ဟသၤာ

မြန္း
လြဲေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ေမွာင္ဖို႔က အေဝးႀကီးလိုေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္တုိင္းရိွ အိမ္ရွင္မမ်ား အားလံုးလိုလို သူတို႔ ကေလး မ်ားအား ေအာ္ဒါေအာက္၍ ညအတြက္ ခုိင္းေနေလၿပီ။ သန္းပု၊ ေပစိ၊ ကုလား၊ ငညိဳ၊ ေပါက္စီ၊ ျဖဴမ စသည့္ အမည္ နာမမ်ားအား မိခင္အသီးသီးက ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ေခၚငင္၍ "ဟဲ့ အခုကတည္းက သြားယူထားၾက၊ အသစ္လဲဖို႔ အိမ္က အေဟာင္းကိုလည္း ယူသြားၾကဦး"။ ကေလးေတြကို ဘာေတြမ်ား ခုိင္းေနပါလိမ့္။ တျခားမဟုတ္ ညအတြက္ အိမ္မွာ မီးထြန္းဖို႔ ဘက္ထရီ အားသြင္း ဆုိင္သို႔ အိမ္သံုး ဘက္ထရီအိုးငယ္မ်ား အလဲအေျပာင္း လုပ္ရန္ ေစခုိင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။

သည္ရြာမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရိွ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေခတ္တံုးက စုိက္ထားမွန္းမသိေသာ သစ္လံုး ဓာတ္တုိင္မ်ားကေတာ့ အခု အထိ ရိွေနၾကေသးသည္။ ႀကိဳးမဲ့ဓာတ္တုိင္မ်ားကား ယိုင္သည့္တုိင္ကယိုင္ ျခစားေနသည့္ တုိင္မ်ားကလည္း အပံုအပင္။

အိမ္မွာ ညမီးထြန္းဖို႔ ဘက္ထရီအိုး သံုးၾကသည္ဆိုေတာ့ မဟုတ္မွလြဲေရာ ေက်ာင္းသားမ်ား စာက်က္ဖို႔အတြက္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဤသို႔ေတြးလုိက္ပါက တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေပအံ့။ သည္ရြာမွာ ကေလးတုိင္းလိုလို ေနဖူးလွ ငါးတန္း ေျခာက္တန္း အထိ သာ။ ရွစ္တန္းႏွင့္ ဆယ္တန္းအထိ စာသင္ေနဆဲ ေက်ာင္းသားက လက္ခ်ဳိးေရလို႔မွ ငါးေယာက္မျပည့္။ တကၠသိုလ္အထိ ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ သူတို႔အေရးအရာမဟုတ္။ လက္ႏိွပ္ဓာတ္မီးက မီးလံုးေလးမ်ားကို ဝါယာႀကိဳးမွတဆင့္ ဘက္ထရီအိုးႏွင့္သြယ္၍ ရရိွလာေသာ အလင္းေရာင္ကား ေန႔ခင္းက မၿပီးျပတ္ခဲ့ေသာ အလုပ္မ်ား ဆက္လုပ္ရန္ အတြက္သာ ျဖစ္သည္။

ေျမပဲအခြံခၽြတ္ရန္၊ ဆန္မႈန္႔ေထာင္းရန္၊ ႏွမ္းေလွာ္ရန္ႏွင့္ က်န္သည့္ ေထြလီကာလီ အလုပ္မ်ားလုပ္ဖို႔ မီးအလင္းေရာင္ လိုသည္ ကိုး။ သည့္အျပင္ ယကၠန္းလည္း ရက္ၾကေသးသည္။ ယကၠန္းကလည္း ေန႔တြင္သာမက ညပါရက္ႏုိင္မွ တန္ကာ က်သည္။ လုပ္ငန္းအရ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြက သည္ေခတ္မွာ မ်ားလာတာလည္း တေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရြာသား အမ်ားစုကား ဆင္းရဲသည္။ ေန႔ေရာညပါ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ပါမွ တဝမ္းတခါးအတြက္ ေလာက္ရံုသာ ရိွ သည္။

"မယ္သီေရ ... ကေလးေတြ စားပီးပလားဟ" ေျခတံရွည္ အိမ္တုိင္တြင္ စက္ဘီးကို မီွေထာင္၍ တခါတည္း သံႀကိဳး ျဖင့္ပတ္ခါ ေသာ့ခတ္လုိက္ရင္း အျပင္ကျပန္လာေသာ ဖူးေမာင္တယာက္ သူ႔ဇနီးကို လွမ္းေမးလုိက္သည္။ "ၾကာလွ ရိွေပါ့ အခု စာက်က္ ခုိင္း ထားတယ္"ဟု မိန္းမလုပ္သူက ေမာ့မၾကည့္အားပဲ ေျမပဲအခြံခၽြတ္ေနရာမွ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ ရွားရွားပါးပါး သည္အိမ္မွာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ တေယာက္ႏွင့္ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသားတေယာက္ရိွသည္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ အတန္း ငယ္ ေသးသည္။ မယ္သီတို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ပညာေရးကို အားေပးသည္။ ကေလးမ်ားကို သူတို႔လို ယာသမား ကုိင္းသမား ဘဝျဖင့္ လမ္းမဆံုးေစျခင္။ ဟုတ္သည္ေလ သူမ်ားေတြ ကုမၸဏီေထာင္သည့္ ေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ္လည္းျပတ္ မက်န္ရစ္ေအာင္ ပညာေကာင္းေကာင္း တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုသည္ မဟုတ္လား။ ဖူးေမာင္လည္း တခ်ိန္တံုးက ကုိင္းသမားဘဝမွ ရုန္းထြက္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းခုလပ္တြင္ တပ္လန္၍ အရံႈးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာကိုတပ္ေခါက္၍ ျပန္ခဲ့ရသည္မွာ အခုအထိ။

သူတို႔ရြာႏွင့္ ၿမိဳ႔အၾကား ကားလမ္းမေပါက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာသားမ်ားသည္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအတြက္ လွည္းႏွင့္ စက္ဘီးကို ယခုအထိ အားကိုးေနရဆဲ။ မိုးတြင္းေရာက္လွ်င္ ေရတက္ေသာေၾကာင့္လည္း အိမ္တုိင္းက ေျခတံရွည္ အိမ္ေတြ။ ရာသီကို လုိက္၍ စုိက္ပင္ပ်ဳိးပင္ကလည္း စံုလွသည္။ ေဆာင္းတြင္ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ၊ ေျပာင္းဖူး၊ ေဆးရြက္ႀကီးႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား။ ေႏြတြင္ ဖရဲသီး၊ သခြားေမႊးသီးႏွင့္ အျခားေႏြရာသီစာ အသီးအရြက္မ်ား စသျဖင့္။ စပါးစုိက္ သူ နည္းလွသည္။ မိုးတြင္း ေရ တက္လာျပန္ေတာ့ ငါးဖမ္းၾကသည္။ ဒါေတြကို ပတ္လည္ရုိက္၍ လုပ္ကုိင္ လာခဲ့သည္ မွာ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္။ သူတို႔ရြာရဲ့ ေနာက္ထပ္ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္ဟု ေျပာလို႔ရသည့္ တခုကေတာ့ ရိုးရာ နတ္ကေတာ္မ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္လည္း ရာသီႏွင့္သာ အလုပ္လုပ္သည္။ နတ္ရာသီကုန္လွ်င္ ကုိင္း ထဲကၽြန္းထဲ ျပန္ဆင္းရသည္။ ေရဝင္ေျမ ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေျမၾသဇာေကာင္းသည္ သစ္ဝါးအေပါက္ ေကာင္းသည္။ ထို႔အတြက္ သရက္၊ အုန္း၊ မာလကာ၊ မရမ္း၊ သံပုရာ၊ ေရွာက္ပင္မ်ားကို ျခံစုိက္၍ လုပ္ကုိင္သူမ်ား ရိွသလုိ ႏွင္းဆီ၊ စပယ္၊ ဇြန္စသည့္ ပန္းမ်ားစိုက္၍ အသက္ေမြးသူမ်ားလည္း ရိွသည္။

အမွန္ေတာ့ မယ္သီက သည္ရြာသူမဟုတ္။ ေရာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါလာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဖူးေမာင္ကလည္း သည္ ရြာသား ဆိုေပမဲ့ မယ္သီႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ကတည္းက ၿမိဳ႔မွာတက္၍ တရုတ္ေရႊပန္းထိမ္ဖို တခုမွာ ပန္းထိမ္ ဆရာ လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းထိမ္လုပ္ငန္း တစတစၿပိဳၾကလာေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ မိသားတစုလံုး ရြာကို ျပန္လာၿပီး မိဘလက္ငုတ္ ေတာင္သူအလုပ္ကို ျပန္လုပ္ရ ျခင္းျဖစ္သည္။ လူေတြ လက္ဝတ္လက္စား ဝယ္ဝတ္သည့္ ေခတ္ ကုန္သြားၿပီ။ ရိွၿပီးသား အထုပ္အထည္ကိုေတာင္ ျပန္ေရာင္းစားေနၾကရသည့္ ေခတ္ႀကီးေပကိုး။ ေရွးလူမ်ား ဆိုထားခဲ့သည့္ မဟုတ္လား မရိွဝမ္းစာ ရိွေတာ့တန္ဆာတဲ့။ ပန္းထိမ္ဖိုပိုင္ရွင္က အလုပ္သမား ေလွ်ာ့ေတာ့ ဖူးေမာင္ လည္း ပါသြားသည္။ လက္ခစား ပန္းထိမ္ဆရာ မ်ား ေက်ာေကာ့ေတာ့သည္မွာ ဘာမွမဆန္း။

"မိန္းမေရ အႀကီးမ ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ တကၠသိုလ္ပို႔ဖို႔ ငါတို႔တတ္ႏုိင္ပါ့မလား " ကေလးမ်ား ၾကား သြားမည္ကိုစိုး၍ ဖူးေမာင္တေယာက္ ေလသံကိုႏိွမ့္၍ ဇနီးျဖစ္သူအား ေမးလုိက္သည္။ "က်မေတာ့ မထင္ဘူး။ သူမ်ားေတြ ေျပာတဲ့ အေဝးသင္ဆိုလား ဘာလား အဲဒါပဲ တက္ခုိင္းရမွာေပါ့"။ ဖူးေမာင္တေယာက္ ေလပူႀကီးမႈတ္ ထုတ္လုိက္ရင္း ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ ေပ်ာ့ဖတ္တခုသဖြယ္ ထုိင္ျခလုိက္သည္။ ဆံုးသြားၿပီျဖစ္သည့္ သူ႔မိဘေတြကို ျပန္ ၍သတိရမိသည္။

ဖူးေမာင္ရွစ္တန္း စာေမးပြဲက်ေတာ့ သူ႔မိဘေတြက ပညာေရးမွာ မထူးခြ်န္လည္း ကိစၥမရိွ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ပညာတခုခု တတ္ထားရင္လည္း လူ႔ေအာက္ မက်ဖူးဆိုၿပီး သူ႔ကို ၿမိဳ႔မွာရိွတဲ့ တရုတ္ေရႊပန္းထိမ္ဖို တခုမွာ အလုပ္ သင္ဖို႔ အပ္ခဲ့သည္။ သူတို႔လို ကုိင္းကၽြန္းအလုပ္ေတြ မလုပ္ေစလို။ အဲသလိုနဲ႔ ႏွစ္အတန္ၾကာေတာ့ ကၽြမ္းက်င္ပန္း ထိမ္ဆရာ ျဖစ္လာသည္။ ၿမိဳ႔မွာေနႏုိင္လာသည္။ ဆုိင္ကယ္ေလး တဖံုးဖံုး စီးႏုိင္လာသည္။ သည့္ေနာက္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ သည္တသက္ ကုိင္းသမား ကြ်န္းသမားဘဝကို ျပန္မသြားရေတာ့ဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကႀကီးသည္ ကုိယ္ထင္တုိင္း မျဖစ္။ ဒံုရင္းကို ျပန္ေရာက္သည္။ သည္လုိ ျပႆနာေတြၾကားမွာ မျဖစ္မေန ေပးရသည့္ ဟိုေၾကး သည္ေၾကးမ်ား၊ မထည့္မေနရ ျဖစ္သည့္ ဟုိအတြက္ သည္အတြက္ အလွဴေငြမ်ား၊ တရိပ္ရိပ္ တက္လာသည့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားႏွင့္ တန္ဖိုးမဲ့လာေသာ ေငြမ်ားက လယ္ ယာကုိင္းကြ်န္း သမားေတြကိုမွ ပို၍ ဖိေထာင္းေနသ လားဟု ေအာက္ေမ့ရသည္။

"ဒီႏွစ္ေရတက္ေစာမဲ့ လကၡဏာရိွတယ္ ေစာေစာေရတက္လာရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲေဟ့"ရြာထဲက ေရွ႔မီွေနာက္မီွ လူႀကီးမ်ား ဤသို႔ ဆိုလာေတာ့ ဖူးေမာင္ပူပန္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရိွသမွ် ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ ေျပာင္းဖူး၊ ၾကက္သြန္မ်ားကို စင္တင္၍ ေလွာင္ထားသည္။

ထင္သည့္အတုိင္းပင္။ ဧရာဝတီျမစ္ေရက အခ်ိန္မဟုတ္ပဲ အေစာႀကီး တက္လာသည္။ ကုိင္းထဲ ကၽြန္းထဲက စိုက္ထား သည့္ ရာသီပင္မ်ားကေတာ့ ဆံုးၿပီ။ "မိန္းမေရ ရိွထားသေလာက္ေလး စင္တင္ေလွာင္ ထားမိ လို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ ေတာ္ေသးတယ္" ဟု ဖူးေမာင္ ေျပာလို႔မဆံုးခင္ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေရဟာ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြလို မဟုတ္ပဲ အတက္ ၾကမ္းလာခဲ့သည္။ ဗဟုသုတ ရိွသူ အခ်ဳိ႔က အထက္ဖက္တြင္ ေတာမ်ားျပဳန္းကုန္၍ သည္ေလာက္ ေရႀကီးတာ ဟုဆို သည္။ ေနာက္ဆံုး ဖူးေမာင္တို႔ တရြာ လံုးသာမက ေဘးနားကရြာမ်ားပါ ဘုရားကုန္းေပၚသို႔ တက္ေနရသည့္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေျခတံရွည္အိမ္မ်ားပင္ အိမ္ ေခါင္အထိ ေရျမဳပ္တာ သူတို႔တသက္မွာ ဒါဟာ ပထမဆံုးပဲလို႔ ရြာထဲက လူႀကီးမ်ားက ဆိုသည္။ သြားၿပီ။ စင္တင္ေလွာင္ထား တာေလးေတြလည္း ေရျမဳတ္၍ပ်က္စီး ကုန္ေတာ့သည္။

ေရေဘးဒုကၡသည္မ်ားကား ဘုရားကုန္းေပၚတြင္ ေဖြးေဖြးလႈပ္။ ပြဲေတာ္က်င္းပ ေနသလားေတာင္ ထင္ရသည္။ ဘုရား ကုန္း ေပၚတြင္ ေရေဘးဒုကၡသည္မ်ား သံုးပတ္ေလာက္ ေနလုိက္ရသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ဘုရားကုန္းေပၚတြင္ လူမ်ားလြန္း ေသာေၾကာင့္ ေသာက္ေရႏွင့္ ဆီးဝမ္းကိစၥမ်ားကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္ မစီမံႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သက္ႀကီးရြယ္အို တခ်ဳိ႔ႏွင့္ ကေလး ဆယ္ေယာက္ထက္မနည္း ဝမ္းေလွ်ာ၍ ေသဆံုးရသည္။ အစိုးရဆီက ဘာအကူ အညီမွမရ။ ေရႀကီးတုန္းကလည္း မရ ေရက်သြားျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွမရ။ ခံေပဦးေတာ့ ကုိင္းသမားေတြ။ လက္ထဲတြင္ ပုိင္ဆုိင္မႈဆိုတာ ဗလာနတၴိ၊ ဘဝေတြကို တစ္ကေန ျပန္စၾကရသည္။

ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းမ်ား ထြက္သည့္ေန႔။ "ညည္းသမီး ဘယ့္ႏွဲ႔လဲတဲ့ မယ္သီ" ဟု ဖူးေမာင္က ေမးသည္။ "မေအာင္ဖူးေတာ့" ဟုဆိုသည့္ မယ္သီ့အသံသည္ ဘာမွမထူးေတာ့သည့္ ေလာကႀကီးအတြက္ ဘာခံစားခ်က္မွ မထားေတာ့ သည့္ႏွယ္။ သမီးႀကီးကေတာ့ ဝမ္းနည္းေနပံုေပါက္သည္။ ေနာက္တႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔အတြက္ မိဘ ေတြကိုလည္း အားနာေနဟန္ရိွသည္။ တရြာလံုး စီးပြါးပ်က္သည့္ႏွစ္မွာ ကေလးတေယာက္ကို တကၠသိုလ္ပိုဖို႔ အသာ ထား ေအာက္တန္းက ကေလးေတြပင္ ေက်ာင္းထြက္၍ မိဘေတြကို ကူေနရသည္။ သားသမီးေတြလည္း ေနာက္ဆံုး ေတာ့ မိဘေတြလို ဆင္းဆင္းရဲရဲ ကုိင္းသမားဘဝႏွင့္ အရိုးထုတ္ရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့လို႔ ဖူးေမာင္ေတြးမိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းလွ။

ဟိုေရွးတုန္းက ဖူးေမာင္တို႔ရြာသည္ လူခ်မ္းသာ မေပါမ်ားေသာ္လည္း တဝမ္းတခါးအတြက္ ပူစရာမလိုသည့္ အျပင္ ေႏြေရာက္ တုိင္း အလွဴအတန္းမ်ား ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္း။ အခုေတာ့ တဝမ္းတခါးအတြက္ ပူရသည့္အျပင္ ကေလး ေတြကို ေတာင္ ေက်ာင္း မထားႏုိင္ေတာ့။ ေရၾကၿပီးကတဲက ရြာမွေက်ာင္းဆရာ ဆရာမမ်ားကိုယ္တုိင္လည္း ကုိင္းထဲဆင္းေန ၾကရသည္။

သူတို႔ရြာသည့္ သည္နားတဝိႈက္က အလွဆံုး ရြာေတြထဲမွာ စာရင္းေပါက္ခဲ့သည္။ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ ေကာင္းတာက တေၾကာင္း စုိက္တုိင္းပ်ဳိးတုိင္း ေအာင္သည္ကတေၾကာင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ တခ်ိန္က ဂုဏ္ရိွခဲ့သည္။ ေရွးဗမာဘုရင္ ေတြ လက္ထက္က ဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ ဂုဏ္သိမ္ႀကီးေသာ ရြာလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။

ရြာနာမည္ကိုက လွတာ၊ ဟသၤာတဲ့။

အင္းဝေခတ္၊ အမရပူရေခတ္ႏွင့္ မႏၱေလးရတနာပံု ေခတ္တို႔တြင္ သူတို႔ ရြာသားမ်ားသည္ အခုလို အခ်ိန္ျပည့္ ကုိင္း သမားမ်ား မဟုတ္ေသး။ ဘုရင္ႏွင့္ မင္းညီမင္းသားမ်ား စီးသည့္ ဟသၤာေျခနင္းႏွင့္ အျခားနန္းတြင္းသံုး ဖိနပ္မ်ားကို ထုတ္လုပ္ခဲ့ရေသာ ရြာျဖစ္သည္။ ဘုရင့္အသည္သား လက္မႈအတတ္ ပညာသည္မ်ား ေနထုိင္ရာ ရြာဟုလည္း ဆိုႏုိင္ သည္။ ဟသၤာေျခနင္းဆိုတာ ေျပာရရင္ ေရွးေခတ္က နန္းေတာ္တြင္းေန လူတန္းစားမ်ားစီးသည့္ ရႈးဖိနပ္ တမ်ဳိးဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ဖိနပ္ထိပ္တြင္ ဟသၤာရုပ္ ေသးေသး ေကာ့ေကာ့ေလး ပါေလ့ရိွ၍ ဖိနပ္ကို ေရႊခ်ည္ေငြခ်ည္၊ ေဘာ္ ၾကယ္မ်ားျဖင့္လည္း မြန္းမံတန္ဆာဆင္ရသည္။ အဲသည့္ ဟသၤာဖိနပ္ ထုတ္လုပ္တာကို အစြဲျပဳ၍ ဟသၤာဆိုေသာ အမည္ တြင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗမာဘုရင္ေတြ ေခတ္ ကုန္ေတာ့ ဟသၤာဖိနပ္ စီးမည့္ လူတန္းစားမရိွေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္လုပ္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးရာမွ အခ်ိန္ျပည့္ ကိုင္း သမား ကၽြန္းသမားမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဖြတ္ေက်ာျပာစု ကုိင္းသမားဘဝမ်ားက မတက္ေတာ့။

ဆိုရပါလွ်င္ ဟသၤသာသည္ မႏၱေလးမွ ရွစ္မုိင္၊ ကိုးမုိင္ခန္႔သာ ေဝးသည္။ အခုထိကားလမ္း မေပါက္ေသး။ လွ်ပ္စစ္မီး လည္း မရိွ။ ကေလးမ်ားလည္း အတန္းကုန္ေအာင္ပင္ ေက်ာင္းမေနႏုိင္။ မႏၱေလးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒုတိယအႀကီးဆံုး ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးႏွင့္ သည္မွ်ေလာက္သာ ေဝးေသာ ဟသၤာသည္ပင္ အခုလို ဆုတ္ယုတ္လာမွေတာ့ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ဆိုလွ်င္ သာ၍ဆိုးဦးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္ျပည္ႀကီး တိုးတက္ေနသည္ဟု တစံုတေယာက္က ေျပာလာ ပါက ထိုသူသည္ လူလိမ္ သို႔မဟုတ္ သူရူးေယာက္သာ ျဖစ္ရမည္။

ဟသၤာ။ အမည္လွေသာ္လည္း ရြာသူရြာသားမ်ား ဘဝသည္ကား အလွႏွင့္ေဝးတုန္းပင္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၄ ရက္ ေအာက္တိုဘာလ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္