အျမင့္ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား

ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရုန္းရုန္းရုန္းရုန္း ျဖစ္ေနတာ ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေတာင္းဆိုမႈ အမ်ဳိးအစား အေထြေထြကိုလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ေရဒီယိုမွာၾကားရတဲ့ အသံမ်ား၊ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဖတ္ရတဲ့ အဆိုမ်ားအရ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အျမင့္ႏုိင္ငံေရး High politics ကိုေတာ္ေတာ္ေလး အားသန္တယ္ ဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အျမင့္ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲအတြက္ ေတာင္းဆိုသံ၊ ေဆြးေႏြးသံ၊ ေဝဖန္သံ၊ ရႈတ္ခ်သံ၊ အၾကံ ေပးသံ စတာေတြ မွာလည္း အေပ်ာ့အျပင္း အေလွ်ာ့အတင္းေတြနဲ႔ အမ်ဳိးအစားစံုလွပါတယ္။

တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ဒါေတြဒါေတြ အားလံုး ရကိုရမွ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အဲတာေတြ အားလံုး မရေသးရင္ အတု အေယာင္ သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ဒီေလာက္ဒီေရႊ႔ေတာ့ ေျပာင္းလဲမွ ေရွ႔ဆက္အလုပ္လုပ္ ႏုိင္မယ္လို႔ ေထာက္ျပ ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ အႀကံျပဳၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ သူတို႔ေတာင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ မေပးရင္ ဖမ္းဖမ္းဆီးဆီး ဒီေနရာက မခြာဘဲ ဆက္လုပ္မယ္လို႔ ယတိျပတ္ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္နည္းနည္း ၾကာေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆက္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ရပ္လုိက္ရပါတယ္။ ဥပမာ ဆိုရရင္ တႏုိင္ငံလံုး အတုိင္းအတာနဲ႔ အပစ္ အခတ္ ရပ္စဲဖို႔ ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ အပစ္အခတ္ ျဖစ္ေနတာက တုိင္းရင္းသားေဒသ ေတြမွာ။ ေတာင္းဆိုတဲ့သူ မ်ားက ျမန္မာေတြအမ်ားစုေနထုိင္တဲ့ ၿမိဳ႔ထဲမွာ။ တခုတခုေတာ့ လြဲေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။

ျပည္လံုးကြ်တ္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကို ေတာင္းဆိုတာ မွားတယ္လို႔ မေျပာပါ။ ေတာင္းဆိုရမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုဘယ္ပံု၊ ဘယ္အေျခအေနေအာက္မွာ၊ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ေတာင္းဆိုရမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္ဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါ တယ္။ ဥပမာ ဆိုရရင္ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရက ေလးငါးရက္အတြင္း အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေၾကညာလို႔ရမလဲ။ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ေတြဖက္မွာလည္း ေသနတ္ေပါက္ေနရာက ခ်က္ျခင္းႀကီး သူတို႔သေဘာနဲ႔ သူတို႔ တဖက္သတ္ အပစ္အခတ္ရပ္လို႔ မရႏုိင္ပါ။ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း လုပ္ယူလို႔ရတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး မဟုတ္တာကို သေဘာေပါက္ဖို႔ လုိပါတယ္။ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ေရွ႔တန္းကထားၿပီး ေဆာင္ရြက္တဲ့ ေတာင္းဆိုမႈမ်ဳိးမွာ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အကုန္လံုးကို ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိးက ျဖစ္ႏုိင္ေျခ ရိွပါတယ္။ ေတာင္းဆိုရင္းက အကုန္မဟုတ္ ရင္ေတာင္ တဝက္ေလာက္ ျပန္လႊတ္တယ္ ဆိုရင္၊ က်န္တဲ့သူေတြတြက္ ထပ္ၿပီးလႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုမယ့္ လႈပ္ရွားမႈ ေတြက ဆက္လုပ္ရ ဦးမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာတျပည္လံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲဖို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ေတာင္းဆိုခ်က္တခုထဲနဲ႔ မရပါဖူး။ အဆင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ ႏုိင္ငံသား အားလံုး ဝုိင္းဝန္း တည္ေဆာက္ယူရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္းရံုသက္သက္နဲ႔ မရပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡကို အဆံုးသတ္ဖို႔ ဆိုတာမွာ ေျမာက္မ်ားလွတဲ့ ကိစၥေတြ၊ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္း ႏုိင္မွ သာ အဆံုးသတ္ ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည့္ မ်ားေျမွာင္လွတဲ့ ကိစၥေတြ၊ ျပႆနာ ေတြထဲက အခ်က္တခ်က္ကို ေျပာလိုပါ တယ္။ အဲတာကေတာ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ကစလို႔ ထုိင္းအစိုးရဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံ အတြင္းမွာ ကရင္လူမ်ဳိး စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြကို ဒုကၡသည္ စခန္းဖြင့္ခြင့္ေပးၿပီး ေနထုိင္ေစခဲ့ပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းက ထုိင္းအစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ား အတြင္းမွာ ဒုကၡသည္ေပါင္း တသိန္းေလးေသာင္း ရွစ္ေထာင္ (၁၄၈,၀၀၀) ေက်ာ္ ရိွေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္းအစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ဒုကၡသည္ တရားဝင္စာရင္းက ရွစ္ေသာင္းေလာက္ပဲ ေပါက္ပါ တယ္။ အမ်ားစုက ကရင္အမ်ဳိးသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္က ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္ေဘးက ေျပးလာရတဲ့ ရွမ္းလူမ်ဳိးေတြအတြက္ ထုိင္းအစိုးရက တရားဝင္ ဒုကၡသည္ စခန္းဖြင့္ခြင့္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ထုိင္းအစိုးရက ဘာ့ေၾကာင့္ ဖြင့္ခြင့္မျပဳတာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အတိအက် မသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရွမ္းစစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းမွာ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားဘဝကို ခံယူၿပီး လုပ္ကုိင္စားေသာက္ ေနထုိင္ၾကရ ပါတယ္။ ထုိင္းအစုိးရ အသိအမွတ္ ျပဳထားတဲ့ ကရင္နီ (သို႔မဟုတ္) ကယား ဒုကၡသည္ စခန္းအတြင္းမွာ မီွခိုေနထုိင္ရတဲ့ ရွမ္းဒုကၡသည္ အေရအတြက္ဟာ ၇ဝဝ ေက်ာ္သာ ရိွပါတယ္။ ထုိင္းနယ္စပ္နဲ႔ ကပ္လွ်က္ ရွမ္းျပည္နယ္ ထဲက ေတာေတာင္ေတြ ထဲမွာ ယာယီဒုကၡသည္ စခန္းေတြ ေဆာက္ၿပီး ေနထုိင္ေနတဲ့ ရွမ္းလူမ်ဳိး စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္ဟာ ေလးေထာင္ ေက်ာ္ ရိွပါတယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ အျပဳမခံရတဲ့ ရွမ္းအမ်ဳိးသားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံ ေျမာက္ ပုိင္းမွာ တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ားအျဖစ္ ေနထုိင္လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ရၿပီး လူဦးေရအားျဖင့္ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ရိွႏုိင္တယ္လို႔ တခ်ဳိ႔က ခန္႔မွန္းပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေရွ႔ဖ်ား၊ အေရွ႔ေတာင္ဖက္နဲ႔ ေတာင္ဖက္ပုိင္း ေဒသအားလံုးမွာ ပ်ံ႔ႏွံ႔ၿပီး ပုန္းခိုေနထုိင္ ေနရတဲ့ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံု ေရႊ႔ေျပာင္းစစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္ဟာ စုစုေပါင္း ေလးသိန္းငါးေသာင္းေက်ာ္ ရိွပါ တယ္။ နာမည္နဲ႔ တပ္ေျပာရရင္ ရွမ္းေတာင္ပုိင္း၊ ကရင္နီ ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္နဲ႔ တနသၤာရီတုိင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ပစ္ၾကခတ္ၾကေတာ့ ကခ်င္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္ဟာလည္း ႏွစ္ေသာင္း ေက်ာ္လာ ေနပါၿပီ။

ထုိင္းအစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဒုကၡသည္ တသိန္းေလးေသာင္းေက်ာ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္တြင္းက ေရႊ႔ေျပာင္း ဒုကၡသည္ ေလးသိန္းခြဲအတြက္ စားေရးေသာက္ေရးကို ႏုိင္ငံတကာက အစိုးရမ်ား၊ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက လွဴဒါန္းေနပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကာလၾကာလာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားအလွဴရွင္မ်ားက ဒီလိုစဥ္းစား လာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ မွာလည္း ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြ စျဖစ္ေနၿပီ။ အဲတာေၾကာင့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြကို လွဴေနတဲ့ ေငြေတြကို ျပည္တြင္း မွာ သံုးစြဲမယ္ဆိုရင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈေတြ ပိုၿပီးျမင္ရႏုိင္တယ္လို႔ စဥ္းစားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံက အႀကီးတန္း သံတမန္တဦး မဲလဒုကၡသည္ စခန္းကို သြားလည္တုန္းက ဒုကၡသည္ေတြကို ဒီလိုေျပာခဲ့ပါတယ္။ "ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ဝင္ေငြမရိွဘဲ ေနေနမယ့္အစား မၾကာခင္တည္ေဆာက္ေတာ့မယ့္ ထားဝယ္စက္မႈဇံု စီမံကိန္းမွာ အလုပ္သြား လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြရဲ့ ဘဝေတြ ပိုၿပီးတိုးတက္လာမယ္" လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဘာကိုမွ မတြက္ မခ်က္ဘဲ လစ္လွ်ဴရႈတဲ့ အေျပာမ်ဳိးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ထားဝယ္ေဒသဟာ မဲလစခန္းနဲ႔ မုိင္ေပါင္း သံုးရာေလာက္ (ခန္႔မွန္းေျခ) ေဝးပါတယ္။ မဲလစခန္းထဲက ဒုကၡသည္ အမ်ားစုဟာ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ကရင္အမ်ဳိးသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး ကိုယ့္မူလရပ္ရြာ မဟုတ္တဲ့ တနသၤရီတုိင္းထဲက ထားဝယ္ဖက္ကုိ ဘယ္သူေျပာင္းျခင္မလဲ။ သူတို႔ျပန္ခ်င္တာက သြားခ်င္တာက သူတို႔ မူလ ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ေဒသေတြကိုပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္ခ်င္ၾကတာပါ။ ထားဝယ္ေဒသ မဟုတ္ပါဘူး။

ႏုိင္ငံျခား အလွဴရွင္ေတြ ဖက္ကလည္း ဒီလိုတြက္တာပါ။ ဘာဘဲေျပာေျပာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ တရားဝင္ေရာ တရားမဝင္ပါ လာၿပီး အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ဦးေရဟာ ႏွစ္သန္းေက်ာ္ ရိွတယ္။ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားထဲက ဒုကၡသည္ တသိန္းေလး ေသာင္းေက်ာ္လည္း ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ မေနေတာ့ဘဲ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းမွာ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ တခ်ိန္မွာ အဲသည့္ ႏွစ္သန္းအတြင္း စီးေမ်ာေပါင္းဝင္သြားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ႏွစ္စဥ္လွဴေနတဲ့ ေငြေတြပိုလာမယ္။ အဲသည့္ ပိုလာတဲ့ေငြေတြကို ျမန္မာျပည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ သံုးမယ္ စသျဖင့္ စိတ္ကူးနဲ႔ တြက္ခ်က္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္ စခန္းအတြင္းက ဒုကၡသည္ တသိန္းေလးေသာင္းေက်ာ္ကို ေငြျဖတ္ ရိကၡာ ျဖတ္လုပ္ၿပီး ပိုလာမယ့္ ေငြဟာ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမွာလဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းမွာက လူဦးေရ ၅၅ သန္းေက်ာ္ရိွတယ္။ ျဖတ္လုိက္လို႔ ပိုလာတဲ့ ေငြဟာ လူဦးေရ ၅၅ သန္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ သံုးရမလဲဆိုတာ မွန္းၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္က စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ (ေရႊ႔ေျပာင္းဒုကၡသည္မ်ားအပါအဝင္) ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ထားဝယ္ေဒသ (သို႔ မဟုတ္) တျခားေဒသမွာ အလုပ္အကုိင္ရေရး မဟုတ္ပါဖူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေန႔ကို ေစာင့္ဆုိင္းရင္း မိဘဘိုးဘြားေတြ ေခါင္းခ် ခဲ့တဲ့ မူလရပ္ရြာေတြကို ျပန္ေရးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ မူလေဒသ မဟုတ္တဲ့ အရပ္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔လည္း စိတ္ကူး မရိွၾကပါဖူး။ သူတို႔ေနရင္းရပ္ကို ျပန္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားရံုေလာက္နဲ႔ မျပည့္စံုေသးပါဖူး။ တတုိင္းျပည္လံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွ အိမ္ကို ျပန္ႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းမွာ လာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ႏွစ္သန္းထဲမွာ မပါပါဖူး။ အဲသည့္ ႏွစ္သန္းနဲ႔ ေရာၿပီး အေျဖထုတ္လို႔လည္း မရစေကာင္းပါဖူး။

ဒီေနရာမွာ ျပန္ေကာက္ရရင္ အျမင့္ႏုိင္ငံေရးကို အားသန္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပနဲ႔ နယ္စပ္ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးငယ္လတ္ေတြဟာ အျမင့္ႏုိင္ငံေရးကိုပဲ ဦးစားေပးေနရတဲ့အတြက္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြရဲ့ အေရးကို ဒီအခ်ိန္မွာ အေရး တယူ ထည့္သြင္းေျပာၾကားဖို႔ ေမ့ေလွ်ာ့ ေနၾကတယ္လို႔ ေထာက္ျပ လိုပါတယ္။ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ အေရးက အျမင့္ ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္ဖူးလို႔ ထင္ေနပံုေပၚပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ ဆိုတာ အခ်က္ အလက္ေပါင္း မ်ားစြာ ျပႆနာ ေပါင္း မ်ားစြာကို ေျဖရွင္းၿပီးမွ ရမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵျပရံု၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ ထုတ္ရံု သက္သက္နဲ႔ေတာ့ မရႏုိင္ဖူးလို႔ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာလိုပါတယ္။ အခုတင္ျပခဲ့တဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရးဟာ လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡ ေျပလည္ဖို႔အတြက္ ေျဖရွင္း ရမယ့္ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာထဲက တခုသာျဖစ္ေသးေၾကာင္း။

ေဇာ္မင္း
၁၇ ရက္၊ ႏုိဝင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္။