အနာဂတ္ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားေရးေပၚလစီကို မေျပာၾကခင္ က်ေနာ့္၏အျမင္

အနာဂတ္ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဘယ္လို စီးပြားေရးေပၚလစီေတြကို ခ်မွတ္က်င့္သံုးသင့္သလဲလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔က စီးပြားေရး ပညာရွင္ မဟုတ္ေတာ့ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာႏုိင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ နားလည္ထားတာ တခုကေတာ့ ဘယ္လိုစီးပြားေရး ေပၚလစီမ်ဳိးကိုပဲ က်င့္သံုးက်င့္သံုး လူမ်ားစုျပည္သူေတြ ႏုိင္ငံသားေတြ အက်ဳိးရိွရမဲ့ ေပၚလစီ ျဖစ္ဖို႔ လိုတာကိုေတာ့ ေထာက္ျပလိုသည္။ ႏုိင္ငံသား အမ်ားစုႀကီး အတြက္ အက်ဳိးမဲ့တဲ့ စီးပြားေရးေပၚလစီမ်ဳိး ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ေထာက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ လုပ္ပုိင္ ခြင့္ ရိွသူ လူနည္းစုသာ အက်ဳိးရိွသထက္ ရိွလာမဲ့ စီးပြားေရး ေပၚလစီမ်ဳိးဟာ တခါတရံ အခ်ဳိ႔ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ႏွစ္ရွည္ လမ်ား သက္ဆိုးရွည္ ေနတာကိုလည္း ေလ့လာမွတ္သား ဖူးသည္။ အဲသလို ႏုိင္ငံမ်ဳိးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ (သို႔မဟုတ္) စစ္ဘုရင္ အေသးစားေတြ (သို႔မဟုတ္) အရပ္သား အာဏာရွင္ေတြ (သို႔မဟုတ္) အာဏာ တကယ္မရိွတဲ့ ရုပ္ေသးအစိုးရ (သို႔မဟုတ္) အရပ္သားအစိုးရကဲ့သို႔ ပံုဖ်က္ထားတဲ့သူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ ေနတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြမွာ အျဖစ္မ်ားေလ့ ရိွသည္။
ျမန္မာျပည္မွာလည္း ကေန႔ အေျခအေနကို ျပန္ၾကည့္ရင္ စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ လုပ္ပုိင္ ခြင့္ ေတြဟာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုတဲ့ အမည္ေအာက္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ စီးပြားဖက္ေတြကသာ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတာကို ေတြ႔ေနရသည္။ ႏုိင္ငံသား အမ်ားစုကေတာ့ စားဝတ္ေနေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး စတဲ့ က႑ေတြမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ နိမ့္က်လာေနတာကလည္း ျငင္းလို႔မရတဲ့ အခ်က္ပါ။

ျမန္မာစစ္အစိုးရက ဒီမိုကေရစီထြန္းကားဖို႔ လမ္းခင္းေပးေနတယ္လို႔ ေျပာေနသည္။ သို႔ေသာ္ တဖက္တြင္လည္း စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္ဟု ေျပာေသးသည္။ ဘယ္လို စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ျပည့္ဝေနရမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ကုိယ္တုိင္လည္း ႏိုင္ငံသားေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ျပထားျခင္း မရိွေသးပါ။ ထားပါေတာ့။ ယခုလာမည့္ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ရ ရက္ေန႔မွာ ေရြးေကာက္ပြဲတခု က်င္းပေပးမယ္လို႔လည္း စစ္အစိုးရက ေၾကညာထားသည္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ ေပၚလာမဲ့ အစိုးရသစ္ကို ဘယ္လိုျမင္မလဲမသိ။ က်ေနာ္က ေတာ့ ထိုေရြးေကာက္ပြဲကေန ေပၚလာမဲ့ အစိုးရသစ္ဟာ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရမဟုတ္ဘဲ ရုပ္ေသးအစိုးရ ျဖစ္မွာ ကိုလည္း ႀကိဳၿပီးျမင္ေယာင္ မိေသးသည္။ ရုပ္ေသးမွာမွ ရိုးရိုး ရုပ္ေသးမဟုတ္၊ ႀကိဳးတေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းသာ ပါေသာ ႀကိဳးနည္းနည္းႏွင့္ ရုပ္ေသးရုပ္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ႀကိဳးမ်ားမ်ားႏွင့္ ဆိုပါက ကုိယ့္ႀကိဳးကိုယ္ပတ္၍ ေနာင္ တြင္ ႀကိဳးရႈပ္ႏုိင္သည္ မဟုတ္ေလာ။

ရုပ္ေသးအစိုးရသစ္ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္အုပ္ခ်ဳပ္၊ ကာရံမသင့္လို႔ တုိင္းျပည္ႀကီး ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ လက္တလံုးသာ လိုေတာ့ ၍ စစ္တပ္ကပဲ အာဏာျပန္သိမ္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္အုပ္ခ်ဳပ္၊ စီးပြားေရး ဆိုတာကေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ အေရးႀကီး သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား တဦးအေနျဖင့္ စီးပြားေရးႏွင့္ ဆက္စပ္လာမည့္ ကိစၥမ်ားအတြက္ က်ေနာ္ ဆႏၵရိွသည့္ အတုိင္း၊ အာသီသ ရိွသည့္အတုိင္း က်ေနာ္၏ အျမင္ကို ေရးသားလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ (ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ စစ္အာဏာ အႀကိမ္ႀကိမ္ သိမ္းခဲ့သည့္ သာဓကရိွသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာသိမ္းျခင္းေၾကာင့္ စီးပြားေရးကို အထိခုိက္မခံခဲ့။ GDP (Gross Domestic Product) ဟုေခၚေသာ ျပည္တြင္း အသားတင္ ထုတ္ကုန္ တုိးတက္ႏႈန္းသည္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွစ၍ ႏွစ္တုိင္းႏွစ္တုိင္း ၇% ဝန္းက်င္တဝိုက္၌ မွန္မွန္ႀကီး တိုးတက္ ေနခဲ့သည္ဟု စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက ေထာက္ျပ ထားသည္။ ဤသည္ကား စကားခ်ပ္။)

ဒါ့ေၾကာင့္ အနာဂတ္ စီးပြားေရး ေပၚလစီမ်ားကို မေျပာၾကခင္ က်ေနာ္၏ အျမင္ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ယေန႔ေခတ္တြင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏုိင္ငံတခု၏ စီးပြားေရးစနစ္ထဲတြင္ မုိက္ခရိုဟုေခၚေသာ အေသးစား စီးပြားေရး Micro economy ႏွင့္ မကၠရိုဟု ေခၚေသာ အႀကီးစား စီးပြားေရး Macro economy ျဖစ္စဥ္ ႏွစ္ခုစလံုး ပါဝင္ေရာယွက္ေနသည္။ အေသးစား မုိက္ခရိုအဆင့္ စီးပြားေရးကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ အႀကီးစား မကၠရိုစီးပြားေရး စနစ္ တခုတည္းကိုသာ ေဇာင္းေပးလုပ္ကုိင္ျခင္းသည္ ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေျခအေနႏွင့္ ကုိက္ညီမႈရိွရန္ အလြန္ ခက္ခဲသည္ဟု ယူဆသည္။ (ဘူတန္ႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရးစနစ္သည္ မုိက္ခရိုဟုေခၚေသာ အေသးစား စီးပြား ေရးစနစ္ ထဲတြင္သာ ရိွေနေသးသည္။ အရင္းရွင္မ်ား (သို႔) စီးပြားေရးသမားမ်ား အျမင္ႏွင့္ၾကည့္ပါက ဘာမွ မတိုးတက္ ေသးသည့္ ေတာင္ေပၚေဒသက ႏုိင္ငံငယ္ေလး တခုသာျဖစ္သည္။ ဤသည္ကား စကားခ်ပ္ )

စီးပြားေရးေပၚလစီမ်ား အေၾကာင္း မေဆြးေႏြးခင္၊ ေပၚလစီမ်ား မခ်မွတ္မီတြင္ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို ေလ့လာ ဆန္းစစ္ဖို႔ေတာ့ လိုသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆသည္။ ထိုအခ်က္အလက္မ်ားကို အေကာင္အထည္ မေဖၚႏိုင္ပါက၊ မ်က္ကြယ္ျပဳထားပါက အနာဂတ္တြင္ အလြန္ေကာင္းပါသည္ ဟုဆိုေသာ စီးပြားေရး ေပၚလစီမ်ား စာရြက္ေပၚ တြင္ ေရးသား ခ်မွတ္သည့္တုိင္ ေဒသခံျပည္သူမ်ားအေပၚ အျမတ္ထုတ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနမ်ားကို ရင္ဆုိင္ ရမည္ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစု ဆင္းရဲတြင္းမွ လြတ္ကင္းဖို႔ ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။ (သို႔ေသာ္ လူနည္းစု က ေတာ့ သည့္ထက္သည္ တိုးၿပီးခ်မ္းသာ လာလိမ့္မည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

၁။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ယခုအထိ လယ္ယာေျမကို အားကိုး အေျခခံထားေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္ထဲ မွာလည္း ေခတ္မီေသာ လယ္ယာေျမစနစ္ အဆင့္အထိ မေရာက္ရိွေသးပါ။ ေခတ္ေနာက္က်ေနဆဲ လယ္ယာေျမ အေျခခံ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း Backward agrarian society လည္း ျဖစ္သည္။ လယ္ယာထြက္ကုန္မ်ား အေပၚမွ လယ္သမား၊ ယာသမား၊ ၿခံသမားမ်ား အက်ဳိးအျမတ္ ဘာမွမရသလို ေရလုပ္ငန္းႏွင့္ တိရိစၧာန္ ေမြးျမဴသူ မ်ားလည္း ထူး၍အက်ဳိးအျမတ္ မရရိွေသး။ ဆင္းရဲနိမ့္က် ေနဆဲျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေျမယာ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္သည္ ႀကီးမားေသာ ျပႆနာ တခုအျဖစ္ တည္ရိွေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ေျမယာပုိင္ဆုိင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ တိက်ေသာ ဥပေဒ မ်ားမရိွပါက ေနာင္တြင္ အင္အား ႀကီးမားေသာ ေဒသတြင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏီွးျမဳတ္ႏွံမႈမ်ား၏ အျမတ္ထုတ္မႈမ်ားကို ေဒသခံ ျပည္သူမ်ား လိွမ့္ေနေအာင္ ခံၾကရမည္။

Ð ထို႔ေၾကာင့္ ေျမယာပုိင္ဆုိင္မႈ၊ လယ္ယာေျမပုိင္ဆုိင္မႈ အခြင့္အေရး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တိက်ေသာ တရားမွ်တ ေသာ ျပဌာန္းမႈ ဥပေဒမ်ား ရိွရမည္။ ေျမယာေပၚတြင္ အသက္ေမြးသူမ်ား အတြက္ ေျမမဲ့ယာမဲ့ မျဖစ္ရေလ ေအာင္ အကာအကြယ္္ ေပးမႈမ်ား မရိွမျဖစ္ ရိွရမည္။ (လာမည့္ ႏုိဝင္ဘာ ေရႊးေကာက္ပြဲတြင္ ေနရာအမ်ားဆံုး ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု တစ္ေျပးေနေသာ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီက “လယ္လုပ္သူသာ လယ္လုပ္ပုိင္ခြင့္ရိွသည္” ဆိုေသာ ေပၚလစီ ကို ေျပာထားသည္။ “လယ္လုပ္သူ လယ္ပုိင္ဆိုင္ခြင့္ ရိွသည္” ဟု ေျပာမထား။ ဤသည္ကား စကားခ်ပ္။)

၂။ ႏုိင္ငံတကာတြင္ Market economy ဟုေခၚေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ က်င့္သံုးေနေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္လည္း ထိုစနစ္အတြင္းမွ သီးျခား ခြဲထြက္၍ ေဆာင္ရြက္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ သို႔ေသာ္ Free market economy ဟု ေခၚေသာ လြတ္လပ္ေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ အဆင့္အထိ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ ရန္ အဆင့္သင့္ မျဖစ္ေသးဟု ယူဆသည္။

ထုိင္းႏုိင္ငံသည္ လြတ္လပ္ေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထိုး ေဆာင္ရြက္ေန သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း ေဒသခံ ထုိင္းလယ္သမားမ်ား၏ နစ္နာမႈမ်ားကို ကာကြယ္ေပးရန္ အားနည္းခ်က္ မ်ား ရိွေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥပမာအားျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းက တရုတ္ျပည္မွ ၾကက္သြန္နီမ်ား အလံုး အရင္း ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းသို႔ ေစ်းေပါေပါျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာေသာအခါ ေဒသခံ ၾကက္သြန္ေတာင္သူမ်ား ဘဝပ်က္လု နီးပါး အရံႈးျဖင့္ ရင္္ဆုိင္ရသည္။ ၎အျပင္ ႏုိင္ငံျခားရင္ႏီွးျမဳတ္ႏွံမႈမ်ား ျဖစ္ေသာ ဆူပါ ကုန္တုိက္ ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ေဒသခံ အေသးစား လယ္သမားမ်ားထံမွ ထြက္ရိွသည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္လိုအား က်ဆင္းသြားသည့္ သင္ခန္းစာမ်ား ရိွထားသည္။ သို႔အတြက္ ေဒသခံမ်ား၏ ဘဝရပ္တည္မႈ ပ်က္သုန္းျခင္းကို ရင္ဆုိင္ရသည္။ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ၿမိဳ႔ျပသို႔ ေက်းလက္မွ လူငယ္မ်ား အလံုးအရင္းျဖင့္ ေရႊ႔ေျပာင္း၍ အလုပ္အကိုင္ရွာၾကသည္။ ျပည္တြင္း လုပ္သား အင္အား domestic work force အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ ေနရာေရႊ႔ေျပာင္း ၾကသည္ျဖစ္၍ လုပ္သားအင္အား တည္ၿငိမ္မႈမရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံမ်ားမွ တရားမဝင္ လုပ္သားမ်ားႏွင့္ အစားထိုးရသည္။ (ထို႔အျပင္ ေရႊ႔ေျပာင္းေနေသာ လုပ္သား အင္အားစုမ်ားအၾကား အရြယ္ေကာင္း၍ ပညာ မတတ္ေသာ မိန္းကေလးအခ်ဳိ႔ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီး မ်ားတြင္ ျပည့္တန္ဆာ ဘဝသို႔ ေရာက္ၾက ရသည္။ ႏုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္မ်ားမွ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ျခင္းကို မခံရေသာ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ျပႆနာမ်ား ႀကံဳေတြ႔ေနရသည္။ စီးပြားေရး အလွ်င္အျမန္ တိုးတက္ လာေနပါသည္ ဆိုေသာ တရုတ္ျပည္ တြင္လည္း အလားတူ ျပႆနာမ်ား ရင္ဆုိင္ ေနရသည္။ ဤသည္ကား စကားခ်ပ္။) ထို႔အတြက္ ေဒသခံ မီွတင္းေနထုိင္ သူမ်ား၏ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုေသာ တႏုိင္တပုိင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား (အေသးစားလယ္ယာ ပုိင္ဆုိင္ျခင္း အပါအဝင္) ကို ကာကြယ္ေပးဖို႔လိုအပ္သည္။

Ð ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းကြက္ Market အတြင္း အေသးစား ေတာင္သူလယ္သမာမ်ား၏ ထြန္ယက္ျခင္း၊ ထြက္ကုန္၊ ေရာင္းကုန္ မ်ားကို အစိုးရမွ အကူအညီႏွင့္ အကာကြယ္ ေပးရသည့္ စနစ္ မရိွမျဖစ္ ရိွရမည္။ ေစ်းကြက္အတြင္း အကာကြယ္ေပးမႈ protectionism within market ဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္းသေဘာ ေျပာႏုိင္သည္။

၃။ ျမန္မာျပည္သည္ မတူကြဲျပားေသာ ဌာေနတုိင္းရင္းသားမ်ား မီွတင္းေနထုိင္ေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားေဒသမ်ားအတြင္း (ေဒသခံ အရင္းရိွသူမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏီွးျမဳတ္ႏွံသူမ်ား ပူးတြဲျမဳတ္ႏွံျခင္း၊ တုိက္ရုိက္ ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံသူမ်ား) အစရိွသူမ်ား၏ အက်ဳိးအျမတ္ တိုးပြားလာေရး တခုတည္းကိုသာ ဦးတည္ေသာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကို စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒမ်ားႏွင့္ အညီ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ အထူးလိုအပ္သည္။ လတ္တေလာ ျမန္မာျပည္တြင္ တရုတ္ႏုိင္ငံ၏ ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမႈသည္ အေမရိကန္ေဒၚလာ (၈) ဘီလီယံ ေက်ာ္ရိွေနသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ ရင္းႏွီး ျမဳတ္ႏွံမႈက (၇.၄) ဘီလီယံခန္႔ရိွေနသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေဒသခံ တုိင္းရင္းသားမ်ားမွ ၎တို႔ေဒသအတြင္း ေရရွည္တြင္ အက်ဳိးမျပဳေသာ လုပ္ငန္းမ်ား လာေရာက္လုပ္ကုိင္ ျမဳတ္ႏွံျခင္းကို သေဘာမတူ ကန္႔ကြက္ပါက ထုိကဲ့သို႔ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ လာေရာက္ ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံျခင္းကို တားဆီးျခင္း (သို႔မဟုတ္) ထိန္းညိႇျခင္း (သို႔မဟုတ္) ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း အစရိွသည္တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ရန္ လိုအပ္သည္။ ဤသည္မွာ တုိင္းရင္းသား ေဒသ၏ သဘာဝအရင္းအျမစ္ႏွင့္ လူမႈေနထုိင္မႈ ဘဝကို အကာကြယ္ ေပးျခင္းဟုလည္း ဆိုႏုိင္သည္။ လတ္တေလာအားျဖင့္ ဥပမာ တခုကို တင္ျပရလွ်င္ ရွမ္းျပည္နယ္ အတြင္း ေတဇပုိင္ ထူးကုမၸဏီကို သစ္တန္တသိန္း ခုတ္ခြင့္ျပဳသည့္ ကိစၥမ်ဳိးကို ျမင္ႏုိင္သည္။ ေနာက္ တခ်က္ကေတာ့ တရုတ္ ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ ေပါင္း၍ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ကာ ဆည္ႀကီးမ်ား တည္ေဆာက္ ျခင္းျဖစ္သည္။ ဧရာဝတီျမစ္ကို ပိတ္၍ ဆည္ႀကီး (၇) ခု တည္ေဆာက္မည္ ဆိုသည္မ်ားလည္း အႀကံဳးဝင္သည္။

Ð ထို႔ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသား ေဒသခံတို႔၏ သဘာဝအရင္းအျမစ္မ်ား (သစ္ေတာ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအုိင္၊ ေရနံ၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔၊ သတၱဳ တူးေဖၚျခင္းႏွင့္ အျခားအရင္းအျမစ္မ်ား) ကို အကာအကြယ္ေပးသည့္ ဥပေဒမ်ား စနစ္မ်ား မရိွမျဖစ္ လိုအပ္သည္။ တုိင္းရင္းသား ေဒသခံတို႔၏ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ကို ကာကြယ္ေပးျခင္းသည္ ႏုိင္ငံ၏ အရင္းအျမစ္မ်ားကို ကာကြယ္ေပးျခင္းႏွင့္ အတူတူျဖစ္သည္။

၄။ အထက္တြင္ တင္ျပခဲ့သည္အတိုင္း ျမန္မာျပည္သည္ လယ္ယာေျမကို အေျခခံေနဆဲျဖစ္သည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည္။ ေနာင္တြင္ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရး က႑အတြင္း အင္အားႀကီးေသာ ႏုိင္ငံတကာ ေကာ္ပုိေရးရွင္းမ်ား ပါဝင္လာႏုိင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ေဒသခံအရင္းအႏီွးႀကီးသူမ်ား အုပ္စီးေသာ ကန္ထရုိက္ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရး contract farming အေျခအေနမ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္သည္။ လတ္တေလာတြင္ ထိုသို႔ျဖစ္ေနသည္မ်ား ရိွသည္။ (ဥပမာ တနသၤာရီ တုိင္းအတြင္း ထုိင္းကုမၸဏီမ်ားအား ဆီအုန္းစုိက္ပ်ဳိးရန္ ေျမဧက ခြန္ႏွစ္သိန္း အသံုးျပဳခြင့္ ေပးလုိက္ျခင္းမ်ဳိး။ ရခုိင္ျပည္နယ္ အတြင္းရိွ စပါးစုိက္ေျမ ဧက ငါးေသာင္းအား ဘဂၤလားဒက္ရွ္ ကုမၸဏီသို႔ အငွား ခ်ထားျခင္းမ်ဳိး။) ထို႔အတြက္ မူလက အေသးစား လယ္သမားမ်ား တသီးပုဂၢလ လယ္သမားမ်ားအျဖစ္ ဆက္လက္ မရပ္တည္ ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဆီအုန္းၿခံမ်ားႏွင့္ မိမိတို႔ မူလလုပ္ကုိင္ခဲ့ေသာ လယ္ေျမေပၚတြင္ လခ စားဘဝသို႔ ေရာက္ရိွ ကုန္ၾကသည္။ ထိုဆီအုန္းၿခံမ်ားႏွင့္ ကန္ထရုိက္လယ္မ်ားသည္ အေသးစား လယ္သမား တျဖစ္လဲ ဆီအုန္းၿခံ လခစားသမားမ်ားႏွင့္ လခစား လယ္သမားမ်ား အတြက္ ေရရွည္အလုပ္ အာမခံခ်က္ ေပးႏုိင္မေပးႏုိင္ ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာပါ။

Ð ထို႔ေၾကာင့္ မူလရိွထားၿပီးေသာ အေသးစား လယ္သမား၏ ဘဝေနထုိင္မႈပံုစံ ပ်က္ယြင္းျခင္းမွ ကာကြယ္ေပးရန္ လိုအပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေသးစားလယ္သမားမ်ားကို ကူညီပံ့ပိုး ကာကြယ္ေပးရန္ ဥပေဒမ်ား စနစ္မ်ား မရိွမျဖစ္ လိုအပ္သည္။

၅။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေရေျမသဘာဝအရ စုိက္ပ်ဳိးေျမမ်ားစြာရိွသလို တိရိစၧာန္ေမြးျမဴေရး အတြက္လည္း ေကာင္းမြန္ေသာ စားက်က္ေျမမ်ား ရိွသည္။ ထိုစားက်က္ေျမမ်ားကို ကာကြယ္ေပးရန္လည္း လိုအပ္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ေနာင္တြင္ ထိုစားက်က္ေျမႀကီးကို စုိက္ပ်ဳိးေျမအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲလုိက္ျခင္း၊ ထိုစားက်က္ေျမေေပၚတြင္ စက္ရံုမ်ား၊ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၊ ေဟာ္တယ္ႏွင့္ ရီေဆာ့မ်ား၊ cash crops ဟုေခၚေသာ ေငြျဖစ္လြယ္ေသာ ကာလေပၚ စုိက္ပ်ဳိးခင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာ ႏုိင္သည္။ ဤသို႔ျဖစ္လာပါက တိရိစၧာန္ ေမြးျမဴျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူမ်ား၏ လူေနမႈဘဝပံုစံ ပ်က္ယြင္းသြားႏုိင္သည္။ (ေငြျဖစ္လြယ္ေသာ ကာလေပၚ စုိက္ပ်ဳိးခင္း ဆိုသည္မွာ ကမၻာ့ေစ်းကြက္ အတြင္း ေျပာင္းေစ်း ေကာင္းေနပါက ေျပာင္းဖူးမ်ား စုိက္ပ်ဳိးၿပီး၊ ႀကံေစ်းေကာင္းေသာအခါ ႀကံမ်ားစုိက္ပ်ဳိးျခင္းကို ဆိုလုိသည္။ ထို႔အတြက္ မူလက တိရစၧာန္စားက်က္မ်ား ေျပာင္းခင္းျဖစ္လုိက္ ႀကံခင္းျဖစ္လုိက္ အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္ ႀကံဳရႏုိင္သည္။ ေျပာရလွ်င္ စပါးခင္းမ်ားေတာင္ ဤျပႆနာႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရႏုိင္သည္။ ဤသည္ကား စကားခ်ပ္။)

ဥပမာအားျဖင့္ အီသီယိုပီးယားႏုိင္ငံတြင္ စားက်က္ေျမအက်ယ္အဝန္းက ႏုိင္ငံ၏ ၆ဝ% ရိွသည္။ ထိုစားက်က္ေျမ မ်ားအား ဝါဂြမ္းေျပာင္းစုိက္ျခင္း၊ ေဟာ္တယ္ႏွင့္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းအတြက္ ႏုိင္ငံျခား တိုးရစ္မ်ား လည္ပတ္ရန္ စီမံ လုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ တိရိစၧာန္ေမြး၍ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳေသာ လူမ်ဳိးအုပ္စုမ်ား ဒုကၡေတြ႔ရ သည္။ ထိုသတ္မွတ္ထားေသာ စားက်က္ေနရာမ်ားသို႔ မူလကကဲ့သို႔ တိရိစၧာန္ေက်ာင္းျခင္း မျပဳလုပ္ ႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ စီးပြားေရးသာမက လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အုပ္စုအခြင့္အေရးမ်ားပါ ဆံုးရံႈးျခင္းကို ရင္ဆုိင္ရသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း ဝါဂြမ္းစုိက္ခင္းမ်ားႏွင့္ တုိးရစ္မ်ား လည္ပတ္ျခင္းမွ ထင္သေလာက္ ဝင္ေငြ မရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အစိုးရကိုယ္၌လည္း အရံႈးႏွင့္ရင္ဆုိင္ရသည္။ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အလုပ္ျဖစ္။

Ð ထို႔ေၾကာင့္ လယ္ေျမ၊ ၿခံေျမ၊ စားက်က္ေျမႏွင့္ အျခားတည္ရိွေနသာ ေျမမ်ားကို အမ်ဳိးအစားကိုလုိက္၍ ဥပေဒမ်ား နည္းစနစ္မ်ားျဖင့္ တိတိက်က် သတ္မွတ္ ကာကြယ္ေပးရန္ အထူးလိုအပ္သည္။ ေျမယာပုိင္ဆုိင္မႈႏွင့္ ေျမယာပုိင္ဆုိင္ျခင္း အခြင့္အေရးမ်ားကို ေျပာေနသည့္ တခ်ိန္ထဲတြင္လည္း ေရလုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ တိက်ေသာ ခုိင္မာေသာ ဥပေဒမ်ား နည္းစနစ္မ်ားလည္း လိုအပ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသည္ ရွည္လွ်ားေသာ ပင္လယ္ကမ္းရုိးတန္း ရိွေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ယခုအခါ ေရလုပ္ငန္း ကုမၸဏီမ်ား ႀကီးပြား၍ စီးပြားျဖစ္ေနေသာ္လည္း သာမန္ ေရလုပ္သားမ်ားသည္ လယ္သမားမ်ား ကဲ့သို႔ပင္ ယခုအထိ ဆင္းရဲတြင္းမွ မတက္ ႏုိင္ေသးပါ။

အျခားတည္ရိွေနေသာ ေျမမ်ား ဆိုသည္မွာ ဘိုးဘြားဘီဘင္ တေလွ်ာက္လံုး ေနထုိင္လာခဲ့ေသာ အိမ္ေျမမ်ား လည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ အိမ္ေဆာက္ထား၍ ေနထုိင္ေနေသာ ေျမမ်ားကို အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တရားလက္လြတ္ သိမ္းယူျခင္း မျပဳႏုိင္ရန္လည္း ဥပေဒမ်ား အခုိင္အခန္႔ ရိွေနရမည္။ ထို႔အျပင္ ႏုိင္ငံေတာ္က ပုိင္ဆုိင္ေသာေျမ၊ ျပည္သူအမ်ားက ပုိင္ဆုိင္ေသာေျမ၊ ရိုးရာအရ တုိင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ား ပိုင္ဆုိင္ေသာေျမ၊ ဘာသာေရးအရ တည္ရိွေသာေျမႏွင့္ တသီးပုဂၢလိက ပုိင္ဆုိင္ေသာေျမမ်ား ကြဲကြဲျပားျပား ရိွဖို႔လိုသည္။ ဥပေဒအရ အကာအကြယ္ ေပးမႈရိွရမည္။

ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ တင္ျပလုိသည္ကေတာ့ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။

ဂ်ပန္ ကိုရီးယားႏွင့္ ထုိင္ဝမ္ ႏုိင္ငံတို႔သည္ အာရွတုိက္တြင္ ယခုအခါ ခ်မ္းသာ၍ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေနေသာ ႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုႏုိင္ငံမ်ား၏ ေနာက္ခံသမုိင္းသည္လည္း မူလက လယ္ယာေျမကို အေျခခံခဲ့ေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည္။ ထိုႏုိင္ငံမ်ား စက္မႈထြန္းကားလာဖို႔ ေဆာင္ရြက္သည့္ ၾကားကာလမ်ားတြင္ လယ္ယာေျမ က႑ကို ပစ္မထားဘဲ ဦးေမာ့လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရင္းမွ စက္မႈထြန္းကားျခင္းသို႔ တက္လွမ္းလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တြင္လည္း စီးပြားေရးက႑တြင္ အျခားက႑မ်ားကို တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ တခ်ိန္တည္း၌ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစု မီွခိုအားထား ေနရေသာ လယ္ယာေျမက႑ကို လစ္လွ်ဴရႈ႔၍ မထားသင့္ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္အခု တင္ျပေဆြးေႏြးတဲ့ အခ်က္မ်ားကို သေဘာတူႏိုင္သည့္ သူမ်ားရိွသလို သေဘာမတူႏုိင္သည့္ သူမ်ား လည္း ရိွမွာေသျခာသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေရွ႔ေတာင္ အာရွေဒသ အတြင္းတြင္ စကၤာပူပံုစံကို ႀကိဳက္သည့္သူ မ်ားႏွင့္ စကၤာပူပံုစံကို နမူနာယူလိုသည့္ ပညာရွင္မ်ားက သေဘာတူလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ စကၤာပူႏုိင္ငံ၏ သဘာဝသည္ မိုက္ခရိုထက္ မကၠရိုစီးပြားေရးကို ပို၍အားသန္ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သလို စကၤာပူႏုိင္ငံ၏ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈ သမုိင္းႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ပါက က်ေနာ္၏တင္ျပခ်က္မ်ားက သီးျခားစီျဖစ္ေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဆက္ရွင္းပါမည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ တဖက္မွာလည္း မတူကြဲျပားေသာ လူမ်ဳိးမ်ား စုေပါင္းေနထုိင္ရာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေရးႀကီး သည္။ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးတမ်ဳိးဟာ ႏုိင္ငံရဲ့ စီးပြါေရးေပၚလစီမွ ေပၚထြက္လာေသာ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးနစ္နာမႈမ်ား မျဖစ္ရေအာင္ စဥ္းစား တြက္ခ်က္ရတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူဦးေရ အလြန္နည္းေသာ စကၤာပူႏွင့္တူႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား၊ ထုိင္ဝမ္တို႔ႏွင့္ စံျပႏိႈင္းယွဥ္တာေတာင္ ႀကီးမားေသာ ကြဲလြဲခ်က္မ်ား ရိွေနေသးသည္။

ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကိုရီးယားႏွင့္ ထုိင္ဝမ္ႏုိင္ငံမ်ား အားလံုးဟာ Strong government လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အားအင္ေကာင္းေသာ အစိုးရတရပ္ေအာက္မွာ တက္ညီလက္ညီ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ Homogeneous society လူမ်ဳိးတမ်ဳိးသာရိွတဲ့ (လူမ်ဳိးကြဲ ရိွလွ်င္လည္း အလြန္႔အလြန္ နည္းပါးသည္) လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ကေတာ့ Heterogeneous society မတူကြဲျပားေသာ လူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ရာႏုိင္ငံျဖစ္လို႔ လူမ်ဳိးတခု ႀကီးပြားေကာင္းစားဖို႔ ေနာက္လူမ်ဳိး တစုစုကို နစ္နာထိခုိက္မႈ မရိွေအာင္ သတိထား ေဆာင္ရြက္ရမွာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ (ျမန္မာစစ္အစိုးရသည္ အားအင္ေကာင္းေသာ အစိုးရ အမ်ဳိးအစားအထဲတြင္ မပါဝင္သလို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူမ်ားကလည္း အာဏာရွင္လံုးလံုး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ (တပုိင္းတစ အာဏာရွင္မ်ဳိးေတာင္ မဟုတ္)၊ တုိင္းရင္းသားအုပ္စု မ်ားျပားေသာႏုိင္ငံတြင္ အျပန္အလွန္ ထိန္းညိႇမႈ မရိွေသာေၾကာင့္ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ ခ်ာလည္လုိက္ေန၍ မည္သို႔ေသာ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈကိုမွ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ဤသည္လည္း စကားခ်ပ္ျဖစ္သည္။)

တခ်ဳိ႔ကေတာ ဆိုပါလိမ့္မည္။ ခင္ဗ်ားေျပာသလုိ အားလံုးကို ငဲ့ေနရင္ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈ ေႏွးေကြးလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုေကာင္း ဆုိပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ရဲ့ ကိုယ္ပုိင္အယူအဆ ကေတာ့ စီးပြားေရးေတာ့ ျမန္ျမန္တိုးတက္မယ္ သို႔ေသာ္ အင္အားႀကီးတဲ့ အင္အား ေကာင္းတဲ့ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးကသာ ခံစားစံစားရမယ္၊ အင္အားနည္းတဲ့ အုပ္စုကေတာ့ မခံစားရဘူးဆိုတဲ့ လမ္းကို မႏွစ္သက္ပါ။ အင္အားႀကီးတဲ့ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးတမ်ဳိးသာ ေကာင္းစားတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာေတြက လူမ်ားစုျဖစ္ေနလို႔ ျမန္မာေတြအားလံုး ေကာင္းစားလိမ့္မယ္ လို႔လည္း မထင္ပါ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးထဲမွာေတာင္ စစ္တပ္နဲ႔ အလြမ္းသင့္သူ ျမန္မာလူနည္းစု စီးပြားေရး အုပ္စုမ်ားသာ ေကာင္းစား ပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေႏွးခ်င္ ေႏွးပါေစ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း တတ္ႏုိင္သမွ် တတ္စြမ္းသမွ် တရားမွ်မွ်တတ နည္းလည္းက်က်နဲ႔ သြားႏုိင္မဲ့ စီးပြားေရးေပၚလစီမ်ဳိးကို ပိုၿပီးႏွစ္သက္သည္။

တုိင္းျပည္အတြင္းက လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုလံုး တိုးတက္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ကိစၥကလည္း ျမန္ခ်င္တုိင္း ျမန္လုိ႔ရသည့္ အလုပ္ မဟုတ္ပါ။ ျမန္ျမန္ ႀကီးပြားလိုတာေၾကာင့္ အေသးစား မုိက္ခရိုစီးပြားေရးကို ျပစ္ထားၿပီး၊ အႀကီးစား မက္ခရို စီးပြားေရး ပံုစံကိုပဲ ေဇာင္းေပးမယ္ဆိုရင္ ဖားခုန္သလို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားတိုးတက္မႈ Leap-frog development ျဖစ္ေနတာမို႔ လူနည္းစုသာ ခ်မ္းသာဖို႔ ျဖစ္ၿပီး အခန္႔မသင့္ရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံလို လူမ်ဳိးေပါင္းစံု တည္ရိွေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ခ်က္ျခင္းျပန္ၿပီး ၿပိဳၾကႏုိင္တယ္လို႔ သံုးသပ္သည္။ (ဒီေနရာမွာ ဘူတန္ႏုိင္ငံ အေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ပါ့မည္။ ဘူတန္ႏုိင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈဟာ ခ်ီးက်ဴးရ ေလာက္ေအာင္ (သို႔) အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံမ်ားအၾကား ဝင္ၿပိဳင္ ရေလာက္ေအာင္ မတိုးတက္ ေသးပါ။ GDP လည္းနိမ့္က်ေနဆဲ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ GNH (Gross National Happiness) အမ်ဳိးသား အသားတင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈထုတ္ကုန္ ကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အျမင့္ဆံုး ျဖစ္သည္ဟု ႏုိင္ငံတကာက ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ဆရာႀကီးမ်ားက တင္စားျပဆိုထားသည္။ ဘူတန္ ႏုိင္ငံသားတို႔ ဆင္းရဲေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ဆန္းစစ္ဖို႔ မလိုၿပီေလာ။ ဤသည္လည္း စကားခ်ပ္ ျဖစ္သည္။)

Ð တခ်ိန္တည္းမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ ဝန္ခံရမွာေတာ့ အနာဂတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ စီးပြားေရးေပၚလစီကို အေသးစား မိုက္ခရို စီးပြားေရး တခုထဲအေပၚမွာ အေျချပဳလို႔ မရသလို အႀကီးစား မကၠရိုစီးပြားေရး တခုတည္းကိုသာ ေဇာင္းေပးရင္လည္း အမ်ားစု ျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသား ႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္ အက်ဳိးမရိွဘူးလို႔ သံုးသပ္မိသည္။ အျပန္အလွန္ ထိန္းညိႇႏုိင္မဲ့ လမ္းကိုသာ ေရြးရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အျပန္အလွန္ ထိန္းညိႇရန္အတြက္ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ကိစၥအဝဝတြင္ ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈက မျဖစ္မေန အထူးလိုအပ္သည္။ သူတို႔၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကို ခြင့္ျပဳရမည္။ အထက္ကခ်ည္းပဲ ခ်ေပးေသာ ေပၚလစီကို လုိက္၍ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရျခင္းမ်ဳိးက ေရရွည္အတြက္ အက်ဳိးမရိွ။ ႏုိင္ငံသားတို႔ နစ္နာေနျခင္း ရိွ-မရိွ သိရိွရန္ ႏုိင္ငံသားတို႔၏ အသံကိုလည္း နားေထာင္ရန္ လိုအပ္သည္ဟု ဆိုလိုရင္း ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံသားတို႔ နစ္နာေနသမွ် ေဝဖန္ေရး အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔သည္လည္း ႀကိဳက္သည္ရိွေစ မႀကိဳက္သည္ရိွေစ ေထာင့္ေပါင္းစံုမွ လာေနဦးမွာ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစု နစ္နာေနေသာ တုိင္းျပည္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းခ်မ္း၍ သာယာ ဝေျပာသည့္ ႏုိင္ငံေတာ္ ျဖစ္မလာပါ။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁၃ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္