စက္မႈရူးေလာ စက္မႈမူးေလာ

ျမန္မာႏုိင္ငံကို စက္မႈတိုးတက္ ထြန္းကားေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေျပာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အခု သမတသစ္ ဦးသိန္းစိန္ကလည္း အလားတူ ထပ္ေျပာျပန္ပါၿပီ။ စက္မႈႏုိင္ငံ ထူေထာင္ဖို႔ ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ တကယ္တန္း လုပ္ရတာ လြယ္ပါ့မလား။ ျမန္မာျပည္မွာ စက္မႈထြန္းကားဖို႔ အားထားႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေကာ ရိွရဲ့လား။

အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကို အသာထားလိုက္ပါဦး။ က်ေနာ္တို႔ အာရွတုိက္ထဲမွာ စက္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသားတိုးတက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံ ဘယ္ႏွစ္ႏုိင္ငံ ရိွသလဲ ဆိုတာ အရင္တြက္ၾကည့္ လုိက္ပါ။ စက္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာလာတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လူ တစု လူတအုပ္ ခ်မ္းသာ ႀကီးပြားတာမ်ဳိးကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ တုိင္းျပည္အတြင္း မီွတင္းေနထုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံသား အမ်ားစုပါ အဲဒီ ခ်မ္းသာတဲ့ အက်ဳိးကို ခံစားရမွ စက္မႈနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ တရုတ္နဲ႔ အိႏိၵယ တို႔ရဲ့ စက္မႈတိုးတက္ျခင္းဟာ အေတာ္ေလးကို ေရွ႔ေရာက္လာပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ ႏုိင္ငံသား အမ်ား စုဟာ အဲသလို ႀကြယ္ဝလာတဲ့ အက်ဳိးဆက္ကို မခံစားရေသး ပါဖူး။ ဂ်ပန္နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားကေတာ့ စက္မႈ ထြန္းကားလာတာနဲ႔အမွ် ႏုိင္ငံသား အမ်ားစုလည္း အက်ဳိးခံစား ရတာကို ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။

အိမ္ခ်င္းကပ္လွ်က္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေတာ့ စက္မႈတုိးတက္လာတဲ့ အပုိင္းရိွသလို စုိက္ပ်ဳိးေရးေၾကာင့္ ဝင္ေငြေကာင္း လာတာကိုလည္း ေယဘူယ် အားျဖင့္ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံရဲ့ ၄ဝ% ေက်ာ္ ဝင္ေငြဟာ ႏုိင္ငံျခား သားမ်ား လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ားကေန ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ လူဦးေရဟာ အခု ဆိုရင္ ၆၄ သန္းေက်ာ္ ရိွပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ္တန္းမွာၾကေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈ အစုစုဟာ လူ ၂ သန္းရဲ့ လက္ထဲမွာပဲ ရိွတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ လူဦးေရ ၆၂ သန္းေလာက္ ဟာ စားစားေသာက္ေသာက္ သြားသြားလာလာ ေနထိုင္ႏုိင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ တကယ္ ခ်မ္းသာလာၿပီလို႔ မဆို ႏုိင္ေသးပါဖူး။

ျမန္မာႏုိင္ငံက စက္မႈထြန္းကားေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ေနတယ္။ စက္မႈလုပ္ငန္း အတြက္ မရိွမျဖစ္ လိုအပ္ တဲ့ လွ်ပ္စစ္ စြမ္းအင္ေတာင္ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ေရာင္းေပးႏုိင္သလား ဆိုတာကို ကိုယ့္ဟာကို ျပန္ၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုး မီးေတာင္ မွန္မွန္ မေပးႏုိင္ဘဲနဲ႔ စက္မႈတိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ ႏုိင္ငံအျဖစ္ တည္ေဆာက္မယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ႏြားေတြ ကြ်ဲေတြနဲ႔ စက္ရံုဆိုတာ လည္ပတ္လို႔မရတာ လူတုိင္းသိေနတာပဲ။ ဦးေနဝင္းေခတ္က လည္း ဆုိရွယ္လစ္ စက္မႈႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေထာင္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာလာခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာျဖစ္ခဲ့ လို႔တုန္း။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေခတ္ကို သေရာ္ခဲ့တဲ့ ကာတြန္းတခုကို သြားသတိရမိတယ္။ ကာတြန္းဆရာက ေဇာ္ေမာင္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီကာတြန္းက ဆင္ဆာမလြတ္လို႔ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ပါမလာခဲ့ဖူး။ သို႔ေသာ္ အျပင္ကို ေပါက္ထြက္သြားၿပီး လူေတြ အၾကားမွာေတာ့ အေတာ္ေလး ေရပန္းစားခဲ့ ေသးတယ္။ ကာတြန္းက ဘယ္လို ဆိုထားတုန္းဆိုေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ အႀကီးစားစက္မႈက စတီးဇြန္း ထုတ္တယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ အေသး စားစက္မႈက ဘာထုတ္ရမွာတုန္း”တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့ အႀကီးစားစက္မႈက အႀကီးႀကီးေတြ ထုတ္ရမွာကို စတီးဇြန္း ေလာက္ပဲ ထုတ္ႏုိင္တယ္ဆိုေတာ့ အေသးစားစက္မႈက သြားၾကားထိုးတန္ပဲ ထုတ္ဖို႔ က်န္ေတာ့တာေပါ့။

လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ကို ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ေပးႏုိင္မွ ပထမအဆင့္မွာ ႏုိင္ငံသားပုိင္ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြ တုိးတက္လာ မွာပါ။ ဒီေနရာမွာ လွ်ပ္စစ္ကို ေပါေပါေလာေလာရဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ့ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးလက္ထက္မွာ ျမစ္ေတြကို ပိတ္ၿပီး ဆည္ေဆာက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္လာပါတယ္။ အခုလဲ ဒီလုိ ဆည္ေဆာက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ဆက္လုပ္ ေနတုန္းပါ။ ေတာ္ေတာ္ကို အမွန္းကန္းတမ္း မသိတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြပါ။ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာကို မသိၾကပါဖူး။ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ အထူးသျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ဆိုၿပီး စီမံကိန္း ေတြနဲ႔ ဆည္ေတြပိတ္၊ ျမစ္ေတြကို ေရေၾကာင္းလႊဲတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ အခုအခါမွာ သဲကႏၱရျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥေတြကို မသိၾကေတာ့ သတိမျပဳေတာ့။ ျမန္မာျပည္မွာ အခု သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႔ ထြက္ေနပါတယ္။ အဲတာကို လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ အျဖစ္ ေျပာင္းၿပီး ျပည္သူေတြ သံုးႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ပါ့လား။ ဒါေတာင္ သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႔ဟာ ေရရွည္ အားကိုးလို႔ရတဲ့ အမ်ဳိး မဟုတ္ေသးပါဖူး။ ေျမေအာက္ကေန ထုတ္သံုးရင္းသံုးရင္းနဲ႔ ကုန္သြားတဲ့ အမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ တခါ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ကို ေလာင္ကြ်မ္းေစၿပီး စြမ္းအင္ထုတ္ရတာမို႔ ေလထုထဲမွာလည္း စီအိုတူးလို႔ေခၚတဲ့ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္ဆုိဒ္ဓာတ္ မ်ားလာပါတယ္။ ေလထု ညစ္ညမ္းေစပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ ကလည္း ျမစ္ကို ပိတ္တဲ့ၿပီး ဆည္ေဆာက္တဲ့ ကိစၥဟာ စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို က်ဆင္းေစပါတယ္။

စက္မႈေခတ္ကို ေရာက္ဖို႔ လုပ္မလို႔ဗ် ဆိုၿပီး စေနတုန္း ရိွေသးတယ္ စုိက္ပ်ဳိးေရးကရတဲ့ ဝင္ေငြ က်ဆင္းလာတယ္ ဆိုတာ မွ်ေျခကို သေဘာမေပါက္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ အခုဆည္ေဆာက္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ထုတ္မယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္က ႏုိင္ငံသားေတြ သံုးဖို႔ဆိုတာထက္ တရုတ္ျပည္ကို ေရာင္းဖို႔က အဓိက ျဖစ္ေန တာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ နည္းပညာ ကိစၥပါ။ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြ အတြက္ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ရလာၿပီ ဆိုပါစို႔။ ကိုယ္ထုတ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေတြအတြက္ နည္းပညာက ဘယ္သူကေပးမွာတုန္း ဆိုတာ ေမးစရာ ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ လူတကာနဲ႔ စိတ္ေကာက္လုိက္ ရန္ျဖစ္လုိက္ ဆဲလုိက္ဆိုလုိက္ လုပ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိး အစိုးရ မ်ဳိးကို ဘယ္သူက နည္းပညာ မွ်ေဝေပးျခင္မွာလဲ။ တခုေတာ့ ရိွတယ္ တရုတ္လို ကုလားလို ႏုိင္ငံမ်ဳိးက နည္း ပညာေပးႏုိင္တယ္။ သို႔ေသာ္ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မမီတဲ့ ေစ်းကြက္မဝင္တဲ့ အေပါစား နည္းပညာေလာက္ပဲ ရပါလိမ့္မယ္။ တရုတ္နဲ႔ ကုလားက သူတို႔မွာ ရိွထားတဲ့ အမွန္တကယ္ တန္းဝင္တဲ့ နည္းပညာေတြ ကိုေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဘယ္ေပးမလဲ။

ဂ်ပန္လို ႏုိင္ငံမ်ဳိးေတာင္ စက္မႈထြန္းကားဖို႔ ႏွစ္ေပါင္း တရာေလာက္ ကုန္းရုန္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကို မေမ့သင့္ဖူး။ ၁၈၇၆ ႏွစ္ကစလို႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက စီးပြားအုပ္စုေတြဟာ ရွန္ဟုိင္း၊ ေဟာင္ေကာင္၊ လန္ဒန္၊ နယူးေရာက္၊ ပဲရစ္ စတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး ေတြမွာ လက္ခြဲ ကုမၸဏီေတြ ထူေထာင္ထားၿပီးၿပီ။ သြင္းကုန္ထုန္ကုန္ လုပ္ငန္းမ်ဳိးေတြကို စလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲတာကမွတဆင့္ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကို ပညာသင္ေတြ အမ်ားႀကီးလႊတ္ၿပီး နည္းပညာေတြ ရဖို႔ ႀကိဳးစားရတယ္။ အဲဒီ စီးပြားေရး အုပ္စုမ်ဳိး ေတြကို ဂ်ပန္စကားနဲ႔ “ဇုိင္ဘတ္စု” အုပ္စုေတြလို႔ ေခၚပါတယ္။ မ်က္ေစ့ထဲ့ ျမင္ရလြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ “မစ္ဆူအီတို႔၊ မစ္ဆူဘီရိွတို႔၊ နစ္ဆန္တို႔” လိုအုပ္စုမ်ဳိး ေတြဟာ ဇုိင္ဘတ္စု အုပ္စုေတြပါ။ ဇုိင္ဘတ္စုဟာ အဲဒီ သံုးအုပ္စုထဲ မဟုတ္ပါဖူး။ ေနာက္ထပ္ ရိွပါေသးတယ္။ အဲသလို အုပ္စုမ်ဳိးေတြဟာ ႏွစ္ဆယ္ရာစုထဲ ဝင္တာနဲ႔ အေနာက္ႏုိင္ငံက စက္မႈကုမၸဏီႀကီးေတြနဲ႔ ဖက္စပ္ လုပ္ ကုိင္လာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေနာက္တုိင္းသားေတြဆီက နည္းပညာေတြကို ေလ့လာသင္ယူပါတယ္။ အေနာက္တုိင္းကလည္း ဘာျဖစ္လို႔ နည္းပညာကို မွ်ေဝတာလည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရိွတာေၾကာင့္ပါ။ ျမန္မာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြလုိ မာမာေတာင့္ေတာင့္ ေတြဆိုရင္ ဟိုကလည္း ကန္ေတာ့ဆြမ္း လုပ္လုိက္မွာေပါ့။

တခါ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးသြားေတာ့ ဂ်ပန္အစိုးရက “ႏုိင္ငံတကာ ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ စက္မႈနည္းပညာ ဝန္ႀကီး ဌာန” ဆိုတာ ဖြဲ႔လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ ဝန္ႀကီးဌာနရဲ့ တာဝန္က ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကေန နည္းပညာ အသစ္ေတြ တင္သြင္းဖို႔ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာလည္း ရိွထားၿပီးသား နည္းပညာေတြကို ေစ်းကြက္ နဲ႔အညီ သစ္ဆန္းေနေအာင္ ျဖည့္စြက္ တီထြင္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးေတြကို လုပ္ရပါေသးတယ္။ အဲတာအျပင္ ေစာေစာ က ေျပာခဲ့တဲ့ ဇုိင္ဘတ္စု စီးပြားေရး အုပ္စုေတြ စိတ္ႀကိဳက္ခ်ယ္လွယ္တာမ်ဳိး အုပ္စီးတာမ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္၊ ဥပေဒ ကို လက္တလံုးျခား မလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ တာဝန္ကိုလည္း ထမ္းေဆာင္ရ ပါတယ္။ အဲသလို ထိန္းတဲ့ ၾကားထဲကေတာင္ တခ်ဳိ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြ၊ ဝန္ႀကီးေတြ ဇုိင္ဘတ္စု အုပ္စုေတြဆီက လာဘ္လာဘ ယူတာမ်ဳိးျဖစ္လို႔ အေရးယူအျပစ္ေပးခဲ့ ရတာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ေတဇတို႔၊ မက္စ္ျမန္မာ ေဇာ္ေဇာ္တို႔၊ ဦးခင္ေရႊတို႔ သူတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအားကိုးနဲ႔ ထင္တုိင္းႀကဲမွာ ျမင္ေယာင္ပါ ေသးတယ္။ အခုလည္း လုပ္ျခင္သလို လုပ္ေနတာ တတုိင္းျပည္လံုး အသိပါ။ ဘာအထိန္းအကြပ္မွ မရိွတာကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ စက္မႈထြန္းကားတဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ အေဝးႀကီးလိုပါေသးတယ္။ ႏုိင္ငံျခား ကုမၸဏီေတြ ကိုယ့္္တုိင္းျပည္မွာ စက္ရံုလာေထာင္တာဟာ ကိုယ့္စက္မႈထြန္းကားတာ မဟုတ္ပါဖူူး။ ေျမငွားစားတဲ့ သေဘာေလာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ မရိွေသးတဲ့ နည္းပညာေတြ ရဖို႔အတြက္ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ အဆင္ေျပဖို႔ လုိပါတယ္။ တရုတ္ ကုလား အာဆီယံနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းတယ္ ဆိုယံုမွ်ေလာက္နဲ႔ေတာ့ တတုိင္းျပည္လံုး စက္မႈမထြန္းကား ႏုိင္ပါဖူး။ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ ကိုယ့္ဟာကို ထုတ္ႏုိင္ရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးပါဖူး။ ေနာက္တခ်က္ ကလည္း ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီတဲ့ ပညာတတ္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေအာင္ လံုးပမ္းဖို႔ လိုပါေသးတယ္။ လူသားရင္းျမစ္ ခုိင္မာေတာင့္တင္းဖို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခါ စက္မႈလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ ေနတဲ့ ႏုိင္ငံသား လုပ္ငန္းရွင္ေတြ အားလံုးကို ႀကီးငယ္လတ္မဟူ၊ ကုမၸဏီ ႀကီးငယ္ မဟူ ခြဲျခားမႈ မရိွေစရဘဲ ခုိင္ခန္႔တဲ့ ဥပေဒမ်ားနဲ႔ အကာအကြယ္ ေပးဖို႔ လိုပါေသးတယ္။ မွ်တတဲ့ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈမ်ဳိး ကင္းမဲ့မွာစိုးတဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအခ်က္ အေနနဲ႔ကေတာ့ တုိင္းျပည္တျပည္ဟာ ဘယ္အတုိင္းအတာနဲ႔ စက္မႈထြန္းကားဖို႔ လိုမလဲဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ပါ။ ေနရာတုိင္းမွာ စက္မႈထြန္းကားမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒီအဆိုဟာ လက္ေတြ႔ က်မွာ မဟုတ္ပါဖူး။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ စက္မႈလုပ္ငန္း မွန္သမွ်ဟာ သဘာဝ သယံဇာတ အေပၚ မွာ မီွခိုၿပီးလုပ္ရတာ ျဖစ္လို႔ပါ။ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ ဆိုတာကလည္း အကန္႔အသတ္ ရိွပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္ သေလာက္ အတုိင္းအဆ မရိွ ထုတ္ယူ သံုးစြဲတယ္ ဆိုရင္ ေရရွည္မခံႏုိင္ပါဖူး။ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ ကုန္ခမ္း သြားတယ္ဆိုရင္ လည္ေနတဲ့ စက္ရံုေတြ အလိုလို ရပ္ဆုိင္း သြားမွာပါ။ ဒီသေဘာကို နားလည္ဖို႔လည္း လိုပါ တယ္။ “ဂယ္ဗင္ကစ္ျခင္း” ဆိုတဲ့ လူမႈသိပံၸဆရာ တေယာက္က ေထာက္ျပပါတယ္၊ ႏုိင္ငံတခုအတြင္းမွာ စက္မႈ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ ဆိုတာခ်ည္းပဲ အၿမဲေဇာင္းေပးလုပ္စရာ မလိုဖူးလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သင့္ေတာ္တဲ့ နယ္ပယ္မွာ သင့္ေတာ္ တဲ့ အတုိင္းအတာနဲ႔ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးရင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ လံုေလာက္တယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ တုန္းဆိုေတာ့ စက္မႈကို အၿမဲေဇာင္းေပးေနရင္ စုိက္ပ်ဳိးေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြကို စက္မႈေလာက္ အေရးမႀကီးေတာ့ဖူးလို႔ သေဘာထားလာၿပီး မ်က္ကြယ္ျပဳလာတဲ့ အတြက္ ေရရွည္မွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ထိခုိက္ လာတယ္လို႔ တြက္ခ်က္ျပပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ စုိက္ပ်ဳိးေရးေတာင္ ေခတ္မမီေသးဘဲ၊ ႏုိင္ငံတကာေစ်းကြက္ကို မထိုးေဖာက္ႏုိင္ေသးဘဲ စက္မႈ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ တစာစာ ေအာ္ေနတာဟာ ယုတၱိ မတန္ဖူးလို႔ ေျပာပါရေစ။ တဖက္မွာလည္း ဒီမိုကေရစီ လံုးလံုးကင္းမဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ စက္မႈမထြန္းကားပါဖူး။ ထြန္းကားတယ္ ဆိုရင္လည္း လူနည္းစုသာ အက်ဳိးရိွေစတဲ့ ထြန္းကားမႈမ်ဳိးသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာလိုပါတယ္။

ေဇာ္မင္း
၁၁ရက္၊ ေမလ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္