ေဖ်ာက္ဖ်က္၍လည္းမရ

(၁)
ျမန္မာဘုရင္အုပ္စိုးေသာ အထက္ဗမာျပည္တြင္ ဘိုးဝဇီရ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေသာ ရတနာပံုသတင္းစာ ေပၚခဲ့သည့္ အခ်ိန္က ၁၈၇ဝ ခုႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္ဟု မွတ္သားထားမိသည္။ ထိုအခ်ိန္က အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ မင္းတုန္းမင္းက သတင္းစာ သမားမ်ားအား "ငါမေကာင္းလွ်င္ ငါ့ကိုေရး။ မင္းသားမင္းသမီးမ်ား မေကာင္းလွ်င္ မေကာင္းသည့္ အေၾကာင္းကိုေရး။ နန္းေတာ္အတြင္း လြတ္လပ္စြာ ဝင္ေစထြက္ေစ" ဟူ၍ မိန္႔ဆိုထားခဲ့သည့္ သမုိင္းမွတ္တမ္း ရိွသည္။

ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုး အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ လက္ေအာက္ က်ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပုိင္းမွ လြတ္လပ္ေရးရသည့္ အခ်ိန္ကာလ အထိ သတင္းစာမ်ားသည္ အတုိင္းအတာ တခုအထိ အေတာ္ႀကီး လြတ္လပ္စြာ ေရးသားတင္ျပႏုိင္ခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ေခတ္မွ စစ္အာဏာသိမ္းသည့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္အထိ ကာလတြင္ ကိုလိုနီေခတ္ထက္ ပိုမိုလြတ္လပ္ေသာ သတင္းစာမ်ား စာေစာင္မ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ အိမ္နီးခ်င္း အေရွ႔ေတာင္ အာရွႏုိင္ငံမ်ားမွ သတင္း စာနယ္ဇင္း သမားမ်ား ျမန္မာျပည္ကို လွမ္းၾကည့္၍ သြားေရက်ခဲ့ရသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔မွာ လြတ္လပ္ေသာ သတင္းစာနယ္ဇင္းမ်ား ထြန္းကားခဲ့သည့္ အက်ဳိးကို ခံစားခဲ့ရသည့္ သမုိင္း အေသ အခ်ာ ရိွခဲ့သည္။

(၂)
ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဖိုးလိႈင္က ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းကို ေရးသားျပဳစုခဲ့သည္။ ထိုေခတ္အေနႏွင့္ ဆိုရပါက ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဟုပင္ ဆိုႏုိင္သည္။ စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စနစ္ကို ျမန္မာျပည္တြင္ စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့သည့္ ေျခလွမ္းတရပ္ ဟုလည္း ဆိုႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္ကို နားမလည္ေသာ ဘုရင္မိုက္က လက္မခံခဲ့။ ထားေတာ့။

အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္မ်ား စတင္ထြန္းကားလာခဲ့သည္။ ပါလီမန္အမတ္မ်ား၊ ၿမိဳ႔သူႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆယ္ရြာ အုပ္ သူႀကီးမ်ားကို ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္ႏွင့္ စတင္ေရြးခ်ယ္လာခဲ့သည္။ လက္ေတြ႔တြင္ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံကသာ အာဏာ အရိွဆံုး ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရြးေကာက္ပြဲဆိုသည့္ စနစ္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔ တေလ်ာက္လံုး ထိေတြ႔ျဖတ္ သန္းခဲ့ရသည္။ ျမန္မာျပည္၏ ထူးျခားခ်က္အရ အဂၤလိပ္အစိုးရပင္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ မဲေပးခြင့္ကို မတားျမစ္ မပိတ္ပင္ဘဲ ခြင့္ျပဳခဲ့ရသည္။ ထုိအခ်ိန္က တုိးတက္ေနပါသည္ဟု ဆိုေသာ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ တခ်ဳိ႔သည္ပင္လွ်င္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို မဲေမးခြင့္ မျပဳေသး။ ဥပမာ ျပင္သစ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေတာ့လည္း ပါလီမန္ဒီမိုကေရစနစ္ကို က်င့္သံုးေသာေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပခဲ့သည္။ ထို ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားအတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔ မဲေပးခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္စြာ အသင္းအပင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းႏုိင္ခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား သူထက္ကိုယ္ အႏုိင္ရဖို႔ ညစ္တာေကာက္တာ ေတြလည္းရိွခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တုိင္းသူျပည္သားတို႔ ဒီမိုကေရစီ၏ အရသာကို ကိုလိုနီ ေခတ္ကထက္ပို၍ ျမည္းစမ္းခြင့္ အသံုးျခခြင့္ ရခဲ့သည္။ ထိုဒီမိုကေရစီကို စစ္တပ္အပါအဝင္ အခ်ဳိ႔ေသာသူမ်ားက ဖ်က္စီးပိတ္ပင္ခဲ့သည္။

မည္သို႔ဆိုေစကာမူ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔သည္ ဒီမိုကေရစိႏွင့္ အတူတြဲဖက္၍ ပါေနေသာ ပါလီမန္စနစ္ႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆိုတာ ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ သမုိင္းက အေသအခ်ာ ရိွခဲ့သည္။

(၃)
၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုပြဲႀကီး၏ ရလဒ္အျဖစ္ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျပည္သူတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ႀကံဳခဲ့ၾကရသည္။ သူတို႔ႏွစ္သက္သည့္ ပါတီကို မဲေပး၍ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူယုတ္မာတို႔က ထိုရလဒ္ကို အသိအမွတ္မျပဳ နင္းေျခခဲ့ၾကသည္။

ဒီမိုကေရစီကို ေတာင္းဆိုသူမ်ား အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရသည္။ ႏိွပ္စက္ခံရသည္။ သတ္ျဖတ္ခံရသည္။ ပုိင္ဆုိင္မႈပစၥည္း ဥစၥာမ်ား ဆံုးရံႈးခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီကို ေတာင္းဆိုေသာ တိုက္ပြဲမ်ားကား ရပ္တန္႔မသြား။

၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ေရြဝါေရာင္ဒီလိႈင္းႀကီးသည္ ၁၉၈၈ လႈပ္ရွားမႈႀကီး၏ အဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပည္သူတို႔ ေတာင္းဆိုေနသည္ က လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ။

သမုိင္းအဆက္ဆက္ ျဖစ္တည္လာခဲ့ေသာ စနစ္၊ အေတြ႔အႀကံဳ၊ ျဖတ္သန္းမႈ၊ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လြတ္လပ္မႈတို႔သည္ ျမန္မာ ျပည္ သားတို႔ စိတ္ထဲအသဲထဲတြင္ ယေန႔အထိ တည္ရိွေနသည္ ကိန္းေအာင္းေနသည္။ ထိုအရာတို႔ကို မည္သို႔ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ ရလိမ့္မည္နည္း။ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍လည္း ေပ်ာက္မသြားပါ။

ဘယ္လိုမွ ျငင္းဆို၍မရသည့္ အခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သားတို႔သည္ လြတ္လပ္စြာ အသင္းအပင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းျခင္း၊ လြတ္လပ္ စြာ ေျပာဆိုေရးသားျခင္းတို႔ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ မဲေပးသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား အား အေျခအေန အဆင့္ဆင့္ကို လုိက္၍ သိထားေနႏွင့္ ၿပီးျဖစ္သလို စိတ္တြင္လည္း အျမစ္ တြယ္ေနၿပီးျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အခုကာလၾကမွ စစ္တပ္ကသာ စိုးမိုးေသာ အုပ္စီးေသာ ပါလီမန္အတုမ်ဳိးျဖင့္ တုိင္းျပည္အား အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ စနစ္ကို ဘယ္သူက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုပါ့မည္နည္း။ လက္နက္ျဖင့္ အႏုိင္ထက္ျပဳထား၍သာ လက္နက္မဲ့တို႔ ဘာမွ မေျပာသာဘဲ ျဖစ္ေနရသည္။ သူတို႔လိုျခင္တာက လြတ္လပ္ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။

(၄)
စကၤာပူ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ရုရွားသမတ၊ မေလးရွားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အျခားအိမ္နီခ်င္းမ်ားက စစ္တပ္က ျပဳလုပ္ေပးမည့္ ျဖစ္စဥ္ထဲတြင္ ဝင္ပါလုိက္ၾကပါ။ ေနာင္တြင္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေျပာင္းလဲလာလိမ့္မည္ဟု ဆိုၾကသည္။

ထိုႏုိင္ငံမ်ား၏ သမုိင္းသည္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္မတူပါ။ ထိုသူတို႔ သမုိင္းတြင္ ျမန္မာျပည္သားတို႔ ႀကံဳေတြ႔ခံစားဖူးသည့္ လြတ္လပ္ ျခင္းႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ၏ အရသာကို သိရိွေသာ ျဖစ္စဥ္လံုးလံုးမရိွခဲ့ပါ။ စကၤာပူက မေန႔တေန႔ကမွ ႏုိင္ငံျဖစ္ လာေသာ နယ္ေျမ ေလး တခုသာျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားက မ်က္ႏွာသာေပးေသာ ကုန္သြယ္ေရးစနစ္ေၾကာင့္ ခ်မ္း သာလာခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္ျခင္း ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ သမုိင္းေၾကာင္း မရိွေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူတို႔သည္ ေငြ ကလြဲၿပီး က်န္သည့္ အေရးအရာ ေတြကို ဂရုမစုိက္။ ထားေတာ့။ စကၤာပူအတြက္ ေငြက အေရးႀကီးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္သားတို႔ အတြက္ ပထမဆံုး အေရး ႀကီးသည္ကေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ ဒီမိုကေရစီသာျဖစ္သည္။ သမုိင္းအစကတည္းက လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ ဒီမိုကေရစီကို မသိခဲ့ေသာ မျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံတခုအတြက္ တျခား ႏုိင္ငံမ်ားကို သူ႔အေျခအေန သူ႔သမုိင္းႏွင့္ ႏုိင္းယွဥ္၍ ေျပာဆိုျခင္း ကေတာ့ တန္ဖိုးရိွသည္ဟု မဆိုႏုိင္ပါ။

မေလးရွားသည္လည္း အလားတူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔တြင္ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ ဒီမိုကေရစီကို အသားေပးေျပာရမည့္ သမုိင္းမ်ဳိး ရိွသည္ဟု မၾကားဖူးေပ။ ေခတ္ေတြေျပာင္း၍ ကိုလိုနီဆရာႀကီး သူ႔ဟာသူ ထြက္သြားမွ ေပးခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေရးကို လက္ျဖန္႔ယူခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ရုရွားႏုိင္ငံသည္လည္း ဘာမွပိုမထူးေသာ တုိင္းျပည္ဟု ဆိုပါရေစ။ သူတို႔သမုိင္းတြင္လည္း တိုင္းသူျပည္သားတို႔ကို ဇာဘုရင္ လက္ထက္ကစ၍ ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီး ၿပိဳေလမွ ရုရွားျပည္သူတို႔ စတင္၍ အသက္ရႈေခ်ာင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔သမုိင္းတြင္လည္း ဒီမိုကေရစီျဖစ္စဥ္သည္ အခု ကာလမွသာ အေရးပါလာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း တေခတ္တခါက ေရွးတံုးကတည္းက ဒီမို ကေရစီအတြက္ ရုန္းကန္တုိက္ပြဲ ဝင္သည္ဟူ၍ မရိွခဲ့ပါ။ ထို႔အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျမန္မာ ျပည္သူတို႔အား စစ္တပ္စီမံသည့္ ေအာက္မွာ ေန စီးပြါးေရး ဦးေမာ့လာေအာင္လုပ္၊ ေနာင္ေကာင္းသြားမွာပါ ဆိုေသာ စကားမ်ဳိး ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

တရုတ္ကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းလည္းျဖစ္ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္းလည္း အေတာ္ေလးသိထားၿပီးျဖစ္ေတာ့ အက်ယ္ခ်ဲ႔၍ မေျပာလိုပါ။ သူတို႔အက်ဳိးအတြက္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဖက္ကိုသာ မဲတင္းေပးသည္ဆိုတာ ျမန္မာ ျပည္သူမ်ား အားလံုး သိၿပီးသား ျဖစ္သည္။

ျပန္၍ခ်ဳပ္ရေသာ္ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ ဒီမိုကေရစီကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက ယဥ္ပါးထိေတြ႔လာရသည့္ သမုိင္းအ စဥ္ အဆက္ရိွေသာ ျပည္သူတို႔အား စစ္အစိုးရစီမံသည့္အတုိင္း ေနာက္ကလုိက္ၾကပါဟု ေျပာျခင္းသည္ အဆင္အျခင္ မဲ့ေသာ ညဏ္မဲ့ေသာ စကားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာျပည္သားတို႔တြင္ ျဖစ္တည္ခဲ့ေသာ သမုိင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ ၍မရပါ။ ဖ်က္စီး၍လည္းမရပါ။

ငယ္ငယ္တံုးက က်က္မွတ္ခဲ့ရေသာ စာမ်ားထဲက မွတ္မိတာေလး တခုရိွသည္။ အေျခခံ ရူပေဗဒတြင္ သင္ၾကားခဲ့ရ ေသာ စာပိုဒ္ေလးတခုက သည္လိုဆိုထားသည္။ "အရာဝတၴဳတို႔ကို ျပဳလုပ္၍လည္းမရ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍လည္းမရ" ဟုဆိုေသာ စာေၾကာင္းေလးပင္။

ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေထြေထြေသာ တုိက္ပြဲမ်ား ေရွ႔မွာရိွေနမည္ဆိုတာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၇ ရက္ ႏုိဝင္ဘာလ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္