က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ႀကီး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ “အၾကမ္းဖက္” ခံေနရသည္

ပါ
ရီက်ဆံုးခန္း၀ထၱဳထဲ၌ အီလ်ာအာရင္ဘတ္က ျပင္သစ္အစိုးရ၏ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကိုၾကည့္၍ “ပါရီၿမိဳ႕ႀကီး ကိုယ္တျခမ္း ေသေနၿပီ” ဟု ေျပာခဲ့သည္။ တိုင္းျပည္က “ဂ်ာမန္ကို ခံတိုက္မည္ေလာ၊ ဒူးေထာက္အညံ့ခံမည္ေလာ”ဟု ေမးခြန္းထုတ္ေနခ်ိန္ တြင္ နလဗိန္းတံုး အစိုးရသည္ မည္သည့္ျပင္ဆင္မႈမွ် မလုပ္၊ မည္သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္မွ် အေရးမထား။ သူရဲေဘာေၾကာင္သည့္ အစိုးရ က “ပါရီသည္ ယေန႔တုိင္ ပါရီပင္ျဖစ္သည္”ဟူသည့္သီခ်င္းကို ေရဒီယိုမွ ေန႔ညမျပတ္ လႊင့္၍ေကာင္းေနဆဲ၌ ဂ်ာမန္ တင့္ကား မ်ား ျပင္သစ္ေျမေပၚ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဒီေဂါႏွင့္ သူ၏ တပ္မွဴးတပ္သားမ်ားသာ သူတို႔ဘာလုပ္ရမည္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္သိ၍၊ သူတို႔ လုပ္ႏုိင္သည္ ကို သူတို႔ဘာသာေရြးခ်ယ္ၿပီး စနစ္တက်မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကလွ်င္ ဒုတိယကမာၻစစ္သည္ ဤပံုစံျဖင့္ ၿပီးခ်င္မွ ၿပီးေပလိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဒီေဂါ၏ “ေျမေအာက္ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲမႈ”က ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးကို အသက္႐ွဴ ျပန္မွန္ေစခဲ့သည္။

လက္ရွိ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ရသည္မွာ ႀကိဳးမိန္႔ေစာင့္ေနသည့္ အက်ဥ္းသားတဦးႏွင့္ တူ၍၊ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အျဖစ္ကိုေတြ႔ရသည္မွာ (သူတို႔တိုင္းျပည္ႏွယ္) ေသေနေစ့မည့္ရက္ကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္ ေနၾက ရသူမ်ား ႏွင့္ပင္ တူေနၾကေတာ့သည္။ သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္သည္ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့။ လာမည့္ (၂) ႏွစ္ အတြက္ တခုခု မလုပ္ခဲ့ၾကလွ်င္ ေနာင္ အႏွစ္ (၆၀) စာမက (မ်ဳိးဆက္ႏွင့္ ခ်ီၿပီး) ခါးစည္း၍ ခံၾကရေပဦးေတာ့မည္။ ထိုထက္ပို၍ အနီးကပ္ဆံုး ေျပာရလွ်င္ လာမည့္ ၂-၃ လတာအတြင္း သူတို႔တိုင္းျပည္ကို ႀကိဳးမိန္႔ေပးေတာ့မည့္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒသစ္ ဆႏၵခံယူပြဲ ႏွင့္ ႀကံဳၾကရပါေတာ့မည္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ လူထုသည္ မိမိတို႔၏ မေက်နပ္ခ်က္၊ လိုအပ္ခ်က္ တို႔ကို ဆႏၵျပသည့္ နည္းလမ္းတခုတည္းျဖင့္ ေဖာ္ျပေလ့ရွိ သည္။ စစ္အစိုးရသည္ (အျခား အစိုးရမ်ား နည္းတူ) ညိႇႏိႈင္းေျဖရွင္းမႈကို မည္သည့္အခါမွ် ျပဳလုပ္ေလ့ မရွိဘဲ အနည္းဆံုး ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးျခင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အဆိုးရြားဆံုး ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျခင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ပစ္ေလ့ရွိတတ္ သည္။ ထိုအခါ လူထုလႈပ္ရွားမႈသည္ အၿပိဳၿပိဳအကြဲကြဲျဖင့္ ႏွစ္အတန္ၾကာသည္အထိ ေနာက္ဆုတ္သြားရေတာ့သည္။

ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵအစစ္အမွန္သည္ သူတို႔ကို မတရားလုပ္ေနသူမ်ားအား မတရားျပန္လုပ္လိုျခင္းမဟုတ္။ သူတို႔ကို အႏိုင္ က်င့္ေစာ္ကားေနသူမ်ားအား ျပန္လည္အႏုိင္က်င့္ ေစာ္ကားလိုျခင္းမဟုတ္။ သူတို႔ကို ဖိႏွိပ္ရက္စက္ေနသူမ်ားအား ျပန္လည္ ဖိႏွိပ္ရက္စက္လိုျခင္းမဟုတ္။ ဤသေဘာ၊ ဤဆႏၵသည္ လူထု၏ဆႏၵ၊ လူထု၏တရား၊ လူထု၏ဓမၼ။

ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵအစစ္အမွန္သည္ သူတို႔ကို မတရားလုပ္ေနသူမ်ားအား “ရပ္တန္းကရပ္ေစလိုျခင္း”ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို အႏိုင္က်င့္ ေစာ္ကားေနသူမ်ားအား “ရပ္တန္းက ရပ္ေစလိုျခင္း”ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္ရက္စက္ေနသူမ်ား အား “ရပ္တန္းက ရပ္ေစလိုျခင္း”ျဖစ္သည္။ ဤသေဘာ၊ ဤဆႏၵသည္ လူထု၏ဆႏၵ၊ လူထု၏တရား၊ လူထု၏ဓမၼ။

ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵအစစ္အမွန္သည္ သူတို႔ဘာသာ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္၍၊ သူတို႔ဘာသာ လွဴၾကတန္းၾက၍၊ သူတို႔ ဘာသာ ေရာင့္ရဲၿခိဳးၿခံစြာေနထုိင္ၾက၍၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္၍ ေနထုိင္ လိုၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မင္းကလည္း မင္းက်င့္တရားႏွင့္ ညီေစ၊ ျပည္သူကလည္း ျပည္သူ႔၀တၱရား ေက်ပြန္ေစ။ ဤသေဘာ၊ ဤဆႏၵသည္ လူထု၏ဆႏၵ၊ လူထု၏တရား၊ လူထု၏ဓမၼ။

သို႔ေသာ္ ဤမွ် ႐ိုးစင္း၍၊ ဤမွ် ေရာင့္ရဲလြန္းလွသည့္ သန္း (၅၀) မွ်ေသာ ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵသည္ ကံဆိုးစြာပင္ ယေန႔ အထိ မျပည့္၀ႏိုင္ ရွာ႐ံုမွ်မက က်ဳိးရေၾကရသည့္ဘ၀မ်ားသည္လည္း မနည္းလွေတာ့။ ရင္းရႏွီးရသည့္ အသက္ ေသြးေခၽြးမ်ား သည္ လည္း မနည္းလွေတာ့။ စြန္႔ရစေတးရသည့္ မ်ဳိးဆက္မ်ားသည္လည္း မနည္းလွေတာ့။ အနာဂတ္သည္ကား…။

ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဟူသည္ အစိုးရကိုလည္း မင္းက်င့္တရားႏွင့္ ညီေစ၊ ျပည္သူကိုလည္း တာ၀န္သိေစ ဟူသည့္ ပဋိဉာဥ္ တရပ္ဟုဆိုက မမွားတန္ရာ။ ယခုမူ စစ္အစိုးရသည္ ဤပဋိဉာဥ္ကို ၎တို႔ အလိုက်ေရးဆြဲ၍ ျပည္သူကို အက်ပ္ကိုင္ကာ ျပဌာန္းခိုင္းေနသည္။ စစ္အစိုးရခ်ျပသည့္ဖြဲ႔စည္းပံုက အစုိးရႏွင့္ ျပည္သူအၾကား ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကသည့္ ပဋိဉာဥ္မ်ဳိးမဟုတ္။ သခင္ႏွင့္ ကၽြန္အၾကားခ်ဳပ္ဆိုသည့္ စာခ်ဳပ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ လူထုက မိမိတို႔ ကၽြန္ဇာတ္အသြင္းခံရျခင္းကို သေဘာတူေၾကာင္းလက္မွတ္ေရးထိုးေပးရမည့္ စာခ်ဳပ္ျဖစ္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ စစ္တပ္က ဗိုလ္က်လႊမ္းမိုးမႈကို က်ဳိးႏြံ၀ပ္ ျပားေပးရမည့္ စာခ်ဳပ္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵအစစ္အမွန္ျဖစ္သည့္ သူတို႔ကို မတရား လုပ္ေနသူမ်ားအား “ရပ္တန္း က ရပ္ေစ”မည့္ ပဋိဉာဥ္မ်ဳိး မဟုတ္။ ျပည္သူမ်ား သူတို႔ဘာသာ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္၍ ေနထိုင္ ႏိုင္ၾကမည့္ ပဋိဉာဥ္မ်ဳိးမဟုတ္။ ဓားမိုးအုပ္ခ်ဳပ္၍ ပိျပားေနၾကရမည့္ ဥပေဒမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။

က်ေနာ့္အေနျဖင့္ တိုက္တြန္းလိုသည္မွာ ျပည္သူလူထုအေနျဖင့္ ဤအတည္ျပဳလာေတာ့မည့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒ ကို ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း မိမိတို႔ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ျပသ (ဆႏၵျပ) ရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပ သည့္ နည္း လမ္းအျပင္ အသည္းၾကားမွ မဲတျပားျဖင့္ ကန္႔ကြက္ျခင္းသည္လည္း ဆႏၵျပျခင္းတမ်ဳိးပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ျပည္သူမ်ားသည္ ဤသို႔ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္မႈမ်ဳိးကို ကၽြမ္းက်င္ၾကပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္ကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ (passive resistance) ရသေရြ႕ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသည္မွာ မေရမတြက္ႏုိင္ေတာ့။ သို႔ေသာ္လည္း ဤတပြဲတြင္ေတာ့ ပို၍ စည္းလံုးမႈ ရွိစြာ၊ ပို၍ အခ်ိတ္အဆက္မိ စြာ ဆန္႔က်င္ရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေပသည္။

အႏုပညာရွင္မ်ားလည္း ပါရမည္။ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီး၊ သံခ်ပ္ထိုးသူမ်ား၊ ဟစ္ေဟာ့ပ္ အဆိုေတာ္၊ လူရႊင္ေတာ္ အလႊာ မ်ဳိးစံု ပါ၀င္၍ ဆန္႔က်င္ရမည့္ ပြဲျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ အခ်ဳိ႔က အစြမ္းျပရံုမွ် မဟုတ္ပါ။ လူထုအားလံုး တက္ညီလက္ညီ အစြမ္းျပရမည့္ ပြဲျဖစ္သည္။ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔မ်ားသည္လည္း တနည္းတဖံု ပါ၀င္ၾကရ ပါေတာ့မည္။ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔မ်ားသည္လည္း မိမိတို႔၏ ရပ္တည္ခ်က္၊ အခန္းက႑ကို ေဖာ္ျပရ ေပေတာ့မည္။ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မည္သူမွ် ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္သလိုမေနရ၊ မည္သူမွ် ကိုယ့္အေရးမဟုတ္သလို သေဘာမထားရ။ မည္သူမွ် ေရသာခို ေလွၾကံဳ လိုက္ခြင့္မရဟူသည့္မူျဖင့္ လူထုကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္ေစခဲ့ပါသည္။ လူထုအားကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သည္။ လူထုအားကို ကိုးစားခဲ့သည္။

ဤတိုက္ပြဲသည္ လက္စားေခ်ရန္မဟုတ္၊ အမ်ားသူငါ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ေစရန္မဟုတ္၊ အျပစ္မဲ့ျပည္သူမ်ား အတိ ဒုကၡ ေရာက္ၾကေစရန္မဟုတ္။ ဤတိုက္ပြဲျဖင့္ အမ်ားျပည္သူအေပၚ အတိုင္းထက္အလြန္ ယုတ္မာ႐ိုင္းစုိင္းေနသူမ်ား၊ အာဏာျပ ဗုိလ္က်မင္းမူ၍ အႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားေနသူမ်ား၊ တရားလက္လြတ္ ရက္စက္ရမ္းကားေနသူမ်ား၊ ကမ္းကုန္ေအာင္ အၾကမ္း ဖက္ဖိႏွိပ္ေနၾကသူမ်ားအား “ရပ္တန္းက ရပ္ေစရန္”အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဖိအားေပးသည့္ နည္းလမ္းတခု အျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ ျဖစ္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ “အဓမၼ”ဂိုဏ္းသားမ်ား “ဓမၼ”ဘက္သို႔ ကူးေျပာင္းလာၾကေစေရးအတြက္ တိုက္႐ိုက္ ဖိအားေပးသည့္ နည္းလမ္းတခုအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္သာလွ်င္ျဖစ္ပါသည္။

ေသခ်ာသည္မွာ “က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ အၾကမ္းဖက္ခံေနရသည္” ဟူသည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးလည္း ကိုယ္တျခမ္းေသေနခဲ့ၿပီ။ “ျပည္သူ႔အားႏွင့္ ခံတိုက္မည္ေလာ၊ ဒူး ေထာက္ အညံ့ခံမည္ေလာ” ဟု ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ႀကံဳလာေတာ့မည့္ စစ္ကၽြန္ ဖြဲ႔စည္းပံု ဆန္႔က်င္ေရး တိုက္ပြဲအတြက္ အသင့္ျပင္ၾကပါစို႔။ ျမန္မာျပည္သူမ်ား မွန္မွန္ကန္ကန္သိျမင္၍ စုေပါင္း တိုက္ပြဲဆင္ျခင္းျဖင့္သာ ထြန္းသစ္ သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျဖစ္လာေစရမည္ဟု ယံုၾကည္လွ်က္…။

ေအာင္ေမာ္ဦး
ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၁၉၊ ၂၀၀၈။