အရက္လံုၿခံဳေရးနဲ႔ ျမန္မာျပည္

မ
ၾကာေသးခင္ ရက္ပုိင္းအတြင္းက ျပည္တြင္းက မိတ္ေဆြတဦးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူကအႏုပညာ အသုိင္းအဝုိင္း က ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔စကားေျပာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲသည့္အထဲမွာ မ်ားမ်ားေျပာျဖစ္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ အရက္အေၾကာင္းက ပိုမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အရက္ေတြဘယ္လို ခ်က္သလဲ ဘယ္လိုသိုေလွာင္သလဲ ဘယ္လိုျဖန္႔ျဖဴး ေရာင္းခ်သလဲ စသျဖင့္ စံုနဖာစီ ေျပာဆိုေဆြးေႏြး ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အရက္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သြားတာ ကလဲ ဒီလုိပါ။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း အရြယ္မတုိင္ခင္ အရက္နဲ႔ အသက္ဆံုးရံႈး ခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုမ်ား လာတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါ့အျပင္ ေစာေစာစီးစီး ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကတဲ့ သက္လတ္ပုိင္း အရြယ္ေကာင္း စာေပနဲ႔ အႏုပညာသည္မ်ား အေၾကာင္းကို ေျပာရင္း ေျပာ ရင္းနဲ႔ အရက္စက္ရံုေတြ အရက္ကို ဘယ္လို ခ်က္ၾကသလဲ ဆိုတာကေန စတယ္လို႔ ဆိုရင္ လည္း မမွားပါဘူး။

မိတ္ေဆြက သူရဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ တခါက ကိစၥတခုနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ အရက္ခ်က္စက္ရံု တခုကို ေရာက္ သြားပါတယ္တဲ့။ ပထမဆံုး ေတြ႔ရတာကေတာ့ အရက္ခ်က္စက္ရံုဟာ လယ္ကြင္းထဲမွာ ျဖစ္သလို ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အရက္စက္ရုံရဲ့ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ မိုးရြာအစို ေနပူအေျခာက္ အပံုလုိက္ႀကီး ထားထား တဲ့ ထန္းလွ်က္ပံုႀကီး ရိွေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ ယင္ေကာင္ေတြ တေလာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနသလို ထန္းလွ်က္ပုတ္နံ႔ လိုလို အနံ႔ႀကီးကိုလဲ ရႈေနရပါတယ္။ ေနာက္ျမင္ကြင္း တခုကေတာ့ အရက္ခ်က္ စက္ရံုကို ဓာတ္ေျမၾသဇာ လာေရာင္းတဲ့ လွည္း တန္းႀကီးက မ်က္ေစ့တဆံုး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာ အိတ္ေတြက်ေတာ့ မိုးရြာရင္ မိုးစိုမွာစိုးလို႔ အမိုးအကာနဲ႔ ထားပါသတဲ့။

အရက္ခ်က္တဲ့ စက္ရံုအတြင္းဖက္ကို ဝင္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ အလြန္စိတ္ပ်က္စရာ ျမင္ကြင္းကေတာ့ အရက္ဆီ ေပါင္းခံေနတဲ့ ဧရာမ သံကန္ႀကီးေတြထဲကို ဓာတ္ေျမၾသဇာ အိတ္ေတြဖြင့္ၿပီး ေျဖာကနဲေျဖာကနဲ ေလာင္း ထဲ့ ေနတာပါဘဲ။ ဓာတ္ေျမၾသဇာ ဆိုတာ စုိက္ပ်ဳိးေရး အတြက္သံုးတဲ့ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းေတြပါ။ လူေသာက္မဲ့ အရက္ကို ခ်က္တဲ့ေနရာမွာ ေပါေပါေလာေလာ သံုးေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေကာင္းႏုိင္မယ္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အရက္စက္ရံုက တာဝန္ရိွတဲ့သူကေတာ့ သူတို႔ စက္ရံုက ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ အရက္ဆီဟာ ဘယ္ ေလာက္ ေကာင္းေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ျပင္းအား ရိွေၾကာင္း ရွင္းျပေန ပါေသးတယ္။ အဲသလို ထုတ္လုပ္ လုိက္တဲ့ ျပင္းအားျမင့္ အရက္ဆီကို ေစ်းကြက္မတင္ခင္ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ႏွစ္လေလာက္ ထားရပါတယ္။ အရက္မွာ ပါေနတဲ့ အဆိပ္ျဖစ္ေစတဲ့ ဓာတ္ေတြ အခိုးျပန္သြားေစဖို႔ အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္လျပည့္ သြားတဲ့ အခါက်မွ ေရငါးဆ ေရာၿပီး ပုလင္းသြတ္ တံဆိပ္လွလွေလးေတြ ကပ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒါေတြ ၿပီးရင္ေတာ့ ဆိုင္တင္ေရာင္းရံုဘဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေစ်းကြက္ေတာင္းဆိုမႈက ျမင့္မားေနတဲ့ အတြက္ အရက္ဆီကို ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္လၾကာေအာင္ အထိ မထားဘဲ ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာ ေစ်းကြက္ထဲကို တင္သြင္းေလ့ ရိွတယ္လို႔လဲ သိရျပန္ပါတယ္။

အဲသလို အရက္မ်ဳိးေတြကို သံုးေလးႏွစ္ ဆက္တုိက္္ေသာက္ေနတဲ့ သူေတြဟာ အသဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရာဂါတခုခု ရၾကပါတယ္။ အဓိကေတာ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာကို သံုးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ ဓာတ္ေျမၾသဇာဆိုတာ အက္စစ္ တမ်ဳိးပါ။ လိုအပ္တာထက္ ပိုသံုးရင္ စပါးပင္ေတြေတာင္ ေသႏုိင္တဲ့အထိ ျပင္းအား ရိွပါတယ္။ အႏုပညာသည္ ေလာကမွာ တခ်ဳိ႔ေသာ အရြယ္ေကာင္း လူလတ္ပုိင္း ေတြဟာ မနက္ကိုးနာရီ ဆယ္နာရီေလာက္ ကထဲက စေသာက္ၾကပါတယ္။ ညအိပ္ရာဝင္မွ အေသာက္ကို ရပ္ပါတယ္။ အဲသလို အရက္မ်ဳိးေတြကို မနက္ကထဲက ေသာက္သူေတြဟာ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသဆံုးၾကပါတယ္။ တေလာက နာမည္ႀကီး စာေပသမားတဦး အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာ ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါလဲ အဲသလို အရက္မ်ဳိးေတြကို ဆက္တုိက္ေသာက္လို႔ ျဖစ္တာလို႔ မိတ္ေဆြက ရွင္းျပပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ႏုိင္ငံက စာေပေလာကနဲ႔ အႏုပညာသည္ေလာကမွာ အရက္ေသာက္တာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ အေတာ္မ်ား မ်ား ေသာက္တတ္ ၾကတဲ့သူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုေခတ္တံုးကဆိုရင္ စာေရးဆရာႀကီး ေသာ္တာေဆြဟာ အရက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ နာမည္ႀကီးတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ "ဘရန္ဒီတခြက္ဆိုတဲ့" ဟာသ ဝတၴဳ တိုနဲ႔ စာေပေလာကထဲ စေရာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ၾကားဘူးပါတယ္။ အရက္အေၾကာင္း လူႀကိဳက္ေအာင္ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြနဲ႔ ေရးတတ္လြန္းလို႔ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာက ေတာင္ "ကိုေဆြ လူငယ္ေတြ အရက္မေသာက္ ေသာက္တတ္ ေအာင္ သင္ေပးသလို ျဖစ္ေနတယ္" လို႔ ေထာက္ျပဆံုးမခဲ့ ဘူးပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဆိုလိုခ်င္တာက ဒီလိုပါ။ ဆရာ ေသာ္တာေဆြဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္က အရက္ေသာက္ၾကမ္းခဲ့ တယ္။ သို႔ေသာ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မေသ ခဲ့ ပါဘူး။ အသက္ႀကီးမွ ဆံုးသြားခဲ့တာပါ။ ဆရာေသာ္တာေဆြတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာတဦး အရက္ေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ရိွဖူးပါတယ္။ အရက္မူးေနတုန္း အင္းလ်ား ကန္မွာ ေရနစ္ၿပီး ဆံုးသြားခဲ့တာပါ။ အဲသည့္ေခတ္တံုးက အရက္ေတြက သတ္မွတ္ထားတဲ့ နည္းစနစ္ေတြ အတုိင္း ခ်က္လုပ္ခဲ့တဲ့ အရက္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဓာေျမၾသဇာေတြ လိႈင္လိႈင္ထည့္ၿပီးခ်က္ခဲ့တဲ့ အရက္ေတြေတာ့ ျဖစ္ဟန္ မတူပါဘူး။ တခ်ိန္တံုးက ျမန္မာျပည္မွာ အေသာက္မ်ားခဲ့တဲ့ နာမည္ႀကီး အရက္ေတြကေတာ့ မႏၱေလးရမ္နဲ႔ ဘီအီးဒီစီိလို႔ ေခၚတဲ့ အရက္ျဖဴေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တင္လဲျဖဴတို႔ အိုးဘရမ္ဒီတို႔ ေမာ့ဝီစကီတို႔လည္း ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါ ေသးတယ္။ အရက္ေသာက္တာမ်ားရင္ အႏၱရာယ္ရိွတယ္ဆိုတာ လူတုိင္းနားလည္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲသည့္ အရက္ေတြကို ထုတ္လုပ္တဲ့ ေခတ္တုန္းက သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဆင့္အတန္း စံခ်ိန္အတုိ္င္း ထုတ္လုပ္ခဲ့ၾကတာ မို႔လို႔ နဲနဲေတာ့ ခံသာေသးတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

တျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာ အရက္ခ်က္တဲ့အခါ စနစ္တက် ခ်က္ၾကပါတယ္။ အဲသလို စနစ္က်ဖို႔ကိုလည္း ေစာင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ တာဝန္ရိွ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္း ရိွပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ food security လို႔ေခၚတဲ့ စားသုံုးကုန္လံုၿခံဳေရးကို အၿမဲ မ်က္ေခ်မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္စစ္ေဆးတဲ့ စနစ္ရိွေနပါတယ္။ ဥပမာ တခုေလာက္ တင္ျပရရင္ စေကာ့တလန္မွာ နာမည္ႀကီး စေကာ့ဝီစကီမ်ား ခ်က္ပါတယ္။ ခ်က္တဲ့အခါမွာလည္း အုပ္စပါးတို႔ ဘာလီစပါးတို႔ကို သံုးပါတယ္။ ဓာတုေဗဒပစၥည္းမ်ား မသံုးပါ။ မသံုးရပါ။ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းလို႔ ေျပာရမဲ့ဟာ တခုကေတာ့ "ယိစ္" လုိ႔ေခၚတဲ့ တဆးတမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည့္ ယိစ္ကလည္း တကယ္ဆိုရင္ သဘာဝဓာတု ပစၥည္းပါ။ သဘာဝမိႈ တမ်ဳိးပါ။ ၿပီးေတာ့ အလြန္သန္႔ရွင္းတဲ့ သန္႔စင္ထားတဲ့ မိုးေရကိုအသံုးျပဳၿပီး ခ်က္ပါတယ္။ ႀကံဳရာေရပုိက္က၊ ေခ်ာင္းေျမာင္းက၊ ေရတြင္းက ေရေတြနဲ႔ အရက္ကို ခ်က္လုပ္ျခင္း မျပဳပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ မွာလို ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြထဲ့ၿပီး ခ်က္လို႔ကေတာ့ တရားစြဲခံရလို႔ အေလွ်ာ္ေတြ ေပးရတာမ်ားလြန္းလို႔ ကုမၸဏီ ျပဳတ္ၿပီး ေထာင္ေတာင္ က်ပါဦးမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အရက္ခ်က္ဖို႔ လုိင္စင္ကလည္း လာဘ္ထိုးလုိက္ရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရေနပါတယ္။ အရက္ကို စည္းစနစ္တက် ခ်က္မခ်က္ဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ စနစ္ဇယား မရိွေတာ့ ခ်က္ခ်င္သလို ခ်က္ေနၾကတာပါ။ အဲသလို အရက္မ်ဳိးေတြကို ေန႔တဓူဝ ေသာက္ေနမွေတာ့ ေရာဂါရၿပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသတာ မဆန္းပါဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မေသေတာင္ အသက္ငါးဆယ္ ေက်ာ္တန္း ေလာက္ ျဖစ္လာရင္ အသည္းကို ထိခုိက္လာတာမ်ားလို႔ သူမ်ားထက္အရင္ သြားရဖို႔ မ်ားပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ အရက္ေတြက အရည္အေသြးလည္း မမွန္ အဆိပ္အေတာက္ ေတြကလည္း အမ်ားအျပား အရက္ထဲမွာ က်န္ေနေသးေတာ့ အရက္ေသာက္မ်ားရင္ အသက္တိုတာ အမွန္ပါဘဲ။ အရက္အေၾကာင္း နဲနဲေလာက္ ဇာခ်ဲ႔ေျပာခ်င္ ပါေသးတယ္။ စေကာ့တလန္က ထုတ္လုိက္တဲ့ ဝီစကီမ်ားအေၾကာင္းပါ။ သာမန္ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေရာင္းခ်တဲ့ ဝီစကီမ်ားဟာ စက္ရံုက ထုတ္ၿပီးတာနဲ႔ သစ္သားစည္ႀကီး ေတြမွာထဲ့ပါတယ္။ ပုလင္း မသြတ္ေသးပါဘူး။ အဲသည့္ စည္ႀကီးေတြကို တႏွစ္ေလာက္ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ သိမ္းထားပါတယ္။ အရက္ကို ဓာတ္ေျမၾသဇာလို ဓာတုေဗဒပစၥည္း မပါဘဲ သဘာဝအတုိင္း ခ်က္တာေတာင္ အရက္ထဲမွာ လူကိုအႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစတဲ့ toxic လို႔ေခၚတဲ့ အဆိပ္ဓာတ္ေတြ က်န္ရိွေနပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြ ေလွ်ာ့ပါးေအာင္ အရက္ကို ဂိုေဒါင္ထဲမွာ သိမ္းထားရပါတယ္။ အဲသည့္ အဆိပ္ဓာတ္မ်ားဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေငြ႔ပ်ံၿပီး ေလထုထဲကို ေရာက္သြားပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အရက္မွန္သမွ် ေစ်းေပါသည္ ျဖစ္ေစ ေစ်းႀကီးသည္ျဖစ္ေစ လူကိုအဆိပ္ျဖစ္ေစတဲ့ ဓာတ္ဟာ က်န္ေနပါေသးတယ္။ အနည္းဆံုး တႏွစ္ေလာက္ သိ္မ္းထားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သစ္သား စည္ႀကီးေတြထဲမွာ ႏွစ္ၾကာၾကာ သိမ္းထားတဲ့ အရက္အမ်ဳိးအစားဟာ အဆိပ္ဓာတ္ေတြ ပိုေလွ်ာ့သြားပါတယ္။ ႏွစ္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တန္ဖိုးႀကီး လာပါတယ္။ ပုလင္းသြပ္ၿပီးမွ ဆက္သိမ္းထားရင္ အဆိပ္ဓာတ္ေတြဟာ ေလထုထဲကို အေငြ႔ပ်ံၿပီး မတက္ႏုိင္ေတာ့လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စေကာ့တလန္က ထုတ္လုပ္တဲ့ ဝီစကီေတြမွာ (၁၂) ႏွစ္အထိ ၾကာေအာင္ သစ္သားစည္ႀကီးေတြထဲမွာ သိမ္းထားၿပီးမွ ပုလင္းသြတ္တဲ့ အရက္ေတြက ေစ်းပိုေပးရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခါ အမ်ဳိးအစား အေပၚမူတည္ၿပီး (၁၂) ႏွစ္၊ (၁၆) ႏွစ္၊ (၁၈) ႏွစ္၊ (၂ဝ) ႏွစ္၊ (၂၅)ႏွစ္ စသျဖင့္ ရိွၾကပါတယ္။

အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစတဲ့ ဓာတ္ေတြေလွ်ာ့ပါးသထက္ ေလွ်ာ့ပါးလာလို႔ ေသာက္တဲ့အခါမွာ လူကိုဥပါဒ္ ေပး တဲ့ႏႈန္း ေလွ်ာ့လာပါတယ္။ သို႔ေသာ္ သက္တမ္းရင့္ အရက္ဆိုၿပီး ေသာက္ျခင္သလို ေသာက္ေနရင္လည္း အသည္းေရာဂါ ျဖစ္ပါ တယ္။ ေရာဂါမျဖစ္ႏုိ္င္ဘူးလို႔ ဆိုလုိတာ မဟုတ္ပါ။ ဝီစကီထက္ အဆိပ္အေတာက္နည္းတဲ့ အရက္က ေဗာ့ဒကာလို႔ ေခၚတဲ့ အရက္ျဖစ္ပါတယ္။ ရုရွား၊ ဖင္လန္၊ ပိုလန္၊ ဆီြဒင္နဲ႔ ဆိုဗီယက္ရုရွားခြဲထြက္ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေရာင္းအားအေပၚ မူတည္ၿပီး လြယ္လြယ္ခ်က္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္း ၾကလို႔ အခု ရုရွားႏုိင္ငံမွာ ေဗာ့ဒကာ အေပါစား ေသာက္ၾကတဲ့ သူမ်ား အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲတဲ့သူမ်ား အသက္ (၅ဝ) ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေသဆံုးတဲ့ႏႈန္း မ်ားလာေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အရက္ေသစာထဲမွာ အဆိပ္အေတာက္ အနဲဆံုးကေတာ့ ဝုိင္အရက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဝုိင္အရက္ဟာ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား တင္သြင္းတာမို႔ အေရွ႔ တုိင္းႏုိင္ငံမ်ားမွာ ေစ်းႀကီးပါတယ္။ ဆင္းရဲသူမ်ား ဝယ္ယူေသာက္သံုးဖို႔ မတတ္ႏိုင္ၾကပါ။ ဝုိင္အရက္ဟာ အဆိပ္အေတာက္ နည္းတယ္ဆိုေပမဲ သူ႔ကိုလည္း စိတ္ႀကိဳက္ေသာက္ခ်င္သလို ေသာက္ရင္ေတာ့ လူကို အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစပါတယ္။

အုပ္ခ်ဳပ္သူ စစ္အစိုးရဟာ ျမန္မာျပည္က အရက္ကုမၸဏီေတြ အရက္ခ်က္စက္ရံုေတြကို ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အာဏာပုိင္ေတြက ပုိက္ဆံရတိုင္း ဒီအတုိင္းလႊတ္ထားေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ စားသံုးတဲ့ သူေတြ ဒုကၡေရာက္ ရပါတယ္။ စားေသာက္ကုန္ လုပ္ငန္းအားလံုးကို စနစ္တက် ျဖစ္လာေစဖို႔ နည္းနာေတြ၊ ဥပေဒသေတြ ရိွဖို႔လိုေနပါၿပီ။ တေလာတံုးကလည္း လဖက္ေတြမွာ ဆိုးေဆးေတြ ပါတယ္ဆိုၿပီး လက္ဖက္ တံဆိပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာင္းခ်ခြင့္ အပိတ္ ခံရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါးပိေတြလည္း ဆိုးေဆးပါတယ္လို႔ ၾကားရျပန္ပါတယ္။ အရက္ကိစၥကိုေတာ့ စစ္အစိုးရက ဘာမွ မေျပာဘဲ အေရးမယူဘဲ ရိွေနေသးတယ္ဆိုေတာ့ မဟုတ္မွလြဲေရာ အရက္ကုမၸဏီေတြမွာ စစ္ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ ေဆြမ်ဳိး ေတြ ရွယ္ယာပါထားလို႔ဘဲ ျဖစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ အရက္နဲ႔ ေသခဲ့ရတဲ့ စာေပနဲ႔ အႏုပညာ ေလာကက လူလတ္ပုိင္း အရြယ္ ေကာင္းေတြကို ပမာထားေျပာရတာကေတာ့ ျမင္လြယ္ေအာင္ သိသာေအာင္ တင္ျပရတာပါ။ သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြ အရြယ္မတုိင္ခင္မွာ ဓာတုပစၥည္းေတြနဲ႔ ခ်က္တဲ့ စိတ္မခ်ရတဲ့ အရက္ဆိုးေတြကို ေသာက္သံုးၾကလို႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ တႏွစ္တႏွစ္ ဘယ္ေလာက္ေသေနရ တယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ အရက္ေရာင္းခ်ျခင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာေနတာ အမွန္ပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ခ်ရၿပီး စနစ္ တက် ရိွတဲ့ အရက္ခ်က္လုပ္ျခင္း မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးဘူး ဆိုတာကိုလည္း ျမင္ေနရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တဖက္မွာ ၾကည့္လုိက္ျပန္ ေတာ့လည္း ဓာတ္ေျမၾသဇာလို ဓာတုေဗဒပစၥည္းေတြကို သံုးၿပီး အျမန္ခ်က္ အျမန္ေရာင္းတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ စေကာ့တလန္ က ဝီစကီခ်က္ သူေတြေတာင္ လုိက္မမီွေအာင္ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေနပါတယ္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၅ ရက္ ဇန္နဝါရီလ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္