ဒီမိုကေရစီ ခရီး

စစ္
အစိုးရရဲ႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း သိပ္မေျပာခ်င္လွဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေျပာရတာ မ်က္မျမင္ပုဏၰားေတြ ဆင္စမ္းရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအတြက္ ဥပေဒ ေတြ က ဘယ္လိုေနမွန္းမသိ၊ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုင္ရာ ဥပေဒက ဘယ္လိုေနမွန္းမသိ၊ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္က စစ္အစိုးရ ဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္မလာရင္ အာဏာအပ္-မအပ္ဆိုတဲ့ အာမခံခ်က္ကလည္း ေသခ်ာမရွိဆိုေတာ့ ထင္ျမင္ခ်က္ ေျပာဆိုဖို႔ရာ အေတာ္၀န္ေလးလွ ပါတယ္။ [C-Box မွာ ကိုမ်ဳိး (SG) ဆိုသူက ေမာင္စူးစမ္းေဆာင္းပါးကို တုံ႔ျပန္ေရးဖို႔ က်ေနာ့္ကို တိုက္တြန္းလာတယ္။ အခု ေဆာင္းပါးကေတာ့ တုံ႔ျပန္ေရးသားဖို႔ ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္သလို အခု အတိအက်ေျပာဖို႔ရာ ေစာေသးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေရးတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။]

ဒါေပမယ့္လည္း ေဒါက္တာတင္ေမာင္သန္းနဲ႔ က်ေနာ္ ဗြီအိုေအ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္မွာ ဒီမိုကေရစီခရီးစဥ္ကိစၥကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ တနဂၤေႏြအပတ္စဥ္ ၃-ခု ရွိပါၿပီ။ (ေအာက္တိုဘာ ၁၂၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၉၊ ႏို၀င္ဘာ ၂) ပညာရွင္ေတြရဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္ကို အေျခခံေသာ္လည္း ႏို၀င္ဘာ ၂ ရက္ေန႔ ေဆြးေႏြးမႈမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥကို ပိုလို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အေျခခံေဆြးေႏြးၾကတဲ့ စာတမ္းကေတာ့ Carsten Q. Schneider and Philippe C. Schmitter, Liberalization, Transition and Consolidation: Measuring the Components of Democratization, Democratization, Vol. 11, No. 5, December 2004, pp. 59-90 ျဖစ္ပါတယ္။ ပါေမာကၡ ကာစတန္ ရွႏိုက္ဒါနဲ႔ ဖိလစ္ ရွမစ္တာတို႔က ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားနယ္ပယ္မွာ လူေလး စားတဲ့ ဆရာႀကီးေတြလို႔ ေျပာရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔က ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္း အလဲေတြကို တကမၻာလံုးမွာ ေလ့ လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၄ -၂၀၀၀ ၾကား ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံ ၃၀ ေက်ာ္ကို ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေဒတာသေဘာ ထုတ္လုိ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး၊ သေဘာတရားေတြကို သခ်ၤာသေဘာ သက္ေသျပၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာတမ္းအတြက္လည္း ဥေရာပ တကၠသိုလ္ အင္စတီက်ဳ (European University Institute) က Ph. D ေက်ာင္းသား ၃၀ ေက်ာ္ရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ တြက္ခ်က္ထုတ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုတြက္ ခ်က္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔က ႏိုင္ငံေတြရဲ႔ ေျပာင္းလဲပံုကို ၃- ဆင့္ခြဲျခားလိုက္ပါတယ္။

- Liberalization ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြကို ေလ်ာ့ခ်လာျခင္း။ ပိုမိုလြတ္လပ္ ပြင့္လင္းလာျခင္း
- Transtition အသြင္ကူးေျပာင္းျခင္းနဲ႔
- Consolidation of democracy ဒီမိုကေရစီကို ပိုမိုခိုင္မာေအာင္ လုပ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတြ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္မွာ "ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာေတြ ေလွ်ာ့၊ အကူးအေျပာင္းကာလကုိ ျဖတ္သန္း၊ ဒီမိုကေရစီ ကို ခိုင္မာေအာင္လုပ္ ေဆာင္" ဆိုတဲ့ ကာလသံုးပါး က အလုပ္ေတြကို လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္ ဆိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတြ ေျပာင္းပံုကေတာ့ ပံုေသ ကားခ် တသမတ္တည္း မရွိပါဘူး။ တခ်ဳိ႔ ယခင္အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ေလွ်ာ့ခ်လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီအထိ ေရာက္ေအာင္ ခရီးမဆက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေလွ်ာ့ခ်လာတဲ့ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြ (liberalized authoritarian) ႏိုင္ငံေတြ အဆင့္မွာ တန္႔ေနၾကပါ တယ္။ (အလြယ္ဥပမာေပး ရရင္ တရုတ္၊ ဗီယက္နမ္ စသျဖင့္) တခ်ဳိ႔ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ အေဆာင္ အေယာင္လို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ပါတီ စံုေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ရွိလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ခြင့္ သိပ္ မရွိလွသလို ဟန္ျပဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုႏိုင္ငံေတြကိုေတာ့ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမႈ မရွိတဲ့ ဒီမို ကေရစီ (illiberal democracy) လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔ ပိုမ်ားေနပါတယ္။

အဲသည္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာက တိုင္းျပည္တခု ဒီမိုကေရစီ သြားမယ္ဆိုရင္ လုပ္ရမယ့္အဆင့္ေတြကို အခု ပါေမာကၡေတြက ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သတ္မွတ္ျပခဲ့ပါတယ္။

ႏိုင္ငံတခုက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာေတြ ေလွ်ာ့ေပါ့လိုက္ၿပီ (liberalization) ဆိုပါစို႔။ ဒီအခ်က္ေတြ ပါရမယ္ ေျပာပါတယ္။

ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာေတြ ကို ေလွ်ာ့ေပါ့လုိက္ျခင္း။ (Liberalization)

၁။ အစိုးရက လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္ခံလာတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳလာတယ္။
၂။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားရယ္လို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ မရွိသေလာက္ နည္းသြားမယ္။
၃။ အစိုးရနဲ႔ သေဘာကြဲတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ အတိုက္အခံေတြကို ပိုလို႔ပိုလို႔ သည္းခံလာႏုိင္တယ္္။
၄။ သီးျခားလြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ တပါတီထက္မက တရား၀င္ အသိအမွတ္ျပဳမႈ ရွိလာမယ္။
၅။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အတုိက္အခံပါတီ အနည္းဆံုး တပါတီေတာ့ ရွိလာမယ္။
၆။ ႏိုင္ငံေတာ္က ထိန္းခ်ဳပ္မထားတဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ အစိုးရ ရဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ က ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ အသင္းအပင္းေတြ၊ သမဂၢေတြ ရွိလာမယ္။
၇။ သီးျခား လြတ္လပ္တဲ့ စာနယ္ဇင္း မီဒီယာေတြ ရွိရမယ္။ အဲဒီ မီဒီယာေတြကလည္း လြတ္လပ္စြာ ေရးသား တင္ျပႏုိင္ၾကရပါမယ္။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေတြ႔ရွိခ်က္က စစ္တပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ (အရင္ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြမ်ားတဲ့) ခ်ီလီ၊ အာဂ်င္တီးနား၊ ဘရာဇီး၊ ပီရူး၊ ဘုိလီဗီးယား စတဲ့ လကတင္အေမရိက ႏုိင္ငံေတြမွာ အစိုးရ က လူ႔အခြင့္အေရး ကို လက္ခံ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ မရွိတဲ့ အေျခအေနေရာက္ဖို႔ ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြက အခက္ဆံုး ျဖစ္ေနၿပီး၊ အတိုက္အခံပါတီေတြ ေပး ရွိလာတာ၊ သမဂၢ နဲ႔ အသင္းအဖြဲ႔ေတြ ရွိလာခြင့္ေပးတာက ပို လြယ္ပါသတဲ့။

စိတ္၀င္စားဖြယ္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကိစၥ အထူးေလ့လာသူ ကုလသံတမာန္ မစၥတာ ေတာမတ္ ကြင္တားနား အၾကံေပးခ်က္ေတြက အခု (liberalization) ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ အၾကံေပးခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီး က်ေနာ္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ အေတာ္တူပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီ ကို ခုိင္မာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း (Consolidation of democracy)
ဒီမိုကေရစီ စနစ္တခု ပိုမိုခိုင္မာေအာင္လုပ္တဲ့ အဆင့္ေတြကိုလည္း သူတို႔က အခုလို ခြဲျခမ္းျပန္ပါတယ္။

ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ကိစၥ။
၁။ ဒီမိုကေရစီ ခိုင္လာၿပီဆိုတဲ့အခါ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွာ ျပင္မယ္၊ ေျပာင္းမယ္၊ အဓိကက်တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတာ၊ ပါတီေတြ က ေဆာ္ၾသစည္းရံုးတာ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး ဆိုပါတယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥမ်ား။
၂။ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကိုလည္း မွန္မွန္ လုပ္လာၿပီး၊ ရလဒ္ေတြကိုလည္း အဓိကပါတီေတြနဲ႔ အစိုးရပိုင္းက အသိ အမွတ္ျပဳ လက္ခံလာၾကပါသတဲ့။
၃။ အဲဒီ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကလည္း လြတ္လပ္ျပီး တရားမွ်တ လာသတဲ့။
၄။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ အေျခအေနေတြကိုလည္း အဓိကက်တဲ့ ဘယ္ပါတီကမွ လက္မခံႏိုင္ဘူးလို႔ မျငင္းေန မေျပာေန ၾကေတာ့ဘူး ဆိုပါတယ္။
၅။ မဲေပးသူေတြ က ဒီ တခါ ဒီပါတီအေပၚ မဲေပးရာက ေနာက္တခါ ေနာက္ အျခားပါတီကို ေျပာင္းေပးတာမ်ဳိးက ေတာ္ေတာ္နည္းလာတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာလည္း ဆူဆူပူပူ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈေတြ နည္းလာတယ္။
၆။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ဗီတိုအာဏာနဲ႔ ပယ္ခ်ႏုိင္တဲ့ အုပ္စုေတြ (ဥပမာ စစ္တပ္လိုမ်ဳိး) တုိင္းျပည္ထဲမွာ ရွိေကာင္း ရွိေနႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အုပ္စုေတြ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လို႔ ရြံ႔ေနရတဲ့ဘ၀ မရွိေတာ့ဘူး။ ေရြးေကာက္ ခံရသူေတြက သူတို႔ ေျပာပံုဆိုပံု လုပ္ကိုင္ပံုေတြမွာ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္မေနၾကေတာ့ဘူး ဆိုတယ္။

အာဏာ ရယူေရး နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥမ်ား။
၇။ အာဏာကလည္း တပါတီကေန ေနာက္တပါတီ ကို ေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္။
၈။ အဲသလုိျဖစ္တာက တႀကိမ္မက၊ ေနာက္ထပ္လည္း ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။

တာ၀န္ခံမႈ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥမ်ား။
၉။ စာနဲ႔ ေရးထားထား၊ မေရးထားထား အဖြဲ႕အစည္းေတြ ဘယ္လို ဖြဲ႔စည္းလုပ္ကိုင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ ေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြအေပၚ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သေဘာတူညီခ်က္ ရရွိလာၾကတယ္။
၁၀။ အလားတူပဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အပိုင္းမွာလည္း ဒီပါတီအာဏာရရ၊ ေနာက္တပါတီ အာဏာရရ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြက တသမတ္တည္းလို ျဖစ္လာတယ္။ သိပ္အေျပာင္းအလဲ ရွိစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။
၁၁။ အုပ္ခ်ဳပ္လုပ္ကိုင္မယ့္ နယ္ပယ္ေတြကို သတ္မွတ္ရာမွာ၊ ဘယ္လို လုပ္ကိုင္မယ္လို႔ သတ္မွတ္ရာမွာလည္း သေဘာတူညီခ်က္ေတြ ရလာတယ္။
၁၂။ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ သတင္းမီဒီယာ လုပ္ငန္းေတြမွာ ပိုင္ဆုိင္မႈ၊ လုပ္ကိုင္ႏုိင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သတ္မွတ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုလည္း အားလံုးက ေယဘုယ် သေဘာတူညီ လာၾကတယ္ ဆိုပါတယ္။

ဒီလို ဒီမိုကေရစီစနစ္ ခိုင္မာလာဖို႔ ဆယ္စု ၂ ခုေလာက္ (ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္) ၾကာ အခ်ိန္ယူၾကရတယ္ ဆိုပါတယ္။ အမ်ားစုက ပ်မ္းမွ် ၉ ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူ ျဖတ္သန္းၾကရတယ္လို႔ ပါေမာကၡေတြက ဆိုပါတယ္။

အကူးအေျပာင္း ကာလ (Transition)
ဒီလို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းလာတဲ့ (ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြ ေလွ်ာ့ခ်လာတဲ့ အေျခအေနကေန) ဒီမိုကေရစီ ခိုင္မာလာဖို႔ အသြင္ ကူးေျပာင္းေရးကာလကို ျဖတ္ရပါတယ္။ အကူးအေျပာင္း ပံုစံတမ်ဳိးတည္း ရွိတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါကိုလည္း သူတို႔က အုပ္စုခြဲၾကည့္ျပန္တယ္။

၁။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီး ေျပာင္းတာ။ တည္ဆဲအစိုးရနဲ႔ အတိုက္အခံေတြ၊ လူမႈ အဖြဲ႔စည္းေတြျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္းၿပီး ေျပာင္းၾကတယ္။
၂။ မူ၀ါဒေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစိုးရကိုယ္တိုင္က ျပႆနာရွိလာတာကို အသိအမွတ္ျပဳလာၿပီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အဖြဲ႔ အစည္းေတြ အတြင္းမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုလာတယ္။ ဥပမာ -ဗီယက္နမ္မွာ တရုတ္မွာ လာဘ္စားမႈ ျပႆနာ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈျပႆနာကို အစိုးရကိုယ္တိုင္က ပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆို ကိုင္တြယ္ျပဳျပင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းလာတာ မ်ဳိးရွိတယ္။ ကြဲျပားတာေတြ ရွိတာကိုလည္း အစိုးရက အသိအမွတ္ျပဳ ေျပာဆိုတယ္။
၃။ အစိုးရက ထင္တိုင္းၾကဲ အာဏာသံုးေနတာကို ကန္႔သတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္တဲ့ တရား၀င္ ဥပေဒေရးရာ အေျပာင္း အလဲေတြကို စတင္ ေဆာင္ရြက္လာၾကတယ္။
၄။ လူထုကုိ တာ၀န္ခံ မေျဖၾကားတဲ့ အုပ္စုေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီ အုပ္စုေတြ ရဲ့ အခန္းက႑ကို ဖယ္ရွားႏုိင္မယ့္ ဥပေဒေရးရာ ဒါမွမဟုတ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲေတြကိုလည္း စတင္ ေဆာင္ရြက္လာတယ္။
၅။ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ အခြင့္အေရး နဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ တန္းတူရွိတာကို အာမခံတဲ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို စၿပီး ေရးလာ တယ္။ အတည္ျပဳတယ္။
၆။ အေျပာင္းအလဲကို စမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပတယ္။
၇။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲေတြကလည္း တရားမွ်တတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။
၈။ ဒီ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကိုလည္း လူအမ်ားက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လက္ခံၾကတယ္။

ဒီလို သူတို႔ပါေမာကၡေတြ ေဆြးေႏြးထားတာကို ၾကည့္ေတာ့ လုပ္စရာကိစၥေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား သြားေတြ႔ပါတယ္။
အခု ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြက ေရြးေကာက္ပြဲကို ေထာက္ခံဖို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္သလို၊ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဆိုၿပီး ႀကိဳစဥ္းစား ၾကည့္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ႀကိဳက္သည္ရွိ- မႀကိဳက္သည္ရွိ ၂၀၁၀ အၿပီး လႊတ္ေတာ္ေပၚေပါက္လာၿပီ ဆိုပါစို႔။ "လႊတ္ေတာ္တြင္း အလုပ္" ေတြရွိလာမယ္။ အဓိကကေတာ့ ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေရးဥပေဒေတြ (ဥပမာ ပုဒ္မ-၅၊ ၁၀ ၊ အေရးေပၚစီမံခ်က္ အက္ ဥပေဒ၊ ဆင္ဆာဥပေဒ စသျဖင့္) ဒါေတြကို ျပင္ဆင္ရဖို႔ ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အခုကတည္းက ဘယ္ဥပေဒေတြ ျပင္သင့္ သလဲ ဆိုတာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာလည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
"အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယား ျပင္ဆင္ေရးအလုပ္" ေတြလည္း ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။
" အစိုးရျပင္ပ လူထုလူတန္းစားအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႔ အလုပ္" ေတြလည္း ေပၚေပါက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဖက္စံု ေထာင့္စံု က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳတင္ မစဥ္းစားသင့္ဖူးလား။ ဒီလိုနဲ႔ တတိယအပတ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီ ခရီးစဥ္မွာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ (ေဒါက္တာတင္ေမာင္သန္းနဲ႔အတူ စဥ္းစား ေဆြးေႏြးထားတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုလည္း ဒီေဆာင္းပါးအတြက္ credit ေပးရပါလိမ့္မယ္။)

ဒီေနရာမွာ နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။ (ဗီအိုေအ)
ftp://8475.ftp.storage.akadns.net/mp3/voa/eap/burm/burm1130aSUN.mp3

ေအာင္သူၿငိမ္း