၂
၀၀၈ ဟာ
သတ္ကြင္းထဲ ေရာက္ေနသလား ထင္ရတယ္။
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့မၾကည့္ရဲဘူး
ႀကီးျမတ္တဲ့ ၾကယ္ေတြခ်ည္း
ေႂကြေႂကြ က်ေနတာ။
ေျမျပင္ကို ငံု႔မၾကည့္ရဲဘူး
အစားထိုးမရတဲ့ တံတားေတြခ်ည္း
က်ဳိးက်ဳိး က်ေနတာ။
ရင္ခြင္ထဲ ၀င္မၾကည့္ရဲဘူး
အသည္းခြဲတဲ့ ျမားေတြခ်ည္း
အစင္းစင္း စိုက္ေနတာ။
ငါတို႔မွာ
ရွိေရာ ရွိေသးရဲ႕လား၊
ေနာက္ထပ္ ဆုတ္ခြာစရာ ေျခလွမ္းတလွမ္း
ေနာက္ထပ္ ခုခံစရာ ကတုတ္က်င္းတက်င္း
ေနာက္ထပ္ စစ္ျပင္စရာ ခံတပ္တတပ္
ေနာက္ထပ္ စြန္႔လႊတ္စရာ မာနယ္ပေလာတခု
ေနာက္ထပ္ ဆံုး႐ႈံးစရာ ေႏွာင္ႀကိဳးတေခ်ာင္း
ေနာက္ထပ္ ေပြ႔ဖက္စရာ အိပ္မက္တခု။
၂၀၀၈ ဟာ
ငါတို႔ကို ခံပစ္ခိုင္းတယ္
ငါတို႔ကို ေဖာင္ဖ်က္ခိုင္းတယ္။
အဲသည္ ၂၀၀၈ ပါပဲ
ငါတို႔ကို အေမနဲ႔ ခြဲပစ္ခဲ့တာ
ငါတို႔ကို ငါတို႔ခ်ည္း ထားပစ္ခဲ့တာ။
ေအာင္ေမာ္ဦး
ဧၿပီ၊ ၁၃၊ ၂၀၀၈။
Friday, April 18, 2008
၂၀၀၈
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
ဟုတ္တယ္ ငါတို႔ခ်ည္းပဲ
ဒါေပမယ့္
ငါတို႔လက္ထဲမွာပဲ အဲဒီ ၂၀၀၈
ခုထက္ထိေတာ့ တုတ္တုတ္မလႈပ္ေသး
ဘယ္ေတာ့မွ ဂလန္ကဆန္ ထလုပ္မယ္ မသိ။
Post a Comment