အဖိုးတန္ေက်ာက္တံုးမ်ား

က်ေနာ့္ အျဖစ္ကို အျပန္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖူးသည္။ က်ေနာ့္တြင္အခ်ိန္နည္းလြန္းလွသည္။ က်ေနာ္ေဆာင္းပါးအခ်ဳိ႕ ေရးခ်င္ ေသးသည္။ စာအုပ္အခ်ဳိ႕ ဘာသာျပန္ခ်င္ေသးသည္။ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြလည္းက်န္ေသးသည္။ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က် တာလည္း ေနာက္က်သည္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္မွ အိမ္ေထာင္က်သည္။ ျမန္မာလူေနမႈသက္တမ္းအရ အလြန္ဆံုး အသက္ရွည္လွ က်ေနာ္ ၅၅ ႏွစ္၊ ၆၀ ေလာက္သာ ရွိသည္ဟု ကိန္းဂဏန္းမ်ား ကဆိုသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ က်ေနာ့္အိမ္ေထာင္ေရး အတြက္ အခ်ိန္ေတြေပးရမည္။ က်န္လွ ၂၅ ႏွစ္မွ်သာ မိသားစုအတြက္အခ်ိန္ ေပးႏိုင္ေတာ့မည္။

အေ၀းတြင္ ေနရေသာ သမီးကေလးကလည္း အေဖကိုတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္။ သမီးအတြက္လည္း အခ်ိန္ေပးရမည္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္လက္စ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ရဲေဘာ္ေတြက အခ်ိန္ေတြေတာင္းဆိုေနသည္။ လုပ္စရာကမ်ား၊ အခ်ိန္ကနည္းလွသည္။ က်ေနာ္အလွဴ ေပးခ်င္ေသးသည္။ ပရိဟိတလုပ္ငန္းအခ်ဳိ႕ လည္း လုပ္ခ်င္ေသးသည္။ က်ေနာ္ စူးစမ္းရွာေဖြေရး လုပ္ငန္းအခ်ဳိ႕ လုပ္ခ်င္ေသးသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ လူမႈေရးအတြက္ေပးရမည့္အခ်ိန္၊ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ား ခရီးသြားလည္ခ်င္ေသးသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ ေအးေဆးသက္သာ တရားထိုင္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ က်ေနာ္တရုပ္အဖိုးႀကီးမ်ားလုပ္ေလ့ရွိေသာ တိုင္ခ်ီလည္း သင္ခ်င္ေသးသည္။

တေလာက ေဆာင္းပါးတပုဒ္ဖတ္ရသည္။ မိမိဘ၀တေလွ်ာက္လံုးလုပ္ခ်င္သည္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္၍ တစိုက္စိုက္
မတ္မတ္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ခ့ဲေသာလူငယ္ေလးတေယာက္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကုသိုလ္ကံေကာင္းလွခ်ည့္ဟု
ထင္မိသည္။ ဤသို႔မေၾကာင့္မၾက မိမိလုပ္ခ်င္သည္ကို လုပ္ေနႏိုင္ေသာ သတၱိထူးႏွင့္အေျခအေနကိုရႏိုင္ေသာသူ
မွာ တက့ဲကုသိုလ္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ဘ၀ ( ၃၅ ) ႏွစ္ဆိုေတာ့တ၀က္ကိုေက်ာ္ခ့ဲၿပီ။ က်ေနာ္အိမ္မက္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ အေကာင္အထည္ေပၚခ့ဲပါသလဲဆိုေတာ့ အလႊဲလႊဲအမွားမွားေနရာ ခ်ထားခံရသည္လည္းရွိခ့ဲသည္။ ႏိုင္ငံေရးထဲ ေျခစံုပစ္၀င္ခ့ဲမိသည္ကိုေတာ့ ေနာင္တမရ။ ေတာ္လွန္ေရးထဲ အေသးအဖြဲ ေတာက္တိုမယ္ရေတြလုပ္ေနရင္း
ေက်နပ္သည္လည္းရွိ၊ မေက်နပ္သည္လည္းရွိခ့ဲသည္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတဦးကေတာ့ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားကို
ဓါတ္ပံုရုိက္မွတ္တမ္းတင္ေနရင္း သူ႔ဘ၀ကိုသူေက်နပ္ေနသည္။ ဤသည္မွာလည္း သူ႔ကုသိုလ္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္တို႔ေတာ့ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ကုန္သြားသည္။ ေဟာ တႏွစ္၊ ေဟာ တႏွစ္ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီျဖစ္သြားခ့ဲသည္။

တရက္ က်ေနာ္စိတ္၀င္းစားစရာ စာကေလးတပုဒ္ဖတ္ရသည္။ ဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေ၀ငွခ်င္လာသည္။
ပံုျပင္ကေလးက ဤသို႔လာသည္။

တခါက တကၠသိုလ္တခုတြင္ စီးပြားေရးေလ့လာေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္သူတဦးက အခ်ိန္ကိုစီမံ
ခန္႔ခြဲမႈႏွင့္ ပါတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းႏွင့္ပို႔ခ်သည္ဟုဆိုသည္။ သူက ေက်ာင္းသားမ်ား မေမ့ရေအာင္။ မွတ္မွတ္
သားသား ရွိရေအာင္ ဥပမာ ေပးျပသည္။ “ကဲ ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔၊ အခုအခ်ိန္ကေတာ့ ဥာဏ္စမ္းပုစာၦ လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ပဲ။” ဆရာက ေျပာလိုက္ၿပီး ေရဖန္ခ်ဳိင့္တခု ယူထုတ္လာၿပီး စားပြဲေပၚတြင္ခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္သီးဆုတ္ အ႐ြယ္ခန္႔ရွိေသာ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ထိုဖန္ခ်ဳိင့္ထဲသို႔ စနစ္တက်စီ၍ ထည့္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကဘာလုပ္မွန္းမသိ၍ ၿငိမ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူက ေက်ာက္တံုးမ်ားကို တတံုးၿပီးတတံုး စနစ္တက် ထည့္သည္။ ဖန္ခ်ဳိင့္ထဲတြင္ ေက်ာက္တံုးမ်ား ထပ္ထည့္၍ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျပည့္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္သူက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေမးလိုက္သည္။ ဖန္ခ်ဳိင့္ထဲမွာ ျပည့္သြားၿပီးလား။ အတန္းသားမ်ားအားလံုးက “ဟုတ္က့ဲ၊ ျပည့္ပါၿပီ” ဟု တညီတညာတည္း ေျဖလိုက္ၾကသည္။

“ဟုတ္ရဲ႕လား” သူက ျပန္ေမးၿပီး ေက်ာက္စရစ္တုန္းငယ္မ်ား ထည့္ထားေသာ အိတ္တအိတ္ကို ထပ္မံဆြဲထုတ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားၾကားထဲ လပ္ေနေသာေနရာမ်ားၾကားထဲသို႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲငယ္မ်ားကို ေလာင္းခ်သည္။ ထိုလစ္ဟာေနေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေက်ာက္ခဲငယ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္သြားျပန္သည္။

ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ထပ္ေမးလိုက္ျပန္သည္။ ဖန္ခ်ဳိင့္ျပည့္ၿပီးလား။ ေက်ာင္းသားတဦးက တုန္႔ဆိုင္းဆိုင္းျဖင့္ “အင္း-မဟုတ္ႏိုင္ေသးဘူး” ဟု ျပန္ေျဖသည္။

“ေကာင္းၿပီ” ဆရာကျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး၊ သဲတအိတ္ဆြဲထုတ္လာျပန္သည္။ ေက်ာက္ခဲငယ္မ်ားျဖင့္လြတ္ေနေသာ
ေနရာမ်ားၾကားသို႔ သဲမႈန္မ်ားကို ထပ္၍ျဖည့္ျပန္သည္။ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေက်ာက္ခဲငယ္မ်ားၾကားရွိ
လစ္ဟာေနေသာေနရာမ်ား ၾကားထဲတြင္ သဲမႈန္မ်ားထပ္၍ ထပ္၍၀င္သြားျပန္သည္။ ဆရာက ထပ္ေမးျပန္
သည္။ ဖန္ခ်ဳိင့္ျပည့္ၿပီလား။ေက်ာင္းသားအားလံုးက “မျပည့္ေသးပါဘူး” ဆရာကေျပာေျပာဆိုဆို ေရတဖန္ခ်ဳိင့္ဆြဲ
ထုတ္လာ၍ ထိုေက်ာက္ခဲမ်ားၾကားသို႔ ေလာင္းခ်လိုက္ျပန္သည္။ ေရမ်ားဖန္ခ်ဳိင့္ ႏႈတ္ခမ္းသားအထိျပည့္လွ်ံသြား
သည္။ ထိုအခါမွ ဆရာကေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ေမးသည္။ “ဒီသင္ခန္းစာက မင္းတို႔ ဘာေလ့လာရသလဲ”။ ေက်ာင္းသားတဦးက လက္ေထာင္ရင္းေျဖသည္။

“ဆရာေျပာခ်င္တ့ဲအခ်က္က က်ေနာ္တို႔အခ်ိန္ဇယားထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မအားတ့ဲၾကားထဲက ေသေသခ်ာခ်ာရွာရင္ အခ်ိန္ေတြ ထပ္ေတြ႔ရႏိုင္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔အခ်ိန္ထပ္ဖန္တီးႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတ့ဲ အခ်က္မဟုတ္လားဆရာ။”
“မဟုတ္ေသးဘူး” ဆရာကေျဖသည္။

“ဒီအခုသင္ခန္းစာထဲမွာ ေပးခ်င္တ့ဲအခ်က္က အႀကီးဆံုးေက်ာက္တံုးေတြကိုအရင္မထည့္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔
ဒီေလာက္မ်ားမ်ား ထပ္ ထပ္ထည့္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတ့ဲအခ်က္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အေသးအဖြဲေတြနဲ႔ အလႈပ္႐ႈပ္ေနလို႔မရဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ဘ၀မွာ အေရးႀကီးတ့ဲေက်ာက္တံုးေတြက ဘာေတြလဲ။”

“က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြလား။
က်ေနာ္တို႔ အခ်စ္ရဆုံးအိမ္သူလား။
ပညာေရး။
အိမ္မက္။
အဖိုးတန္တ့ဲ မိမိရဲ႕အေရး၊ လႈပ္ရွားမႈ။
က်မ္းမာေရး။
မိမိ၀ါသနာပါရာကို လုပ္ေနရမႈ။
အျခားသူေတြအတြက္ ပရဟိတ။ စသျဖင့္ရွိမယ္။ မင္းတို႔ သတိရဖို႔ကအေရးႀကီးတ့ဲ ေက်ာက္တုန္းေတြကို အရင္ထည့္ရမယ္။ မထည့္ရင္ က်ေနာ္တို႔ ထပ္ထည့္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ သဲေတြ။ ခဲလံုးငယ္ေတြအတြက္ စိတ္ပူေနရ၊ အလုပ္႐ႈပ္ေနရရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀တိုတိုမွာ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုမွအက်ဳိးရွိရွိလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ကိုယ့္မင္းတို႔ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ပါ။ မင္းတို႔တဦးခ်င္း ဘ၀မွာ အေရးပါတ့ဲ ေက်ာက္တံုးေတြက ဘာေတြလဲ။” ဆရာက ေမးရင္း ပံုျပင္ေလးကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္သည္။

က်ေနာ္ အေတြးေတြရွည္သြားသည္။ က်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ အေရးပါတ့ဲေက်ာက္တံုးေတြက ဘာေတြလဲ။ က်ေနာ္ခ်ေရာ ခ်ခ့ဲၿပီးၿပီလား။ က်ေနာ္ခ်စ္ရတ့ဲ သူနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ခ့ဲၿပီ။ ခ်စ္ရတ့ဲ သမီးေလးတေယာက္ရခ့ဲၿပီ။ အမ်ားအက်ဴိးလည္း ႏိုင္သေလာက္ထမ္းခ့ဲၿပီ။ ေအာင္ျမင္သည္လည္းရွိ၊ မေအာင္ျမင္သည္လည္းရွိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ေက်နပ္သည္။ တဖက္မွာ ထပ္ေတြးမိလာျပန္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးအတြက္ေရာ ေက်ာက္တုံးႀကီးမ်ား မည္မွ်ခ်ခ့ဲၿပီနည္း။ လံုေလာက္မႈရွိရဲ႕လား………

မိတ္ေဆြ။ သင့္ဘ၀အတြက္ ေက်ာက္တံုးေတြခ်ၿပီးပါၿပီလား။ က်ေနာ္ေစတနာႏွင့္ ေမးေနပါသည္။

ေအာင္သူၿငိမ္း

မွီျငမ္း-(Sue Williamson) ေျပာျပေသာပံုျပင္။