တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ ကင္းမဲ့ပါက

စစ္အစိုးရက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား အျမဲေျပာေလ့ရိွတာေတြကို အားလံုးေတာ့ မွတ္မိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာတဲ့၊ တပ္မေတာ္ ဆိုတာ တုိင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ့ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ ေပးေနတယ္လို႔ ပထမ ေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ ဒုတိယ အေၾကာင္းကေတာ့ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး မၿပိဳကြဲေအာင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယ အခ်က္ကေတာ့ တပ္မေတာ္ဟာတဲ့ အာဏာကုိ အၿမဲယူထားဖို႔ အစီအစဥ္ မရိွပါဖူးတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ လမ္းခင္းေနပါတယ္ ဆိုၿပီးလည္း ျဖည့္စြက္ ေျပာပါေသးတယ္။ အဲတာရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို မၾကာခင္ က်င္းပေပးမယ္ လို႔လည္း ေျပာထားပါတယ္။

တုိင္းျပည္တခုမွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ေပးရံု၊ ေရြးေကာက္ပြဲရိွရံုနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားလာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရပါဖူး။ ဒီမိုကေရစီ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာဖို႔ မရိွမျဖစ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္။ အဲသည့္ အခ်က္ေတြထဲမွာ အလြန္႔အလြန္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနပါေသးတယ္။ အဲသည့္အထဲမွာ ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္တခ်က္ ကေတာ့ Rule of law လို႔ေခၚတဲ့ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈရိွဖို႔ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။ တရားဥေပဒစိုးမိုးမႈ မရိွရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ၿပီး အစိုးရဖြဲ႔လည္း အဲသည့္ အစိုးရဟာ ရုပ္ေသးအစိုးရ သာသာေလာက္ပဲ ရိွမွာပါ။

အခုျမန္မာႏုိင္ငံမွာ နယ္ပယ္အသီးသီး က႑အေထြေထြ အတြင္း ဥပေဒစိုးမိုးမႈ ဘယ္ေလာက္ ရိွသလဲ ဆိုတာ ဆန္းစစ္ ၾကည့္ရေအာင္ပါ။

လယ္သမားေတြဆီက လယ္ယာေျမေတြကို ခုိင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရိွဘဲ သိမ္းယူတာမ်ဳိးဟာ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ မရိွဖူးဆိုတာကို ျပေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ တခုျပရရင္ ရခုိင္ျပည္နယ္က လယ္ေျမ ဧကငါးေသာင္းကို လက္လြတ္စပယ္သိမ္းၿပီး ဘဂၤလားဒက္ရွ္ ႏုိင္ငံက ကုမၸဏီကို လႊဲလုိက္တာမ်ဳိးကို ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မၾကာေသးခင္ ကပဲ ေရာ္ဘာပင္ေတြ စုိက္ဖို႔ဆိုၿပီး ရခုိင္ျပည္နယ္ထဲက ေျမဧက တသိန္းေက်ာ္ကို ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံက ကုမၸဏီတခုကို လႊဲေျပာင္းေပးတာမ်ဳိးလည္း အက်ဳံးဝင္ပါတယ္။ အဲသလို ေျမယာေတြကို သိမ္းတဲ့အခါမွာ ကာလေပါက္ေစ်းနဲ႔ အညီ ေပးေလွ်ာ္ၿပီးမွ သိမ္းတယ္ဆိုရင္ နဲနဲေတာ့ ခံသာေသးတာေပါ့။ အခုဟာက အထက္အမိန္႔အရဆိုၿပီး တျပားတခ်ပ္မွ မေပးဘဲ ဇြတ္သိမ္း တာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အကယ္၍ ကာလေပါက္ေစ်းနဲ႔ အညီ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးမယ္ ဆိုဦးေတာ့ ကာယကံရွင္ လယ္သမားေတြက တသက္လံုး ဓားမဦးခ် လုပ္လာခဲ့တဲ့ ဘိုးဘြားပုိင္ လယ္ေတြမို႔ မေရာင္းခ်င္ဖူး ဆိုရင္လည္း မေရာင္းဖို႔ အခြင့္အေရး ရိွရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို အခြင့္အေရး ရိွမွသာ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ အားေကာင္း တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

တခ်ိန္ထဲမွာလည္း လယ္ေျမဆံုးရံႈးသြားတဲ့ လယ္သမားေတြဟာ သူတို႔လယ္ေတြေျမေတြ ျပန္ရေအာင္ ဘယ္ကို သြား တုိင္ၾကားရမလဲဆိုတာ မသိၾကပါဖူး။ ရဲစခန္းမွာ သြားၿပီး တုိင္ခ်က္ဖြင့္ရင္လည္း ရဲေတြက ဘာမွ လုပ္ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဖူး ဆိုတာကို သိေနၾကလို႔ပါ။ ရဲေတြဖက္ကၾကည့္ရင္လည္း ဒီလို ေျမသိမ္း ယာသိမ္း ကိစၥေတြဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ့ အျမင့္ဆံုး အာဏာပုိင္ေတြဆီက ဆင္းသက္လာတဲ့ အမိန္႔ဆိုတာ သိၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဲေတြအေနနဲ႔ လယ္သမား ေတြကို ကုိယ္ခ်င္းစာလို႔ ကူညီ ခ်င္တယ္ပဲ ထားဦး ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ႏုိင္ငံတခုရဲ့ အျမင့္ဆံုးအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ ေတြ႔ရဲ ပါ့မလဲ။ ဆိုေတာ့ကာ ရဲေတြကလည္း ဒီလိုအမႈမ်ဳိးကို ရံုးမတင္ရဲဖူး။ ရံုးတင္ရင္လည္း တရားရံုးက တရားသူႀကီး ေတြက ဒီလိုအမႈမ်ဳိးကို ကုိင္တြယ္ရဲမွာ မဟုတ္လို႔ ေနာက္ဆံုးအမႈ ပိတ္လုိက္ရတာသာ အဖတ္တင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ကိစၥ တခုကေတာ့ ေရလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ အထူူးသျဖင့္ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေရလုပ္ငန္း ကုမၸဏီေတြ ငါးဖမ္းစက္ေလွေတြနဲ႔ ငါးဖမ္းတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ပင္လယ္ျပင္မွာ ငါးဖမ္းတယ္ ဆိုတာ ရခုိင္ ကမ္းရိုးတမ္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တနသၤာရီ ကမ္းရိုးတမ္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဒသခံေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အခုက်ေတာ့ တသီးပုဂၢလ ကုမၸဏီေတြ ငါးဖမ္းတဲ့ အကြက္ေတြထဲမွာ အျခားသူမ်ား ငါးဖမ္းခြင့္မရိွဆိုၿပီး လုပ္လုိက္ေတာ့ ဟိုေရွးတုန္းကထဲက ငါးလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးေနတဲ့ ေဒသခံေတြ ဒုကၡေရာက္ေတာ့ တာေပါ့။ အဲသလိုဆိုရင္ ငါးလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးေနတဲ့ ေဒသခံေတြ ဘယ္အာဏာပုိင္ေတြကို သြားတုိင္ရမလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို တရားစြဲရမလဲ။ ဘာမွလုပ္လို႔ မရပါဖူး။ ေငြေၾကးေတာင့္တင္းတဲ့ ေရလုပ္ငန္း ကုမၸဏီေတြကို အျမင့္ဆံုး အာဏာပုိင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက လုပ္ပုိင္ခြင့္အားလံုး ေပးထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး အေျခအေနဟာလည္း တုိင္းျပည္မွာ တရား ဥပေဒစိုးမိုးမႈ မရိွဖူးဆိုတာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျပသေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႔ကိစၥေတြကေတာ့ ၾကည့္လုိက္ရင္ သာမန္အေသးအဖြဲ ကိစၥလို႔ ထင္ရေပမဲ့ တုိင္းျပည္မွာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ မရိွဘူး ဆိုတာကို ျပေနတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သားသမီး တေယာက္ေယာက္က ကားေမာင္းလာရင္း လူတေယာက္ကို တုိက္မိတယ္ ဆိုပါစို႔။ ကားတုိက္ခံရတဲ့ ဖက္က ရဲစခန္းကို သြားတုိင္ၾကားရင္ သြားတုိင္တဲ့သူေတာင္ ျပန္ၿပီး အမႈလုပ္ခံရတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြပါ။ ဒါမ်ဳိးေတြလည္း တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ မရိွဖူးဆိုတာ ထင္ရွားတဲ့ အေျခအေနလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

လူထုက အေၾကာင္းကိစၥ တခုခုကို မေက်နပ္လို႔ လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵျပတယ္ ဆိုပါစို႔။ ကေန႔ ျမန္မာျပည္မွာ က်င့္သံုးတဲ့ စနစ္က လက္နက္ကုိင္ထားတဲ့ ရဲကျဖစ္ေစ၊ စစ္တပ္ကျဖစ္ေစ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ၿပီး ႏိွမ္နင္းပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို အေလးထားတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ အဲသလို လက္လြတ္စပယ္ မလုပ္ပါဖူး။

ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဆႏၵျပသူေတြကို ၿဖိဳခြင္းဖို႔ အထူး ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အဓိကရုဏ္း ႏိွမ္နင္းေရး ရဲတပ္ဖြဲ႔ကိုသာ သံုးရပါတယ္။ စစ္တပ္ဝင္လာၿပီး ပစ္ခတ္ခြင့္ လံုးလံုးမရိွပါဖူး။ အဲသည္ေတာ့ အဓိကရုဏ္း ႏိွမ္နင္းေရး ရဲက ဆႏၵျပေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ စည္းသံုးတန္ တားရပါတယ္။ အဲသည့္ စည္းေတြကို ေက်ာ္မလာဖို႔ တဆင့္ခ်င္း ေလာ္စပီကာကေန သတိေပးရ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆႏၵျပသူေတြက မလုိက္နာဘဲ ေနာက္ဆံုးစည္းကို ေက်ာ္လာၿပီဆိုရင္ မီးသတ္ပုိက္ေတြနဲ႔ ထုိးၿပီး လူစုခြဲရပါတယ္။ အဲတာကိုမွ ဆႏၵျပသူေတြက မရပ္တန္႔ဘဲ ဆက္ၿပီးခ်ီတက္ လာမယ္ဆိုရင္ မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ ႏိွမ္နင္းရပါတယ္။

အဲတာမွ မရေသးဖူးဆိုရင္ ေရာ္ဘာက်ည္ဆံမ်ားကို အသံုးျပဳၿပီး ပစ္ခတ္ႏိွမ္နင္းရပါတယ္။ ေရာ္ဘာ က်ည္ဆံနဲ႔ ပစ္တယ္ဆိုေပမဲ့ ဒူးေအာက္ပုိင္းကိုသာ ပစ္ခတ္ရပါတယ္။ အဲေလာက္နဲ႔လည္း မရေသးဖူး ဆိုရင္ေတာ့ အဓိကရုဏ္း ႏိွမ္နင္းေရးရဲက ဒုိင္းေတြကုိင္၊ နံပါတ္ဒုတ္ေတြ အသံုးျပဳၿပီး လူအုပ္ကို ၿဖိဳခြင္းရပါတယ္။ ဖမ္းဆီးၿပီး အခ်ဳပ္ကားေတြထဲမွာ ထည့္ရပါတယ္။ အဲတာလည္း မရဘူး လူအုပ္က ေရွ႔ကိုတက္သထက္ တက္လာၿပီဆိုရင္ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ (သို႔မဟုတ္) အဆင့္ျမင့္ တရားသူႀကီး တဦးဦးက အဓိကရုဏ္း ႏိွမ္နင္းေရးရဲကို က်ည္ဆံအစစ္နဲ႔ ပစ္ခြင့္ေပးဖို႔ တရားရံုးအမိန္႔စာ ထုတ္ျပန္ၿပီး ပစ္ခတ္ခြင့္ အတြက္ လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။

အဲသလို က်ည္ဆံအစစ္နဲ႔ ပစ္ခြင့္ျပဳတာေတာင္မွ ေျမႀကီးကို ရွပ္ပစ္ဖို႔ (သို႔မဟုတ္) ေခါင္းေပၚေတြကေန ေက်ာ္ပစ္ဖို႔သာ ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း ပစ္ခတ္မဲ့ ရဲသား အေရအတြက္ကို သတ္မွတ္ရပါတယ္။ အဓိကရုဏ္းရဲက လမ္းေပၚမွာ အေယာက္ ၅ဝဝ ရိွေနလို႔ အဲသည့္ အေယာက္ ၅ဝဝ လံုးမွာ ပစ္ခတ္ခြင့္ မရိွပါဖူး။ ပစ္ခတ္ခြင့္ရတဲ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရဲမ်ားကသာ ပစ္ခတ္ခြင့္ရိွၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ က်ည္ဆံအေတာင့္ အေရအတြက္ကိုသာ ပစ္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ပါလာသမွ် က်ည္ဆံနဲ႔ စိတ္ႀကိဳက္ ပစ္ခတ္ခြင့္ Fire at will မရိွပါဖူး။ ဆိုလိုတာက ရဲတပ္ဖြဲ႔ အေနနဲ႔ Excessive force လို႔ေခၚတဲ့ အင္အားကို အလြန္အကြ်ံ အသံုးျပဳခြင့္ မရိွဖူးလို႔ ေျပာတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း ဆိုေတာ့ ဆႏၵျပေနသူေတြဟာ လက္နက္မဲ့ အရပ္သားေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အခု ေျပာေနတာ ေတြဟာ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ ရိွတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက လုပ္ထံုးလုပ္နည္း ေယဘုယ်သေဘာကို တင္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။

၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္တုန္းက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ့ ေရႊဝါေရာင္လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို စစ္အစိုးရက ဘယ္လို ၿဖိဳခြင္းခဲ့သလဲ။ ေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို ဘယ္လို ဝင္ေရာက္စီးနင္း တုိက္ခုိက္ခဲ့သလဲ ဆိုတာေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ စက္တင္ဘာလထဲမွာ ဆိုရင္ ရခုိင္ႏုိင္ငံေရးပါတီတခုက စစ္ေတြၿမိဳ႔မွာ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ ကြယ္လြန္တဲ့ ၇၁ ႏွစ္ေျမာက္ေန႔ က်င္းပဖို႔ ေတာင္းဆိုတာကို အာဏာပုိင္ေတြက ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဖူး။ ဒါဟာ လြတ္လပ္စြာ စုရံုးခြင့္ရိွတယ္ ဆိုတာကို ျငင္းပယ္တယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ တဖက္မွာလည္း ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမဟာ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးရဲ့ သမုိင္းဝင္ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ရံုမက ရခုိင္အမ်ဳိးသားတို႔ရဲ့ အထြတ္အျမတ္ထားရာ သမုိင္းဝင္ အာဇာနည္တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး လုပ္ရပ္ဟာ ရခုိင္ အမ်ဳိးသားေတြကို ခ်ဳိးႏိွမ္လုိက္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာလည္း သက္ေရာက္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြလည္း တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ကင္းမဲ့တဲ့ လကၡဏာထဲမွာ အက်ဳံးဝင္ပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ပဲခူးၿမိဳ႔မွာ စစ္တပ္က လက္နက္မဲ့ လူငယ္ႏွစ္ဦး ပစ္သတ္လုိက္တဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အကယ္၍ အဲသည့္ လူငယ္ႏွစ္ဦးက ျပစ္မႈတခုခု က်ဴးလြန္တယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ရဲအေရးပိုင္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ရဲက အဲသည့္လူငယ္ႏွစ္ဦးကို ဖမ္းဆီးၿပီး တရားရံုးတင္ရ ပါမယ္။ တရားရံုးမွာမွ တရားခံ၊ တရားလို ႏွစ္ဖက္ဟာ သူတို႔ရဲ့ သက္ဆုိင္ရာ ေရွ႔ေနမ်ားနဲ႔ အမႈကိစၥကို ေလွ်ာက္လဲရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒမ်ားအရ လူငယ္ႏွစ္ဦးကို ျပစ္ဒဏ္ အႀကီးအေသးအလိုက္ ဆံုးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ ျပစ္မႈ မေျမာက္ေၾကာင္း ထင္ရွားရင္ ျပန္လႊတ္ေပးရမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဥပေဒအတုိင္း ေဆာင္ရြက္ရမဲ့ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း အခုေတာ့ အဲသလို မဟုတ္ဘဲ လမ္းေပၚမွာ လက္လြတ္စပယ္ စစ္တပ္က ပစ္သတ္ လုိက္တယ္ဆိုတာ အလြန္အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။ တဆက္ထဲမွာလည္း က်န္တဲ့ သူေတြအဖို႔ အဲသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ လံုၿခံဳမႈမဲ့သလို ခံစားၾကရပါတယ္။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ကင္းမဲ့ေနၿပီး ေကာင္းဘြိဳင္ရုပ္ရွင္ ေတြထဲကလို ထင္သလို ပစ္ခတ္ေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ပဲခူးလို အထင္ကရ ၿမိဳ႔ႀကီးတၿမိဳ႔မွာ အဲသလို လြယ္လြယ္ကူကူ စစ္တပ္က ပစ္သတ္ဖို႔ ဝန္မေလးဖူး ဆိုရင္ ေတာပုိင္း ေက်းလက္ ေဒသေတြ၊ တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမ ေဒသေတြမွာ စစ္တပ္က လူ႔အခြင့္အေရး ဘယ္ေလာက္ ခ်ဳိးေဖာက္ေနသလဲ ဆိုတာကို ေတြးၾကည့္တာနဲ႔ သိႏုိင္ပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကလည္း ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတယ္။ ႀကံ့ဖြတ္ကိုက်ေတာ့ လုပ္ျခင္သလို လုပ္ခြင့္ေပးထားၿပီး တျခား ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမပါရ၊ ဘယ္သူပါရင္ ပါတီဖြဲ႔ခြင့္မရိွ၊ ဟိုမသြားရ သည္မလာရ၊ ဟိုအခန္းအနား သည္အခန္းအနား လုပ္ခ်င္ရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္း၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းေတာ့လည္း မေပး၊ အဲသလို လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ေန တာဟာလည္း တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ကင္းမဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသျပခ်က္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒ ေတြဟာလည္း ကိုယ့္ဖက္ကိုယက္ေနတဲ့ လိပ္လို လုပ္ထားေသးတယ္။

ျပန္ေကာက္ရရင္ တရားဥေပဒစိုးမိုးမႈ ကင္းမဲ့ၿပီး လက္နက္ရိွတဲ့သူက ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ေနရာတုိင္းမွာ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ေနေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ့ အသက္အုိးအိမ္စည္းစိမ္ကို စစ္တပ္က ကာကြယ္ေပးေနတယ္ ဆိုတာ လိမ္ေနတာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ အဲသလိုပါပဲ ႏုိင္ငံသားတုိင္း အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ႏိွပ္စက္ေနတဲ့ အစိုးရလက္ေအာက္မွာ ဘယ္သူေနခ်င္မလဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး မၿပိဳကြဲေအာင္ စစ္တပ္က ေဆာင္ရြက္ေနရပါတယ္ဆိုတာ မွားေနၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ တရားခံဟာ သူတို႔သာ ျဖစ္တယ္လို႔ စြပ္စြဲရမွာပါပဲ။

အဲသလို အေျခအေနေတြ ေအာက္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပလည္း စစ္တပ္က မ်က္ႏွာသာ ေပးထားတဲ့ ပါတီပဲ ႏုိင္မွာဆိုတာ လူတုိင္းနားလည္ ေနပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေနာင္တက္လာမဲ့ အစိုးရ ဆိုတာကလည္း စစ္တပ္ႀကိဳးကုိင္မႈ ေအာက္မွာပဲ ရိွေနမွာဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ေဝလာေဝးပဲ ရိွဦးမွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ကင္းမဲ့ေနရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးေပမဲ့ အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုရတာပါ။

ေဇာ္မင္း
၁ဝ ရက္၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္