ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရက္ ညေန (ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း)

မိ
တ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား…
၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၂၁) ရက္ေန႔ဟာ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔လို႔ ဘာေၾကာင့္ သတ္မွတ္ ရတာပါလဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားဘြယ္ ေမးခြန္းတခုပါ။ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ ဆိုတာမ်ဳိးက တိုက္ယူမွ ရခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲလို႔ က်ေနာ္တို႔ နားလည္ထားခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒီ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြထဲမွာကိုပဲ တခုခ်င္းနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔မ်ဳိးေတြနဲ႔ တခုလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေန႔မ်ဳိးဆိုၿပီး မတူတဲ့ ပံုသဏၭာန္နဲ႔ တည္ရွိေနပါ ေသးတယ္။ ဥပမာ-လြတ္လပ္ ေရးေန႔ ဆိုပါစို႔။ ဒါက မိမိတိုက္ပြဲရဲ႕အသီးအပြင့္ကို မိမိႏုိင္ငံသားေတြက သတ္မွတ္ၾကတာ မ်ဳိးပါ။ တခ်ဳိ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ မ်ဳိးေတြက်ေတာ့ ကုလသမဂၢလို အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးေတြက ေဖာ္ထုတ္သတ္မွတ္ ေပးေလ့ရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ အဲဒီလိုေန႔မ်ဳိး ေတြဟာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံဆုိတဲ့ နယ္နိမိတ္ကိုေက်ာ္ၿပီး လူမ်ဳိးစံု၊ ႏိုင္ငံစံုအတိုင္းအတာနဲ႔ အက်ယ္အျပန္႔ ျဖစ္ေနေလ့ ရွိတာေၾကာင့္ပါ။

ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔ဟာ အဲဒီလိုေန႔ေတြထဲက တေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ လူသားကမာၻရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အေဆာက္ အအံုႀကီးကို ကဗ်ာ့ႏွလံုးေသြးေတြနဲ႔ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ၾကလို႔ပါ။ လူသားျဖစ္တည္မႈရဲ႕ ႏွလံုးသား ပန္းခင္းကို ကဗ်ာ့ ၀ိဉာဥ္နဲ႔ ၀တ္မႈံကူးၿပီး သင္းပ်ံ႕ေမႊးျမေစခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။

“ဆဲလ္ဖုန္းေတြ၊ အီးေမးေတြ၊ အင္တာနက္ေတြ ရွိလာေလေလ ကဗ်ာရဲ႕အခန္းက႑ဟာ ႀကီးမားလာေလပဲ”လို႔ ဟာရီဟိုကင္ က ေျပာပါတယ္။ ဒီစကား တာသြားပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာႏိုင္သလဲဆုိေတာ့ “အ႐ိုးႏူးၾကက္ေၾကာ္”နဲ႔ “ကိုကာကိုလာ ေဖ်ာ္ ရည္”က “လက္ဖက္သုပ္”နဲ႔ “ေရေႏြးၾကမ္း”ကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန ဖယ္ရွားပစ္လိုက္တာေၾကာင့္ပါ။

ပံုႏွိပ္ခဲစာလံုးေတြကို ကီးဘုတ္ေတြက ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ဗြီဒီယိုတိပ္ေခြေတြကို ဗြီစီဒီကာရာအိုေကေတြက ေမာင္းထုတ္ ပစ္ခဲ့တယ္။ ကက္ဆက္တိပ္ေခြေတြကို စီဒီရြမ္ေတြက ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းဆိုတဲ့ ဒိုင္ႏိုေဆာႀကီးက နယ္တိုင္းပယ္တိုင္းကို ၿဖိဳခဲ့ဖ်က္ခဲ့ပါတယ္။

အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ရသေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ၾကတယ္။ အေဟာင္းလို႔ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး အသစ္လို႔ ကင္ပြန္း တပ္ထားတာ ေတြနဲ႔ အစားထိုးပစ္ၾကတယ္။ မိ႐ိုးဖလာအမွတ္သညာေတြနဲ႔ အထြဋ္အျမတ္ျပဳထားတဲ့အရာေတြကို ေသးႏုတ္ သိမ္ဖ်င္းေအာင္ လုပ္ပစ္ၾကတယ္။ ခ်စ္စရာ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကေန ေသြဖီေစၾကတယ္။ “စံ၊ က်င့္၀တ္နဲ႔ တန္ဖိုး”ဆိုတာကို အမြန္အျမတ္ျပဳတဲ့ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာဟာ ရင္တမမနဲ႔ ႀကိဳးတန္း လမ္းေလွ်ာက္ေနရရွာပါၿပီ။

ကဗ်ာဟာ သစၥာရွိစြာ ရပ္ခံေနေလတဲ့ ကတုတ္က်င္း တက်င္း (ဒါမွမဟုတ္) ခံတပ္တတပ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ဆိုၾကပါစို႔။ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ လမ္းနံေဘးက ေက်ာက္ခဲေလးေတြကို ေျခနဲ႔ကန္ကန္ၿပီး အိမ္အေျပးျပန္ၾကတဲ့ ကေလး ေလးေတြဟာ “ေမာင္လွတြင္ သစ္သီးငါးလံုးရွိ၍ ေမာင္ျမအား တလံုးေကၽြးလိုက္ေသာအခါ (ငါးထဲကတစ္ႏုတ္၊ ေလးက်န္) ဆိုတာမ်ဳိး။ ဆိုၾကပါစို႔။ “ကၽြႏု္ပ္တို႔လူသားမ်ား မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ကမာၻႀကီးသည္ ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ပိုင္းတပိုင္းဒီဂရီ တိမ္းေစာင္း ေပးထား၏”ဆုိတာမ်ဳိး။ ဒီလို သခ်ၤာေတြ၊ ပထ၀ီ၀င္လို ဖတ္စာမ်ဳိးေတြကို ရြတ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ အေျပးျပန္ ၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေတာ့ မထင္မိဘူး။
ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္
ဖူးတံ ၀င့္လို႔ခ်ီ
ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း
ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း..။
ခင္ဗ်ားတို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းကေန အဲဒီလို ျပန္ခဲ့ၾကသလိုမ်ဳိး ကေန႔ ကေလးေတြလည္း ဒီလိုပဲ ကိုုယ့္အိမ္ကိုယ့္ ျပန္ေနခဲ့ၾက လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္ေနတုန္းပါ။ အဲဒါ … ကဗ်ာ့ပရ၀ုဏ္မွာ ဒုိင္ႏိုေဆာႀကီးကို ဒူးေထာက္သြားေစတာပဲ မဟုတ္ဘူး လား။ အဲဒါ … ကဗ်ာ့၀ိဉာဥ္နဲ႔ ဒိုင္ႏိုေဆာႀကီးကို ျပတိုက္ထဲ ပို႔လိုက္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

“သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြထဲမွာ ကဗ်ာပါရွိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္”တဲ့။ ၁၉၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားဆီက ကဗ်ာေတြ က်ေနာ္တို႔ ႏွလံုး သားထဲ တေက်ာ့ျပန္စီး၀င္ေနၾကၿပီလုိ႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ “က်ဴးေက်ာ္စစ္၊ နယ္ခ်ဲ႕စစ္၊ အဆိပ္ေငြ႔၊ တပါတီစနစ္၊ အာဏာရွင္ စနစ္” စသျဖင့္ ေ၀ါဟာရေတြ စစ္ႏိုင္သမိုင္းေတြထဲ ဘယ္ပါလိမ့္မတုန္း။
ငါတို႔ ဗီယက္နမ္ေတြမွာ
က်စရာ မ်က္ရည္မရွိေတာ့ေပမယ့္
အေမရိကန္ လူငယ္ေတြကေတာ့
တိမ္ေတြၾကား ၀ဲပ်ံ ငိုၾကရဲ႕… တဲ့။
ဗံုးမိုးရြာေနတာကို ဖြဲ႔ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။ တိမ္ေတြကို နာက်ည္းၿပီး၊ ေျမႀကီးအတြက္ ေၾကကြဲရတယ္။ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖံုးကြယ္ခံရတဲ့ ေသြးစြန္းသမိုင္းေတြအတြက္ စိုက္ထူလိုက္တဲ့ ေမာ္ကြန္းတခုလို႔လည္း နားလည္ရတယ္။ တရားမွ်တမႈနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ေရးဖြဲ႔တာပဲလို႔လည္း နားလည္ရတယ္။ ကဲ… ဒါ ॥ ကဗ်ာထက္မကတဲ့ ကဗ်ာ ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
“ကဗ်ာဟာ ယဥ္ေက်းမႈအသိရဲ႕ ပံုသဏၭာန္တမ်ဳိးအျပင္၊ လူလူခ်င္း၊ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း အျပန္အလွန္ဆက္ဆံေရးကို ျဖစ္ေစတဲ့ နည္းလမ္းတခုလည္းျဖစ္ပါတယ္”တဲ့။ ဒီေနရာမွာ ရပ္စကင္းရဲ႕ စကားတခ်ဳိ႕ကို ေကာက္ႏုတ္ေဆြးေႏြးခြင့္ ျပဳေစ လိုပါတယ္။ ရပ္စကင္းက ဒီလိုေျပာပါတယ္။

“ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ဳိးတမ်ဳိးဟာ ဒီစစ္ပြဲမွာ ဘယ္ဘက္က မွန္သလဲ၊ ဘယ္ဘက္က မွားသလဲဆိုတာကိုမၾကည့္ဘဲ ဒီစစ္ပြဲၿပီးရင္ ငါတို႔ ကုန္အေရာင္းအ၀ယ္ ဘယ္လုိေနမလဲ၊ ငါတို႔အျမတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရမလဲဆိုတာကိုေတြးၿပီး စစ္ေျမ ျပင္မွာ လူငယ္ေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေသေနၾကတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး”တဲ့။ (က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရွည္ၾကာတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ ႀကီးကို ပိုးေမြးသလိုေမြးၿပီး သယံဇာတေတြအေပၚ အျမတ္ထုတ္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ စဥ္းစားစရာပါ)

“ႀကီးျမတ္တဲ့ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးဟာ သစ္ၾကားသီး ေျခာက္လံုးေလာက္ခိုးမိတာနဲ႔ ကေလးေတြကို ေထာင္ထဲမပို႔ဘူး။ ပိုက္ဆံေပး မလား၊ အသက္ေပးမလားဆိုတဲ့ လမ္းဓားျပတို႔ထက္ ပိုကဲလို႔ ပိုက္ဆံေရာ၊ အသက္ပါေပးဆိုၿပီး ဓားျပအႀကီးစား ေတြ ဓားျပ တိုက္ေနတာကို ဒီအတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး”တဲ့။ (ႏိုင္ငံအစိုးရက ႏိုင္ငံသူႏုိင္ငံသားေတြကို ဓားျပတိုက္ ေနတာ၊ ႏိုင္ငံ အစိုးရက ႏိုင္ငံသူႏုိင္ငံသားေတြကို အၾကမ္းဖက္ေနတာ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းေရးပါလို႔ဆိုၾကတဲ့၊ ေဒသတြင္း တည္ၿငိမ္ေရးနဲ႔ ေဒသတြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာလို႔မယူဆၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ စဥ္းစားစရာပါ)

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းဆရာေလးတဦးကေတာ့ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမွာ သံတိုသံစေကာက္ေနတဲ့၊ ေခ်ာင္းႀကိဳ ေျမာင္းၾကား မွာ ငါးႏိႈက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႔ရဖန္မ်ားလာေတာ့ ဒီကေလးေတြ ဘာလို႔မ်ား ေက်ာင္းမသြားၾကတာ ပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ေနာက္ သူ႔လို စဥ္းစားၾကသူေတြ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာၾကတဲ့အခါက်ေတာ့၊ မၾကာပါဘူး၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ လြယ္အိတ္ကိုယ္စီလြယ္လို႔ မနက္ျဖန္ဆီသြားေနၾကတဲ့ကေလးေတြကို ဟိုမွာသည္မွာ ေတြ႔ၾကရေတာ့တာပါပဲ။ ဖိနပ္ဦးေလးေတြနဲ႔ ေက်ာက္ခဲေလးေတြကို ဖြဖြကန္ၾကလို႔ေပါ့။

“ခုအေျခအေနမွာ က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးဟာ စာမဖတ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ စာေရးဆရာက ေရးတဲ့စာ ျဖစ္ေစ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးဟာ နား၀င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ ဖံုးေနတဲ့ အတြက္ ဘယ္အေတြးအေခၚကိုမွလည္း လက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး”

“လူမ်ဳိးတမ်ဳိးဟာ စာေပကို အထင္ေသးေနရင္၊ သိပၸံပညာကို အထင္ေသးေနရင္၊ အႏုပညာကို အထင္ေသး ေနရင္၊ သဘာ၀ ကို အထင္ေသးေနရင္၊ ေမတၱာက႐ုဏာကို အထင္ေသးေနရင္၊ ပိုက္ဆံေနာက္ကိုသာ ငမ္းငမ္းတက္ လိုက္ေနရင္ အဲဒီလူမ်ဳိး ဟာ ေရရွည္တည္တံ့ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး”လို႔ ရပ္စကင္းက ဆိုပါတယ္။ (ဘယ္သူ႔စာမွ မဖတ္ႏိုင္ၾက ေလာက္ေအာင္၊ ဘယ္သူ႔ စကားမွ မၾကားႏိုင္ၾကေလာက္ေအာင္၊ ဘယ္သူ႔တရားမွ မနာယူႏိုင္ၾကေတာ့ေလာက္ေအာင္ အာဏာေနာက္ အာသာငမ္း ငမ္း လိုက္ေနၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ လူမေသခင္ကတည္းက နာမည္အရင္ ေသေနႏွင့္ၾကရ တာဟာ ယူတတ္မယ္ဆိုရင္ တရား က်စရာ၊ သံေ၀ဂရစရာပါ)

ကဗ်ာဟာ အျဖစ္အပ်က္ကို မေျပာပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ခ်ဳပ္တည္း မ်ဳိသိပ္ထားရတဲ့ ရင္ဘတ္ ေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာပါတယ္။ ကဗ်ာဟာ ပုဂၢလကိစၥကို မေျပာပါဘူး။ တပင္ခ်င္းကို ေက်ာ္လြန္လို႔ တေတာလံုးေႂကြ ေနတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာပါတယ္။
ကဗ်ာဟာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ဂီတပါ။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘယ္လို တိတ္ဆိတ္မႈမ်ားပါလဲ။
ဟုတ္ကဲ့။ မ်ဳိသိပ္ထားရတဲ့ အဖိႏွိပ္ခံေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြထဲက တိတ္ဆိတ္မႈမ်ဳိးပါ။
ဟုတ္ကဲ့။ ႀကိဳးစင္ေပၚ ရင္ေကာ့ၿပီးတက္သြားတဲ့ သူတို႔ရဲေဘာ္ကို အံႀကိတ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကရသူေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက တိတ္ဆိတ္မႈမ်ဳိးပါ။
ဟုတ္ကဲ့။ ေပ်ာက္ရွသြားၾကသူေတြအတြက္ လြမ္းဆြတ္တသေနၾကတဲ့ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက တိတ္ဆိတ္မႈမ်ဳိးပါ။
ဟုတ္ကဲ့။ လက္ထိပ္တန္းလန္းနဲ႔ စစ္ကားေပၚတက္သြားတဲ့ မိဘေတြကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေနရတဲ့ မ်ဳိးဆက္ သစ္ ေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက တိတ္ဆိတ္မႈမ်ဳိးပါ။
ဟုတ္ကဲ့။ ေတာ္လွန္စစ္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕စ်ာပနကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဦးၫႊတ္အေလး ျပဳေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက တိတ္ဆိတ္မႈမ်ဳိးပါ။
ဟုတ္ကဲ့။ အိမ္ျပန္မေရာက္ၾကေသးတဲ့ အေ၀းေရာက္သားသမီးေတြအတြက္ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ရရွာတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက တိတ္ဆိတ္မႈမ်ဳိးပါ။
ကဗ်ာကို က၀ိပစၥည္းလို႔ နားလည္ခဲ့ၾကရာကေန ကဗ်ာဟာ ျပည္သူ၊ ျပည္သူဟာ ကဗ်ာလို႔ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဖြင့္ဆိုခဲ့ၾကရတဲ့ ခရီးဟာ ေျမာက္ျမားလွတဲ့ တိုက္ပြဲေတြ၊ ႀကီးမားလွတဲ့ အရင္းအႏွီးေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ခုလို (၂၁) ရာစု အဖြင့္ကို ကဗ်ာႏွစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ႏုိင္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေထာင္စုသစ္ဟာ ကဗ်ာတေခတ္မ်ား သစ္ဆန္း ေလၿပီလားလို႔ ရင္တဖိုဖိုျဖစ္မိပါရဲ႕။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ကဗ်ာကို လူသားယဥ္ေက်းမႈ အေဆာက္အအံုရဲ႕ အႏၱိမလို႔ သညာျပဳလို ပါတယ္။
ေသခ်ာ ပါတယ္။ လက္ကိုလက္ခ်င္းဆက္လို႔။ ႏွလံုးသားကို ႏွလံုးသားခ်င္းဆက္လို႔၊ ရင္ခုန္သံကို ရင္ခုန္သံခ်င္း ဆက္လို႔ ကဗ်ာဟာ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ တပ္ဦးကေန မားမားႀကီး ခ်ီတက္ေနလိမ့္ဦးမယ္ဆိုတာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ကို ယံုၾကည္ မိပါေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္။

ေအာင္ေမာ္ဦး
မတ္၊ ၂၁၊ ၂၀၀၄။

(စာႂကြင္း။ (၅)ႀကိမ္ေျမာက္ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔အခမ္းအနားမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ မိတ္ဆက္စကားေလးပါ။ ျပန္လည္ေဖာ္ျပဖို႔အတြက္ အခ်ဳိ႕ အခ်က္ကေလးေတြကို (စာအေနနဲ႔ ဖတ္ႏုိင္ေအာင္) ျပင္/ျဖည့္ထားပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား လံုၿခံဳေရး အေျခအေန သာ ေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ (ဆရာ)ေအာင္ေ၀း၊ (ဆရာ)ေမာင္လြမ္းဏီတို႔ ကမကထျပဳ စီစဥ္ၾကမယ့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၊ ေဒါင္းရင္ျပင္ က (၉) ႀကိမ္ေျမာက္ ကမာၻ႔ကဗ်ာညေနခင္းကေလးကို စိတ္ကူးနဲ႔ပံုေဖာ္ရင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ဦးၫႊတ္လ်က္…)