႊကလည္း အေျပာ ေကာင္း သည့္သူေပကိုး။ “ရန္ကုန္ဆင္းသြားတုိင္း မင္းကိုႏုိင္တို႔နဲ႔ေတြ႔တယ္ကြ။ သူအဖမ္းမခံရခင္ ကာလေတြကေပါ့ကြာ။ မင္းကိုႏုိင္က ဗကသ ဥကၠ႒။ ငါသူတို႔ကို အၿမဲေျပာပါတယ္ ေဟ့ေကာင္ ေပၚဦး ..... မင္းတို႔ တခ်ဳိ႔ဟာေတြ အဲလို မလုပ္နဲ႔လို႔။ ေၾသာ္ ....... ေပၚဦးဆိုတာ မင္းကိုႏုိင္ နာမည္အရင္းေလ။ အင္း ..... ကိုကိုႀကီးၾကေတာ့ သူ႔လုိင္းကတမ်ဳိး။ ငါ ေရာက္တုိင္း ေတာ့ သူတို႔ကို အၾကံေပးပါတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း မလြယ္ဖူးကြ အနားမွာ အျမဲ အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္း ေပး တဲ့လူရိွမွ။ ေဒၚစုကိုလည္း ငါအၾကံေပးဖို႔ ရိွတယ္။ စာတန္းေတာင္ ေရးထားတာ။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚစုအ က်ယ္ခ်ဳပ္ က်သြားတဲ့ ေနာက္ပုိင္း ေတြ႔ဖို႔မလြယ္ ေတာ့လို႔ကြ။”

ဖိုးေရႊ (သို႔မဟုတ္) ကိုေရႊသည္ မ်ဳိးဆက္ျပတ္ေတာက္ မသြားေစဖို႔အတြက္ ဦးေရႊယံ၏ အေမြကို ဆက္ခံလုိက္ၿပီေကာ။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁၆ ရက္၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္