စစ္သူႀကီးရယ္ ျမစ္တစင္းရယ္

ႏုိင္ငံေရးဆိုေတာ့လည္း ႏုိင္ငံေရးၾကျပန္ေရာ။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာကိုလည္း ကိုယ္ခံုမင္သလို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ၾကျပန္ေသးတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ လက္ရိွႏုိင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းထဲ ကိုယ္မပါလုိက္ရမွာစိုးလို႔ နာမည္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ေရးၾကခြ်တ္ၾက အင္တာဗ်ဴးခံၾက၊ တခ်ဳိ႔ကလည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ သူေတြကို တက္ၿပီးေဝဖန္တာကမွ အေရးႀကီးသလိုလည္း ျဖစ္ေနၾက။ အင္းေပါ့ေလ သူတို႔ အတြက္ေတာ့ အဲသလို ေဝဖန္စာေတြ ေရးေနရတာကိုက ဗိုလ္သင္တန္းတခု တက္ေနရ သလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ မ်ားမ်ားေလး ေဝဖန္စာေတြကိုေရး၊ ပြဲဆူလာရင္ ဗိုလ္သင္တန္းေအာင္လို႔ ဗိုလ္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္က ေသာင္းရင္းျမစ္ နေဘး မိုးမခပင္ေတြ ရံထားတဲ့ ေက်ာင္းကေလးမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေခမာစာရ ေျပာခဲ့ဖူးတာ တခုကို သြားၿပီး အမွတ္ရမိတယ္။ ဦးဇင္းက ဘာေျပာတုန္းဆိုေတာ့ ဒို႔ဘုန္းႀကီး ေလာက မွာလည္း မႏၱေလးမွာ သြားေနၿပီး ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ အနည္းကေလးမွ စာမလုိက္ခဲ့ဖူးရင္ ဘုန္းႀကီး ဗိုလ္သင္တန္း မေအာင္သလို အၾကည့္ခံရသတဲ့။ သေဘာ ကေတာ့ မႏၱေလးမွာ စာမသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ဟာ သံဃာေလာကမွာ တန္းမဝင္သလိုလို ျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။

အလားတူပါပဲ အင္တာနက္ ေလာကမွာလည္း ေဆာ္လုိက္တဲ့ စာေတြေရးမွ၊ ေဝဖန္ေရးစာေတြ ေဖာင္းေဖာင္းျမည္ေအာင္ တင္ႏုိင္မွ အဆင္ျမင့္ ႏုိင္ငံေရးတန္းဝင္မယ္လို႔ ထင္ၾကဟန္ ရိွတယ္။ ဟိုမိန္းမႀကီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ဘာေတြ ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔လဲ၊ လမ္းမွားေတာ့မယ္၊ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ပိတ္မိေတာ့မယ္၊ ကုိယ္အရင္က ေျပာခဲ့စကားနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ လုပ္ေနတယ္၊ ဟိုဖက္ကို ယံုလြန္းတယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ရလဒ္ကို အမိႈက္သရိုက္လို လႊင့္ပစ္ေတာ့ မွာလား၊ သူတေယာက္ထဲ ထင္တုိင္းႀကဲေနတယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတုိင္ပင္ဖူး စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေရးၾကသားၾက ေဝဖန္ၾက။ အဲသလို ေရးသားေနသူေတြ ကိုယ္တုိင္က ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း ဘယ္လို အလုပ္ေတြ တုိင္းျပည္အတြက္၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အတြက္ လုပ္ေနသလဲ ဆိုတာေတာ့ စာဖတ္သူေတြ မသိၾကဖူး။ မသိဆို စာေရးသူေတြ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ထုတ္မွမေျပာ တာကိုး။ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို မေျပာတဲ့အျပင္ နာမည္အရင္းနဲ႔ေတာင္ ေဝဖန္စာကို ေရးရဲၾကတာမွ မဟုတ္တာ ေတြ႔ရ ျပန္တယ္။ နာမည္အရင္းအတုိင္း ဘာျဖစ္လို႔ မေရးရဲသလဲ။ လူမုန္းခံရမွာ စိုးလို႔။ ဘာေၾကာင့္ လူမုန္းခံရမွာကို စိုးရိမ္ တာလဲ။ သူတို႔ေဝဖန္ေနတဲ့ ဟိုမိန္းမႀကီးကို လူေတြက ခ်စ္ခင္ၾက ေမတၱာရိွတာကိုး။ အဲသည္မွာ ကြာသြားတာပါပဲ။ ကြာခ်က္ကတာ့ နာတယ္ေနာ။

အမွန္တကယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ဟာ အလုပ္ခြဲျခား လုပ္ကုိင္ျခင္းဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ၾကေသးဖူး။ စစ္ပြဲ တခု အတြင္းမွာ စစ္သူႀကီး (ကြန္မင္ဒါ) က စစ္သူႀကီးအလုပ္ကို လုပ္ရတာပဲ။ စစ္သူႀကီးက တပ္ေတြကို ဘယ္လိုဘယ္ ေနရာမွာ ထားမယ္၊ ဘယ္လို အတက္အဆုတ္လုပ္မယ္၊ ဘယ္နည္းဗ်ဴဟာေတြ သံုးမယ္ ဆိုတာကို တြက္ခ်က္ခ်မွတ္ ရတယ္။ တခ်ိန္ထဲ မွာလည္း ဘယ္လိုအကန္႔အသတ္ေတြ အခက္အခဲေတြ ရိွသလဲ ဆိုတာကိုလည္း မေမ့ဘဲ ထဲ့တြက္ရ ေသးတယ္။ အဲသည္ေတာ့ စစ္သူႀကီးရဲ့ အလုပ္ေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ တပ္ရင္းမွူးေတြကလည္း သူတို႔အလုပ္ကို သူတို႔လုပ္။ ရိကၡာေထာက္ပံ့တဲ့ ေထာက္ပို႔ကလည္း သူ႔အလုပ္သူ လုပ္ရမွာပဲ။ ေဆးတပ္ကလူက ေဆးဖက္ဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းကို တာဝန္ ေက်ေအာင္လုပ္၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး တာဝန္ယူရတဲ့ သူေတြက သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကိုလုပ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ တပ္ကလည္း စစ္ခ်ီေနတဲ့ တပ္ေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ လမ္းတံတားေတြ ေဆာက္ေပး၊ စစ္ေျမျပင္ ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း လိုအပ္တဲ့ သတင္းေတြ စုေဆာင္းေပး စသျဖင့္ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကို တာဝန္ေက်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမွာေပါ့။

အဲလိုမွ မလုပ္ၾကဘဲ က်န္တဲ့တပ္ေတြက စစ္သူႀကီးကို ဆင္ေျခတက္ေနရင္ တုိက္ပြဲတခုလံုး ကိုယ့္ဖက္က ဆံုးရံႈးသြား ႏုိင္တယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ ဆင္ေျခတက္ခြင့္ မရိွဖူးလား။ ရိွတယ္။ သို႔ေသာ္ တုိက္ပြဲတပြဲ ၿပီးတဲ့အခါတုိင္း ျပန္သံုးသပ္ၿပီး အရင္ တုိက္ပြဲေတြက ရလဒ္ဘယ္ေလာက္ ရိွတယ္၊ ဆံုးရံႈးမႈ ဘယ္ေလာက္ရိွတယ္ ဆိုတာကို စစ္သူႀကီးကို က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ စြာ တင္ျပႏုိင္တယ္။ အဲသလိုမွ မဟုတ္ဘဲ စစ္ပြဲအတြင္းမွာ သခြတ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ လုပ္ေနၾကရင္ စစ္သူႀကီးအဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ခက္လိမ့္မယ္ ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။

အခုလက္ရိွ ျမင္ေနသမွ်ကို ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ စစ္သူႀကီးဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အေျဖ တခု ရေအာင္ေဆာင္ရြက္မယ္လို႔ သံႏၷိ႒ာန္ အၿပီးအျပတ္ ခ်ထားတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ဘာ့ေၾကာင့္မွ ဂငယ္ေကြ႔လွည့္ၿပီး သြားမွာ မဟုတ္ဖူးလို႔ တြက္လို႔ရတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးလို႔ ေျပာတာ ေၾကာင့္ လူေတြလမ္းေပၚ မထြက္ရဖူးလို႔ သူကမေျပာပါ။ မေျပာတဲ့အျပင္ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ သူတို႔လိုအပ္တာေတြ အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အေရးဆိုတာဟာ အျပစ္တင္စရာ မဟုတ္သလို သူတို႔ရဲ့ အခြင့္အေရး တရပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးသားပါ။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြး ေနတုန္းမွာလည္း နစ္နာေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ သူတို႔နစ္နာ ေနတာေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပသ ေတာင္းဆိုဖို႔ လိုပါတယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထုိင္ေနစရာ မလိုပါ။ ဒါဟာ လူသား တို႔မွာ ရိွတဲ့ အခြင့္အေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာလိုတာက လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပတာဟာ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္ေရး လမ္းစဥ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနတာ မဟုတ္ဖူး ဆိုတာကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ လူေတြရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတာင္းဆိုမႈဟာ မ်ားသထက္မ်ားလာရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူကလည္း ဒါဟာ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ေရး မဟုတ္ပါကလား ဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္သြားလိမ့္မယ္။ အဓိကကေတာ့ ဘာပဲ ေတာင္းဆိုေတာင္းဆို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေဆာင္ရြက္ေရးပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ႏွပ္ေနတာကို ဆိုလိုတာမဟုတ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတာင္းဆိုမႈေတြဟာ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ေရး မဟုတ္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးအရ ဖိအားေပးတဲ့ ေနာက္ထပ္ အသြင္ သဏၭာန္ တမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုဖိအားေပးတာလဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဖိအားေပးတာသာ ျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဖိအားေပး တာလဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ တုိင္းျပည္တိုးတက္ေရး အတြက္ စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၿပီလို႔ ေျပာထားတာကိုး။ ဒီမိုကေရစီမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေတာင္းဆို ဆႏၵျပတာကို ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒီေနရာမွာ သူတို႔ဖက္က ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚ သြားတာမဟုတ္ဘဲ လိမ္ေျပာခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ့ အမွား က်ဴးလြန္မႈသာ ျဖစ္တယ္။ တျခား ဘယ္သူနဲ႔မွ မသက္ဆုိင္ဖူး။ အဲသည့္အတြက္ ဒီမိုကေရစီကို တကယ္သြားမသြား၊ သူတို႔ လိမ္တာ ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔အတြက္ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈဟာ ဆက္လိုေနေသးတယ္၊ တျခား ႏုိင္ငံတကာ ဖိအားေတြလည္း လိုတယ္။ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ အခန္းက႑လည္း အတုိင္းအတာ တခုအထိ လိုေနဆဲပဲ။

ေျပာရရင္ေတာ့ အခုျဖစ္စဥ္ဟာ ၿခံဳၾကည့္လုိက္မယ္ ဆိုရင္ ျမစ္တစင္းလိုပါပဲ။ ျမန္မာစာေပမွာေတာ့ ျမစ္တို႔၏မာယာ၊ ျမစ္ကဲ့သို႔ ေကာက္ေကြ႔ေသာ မိန္းမ ဘာညာစသျဖင့္ ျမစ္နဲ႔ ႏုိင္းၾကတာေတြ ရိွပါတယ္။ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ ေတြက ေရွ႔မွာပိတ္ထားၿပီး ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း စီးဆင္းခြင့္ မေပးေတာ့ ျမစ္ဟာ ရတဲ့ဖက္ကေန ေကြ႔ေကာက္ၿပီး စီးရတယ္။ ဒါဟာ ျမစ္က မာယာမ်ားျခင္း မဟုတ္။ ျမစ္ရဲ့ ရွင္သန္မႈအတြက္ ျမစ္ဟာ ရတဲ့ဖက္ကေန ထုိးေဖာက္ေကြ႔ေကာက္ စီးဆင္းရတာ သာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာ စကားပံုေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္မွာ ျမစ္တစင္း အေကြ႔ အေကာက္ မ်ားတာဟာ ေကာင္းက်ဳိးလည္း ရိွေသး တယ္လို႔ သိပံၸပညာမွာ ဆိုထားတယ္။ ရွည္လွ်ားၿပီး အေကြ႔ အေကာက္မ်ားတဲ့ ျမစ္တစင္းဟာ သူ႔ထက္ပိုၿပီး ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းတန္းစီးဆင္းတဲ့ ျမစ္ထက္ ငါးအပါအဝင္ ေရေနသတၱဝါ မ်ဳိးစိတ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို ရွင္သန္ခြင့္ ေပးတယ္လို႔ ဆိုထား တယ္။ ေကြ႔ေကာက္ရျခင္းရဲ့ အားသာခ်က္တခုလို႔ ေျပာလိုက ေျပာႏုိင္တယ္။

ေတာင္တန္းေတြ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ကာဆီးထားလို႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း စီးဆင္းခြင့္ မရတာ ျမစ္ရဲ့ အျပစ္ မဟုတ္ဖူး။ ျမစ္ဟာ ျမစ္အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး စီးဆင္းေနရင္ တာဝန္ေက်တယ္။ ျမစ္ထဲလာၿပီး ငါးမွ်ားတာ ငါးမရလို႔ ေရခ်ဳိးျပန္ၾကတဲ့ သူေတြ ကေတာ့ ျမစ္ကို အျပစ္တင္တာ မဆန္းပါဖူး။ သူတို႔ အျပစ္တင္လို႔လည္း ျမစ္က စီးဆင္းေနတာကို ရပ္တန္႔ မပစ္ပါဖူး။ ေနာက္ တခ်က္က ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ျမစ္ဆိုတာ ျမစ္ျဖစ္လာကထဲက ခရီးအတူတူ သြားေနတဲ့ ခရီးေဖာ္ ျမစ္လက္တက္ေတြ၊ ေခ်ာင္း ေတြ၊ ေျမာင္းေတြ၊ စမ္းေခ်ာင္းေတြ အေဖာ္ေကာင္းအျဖစ္ ရိွေနေသးတယ္ ဆိုတာ တခ်ဳိ႔က မျမင္ၾကဖူး။ ဒါ့အျပင္ ေျပာလုိက္ရ ဦးမယ္။ ျမစ္လက္တက္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ၊ ေျမာင္းေတြ၊ စမ္းေခ်ာင္းေတြလည္း ေကြ႔ေကာက္ၿပီးမွ စီးဆင္းရတယ္ ဆိုတာကို မေမ့ၾကပါနဲ႔။

ေဇာ္မင္း
၂ ရက္ေန႔၊ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္