ၿမိဳ႔သူႀကီးႏွင့္ ကံႀကီးေမာင္

ဟို
တံုးက ေတာၿမိဳ႔ေလးေတြမွာ ၿမိဳ႔သူႀကီးမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗမာဘုရင္လက္ထက္ ကတည္းက ရိွခဲ့ေသာ အေခၚ အေဝၚ ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ပံု စနစ္ျဖစ္သည္။ ေတာၿမိဳ႔ေလးမ်ားဟာ သာမန္ရြာေတြထက္ ႀကီးေသာ္ျငားလည္း ၿမိဳ႔ႀကီးတခုေလာက္ လည္း မႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ထိုေတာၿမိဳ႔ေလးမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ သူႀကီးမ်ားကို ၿမိဳ႔သူႀကီး ဟု ေခၚေဝၚ ခဲ့ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ဗမာဘုရင္ လက္ထက္က ၿမိဳ႔သူႀကီးမ်ားကို ဘုရင္က တုိက္ရုိက္ခန္႔ထားသည္။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ တြင္ ၿမိဳ႔သူႀကီး ခန္႔ထားမႈကို ေရြးေကာက္ပြဲ မဲစနစ္ျဖင့္ စတင္ေရြးခ်ယ္ လာခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ ၾကာသည္အထိ ၿမိဳ႔သူႀကီး စနစ္ ရိွခဲ့ဖူးသည္။

ေတာင္စိမ္းၿမိဳ႔ကေလးသည္လည္း အလားတူ ေတာၿမိဳ႔ငယ္ငယ္ေလးျဖစ္သည္။ ထူးျခားသည္က ေတာင္စိမ္းၿမိဳ႔တြင္ ၿမိဳ႔သူႀကီး မ်ား ၾကာၾကာ မျမဲျခင္းျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေတာင္စိမ္းကား ေျမၾကမ္းေသာ အရပ္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပင္။ အျခားေသာ ေတာၿမိဳ႔မ်ားတြင္ ၿမိဳ႔သူႀကီးျဖစ္လိုသူေတြ ေပါလွေသာ္လည္း ေတာင္စိမ္း၌ ၿမိဳ႔သူႀကီးလုပ္ လိုသူက ေရႊထက္ ရွား သည္။

လူသတ္မႈေတြက တလလွ်င္ ေလးငါးဆယ္မႈ။ ဓါးေျမာင္ႏွင့္ ထုိးသြားျခင္း၊ ပုဆိန္ျဖင့္ ခုတ္သတ္သြားျခင္း၊ ငွက္ႀကီး ေတာင္ဓါးႏွင့္ အပုိင္းခံရျခင္း၊ ထန္းလီွးဓါးႏွင့္ လည္ပင္းကိုလီွးသြားျခင္း၊ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သြားျခင္း၊ ဟုိဖက္ရြာႏွင့္ သည္ဖက္ရြာ အခ်င္းမ်ား၍ အုပ္လုိက္ ရိုက္ႏွက္ထိုးခုတ္ၾကျခင္း စသျဖင့္ လူသတ္မႈမ်ားကလည္း မရိုးႏုိင္ေအာင္ အမ်ဳိးစံုလွ သည္။ လူရိုက္မႈေလာက္ကို ဂတ္သြားတိုင္လွ်င္ ပုလိပ္မ်ားက အေရးလုပ္၍ လုိက္သည္မဟုတ္။ ရိုက္သည့္ဖက္ႏွင့္ အရိုက္ခံရသည့္ ဖက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ နားလည္သလို ရွင္းစတမ္း။

အရက္ပုန္း ခ်က္ျခင္း ေရာင္းျခင္း၊ ဖဲဝုိင္းႏွင့္ ေလးေကာင္ဂ်င္ဝုိင္းမ်ား အပါအဝင္ ေလာင္းကစား မ်ဳိးစံုကလည္း ထြန္း ကားေသး သည္။ ဘယ္ရပ္ကြက္မွာ၊ ဘယ္ရြာမွာ ဓါးျပတုိက္သြားျပန္ၿပီ ဆိုတာေတြကလည္း မၾကားခ်င္မွအဆံုး။ ဓါးျပ တုိက္ေနစဥ္ တန္းလန္း ဂတ္တဲသို႔သြား၍ အေၾကာင္းၾကားသည့္တုိင္ ပုလိပ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈသည္ လိပ္တို႔ႏွင့္ အၿပိဳင္ ေႏွးေကြးလြန္းလွသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဓါးျပဂိုဏ္းမ်ားကို ပုလိပ္ေတြကိုယ္တုိင္လည္း ခပ္လန္႔လန္႔ ျဖစ္သာေၾကာင့္ပင္။ ထို႔အျပင္ ဘယ္ဓါးျပဂိုဏ္းက ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္သူ႔အိမ္ကို ဝင္တုိက္မည္ဆိုတာကို ပုလိပ္မ်ား သိထားၿပီးသား။ ပုလိပ္မ်ား ဝင္မေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ဓါးျပဂိုဏ္းဖက္ ကလည္း ညိႇထားၿပီးသား။ ရသည့္တုိက္ရာပါ ပစၥည္းႏွင့္ေငြ အေပၚမွာ အခ်ဳိးခ်၍ ပုလိပ္မ်ားကို ေပးရသည္မွာလည္း ရိုးရာ တခုႏွယ္။ သည့္အတြက္ ဓါးျပမ်ား ထြက္သြားအၿပီး တဝါဆိုေလာက္ ရိွမွ ပုလိပ္မ်ား ေရာက္လာေလ့ရိွသည္။ ထိုအထဲမွာမွ လူျပန္ေပးကလည္း ၾကားညႇပ္၍ ပါလုိက္ေသးသည္။ ပုိက္ဆံ ရိွသူေတြ ခံေပေရာ့။ ထို႔အတြက္ ေတာင္စိမ္းသည္ ဆရာမႏုိင္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ဇတ္လမ္းကို ကေနသည့္ အရပ္ဟုလည္း ဆို ႏုိင္ေပ၏။

ေတာင္စိမ္းကား ရထားဘူတာရံု တခုကဲ့သို႔ပင္။ ၿမိဳ႔သူႀကီးမ်ား တေယာက္တက္ တေယာက္ဆင္း။
ထိုကဲ့သို႔ အရပ္မ်ဳိး၌ ၿမိဳ႔သူႀကီးလုပ္လိုသူ မရိွတာ ဘာမွမဆန္း။

ကံႀကီးေမာင္ ဦးေဆာင္ေသာ အုပ္စုကား ေတာင္စိမ္းၿမိဳ႔ေလးတြင္ အားအေကာင္းဆံုး ဂိုဏ္းဟုဆိုႏုိင္သည္။ ကံႀကီးေမာင္၏ ဂိုဏ္းသည္ အရက္ပုန္းလည္း ခ်က္သည္၊ ေလာင္းကစားဝုိင္း မ်ဳိးစံုကိုလည္း ေထာင္ထားေသးသည္။ လက္နက္ပုန္းမ်ား လည္း ပုိင္ဆုိင္ေသာေၾကာင့္ ဓါးျပလည္းတုိက္သည္။ ဓါးျပဂိုဏ္း အငယ္စားမ်ားကို ေသနတ္ငွား စားသလို တုိက္ရာပါ ပစၥည္းအေပၚ အေျခခံ၍ ဆက္ေၾကးလည္း ေကာက္သည္။ အမွန္ကို ဆိုရရင္ ကံႀကီးေမာင္က သည္ ၿမိဳ႔ကို သြယ္ဝိုက္ေသာ နည္းျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေနသူ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ၿမိဳ႔သူႀကီးမ်ား သူ႔ကိုေက်ာ္လို႔မွ မရခဲ့သည္ပဲ။

"ဒကာႀကီးမွ ေရြးေကာက္ပြဲမဝင္ရင္ ဘုန္းႀကီးတို႔ၿမိဳ႔မွာ ၿမိဳ႔သူႀကီးမရိွလို႔ ေဘးၿမိဳ႔ေတြၾကားမွာ အေတာ္မ်က္ႏွာ ငယ္ ရလိမ့္မယ္။" သည္တပတ္ ၿမိဳ႔သူႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဝင္ၿပိဳင္မည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း တဦးမွမရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဘုရား အပါ အဝင္ ၿမိဳ႔မိၿမိဳ႔ဖမ်ားက ဆန္ပြဲစား ဦးဘအံုကို ၿမိဳ႔သူႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ ဝုိင္းဝန္း နားခ်ၾကသည္။ တိုတိုေျပာရရင္ ၿမိဳ႔သူႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ရန္ ဦးဘအံုဖက္က သေဘာတူလုိက္သည္။

အားလံုး ဝုိင္းနားခ်သည့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ကံႀကီးေမာင္သည္ ဦးဘအံုႏွင့္ တူႏွစ္ဝမ္းလား သံုးဝမ္းကြဲလား ေတာ္ စပ္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တူအရီးခ်င္းဆိုေတာ့ ေသြးနီးသည္မို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ တခ်ဳိ႔ကိစၥေတြမွာ ညိႇႏုိင္းလို႔ရႏုိင္ သည္ဟု ၿမိဳ႔မ်က္ႏွာ ဖံုး လူႀကီးမ်ားက တြက္ဆထား၍ ျဖစ္သည္။ တျခားၿပိဳင္ဖက္ သူႀကီးေလာင္း မရိွေသာေၾကာင့္ ဘာမွ မပင္ပန္းလုိက္ရဘဲ ဦးဘအံု ၿမိဳ႔သူႀကီး ျဖစ္ေတာ့သည္။

"က်ေနာ့္ တာဝန္ရိွတဲ့ ၿမိဳ႔သူႀကီးသက္တန္းအတြင္း ၿမိဳ႔ရဲ့ေကာင္းရာ ေကာင္းက်ဳိးေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး က်ေနာ္ သယ္ပိုးပါ့ မယ္"။ ၿမိဳ႔သူႀကီး ျဖစ္အၿပီး ပထမဆံုး အစည္းအေဝးတြင္ ဦးဘအံု ေျပာၾကားခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။ ဝတၱရား ရိွလို႔သာ ေျပာရေပမဲ့ သူေျပာသေလာက္ လုပ္ဖို႔ မလြယ္ေၾကာင္းကို ဦးဘအံု ကိုယ္တုိင္လည္း သေဘာေပါက္ၿပီးသား။ က်ားဖမ္းတာကမွ ကံႀကီးေမာင္၏ ၾသဇာရိပ္ကို ေက်ာ္ဖို႔ထက္ လြယ္လိမ့္ဦးမည္။

ထို႔ေၾကာင့္ "ကံႀကီးေမာင္... ငါ့တူနဲ႔ ဦးေလး တခုေလာက္ေတာ့ ညိႇၿပီးလုပ္ျခင္တာ ေလးေတြရိွတယ္" ဟု ဦးဘအံုက ေအာက္က်ဳိ႔ ေသာ ေလသံျဖင့္ ဆိုလာသည္။ တူအရီးခ်င္းဆိုေတာ့ ကံႀကီးေမာင္ကလည္း "ေျပာပါ ဦးေလး။ က်ဳပ္ႏုိင္ တာေတာ့ ဝန္မေလး ပါဖူး။" "ဒီလိုကြာ... မင္းလဲသိသားပဲ။ တို႔ၿမိဳ႔ထဲမွာ ဖဲဝုိင္းေတြ၊ ဂ်င္ဝုိင္းေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ တဝိုင္းႏွစ္ဝုိင္း ေလာက္ေတာ့ ဦးေလးအေနနဲ႔ အဖမ္းျပဖို႔လိုတယ္။ ေငြေလးအနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ သံုးေလးဦးစ ဆိုသလုိ အဖမ္းျပ။ ၿပီးေတာ့ ဒဏ္ေငြေလးငါးက်ပ္ ေလာက္ ေဆာင္ခုိင္းၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္မွာေပါ့။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ မင္းနဲ႔ငါက တူအရီး ဆိုေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ဝါးရုိက္ၿပီး လုပ္ ေနတယ္လို႔ စြပ္စြဲၾကမွာ။" ဒီေလာက္ေတာ့ ကံႀကီးေမာင္အေနနဲ႔ ဝန္မေလး သေဘာတူလုိက္သည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ပုလိပ္သား သံုးေလးဦးကို ဦးေဆာင္၍ ၿမိဳ႔သူႀကီး ဦးဘအံု ဖဲဝုိင္းမ်ား ဂ်င္ဝုိင္းမ်ားကို ဖမ္းေလေတာ့ သည္။ သို႔ေသာ္ တလမွ တေခါက္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ အဖမ္းျပျခင္းသာ။ ကစားသူမ်ား ထံကလည္း ေငြေၾကးမ်ားမ်ား စားစားမမိ။ ထို႔အျပင္ ကစားသူမ်ားက အေပ်ာ္ကစားတာပါဟု ေလွ်ာက္လဲေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္ ေလာင္းကစားျခင္း မျပဳလုပ္ရန္ သတိေပး၍ ဒဏ္ေငြ အနည္းအက်ဥ္းတပ္ကာ ျပန္လႊတ္လုိက္၏။ ကံႀကီးေမာင္လည္း မနာသလို ဦးဘအံုလည္း မင္းတုိင္းေၾက လုပ္ေနသည္ကို ၿမိဳ႔ကလူေတြ သေဘာေပါက္သည္။ ဘာတတ္ႏုိင္မည္နည္း။ သူတို႔ ေရြးေကာက္ထားေသာ ၿမိဳ႔သူႀကီးေပကိုး။ သို႔ေသာ္ ခရုိင္မင္းႀကီးႏွင့္ အေရးပုိင္မင္းမ်ားကေတာ့ ဦးဘအံုကို ခ်ီးမြမ္းၾက သည္။ အရင့္အရင္ ၿမိဳ႔သူႀကီး မ်ားတံုးက သူတို႔ထံ တမႈတေလေတာင္ မတင္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

သည္ၾကားထဲ ဦးဘအံု နာမည္ပိုႀကီးဖို႔ အျဖစ္တခု ႀကံဳလာသည္။ "ဦးေလး ႏြားအိမ္ေတာင္ဖက္က မဲေဇာ္တို႔အုပ္က က်ဳပ္တို႔ ေတာင္စိမ္းဖက္ကို မ်က္စပစ္ေနတယ္ဗ်။ လာမဲ့ ဘုရားပြဲရက္ေတြမွာ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြကို ဓါးျပဝင္တုိက္လိမ့္မယ္။ အဲတာ ဦးေလး စီစဥ္ႏုိင္ေအာင္ က်ဳပ္အသိေပးတာ။" ေျပာရရင္ မဲေဇာ္တို႔ဂိုဏ္းက ကံႀကီးေမာင္တို႔ ဂိုဏ္းထက္ လက္နက္ ပိုေကာင္း သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႔သူႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး ပုလိပ္အဖြဲ႔ႏွင့္ ႏိွမ္နင္းေပးရန္ ကံႀကီးေမာင္က သြယ္ဝုိက္၍ ေတာင္းဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သူပုိင္နယ္အတြင္း မဲေဇာ္က အခုလို တင္တင္စီးစီး က်ဴးလာသည္ကို မခံခ်င္ တာကလည္း သဘာဝက်သည္ကိုး။ သည္လိုႏွင့္ ကိုယ့္ဖက္က သတင္းဦးထားတာတပုိင္း၊ ကံႀကီးေမာင္ရဲ့ ဂိုဏ္းက ပုလိပ္ေတြကို ဝင္ကူတာကလည္း တပိုင္းဆိုေတာ့ ေတာင္စိမ္းနယ္ကို အဝင္မွာ မဲေဇာ္တို႔ တဂိုဏ္းလံုး အငိုက္မိ၍ ေသသူေသ ေျပးသူေျပးႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မဲေဇာ္ကိုေတာ့ မမိလုိက္။

ရလဒ္ကေတာ့ ၿမိဳ႔သူႀကီး ဦးဘအံုအား ခရုိင္မင္းႀကီးမွေန၍ နာမည္ေကာင္းလက္မွတ္ႏွင့္ ႏွစ္လံုးပူးေသနတ္ တလက္ ဆုခ် သည္။ ေတာင္စိမ္း ၿမိဳ႔သူႀကီးကား ရာဇဝတ္မႈမ်ားကို ဖိဖိစီးစီး ႏိွမ္နင္းသည္ဟု အထက္လူႀကီးမ်ား အၾကား နာမည္ ရလာသည္။ ပုလိပ္မင္းႀကီး၊ ခရုိင္မင္းႀကီး စသည္တို႔လည္း ေတာင္စိမ္းကို မၾကာခဏ ဆိုသလို အဝင္အထြက္ ရိွလာသည္။ ဒီမွာတင္ ဦးဘအံုလည္း ေအာက္ေျခ စလြတ္ေတာ့သည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္လုံးပူးရ ၿမိဳ႔သူႀကီးဆိုေသာ ၾသဇာကိုသံုးကာ ၿမိဳ႔ထဲရိွ ဖဲဝုိင္းဂ်င္ဝုိင္းမ်ားကို တကယ္ဖမ္းေလ ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဓါးျပတုိက္မႈမ်ား ကိုေတာ့ ပုလိပ္မ်ားက အမွန္တကယ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း မရိွေသာေၾကာင့္ မႏိွမ္နင္းႏုိင္။ အလားတူပင္ ျဖစ္ေနၾက လူသတ္မႈမ်ားကိုလည္း အမႈေပၚေအာင္ လုိက္ႏုိင္ျခင္းမရိွ။ ၿမိဳ႔တြင္ အရက္ပုန္း ေသာက္သံုးသူ မ်ားသထက္ မ်ားလာေသာ္လည္း အရက္ပုန္းေရာင္းသူ ခ်က္သူမ်ားကို မိေအာင္မဖမ္းႏုိင္။ တကယ္တန္း ဆိုရပါက ကံႀကီး ေမာင္ႏွင့္ ပုလိပ္မ်ားက ပုလင္းတူ ဘူးစို႔ေတြ ျဖစ္ၾကသည္ကိုး။ ေနာက္တေၾကာင္း ကလည္း ၿမိဳ႔ထဲက ေလာင္းကစားဝုိင္းေတြမွ ပံုမွန္ရေသာ ဝင္ေငြက အသက္ရင္း၍ ဓါးျပတုိက္တာထက္ အမ်ားႀကီးပိုသည္။ ၾကာေတာ့ ကံႀကီးေမာင္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့။ သူ႔စီးပြားေရးကို ထိခိုက္လာသလို ကံႀကီးေမာင္ကြ ဆိုေသာ သူရဲ့ အရိွန္အေစာ္ကိုပါ ထိပါးသလို ျဖစ္လာေတာ့သည္။

"ဦးေလး သလိုေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဖူး။ ေတာင္စိမ္းဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဦးေလး ၿမိဳ႔သူႀကီး မျဖစ္ခင္ ကတည္းက က်ဳပ္ အပုိင္နယ္ပါ။ တကယ္တန္း ေျပာရရင္ သည္နယ္မွာ က်ဳပ္လက္ညိႇဳးၫႊန္ရာ ေရျဖစ္တယ္။ ဦးေလး လုပ္ေနတာေတြ ရပ္တန္းက ရပ္ပါ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ေနာင္မွာ က်ဳပ္ကို အဆိုးမဆိုနဲ႔။" အရင္တံုးက ကံႀကီးေမာင္အား ခပ္မာမာပင္ မေျပာဝံ့ ေသာ ဦးဘအံုကား ယခုေတာ့ ဘဝင္အဆိပ္ ငယ္ထိပ္ေရာက္၍ သတိၱမ်ားေကာင္းကာ "ေဟ့ေကာင္ ကံႀကီးေမာင္ ငါကႏွစ္လံုးပူးရ ၿမိဳ႔သူႀကီးကြ။ ငါ့နယ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြကို ႏိွမ္နင္းဖို႔ ငါ့မွာတာဝန္ ရိွတယ္" ဟု တုံ႔ျပန္ ေလေတာ့သည္။

ကံႀကီးေမာင္ဖက္မွ တြက္ေတာ့လည္း ဦးဘအံု အခုလို နာမည္ေကာင္းလက္မွတ္ႏွင့္ ႏွစ္လံုးပူးေသနတ္ ရတာ သူ႔ေၾကာင့္။ အခု ေတာ့ သည္ေက်းဇူးကိုမွ မေထာက္ သူ႔စီးပြားကိုလည္း ဝင္ဖ်က္သလို သူ႔ကိုလည္း ကာျပန္သည္ဟု စိတ္နာလ်က္ ရိွသည္။

တခုေသာညေန။ တၿမိဳ႔လံုးတြင္ တလံုးတည္းသာရိွေသာ မီးသတ္ဌာနမွ ေရဒီယိုကို အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ ဦးဘအံုလည္း သြားနား ေထာင္သည္။ မီးသတ္ဌာနေရွ႔ရိွ အုတ္ခံုေပၚ၌ ထုိင္နားေထာင္ေနသည္။ နားေထာင္သူ ပရိတ္သတ္ အားလံုး "ဟာ" ခနဲ ျဖစ္ရသည့္ သတင္းတပုဒ္ကို ေရဒီယိုမွ ေၾကျငာသည္။ ထိုေန႔နံနက္က ရန္ကုန္ရိွ အတြင္းဝန္ မ်ားရံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ား လုပ္ၾကံခံရေသာ သတင္းျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ေျပာၾကားလာသည့္ သတင္းကို ပရိတ္သတ္မ်ား အားလုံး အပ္က်သံပင္မၾကား ၿငိမ္ၾက၍ နားေထာင္ေနစဥ္ "သူႀကီး သူႀကီး" ဟု ေအာ္ေခၚသံ ေၾကာင့္ အသံ လာရာသို႔ ဦးဘအံုေရာ ပရိတ္သတ္မ်ားပါ ၿပိဳင္တူ လွည့္ၾကည့္လုိက္ ၾကသည္။

ကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ေနာက္လုိက္တေယာက္။ လက္ထဲတြင္ ေျခာက္လံုးပူးေသနတ္ ကုိယ္စီ ကုိင္ထားလ်က္။ ျခက္ခ်င္းဆို သလို အနီးကပ္၍ ဦးဘအံုကို တေယာက္ႏွစ္ခ်က္စီ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ ဦးဘအံု လဲက်သြားသလို ကံႀကီး ေမာင္ႏွင့္ သူ႔တပည့္တို႔လည္း ပရိတ္သတ္၏ ျမင္ကြင္းမွ တရိွန္ထိုး ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။

ဒဏ္ရာျပင္းလြန္းသျဖင့္ ခရုိင္ေဆးရံုႀကီးသို႔ အျမန္တင္လုိက္ ရသည္။ ဦးဘအံုကား မေသ။ ကံေကာင္းလွသည္။ ႏွစ္ခ်က္က ေပါင္ကိုသာ ထိသြားေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးရံုမွ ဆင္းဆင္းျခင္း ၿမိဳ႔သူႀကီး အျဖစ္က ႏုတ္ထြက္လုိက္သည္။ ကုိယ္တကယ္ ခံလုိက္ရသည့္ အျပင္ ဘဝင္ေသြးကလည္း ေအးသြားၿပီဆိုေတာ့ အရင္က သတိၱမ်ား ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္။ ကံႀကီးေမာင္ ေနာက္တေခါက္ ျပန္လာပါက ၿမိဳ႔သူႀကီးတဦး အေနျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရမည္ကို စိုးရြံ႔မိသည္။ ဒါ့အျပင္ ကံႀကီးေမာင္၏ တပည့္တပန္းမ်ားႏွင့္ ေနာက္လုိက္မ်ားက ၿမိဳ႔ထဲတြင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေနေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။

ၿမိဳ႔ကလူအမ်ား ေရွ႔ေမွာက္တြင္ ဦးဘအံုကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ပစ္ခတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၍ ကံႀကီးေမာင္လည္း ခ်က္ျခင္း ၿမိဳ႔သို႔ မျပန္ရဲေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ လံုလံုျခံဳျခံဳ ပုန္းေအာင္းႏုိင္ရန္ နီးရာနယ္ကို ကူးလုိက္သည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ကံႀကီးေမာင္ တေယာက္ ကံမႀကီးႏုိင္ေတာ့။ ေက်ာင္းေတာ္ကရန္စ ရိွေသာ မဲေဇာ္တို႔ဂိုဏ္း ႀကီးစိုးရာ ႏြားအိမ္ေတာင္ဖက္ကို ကူးသြားခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ ကံႀကီးေမာင္ကို မဲေဇာ္က အရွင္မိသြားသည္။ လက္ျပန္ႀကိဳး တန္းလန္းႏွင့္ ကံႀကီးေမာင္အား ႏြားအိမ္ေတာင္ ေတာင္ထိပ္ ေပၚတြင္ ပစ္သတ္လုိက္သည္။ သည့္ေနာက္ အေလာင္းကို ေခ်ာက္ထဲကန္ခ်၍ သူ႔ၿပိဳင္ဖက္တဦးအား မဲေဇာ္က လက္စတံုး လုိက္ေတာ့သည္။

သည္လိုစနစ္ႏွင့္ သည္လို အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တခ်ိန္က ရိွခဲ့ဖူးသည္။ ေခတ္ျခင္းသာ ကြာသြားသည္ အခုေကာ ထိုနည္းနည္း ႏွင္ႏွင္ရိွေသးသည္ဟု ဆိုလာလွ်င္လည္း မမွား၊ ဟုတ္သည္ဟုသာ ျပန္ေျဖရေပလိမ့္မည္။ ေနာင္တြင္လည္း သည့္ထက္ ပိုဆိုးတာမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာႏုိင္သည္။ စဥ္းစားမိသည့္ တခ်က္ကေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုပါက ပါလီမန္ႀကီးသည္ ၾသဇာအာဏာ တကယ္မရိွေသာ ဦးဘအံုႏွင့္တူ၍ စစ္တပ္ကေတာ့ ကံႀကီး ေမာင္တို႔ မဲေဇာ္တို႔ ေနရာမ်ားမွ ဆက္လက္ကျပ ေပလိမ့္မည္။

ေရာင္္နီလာဖို႔ ေဝးေသးသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အေမွာင္ထုက ဗိုလ္က် စိုးမိုးသည္ကိုး။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁၄ရက္ ေအာက္တိုဘာလ ၂ဝဝ၈ခုႏွစ္