ရဲမ်က္ေစ့နဲ႔ စစ္မ်က္ေစ့

၁။
ရဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတိရတာေလး တခုေပၚလာလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ရဲေတြကို ႏွိမ္ခ်င္လို႔ ဒီစကားမ်ဳိး ေျပာ တယ္လို႔ မေအာက္ေမ့နဲ႔ ဆိုတာကို စကားခံထား ခ်င္ပါတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်။ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ဖိုးေသာ္တို႔ ညီအကိုမ်ားရဲ့ အိမ္နဲ႔ ကုိက္ႏွစ္ရာေလာက္ အကြာမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ တဆုိင္ရိွတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ပုိင္ဆုိင္ရွင္က ဦးေလးေရႊေမာင္းတဲ့။ သူ႔မွာ သားသံုးေယာက္ ရိွတယ္။ အဲဒီအထဲက သားအငယ္ ႏွစ္ေယာက္က ဖုိးေက်ာ္တို႔ ဖုိးေသာ္တို႔နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အိမ္နဲ႔ကလည္းနီး ငယ္သူငယ္ခ်င္း မိသားစုက ဖြင့္ထားတဲ့ ဆုိင္ကလည္းျဖစ္ ပဲပလာတာတို႔၊ ေပါက္ဆီတို႔၊ စမူဆာတို႔ကလည္း ေကာင္းဆိုေတာ့ မၾကာမၾကာ ထုိင္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ဘယ္မွာတုန္းဆိုေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႔ရဲ့ အစြန္ဆံုးဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ မ်ားထဲက တခုေသာ ရပ္ကြက္ထဲ မွာပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွယ္ဆယ္တုန္းက ႀကံဳခဲ့တဲ့ ရယ္စရာ ဇတ္လမ္းေလးပါ။ အဲဒီတုန္းက ဖိုးေသာ္က ေျမေအာက္ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔အစည္း တခုမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူဆိုလည္း မမွားဖူး။ ဖိုးေသာ္ရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႔ကေတာ့ စစ္အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရး စာေတြျဖန္႔ေဝရင္း အဖမ္းခံ ရလို႔ ေထာင္ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ က်ခံၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ နယ္စပ္က လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းတခ်ဳိ႔နဲ႔ ဆက္သြယ္တာ သိသြားလို႔ အဖမ္းခံရ၊ အႏွိပ္စက္ခံရ၊ ႏွစ္ရွည္ေထာင္က်ခံရ တာေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ ဖိုးေသာ္အကို ဖိုးေက်ာ္ ကေတာ့ အေရာင္းအဝယ္ သမားတဦးပါ။ သူကိုယ္တုိင္ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဝင္မပါေပမယ့္ သူ႔ညီ လုပ္တာေတြကို ႀကိတ္ၿပီးအားေပး ပါတယ္။

၂။ တေန႔ေတာ့ မႏၱေလး ေဂါဝိန္သေဘၤာဆိပ္ကေန ေတာင္ဖက္ ႏွစ္မုိင္သံုးမုိင္ေလာက္ အကြာက ဧရာဝတီ ျမစ္ထဲမွာ ေက်ာက္ျခထားတဲ့ ေမာ္ေတာ္တစင္း ေပၚကေန ကခ်င္ဖက္က တရားမဝင္ သယ္လာတဲ့ ေက်ာက္စိမ္း အရုိင္းတံုးေတြ ရဲက သိမ္းမိတယ္။ ပိႆာေလးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ရိွတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သယ္လာတဲ့ လူေတြလည္း အဖမ္းခံ ရတယ္။ ေကအုိင္ေအလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ကခ်င္သူပုန္အဖြဲ႔ ပုိင္တဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေတြ လို႔လည္း တခ်ဳိ႔က ေျပာၾက ေသးတယ္။ ဟုတ္လား မဟုတ္လားေတာ့ ဘယ္သူမွ တပ္အပ္ မသိပါဖူး။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔တြင္း ၿမိဳ႔ျပင္မွာ အဲဒီေက်ာက္စိမ္းေတြ အေၾကာင္းက လူတုိင္းစိတ္ဝင္စားတဲ့ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ စိတ္ဝင္စားဆို ေက်ာက္စိမ္း ပမာဏကလည္း ပိသာေလးေထာင္ ေက်ာ္ေလာက္ ရိွေနတာကိုး။

ေန႔လည္ပုိင္းက်ေတာ့ ဖိုးေသာ္နဲ႔ သူ႔အကို ဖိုးေက်ာ္တို႔ ဦးေလးေရႊေမာင္းတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ခါတုိင္းလိုပဲ သြားထုိင္ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနတုန္း သူ႔အကို ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ ခင္မင္ေနတဲ့ ဒုရဲအုပ္ တေယာက္ သူတို႔ဝုိင္းမွာ လာဝင္ထုိင္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီ ဒုရဲအုပ္ နာမည္က သန္းႏုိင္တဲ့။ ၿမိဳ႔ထဲမွာ သူ႔ကို ေတြ႔ေနတာကေတာ့ ခဏခဏပါပဲ။ ဒုရဲအုပ္ သင္တန္းဆင္းလာတာ သိပ္မၾကာေသးဖူး၊ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ပဲ ရိွဦးမယ္။ တခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အဆိုေတာ္ ပေလးဘြိဳင္း သန္းႏိုင္ နာမည္နဲ႔ တူေနလို႔ ဖိုးေသာ္ သူ႔နာမည္ကို မွတ္မိေနတာပါ။ ေျပာရင္းဆိုရင္း ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ေက်ာက္စိမ္းေတြ အေၾကာင္း ေရာက္သြား သလဲေတာ့ မသိ။ တေန႔က မိသြားတယ္ ဆိုတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ဖုိးေသာ္က ဟန္ပါပါနဲ႔ ေျပာေနတယ္။

"ပိႆာေလးေထာင္ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ ဒီပစၥည္းေတြဟာ လူတဦးခ်င္း ႏွစ္ဦးခ်င္း ပုိင္တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဖူးဗ်။ ေကအုိင္ေအနဲ႔ တနည္းနည္းေတာ့ ပတ္သက္ေနရမယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေကအုိင္ေအ နယ္ေျမထဲက လာတဲ့ အဲသေလာက္မ်ားတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ သူတို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ မႏၱေလးအထိ အေရာက္သယ္ဖို႔ ဆိုတာ လူတုိင္း မလုပ္ႏုိင္ဖူး။ သတင္းေတြ အတုိင္းဆိုရင္ ဒီေက်ာက္စိမ္းေတြကို တရုတ္ျပည္ဖက္ ေရာင္းမယ္ဆိုၿပီး ဗန္းေမာ္ အထိ ပထမ အေရာင္ျပ သယ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဗန္းေမာ္ကေန ျမစ္ေၾကာင္းအတုိင္း ေတာင္ဖက္ကို ျပန္စံုဆင္း လာတယ္ဆိုေတာ့ မဟုတ္မွလြဲေရာ ပင္လယ္ထဲကျဖတ္ၿပီး ေကာ့ေသာင္ကေန ရေနာင္းဖက္ကို တင္ဖို႔ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖက္မွာ ေရာင္းဖို႔ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ေဆာင္ေနတယ္။ အခုလက္ရိွ အေန အထားမွာ ထုိင္းေက်ာက္စိမ္း ေစ်းကြက္က တရုတ္ေစ်းကြက္ထက္ ေစ်းေကာင္းရေနတယ္လို႔လည္း ၾကားရ တာကိုး"။

၃။ ဒုရဲအုပ္သန္းႏုိင္ ကေတာ့ ဖိုးေသာ္ မွင္ေမာင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေျပာေနတာကို တေလးတစား နားေထာင္ ေနတယ္။ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း သူ႔ညီဖိုးေသာ္ ေျပာေနတာေတြ ဟုတ္ေၾကာင္းမွန္ေၾကာင္း တခ်က္တခ်က္ဝင္ၿပီး စကား ေထာက္ေထာက္ ေပးေနေသးတယ္။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ဒူးယားတလိပ္ခဲရင္း ဖိုးေသာ္ အိမ္ဖက္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သူ႔အကို ဖုိးေက်ာ္ကေတာ့ ဒုရဲအုပ္သန္းႏုိင္နဲ႔ ေလကန္ၿပီး က်န္ေနရစ္တယ္။ ဖိုးေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ထြက္သြားတာနဲ႔ ဒုရဲအုပ္သန္းႏုိင္က "ေစာေစာကလူဟာ အာမီက ျဖစ္ရမယ္။ အနဲဆံုး ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ေလာက္ ရိွရမယ္။ ကိုဖိုးေက်ာ္နဲ႔ သိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီလားဗ်" ဆိုၿပီး ေမးလာတယ္။ ဖိုးေက်ာ္က ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ၿပီး "ဟာ သူက တျခားသူမဟုတ္ပါဖူး။ က်ေနာ့္ညီအရင္းပါ ကိုသန္းႏုိင္ရဲ့" လို႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဖိုးေသာ္ဟာ စစ္တပ္က ဟုတ္မဟုတ္၊ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ ဟုတ္-မဟုတ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ျပန္မေျဖလုိက္ဖူး။ တဆက္ထဲဆိုသလို ဒုရဲအုပ္ သန္းႏုိင္က "ကုိင္း ေတြ႔တယ္မို႔လား။ က်ေနာ္တို႔ ရဲမ်က္ေစ့နဲ႔ ၾကည့္လုိက္ကထဲက ဒီလူဟာ တပ္က ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ ခ်က္ျခင္း တန္းကနဲသိတယ္ဗ်။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ အေနအထား၊ ဆံပင္ပံုစံ၊ ေနာက္ စကားေျပာဟန္ကလည္း တပ္မေတာ္က အရာရိွ တေယာက္ ေျပာတဲ့ ပံုစံဆိုတာ သိသာတယ္"။ ဖိုးေက်ာ္က ဒုရဲအုပ္ သန္းႏုိင္ကို ဘာမွ ဆက္ၿပီး ရွင္းမျပေတာ့။ ခဏေနေတာ့ ဖုိးေက်ာ္လည္း အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႔ညီ ဖိုးေသာ္ကို ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ ေျပာျပ လုိက္တယ္။ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္လုိက္ၾကတာ မ်က္ရည္ ေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္။ ေၾသာ္ ရဲမ်က္ေစ့၊ ရဲမ်က္ေစ့။ ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ။

တကယ္ေတာ့ ဖိုးေသာ္က အငယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔အကို ဖိုးေက်ာ္ထက္ အေကာင္ႀကီးတယ္၊ အရပ္ျမင့္တယ္ အားကစားေတြ ဘာေတြ လုပ္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ရိွတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ ထားတာကလဲ ရက္ပုိင္းပဲ ရိွေသးေတာ့ ဒုရဲအုပ္သန္းႏုိင္က သူ႔ကို စစ္တပ္ကလို႔ ထင္တာကလည္း ထင္ေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲမ်က္ေစ့နဲ႔ ၾကည့္လုိက္ရင္ ဆိုတဲ့ စကားကို သေဘာက်လို႔ ရယ္ၾကတာပါ။ အမွန္ဆိုရင္ ဖုိးေသာ္က စစ္တပ္မွာ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ ရိွဖို႔ေဝးစြ ကန္႔လန္႔တုိက္ၿပီး ေျပာရရင္ ေရကိုေတာင္ စစ္ေသာက္ဖူးတာ မဟုတ္ဖူး။ ၿပီးေတာ့ သူက အစိုးရ အာဏာပုိင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ေျမေအာက္ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာ လုပ္ေနတာ မဟုတ္လား။ အျမင္စူးလိုက္တဲ့၊ လွ်င္လုိက္တဲ့ ရဲမ်က္ေစ့ႀကီးရယ္လို႔ ဖိုးေသာ္က မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

၄။ ရႈတ္ေထြးေပြလီလွတဲ့ ေခတ္ႀကီးကို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းလာရင္း တရက္ေတာ့ ဖုိးေသာ္ တေယာက္ မေတြ႔တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း တခ်ဳိ႔နဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲက ဘာဘီးက်ဴး အကင္ ေတြ ဘာေတြရတဲ့ ဘီယာပန္းၿခံ တခုမွာ ပေလာင္ထင္း ၾကတယ္။ လူစုတယ္ ဆိုေပမယ့္ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး။ ဖိုးေသာ္၊ တင္ေအာင္ဦး၊ မ်ဳိးႀကီးနဲ႔ စိုးႏုိင္တို႔ ေလးေယာက္ထဲပါ။ ဖိုးေသာ္က အခုအထိ က်ဴရွင္ျပ ေနတုန္း။ တင္ေအာင္ဦးက ေရွ႔ေန။ မ်ဳိးႀကီးက ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာ တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္လုပ္ေနတဲ့ ေလွထိုးသား။ စိုးႏုိင္ ကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးကထဲက ဒုရဲအုပ္ သင္တန္းတက္ခြင့္ရလို႔ ရဲထဲဝင္သြားတာ အခုေတာ့ ၿမိဳ႔နယ္ရဲမွူးႀကီး အဆင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေသာက္ၾကစားၾကရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေလးေတြ ေျပာလုိက္၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ စလုိက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ ငယ္မူငယ္ေသြးေလးေတြကို ရသေလာက္ လွန္ထုတ္ရင္း ေက်ာင္းသား ဘဝကအတုိင္း ျပန္ၿပီးအရသာ ခံေနၾကတယ္။

အဲဒီတုန္းမွာ ရဲမွူးႀကီးစိုးႏုိင္က "ေဟ့ေကာင္ ဖိုးေသာ္၊ မင္းကေတာ့ ဘယ္သူ႔လက္ေအာက္မွာမွ အမႈမထမ္းဘဲ ကိုယ့္ဟာကို က်ဴရွင္ျပေနတယ္ ဆိုေတာ့ ဘဝက လြတ္လပ္တာေပါ့ကြာ။ တခါတခါ ငါေတာင္ မင့္ကို အားက် ေသးတယ္" လို႔ ဆိုလာတယ္။ ဖိုးေသာ္ ျပန္ေျဖတာကေတာ့ "မင္းထင္လို႔ပါ စိုးႏုိင္ရာ။ ငါတို႔လို က်ဴရွင္ သက္သက္ျပတဲ့ လူေတြက ေဘာ္ဒါဖြင့္တဲ့ လူေတြေလာက္ ဝင္ေငြမေကာင္း ဖူးကြ။ အခုဆို တတ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြက ပရုိက္ဗိတ္ စာသင္ေက်ာင္းေတြေတာင္ ေထာင္လာၾကၿပီ မဟုတ္လား။ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ ၿငီးေနရင္း ရွင္သန္ ေနရတဲ့ က်ဴရွင္ဆရာဘဝ ပါကြာ"။ ဖိုးေသာ္ အေျပာကို သေဘာက်လို႔ အားလံုးဝုိင္းရယ္ လုိက္ၾကတယ္။ "တကယ္တန္း အရင္းနည္းနည္းနဲ႔ အျမတ္မ်ားမ်ား ရေနတာက ေအာင္တင္ဦးတို႔လို႔ ေရွ႔ေနေတြကြ။ အမႈေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ တရားခံဖက္က လုိက္လုိက္၊ တရားလိုဖက္က လုိက္လုိက္ ေငြကဝင္ေနေတာ့ ငိုစားရယ္စား လို႔ေတာင္ စကားရိွတယ္ မဟုတ္လား" လို႔ဆက္ေျပာရင္း ဖိုးေသာ္က ေအာင္တင္ဦးကို တခ်က္ လွမ္းထည့္ လုိက္တယ္။

ေအာင္တင္ဦးက လက္ဝါးႀကီးကို ကာျပရင္း "ေဟ့ ေဟ့။ ဒို႔ေရွေနေတြကို ငိုစားရယ္စားလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔။ ဒီအသံုးအႏႈန္းက တယ္ရုိင္းသကြ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ငဒို႔ေတြလည္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ လုပ္သားေတြပဲ ဟာကိုး။ ဒို႔ေရွ႔ေနေတြကို "ေလလုပ္သား" လို႔ေခၚမွ မွန္တာ။ ပါးစပ္ကထြက္တဲ့ ေလကိုအရင္းတည္ၿပီး လုပ္ရ တာကိုးကြ" လို႔ဆိုရင္း တဟားဟား ေအာ္ၿပီးရယ္ခ် လုိက္တယ္။ မ်ဳိးႀကီးကေတာ့ သူ႔ဖက္ေရာက္မလာခင္ သူကပဲ ဦးေအာင္ သူ႔ကိုယ္သူ နာမည္တပ္လိုက္တယ္။ "ေအး ေအး။ ေအာင္တင္ဦး မင္းက ေလလုပ္သား ဆိုေတာ့၊ ငါတို႔လို သေဘၤာသီးက ငါးမဖမ္းတဲ့ ေရလုပ္သားလို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔လည္း သိတယ္ေနာ္။ ငါ သေဘၤာလုိက္ဖို႔ စရင္းခဲ့ရတာ နည္းတာေတာ့ မဟုတ္ဖူး"။

၅။ ဒီလိုေျပာရင္းဆိုရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရိွန္ေလးရလာေတာ့ ဖိုးေသာ္က စိုးႏုိင္ကို ေမးခြန္းတခု ေမးလုိက္ တယ္။ "စိုးႏုိင္ မင္းတို႔ ကေန႔ေခတ္ ရဲေလာကရဲ့ အေျခအေနေလး ေျပာစမ္းပါဦး။ ငဒို႔လည္း သိထားသင့္ သေလာက္ သိရေအာင္ ေပါ့ကြာ"။ စိုးႏုိင္က ဘယ္တုန္းကထဲက ရင္ဖြင့္ခ်င္ေနမွန္းေတာ့ မသိ။ သူတို႔ ရဲအမႈထမ္း ေလာကအေၾကာင္း အႀကိဳအၾကား ကိစၥပါမက်န္ ေျပာေတာ့တယ္။ ေနာက္ ဆက္ၿပီးလည္း "ဒို႔ ရဲေလာကဟာ မင္းတို႔ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ဟို ပုလိပ္လို႔ ေခၚတဲ့ ေခတ္ကစၿပီး လာဘ္ေပးလာဘ္ယူဆိုတာ ရိွခဲ့တာ ကေန႔အထိ ပဲေလ။ ဒါကို ငါအေနနဲ႔ ဖုန္းကြယ္ထားစရာ မလိုပါဖူး။ ဒါေပမဲ့ကြာ ေလာကႀကီးက မတရားဖူးကြ။ ငါတို႔က်ေတာ့ ကိုယ္ယူတဲ့ စားတဲ့ ပမာဏနဲ႔ မတန္ေအာင္ လူမုန္းခံရတယ္။ အစိမ္းဝတ္ေတြကေတာ့ သိတယ္ မဟုတ္လား ဘယ္ေလာက္ စားသလဲဆိုတာ။ လူေတြကလည္း သူတို႔ကို ေမတၱာမရိွပါဖူး။ ဒါေပမဲ့ ေမတၱာ မရိွတာခ်င္း အတူတူ သူတို႔ရတာက သားစဥ္ေျမးဆက္ စားလို႔ေတာင္ မကုန္ေအာင္ ရေနတာ။ ငဒို႔ ရဲေတြ ကေတာ့ သူတို႔ ခုိင္းဖတ္ သာသာပါကြာ"။ စိတ္နာဟန္နဲ႔ စိုးႏုိင္က ေျပာရင္း ေမာသြားတယ္ ထင္ပါ့၊ သူ႔စကားကို ခဏရပ္လုိက္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲက ဘီယာကို တက်ဳိက္ က်ဳိက္ျခလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔စကားကို ဆက္ေျပာတယ္။

"မင္းတို႔ဖက္ကေတာ့ နားလည္ရ ခက္ခ်င္ ခက္ေနမယ္။ စစ္တပ္က ငဒို႔ ရဲေတြမ်ားဆိုရင္ ေခြးကခ်ီးကို ႏုိင္သလို ပဲကြ။ ငါ့လို ၿမိဳ႔နယ္ ရဲမွူးႀကီးကိုေတာင္ လူ႔ေရွ႔သူ႔ေရွ႔မွာ သေဟာက္သဟမ္း လုပ္တာ။ ဒုရဲအုပ္ေလာက္ဆိုရင္ တခါတခါ တပ္က ေကာင္ေတြက ပါးေတာင္ ရိုက္သြားေသးတာ။ လူလူခ်င္း ေစာ္ကားလြန္းတယ္ကြာ။ လာဘ္စားတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥက ငါတို႔မွာ ရတဲ့လစာနဲ႔ မေလာက္လို႔ စားတာ။ ဒီထက္ပိုရင္လည္း ပင္စင္မယူခင္ အတန္အသင့္ အိမ္ကေလး တလံုးေလာက္ ေဆာက္ႏုိင္ဖို႔ စားရတာ။ သူတို႔စားတာကေတာ့ " ရက္စက္ပါ့ သက္လယ္ရယ္" ဆိုတဲ့ စကားအတုိင္းပဲ"။

ေဘးဝုိင္းေတြကို ျဖတ္ကနဲ တခ်က္ အကဲခတ္လုိက္ရင္း စိုးႏုိင္က အသံကိုႏိွမ့္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္ "အေပၚဆံုးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေတြကို အသာထားဦး။ အရင္ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုရင္ စားတယ္ေတာင္ ေျပာလို႔မရေတာ့ဖူး။ စီးပြားေရး သမားေတြကို ဒီေလာက္ဒီေလာက္ေပး ဆိုၿပီး သူ႔မိန္းမက ဆက္ေၾကး ေတာင္းသလို ေတာင္းတာ ေမာင္။ အခုသူတို႔ ျပဳတ္သြားတယ္ ဆိုေပမဲ့ လက္ထဲမွာ အိမ္ေတြေျမေတြ၊ စုထားတဲ့ ေရႊေတြစိန္ေတြ၊ ႏုိင္ငံျခားက ဘဏ္ေတြမွာ အပ္ထားတဲ့ ေငြေတြအပါ အဝင္ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္းတရာ့ငါးဆယ္ ဖိုးေလာက္ အနည္းေလး ေတာ့ က်န္ရစ္ ခဲ့တယ္ကြ။ အဲ ေနာက္တက္လာတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ အသစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာ မို႔လိုလဲ။ စားသမွ သိပ္စားသေပါ့ ေမာင္ရာ။ တျပပ္ျပပ္နဲ႔ကို မည္ေနေရာပဲ"။

ေရွ႔ေန ေအာင္တင္ဦးက ပါးစပ္ကေန ပြစိပြစိလုပ္ရင္း အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္းတရာ့ငါးဆယ္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ရိွမလဲဆိုၿပီး တြက္ေနတယ္။ "ခြီးမွပဲ ... ျမန္မာေငြဆိုရင္ က်ပ္သိန္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ရိွမလဲ ဆိုတာ ငါလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ဖူး။ စိုးႏုိင္ မင့္ဟာကလဲ ဂဏန္းေပါင္းစက္နဲ႔ ေျမႇာက္ရင္ေတာင္ ဆန္႔မွာ မဟုတ္ ေတာ့ဖူး"။ ေအာင္တင္ဦး အေျပာေၾကာင့္ အားလံုး ဝုိင္းရယ္လုိက္ၾက ျပန္တယ္။

"မယံုရင္ ပံုျပင္လို႔သာမွတ္ ငါ့လူေရ" လို႔ ဆိုရင္း စိုးႏုိင္က ဆက္ေျပာတယ္။ "အဲေတာ့ကြာ ငါတို႔ ရဲေတြဖက္က လည္း ခံစားခ်က္ ရိွလာတာေပါ့။ ငါတို႔ ၿမိဳ႔နယ္ေတြမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို အစီရင္ခံစာ တင္တဲ့ အခါမွာ ငါတို႔ဖက္လည္း မင္းတုိင္းေက်ပဲ လုပ္ေတာ့တာေပါ့ကြာ။ ရဲမွဴးအငယ္ပုိင္းေတြနဲ႔ အက္စ္ဘီက ေကာင္ေတြဆိုရင္ သတင္းကို ဘယ္လို လုိက္သလဲ သိလား။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြဆိုရင္ ဘီဘီစီတို႔၊ အာအက္ေဖတို႔၊ ဗီြအိုေအတို႔၊ ဒီဗီြဘီတို႔က သတင္းေတြကိုနားေထာင္ လုိအပ္တာကို ျဖတ္ညႇပ္ထည့္ၿပီး အဲတာကို လခ်ဳပ္ အစီရင္ခံစာ လုပ္ၿပီး တင္လုိက္တာေပါ့ကြာ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သတင္းပိုၿပီး လိုအပ္လာတယ္ ဆိုရင္လည္း အင္တာနက္မွာ တက္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ထပ္ျဖည့္ေပါ့ကြာ။ လြယ္ပါတယ္။ အထက္ကလူႀကီး ဆိုတာ ဘာသိတာ မွတ္လို႔"။

၆။ အဲဒီညက ေသာက္ဝုိင္းအၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖိုးေသာ္တေယာက္ အေတြး ပင္လယ္ေဝေနမိတယ္။ ေအာင္တင္ဦး ေျပာလုိက္တဲ့ "မင့္ဟာက ဂဏန္းေပါင္းစက္နဲ႔ ေျမႇာက္ရင္ေတာင္ ဆန္႔မွာ မဟုတ္ေတာ့ဖူး" ဆိုတဲ့ စကားက ထပ္ျပန္တလဲလဲ သူ႔နားထဲမွာ ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေလာကႀကီးဟာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ရိွတဲ့သူေတြ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္လို႔ရတဲ့ ေအာက္မွာ ေရာက္ေနပါေပါ့လား ဆိုတာကိုလည္း ပိုၿပီးသေဘာေပါက္ လာတယ္။

ဟိုေရွးတုန္းက စကားတခုရိွတယ္မို႔လား။ "ေယာက္်ားပ်င္းေတာ့ ပုလိပ္၊ မိန္းမပ်င္းေတာ့ ကြိတ္" ဆိုတာေလ။ တခ်ိန္တုန္းက ဖိုးေသာ္စိတ္ထဲမွာ ရဲေတြဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဖူး၊ အလကားေကာင္ေတြ၊ လာဘ္စားတဲ့ အခြင့္ထူးခံေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္လို႔ ရဲထဲဝင္လာတဲ့ လူဖ်င္းလူညံ့ေတြလို႔ သတ္မွတ္ ထားခဲ့တာကိုး။ ရဲမ်က္ေစ့ ဆိုတာကိုလည္း ဟားတုိက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေျပာရရင္ အခုေခတ္ကေတာ့ စစ္မ်က္ေစ့ ေခတ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ စစ္မ်က္ေစ့က ရဲမ်က္ေစ့ထက္ အျမင္ ပိုစူးၿပီး၊ ပိုလွ်င္ေလေတာ့ ေဒၚလာ သန္းခ်ီၿပီး ရတဲ့ အလုပ္ေတြပဲ လုပ္ကုန္ေတာ့တာကိုး။

ေဇာ္မင္း
၂ဝ ရက္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္