ႏုိင္ငံတခုဟာ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မွ ပိုမိုခ်မ္းသာႂကြယ္ဝ လာႏုိင္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအဆိုဟာ လက္ေတြ႔အားျဖင့္လည္း မွန္ေနပါတယ္။ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းတခုထဲကို အားထားေနယံုနဲ႔ တုိင္းျပည္တခုဟာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာအရ ႀကိႀကိတက္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝ လာဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲပါတယ္။ တဖက္မွာလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေလာက္ကထဲက စက္မႈေတာ္လွန္ေရး အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာဖြံ႔ၿဖိဳး လာခဲ့တဲ့ အေနာက္ ႏုိင္ငံမ်ား ရိွေနသလို ႏွစ္ဆယ္ရာစု ႏွစ္မ်ားအတြင္းမွာ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာလာတဲ့ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကိုရီးယား၊ ထုိင္ဝမ္၊ မေလးရွား၊ တရုတ္၊ ထုိင္းႏုိင္ငံ စတဲ့ အေရွ႔တုိင္း ႏုိင္ငံမ်ားလည္း ရိွေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားဟာ ခ်မ္းသာºကြယ္ဝေရး အတြက္ အဆိုပါႏုိင္ငံမ်ားလို စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးလာဖို႔ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို အသံုးျပဳၿပီး ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာလည္း အခုအခ်ိန္မွာ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာဖို႔ အတြက္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အဲတာရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ႀကိဳးပမ္းမႈအျဖစ္ တနသၤာရီတုိင္းထဲက ထားဝယ္ေဒသမွာ အႀကီးစားစက္မႈဇံု တခုနဲ႔ ပင္လယ္ေရနက္ ဆိပ္ကမ္းတခု တည္ေဆာက္ဖို႔ စုိင္းျပင္းေနတာကို ၾကားသိရပါတယ္။ သီလဝါ စက္မႈဇံုတည္ေဆာက္မယ္ ဆိုတာကလည္း ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ပါပ။ ေျပာရရင္ စက္မႈဇံု ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးေတြ တည္ေဆာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ တြက္ခ်က္တုိင္းထြာ ၾကည့္ရမယ့္ က႑က ဘာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ စက္မႈႏုိင္ငံအျဖစ္ တဟုန္ထိုး ေျပာင္းလဲဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီလားဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ မိမိရဲ့ႏုိင္ငံဟာ စက္မႈႏုိင္ငံအျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဖက္စံုေထာင့္စံု အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးရင္ အဲသလို တည္ေထာင္လုိက္တဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြကေန ရရိွလာမယ့္ အက်ဳိးအျမတ္ကို တုိင္းသူျပည္သား အမ်ားစု ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံစားရဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြင္းကို ဝင္လာမယ့္ စက္မႈလုပ္ငန္းဆုိင္ရာ ရင္းႏီွးျမဳတ္ႏွံမႈေတြဟာ ျပင္ပကပုိင္ဆုိင္တဲ့ ေငြေတြနဲ႔ ျပင္ပကပုိင္ဆုိင္တဲ့ နည္းပညာေတြသာ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ကိုယ့္ဖက္မွာက ဘာမွမရိွေလေတာ့ ကာယကံရွင္ ႏုိင္ငံဟာ ေျမငွားစားရတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ရိွေနပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းေတြက ရရိွလာတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္သုဥ္းတာ၊ လူေတြရဲ့ က်န္းမာေရးကို ထိခုိက္လာတာဟာ မကာမိဖူး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ေရရွည္အတြက္ ဆိုးက်ဳိးေတြကို သယ္ေဆာင္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ လက္ရိွမွာလည္း ျဖစ္ေနတာေတြကို ေလ့လာၿပီး သင္ခန္းစာယူဖို႔ တင္ျပလိုပါတယ္။
ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ "မဲ့တဖြတ္"လို႔ ေခၚတဲ့ အႀကီးစားစက္မႈဇံု တခုရိွပါတယ္။ အဲဒီ စက္မႈဇံုဟာ စတုရန္းကီလိုမီတာ ၁၂ဝ က်ယ္ဝန္း ပါတယ္။ အဲဒီ စက္မႈဇံုအတြင္းက စက္ရံုႀကီးေတြကေန ပလပ္စတစ္၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာ၊ ဘိလပ္ေျမ၊ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ အျခားေသာ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ အဲတာအျပင္ သံနဲ႔သံမဏိ ထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုႀကီးမ်ားလည္း ရိွပါေသးတယ္။ ဒီအႀကီးစား စက္မႈဇံုကို စတင္ထူေထာင္တုန္းက ေဒသခံ ထုိင္းျပည္သူေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ေဒသမွာ စက္မႈထြန္းကားေတာ့မယ္၊ ေဒသခံေတြလည္း အလုပ္အကုိင္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဝမ္းသာႀကိဳဆိုခဲ့ ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဆိုပါ စက္ရံုႀကီးေတြဟာ ျမင့္မားတဲ့နည္းပညာေတြနဲ႔ လည္ပတ္တဲ့ စက္ရံုႀကီးေတြျဖစ္ေနၿပီး ေဒသခံေတြဟာ အဲသေလာက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို မတတ္ကြ်မ္းတာမို႔ သာမန္စက္ရံုလုပ္သား၊ ပန္းရံလုပ္သား၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သား၊ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ အစရိွတဲ့ ဝင္ေငြနိမ့္က်တဲ့ အလုပ္မ်ားကိုသာ ရရိွပါတယ္။
တဖက္မွာလည္း စက္ရံုႀကီးေတြမွာ ေရကိုအလြန္အကြ်ံ အသံုးျပဳရတဲ့အတြက္ ေဒသအတြင္းက ထြက္တဲ့ေရပမာဏဟာ ေဒသခံေတြ အလံုအေလာက္ သံုးစြဲဖို႔ထက္ စက္ရံုႀကီးေတြကို ဦးစားေပးလာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသာက္ေရ၊ သံုးေရ ရွားပါးမႈနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ေတာ့ အဆိုပါ စက္ရံုႀကီးေတြက ထုတ္လိုက္တဲ့ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ေရခ်ဳိငါး မ်ဳိးတုန္း ျခင္းကို ရင္ဆုိင္ရတဲ့အတြက္ ေရခ်ဳိငါးဖမ္းလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္တဲ့ ေဒသခံေတြ ဒုကၡေရာက္ၾက ရပါတယ္။ တခါ စက္ရံုႀကီးေတြက ထုတ္လႊင့္တဲ့ အႏၱရာယ္ရိွတဲ့ အခိုးအေငြ႔ေတြေၾကာင့္ မိုးေရဟာ အက္ဆစ္မိုး ဆန္ဆန္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စုိက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းေတြမွာပါ ထိခုိက္တဲ့အတြက္ စုိက္ပ်ဳိးေရးသမားေတြ ဝင္ေငြၾကဆင္းလာတာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ အဆိုးဝါးဆံုး အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ႏွစ္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အဲဒီေဒသက ေဒသခံ ထုိင္းျပည္သူေတြဟာ ကင္ဆာေရာဂါ အပါအဝင္ အျခားေသာ ေရာဂါမ်ဳိးစံုေတြ ခံစားလာရပါတယ္။ အဲသလို ေရာဂါ ျဖစ္ပြားတာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါးကုသမႈကို စက္ရံုပုိင္ရွင္ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံသူမ်ားက ေငြေၾကးစုိက္ထုပ္ၿပီး ကုသေပးျခင္း မရိွပါဖူး။ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ထုိင္းျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အဲဒီစက္ရံုႀကီးေတြ ရပ္ဆုိင္းဖို႔ အစိုးရကို ဆႏၵျပ ဖိအားေပးလာၾကပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ ထုိင္းအစိုးရက မဲ့တဖြတ္ စက္မႈဇံုကို ေရႊ႔ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္လာရပါတယ္။ ေရႊ႔ေျပာင္းမယ့္ ေနရာကေတာ့ တျခားမွဟုတ္ပါ ျမန္မာႏုိင္ငံက ထားဝယ္ေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တည္ေဆာက္ဖို႔ ရည္စူးထားတဲ့ ထားဝယ္စက္မႈဇံုဟာ မဲ့တဖြတ္ စက္မႈဇံုထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေက်ာ္ ပိုႀကီးမား လိမ့္မယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ အဲတာအျပင္ ထားဝယ္ အႀကီးစားစက္မႈဇံု တည္ေဆာက္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ စက္မႈဇံုအတြင္းမွာ တုိက္ရုိက္ ေရႊ႔ေျပာင္းခံရမယ့္ ရြာေပါင္းက ၁၉ ရြာရိွေနၿပီး လူဦးေရအားျဖင့္ စုစုေပါင္း သံုးေသာင္း ေလးေထာင္ေက်ာ္ ရိွတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ ပုိက္လိုင္း တည္ေဆာက္ တုန္းကလည္း ထားဝယ္ေဒသဖက္က ေက်းရြာအေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ လယ္ေျမေတြ၊ ကြမ္းျခံေတြ၊ ေရာ္ဘာၿခံေတြ အသိမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဒီျပႆနာဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာတင္ မကဘဲ ပင္လယ္ထဲ အထိ အက်ဳိးဆက္ သက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ ပုိက္လုိင္းက ပင္လယ္ထဲကေန ျဖတ္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္း လံုၿခံဳေရးအရ ျမန္မာစစ္အစိုးရက (အခုေတာ့ အရပ္သားအစိုးရ) ပုိက္လိုင္း တေလွ်ာက္ ပုိက္လုိင္းရဲ့ ညာဖက္ျခမ္း သံုးမုိင္၊ ဘယ္ဖက္ျခမ္း သံုးမုိင္ အတြင္း ေဒသခံ တံငါသည္ေတြ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ပုဇြန္းဖမ္းျခင္း မျပဳလုပ္ရလို႔ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့တာ အခုအထိပါပဲ။ ဆိုးက်ဳိး အျဖစ္ အခ်ဳိ႔ေသာ ေက်းရြာေတြက အေသးစား ငါးေျခာက္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ဆုိင္းကုန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ အဲဒီေဒသက လူေတြ ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္ကို သြားၿပီး အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြၾကရ ပါတယ္။
အခု ထားဝယ္ေဒသမွာ တည္ေဆာက္မယ့္ အႀကီးစားစက္မႈဇံုဟာ ေဒသခံျပည္သူေတြအတြက္ ေရရွည္မွာ ေကာင္းက်ဳိးကို သယ္ေဆာင္လာမလား၊ ဆိုက်ဳိးကို သယ္ေဆာင္လာမလား ဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီ စက္မႈဇံု ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးက စက္ရံုႀကီးေတြမွာ ထားဝယ္ေဒသက ျပည္သူေတြဟာ ဝင္ေငြနည္းပါးတဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြ ကိုသာ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စက္ရံုကထုတ္လႊတ္တဲ့ အႏၱရာယ္ရိွတဲ့ အခုိးအေငြ႔ေတြေၾကာင့္ ေရာဂါဘယ ေပါင္းစံုကိုလည္း ရင္ဆုိင္ရပါ လိမ့္မယ္။ ဒါ့အျပင္ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးမႈ၊ ဝင္ေငြနိမ့္က်မႈရဲ့ လူမႈေရးေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြ ျဖစ္တဲ့ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္ျခင္းနဲ႔ ရာဇဝတ္မႈမ်ဳိးစံု အစရိွတဲ့ အရာေတြလည္း ကပ္ပါလာႏုိင္ ပါေသးတယ္။
စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စက္မႈ လုပ္ငန္းကေန ရလာမယ့္ အက်ဳိးအျမတ္ဟာ လူတစုအတြက္ပဲ ျဖစ္ေနၿပီး ေဒသခံျပည္သူေတြ အေနနဲ႔ အဲဒီ အက်ဳိးအျမတ္ကို မခံစားရဖူးဆိုရင္ ဒါဟာ တရားတယ္လို႔ မဆိုႏုိင္ပါဖူး။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အႀကီးစား စက္မႈဇံု တည္ေဆာက္မယ့္ အေပၚမွာ ေဒသခံ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လို သေဘာထားသလဲ ဆိုတာကိုလည္း စစ္တမ္းေကာက္ၿပီး ေဒသခံျပည္သူတို႔ရဲ့ သေဘာထားကို ရယူဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
စစျခင္းမွာ ေျပာခဲ့သလို တုိင္းျပည္ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာဖို႔ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆေၾကာင့္ ဒုတိယကမBာစစ္အၿပီး ႏွစ္ဆယ္ရာစု အလယ္ပုိင္း ေလာက္ကေန ႀကိဳးစားလာခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ဘယ္ႏွစ္ႏုိင္ငံ စက္မႈထြန္းကားၿပီး ခ်မ္းသာလာသလဲ ဆိုတာ ေလ့လာ သင့္ပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရရင္ အာဖရိကတုိက္က ႏုိင္ငံေတြ တႏုိင္ငံမွ စက္မႈတိုးတက္လာၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာ လာတယ္ ဆိုတာ အခုထက္အထိ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ ေတာင္အေမရိကတုိက္က ႏုိင္ငံေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ ေတာင္အာရွမွ ဆိုရင္ ပါကစၥတန္ဟာ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲက ရုန္းမထြက္ ႏုိင္ေသးပါဘူး။ အိႏိၵယကေတာ့ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ အရိွန္အဟုန္နဲ႔ သြားေနပါတယ္။ အရင္ကထက္စာရင္ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတန္းစား မ်ားလာတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ေပမယ့္ အမ်ားစုေသာ အိႏိၵယႏုိင္ငံသားေတြ ကေတာ့ ပညာမတတ္ဘဲ ဆင္းရဲမြဲေတ ေနတုန္းပါ။ အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ မေလးရွားတို႔က ေထာင္တက္သြားတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားလည္း တေျဖးေျဖး တိုးတက္လာေနပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ လူမ်ားစုကေတာ့ ဆင္းရဲေနဆဲပါ။ အာရွတုိက္အတြင္းမွာ ဒုတိယကမၻာ စစ္ အၿပီးကာလကစလို႔ အခုအခ်ိန္အထိ စစ္စစ္မွန္မွန္ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ေငးယူရေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသြားတဲ့ ႏုိင္ငံႏွစ္ခုကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ၾကားက ဘာျဖစ္လို႔ ႏုိင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ား တိုးတက္ခ်မ္းသာမလာတာလည္း ဆိုတာကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ရင္ အေၾကာင္းအရင္း တခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့တုိင္းျပည္၊ အာဏာရွင္ တပုိင္းတစအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တုိင္းျပည္၊ အာဏာရွင္ကေန အရပ္သားအစိုးရအသြင္ ပံုဖ်က္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္၊ ေနာက္တခါ အရပ္သားအစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ အလြန္အမင္း အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈ ႀကီးမားလြန္းတဲ့ တုိင္းျပည္ စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို တုိင္းျပည္မ်ားမွာ စက္မႈလည္း တကယ္တန္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မလာေပမယ့္ လူနည္းစုကေတာ့ ခ်မ္းသာလာပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း လူမ်ားစု ႏုိင္ငံသားေတြကေတာ့ နက္လွတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာ ဆက္လက္ ေနထုိင္ ေနရဆဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ေဇာ္မင္း
၁ဝ ရက္၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္
ဒီေနရာမွာ တြက္ခ်က္တုိင္းထြာ ၾကည့္ရမယ့္ က႑က ဘာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ စက္မႈႏုိင္ငံအျဖစ္ တဟုန္ထိုး ေျပာင္းလဲဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီလားဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ မိမိရဲ့ႏုိင္ငံဟာ စက္မႈႏုိင္ငံအျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဖက္စံုေထာင့္စံု အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးရင္ အဲသလို တည္ေထာင္လုိက္တဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြကေန ရရိွလာမယ့္ အက်ဳိးအျမတ္ကို တုိင္းသူျပည္သား အမ်ားစု ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံစားရဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြင္းကို ဝင္လာမယ့္ စက္မႈလုပ္ငန္းဆုိင္ရာ ရင္းႏီွးျမဳတ္ႏွံမႈေတြဟာ ျပင္ပကပုိင္ဆုိင္တဲ့ ေငြေတြနဲ႔ ျပင္ပကပုိင္ဆုိင္တဲ့ နည္းပညာေတြသာ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ကိုယ့္ဖက္မွာက ဘာမွမရိွေလေတာ့ ကာယကံရွင္ ႏုိင္ငံဟာ ေျမငွားစားရတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ရိွေနပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းေတြက ရရိွလာတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္သုဥ္းတာ၊ လူေတြရဲ့ က်န္းမာေရးကို ထိခုိက္လာတာဟာ မကာမိဖူး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ေရရွည္အတြက္ ဆိုးက်ဳိးေတြကို သယ္ေဆာင္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ လက္ရိွမွာလည္း ျဖစ္ေနတာေတြကို ေလ့လာၿပီး သင္ခန္းစာယူဖို႔ တင္ျပလိုပါတယ္။
ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ "မဲ့တဖြတ္"လို႔ ေခၚတဲ့ အႀကီးစားစက္မႈဇံု တခုရိွပါတယ္။ အဲဒီ စက္မႈဇံုဟာ စတုရန္းကီလိုမီတာ ၁၂ဝ က်ယ္ဝန္း ပါတယ္။ အဲဒီ စက္မႈဇံုအတြင္းက စက္ရံုႀကီးေတြကေန ပလပ္စတစ္၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာ၊ ဘိလပ္ေျမ၊ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ အျခားေသာ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ အဲတာအျပင္ သံနဲ႔သံမဏိ ထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုႀကီးမ်ားလည္း ရိွပါေသးတယ္။ ဒီအႀကီးစား စက္မႈဇံုကို စတင္ထူေထာင္တုန္းက ေဒသခံ ထုိင္းျပည္သူေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ေဒသမွာ စက္မႈထြန္းကားေတာ့မယ္၊ ေဒသခံေတြလည္း အလုပ္အကုိင္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဝမ္းသာႀကိဳဆိုခဲ့ ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဆိုပါ စက္ရံုႀကီးေတြဟာ ျမင့္မားတဲ့နည္းပညာေတြနဲ႔ လည္ပတ္တဲ့ စက္ရံုႀကီးေတြျဖစ္ေနၿပီး ေဒသခံေတြဟာ အဲသေလာက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို မတတ္ကြ်မ္းတာမို႔ သာမန္စက္ရံုလုပ္သား၊ ပန္းရံလုပ္သား၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သား၊ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ အစရိွတဲ့ ဝင္ေငြနိမ့္က်တဲ့ အလုပ္မ်ားကိုသာ ရရိွပါတယ္။
တဖက္မွာလည္း စက္ရံုႀကီးေတြမွာ ေရကိုအလြန္အကြ်ံ အသံုးျပဳရတဲ့အတြက္ ေဒသအတြင္းက ထြက္တဲ့ေရပမာဏဟာ ေဒသခံေတြ အလံုအေလာက္ သံုးစြဲဖို႔ထက္ စက္ရံုႀကီးေတြကို ဦးစားေပးလာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသာက္ေရ၊ သံုးေရ ရွားပါးမႈနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ေတာ့ အဆိုပါ စက္ရံုႀကီးေတြက ထုတ္လိုက္တဲ့ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ေရခ်ဳိငါး မ်ဳိးတုန္း ျခင္းကို ရင္ဆုိင္ရတဲ့အတြက္ ေရခ်ဳိငါးဖမ္းလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္တဲ့ ေဒသခံေတြ ဒုကၡေရာက္ၾက ရပါတယ္။ တခါ စက္ရံုႀကီးေတြက ထုတ္လႊင့္တဲ့ အႏၱရာယ္ရိွတဲ့ အခိုးအေငြ႔ေတြေၾကာင့္ မိုးေရဟာ အက္ဆစ္မိုး ဆန္ဆန္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စုိက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းေတြမွာပါ ထိခုိက္တဲ့အတြက္ စုိက္ပ်ဳိးေရးသမားေတြ ဝင္ေငြၾကဆင္းလာတာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ အဆိုးဝါးဆံုး အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ႏွစ္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အဲဒီေဒသက ေဒသခံ ထုိင္းျပည္သူေတြဟာ ကင္ဆာေရာဂါ အပါအဝင္ အျခားေသာ ေရာဂါမ်ဳိးစံုေတြ ခံစားလာရပါတယ္။ အဲသလို ေရာဂါ ျဖစ္ပြားတာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါးကုသမႈကို စက္ရံုပုိင္ရွင္ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံသူမ်ားက ေငြေၾကးစုိက္ထုပ္ၿပီး ကုသေပးျခင္း မရိွပါဖူး။ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ထုိင္းျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အဲဒီစက္ရံုႀကီးေတြ ရပ္ဆုိင္းဖို႔ အစိုးရကို ဆႏၵျပ ဖိအားေပးလာၾကပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ ထုိင္းအစိုးရက မဲ့တဖြတ္ စက္မႈဇံုကို ေရႊ႔ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္လာရပါတယ္။ ေရႊ႔ေျပာင္းမယ့္ ေနရာကေတာ့ တျခားမွဟုတ္ပါ ျမန္မာႏုိင္ငံက ထားဝယ္ေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တည္ေဆာက္ဖို႔ ရည္စူးထားတဲ့ ထားဝယ္စက္မႈဇံုဟာ မဲ့တဖြတ္ စက္မႈဇံုထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေက်ာ္ ပိုႀကီးမား လိမ့္မယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ အဲတာအျပင္ ထားဝယ္ အႀကီးစားစက္မႈဇံု တည္ေဆာက္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ စက္မႈဇံုအတြင္းမွာ တုိက္ရုိက္ ေရႊ႔ေျပာင္းခံရမယ့္ ရြာေပါင္းက ၁၉ ရြာရိွေနၿပီး လူဦးေရအားျဖင့္ စုစုေပါင္း သံုးေသာင္း ေလးေထာင္ေက်ာ္ ရိွတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ ပုိက္လိုင္း တည္ေဆာက္ တုန္းကလည္း ထားဝယ္ေဒသဖက္က ေက်းရြာအေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ လယ္ေျမေတြ၊ ကြမ္းျခံေတြ၊ ေရာ္ဘာၿခံေတြ အသိမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဒီျပႆနာဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာတင္ မကဘဲ ပင္လယ္ထဲ အထိ အက်ဳိးဆက္ သက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ ပုိက္လုိင္းက ပင္လယ္ထဲကေန ျဖတ္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္း လံုၿခံဳေရးအရ ျမန္မာစစ္အစိုးရက (အခုေတာ့ အရပ္သားအစိုးရ) ပုိက္လိုင္း တေလွ်ာက္ ပုိက္လုိင္းရဲ့ ညာဖက္ျခမ္း သံုးမုိင္၊ ဘယ္ဖက္ျခမ္း သံုးမုိင္ အတြင္း ေဒသခံ တံငါသည္ေတြ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ပုဇြန္းဖမ္းျခင္း မျပဳလုပ္ရလို႔ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့တာ အခုအထိပါပဲ။ ဆိုးက်ဳိး အျဖစ္ အခ်ဳိ႔ေသာ ေက်းရြာေတြက အေသးစား ငါးေျခာက္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ဆုိင္းကုန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ အဲဒီေဒသက လူေတြ ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္ကို သြားၿပီး အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြၾကရ ပါတယ္။
အခု ထားဝယ္ေဒသမွာ တည္ေဆာက္မယ့္ အႀကီးစားစက္မႈဇံုဟာ ေဒသခံျပည္သူေတြအတြက္ ေရရွည္မွာ ေကာင္းက်ဳိးကို သယ္ေဆာင္လာမလား၊ ဆိုက်ဳိးကို သယ္ေဆာင္လာမလား ဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီ စက္မႈဇံု ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးက စက္ရံုႀကီးေတြမွာ ထားဝယ္ေဒသက ျပည္သူေတြဟာ ဝင္ေငြနည္းပါးတဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြ ကိုသာ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စက္ရံုကထုတ္လႊတ္တဲ့ အႏၱရာယ္ရိွတဲ့ အခုိးအေငြ႔ေတြေၾကာင့္ ေရာဂါဘယ ေပါင္းစံုကိုလည္း ရင္ဆုိင္ရပါ လိမ့္မယ္။ ဒါ့အျပင္ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးမႈ၊ ဝင္ေငြနိမ့္က်မႈရဲ့ လူမႈေရးေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြ ျဖစ္တဲ့ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္ျခင္းနဲ႔ ရာဇဝတ္မႈမ်ဳိးစံု အစရိွတဲ့ အရာေတြလည္း ကပ္ပါလာႏုိင္ ပါေသးတယ္။
စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စက္မႈ လုပ္ငန္းကေန ရလာမယ့္ အက်ဳိးအျမတ္ဟာ လူတစုအတြက္ပဲ ျဖစ္ေနၿပီး ေဒသခံျပည္သူေတြ အေနနဲ႔ အဲဒီ အက်ဳိးအျမတ္ကို မခံစားရဖူးဆိုရင္ ဒါဟာ တရားတယ္လို႔ မဆိုႏုိင္ပါဖူး။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အႀကီးစား စက္မႈဇံု တည္ေဆာက္မယ့္ အေပၚမွာ ေဒသခံ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လို သေဘာထားသလဲ ဆိုတာကိုလည္း စစ္တမ္းေကာက္ၿပီး ေဒသခံျပည္သူတို႔ရဲ့ သေဘာထားကို ရယူဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
စစျခင္းမွာ ေျပာခဲ့သလို တုိင္းျပည္ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာဖို႔ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆေၾကာင့္ ဒုတိယကမBာစစ္အၿပီး ႏွစ္ဆယ္ရာစု အလယ္ပုိင္း ေလာက္ကေန ႀကိဳးစားလာခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ဘယ္ႏွစ္ႏုိင္ငံ စက္မႈထြန္းကားၿပီး ခ်မ္းသာလာသလဲ ဆိုတာ ေလ့လာ သင့္ပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရရင္ အာဖရိကတုိက္က ႏုိင္ငံေတြ တႏုိင္ငံမွ စက္မႈတိုးတက္လာၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာ လာတယ္ ဆိုတာ အခုထက္အထိ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ ေတာင္အေမရိကတုိက္က ႏုိင္ငံေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ ေတာင္အာရွမွ ဆိုရင္ ပါကစၥတန္ဟာ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲက ရုန္းမထြက္ ႏုိင္ေသးပါဘူး။ အိႏိၵယကေတာ့ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ အရိွန္အဟုန္နဲ႔ သြားေနပါတယ္။ အရင္ကထက္စာရင္ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတန္းစား မ်ားလာတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ေပမယ့္ အမ်ားစုေသာ အိႏိၵယႏုိင္ငံသားေတြ ကေတာ့ ပညာမတတ္ဘဲ ဆင္းရဲမြဲေတ ေနတုန္းပါ။ အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ မေလးရွားတို႔က ေထာင္တက္သြားတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားလည္း တေျဖးေျဖး တိုးတက္လာေနပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ လူမ်ားစုကေတာ့ ဆင္းရဲေနဆဲပါ။ အာရွတုိက္အတြင္းမွာ ဒုတိယကမၻာ စစ္ အၿပီးကာလကစလို႔ အခုအခ်ိန္အထိ စစ္စစ္မွန္မွန္ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ေငးယူရေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသြားတဲ့ ႏုိင္ငံႏွစ္ခုကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ၾကားက ဘာျဖစ္လို႔ ႏုိင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ား တိုးတက္ခ်မ္းသာမလာတာလည္း ဆိုတာကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ရင္ အေၾကာင္းအရင္း တခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့တုိင္းျပည္၊ အာဏာရွင္ တပုိင္းတစအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တုိင္းျပည္၊ အာဏာရွင္ကေန အရပ္သားအစိုးရအသြင္ ပံုဖ်က္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္၊ ေနာက္တခါ အရပ္သားအစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ အလြန္အမင္း အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈ ႀကီးမားလြန္းတဲ့ တုိင္းျပည္ စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို တုိင္းျပည္မ်ားမွာ စက္မႈလည္း တကယ္တန္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မလာေပမယ့္ လူနည္းစုကေတာ့ ခ်မ္းသာလာပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း လူမ်ားစု ႏုိင္ငံသားေတြကေတာ့ နက္လွတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာ ဆက္လက္ ေနထုိင္ ေနရဆဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ေဇာ္မင္း
၁ဝ ရက္၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္
No comments:
Post a Comment