က ခ်င္ျပည္နယ္တြင္းမွာ တုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ရွမ္းျပည္ထဲမွာလည္း မၾကာမၾကာ ဆိုသလို တုိက္ပြဲေတြ ရိွေနတုန္း။ ကရင္ျပည္နယ္ထဲမွာေတာ့ ေဖာင္းေဖာင္းမည္တဲ့ တုိက္ပြဲေတြ မရိွေပမယ့္ အညိအစြန္းေတြ ရိွေနေသးတယ္။ ရခုိင္ျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးေရးပဋိပကၡနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကေတာ့ လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပြဲေတြေနတဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာ တဲ့ မတည္ၿငိမ္မႈထက္ ေနာင္မွာ ပိုမ်ား ဆိုးလာေလ မလား လို႔လည္း ေတြးမိျပန္တယ္။
ေၾကးနီေတာင္ စီမံကိန္းလို အႏုိင္က်င့္ခံရတာေတြ၊ လယ္သိမ္းယာသိမ္း ကိစၥေတြ၊ သစ္ေတာေတြျပဳန္း တာေတြ၊ ဦးပုိင္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီေတြ ဗိုလ္က် ေနတာေတြကလည္း ေဗ်ာင္ၾကလြန္းတာ ေတြ႔ရတယ္။ လယ္ေျမအရင္းခံ အသက္ေမြးသူ ေတြရဲ့ ငိုရိႈက္သံေတြကလည္း မစဲေသးပါ။ အဲသလို နာက်င္သံေတြ မစဲေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထားဝယ္စက္မႈဇံု စီမံကိန္း ကလည္း ထားဝယ္က ေက်းရြာသူရြာသားေတြကို လည္ပင္းညွစ္ဖို႔ အိမ္ဝင္းတံခါးေရွ႔မွာ ေရာက္လာေနတယ္။ ရခုိင္က သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႔ကို ရခိုင္သားတို႔ သံုးစြဲခြင့္မရတာ သဘာဝ က်ပါတယ္တဲ့။ ႏုိင္ငံေတာ္အေရးကို ဦးစားေပးရတာ ေၾကာင့္ပါတဲ့။ အမွန္ေတာ့ သည္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးက အခုမွ ျဖစ္တာမဟုတ္။ ထားဝယ္သားတို႔ ထားဝယ္ပင္လယ္ျပင္က ထြက္တဲ့ ဓာတ္ေငြ႔ကို သံုးခြင့္ မရခဲ့ကတည္းက ရိွေနၿပီးသား အမ်ဳိးတူ ဇာတ္လမ္းပါ။ ထားဝယ္သားတို႔ လည္း ႏုိင္ငံေတာ္ အတြက္ အနစ္နာခံခဲ့ရတယ္။
သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ့ အစိုးရကလည္း ျမန္မာျပည္ႀကီး ေျပာင္းလဲလာၿပီ။ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘလို႔ အခြင့္သာတုိင္း ေအာ္ ေနၾကတယ္။ အဲတာကို ယံုပါတယ္လို႔ ေျပာတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက လူေတြလည္း တိုးလာေနတယ္။ ႏုိင္ငံျခားအစိုးရေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံျခား အဖြဲ႔အစည္းမ်ား (အင္စတီက်ဴးရွင္းႀကီးေတြ) လည္း သည္အထဲမွာ ပါပါတယ္။ ေျပာင္းၿပီလို႔ ဟန္ေဆာင္ေျပာ တာကို အဲသလုိ ေျပာင္းတာကို ယံုပါတယ္လို႔ ဟန္ေဆာင္ေျပာသူ တခ်ဳိ႔လည္း့ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေျပာင္း လာေနၿပီဆိုတဲ့ ရာသီဥတု ခန္႔မွန္းခ်က္ေၾကာင့္ ရင္းႏီွးျမဳတ္ႏွံလိုတဲ့ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီ အသစ္အသစ္ေတြကိုလည္း ျမင္ေန ရတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ဟာ ခါတုိင္းနဲ႔ မတူဘဲ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနတာ ဟိုတယ္မွာ တည္းခိုတဲ့ စရိတ္ေတြေတာင္ မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ႏႈန္းေတြအထိ ခုန္တက္သြားတယ္ မဟုတ္လား။ အိမ္ခန္းငွားခ ဆိုရင္လည္း အရင္က တလကို ေဒၚလာ တေထာင္ေက်ာ္၊ တေထာင့္ႏွစ္ရာေလာက္ ဌားရန္းခေပးရတဲ့ တုိက္ခန္းေတြဟာ အခုဆို ေဒၚလာသံုးေထာင္ေလာက္ အထိ ေျမာက္ကုန္ၿပီ။ ေတာင္းသေလာက္ ေပး မေနႏုိင္ရင္ေတာ့ ဂ်ာေရးကား ေဂ်ာင္းေပါ့။
တခါ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကလည္း နက္သထက္နက္လာေတာ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ရမယ္လို႔ သမၼတႀကီးနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ဝန္ႀကီး ေတြက ေျပာလာၾကတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္တကယ္သာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ဆႏၵ အစစ္အမွန္ ရိွမယ္ ဆိုရင္ေတာ့။ ဝန္ႀကီးတပါးကေတာ့ အေသးစားအလတ္စား စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းေတြ တိုးပြားလာေအာင္ တိုးတက္လာ ေအာင္ လုပ္ဖို႔က အရင္ဆံုးပစ္မွတ္ ျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စက္မႈေတာ့မယ္ ဆိုရင္ လွ်ပ္စစ္ဆိုတာ လိုလာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လွ်ပ္စစ္ ဆိုတဲ့ စြမ္းအင္ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေရေရရာရာ အေျဖမေပးႏုိင္ေသး။ အေသးစားစက္မႈကို ေျပာေနတဲ့ အသံေတြမ်ားလာေနတုန္း လယ္ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆိုတဲ့ အသံက တိတ္သြားျပန္တယ္။ သို႔ေသာ္ သမၼတႀကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ့ စံျပကုိယ္ပုိင္ လယ္ထဲမွာ ႏြားေတြနဲ႔ ဖက္ရုန္းေနတုန္းပဲ ဆိုေတာ့ အားတက္ဖို႔ ရိွေသးတာေပါ့။ အၾကားအျမင္ ဆရာမဟုတ္ေတာ့ သမၼတႀကီး ႏြားေတြနဲ႔ ဖက္ရုန္းမရုန္း မသိႏုိင္ပါ။ နယ္စပ္ေဒသ တုိင္းရင္းသား ေဒသမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြ အခုတေလာမွာ အသံတိတ္သြားတယ္။ ျမင္ရတာကေတာ့ ပဲ့နင္းေတာ့ ဦးေထာင္၊ ဦးကိုနင္းေတာ့လည္း ပဲေထာင့္ ဆိုတာမ်ဳိးလို ျဖစ္ေနတယ္။
လူကုန္ကူးမႈ တုိက္ဖ်က္ေရးတဲ့ ေျပာလာျပန္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တရုတ္ကို လင္လုပ္မယ္ သားေမြးေပးမယ္ဆိုရင္ က်ပ္ေငြ သိန္း ၃ဝ ေလာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေရာင္းအဝယ္မ်ဳိးေတြ ေပၚလာျပန္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံမွာ ရိွေနတဲ့ ျပည့္ တန္ဆာေတြထဲမွာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ေလွ်ာ့သြား တယ္လို႔ မၾကားမိေသးဖူး။ ထုိင္းမွာ အလုပ္ရမယ္ ဆိုလို႔ ေငြက်ပ္ေလးသိန္း ပြဲစားကိုေပးၿပီး လာတဲ့သူေတြ နယ္စပ္မွာ ေသာင္တင္ေနတာမ်ဳိးလည္း ရိွေသးတယ္။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားမွာ တရားမဝင္ အလုပ္ထြက္လုပ္ၾကတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ နဂိုကတည္းက လူဦးေရနည္းပါးတဲ့ ေဒသေတြမွာ လူငယ္ အရြယ္ေကာင္း လုပ္သားအင္အား ေလွ်ာ့က်လာသလို လူဦးေလွ်ာ့ပါး လာတာနဲ႔လည္း ရင္ဆုိင္ ေနရတယ္။ အရပ္ထဲ သူခိုး ဝင္လာရင္ေတာင္ ထြက္လုိက္ဖို႔ အားေကာင္းေမာင္းသန္ အမ်ဳိးသားဦးေရ သိပ္ မက်န္ေတာ့ဖူး။ ျမန္မာျပည္မွာက ႏုိင္ဝမ္းဝမ္း ႏိွပ္ၿပီး ပုလိပ္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚတဲ့ စနစ္လည္း မရိွေတာ့၊ အေရးဟဲ့ဆိုရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ္တုိင္ တုတ္ကုိင္၊ ဓားကုိင္၊ ဝါးခြ်န္ကုိင္ လာၾကရတယ္။
ျမန္မာျပည္ထဲကို ျပန္ဝင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ႏုိင္မွ ရံုးခန္းဖြင့္ႏုိင္မွ ႏုိင္ငံျခားအလွဴရွင္ ၾကည္ျဖဴလိမ့္မယ္ ထပ္ၿပီးေပးခ်င္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆကလည္း အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ ျပန္႔ပြားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အကုန္အစင္ ဖ်က္ သိမ္းမယ္ ဆိုၿပီး ေႂကြးေက်ာ္ထားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြေတာင္ အထဲကို ျပန္သြားေနၾကတယ္။ တပ္ေပါင္းစုဆိုတာ ေသသြားတာ ၾကာလွၿပီလို႔ ဆိုရေတာ့မယ္။ ေသသြားဆို ကိုယ္ရကိုယ္ယူ စနစ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ကုိယ္ခံစနစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာ ၾကာမွကိုး။ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ အန္ဂ်ီအို အလုပ္ဆိုတာ စီးပြားေရးအလုပ္တခုလို ျဖစ္လာေနၿပီး စီးပြားၿပိဳင္ဖက္ေတြလည္း အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ေပၚထြန္း လာေနတယ္။ အန္ဂ်ီအိုမဟုတ္ဖူး လူမႈေရးအဖြဲ႔ပါလို႔ ေျပာတဲ့အဖြဲ႔မ်ားလည္း ရိွေသးတယ္။ အဲသည္ထဲက တခ်ဳိ႔ ကေတာ့ ေဟာ္တယ္ေတြ၊ ရက္စေတာရင့္ေတြက ခန္းမေတြမွာ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ မၾကာခဏ ဆိုသလို က်င္းပၾက တယ္။ လူထုကို ပညာေပးဖို႔လို႔ ဆိုတယ္။ အၾကားရအမ်ားရဆံုး နာမည္ ကေတာ့ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီပဲ။ အဲသလို အဖြဲ႔အစည္း ေတြ အမ်ားအျပား ေပၚထြန္းလာ ေနတာကို လူမႈေဗဒစကားအရ နယ္ပယ္တခုအတြင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ လာျခင္းလို႔ တခ်ဳိ႔က ေထာက္ျပတယ္။
ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ အဲသလို အဲသလို ျဖစ္ေနတာေတြေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရေအာင္ ေဆာင္ က်ဥ္းဖို႔ လိုလာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ဖို႔လိုတယ္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနေအာက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုယ္စားလွယ္ဆိုတာေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးေဆာင္ ဆိုတာေတြလည္း ဟိုကသည္က ေပၚလာတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေပၚလာတာ မဟုတ္ဖူး မိုးေပၚကက် လာတာ။ မိုးေပၚက က်လာတာမွာလည္း ႏွစ္မ်ဳိးရိွတယ္။ တမ်ဳိးက ဝန္ႀကီးအဆင့္၊ တမ်ဳိးက (ေဖာရိမ္း အိတ္စပါတ္)။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ပထမ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ဒုတိယ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ တတိယ ဆိုတဲ့ အသံေတြကုိ သူတို႔ တေတြက သူမ်ားထက္ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွ ဒီမို ကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းတာ ေခ်ာေမြ႔မွာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ ဆိုတာႀကီး ေပၚေပါက္ လာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာမွာ ဗမာေရာ၊ ႏုိင္ငံျခားသား ကြ်မ္းက်င္သူ ဆိုသူမ်ားပါ ပါဝင္ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ အလွဴရွင္မ်ား၊ ျပည္တြင္းျပည္က မီဒီယာမ်ားနဲ႔ သိလိုသူမ်ားက သူတို႔ကို ဒီလိုေမးလို႔ သူတို႔က ဒီလိုေျဖၾကတယ္။
ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ေလ့က်င့္ေနတယ္။
ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ၊ ျမန္ျပည္သူအတြက္။
ဘာအတြက္လဲ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။
ဘာလိုအပ္လဲ၊ ရန္ပံုေငြ ရန္ပံုေငြ။
ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာ၊ ဘဲ။
ေနာက္က်သြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ေနာ္ေဝက အိတ္စ္ပါတ္ေတြလည္း တရုတ္သုိင္းကားထဲက အကြက္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာကို ခုန္ဝင္လာတယ္။ အေရွ႔အလယ္ပုိင္းနဲ႔ သီရိလကၤာမွာ ေနာ္ေဝရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၾကားဝင္ေဆာင္ရြက္တာ က်ဆံုးခဲ့ တယ္။ ျမန္ျပည္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို သယ္ေဆာင္လာသလဲ ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိရေသး။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ (သင့္တဲန္႔ခ္) ျမန္မာလိုေတာ့ အေတြးအေခၚတုိင္ကီ အဖြဲ႔က ေဒသခံေတြဆိုေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာကို ဦးေဆာင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ မႀကိဳက္သူေတြ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူေတြ ကိုေတာ့ အဲသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ တံစက္ၿမိတ္ ေအာက္မွာေတာင္ အခိုမခံပါ။ ရဝမ္ဒါက တူစီဟူတူ လူမ်ဳိးတံုးသတ္ျဖတ္မႈ ျပႆနာႀကီး မွာ အေတြ႔အႀကံဳရိွခဲ့သူလို႔ ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား ကြ်မ္းက်င္သူ တဦးလည္း အေျပးေလးလာတာ ျမင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႔က ေျပာေတာ့ အဲ့သည့္ပုဂၢိဳလ္ဟာ တူစီ-ဟူတူ ျပႆနာ မွာ ဝင္ေရာက္ျဖန္ေျဖတားဆီး ေပးခဲ့တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ ပါဖူးတဲ့။ ဟိုမွာ သတ္လို႔ျဖတ္လို႔ ၿပီးေတာ့မွ ေရာက္သြားခဲ့တာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ေျပာင္းေနၿပီ ေျပာင္းေနၿပီ ဆိုတဲ့ ရာသီဥတုခန္႔မွန္းခ်က္ ေအာက္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ ထုိသူထိုသူမ်ား ဤသူဤသူမ်ား အတြက္ ေရႊတြင္းႀကီး တတြင္း ေတြ႔သလို ျဖစ္ေနၿပီ လို႔ ေဝဖန္ေရးဆရာ တခ်ဳိ႔က ေထာက္ျပတယ္။ ေရွးတုန္းက အေမရိကားမွာ လာေရာက္ အေျခခ်သူေတြ အေမရိကန္ အေနာက္ဖက္ျခမ္းမွာ ေရႊေတြ အႀကီးအက်ယ္ ထြက္တယ္ဆိုလို႔ ေရႊရွာဖို႔ အုပ္လုိက္ႀကီး အေျပးအလႊား သြားၾကတာမ်ဳိးနဲ႔ တူေနတယ္လို႔လည္း တင္စားပါတယ္။ အဲသလို အေျပးအလႊား ေရႊရွာဖို႔ သြားၾကတာကို အဂၤလိပ္လိုေတာ့ (ဂိုးလ္ရပ္ရွ္) လို႔ေခၚၾကတယ္။ ျမန္မာလို႔ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ေျပာရ ရင္ေတာ့ ေရႊနဲ႔အတူေျပး ေရႊနဲ႔အတူလုိက္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ယုန္နဲ႔အတူေျပး ေခြးနဲ႔အတူလိုက္ ဆိုတာက လည္း ျမန္မာစကားပံုမွာ ရိွတယ္မို႔လား။ သူမ်ားေတြက ေရႊရွာဖို႔ အေျပးအလႊား ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္သား အမ်ားစုႀကီးကေတာ့ ဘာဘာ ဘာမွမသိ ျဖစ္ေနရတယ္။ ဘာမသိတာတုန္းလို႔ ေမးရင္ ေရႊသုိက္ႀကီး အေပၚမွာ ထုိင္ေနရဲ့သားနဲ႔ ေရႊသုိက္မွန္း မသိတာ ကိုပါ။ သိၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ေရႊသုိက္ကို လူတကာ တူးခ်င္သလိုတူး ေဖာ္ခ်င္သလိုေဖာ္ မလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ဟန္႔တားဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာျခင္ပါတယ္။
ေဇာ္မင္း
၁ ရက္၊ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္
ေၾကးနီေတာင္ စီမံကိန္းလို အႏုိင္က်င့္ခံရတာေတြ၊ လယ္သိမ္းယာသိမ္း ကိစၥေတြ၊ သစ္ေတာေတြျပဳန္း တာေတြ၊ ဦးပုိင္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီေတြ ဗိုလ္က် ေနတာေတြကလည္း ေဗ်ာင္ၾကလြန္းတာ ေတြ႔ရတယ္။ လယ္ေျမအရင္းခံ အသက္ေမြးသူ ေတြရဲ့ ငိုရိႈက္သံေတြကလည္း မစဲေသးပါ။ အဲသလို နာက်င္သံေတြ မစဲေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထားဝယ္စက္မႈဇံု စီမံကိန္း ကလည္း ထားဝယ္က ေက်းရြာသူရြာသားေတြကို လည္ပင္းညွစ္ဖို႔ အိမ္ဝင္းတံခါးေရွ႔မွာ ေရာက္လာေနတယ္။ ရခုိင္က သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႔ကို ရခိုင္သားတို႔ သံုးစြဲခြင့္မရတာ သဘာဝ က်ပါတယ္တဲ့။ ႏုိင္ငံေတာ္အေရးကို ဦးစားေပးရတာ ေၾကာင့္ပါတဲ့။ အမွန္ေတာ့ သည္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးက အခုမွ ျဖစ္တာမဟုတ္။ ထားဝယ္သားတို႔ ထားဝယ္ပင္လယ္ျပင္က ထြက္တဲ့ ဓာတ္ေငြ႔ကို သံုးခြင့္ မရခဲ့ကတည္းက ရိွေနၿပီးသား အမ်ဳိးတူ ဇာတ္လမ္းပါ။ ထားဝယ္သားတို႔ လည္း ႏုိင္ငံေတာ္ အတြက္ အနစ္နာခံခဲ့ရတယ္။
သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ့ အစိုးရကလည္း ျမန္မာျပည္ႀကီး ေျပာင္းလဲလာၿပီ။ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘလို႔ အခြင့္သာတုိင္း ေအာ္ ေနၾကတယ္။ အဲတာကို ယံုပါတယ္လို႔ ေျပာတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက လူေတြလည္း တိုးလာေနတယ္။ ႏုိင္ငံျခားအစိုးရေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံျခား အဖြဲ႔အစည္းမ်ား (အင္စတီက်ဴးရွင္းႀကီးေတြ) လည္း သည္အထဲမွာ ပါပါတယ္။ ေျပာင္းၿပီလို႔ ဟန္ေဆာင္ေျပာ တာကို အဲသလုိ ေျပာင္းတာကို ယံုပါတယ္လို႔ ဟန္ေဆာင္ေျပာသူ တခ်ဳိ႔လည္း့ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေျပာင္း လာေနၿပီဆိုတဲ့ ရာသီဥတု ခန္႔မွန္းခ်က္ေၾကာင့္ ရင္းႏီွးျမဳတ္ႏွံလိုတဲ့ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီ အသစ္အသစ္ေတြကိုလည္း ျမင္ေန ရတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ဟာ ခါတုိင္းနဲ႔ မတူဘဲ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနတာ ဟိုတယ္မွာ တည္းခိုတဲ့ စရိတ္ေတြေတာင္ မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ႏႈန္းေတြအထိ ခုန္တက္သြားတယ္ မဟုတ္လား။ အိမ္ခန္းငွားခ ဆိုရင္လည္း အရင္က တလကို ေဒၚလာ တေထာင္ေက်ာ္၊ တေထာင့္ႏွစ္ရာေလာက္ ဌားရန္းခေပးရတဲ့ တုိက္ခန္းေတြဟာ အခုဆို ေဒၚလာသံုးေထာင္ေလာက္ အထိ ေျမာက္ကုန္ၿပီ။ ေတာင္းသေလာက္ ေပး မေနႏုိင္ရင္ေတာ့ ဂ်ာေရးကား ေဂ်ာင္းေပါ့။
တခါ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကလည္း နက္သထက္နက္လာေတာ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ရမယ္လို႔ သမၼတႀကီးနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ဝန္ႀကီး ေတြက ေျပာလာၾကတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္တကယ္သာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ဆႏၵ အစစ္အမွန္ ရိွမယ္ ဆိုရင္ေတာ့။ ဝန္ႀကီးတပါးကေတာ့ အေသးစားအလတ္စား စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းေတြ တိုးပြားလာေအာင္ တိုးတက္လာ ေအာင္ လုပ္ဖို႔က အရင္ဆံုးပစ္မွတ္ ျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စက္မႈေတာ့မယ္ ဆိုရင္ လွ်ပ္စစ္ဆိုတာ လိုလာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လွ်ပ္စစ္ ဆိုတဲ့ စြမ္းအင္ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေရေရရာရာ အေျဖမေပးႏုိင္ေသး။ အေသးစားစက္မႈကို ေျပာေနတဲ့ အသံေတြမ်ားလာေနတုန္း လယ္ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆိုတဲ့ အသံက တိတ္သြားျပန္တယ္။ သို႔ေသာ္ သမၼတႀကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ့ စံျပကုိယ္ပုိင္ လယ္ထဲမွာ ႏြားေတြနဲ႔ ဖက္ရုန္းေနတုန္းပဲ ဆိုေတာ့ အားတက္ဖို႔ ရိွေသးတာေပါ့။ အၾကားအျမင္ ဆရာမဟုတ္ေတာ့ သမၼတႀကီး ႏြားေတြနဲ႔ ဖက္ရုန္းမရုန္း မသိႏုိင္ပါ။ နယ္စပ္ေဒသ တုိင္းရင္းသား ေဒသမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြ အခုတေလာမွာ အသံတိတ္သြားတယ္။ ျမင္ရတာကေတာ့ ပဲ့နင္းေတာ့ ဦးေထာင္၊ ဦးကိုနင္းေတာ့လည္း ပဲေထာင့္ ဆိုတာမ်ဳိးလို ျဖစ္ေနတယ္။
လူကုန္ကူးမႈ တုိက္ဖ်က္ေရးတဲ့ ေျပာလာျပန္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တရုတ္ကို လင္လုပ္မယ္ သားေမြးေပးမယ္ဆိုရင္ က်ပ္ေငြ သိန္း ၃ဝ ေလာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေရာင္းအဝယ္မ်ဳိးေတြ ေပၚလာျပန္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံမွာ ရိွေနတဲ့ ျပည့္ တန္ဆာေတြထဲမွာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ေလွ်ာ့သြား တယ္လို႔ မၾကားမိေသးဖူး။ ထုိင္းမွာ အလုပ္ရမယ္ ဆိုလို႔ ေငြက်ပ္ေလးသိန္း ပြဲစားကိုေပးၿပီး လာတဲ့သူေတြ နယ္စပ္မွာ ေသာင္တင္ေနတာမ်ဳိးလည္း ရိွေသးတယ္။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားမွာ တရားမဝင္ အလုပ္ထြက္လုပ္ၾကတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ နဂိုကတည္းက လူဦးေရနည္းပါးတဲ့ ေဒသေတြမွာ လူငယ္ အရြယ္ေကာင္း လုပ္သားအင္အား ေလွ်ာ့က်လာသလို လူဦးေလွ်ာ့ပါး လာတာနဲ႔လည္း ရင္ဆုိင္ ေနရတယ္။ အရပ္ထဲ သူခိုး ဝင္လာရင္ေတာင္ ထြက္လုိက္ဖို႔ အားေကာင္းေမာင္းသန္ အမ်ဳိးသားဦးေရ သိပ္ မက်န္ေတာ့ဖူး။ ျမန္မာျပည္မွာက ႏုိင္ဝမ္းဝမ္း ႏိွပ္ၿပီး ပုလိပ္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚတဲ့ စနစ္လည္း မရိွေတာ့၊ အေရးဟဲ့ဆိုရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ္တုိင္ တုတ္ကုိင္၊ ဓားကုိင္၊ ဝါးခြ်န္ကုိင္ လာၾကရတယ္။
ျမန္မာျပည္ထဲကို ျပန္ဝင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ႏုိင္မွ ရံုးခန္းဖြင့္ႏုိင္မွ ႏုိင္ငံျခားအလွဴရွင္ ၾကည္ျဖဴလိမ့္မယ္ ထပ္ၿပီးေပးခ်င္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆကလည္း အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ ျပန္႔ပြားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အကုန္အစင္ ဖ်က္ သိမ္းမယ္ ဆိုၿပီး ေႂကြးေက်ာ္ထားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြေတာင္ အထဲကို ျပန္သြားေနၾကတယ္။ တပ္ေပါင္းစုဆိုတာ ေသသြားတာ ၾကာလွၿပီလို႔ ဆိုရေတာ့မယ္။ ေသသြားဆို ကိုယ္ရကိုယ္ယူ စနစ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ကုိယ္ခံစနစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာ ၾကာမွကိုး။ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ အန္ဂ်ီအို အလုပ္ဆိုတာ စီးပြားေရးအလုပ္တခုလို ျဖစ္လာေနၿပီး စီးပြားၿပိဳင္ဖက္ေတြလည္း အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ေပၚထြန္း လာေနတယ္။ အန္ဂ်ီအိုမဟုတ္ဖူး လူမႈေရးအဖြဲ႔ပါလို႔ ေျပာတဲ့အဖြဲ႔မ်ားလည္း ရိွေသးတယ္။ အဲသည္ထဲက တခ်ဳိ႔ ကေတာ့ ေဟာ္တယ္ေတြ၊ ရက္စေတာရင့္ေတြက ခန္းမေတြမွာ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ မၾကာခဏ ဆိုသလို က်င္းပၾက တယ္။ လူထုကို ပညာေပးဖို႔လို႔ ဆိုတယ္။ အၾကားရအမ်ားရဆံုး နာမည္ ကေတာ့ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီပဲ။ အဲသလို အဖြဲ႔အစည္း ေတြ အမ်ားအျပား ေပၚထြန္းလာ ေနတာကို လူမႈေဗဒစကားအရ နယ္ပယ္တခုအတြင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ လာျခင္းလို႔ တခ်ဳိ႔က ေထာက္ျပတယ္။
ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ အဲသလို အဲသလို ျဖစ္ေနတာေတြေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရေအာင္ ေဆာင္ က်ဥ္းဖို႔ လိုလာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ဖို႔လိုတယ္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနေအာက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုယ္စားလွယ္ဆိုတာေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးေဆာင္ ဆိုတာေတြလည္း ဟိုကသည္က ေပၚလာတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေပၚလာတာ မဟုတ္ဖူး မိုးေပၚကက် လာတာ။ မိုးေပၚက က်လာတာမွာလည္း ႏွစ္မ်ဳိးရိွတယ္။ တမ်ဳိးက ဝန္ႀကီးအဆင့္၊ တမ်ဳိးက (ေဖာရိမ္း အိတ္စပါတ္)။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ပထမ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ဒုတိယ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ တတိယ ဆိုတဲ့ အသံေတြကုိ သူတို႔ တေတြက သူမ်ားထက္ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွ ဒီမို ကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းတာ ေခ်ာေမြ႔မွာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ ဆိုတာႀကီး ေပၚေပါက္ လာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာမွာ ဗမာေရာ၊ ႏုိင္ငံျခားသား ကြ်မ္းက်င္သူ ဆိုသူမ်ားပါ ပါဝင္ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ အလွဴရွင္မ်ား၊ ျပည္တြင္းျပည္က မီဒီယာမ်ားနဲ႔ သိလိုသူမ်ားက သူတို႔ကို ဒီလိုေမးလို႔ သူတို႔က ဒီလိုေျဖၾကတယ္။
ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ေလ့က်င့္ေနတယ္။
ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ၊ ျမန္ျပည္သူအတြက္။
ဘာအတြက္လဲ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။
ဘာလိုအပ္လဲ၊ ရန္ပံုေငြ ရန္ပံုေငြ။
ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာ၊ ဘဲ။
ေနာက္က်သြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ေနာ္ေဝက အိတ္စ္ပါတ္ေတြလည္း တရုတ္သုိင္းကားထဲက အကြက္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာကို ခုန္ဝင္လာတယ္။ အေရွ႔အလယ္ပုိင္းနဲ႔ သီရိလကၤာမွာ ေနာ္ေဝရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၾကားဝင္ေဆာင္ရြက္တာ က်ဆံုးခဲ့ တယ္။ ျမန္ျပည္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို သယ္ေဆာင္လာသလဲ ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိရေသး။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ (သင့္တဲန္႔ခ္) ျမန္မာလိုေတာ့ အေတြးအေခၚတုိင္ကီ အဖြဲ႔က ေဒသခံေတြဆိုေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာကို ဦးေဆာင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ မႀကိဳက္သူေတြ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူေတြ ကိုေတာ့ အဲသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ တံစက္ၿမိတ္ ေအာက္မွာေတာင္ အခိုမခံပါ။ ရဝမ္ဒါက တူစီဟူတူ လူမ်ဳိးတံုးသတ္ျဖတ္မႈ ျပႆနာႀကီး မွာ အေတြ႔အႀကံဳရိွခဲ့သူလို႔ ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား ကြ်မ္းက်င္သူ တဦးလည္း အေျပးေလးလာတာ ျမင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႔က ေျပာေတာ့ အဲ့သည့္ပုဂၢိဳလ္ဟာ တူစီ-ဟူတူ ျပႆနာ မွာ ဝင္ေရာက္ျဖန္ေျဖတားဆီး ေပးခဲ့တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ ပါဖူးတဲ့။ ဟိုမွာ သတ္လို႔ျဖတ္လို႔ ၿပီးေတာ့မွ ေရာက္သြားခဲ့တာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ေျပာင္းေနၿပီ ေျပာင္းေနၿပီ ဆိုတဲ့ ရာသီဥတုခန္႔မွန္းခ်က္ ေအာက္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ ထုိသူထိုသူမ်ား ဤသူဤသူမ်ား အတြက္ ေရႊတြင္းႀကီး တတြင္း ေတြ႔သလို ျဖစ္ေနၿပီ လို႔ ေဝဖန္ေရးဆရာ တခ်ဳိ႔က ေထာက္ျပတယ္။ ေရွးတုန္းက အေမရိကားမွာ လာေရာက္ အေျခခ်သူေတြ အေမရိကန္ အေနာက္ဖက္ျခမ္းမွာ ေရႊေတြ အႀကီးအက်ယ္ ထြက္တယ္ဆိုလို႔ ေရႊရွာဖို႔ အုပ္လုိက္ႀကီး အေျပးအလႊား သြားၾကတာမ်ဳိးနဲ႔ တူေနတယ္လို႔လည္း တင္စားပါတယ္။ အဲသလို အေျပးအလႊား ေရႊရွာဖို႔ သြားၾကတာကို အဂၤလိပ္လိုေတာ့ (ဂိုးလ္ရပ္ရွ္) လို႔ေခၚၾကတယ္။ ျမန္မာလို႔ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ေျပာရ ရင္ေတာ့ ေရႊနဲ႔အတူေျပး ေရႊနဲ႔အတူလုိက္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ယုန္နဲ႔အတူေျပး ေခြးနဲ႔အတူလိုက္ ဆိုတာက လည္း ျမန္မာစကားပံုမွာ ရိွတယ္မို႔လား။ သူမ်ားေတြက ေရႊရွာဖို႔ အေျပးအလႊား ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္သား အမ်ားစုႀကီးကေတာ့ ဘာဘာ ဘာမွမသိ ျဖစ္ေနရတယ္။ ဘာမသိတာတုန္းလို႔ ေမးရင္ ေရႊသုိက္ႀကီး အေပၚမွာ ထုိင္ေနရဲ့သားနဲ႔ ေရႊသုိက္မွန္း မသိတာ ကိုပါ။ သိၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ေရႊသုိက္ကို လူတကာ တူးခ်င္သလိုတူး ေဖာ္ခ်င္သလိုေဖာ္ မလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ဟန္႔တားဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာျခင္ပါတယ္။
ေဇာ္မင္း
၁ ရက္၊ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္
No comments:
Post a Comment