သားေရႊအိုးထမ္း

အ ခု ၂၁ ရာစုမွာ ဒီမိုကေရစီအသံဟာ အာရပ္ေလာကအပါအဝင္ ကမၻာ့ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ ပိုလို႔က်ယ္ေလာင္လာပါ တယ္။ လူေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီမိုကေရစီကို လိုခ်င္ရတာလဲ။ ဘုရင္စနစ္ (သို႔မဟုတ္) တပါတီစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထားၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ အိုးအိမ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေနထုိင္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ လုိပါဦးမလားလို႔ ေမးသူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး ဒီမိုကေရစီကို ေတာင္းဖို႔လိုေသးလားလို႔ ဆင္ေျခတက္မယ့္ သူေတြလည္း ရိွေကာင္းရိွႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ စီးပြားေရးေကာင္းဖို႔က ပထမ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ေနာက္မွလာလည္း ရပါတယ္လို႔ ေျပာတဲ့သူေတြထဲမွာ အေနာက္တုိင္းက ပညာရွင္ ဆိုသူႀကီးေတြေတာင္ ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအဆိုကို သူတို႔အေနာက္ႏုိင္ငံက ျပည္သူေတြေရွ႔မွာ ဒီပညာရွင္ေတြ ေျပာင္မေျပာရဲပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေနာက္တုိင္းမွာက ဒီမိုကေရစီက အေတာ္ေလး အျမစ္တြယ္ ခုိင္မာေန တာကိုး။ ခုိင္မာအျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ျပန္ၿပီးေလွ်ာ့ပါးသြားမွာကို အဲသည့္ျပည္သူေတြက လက္ခံမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီ ေနာက္မွလာလည္း ရပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို အဲသည့္ ပညာရွင္ေတြတခ်ဳိ႔က အာရွ၊ အာဖရိကနဲ႔ ေတာင္အေမရိက တုိက္က ႏိုင္ငံေတြအတြက္သာ ရည္စူးေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ အဲသည့္ ပညာရွင္ တခ်ဳိ႔ဟာ သူတို႔ေနထုိင္တဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားအတြင္းမွာ မေျပာရဲပါဘူး။ ကိုယ္လိုအပ္တာကို ႏိုင္ငံသားေတြအေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုခြင့္ ရိွပါတယ္။ အစိုးရဆိုတာမ်ဳိးက ႏုိင္ငံသားေတြဆီက ဖိအား မလာ မခ်င္း ဇိမ္နဲ႔ေနေလ့ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အခုမီးမလာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူေတြဖေယာင္းတုိင္ထြန္း လမ္းေပၚတက္ ၿပီး သူတို႔ရဲ့ဆႏၵကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ထုတ္ေဖာ္တာဟာ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္လို႔ ဆိုပါရေစ။ ဒါကို ေနာက္ကြယ္က လူတခ်ဳိ႔ က ေစ့ေဆာ္လို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ မစြပ္စြဲဘဲ လိုအပ္ခ်က္ရိွေနလို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာလို႔ ျမင္သင့္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ စီးပြားေရး ေကာင္းကို မေကာင္းေသးပါ။ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစု မြဲငတ္ေနဆဲပါ။ ဒီၾကားထဲ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာကလည္း အခုမွ စလံုးေရစ မလို႔ ေျပာေနဆဲ အေျခအေနမွာဘဲ ရိွပါေသးတယ္။ ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိး ကာလမ်ဳိး အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က ႏုိင္ငံသားျပည္သူေတြ သူတို႔လိုအပ္ခ်က္ကို သူတို႔ ထုတ္ေဖာ္ျပသတာ ဘာမွ အျပစ္မရိွပါလို႔ ေျပာပါရေစ။ အခုေတာ့ တခ်ဳိ႔ နယ္ေတြမွာ ဖေယာင္းတုိင္တပ္သားေတြထဲက တခ်ဳိ႔ အဖမ္းအဆီး ခံရတယ္ စစ္ေမးခံရတယ္ ဆိုတာလည္း ၾကားရပါတယ္။ ဗံုးေထာင္တဲ့ ကိစၥမွမဟုတ္တာ ဘာကို အစိုးရကေၾကာက္ေနတာလဲ။ ဒီၾကားထဲ ျပည္ပအေျခစုိက္ ေရဒီယိုသတင္းဌာန တခ်ဳိ႔ကလည္း ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီး ဘယ္ဟာက ပိုအေရးႀကီးသလဲ ဘယ္ဟာက လူေတြအတြက္ ပိုလိုအပ္သလဲဆိုတဲ့ ဒီဘိတ္ေဆြးေႏြးတာမ်ဳိး လုပ္လာပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တာမ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္သလို၊ အဲသည့္ႏွစ္ခုထဲက ဘယ္သင္းက အေရးႀကီးဆံုးလဲ ေရြးခ်ယ္ပါဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေဖာက္ေပး တဲ့ သေဘာမ်ဳိး ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွပါ။ ဆက္ရွင္းပါ့မယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စီးပြားေရးပညာရွင္ တဦးျဖစ္တဲ့ ပါေမာကၡ အမာတရာစန္ရဲ့ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ခ်က္ တခ်ဳိ႔ကို ျပန္ၿပီးတင္ျပ လိုပါတယ္။ စီးပြားေရးလိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလိုအပ္ခ်က္ (ဒီမိုကေရစီလိုအပ္ခ်က္) ႏွစ္ခုအၾကားမွာ နယ္ပယ္ရဲ့ သေဘာကို လုိက္ၿပီး မတူကြဲျပား ျခားနားတာေတြ ရိွပါတယ္တဲ့။ အဲသလို မတူကြဲျပားတာေၾကာင့္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကသာ အရင္ဆံုး လာသင့္တယ္ ဒီမိုကေရစီက ေနာက္မွလာလည္း ရတယ္ဆိုတဲ့ အျငင္းပြားမႈေတြ ရိွလာပါတယ္။ အဲသည္မွာ အျငင္းပြားမႈရဲ့ ရင္းျမစ္က ဘာလဲဆိုေတ့ စီးပြားေရးတိုးတက္တာက အရင္ဆံုး အဓိကၾကလား၊ ဒီမိုကေရစီကလိုအပ္ခ်က္က အဓိက က်လား ဆိုၿပီး တခုစီကို သီးျခားခြဲထုတ္ လုိက္တာကိုက ျပႆနာကို မီးေမႊးေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေဆြးေႏြးသင့္ တာက ဒီႏွစ္ခုဟာ ဘယ္လိုအျပန္အလွန္ မီွတည္ေနသလဲ ဆက္စပ္ေနသလဲ ဆိုတာကို အရင္ႀကိဳးစားဖို႔ လိုပါတယ္။ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးျခင္းနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကို တခုစီ ခြဲထုတ္ၿပီး ဒီဘိတ္လုပ္ျငင္းခုိင္းတာကိုက ျပႆနာလို႔ ေထာက္ျပလိုပါတယ္။ အစကထဲက ႏွစ္ခုစလံုးကို မင္းတို႔လိုျခင္လို႔ မရဖူး။ ႏွစ္ခုထဲက တခုကိုသာ ေရြးပါဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ေပးလုိက္မႈကသာ ျပႆနာလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ဆင္းရဲေနရာကေန စီးပြားေရးတိုးတက္လာဖို႔ ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတာက စီးပြားေရးအရ လိုအပ္ခ်က္တခုပါ။ အဲတာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဘာေတြလိုလာပါသလဲ။ ပြင့္လင္းတဲ့ လူထုေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ ေတာင္းဆိုပြဲေတြ၊ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲေတြ၊ လြတ္လပ္တဲ့ မီဒီယာေရးသား တင္ျပခ်က္ေတြ မရိွမျဖစ္လိုလာပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ စီးပြားေရးတိုးတက္လာဖို႔ ေထာင့္ေပါင္းစံုကေန ႏုိင္ငံသား ျပည္သူေတြရဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ လိုတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ လိုအပ္ပါသလဲ။ အစိုးရတခုထဲ တရပ္ထဲကေန တုိင္းျပည္စီးပြားေရး တိုးတက္ဖို႔ အံုဖြဆိုၿပီး ေဆးႀကိမ္လံုးနဲ႔ တို႔သလို ခ်က္ျခင္းစီးပြားေရးေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္လို႔ မရတဲ့အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းသူျပည္သား ႏုိင္ငံသားေတြရဲ့ စီးပြားေရးလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းမယ္ ဆိုတဲ့ တခ်ိန္ထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးလိုအပ္ခ်က္ကလည္း တၿပိဳင္ထဲ ကပ္ပါ ေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ (သို႔ေသာ္ ဒီလိုခ်ဥ္းကပ္ေဆာင္ ရြက္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးကို တရုတ္တို႔၊ စကၤာပူတို႔၊ ဗီယက္နမ္တို႔က သိပ္ၿပီးေတာ့ လက္မခံပါ။ စကားခ်ပ္) အဲသည့္ ႏုိင္ငံေတြမွာ ေတာ့ စီးပြားေရးက အရင္ေကာင္းဖို႔လိုတယ္ ႏုိင္ငံေရးဒီမိုကေရစီ အေေရးက စီးပြားေရးရဲ့ လက္ေအာက္ခံသာ ျဖစ္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားလို႔ပါ။ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစု ဆင္းရဲေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ဒီလိုစဥ္းစားေလ့ရိွပါတယ္။ စကၤာပူ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း လီကြမ္ယူက ဆင္းရဲသားေတြဆိုတာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာထက္ ထမင္းဝဝစားရေရးကိုသာ ဂရုစုိက္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပါေမာကၡ အမာတရာစန္က ဆင္းရဲသားေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ျခင္းကို ဂရုစုိက္မစုိက္ သိလုိတယ္ဆိုရင္ စမ္းသပ္မႈတခု ျပဳလုပ္လို႔ ရတယ္လို႔ ေထာက္ျပပါတယ္။ ဘယ္လုိစမ္းသပ္မႈလဲဆိုေတာ့ အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးဖို႔နဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ အတိုက္ခံေတြ ေပၚေပါက္လာေစျခင္းဆိုတဲ့ နည္းနဲ႔ စမ္းသပ္ႏုိင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အတုအေယာင္ လြတ္လပ္တာမ်ဳိးကို မဆိုလိုပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလိုစမ္းသပ္မယ္ဆိုေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ ေကာင္းစားေနတဲ့သူေတြက လက္ခံမွာမဟုတ္ဖူး တနည္းနည္းသံုးၿပီး ဆန္႔က်င္လိမ့္မယ္ ဆိုတာကို လည္း ေျပာထားပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈကလည္းမရိွ ဒီမိုကေရစီကလည္း အမည္ခံသာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေအာက္မွာ က်င္းပျပဳလုပ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ ညစ္နည္းအဖံုဖံု အေကာက္ႀကံတာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွေနလို႔ပါ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျမန္မာ ျပည္ရဲ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို က်ေနာ္တို႔ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ သို႔ကလို ေၾကာင့္မို႔ ဆင္းရဲတဲ့ ျမန္မာအပါအဝင္ တျခားေသာ မဖြံ႔ၿဖိဳးမတိုးတက္ေသးတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဒီမိုကရစီနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ဟာ ပံုစံဖ်က္ထားျခင္း ခံရေလ့ ရိွေနပါတယ္။ ျပန္ေကာက္ရရင္ လွ်ပ္စစ္မီးလာဖို႔ အရင္လိုသလား ဒီမိုကေရစီက အရင္လိုအပ္သလားလို႔ ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ဳိးဟာ အစကထဲက အဓိပၸါယ္ မရိွပါဖူး။ ေခါင္ကေန ခ်ဳပ္ထားၿပီးမွေမးတဲ့ တဖက္ပိတ္ ေမးခြန္းလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ မီးမွန္မွန္ ရခ်င္ရင္ ဒီမိုကေရစီ အသာထားဦးလို႔ ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ အာဏာကေန ဆင္းေပးရမွာ စိုးရိမ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား ေတြရဲ့ အႀကိဳက္ကိုသာ ေဖာ္ၾကဴးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ သုဝဏၰသာမ ဇာတ္ေတာ္အတုိင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ သားေရႊအိုးထမ္းလာတာ ျမင္ျခင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေျဖဟာ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ အတြက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ပိုၿပီးမေကာင္းပါသေလာ။ ေဇာ္မင္း ၂၅ ရက္၊ ေမလ၊ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္