ၿမိဳ႔ေဟာင္းသားမ်ားရဲ့ ခရီးရွည္

၁။
ေရွးတံုးက စကားရိွတယ္မို႔လား။ ဘာတဲ့ ... ေျမနိမ့္ရာလွံစုိက္ဆိုလား။ အခုကေတာ့ ေျမနိမ့္ရာလွံစုိက္ မဟုတ္ ေပမဲ့ ေျမနိမ့္ရာေရဝပ္ ျဖစ္ေနတာ တလနီးပါးေတာ့ ရိွေနၿပီ။ ဤသို႔စဥ္းစားေနရင္းမွ စိတ္တိုတိုျဖင့္ ေအးေသာင္ တေယာက္ တဲၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း "ထြီ" ကနဲ ကြမ္းေသြးမ်ားကို ေရထဲသို႔ ေထြးခ်လုိက္သည္။ တဲၾကမ္းျပင္နဲ႔ ေရမ်က္မွာျပင္ရဲ့ အထက္ေအာက္ အကြာအေဝးက တေပ မရိွတရိွခန္႔သာ။ ရသမွ်ဝါးလံုးေတြ သစ္ျပားေဟာင္းေတြျဖင့္ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ လူတဦးစာသြား တံတားေလးမ်ားက ရပ္ကြက္ ထဲတြင္ ေနရာအႏွံ႔။ တခုနဲ႔တခုလည္း ဆက္ေနလုိက္ၾကတာ ပင့္ကူအိမ္ကြန္ယက္ ကဲ့သို႔ပင္။ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ေန၍ မင္းလမ္းမႀကီးေပၚကို ေရာက္ဖို႔ အဲသည့္ တံတားဆက္ေလးမ်ား ေပၚကေနတဆင့္ သြားရသည္။

ေအးေသာင္တို႔ရပ္ကြက္က ၿမိဳ႔သစ္ရိွ ရပ္ကြက္အမ်ားထဲက တခု။ ၿမိဳ႔သစ္လို႔ ကင္ပြန္းတပ္ရေပမဲ့ တကယ္တန္း ၿမိဳ႔သစ္ထဲက ဒီအကြက္သစ္ေတြကို အာဏာပုိင္ေတြ ေဖာ္ထားတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရိွၿပီ။ ကြက္ေဟာင္းလို႔ နာမည္ေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ရေလာက္ေနၿပီဘဲဟာ။ ကြက္သစ္ေတြရဲ့ ထံုးစံအတုိင္း အလုပ္သြားလုပ္ရတဲ့ ၿမိဳ႔ထဲနဲ႔က ေဝးလုိက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္ ေဝးသလဲဆိုရင္ ၿမိဳ႔ထဲကို စက္ဘီးနဲ႔ အလုပ္သြားတာေတာင္ အသြား တနာရီ အျပန္တနာရီ ေလာက္ေတာ့ အသာေလးနင္းရသည္။ တေန႔ကို ႏွစ္နာရီေလာက္ စက္ဘီးနင္းေနရတာ ေပါ့။ က်န္းမာေရး ရႈ႔ေထာင့္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ သူမ်ားေတြက ေျပာၾကမွာပဲ။

သူတို႔ၿမိဳ႔သစ္ရဲ့ နာမည္က မဟာေအာင္ေျမတဲ့။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္း ဒီၿမိဳ႔သစ္ထဲမွာရိွတဲ့ ကြက္သစ္ေတြ အတြင္း ထူးထူးျခားျခား တုိးတက္လာတာမရိွေပမဲ့ ရပ္ကြက္နာမည္ ေတြကေတာ့ မေခဘူး။ သူတို႔ရပ္ကြက္ အမည္က မဂၤလာေရႊေျမ ရပ္ကြက္တဲ့။ ကပ္လွ်က္က ရပ္ကြက္နာမည္က်ေတာ့ မဂၤလာစိမ္းျမတဲ့။ အာဏာပုိင္ ေတြ ေပးထား လုိက္တဲ့ နာမည္ေတြမ်ား ေရွးေခတ္ဟန္ နန္းဆန္သလိုလို ဘာလိုလို။ မဂၤလာစိမ္းျမ ရပ္ကြက္က တခုေတာ့ ကံေကာင္းသည္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္။ ေအးေသာင္တို႔ ရပ္ကြက္ထက္ ေျမျမင့္တာေၾကာင့္ ေရ မဝပ္ဖူး။

"ကိုေအးေသာင္ အလုပ္မသြားေသးဖူးလား၊ က်မလည္း ခဏေနသြားေတာ့မွာေနာ္" ဆိုတဲ့ ဇနီးျဖစ္သူ မဥ အသံ ၾကားမွ ေအးေသာင္တေယာက္ အေတြးစမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့သည္။ မဥအလုပ္က သူတို႔ကြက္သစ္ႏွင့္ မေဝး။ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ရသည္။ "ေအး ေအး အခုဘဲ သြားေတာ့မွာ" ဟုျပန္ေျဖရင္း ေန႔လည္စာ ထမင္းဗူး ကို စက္ဘီးေရွ႔ ျခင္းထဲတြင္ထည့္လုိက္ကာ ပုဆိုးကို တင္းေနေအာင္ တိုတိုျပင္ဝတ္လုိက္သည္။ ၿပီးတာနဲ႔ သံေခ်း ေရာင္ ေပါက္ေနတဲ့ စီးေတာ္စက္ဘီးကို ပုခံုးေပၚမွာထမ္းၿပီး အိပဲ့အိပဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ တံတားေပၚကို တဲေပၚကေန သတိထားၿပီး ဆင္းလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ ပင့္ကူအိမ္ကြန္ယက္ တံတားေလးေတြအတုိင္း ေကြ႔လုိက္ဝိုက္လုိက္ ဆက္ေလ်ာက္ၿပီး မင္းလမ္းမဖက္ကို တက္သြားေတာ့သည္။

မင္းလမ္းမေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ စက္ဘီးကို ပုခံုးေပၚက ခ်ၿပီး နင္းလို႔ရပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ မင္းလမ္းမႀကီးလည္း ျပဳျပင္မႈ ကင္းမဲ့ေနေသာ ေျမလမ္းဆိုေတာ့ လကမၻာလို က်င္းေတြခ်ဳိင့္ေတြက အမ်ားသား။ စက္ဘီးကိုညႇာ၍ ေျဖးေျဖးျခင္း အေတာ္ေလး နင္းၿပီးမွ ကတၱရာလမ္းမႀကီး ေပၚသို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။

၂။
မဂၤလာေရႊေျမ ကြက္သစ္က နဂိုတည္းက ေျမနိမ့္ေနေသာ ေနရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူအမ်ား စတင္ အေျခခ် ေျပာင္းေရႊ႔လာ ကတည္းက ေရဝပ္မွာကို ေၾကာက္၍ ေျခတံရွည္ အိမ္ကေလးမ်ား ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေျခတံ ရွည္ အိမ္ဆိုေပမဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးက အိမ္မ်ားေလာက္လည္း မရွည္။ တခ်ဳိ႔အိမ္ေတြက သံုးေပ တခ်ဳိ႔အိမ္ေတြက ေလးေပ၊ အဲသေလာက္သာ ျမင့္ေသာ ေျခတံရွည္အိမ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အိမ္ဆိုေပမဲ့လည္း အမ်ားစုကေတာ့ တဲ သာသာပါဘဲ။

ေအးေသာင္တို႔ ၿမိဳ႔သည္ မိုးေခါင္ေရရွားေဒသတြင္ တည္ရိွသည္။ မိုးကလည္း ႏွစ္တုိင္းေကာင္းသည္ မရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျမနိမ့္ေသာ္လည္း ခါတုိင္းႏွစ္ေတြက ေရဝပ္မွာ ေၾကာက္စရာမလိုခဲ့။ သို႔ေသာ္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ လဲေတာ့ မသိ။ မိုးတြင္းကာလအတြင္း ရြာလုိက္သည့္မိုးမွာ ေအာက္ျပည္အတုိင္း။ မိုးနည္းသည့္ အရပ္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ မိုးရြာတာကို လူတုိင္းႀကိဳဆိုေပမဲ့ ေအးေသာင္တို႔လို ကြက္သစ္ေတြ အဖို႔ေတာ့ ရြ႔ံေျမ စျဖစ္ေတာ့သည္။ ရႊံ႔ေျမျဖစ္တာလည္း မဆန္း။ ဒီကြက္သစ္ေတြရဲ့ မူလဘူတက ေရသြင္းၿပီး စပါးစုိက္တဲ့ လယ္ေျမေတြ။ လယ္ သမား မ်ားထံမွ သိမ္း၍ အကြက္ရိုက္ခါ လူေနထုိင္ရန္ ေဖာ္ထားသည့္ ေျမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျမေစးမ်ား ျဖစ္ေန သည္မွာ လည္း မဆန္း။ လယ္သမားေတြကို အစိုးရက ေလွ်ာ္ေၾကးသလား မေပးသလားေတာ့ ေအးေသာင္ လည္းမသိ။ ထားေတာ့။ သည့္ေနာက္ေတာ့ မိုးပိုမ်ားလာသည့္ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ေရဝပ္ေျမ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တျခား ရပ္ကြက္မွလူမ်ားက သူတို႔ရပ္ကြက္ကို မဂၤလာေရႊေရဝပ္ဟု ေနာက္ၾကစၾကသည္။

ေအးေသာင္အပါအဝင္ ကြက္သစ္ေန လူမ်ားစုသည္ မူလက ၿမိဳ႔ထဲမွာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ လက္လုပ္လက္စားမ်ား ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႔ကလည္း က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ဟု အစိုးရက သမုတ္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ၿမိဳ႔ထဲက ေျမလြတ္ရိွသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ တဲမ်ားထိုးကာ ေနထုိင္ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည့္ လူမ်ားျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း အုတ္တံတုိင္းေဘးတြင္ အဖီထိုးကာ ေနထုိင္သူမ်ားလည္း ပါၾကသည္။ ေအးေသာင္တို႔ကေတာ့ မိဘလက္ငုတ္ သစ္သားအိမ္ေလးမွာ ေနထိုင္ရေသာေၾကာင့္ ေနရာက်ဥ္းေသာ္လည္း က်ဴးေက်ာ္ေတြထက္ေတာ့ တည္ၿငိမ္သည္ဟု ဆိုႏုိင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရက သူတို႔ၿမိဳ႔ကို ၿမိဳ႔အဂၤါႏွင့္အညီျဖစ္ေအာင္ လမ္းေတြခ်ဲ့မည္ ဆိုၿပီး ေျမေတြအိမ္ေတြကို သိမ္းလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႔ႏွင့္ေဝးေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ၿမိဳ႔သစ္တည္ကာ ကြက္သစ္မ်ားရုိက္၍ ေနရာအစား ျပန္ေပးသည္။ ထိုအသိမ္းခံရသည့္ အထဲတြင္ က်ဴးေက်ာ္မ်ားသာမက ေအးေသာင္တို႔လုိ႔ ကိုယ္ပုိင္အိမ္ ရိွသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားပင္။ ခ်မ္းသာသူမ်ား၏ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္း တုိက္ႀကီးတုိက္ေကာင္းမ်ားလည္း လမ္းခ်ဲ႔မည့္ ေနရာတြင္ တည္ေနပါက ဖယ္ေပးၾကရသည္။ ေလွ်ာ္ေၾကး ကေတာ့ ေပေလးဆယ္ပတ္လည္ ေျမတကြက္စီသာ ျပန္ရၾကသည္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေနာက္ေရာက္လာသည့္ ျမန္မာစကား မတတ္ေသာ္လည္း ျမန္မာမွတ္ပံုတင္ ကိုင္ေဆာင္ထားသူ တရုတ္မ်ားထံသို႔ အိမ္မ်ားေျမမ်ား ေရာင္း၍ ၿမိဳ႔သစ္ကို ေျပာင္းလာသူမ်ား ျဖစ္သည္။

ေရဝပ္ေျမကို ဒီအတုိင္းၾကည့္မေနဘဲ ကုိယ္ထူကိုယ္ထ ေဖာက္ထုတ္ရန္ မလုပ္ဖူးလားလို႔ ေမးႏုိင္သည္။ ေအးေသာင္တို႔ တရပ္ကြက္လံုး ဒီေလာက္မအပါ။ မပ်င္းပါ။ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထင္ထားတာ ထက္ အမ်ားႀကီး ခက္ေနတာကို ႀကံဳလုိက္ရသည္။

၃။
ျဖစ္ပံုက ဒီလုိ။ တခါတံုးကလည္း မိုးမ်ားေသာေၾကာင့္ ေရဝပ္ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီႏွစ္ေလာက္ေတာ့ မဆိုး။ သို႔ေသာ္လည္း ေရရွည္အတြက္ ပူပန္ၾကေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္သားမ်ား အစည္းအေဝးေခၚ၍ ဘာလုပ္ၾက မလဲဟု တုိင္ပင္ၾကသည္။

ေအးေသာင္ကပင္စ၍ အႀကံျပဳသည္။ "ေရဝပ္ေနတာကို ေဖာက္ထုပ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ရထားလမ္းတာရိုး ေအာက္ကေန ဂလိုင္ေဖာက္၊ ကြန္ကရစ္ပုိက္ သြယ္ၿပီး လုပ္ဖို႔လိုမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္"။ ဟုတ္သည္။ ေအးေသာင္တို႔ ရပ္ကြက္အစြန္ဆံုးတြင္ အေဝးေျပး ရထားလမ္းရိွသည္။ ထိုရထားလမ္း တာရိုးျမင့္ႀကီးက ဆည္သဖြယ္ ပိတ္ေနေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေရဝပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဘႀကီးဦးလူေဖကေတာ့ ကြမ္းၿမံဳ႔ ေနရင္းက ေခါင္းတရမ္းရမ္းျဖင့္ နားေထာင္ေနသည္။ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကေတာ့ "ရထားလမ္းတာရိုးကို ေဖာက္ၿပီး လုပ္ဖို႔ ဆိုတာက လက္ေတြ႔မွာ မလြယ္ဖူးလို႔ က်ဳပ္ကေတာ့ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တံုးဆိုေတာ့ ရထားလမ္းက ႏုိင္ငံေတာ္ပုိင္။ က်ဳပ္တို႔ေဖာက္ခ်င္တုိင္း ေဖာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အာဏာပုိင္ေတြကလည္း ခြင့္ျပဳမယ္ မထင္ ဘူး"။ ေဒၚသန္းၿမိဳင္ကလည္း ဤသို႔ အႀကံေပးသည္ "ေရစုပ္စက္ ခပ္ႀကီးႀကီးေတြ ငွားၿပီး သုံးေလးလံုးၿပိဳင္တူ စုပ္ထုပ္ လုိက္ရင္ေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားေတာ့၊ ပိုေတာင္ျမန္ဦးမယ္"။

အစည္းအေဝးတက္လာသူ အားလံုးက ေဒၚသန္းၿမိဳင္အႀကံကို ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သေဘာတူၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေဝးသင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား တဦးျဖစ္သူ ေမာင္စိုး၏ ထပ္ဆင့္တင္ျပမႈေၾကာင့္ အားလံုးစိတ္ဓာတ္ က်ကုန္သည္။ "ေဒၚေလးသန္းၿမိဳင္ေျပာတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲ ေရဝပ္ေနတဲ့ ေရျပင္က်ယ္က နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ အင္းေလးကန္ေလာက္ေတာင္ ရိွမလားဘဲ"ဟု လက္ႏွစ္ဖက္ကို အစြမ္းကုန္ ကားျပလုိက္ခါ အင္းေလးကန္ႏွင့္ ႏိႈင္းလုိက္ေသာေၾကာင့္ အားလံုးဝုိင္း၍ ရယ္လုိက္ၾကသည္။ "ဒီေတာ့ကာ ဒီေလာက္ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေရစုပ္စက္နဲ႔ စုပ္ထုပ္မယ္ဆိုရင္ က်န္တာေတြ မပါေသးဘဲ ဒီဇယ္ဖိုးခ်ည္း ဘယ္ေလာက္ရိွမလဲ။ တြက္ၾကည့္ပါဦး။ က်ေနာ္တို႔ တရပ္ကြက္လံုး ေငြစုရင္ေတာင္ ဒီဇယ္ဖိုး တတ္ႏုိင္ပါ့မလား၊ တျခား မၾကည့္နဲ႔ မဂၤလာစိမ္းျမကလူေတြ တအိမ္တလံုး ေရေလာင္းအိမ္သာ ေဆာက္မယ္ ေျပာတံုးက ရယကကေန တအိမ္က်ပ္ငါးေသာင္းေပးမွ ေဆာက္ခြင့္ပါမစ္ ေပးမယ္ဆိုလို႔ ပ်က္သြားတယ္ မဟုတ္လား "။ ေမာင္စိုးေထာက္ျပ လုိက္ေတာ့မွ အားလံုးစိတ္ဓာတ္ က်ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေအးေသာင္က "ကိုင္း ကုိင္း .. ဒီလို ထပ္စဥ္းစားၾကမယ္ဗ်ာ။ ေရစုပ္စက္ကိစၥ ခဏထားလုိက္။ ရထားလမ္း တာရိုးေအာက္မွာ ဂလိုင္ေဖာက္ဖို႔အတြက္ တရားဝင္ျဖစ္ေအာင္ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ဆီ စာတင္မယ္ဗ်ာ။ ဘယ္႔ႏွယ့္လဲ ဘႀကီးလူေဖ"ဟု အဆိုထပ္သြင္းသည္။ အားလံုးက ဒါလည္းမဆိုးဟု ဝုိင္း၍မွတ္ခ်က္ ခ်ၾကသည္။

ဘႀကီးလူေဖက ေမးေစ့ကိုပြတ္ရင္း "အင္း" ဟု အသံရွည္ဆြဲကာ စဥ္းစားေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ လူအုပ္ၾကားမွ အသံခပ္စြာစြာ တခု က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ တျခားသူမဟုတ္ ယကၠန္းစက္ရံုက အလုပ္သမ မႏုိင္ႏုိင္ ျဖစ္သည္။ "ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ဆီ စာတင္ေနလို႔ကေတာ့ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေနလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္ၾကလာမွာ မဟုတ္ဖူး။ ရွင္တို႔ သိတဲ့အတုိင္းပဲေလ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ဆီ အဲဒိစာေရာက္ဖို႔ ၾကားထဲမွာ ေငြမေပးလို႔ကေတာ့ စားပြဲဘယ္ႏွစ္လံုးမွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေသာင္တင္ေနမလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ"။ အားလံုး စိတ္ဓာတ္က် ကုန္ျပန္သည္။ "က်ဳပ္သေဘာကေတာ့ ၾကာတာမၾကာတာကို တက႑ထားလုိက္၊ စာတင္တာကေတာ့ တင္ထားဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ့္ဖက္အလြန္မျဖစ္ေအာင္ ဟုတ္ပလား" ဟု ဘႀကီးလူေဖက အဆိုျပဳသည္။

သိုႏွင့္ ရပ္ကြက္မွလူမ်ားလက္မွတ္ထိုး၍ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ထံ စာတင္လုိက္ခဲ့သည္မွာ ဘာမွအေၾကာင္း ျပန္ၾကားျခင္း မရိွ။ သူတို႔စာတင္ခဲ့ေသာ ယခင္ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္မွာ လာဘ္စားလြန္း၍ဆုိလား၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈတြင္ ပတ္သက္၍ ဆိုလား ဘာလဲေတာ့မသိ ျပဳတ္သြားခဲ့သည္။ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္အသစ္ တက္လာ သည္မွာပင္ သံုးႏွစ္ခန္႔ ရိွသြားၿပီ ျဖစ္ သည္။

၄။
ဒီႏွစ္မိုးႀကီးတာကေတာ့ ေစာေစာကေျပာခဲ့သည့္အတုိင္းပင္။ မဂၤလာေရႊေျမ တရပ္ကြက္လံုး ေရေတြအၾကား ေနေနရသည္မွာ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႔ေတာ္ ေရာက္ေနသလိုလို အင္းေလးကန္မွာပဲ ေရာက္ေနသလိုလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေရဝပ္သည့္ရက္မ်ား ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ေရာဂါဘယ ထူေျပာလာသည္။ ကေလးမ်ား ေရထဲဆင္း၍ ေဆာ့ေသာေၾကာင့္ ယားနာမ်ား ဝဲမ်ား ေပါက္ၾကသည္။ ဝမ္းေဖာဝမ္းေရာင္ ျဖစ္ၾကသည္။ အိမ္သာမ်ားမွာ တြင္းအိမ္သာမ်ားျဖစ္၍ လူတို႔စြန္႔ထားေသာေၾကာင့္ ဟုိမွာသည္မွာ ေပါေလာေမ်ာေနေသာ မစင္မ်ားကို ရပ္ကြက္အတြင္း ေမြးထားေသာ ဘဲမ်ား၊ မန္ဒါလီမ်ားက ထိုးဆိတ္စားသံုးေနၾကသည္။ စကၠဴစုတ္မ်ား၊ ပလပ္စတစ္ အိတ္မ်ားကလည္း ေနရာတကာတြင္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေတြ႔ေနရသည္။ ေရကလည္း မသန္႔၊ အနံ႔အသက္လည္း တျဖည္းျဖည္းျခင္း ဆိုးဝါးလာေတာ့သည္။

ေရဝပ္သည့္ အခ်ိန္ တလစြန္းစြန္းခန္႔ အၾကာတြင္ မဂၤလာေရႊေျမ ကြက္သစ္အတြင္း ေသဆံုးသူ ကေလးငယ္ အေရအတြက္မွာ ဆယ့္ငါးဦးခန္႔ ရိွလာသည္။ သက္ႀကီးရြယ္အို ခြန္နစ္ဦးထက္မနည္းလည္း ေသဆုံးခဲ့သည္။ ဖ်ားနာသူ အေရအတြက္မွာလည္း မ်ားသထက္မ်ားလာသည္။ နာဖ်ားေသာေၾကာင့္ အလုပ္မသြားႏုိင္သူမ်ား လုပ္အားခဝင္ေငြပါ ေလွ်ာ့ပါးဆံုးရႈံးလာရသည္။ ဝင္ေငြမရိွသည့္အတြက္ ေဆးေတာင္အႏုိင္ႏုိင္ ဝယ္ေသာက္ဖို႔ ခက္ခဲ လာၾကသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ေအးေသာင္တို႔ၿမိဳ႔မွ လူအမ်ား ၾကည္ညိဳေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးတပါးက ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ ရေတာ့သည္။ စြက္ဖက္သည္ဆိုေသာ္လည္း ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ကို ကူညီဖို႔အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ေမတၱာရပ္ ပန္ၾကားရျခင္း ျဖစ္သည္။

၅။ ေအးေသာင္၏ သားအလတ္ေကာင္ သူ႔အေဖႏွင့္ အေမထံ အပူအျပင္း သတင္းပို႔လွာသည္။ အာဏာပုိင္မ်ား ကားမ်ားျဖင့္ ရပ္ကြက္ထိပ္တြင္ ေရာက္ေနသည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ တျခားသူမဟုတ္ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ကုိယ္တုိင္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တရပ္ကြက္လံုးရိွ လူအမ်ားကို ရယကလူႀကီးမ်ားမွတဆင့္ ဆင့္ေခၚလုိက္သည္။ ေအးေသာင္သား အလတ္ေကာင္က သူ႔အေမ မဥကို "အေမ အေမ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္က စစ္ဗိုလ္မို႔လား" ဟု ကေလး ပီပီစပ္စုသည္။ "ဟဲ႔ သူက ရိုးရိုးစစ္ဗိုလ္မဟုတ္ဖူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင့္ရိွတယ္ဟဲ့" ဟု စစ္ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားေသာ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ကို လူအုပ္ေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရိွေနသာ မဥက လက္ညိႇဳးထိုး၍ ရွင္းျပေနသည္။

ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္က "ခင္ဗ်ားတို႔ ရယကလူႀကီးေတြ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာကို ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို အေၾကာင္း မၾကား ရတာလဲ" ဟု ေျပာရင္း အျပစ္တင္ေနသည္။ "ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီး အကဲေတြဟာ တုိင္းသူျပည္သားေတြ အေပၚ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီဖို႔ ေစတနာထားတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔သိဖို႔လိုတယ္။ သို႔ေသာ္ ခင္ဗ်ားတို႔က ျဖစ္ပ်က္ေန တာ ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို အေၾကာင္းၾကားဖို႔ လိုတာေပါ့"ဟုလည္း ဆက္၍ မိန္႔ခြန္းေခြ် ေနသည္။ ရယက လူႀကီးမ်ားက ကူပါဦးဆိုေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေအးေသာင္ႏွင့္ ဦးလူေဖကို ဝုိင္းၾကည့္ၾက သည္။ ဦးလူေဖက "ဒီလိုပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ အဲ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ခင္ဗ်ာ့။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္မွာ ေရဝပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း ေရေတြေဖါက္ထုပ္ဖို႔ လိုေၾကာင္း တရပ္ကြက္လံုး လက္မွတ္ထိုးၿပီး စာတင္ထားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ့" ဟုရွင္းျပ၍ မဆံုးခင္ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္က "က်ေနာ္ေတာ့ မသိရပါလား။ ဘယ္တံုးကတင္ ထားတာလဲ"ဟု ၾကားျဖတ္၍ ေမးလုိက္ သည္။ ဦးလူေဖက အသံ တိမ္ကေလးျဖင့္ "သံုးႏွစ္ရိွသြားပါၿပီ ခင္ဗ်ာ" ဟု ျပန္ေျဖလုိက္ရာ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ မ်က္ႏွာမွာ မဲကနဲ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။

ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္က ေရမ်ားဝပ္ေနသည္ကို အျမန္ဆံုး ေဖာက္ထုတ္ေပးမည္ဟု ကတိေပးကာ ကားတန္းႀကီးျဖင့္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားသည္။ ဘာဘဲ ေျပာေျပာ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ကိုယ္တုိင္ ျမင္သြားသည္ဆိုေတာ့ ေရဝပ္ေနသည့္ ကိစၥ မၾကာခင္ ေျပလည္လိမ့္မည္ဟုလည္း ရပ္ကြက္သားမ်ားက ယံုၾကည္ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ၾကားကေန ေျပာဆိုေပးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္မို႔ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးႀကီးမားေၾကာင္း ကိုလည္း ေျပာ၍မဆံုး ျဖစ္ေနၾကသည္။

ရက္အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ ေရစုပ္စက္ အႀကီးစားမ်ား တဒါဇင္ခန္႔ ကားမ်ားျဖင့္ ဆြဲ၍ေရာက္လာၿပီး ေရမ်ားကို စုပ္ထုပ္ျပစ္ေတာ့သည္။ ငါးရက္အတြင္း ေရမ်ားမရိွေတာ့။ ျမန္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တရပ္ကြက္လံုး ၿမိဳ႔ေတာ္ ဝန္ကို ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။

၆။ ေနာက္တလအၾကာ။ "ဘႀကီးလူေဖေရ ဒီလိုေတာ့လည္း မဆိုးပါလား။ ေရမဝပ္ေတာ့ လူေတြ ေနေရးထိုင္ေရး အေတာ့္ကို အဆင္ေျပသြားတာဘဲဗ်ာ"ဟု ေအးေသာင္က ဆိုလုိက္သည္။ ဦးလူေဖက "အင္း ॥ ဒါေပမဲ့ ေအးေသာင္ရာ ေရွ႔ႏွစ္မိုးတြင္းက်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေရကထပ္ ဝပ္ဦးမွာကြ။ ရထားလမ္း တာရိုးကို ေဖာက္ၿပီး ပုိက္မသြယ္မျခင္း ဒီျပႆနာက ရိွေနဦးမွာ" ဟု စိတ္ေမာသံျဖင့္ ေထာက္ျပသည္။ ေအးေသာင္လည္း ဘာမွထပ္ မေျပာႏုိင္။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ျပန္ညစ္သြားသည္။

သည့္ေနာက္ ရယက လူႀကီးမ်ားက ရပ္ကြက္သားမ်ားကို အစည္းအေဝးေခၚသည္။ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္က ေနာင္တြင္ ရပ္ကြက္ေရမဝပ္ရန္ အထူးအစီအစဥ္ လုပ္ထားသည္ဟု ဆိုလာသည္။ အားလံုး ဝမ္းသာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆက္တြဲ ေျပာလာေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ရပ္ကြက္သားမ်ား အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ "ဒီလိုကြ ရထားလမ္းတာရိုးကို ေဖာက္ၿပီးပုိက္သြယ္မွာကို ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္က စစ္ေရးအျမင္အရ ခြင့္မျပဳဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ လံုၿခံဳေရးကို ဦးစားေပးရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒို႔ရပ္ကြက္ ေျမျမင့္လာေအာင္ ေျမဖို႔ေပးမယ္လုိ႔ စီစဥ္ေနတယ္" ဟု ရယက လူႀကီးတဦးက ရွင္းျပသည္။ ေအးေသာင္က ေမးခြန္းတခု ထ၍ေမးလုိက္သည္ "ေျမဖို႔မယ္ ဆိုတာ ကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေတြက ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ ေျမဖို႔ေနတံုး အိမ္ေတြကို ဘယ္နားသြားထားမလဲဗ်။ အိမ္ေတြကို ေလထဲမွာ မထားလို႔မွ မရတဲ့ဟာ"။ ထိုအခါၾကမွ ရပ္ကြက္သားမ်ား ႂကြက္ႂကြက္ဆူသြားသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ အိမ္ေတြကို မဖယ္ဘဲ ေျမဖို႔လို႔က ဘာထူးမည္နည္း။ ရယက လူႀကီးက "ဒါအထက္အမိန္႔ပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏွစ္လအတြင္း အိမ္ေတြ ဖယ္ေပးရမယ္။ ေျမဖို႔ၿပီးရင္ အရင္က အကြက္ အတုိင္း ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ရမယ္။ ဒီၫႊန္ၾကားခ်က္ကို မလုိက္နာတဲ့သူ အဖမ္းခံရမယ္။ က်ဳပ္လည္း ဒိထက္ ပိုၿပီး မေျပာတတ္ဘူး" ဟု စကားကို အဆံုးသတ္လုိက္သည္။

၇။ ကိုေအးေသာင္က သူ၏ဇတ္လမ္းကို အၿပီးသတ္လုိက္ရင္း ေဆးလိပ္ကို မီးညိွလုိက္သည္။ နားေထာင္ေနသူ အလုပ္လုပ္ဖက္မ်ားက "ကိုေအးေသာင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီထုိင္းႏုိင္ငံကို ထြက္လာၿပီး အလုပ္လုပ္တာလဲ။ ဟိုမွာ လံုးလံုး အဆင္မေျပ ေတာ့လို႔လား" ဟု စပ္စုၾကသည္။ သူတို႔အားလံုးက ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ေရႊ႔ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ "ဒီလိုကြ.. ႏွစ္ပုိင္းရိွတယ္။ ပထမတပုိင္းက ေျမဖို႔ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ ရပ္ကြက္မွာ အိမ္ျပန္ေဆာက္လို႔ မရေတာ့ဖူး။ ၿမိဳ႔နဲ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ စက္ဘီးနင္းရတဲ့ ေနာက္ေနရာ တခုမွာ ငါတို႔အားလံုးကို ေရႊ႔ပစ္လုိက္လို႔ကြ။ မဂၤလာစိမ္းျမ ကြက္သစ္ကလူေတြလည္း ေနာက္ပုိင္းမွာ တို႔လို အေရႊ႔ခံရ တယ္။ အလုပ္က ပင္ပန္းရတဲ့အထဲ ၿမိဳ႔ထဲကို တေန႔ အသြားအျပန္ေလးနာရီ စက္ဘီးမနင္း ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယတပုိင္း ကေတာ့ ရတဲ့ဝင္ေငြကလည္း မိသားစုစားဖို႔ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ျဖစ္လာေတာ့ ယိုးဒယားမွာပဲ ရတဲ့အလုပ္ လုပ္မယ္ ဆိုၿပီး မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို ထားၿပီးထြက္လာတာ။ မင္းတို႔လိုဘဲေပါ့ကြာ" ဟု ေအးေသာင္က ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္ရင္း ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားကို ေလထဲသို႔ မႈတ္ထုတ္လုိက္ေလေတာ့သည္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁၆ ရက္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္