လမ္းမေပၚက ကေလးမ်ား

အျပင္မွာမိုးေတြ သဲသဲမဲမဲ ရြာေနတယ္… ။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အေဖနာေရးလိုက္ပို႔ဖို႔ အခ်ိန္ကလည္း နည္းနည္းေစာေနေသးတယ္။ မိုးကလည္း သည္းေနတာနဲ႔ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပး၀င္းထဲက ထမင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ထမင္းထုိင္စားေနလုိက္တယ္။ ဆုိင္ေလးက ေသးေပမယ့္ ထမင္းဟင္းလက္ရာက မဆိုးဘူး လို႔ဆိုရမယ္။ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပး၀င္းနဲ႔ ေရေ၀းသုသာန္နဲ႔က ဆိုက္ကားနဲ႔သြားရင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ဆိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေပါ့။

ထမင္းစားလို႔ၿပီးခါနီးမွာဆိုင္ထဲကို ကေလးသံုးေယာက္၀င္လာတယ္။ ၁၁ ႏွစ္အရြယ္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္၊ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔ ငါးႏွစ္အရြယ္ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္။ ေျခဗလာနဲ႔သူတို႔ေတြမွာ ေဆာင္းစရာ မိုးစရာ ကာစရာနဲ႔တူတာမေတြ႕ရဘူး။ သူတို႔ရဲ႕အ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေတြက ေရစိုရႊဲနစ္ေန တယ္။ အႀကီးဆံုးကေလးမရဲ႕လက္ထဲမွာ ထမင္းထုပ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တစ္ထုပ္ကိုင္ထားတယ္။
“ဟင္းတစ္ရာဖုိးေပးပါ”

အႀကီးဆံုးေကာင္မေလးက ဆုိင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးကို ပိုက္ဆံအေႂကြတစ္ဆုပ္ လွမ္းေပးရင္းေျပာလုိက္တယ္။ ဟင္းလုိ႔သာ အမည္တပ္ၿပီးေျပာတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုဟင္းမ်ိဳးကိုမဆိုရရင္၀ယ္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။

“သြား.. သြား.. တစ္ရာဖိုးမေရာင္းဘူး”
ဆုိင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာရင္းသူတို႔ကိုဆုိင္ထဲကေမာင္းထုတ္လုိက္တယ္။
ကေလးငယ္ေတြ တခနေတာ့ေတြေ၀ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ဆုိင္ထဲကထြက္သြားၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဟင္းပန္းကန္ထဲမွာ ဟင္းတစ္ခ်ဳိ႔တစ္၀က္က်န္ေနေသးသလုိ ထမင္းလုိက္ပြဲပန္းကန္ထဲမွာလည္း ထမင္းေတြ က်န္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္မစားလည္း ဆုိင္ရွင္ကိုပိုက္ဆံေပးရမယ့္အတူ ကေလးငယ္ေတြကို ေပး လုိက္ရင္ ပိုေနသူနဲ႔ လုိေနသူ အဆင္ေျပမွာပဲ လို႔ေတြးလိုက္မိေပမယ့္ ကေလးငယ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့ အေတြး ေတြထက္ ျမန္ေအာင္ ထြက္သြားၾကတာေၾကာင့္ မေပးျဖစ္လုိက္ပါဘူး။

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ေသာက္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ဆုိင္ရွင္ကိုက်သင့္ေငြရွင္းၿပီးေတာ့ ထမင္းဆုိင္ထဲက ထြက္လာၿပီး နာေရးအခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္း ကား၀င္းထဲဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဘာဘာညာညာ သတင္းေလးမ်ား ရေလမလားေပါ့။

အေ၀းေျပးကား၀င္းထဲမွာက ေရအုိင္ႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္ေနရာယူထားလို႔။ လမ္းေတြေဘးက ကားမွတ္တိုင္ ေသးေသးေလးေတြထဲမွာ ခရီးသည္ေတြ နဲ႔သူတို႔ရဲ႕အထုပ္အပိုးေတြ မိုးခိုေနၾကတယ္။ အေ၀းေျပးကားေတြနဲ႔ ကား၀င္းထဲကေန ၿမိဳ႕ထဲကိုေျပးဆြဲတဲ့ လိုင္းကားေတြကေတာ့ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ဘီးရာျခင္းထပ္ေနၾကေပါ့။
ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပး၀င္းထဲကို ၿမိဳ႕ထဲကေန အငွားကားနဲ႔လာရင္ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္စီးရၿပီး အနည္း ဆံုးကားခ ၅၀၀၀ (က်ပ္) ၀န္းက်င္ေတာ့ေပးရမယ္။ အမ်ားျပည္သူသံုးသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးျဖစ္တဲ့ ဘတ္စ္ ကားစီးလာရင္ တစ္နာရီေလာက္စီးရတယ္။ ရထားလမ္းနဲ႔လာလို႔အဆင္မေျပဘူး။

ဒါေၾကာင့္တစ္ခ်ိဳ႕နယ္ကလူေတြေျပာၾကတာက နယ္ကေနရန္ကုန္ကိုလာတဲ့ကားခထက္ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးမွ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို သြားဖို႔ စီးရတဲ့ကားခက ပိုမ်ားတယ္ဆိုတာပါပဲ။ခရီးသြားလာၾကတယ္ဆိုေတာ့ အထုတ္အပိုးေတာ့ အနည္းအမ်ားပါၾကတာပါပဲ။ ခရီးေ၀းကလာရတာျဖစ္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ကို ၾကာၾကာေစာင့္ၿပီးမစီးခ်င္ၾကဘူးေလ။

ကား၀င္းထဲလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနရင္း မွတ္တုိင္တစ္ခုနားအေရာက္မွာ ခုနကထမင္းဆုိင္ထဲကို ဟင္းလာ၀ယ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
အၾကီးဆံုးျဖစ္ဟန္တူတဲ့မိန္းကေလးက ကားမွတ္တုိင္ အုတ္ဖိနပ္ေဟာင္းတစ္ခုေပၚမွာထုိင္ၿပီး က်န္တဲ့ကေလး ငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲက ထမင္းေတြကိုခြ႔ံေကၽြးေနတယ္။ ထမင္း ေတြက ဟင္းရည္နဲ႔နယ္ထားပံုရၿပီး သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မိုးေရေတြနဲ႔ ထမင္းေတြနဲ႔ေရာေနၿပီး ဟင္းနဲ႔တူတာေတာ့ မေတြ႕ရဘူး။ က်န္တဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္က ခြံ႕ေကၽြးတာကို မုိးေရထဲမတ္တပ္ရပ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လုပ္စားေနၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္သူတို႔အနားတိုးကပ္သြားတဲ့အထိ သူတို႔ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိမထားမိၾကဘဲ ထမင္းကိုပဲ အာရံုစိုက္ေန ပံုရတယ္။ သူတို႔ရွိေနတဲ့အတြက္ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ပံုမရသလို ဘာမွလည္းသိပ္ထူးျခားသြားပံု မရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေတာ့ သမရိုးက်မဟုတ္တဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခုလိုပါပဲ။
ကိုယ့္သားသမီးေတြသာျဖစ္ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အေတြးကေခါင္းထဲ၀င္လာတဲ့အခါမွာ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ခံစားမႈတစ္ခုနဲ႔ တြန္းအားတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲမွာျဖစ္လာတယ္။
“သမီးတို႔ထမင္းစားမလား”
ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။
သူတို႔ကၽြန္ေတာ့္အေမးကို နားမလည္တဲ့ပံုစံနဲ႔ ခဏေတာ့ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အႀကီးဆံုး ကေလးမကပဲ

“ဟုတ္ကဲ့ စားခ်င္ပါတယ္ဦး”
“ဒါဆိုဦးနဲ႔လိုက္ခဲ့။ ထမင္းဆုိင္ကိုသြားၾကတာေပါ့”
အငယ္ဆံုးကေလးပါးစပ္ထဲကို ထမင္းတစ္လုပ္ ခြံ႕လိုက္ျခင္းနဲ႔ သူ႔တို႔လက္ထဲက ထမင္းထုပ္ကို အဆံုးသတ္ လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေထြေထြထူးထူးစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ခုနက ကၽြန္ေတာ္စားခဲ့တဲ့ ထမင္းဆုိင္ကိုပဲ ေခၚသြားလုိက္တယ္။

ကေလးတစ္သိုက္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းဆုိင္ထဲ၀င္လုိက္ေတာ့ ဆုိင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက ကေလးေတြကိုတစ္လွည့္ ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ေနတယ္။ ကေလးေတြက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းစုတ္စုတ္ျဖစ္ေနေတာ့ တျခားစားသံုးသူေတြ အေႏွာက္အရွက္ျဖစ္မွာစိုးတဲ့ပံုစံရွိတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ကေလးေတြကိုထမင္းေကၽြးခ်င္လို႔ပါ”
ဆုိင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ ဆုိင္ရွင္ၾကည့္ရတာ သိပ္လိုလိုလားလားရွိဟန္မတူတာ နဲ႔ ထမင္း ဆိုင္ေဘးက ဆုိင္ခန္းအလြတ္ေလးမွာကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေနရာခ်ထားေပးလိုက္တယ္။ ၾကားမွာ ၀ါးကပ္တစ္ခုကို နံရံသေဘာျခားထားတယ္။

ကေလးေတြပဲဆိုေတာ့ လူႀကီးတစ္ခါျပင္စာဆုိရင္အဆင္ေျပႏိုင္ေလာက္တယ္လို႔ယူဆၿပီး ၀က္သားဟင္းနဲ႔ တစ္ခါျပင္တစ္ပြဲ လွမ္းမွာလိုက္တယ္။ ဆုိင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက…
“ေမာင္ေလး နင္တို႔စားမွာသံုးေယာက္။ ကေလးေတြပဲဆိုၿပီးအထင္မေသးနဲ႔။ သူတို႔ေတြစားႏိုင္တယ္။ နင္တို႔လည္း အဆင္ေျပသြားေအာင္ ထမင္းဟင္းပံုၿပီး တစ္ပြဲေလးရာနဲ႔သံုးပြဲျပင္လုိက္မယ္”

“အစ္မႀကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေစတနာသက္သက္နဲ႔ ကေလးေတြကိုေကၽြးမလို႔ပါ။ အစ္မလည္းေတြ႕တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း တစ္ျခားသံုးစရာရွိေနေသးလို႔ အဲဒီေလာက္ေငြမပါပါဘူး။ လူႀကီးတစ္ခါျပင္စာပဲလုပ္လုိက္ပါ”
ေဘးနားကလူေတြကလည္း ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာေနတာကို ေငးလို႔။ ေဘးနားက ဆုိင္အလြတ္ထဲက အဘြားတစ္ဦးကၾကား၀င္ေျပာလုိက္တယ္။

“လုပ္ေပးလုိက္ပါဟယ္။ သူငယ္လည္းအဆင္ေျပ ကေလးေတြလည္း ထမင္းစားသြားရတာေပါ့”
ဒီလိုနဲ႔ ၀က္သားႏွစ္ဖက္ပါတဲ့ဟင္းတစ္ခြက္ ခ်ည္ရည္ဟင္း ငါးပိတို႔စရာေတြ ကေလးေတြစားပြဲ၀ိုင္း ကိုေရာက္လာ တယ္။ အႀကီးဆံုးေကာင္မေလးကပဲ ထမင္းဟင္းကိုေသခ်ာနယ္ဖတ္ၿပီး ကေလးေတြကိုေကၽြးတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လုပ္စီေပါ့။ ထမင္းဟင္းေတြမကိုင္ခင္ လက္ကိုဆပ္ျပာနဲ႔ေသခ်ာေဆးတာကိုေတာ့ သတိျပဳမိ လိုက္တယ္။

ပထမ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ တစ္၀က္က်ိဳးခါနီးအထိ အႀကီးဆံုးကေလးမက သူ႔ေမာင္ေလး ညီမေလး ေတြကိုပဲ ခြ႕ံေကၽြးေနတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲကိုကိုထမင္းတစ္လုပ္မွမ၀င္သလို ၀က္သားဟင္းပန္းကန္ကိုလည္း သူ႔လက္က နည္းနည္းေလးမွသီမသြားဘူး။

ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က…
“သမီး၀က္သားဟင္းထည့္စားေလ။ သမီးတို႔စားဖို႔ ဦးက၀ယ္ေပးထားတာပါ။ ထည့္ပါ..”
ကေလးမက တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္လုပ္ေနတယ္။ သူ႔ပံုက အားနာေနတာလား ဒီလိုဟင္းမ်ိဳးက သူတို႔စားဖို႔မွ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတာ ေတြးေနသလားဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္ဘူး။ သူ႔လက္က ထမင္းပန္းကန္ထဲက ထမင္းေတြကိုပဲ နယ္ဖတ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ၀က္သားဟင္းတစ္ဖက္ကို ဟင္းပန္းကန္ထဲကခပ္ၿပီး သူတို႔ ထမင္းပန္းကန္ထဲကို ထည့္ေပး လိုက္တယ္။ အငယ္ဆံုးကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္လွည့္ သူ႔အစ္မကိုတစ္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႕႔အစ္မက…
“ဒီမွာအသားပါတယ္ေနာ္ေမာင္ေလး… ”
ထမင္းအလုပ္အႀကီးႀကီးတစ္လုပ္ကို ခြံ႕ေကၽြးလိုက္တယ္။
အႀကီးွဆံုးကေလးမမွာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္စိတ္နဲ႔ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းစိတ္ဓါတ္မရွိဘူးဆိုတာ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြက သက္ေသျပေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြ တစ္ခနေတာ့ အေ၀းကိုလြင့္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၁ ႏွစ္သားမွာအေဖဆံုးသြားေပမယ့္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုးတန္းေရာက္တဲ့အထိ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ေနတုန္း။ စားဖို႔ဆိုတာအေမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ထမင္းဘူးထဲမွာရွိတာပဲလို႔သာ သိခဲ့ရတာ။ အခုသူတို႔က်ေတာ့ စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေနရမယ့္အရြယ္ေတြ၊ အပူအပင္မရွိ ကစားေနရမယ့္အရြယ္ေတြ ဘယ္လို အေၾကာင္း တရားေတြေၾကာင့္ ဒီလိုေနရာကိုေရာက္ေနရတာလဲ…?????

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔အေၾကာင္းကိုနည္းနည္းေတာ့ စပ္စုမိတယ္။
“သမီးတို႔က ဘယ္မွာေနတာလဲ။ ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ။ သမီးတို႔ အေဖနဲ႔ အေမကေရာ ဘာေတြလုပ္ၾက တာလည္း”
ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ထြက္သြားတယ္။

ေကာင္မေလးက သြက္သြက္လက္လက္ပါပဲ။
“ ရြာသာႀကီးနားက ေဆာက္လုပ္ေရး၀င္းထဲမွာေနတာပါ။ အေဖက အရင္ကစစ္သားလို႔ေတာ့ေျပာတယ္။ သမီးတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖကတုိက္ပြဲမွာ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းျပတ္သြားတယ္။ အေမက ေစ်းေရာင္းတယ္။ ကုန္စိမ္းေရာင္းတာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးငါးရက္ေလာက္က အေမက ဗိုက္ထဲက ေအာင့္တယ္॥ေအာင့္တယ္ဆိုတာနဲ႔ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုကိုပို႔ထားတယ္။ အေမမရွိေတာ့ သမီးတို႔လည္း စားဖုိ႔မရွိတာနဲ႔ အခုလို ဒီကား၀င္းထဲလာၿပီး မုန္႔ဖိုးေလးေတာင္းေနရတာပါ။ အေမ့ကိုလည္း ေဆးရံုတင္တဲ့ေန႔ကလြဲၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြ သြားမၾကည့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကေတာ့ မၾကာခင္ေကာင္းသြားမယ္လို႔ေတာ့ေျပာတာပဲ …

“သမီးကေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူး။ ေလးတန္းအထိေတာ့ေနဖူးတယ္။ ညီမေလးက ႏွစ္တန္း၊ ေမာင္ေလးက ေက်ာင္းမတက္ရေသးဘူး”
သူတုိ႔ဒီကား၀င္းထဲေရာက္ဖို႔ ကားခမရွိလို႔ ကားစပယ္ယာကို ေတာင္းပန္ၿပီးစီးခဲ့ရတာလို႔လည္းဆိုပါတယ္။
သူတို႔ျဖစ္ရပ္ထဲကို ၀င္ၿပီးစီးေမ်ာဖို႔အစီအစဥ္ေတြမရွိပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႔ကိုေနာက္ထပ္ေမးခြန္းေတြေမးဖို႔ စကားလံုးေတြမဲ့သြားတယ္။

သူတို႔ေျပာပံုအရဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတာင္းစားတဲ့ သူေတြမဟုတ္ၾကဘူး။ မိသားစု အေျခအေနရဲ႕တြန္းပို႔မႈ၊ တစ္ထြာသာသာ ၀မ္းဗိုက္ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေတြေၾကာင့္သူတို႔လမ္းေပၚကိုထြက္လာၾကရတယ္။ လမ္းေပၚကလူေတြကေရာ သူတို႔ကို နားလည္မႈေပးႏိုင္ၾကပါရဲ႕လား။ ပိုက္ဆံေပး၀ယ္တာေတာင္ အျမတ္မရရင္မေရာင္းခ်င္တဲ့ ထမင္းဆုိင္ပိုင္ရွင္လို လူေတြကေရာ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကႀကီးထဲမွာ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိေနသလဲ။ ကေလးေတြရဲ႕အေမ ေဆးရံုေပၚမွာ ရက္ရွည္ေနရရင္ ဒါမွမဟုတ္ ည့ံဖ်င္းလွတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြက မကယ္တင္ ႏုိင္ခဲ့ရင္…???

အႀကီးဆံုးကေလးမေလးက ၁၁ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ဆုိရင္ အပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ၿပီေလ။ သူရဲ႕ဘ၀လံုျခံဳမႈ၊ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာသင္ၾကားေရး…???
“ ေမာင္ေလး နင္အတင္းေကၽြးမေနနဲ႔။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ဘယ္အခ်ိန္ထဲကမစားရတာလဲမသိဘူး။ စားလိုက္ တာလူႀကီးေတြစားတာထက္ ပိုတယ္။ ေတာ္ၾကာ စားပိုးနင့္ပီးတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွ နင့္ကိုအမႈပတ္ေနဦးမယ္”
ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြဆီကေန

အမွန္တကယ္ဘ၀ထဲကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သတိထားမိတာ သူတို႔ တတိယေျမာက္ ထမင္း လိုက္ပြဲကိုစားေနၾကၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ အႀကီးဆံုးကေလးမက မစားရေသးဘူး။
“သမီးစားဦး။ သူတို႔ကိုမေကၽြးနဲ႔ေတာ့။မ်ားေနၿပီ။ တန္ေဆး လြန္ေဘးတဲ့”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဦး။ ေမာင္ေလးေတြ၀ဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္”
“သူတို႔၀ေလာက္ပါၿပီ။ သမီးစားလိုက္ဦး”

အဲဒီေတာ့မွ သူပါးစပ္ထဲကို ကထမဦးဆံုးထမင္းလုပ္ကိုစထည့္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဟင္းပန္းကန္ထဲမွာ ဟင္းရည္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့ကေလးေတြကေတာ့ ထပ္စားခ်င္ေနပံုရေပမယ့္ ေဘးနားမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိေန တယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ သိပ္ေတာ့ ေစာဒကမတက္ရဲၾကဘူး။

ေဘးနားက အဘြားႀကီးကေတာ သူတို႔ကိုတစ္လွည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေနတယ္။
ထမင္းဖိုးရွင္းေတာ့ ျပန္အမ္းတဲ့အေႂကြ ေငြက်ပ္ေလးရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ထူးျခားသြားမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အေထာက္အကူ ျဖစ္ႏိုင္ တယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ပဲ ကေလးငယ္ေတြကို ေပးလိုက္တယ္။

အႀကီးဆံုးကေလးမက ပိုက္ဆံေတြကို ကိုင္ထားရင္း အသံတုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာတယ္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဦးရယ္။ ဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ဆန္၀ယ္ၿပီးအိမ္ျပန္ရမယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို အေဖဆာေနေလာက္ၿပီ”
ၿပီးေတာ့ သူ႔ေမာင္ေလးညီမေလးေတြဘက္ကုိလွည့္ၿပီး ၀မ္းသာအားရ ...

“ေမာင္ေလးေရ ဒီဦးဦးက မုန္႔ဖိုးေတြပါေပးလိုက္တယ္။ လာလာ အစ္မတို႔ျပန္ၾကမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကေလးတစ္သိုက္ မုိးသည္းသည္းထဲကို တိုး၀င္သြားၾကတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြမႈန္၀ါးသြားတဲ့အထိ ေငးၾကည့္က်န္ခဲ့…
အျပင္မွာေတာ့မိုးေတြ သဲသဲမဲမဲ ရြာလို႔ေကာင္းေနတုန္း… ။ ။

ေစာလြန္းတင္