သဘာဝဟာ သဘာဝပါ

မၾကာခင္မွာဘဲ ေရေဘးဒုကၡသည္ ျဖစ္ရမယ့္အထဲ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုလည္း ပါရပါေတာ့မယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ႀကီး ေရပတ္ လည္ ဝုိင္းေနပါၿပီ။ ေရစိုရင္ ပ်က္စီးႏုိင္မယ့္ ပစၥည္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ မေန႔ကပဲ အေပၚထပ္ကို တင္ထားလုိက္တယ္။ ေပ့ါေပါ့ပါးပါး သံုးေနဆဲ ပစၥည္းေတြကေတာ့ အိမ္ဝင္းထဲ ေရေရာက္ခါနီးမွ အေပၚထပ္ကို ထပ္တင္ ေတာ့မယ္။ ေမြးထားတဲ့ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို ဘယ္သြားထားရမလဲ ဆိုတာေၾကာင့္လည္း ေခါင္း ကုိက္ေနရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ဧရိယာက ဆူခြန္ဗစ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဆူခြန္ဗစ္လမ္းမ ဆိုတာက အရွည္ႀကီး။ ဘယ္ေလာက္ရွည္သလဲ ဆိုရင္ ဆူခြန္ဗစ္ ဆိြဳင္ ၁ (လမ္းသြယ္ ၁) က က်ေနာ္တို႔ နားကစလုိက္တာ ကေမၻာဒီးယား နယ္စပ္ေရာက္တဲ့အထိ ဆူခြန္ဗစ္ လမ္းကို ေခၚသဗ်။ ဒီကလမ္းေတြမွာ လမ္းနံပါတ္တပ္တာက တမ်ဳိး။ စံုဂဏန္းေတြက တဖက္မွာသပ္သပ္၊ မဂဏန္း ေတြက တဖက္ မွာသပ္သပ္ ထားပါတယ္။ ဆူခြန္ဗစ္လမ္းမွာ လူေနထူထပ္တာက ဆြိဳင္ ၁ ကေနစေရတြက္ရင္ ဆြိဳင္ ၁ဝ၅ အထိလို႔ ဆိုႏုိင္ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ကို အပုိင္းနဲ႔ တြက္မယ္ဆိုရင္ ဆြိဳင္ ၁ ကေန ဆြိဳင္ ၁၉ အထိ အကန္႔တခုလို႔ ေျပာႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အပုိင္း ကေတာ့ ဆိြဳင္ ၂ ကေန ဆြိဳင္ ၁၄ အထိ။ က်ေနာ္တို႔ အပုိင္းထဲကို ကေန႔ ေရေရာက္မလာ ေသးေပမယ့္ ဆြိဳင္ ၅၄ ဖက္မွာေတာ့ ရင္ဆို႔ေလာက္ ေရဝင္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ အိမ္က တူးေျမာင္းနဲ႔ မီတာ ၂ဝဝ ေလာက္ပဲေဝးတာ။ အဲသည့္ တူးေျမာင္းဟာ တနဂၤေႏြ မနက္ပုိင္းေလာက္မွာ ေရလွ်ံမယ္လို႔ အစိုးရက သတိေပး ထားတယ္။ ခန္႔မွန္းထားတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူး။

အဲတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သဲအိတ္ေတြ သြားဝယ္ၿပီး ပထမဆံုး အိမ္ထိပ္က ဂိတ္ေပါက္ကို သဲအိတ္ေတြနဲ႔ ပိတ္လုိက္တယ္။ သဲအိတ္ေပါင္း ၇ဝ ေက်ာ္ေလာက္ သံုးလုိက္ရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ေတာ့ သဲအိတ္ အကုန္လံုးကို မသယ္ႏုိင္ေတာ့ အိမ္နားက ဆုိင္ကယ္တကၠဆီ သမားေတြကို မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ဝုိင္းကူခုိင္းရပါတယ္။ ေနာက္ ဆက္လုပ္ဖို႔ က်န္တာကေတာ့ ေရဝင္လာမယ့္ လမ္းေၾကာင္းက အိမ္တံခါး ႏွစ္ေပါက္ကို သဲအိတ္ေတြနဲ႔ ဆို႔ထားဖို႔ပါပဲ။ အိမ္နီးခ်င္း အျဖဴ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဝုိင္းကူမလားမွတ္တယ္ တခ်ဳိးထဲပဲ အိႏိၵယကို အလည္ထြက္သြားတယ္ ေနာက္တပတ္ေတာင္ ျပန္လာေသးဘူးလို႔ သိရတယ္။ ေနာက္အိမ္နီးခ်င္း အျဖဴတေကာင္ကေတာ့ ကေန႔ပဲထင္ပါရဲ့ ပင္လယ္ ကမ္းစပ္တေနရာကို ေရွာင္သြားျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲ က်ေနာ္တို႔ ဆိြဳင္ေလးကို ကာကြယ္ဖို႔ က်န္ရစ္တယ္။ သဲအိတ္ဖိုး လည္း ရွယ္မေပး၊ လုပ္အားလည္း မကူဘဲ လြတ္ရာကို ဒိုးက်ေတာ့တာပဲ။ ထားပါေတာ့ေလ။

ေရႀကီးတယ္ဆိုရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္က အမရပူရၿမိဳ႔ (ေတာင္ၿမိဳ႔) မွာပါ။ မႏၱေလး အစပ္နဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ဖက္မွာ ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျခံက အရွည္အားျဖင့္ ေပ ၃၅ဝ ေလာက္ရိွၿပီး အက်ယ္ကေတာ့ ေပ ၁ဝဝ ေလာက္ ရိွပါတယ္။ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာေတာ့ ၿခံစုိက္ထားတယ္။ သို႔ေသာ္ ၿခံေနာက္ပုိင္းဟာ ေျမနိမ့္ပုိင္းျဖစ္တာမို႔ ဝါဆိုဝါေခါင္ ေရေတြေဖာင္လာၿပီဆိုရင္ ျခံတဝက္ဟာ ေရဖံုးသြားေလ့ ရိွတယ္။ အဲသည့္ အခ်ိန္ဆို ထံုးျဖဴျဖဴနဲ႔ ဘုရား ေစတီေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတဲ့ စစ္ကုိင္းေတာင္စဥ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျခံကို ဧရာဝတီျမစ္ေရက တေျပးထဲ ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ေပး လုိက္တယ္။ ၾကားထဲမွာေတာ့ ရွမ္းကေလးကြ်န္း ဆိုတဲ့ ရြာကေလးရိွတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျခံေနာက္ကၾကည့္ရင္ တမုိင္အကြာ ေလာက္မွာ ရိွတယ္။ ဟိုတုန္းက ဆီးသီးထြက္တာမွာ နာမည္ ႀကီးတယ္။ အခုေတာ့ ဆီးသီးထြက္ေသးလား မထြက္ေတာ့ဘူးလား မသိေတာ့။ ေရဝင္တဲ့ အရပ္မို႔ ရြာထဲက အိမ္တုိင္းက ေျခတံရွည္ အိမ္ေတြ။ ေရႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ရွမ္းကေလးကြ်န္းဖက္ကုိ ငွက္နဲ႔သြား လည္ၿပီး အသိတအိမ္အိမ္မွာ ထမင္းစား ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာၾက။ အေမတို႔ အေဒၚတို႔ကေတာ့ ျခံထဲေရဝင္တာနဲ႔ တႏွစ္လံုး စုထားတဲ့ ေစာင္ေတြ ျခင္ေထာင္ေတြကို ထုတ္လာၿပီး လက္ပုတ္ေတြနဲ႔ ရုိက္ရိုက္ၿပီး ေလွ်ာ္ၾကတယ္။ ျမစ္ေရနဲ႔ ေလွ်ာ္တာ ပိုျဖဴတယ္လို႔ ဆိုေသးတယ္။ က်ေနာ့္ဦးေလး တေယာက္ကေတာ့ ျခံထဲလာၿပီး ငါးမွ်ားတံတေခ်ာင္းနဲ႔ ငါးမွ်ားတယ္။ ညေနက်ရင္ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ ပေလာင္ထင္းတယ္။

ရွမ္းကေလးကြ်န္းဖက္ကို မသြားျဖစ္တဲ့ အခါမွာ ေတာင္သမန္အင္းကို စက္ဘီးေတြနဲ႔ သြားလည္ၾကတယ္။ ဦးပိန္တံတား ေပၚကေန အင္းထဲကို ဒုိင္ဗင္ထိုးခ်ၿပီး ေရကူးၾကတယ္။ အနီးအနားမွာ အပ်ဳိမေတြ ရိွေနရင္ ႏွစ္ပတ္ဂြ်မ္းေတြ ဘာေတြေတင္ ထိုးျပလုိက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တံတားထိပ္မွာ အေၾကာ္မ်ဳိးစံုကို ထန္းေရနဲ႔ ေဆာ္ၾကတယ္။ ထန္းေရကလည္း ေပါဆို တဖက္ကမ္းက ေတာင္သမန္ရြာဟာ ထန္းေတာႀကီးထဲမွာ တည္ထားတာကိုး။ ေရဟာ တခါတေလ ဦးပိန္တံတား ၾကမ္းျပင္ ကိုေတာင္ ထိတဲ့အထိ ရိွတတ္ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျခာက္တန္းႏွစ္တုန္းက ေရအႀကီးလြန္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လုိက္ရတယ္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္တာ ဝက္ဝက္ကြဲပဲ။ ေတာင္သမန္အင္းနဲ႔ ဦးပိန္တံတားဟာ မိုးတြင္းေရႀကီး ရင္လည္း လွတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာလည္း အလွတမ်ဳိး။ ေႏြမွာလည္း လက္ပံပြင့္ေတြနဲ႔ လွတယ္။ ဦးပိန္တံတား ေပၚကေန ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ထုိင္ၿပီး ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ရတာ သိပ္အရသာ ရိွတယ္။ ရိုးသြားတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မခံစားရဖူး။ ျပာမိႈင္းေနတဲ့ ရွမ္းရိုးမႀကီးကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္။ ေရႀကီးတဲ့ ကာလမွာ ေနာက္ထူးျခားတာ တခုက ရတနာ့ဂူ နတ္ပြဲပါပဲ။ မူလကကေတာ့ ဘုရားပြဲ ေနာက္ေတာ့ နတ္ပြဲနဲ႔ ေရာကုန္တယ္။ ေတာင္ၿပံဳး နတ္ပြဲအၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ ရတနာ့ဂူ နတ္ပြဲကို ခင္းေလ့ရိွတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရႀကီးတယ္ဆိုတာ ဝါဆိုဝါေခါင္ ျဖစ္ေနၾက။ အခုေခတ္လို လူေတြရာနဲ႔ ခ်ီၿပီးေသတဲ့ ေရေဘး ကပ္ဒုကၡ မဟုတ္ဖူး။ သဘာဝအတုိင္း လည္ပတ္ေနတာ။ မွန္းဆလို႔ တြက္ခ်က္လို႔ ရတယ္။ အခုဟာက ထုိင္းမွာလည္း ေရႀကီး ေဘးတျခား ႏုိင္ငံေတြမွာလည္းႀကီး၊ လူေတြေသ၊ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေရႀကီး လူေတြေသ၊ ဆင္းရဲသားေတြ ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္ ၾက။ ခုတ္ၾကဦးဟဲ့ သစ္ေတာေတြ သစ္ပင္ေတြ၊ တရုတ္ျပည္ကို ေရာင္းၾကဦးေလ။ ျမစ္ေတြကို ပိတ္ၿပီး ေဆာက္ၾကဦးဟဲ့ ဆည္ ေတြ။ အလြန္အကြ်ံ ခ်မ္းသာတာကိုမွ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အစစ္လို႔ ထင္ေနသူေတြ ထပ္လုပ္ၾကဦး။

အခု ကိုယ့္ႏုိင္ငံေရာ ေဘးႏုိင္ငံေတြေကာ ေရေဘးခံရတာ ဒီတႏွစ္ထဲလို႔ ထင္မေနၾကနဲ႔။ ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း လာဦးမယ္။ တႏွစ္ထဲ ႏွစ္ခါျပန္ ေရမႀကီးဖူးလို႔လည္း ဘယ္သူကမွ အာမမခံထားဖူး။ သဘာဝမိခင္ကို စေတးပစ္တဲ့အတြက္ ျပန္ေပးရတ့ဲ တန္ဖိုးဟာ ႀကီးလွတယ္ဆိုတာ သိၾကပလား အမုိက္ေကာင္ေတြ။ ေနာက္လည္း လာဦးမယ္။ ေရမႀကီးလည္း မိုးေခါင္လြန္း တဲ့ ျပႆနာက မရိုးရေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ျပ ပါလိမ့္ဦးမယ္။ ေရႀကီးလို႔ စပါးပ်က္၊ မိုးေခါင္လို႔ စပါးမထြက္၊ မိုးအံု႔လြန္းလို႔ စပါး မတင္တာေတြ ေနာက္ထပ္လာဦးမယ္။ ဒါေတြကို ရင္ဆုိင္ႀကံဳေတြ႔ ၿပီးကာမွ အခုအထိ သင္ခန္းစာ မယူေသးဖူး ဆိုရင္လဲ ကိုယ္ရင္တို႔ သေဘာပဲ။ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ ဆိုတာ ပမာဏ ႀကီးမားရင္ ဘာနဲ႔မွ ကာကြယ္လို႔ မရဖူး ဆိုတာ မွတ္ၾက ေပေတာ့။ သဘာဝကို သဘာဝအတုိင္းသာ ရိွပါေစ။

ေဇာ္မင္း
၂၈ ရက္၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္