လက္ ပန္းေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီစီမံကိန္းကို ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပသူမ်ား အၾကမ္းဖက္ႏိွမ္နင္းခံရသည္။ သံဃေတာ္မ်ား အပါအဝင္ ဆႏၵျပသူတခ်ဳိ႔ အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရသည္ဟု ၾကားရသည္။ အစိုးရသစ္ရဲ့ ရက္စက္သည့္ လုပ္ရပ္ဟု ေျပာလိုသည္။ စစ္ယူနီေဖာင္းမွ အရပ္ဝတ္ေျပာင္း၍ ဝတ္ထားေသာ္လည္း ဇာတိရုပ္အစစ္ကို ၾကာၾကာ မဖံုးႏုိင္ပါ။ အင္အားသံုး ႏိွမ္နင္းသည့္ အက်င့္ကား ရိွၿမဲပင္။ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတာ ကြာက်လာၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာႏုိင္သည္။
ျမန္မာျပည္မွာ နစ္နာေနသူေတြကား ေရတြက္၍ပင္မကုန္။ လက္ပန္းေတာင္းမွသည္ မိုးထိမိုးမိ၊ ျမစ္ဆံုမွသည္ ထားဝယ္ စက္မႈဇုန္၊ ရခုိင္ျပည္မွ ရွမ္းျပည္ေတာက္ေလွ်ာက္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွာလည္း ႏုိင္ငံသားတို႔သည္ ေၾကာင္အစားခံရသည့္ ပုဇြန္မ်ားလို ျဖစ္ေနသည္။ လယ္သိမ္း၊ ယာသိမ္း၊ ေျမသိမ္း၊ အိမ္သိမ္း အစရိွသည့္ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ အမႈကိစၥတို႔ကား ၾကားရဖန္ မ်ားလြန္းသည့္အတြက္ ျမန္မာျပည္၏ ယဥ္ေက်းမႈအစိတ္အပုိင္း တခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီလားဟု ဆို ရေပ ေတာ့မည္။
ဒီလိုျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြဟာ မေန႔တေန႔ကမွ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မဟုတ္၊ ကာလအတန္ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ား ႏႈပ္ဆိတ္ေနၾကတာလည္း ျမင္ရသည္။ အတြင္းက ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ အတြင္းႏုိင္ငံေရး ရာသီဥတု တြက္ခ်က္မႈအရ ႏႈတ္ဆိတ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္ႏုိင္တယ္ ဆိုတာ ကလည္း ေမ့ေမ့မွာ ႏွလံုးေရာဂါ ရိွတာ သမီးသိတယ္မို႔လား ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ကြက္လို ျဖစ္ေနသည္။ ကာလတခု မွာေတာ့ သူတို႔ဆီက ဆိုေရးရိွလာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ သူတို႔ဘာမွ မဆိုပါကလည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္မပါ။ ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေျပာလိုတာ ေနာက္တခုက အျပင္က ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ဘာလုပ္ေနၾကသနည္း။ အျပင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလို႔ ေျပာလို႔ ေရးသားလို႔ ရေနေပမယ့္ သူတို႔ဆီက ထူးျခားတဲ့ ေျပာဆိုေဝဖန္ ေရးသားတာမ်ဳိး တရားဝင္ေဆာင္ရြက္တာေတြ မေတြ႔ရေသး။ အထူးသျဖင့္ နယ္စပ္အေျခစိုက္ အတုိက္ခံအဖြဲ႔အစည္းမ်ားထံမွ ေလာက္ေလာက္လားလား ေျပာဆိုတာမ်ဳိးက နည္းလြန္းလွသည္။ တခ်ိန္တုန္းက ထစ္ကနဲရိွ ေအာ္ခ်က္ထုတ္ေလ့ရိွေသာ အဖြဲ႔မ်ား၊ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို အကုန္အစင္ ဖ်က္သိမ္းမည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ထားေသာ အဖြဲ႔မ်ားကား အခုေနအခါမွာေတာ့ အထူးၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္။
ျပည္ပက တခ်ဳိ႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ား၊ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ား တေလာက ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားၾကည့္ၾကသည္။ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီး ဖူးရံုသက္သက္ ျပန္လည္တာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္တန္ေကာင္းေပ။ ဝန္ႀကီး ဦးေအာင္မင္း ေဆာင္ရြက္ေပးလို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဗီဇာရ၍ သြားလမ္းလာလမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့ၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ အခု လက္ပန္းတန္းေတာင္ ကိစၥမွာ ဘာသံမွ မထြက္ရျခင္း၊ ဘာေအာ္ခ်က္မွ မထုတ္ရျခင္းကား ေနာင္တခါ အျပန္မွာ ဗီဇာမရမွာစိုးလို႔ ၿငိမ္ေနတာလားလို႔ ေမးဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရန္ကုန္မွာ ရံုးခြဲေလးဘာေလး ထူေထာင္ဖို႔ အေရးမွာ အၿငိဳအညင္ ခံရမွာ စိုးတာေၾကာင့္ တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ ျဖစ္ေနတာလားလို႔ ေမးရေတာ့မည္။
နစ္နာသူမ်ားကေတာ့ သူတို႔အခြင့္အေရးအတြက္ သူတို႔အားကို သူတို႔ကိုးလွ်က္ တိုက္ပြဲဆက္လိမ့္မည္။ နစ္နာသူ ႏုိင္ငံသား ေတြ ရိွေနသမွ် လူထုတုိက္ပြဲ ဆိုတာလည္း ဆက္ရိွေနဦးမည္။ သို႔ေသာ္ လူတခ်ဳိ႔ကို ေျပာဖို႔ေတာ့ ရိွသည္။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ထစ္ခနဲရိွ ေဒၚစုကို အားကိုးလိုသူမ်ား၊ ဗိုက္အငွားနဲ႔ ဓားထိုးခံလိုသူမ်ား၊ အဆင္းဘိန္းတပ္လိုသူမ်ား၊ အျပစ္တင္လိုသူမ်ား၊ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဟု ဆိုသူမ်ားကို တခုေတာ့ ေျပာလိုသည္။ ေဒၚစုသည္ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါး ေရာဂါေပ်ာက္ေဆး မဟုတ္ဆိုတာ သတိထားဖို႔ သတိေပးလိုသည္။ လူေတြကို လမ္းေပၚတြန္းပို႔ပါက လမ္းေပၚေရာက္လာ မွာ မလြဲေပ။ လမ္းေပၚ လူေတြမေရာက္ေစလိုဘူး ဆိုပါက ရိုးသားမႈနဲ႔ စကားေျပာဖို႔လိုသည္။ လူထုအသံကို နားေထာင္ပါ လို႔သာ အႀကံေပးလိုသည္။
ေဇာ္မင္း
၃ဝ ရက္ ႏုိဝင္ဘာလ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္
ျမန္မာျပည္မွာ နစ္နာေနသူေတြကား ေရတြက္၍ပင္မကုန္။ လက္ပန္းေတာင္းမွသည္ မိုးထိမိုးမိ၊ ျမစ္ဆံုမွသည္ ထားဝယ္ စက္မႈဇုန္၊ ရခုိင္ျပည္မွ ရွမ္းျပည္ေတာက္ေလွ်ာက္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွာလည္း ႏုိင္ငံသားတို႔သည္ ေၾကာင္အစားခံရသည့္ ပုဇြန္မ်ားလို ျဖစ္ေနသည္။ လယ္သိမ္း၊ ယာသိမ္း၊ ေျမသိမ္း၊ အိမ္သိမ္း အစရိွသည့္ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ အမႈကိစၥတို႔ကား ၾကားရဖန္ မ်ားလြန္းသည့္အတြက္ ျမန္မာျပည္၏ ယဥ္ေက်းမႈအစိတ္အပုိင္း တခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီလားဟု ဆို ရေပ ေတာ့မည္။
ဒီလိုျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြဟာ မေန႔တေန႔ကမွ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မဟုတ္၊ ကာလအတန္ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ား ႏႈပ္ဆိတ္ေနၾကတာလည္း ျမင္ရသည္။ အတြင္းက ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ အတြင္းႏုိင္ငံေရး ရာသီဥတု တြက္ခ်က္မႈအရ ႏႈတ္ဆိတ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္ႏုိင္တယ္ ဆိုတာ ကလည္း ေမ့ေမ့မွာ ႏွလံုးေရာဂါ ရိွတာ သမီးသိတယ္မို႔လား ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ကြက္လို ျဖစ္ေနသည္။ ကာလတခု မွာေတာ့ သူတို႔ဆီက ဆိုေရးရိွလာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ သူတို႔ဘာမွ မဆိုပါကလည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္မပါ။ ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေျပာလိုတာ ေနာက္တခုက အျပင္က ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ဘာလုပ္ေနၾကသနည္း။ အျပင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလို႔ ေျပာလို႔ ေရးသားလို႔ ရေနေပမယ့္ သူတို႔ဆီက ထူးျခားတဲ့ ေျပာဆိုေဝဖန္ ေရးသားတာမ်ဳိး တရားဝင္ေဆာင္ရြက္တာေတြ မေတြ႔ရေသး။ အထူးသျဖင့္ နယ္စပ္အေျခစိုက္ အတုိက္ခံအဖြဲ႔အစည္းမ်ားထံမွ ေလာက္ေလာက္လားလား ေျပာဆိုတာမ်ဳိးက နည္းလြန္းလွသည္။ တခ်ိန္တုန္းက ထစ္ကနဲရိွ ေအာ္ခ်က္ထုတ္ေလ့ရိွေသာ အဖြဲ႔မ်ား၊ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို အကုန္အစင္ ဖ်က္သိမ္းမည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ထားေသာ အဖြဲ႔မ်ားကား အခုေနအခါမွာေတာ့ အထူးၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္။
ျပည္ပက တခ်ဳိ႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ား၊ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ား တေလာက ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားၾကည့္ၾကသည္။ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီး ဖူးရံုသက္သက္ ျပန္လည္တာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္တန္ေကာင္းေပ။ ဝန္ႀကီး ဦးေအာင္မင္း ေဆာင္ရြက္ေပးလို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဗီဇာရ၍ သြားလမ္းလာလမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့ၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ အခု လက္ပန္းတန္းေတာင္ ကိစၥမွာ ဘာသံမွ မထြက္ရျခင္း၊ ဘာေအာ္ခ်က္မွ မထုတ္ရျခင္းကား ေနာင္တခါ အျပန္မွာ ဗီဇာမရမွာစိုးလို႔ ၿငိမ္ေနတာလားလို႔ ေမးဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရန္ကုန္မွာ ရံုးခြဲေလးဘာေလး ထူေထာင္ဖို႔ အေရးမွာ အၿငိဳအညင္ ခံရမွာ စိုးတာေၾကာင့္ တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ ျဖစ္ေနတာလားလို႔ ေမးရေတာ့မည္။
နစ္နာသူမ်ားကေတာ့ သူတို႔အခြင့္အေရးအတြက္ သူတို႔အားကို သူတို႔ကိုးလွ်က္ တိုက္ပြဲဆက္လိမ့္မည္။ နစ္နာသူ ႏုိင္ငံသား ေတြ ရိွေနသမွ် လူထုတုိက္ပြဲ ဆိုတာလည္း ဆက္ရိွေနဦးမည္။ သို႔ေသာ္ လူတခ်ဳိ႔ကို ေျပာဖို႔ေတာ့ ရိွသည္။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ထစ္ခနဲရိွ ေဒၚစုကို အားကိုးလိုသူမ်ား၊ ဗိုက္အငွားနဲ႔ ဓားထိုးခံလိုသူမ်ား၊ အဆင္းဘိန္းတပ္လိုသူမ်ား၊ အျပစ္တင္လိုသူမ်ား၊ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဟု ဆိုသူမ်ားကို တခုေတာ့ ေျပာလိုသည္။ ေဒၚစုသည္ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါး ေရာဂါေပ်ာက္ေဆး မဟုတ္ဆိုတာ သတိထားဖို႔ သတိေပးလိုသည္။ လူေတြကို လမ္းေပၚတြန္းပို႔ပါက လမ္းေပၚေရာက္လာ မွာ မလြဲေပ။ လမ္းေပၚ လူေတြမေရာက္ေစလိုဘူး ဆိုပါက ရိုးသားမႈနဲ႔ စကားေျပာဖို႔လိုသည္။ လူထုအသံကို နားေထာင္ပါ လို႔သာ အႀကံေပးလိုသည္။
ေဇာ္မင္း
၃ဝ ရက္ ႏုိဝင္ဘာလ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္
No comments:
Post a Comment