မိေအး မပလီေတာ့ၿပီ

ကၽြ
န္းေတာကုန္း ဆိုတဲ့ရြာေလးဟာ ေရႊဘိုခရိုင္ထဲမွာရိွတဲ့ ရြာေပါင္းမ်ားစြာထဲက သာမန္ရြာေလး တရြာသာ ျဖစ္သည္။ ရြာရဲ့အျပင္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေရွးကတည္းက ခပ္ႀကီးႀကီး ကၽြန္းေတာတအုပ္ ရိွေနတာကို အစြဲျပဳၿပီး သည္အမည္ တြင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျမျပန္႔ ကၽြန္းေတာအုပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ဦးလွေသာ္တေယာက္ သည္ရြာေလးကို မူလတန္း ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေရာက္လာ ခဲ့တာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္က။ အရိွန္ျဖင့္ ေျပးသြားေသာ မွ်ားတစင္း ႏွယ္ ႏွစ္ေတြကား မနည္းေတာ့။

အႏီွေတာေက်ာင္းတြင္ စာသင္ရင္းျဖင့္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ဦးလွေသာ္တေယာက္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ေသာ္ လည္း လက္ေထာက္ ဆရာကိုပါ ထဲ့ေရတြက္ပါမွ စုစုေပါင္း ဆရာႏွစ္ေယာက္သာ ရိွသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ ဦးလွေသာ္လည္း မသိ ကၽြန္ေတာကုန္းက မိဘေတြဟာ ကေလးေတြ ငါးႏွစ္ျပည့္တာေတာင္ ေက်ာင္းလာ အပ္ေလ့မရိွၾက။ ကေလးမ်ား ခြန္ႏွစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ေရာက္ပါမွ ေက်ာင္းလာထားၾကသည္။ သည္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို ဦးလွေသာ္ စပ္စုရသည္။ "ေဒၚလံုးစိန္ ႔ ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရြာက မိဘေတြကို က်ဳပ္ခဏခဏ ရွင္းျပၿပီးသား။ ငါးႏွစ္ျပည့္ရင္ ေက်ာင္းအပ္လို႔ရၿပီလို႔ ဆိုသာ၊ အဲသာကို ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်မွ လာလာ အပ္ၾကသာတံုး။"

ထိုေသာအခါ၌ ေဒၚလံုးစိန္က "သလိုပါ ဆရာရဲ့ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ အေလ့တခုရိွသယ္။ ငါးႏွစ္ဆိုေတာ့ ခေလးကို ရုိက္ႏွက္ ဆုံးမဖို႔က ငယ္လြန္းေသးတယ္ မို႔လား။ ခြန္ႏွစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ဘဲေလ။ စာမလုိက္ခ်င္တဲ့ ကေလး ေၾကာကြဲေအာင္ ရိုက္ရိုက္ ျဗန္းျဗန္းကြဲေအာင္ရိုက္ရိုက္ သူတို႔ခံႏုိင္သြားၿပီေလ၊ အဲသာေၾကာင့္ပါ" ဟုဆိုေလသည္။ ေၾသာ္ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြဟာ တပည့္ေတြကို ေၾကာကြဲေအာင္ ရိုက္ခြင့္ရိွတယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ႀကီးကို ဘယ္သူေတြ ကမ်ား ထားခဲ့ပါလိမ့္ဟု ဦးလွေသာ္ စဥ္းစားရင္း စိတ္ေမာမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏွစ္ေတြၾကာေျငာင္း လာသည္ႏွင့္ အမွ် ထိုကိစၥဟာ ဦးလွေသာ္ အတြက္ ရိုးသြားခဲ့ေျခၿပီ။

ကေလးမ်ားထဲတြင္ မိန္းကေလးဆိုေပမဲ့ ဦးလွေသာ္ သတိထားမိတဲ့ ကေလးတေယာက္ရိွသည္။ သည္မိန္းကေလးက ပထမ တန္းက သြားေခ်းထူေလးႏွင့္ မိေအး။ မိန္းကေလး ဆိုေသာ္ျငားလည္း ေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ ဖက္သတ္ခ်င္ သတ္သည္။ နပမ္းကုိင္ခ်င္ ကိုင္ပစ္လုိက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာခဏ အတုိင္အေတာ ခံရသည္။ ေျပာရရင္ေတာ့ မိေအးက ဦးေအာင္ တခုခုလုပ္လုိက္ ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ "ဆရာႀကီး... က်ေနာ့္ေက်ာက္သင္ပုန္းကို မိေအးရယ္ တက္နင္းလို႔ ကြဲသြားသယ္ ခင္ဗ်ာ့" ဟု ဖိုးၾကာက တုိင္လွာသည္။ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ေနာက္မွပါလာေသာ မိေအးက "မဟုတ္ဖူး ဆရာႀကီး သူပလီသာရယ္။ က်မ ေၾကာင့္ မဟုတ္ဖူး။ သူ႔ေက်ာက္သင္ပုန္းက နဂိုကတည္းက အကြဲႀကီးဟာရယ္" ဟု ေလ်ာက္လဲခ်က္ ေပးသည္။ "မိေအး နင္မလိမ္နဲ႔"၊ "ငါမလိမ္ဘူး နင္ပလီသာ၊ အပလီေကာင္" ေျပာရင္း ထလံုးၾကေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအား ႀကိမ္ႏွင့္ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္စီေလာက္ ခပ္စပ္စပ္ကေလး ရုိက္၍ ဦးလွေသာ္ တေယာက္ ရန္ပြဲကို အဆံုးသတ္ေပး လုိက္ရသည္။

"ဆရာႀကီး... မိေအးရယ္ က်ေနာ့္လြယ္အိတ္ထဲက သရက္သီးမွည့္ကို မေျပာဘဲ ႏိႈက္စားသြားသယ္"ဟု ခ်က္ႀကီးက တုိင္လာ သည္။ လာျပန္ေပါ့ ေနာက္တခါ။ "မဟုတ္ဖူး ဆရာႀကီး သူပလီသာရယ္၊ က်မ သူ႔လြယ္အိတ္ကို ကုိင္ေတာင္မကုိင္ဘူး"။ သို႔ေသာ္ မိေအးႏႈတ္ခမ္း တဝိႈက္တြင္ သရက္သီးမွည့္ အစအနမ်ားက ရိွေနတံုး။ မိေအးကား ဤသို႔လည္း ေျချမန္လက္ျမန္ ရိွသည္။ လက္ဖဝါး ျဖန္႔ခုိင္းၿပီး မိေအးကို လက္စြဲေတာ္ႀကိမ္လံုးျဖင့္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ရုိက္လုိက္ရသည္။

ေယာက္်ားေလးမ်ားပင္ မိေအးဒဏ္ကို ခံရသည္ဆိုေတာ့ အျခားမိန္းကေလးမ်ား အတြက္ကား ဆိုဖြယ္ရာမရိွ။ ဂြမ္းပံုတို႔၊ မိေနာက္တို႔ဆိုလွ်င္ မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ မိေအး ဗိုလ္က်သမွ် ျပန္မေျပာရဲ။ ဦးလွေသာ္ကို တုိင္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ ေဝးေရာ။

မိေအးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မွတ္မွတ္ရရရိွသည့္ အျဖစ္တခုက ရိွေသးသည္။ ဝါဆိုသကၤန္း ကပ္ဖို႔အတြက္ သူတို႔မူလတန္း ေက်ာင္းမွ တတ္ႏိုင္သမွ် ပါဝင္လွဴဒါန္းရန္ ဦးလွေသာ္က လက္ေထာက္ဆရာျဖင့္ တုိင္ပင္၍ စီစဥ္သည္။ ထို႔အတြက္ ေက်ာင္းသားတဦး လွ်င္ ဆယ္ျပားစီ ထည့္ဝင္ဖို႔၊ ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းလာပါက မိဘမ်ားထံမွ ဆယ္ျပားစီ ေတာင္းလာခဲ့ရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၫႊန္ၾကားလုိက္သည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတုိင္း အားလံုးလိုလို ဆယ္ျပားစီ ထည့္ဝင္လွဴဒါန္း ေသာ္လည္း မိေအးကေတာ့ "ဆရာႀကီးရွင့္ အေမက အဆင္မေျပေသးလို႔ ေနာက္မွ သူလာေပးပါ့မယ္လို႔ မွာလုိက္ သယ္ရွင့္"ဟု ဆရာဦးလွေသာ္ကို တင္ျပလွာသည္။ ကိစၥမရိွ သူတို႔မိသားစု အဆင္မေျပေသး၍ ျဖစ္မည္ဟု ဦးလွေသာ္က မွတ္ယူလုိက္သည္။ တရက္ပင္မၾကာ မိေအးဘာလုပ္သည္ ဆိုတာ ေပၚကုန္ေတာ့သည္။ မိေအးဒဏ္ကို ခံထားရသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္တုံ႔ျပန္သည့္ အေနျဖင့္ လက္ေထာက္ဆရာမွ တဆင့္ ဆရာႀကီး ဦးလွေသာ္ထံသို႔ သတင္းေပး ေသာေၾကာင့္ပင္။ မိေအးအား သူ႔အေမက ဝါဆိုသကၤန္း အလွဴေငြထည့္ရန္ ဆယ္ျပား ေပးလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ မိေအးက လမ္းတြင္ မုန္႔ပ်စ္သလက္ ႏွစ္ခ်ပ္ဝယ္စား လုိက္သည္ဟူ၍ သတင္းမ်ားက ဆိုလာသည္။

တုိင္ၾကားလာေသာ သတင္းမ်ားအရ မိေအးကို ဆင့္ေခၚ၍ ဦးလွေသာ္ စစ္ေဆးရေတာ့သည္။ "မိေအး ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာစမ္း။ နင္လမ္းမွာ ဝါဆိုသကၤန္းလွဴဖို႔ ပုိက္ဆံကို မုန္႔ဝယ္စားပစ္သယ္ဆိို ဟုတ္သလား"။ "က်မ မုန္႔ဝယ္မစားဘူးရွင့္ အေမကကို မေပးလုိက္သာ ဆရာႀကီး။ က်မ မပလီပါဘူး"။ ဤတြင္ ဦးလွေသာ္က "ေအးေလ ဒါျဖင့္ နင္ပလီဘူးဆုိရင္ နင့္အေမ ပလီသာပဲ ျဖစ္မယ္။ ညေန ေက်ာင္းလႊတ္ရင္ နင့္အေမကို ငါသြားေတြ႔ လုိက္မယ္" ဟုဆိုမွ မိေအးက အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံေလသည္။

ႏွစ္မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးေနာက္ မိေအးလည္း ဖိုးၾကာႏွင့္ အိမ္ေထာင္ၾကသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ရခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္းေတာ ကုန္းက ေတာင္သူမ်ားလည္း အမ်ားနည္းတူ ရုန္းကန္ေနၾကဆဲ။ စုိက္ပ်ဳိးေရး နားခ်ိန္တြင္လည္း မနားႏုိင္ၾကေသး။ အပုိ ဝင္ေငြရေအာင္ ရွမ္းျပည္ဖက္တက္၍ လက္ဖက္ခူး လုိက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ား၏ ဘဝကား သည့္ထက္ ပို၍ ထူးျခားမလာ။ သည္ဖက္ေခတ္ ေရာက္ေတာ့ ပိုလို႔ဆိုး လာေသးသည္။ ရြာသားတခ်ဳိ႔ အဆက္ရ၍ ထုိင္းႏုိင္ငံသို႔ သြား၍ အလုပ္လုပ္ၾကျပန္သည္။ မိေအးတို႔ ဖိုးၾကာတို႔လည္း ကေလးမ်ားကို အဖိုးအဖြားႏွင့္ထား၍ သူမ်ားနည္းတူ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္သြား လုပ္ၾကသည္။

သံုးႏွစ္ေလာက္ရိွေတာ့ ရြာကို အလယ္ျပန္လာၾကသည္။ မိေအးလယ္ပင္းမွာ ယိုးဒယားဘတ္ႀကိဳး တန္းလန္းႏွင့္။ မ်က္ႏွာ ကလည္း ေမာ့ေတာ့ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ပင္စင္စား ဆရာႀကီး ဦးလွေသာ္ကိုေတာ့ လက္ေဆာင္တခ်ဳိ႔ႏွင့္ လာကန္ေတာ့ ရွာသည္။ ဆရာ့ကို မေမ့ေသာ ဆိုးေပမကို သည့္ထက္ပို၍ အဆင္ေျပေစေၾကာင္း မဆံုးႏုိင္ေအာင္ ဆုမ်ားေတာင္း ေပးလုိက္သည္။ "ယိုးဒယားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ဘယ္႔ႏွယ့္လဲ မိေအးရဲ့ အဆင္ေျပၾကသယ္ မို႔လား"။ "ဆိုးေတာ့ မဆိုးပါဘူး ဆရာရဲ့။ သာေပမဲ့ ယိုးဒယားေတြက ပလီျခင္တင္တင္ ဆရာရဲ့၊ လုပ္အားခ ရွင္းခါနီးဆို မန္ေနဂ်ာက ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ လုပ္ျခင္ေသးတာ။ ခ်က္ျခင္းမရွင္းဘူး" ဟုမိေအးက မဲ့ကာရြဲ႔ကာျဖင့္ ဆို၏။ သည္ေတာ့ လင္ျဖစ္သူ ဖိုးၾကာက "မင္းကလည္းကြာ ေကာင္းသဲ့ သူလည္း ေကာင္းပါသယ္ဟ" ဟုဝင္ေထာက္ လုိက္သည္။ ေၾသာ္ ... မိေအး မိေအး ငယ္ငယ္တံုးက သူမ်ားေတြကို ပလီခဲ့သူ၊ ဆရာ့ကိုေတာင္ ပလီခဲ့တဲ့ တာေတမ။ အခုေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ ပလီခံထိေနရၿပီးကိုးဟု စဥ္းစားမိရင္း ဦးလွေသာ္ ျပံဳးမိ၏။

ဖိုးၾကာက "ဆရာႀကီး ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ရြာေဘးက ကၽြန္းေတာႀကီးက ဘယ္လိုျဖစ္သြားသာလဲ ကုန္သေလာက္ ေတာင္ပါ ဘဲလား"ဟု အေမးရိွလာသည္။ "ေအးကြာ ေျပာရင္ဆံုးႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းသိတဲ့အတုိင္း သည္ကၽြန္းေတာ ႀကီးဆိုတာ ေရွးအဆက္ဆက္ ကတည္းက ရပ္ရြာကပုိင္တာမို႔လား။ အမ်ားနဲ႔ ဆုိင္သဲ့ကိစၥ မဟုတ္ရင္ ရြာသားေရာ ရြာလူႀကီး ကိုပါ ခုတ္ခြင့္မျပဳခဲ့သာ အားလံုးအသိဘဲဟာ။ သာေပမဲ့ အခုအစိုးရက ေျပာသယ္တဲ့။ ေျမေပၚ ေျမအာက္ ေရေပၚေရေအာက္ သယံဇာတမွန္သမွ် ႏုိင္ငံေတာ္က ပုိင္သယ္တဲ့။ ဒို႔ရြာက မပုိင္ဘူးသဲ့ ေမာင္ေရ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္ကုမၸဏီဆိုလား လႊဲေပးလုိက္ၿပီး လာခုတ္သြားတာ မင္းျမင္သဲ့ အတုိင္းဘဲ။" "ဟင္ သာဆိုရင္ အစိုးရက ပလီသာေပါ့" ဟု မိေအးက ဝင္ေထာက္ ျပန္သည္။ ကၽြန္းေတာကုန္းကား ကၽြန္းေျပာင္ကုန္းဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။

ဟိုမွာအလုပ္ အဆင္ေျပသည္ဆို၍ သည္တေခါက္တြင္ မိေအးတို႔လင္မယား ကေလးမ်ားကိုပါ ေခၚ၍ မိသားစု တေပ်ာ္တပါးႀကီး ထုိင္းႏုိင္ငံသို႔ ျပန္သြားၾကသည္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကေလးေတြကို ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ့ ထားပါကြာဟု ဆရာႀကီးဦးလွေသာက္ မိေအးတို႔ လင္မယားကို မွာလုိက္သည္။

ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ရိွေတာ့ မိေအးတေယာက္ ရြာကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သူတဦးတည္းသာ။ ၾကားရတဲ့ သတင္းနဲ႔အတူ မိေအးကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ ဆရာႀကီးရင္ဆို႔သြားသည္။ ဆူနာမီလို႔ ေခၚတဲ့ ေရလိႈင္းႀကီးေအာက္မွာ လင္ႏွင့္ သားသမီးမ်ား ဆံုးပါးခဲ့ျခင္းပင္။ အေလာင္းေတာင္ မျမင္လုိက္ရဟု ရြာသားမ်ားထံက သိရသည္။ သူတို႔ ကၽြန္းေတာကုန္းမွ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ဆူနာမီေအာက္မွာ အသက္ဆံုးပါးသြားသူ ဆယ့္ေလးငါးဦးခန္႔ ရိွသည္။ ရြာလံုးကၽြတ္ ပူေဆြး ေသာက ေရာက္ၾကရသည္။

မိေအးသည္ ဆရာႀကီးဦးလွေသာ္ ေရွ႔တြင္ က်ဳံ႔က်ဳံ႔ေလးထုိင္ေနသည္။ "ဆရာႀကီးရယ္ က်မ တခါတခါ စဥ္းစားမိပါသယ္ က်မ ငယ္ငယ္က ပလီသာေတြမ်ားခဲ့လို႔ အခုလို ဝဋ္လုိက္သာမ်ားလားလို႔"။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးက "အဲသလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ သူတို႔ လူျပည္မွာေနဖို႔ သေလာက္ပဲ ကံပါလာလို႔ပါကြယ္"ဟု မိေအးကို ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ ဆရာႀကီးစိတ္ထဲတြင္ကား ပလီ တုိင္းသာ ဝဋ္လုိက္ေၾကးဆိုရင္ မိေအးအဖို႔ ဝဋ္လုိက္ရန္ အေၾကာင္းမရိွ။ တုိင္းႏုိင္ငံႏွင့္ခ်ီ၍ လိမ္လည္ေနသူေတြ ပလီေနသူ ေတြသာ ဝဋ္လုိက္၍ ငရဲအိုးေဇာက္ထိုး က်ဖို႔ရန္ရိွသည္ဟု အေတြးဝင္မိေလသည္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁ဝ ရက္ ေဖဖဝါရီလ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္