ႏို႔ဖိုးသြားေတာလား (၂)

ႏို႔
ဖိုးဟာ ပုစၧာတပုဒ္လား။

တကယ္ပဲ ပုစၧာတပုဒ္ဆိုရင္ တြက္ၾကရေတာ့မွာေပါ့။ ဆိုေတာ့ကာ အခိုင္အမာ အေျခအေနနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတဲ့ အလားအလာ ေတြက ဘာေတြမ်ားျဖစ္ၾကေလမလဲ။ အဲဒါေတြအေပၚ အေျခခံၿပီးေတာ့ပဲ တြက္ခ်က္ရေတာ့မွာပါ။

အခိုင္အမာအေျခအေနအရ က်ေနာ္တို႔တေတြ ႏို႔ဖိုးကို သြားၾကရမယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ တတိယႏုိင္ငံကို ထြက္ၾကရမယ္။ တကယ္လို႔ ႏို႔ဖိုးကိုမသြားဘူးဆိုရင္ ဒုကၡသည္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ အဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္မယ္။ ယူအင္အိပ္ခ်္စီအာရ္ (UNHCR) က ထုတ္ေပးထားတဲ့ (ဒုကၡသည္နံပါတ္နဲ႔ ဓာတ္ပံုပါတဲ့) လက္မွတ္ကို ပယ္ဖ်က္ပစ္မယ္။ ဒါဆိုရင္ (၁) ရဲဖမ္းတာကို ခံရမယ္။ (၂) တတိယႏိုင္ငံကိုထြက္ခြင့္လည္း ပ်က္ျပယ္သြားမယ္။ (၃) ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ကိုယ္ ဆက္ရပ္တည္ရမယ္။


အဲဒါ တကယ္ပဲလား။ စာရြက္ေပၚမွာပဲ ၿပီးသြားမယ့္ ဥပေဒသစ္တမ်ဳိးလားေပါ့။ ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္လို႔မရဘူးလားေပါ့။ မရပါဘူး။ ယူအင္အိပ္ခ်္စီအာရ္႐ံုးမွာ ႏို႔ဖိုးသြားဖို႔ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ရွင္းလင္းပြဲေတြ ရက္ဆက္လုပ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခုနကလို ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြအပါအ၀င္ အသီးသီးအသကေသာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကို သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေမးၾကျမန္းၾက ေတာ့တာေပါ့။ အေျဖက တခြန္းထဲပါပဲ။ “လံုး၀ မရပါ”တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ကိုေတာ့ ျပန္မဆုတ္ေတာ့ဘူး။ ေရွ႕ကိုပဲ ဆက္တိုးေတာ့မယ္။ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အေျဖတခုရသလို စိတ္ထဲနည္းနည္းရွင္းသြားတယ္။
ႏို႔ဖိုးကိုသြားတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဟိုမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္လာမွာလဲ စသျဖင့္ ေတြးရေတာရ၊ ပူရပန္ရ ျပန္ေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ‘ဘုရားသခင္မွပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ့မွာပဲ’လို႔ ဆိုရင္ ပိုမွန္ႏိုင္မွာပါ။ ႏို႔ဖိုးမွာ ေနရင္းနဲ႔ တတိယႏိုင္ငံကိုထြက္ခြာဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အဆင့္ေတြကို ဆက္လုပ္သြားၾကရမယ္လို႔ သိရတယ္။ ႏို႔ဖိုးမွာလုပ္ႏုိင္တဲ့ အဆင့္ေတြကို ႏို႔ဖိုးမွာလုပ္ၿပီး၊ မဲေဆာက္မွာမွ လုပ္လို႔ရမယ့္အဆင့္ေတြကိုေတာ့ မဲေဆာက္မွာ လုပ္ၾကရမယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသေဘာ သိရတယ္။

ဥပမာ - အင္တာမဗ်ဴးရေသးတဲ့သူေတြက အင္တာဗ်ဴးၾကရမယ္။ ေဆးမစစ္ရေသးတဲ့သူေတြက ေဆးစစ္ၾကရမယ္။ သင္တန္းမတက္ရေသးသူေတြက သင္တန္းတက္ၾကရမယ္။ (ထိေတြ႔ရမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈသစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္သစ္၊ ရာသီဥတုသစ္နဲ႔ မတူတဲ့ဘာသာစကားေတြကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ သိသင့္သိထိုက္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြေပးၿပီး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားႏုိင္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတဲ့ အေထာက္အကူျပဳေဆြးေႏြးပြဲ Cultural Orientation လို႔ေခၚပါတယ္။ ပီအိုစီေတြက သင္တန္းလို႔ေခၚၾကတယ္)

က်ေနာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား မသိရတဲ့ကိစၥေတြ၊ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ကိစၥေတြမ်ားလာလုိ႔ရွိရင္ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ စကားတခြန္း ရွိတယ္။ “ဒါ .... အစိုးရကိစၥေလ”တဲ့။ အဲဒါဆို သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ခု ႏို႔ဖိုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မရွင္းမရွင္း၊ သို႔ေလာသို႔ေလာျဖစ္ေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုလည္း
“ဒါ .... အစိုးရကိစၥေလ”လိုု႔ သေဘာထားလိုက္ေတာ့ အားလံုးရွင္းသြားေတာ့တာေပါ့။

ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ အတိအက်မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ပိုၾကာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကုိေတာ့ ေျပာၾကပါ တယ္။ (ဥပမာ - ေဆးစစ္လို႔ တီဘီေရာဂါပိုးရွိရင္ ေဆးကုသမႈခံရယူရမယ္တဲ့။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြက သူမ်ားထက္ ပိုၾကာႏိုင္တယ္ေပါ့။ တားထားတဲ့ၾကားထဲက ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ အမ်ဳိးေတြကို ထပ္ေပါင္းျဖည့္ထားတဲ့သူမ်ဳိးေတြဆို ပိုၾကာႏိုင္တယ္ေပါ့။) သူတို႔အေခၚ “ေနာက္တြဲ ခ်ိတ္ရင္ ေႏွးတတ္တယ္”တဲ့။

အျခားေရာ ဘာေတြျဖစ္ႏုိင္ေသးသလဲဆိုတာ စဥ္းစားရျပန္ပါတယ္။ ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို မျဖစ္ဘဲ မေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ေတြလည္း ျဖစ္တတ္တယ္မို႔လား။ ႏို႔ဖိုးသာ ဘ၀ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတခုဆိုရင္ ဒီလိုလည္း ျဖစ္ရေပအံုးမေပါ့။ ဆိုေတာ့ကာ ႏို႔ဖိုးမွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ထုိင္းအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ (သို႔) အျခား အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေကာ္မတီေတြနဲ႔လည္း ျပႆနာျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ နအဖလို၊ ဒီေကဘီေအလို အဖြဲ႔မ်ဳိးေတြက လွမ္းပစ္တဲ့ ဗံုးဆံမ်ဳိးေတြလည္း က်ႏုိင္ေသးသေပါ့။

သူ႔ခ်ည္းသာေလာလို႔ ေျပာရရင္ ႏို႔ဖိုးက ေဒသခံေတြ နဲ႔လည္း ျပႆနာျဖစ္ႏိုင္သလို အတူတူသြားၾကတဲ့ ပီအိုစီေတြနဲ႔လည္း ျပႆနာျဖစ္ႏိုင္ျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကံၾကမၼာဆိုတာ မျမင္သာဘူးေလ။ အဲဒီလို အဆိုးကို ႀကိဳတြက္ထားေတာ့ မျဖစ္ေအာင္ေရွာင္ႏုိင္သလို ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ေျပေျပလည္လည္ ေျဖရွင္းႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလို အဆိုးၿပီးတဲ့အခါ အေကာင္းလည္း တလွည့္ေတာ့ လာရေပအံုးမေပါ့။ ဒီေတာ့မွလည္း ဘ၀က ဟန္ခ်က္မွ် ေတာ့ေပမေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔မိတ္ေဆြေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔အစည္းေတြရွိတယ္။ ႏို႔ဖိုးေရႊ႕ေရး အစီအစဥ္ကို တိုက္႐ိုက္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ယူအင္အိပ္ခ်္စီအာရ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ သံ႐ံုးေတြရွိတယ္။ ကဲ .... ဘာပူစရာ လိုေသးလဲ။

ႏို႔ဖိုးမွာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေနစရာရမယ္။ စားစရာရမယ္။ လိုအပ္တဲ့အေထာက္အပံ့တခ်ဳိ႔လည္း ဆက္ရေနဦးမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါ့အျပင္ ႏို႔ဖိုးမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ ကဲ .... ဘယ္ေလာက္မ်ား မဂၤလာရွိလိုက္တဲ့ သတင္းလဲဗ်ာ။ ဒီေတာ့ကာ ဒီလိုပဲ ဟစ္ေႂကြး လိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ႏို႔ဖိုးေရ .... မင္းရွိရာ ကိုယ္လာခဲ့မယ္။

မင္းရွိရာ ကိုယ္လာခဲ့မယ္

ဟုတ္ပါတယ္။ အနီးစပ္ဆံုးလို႔ ယူဆႏိုင္တဲ့ အေျဖတခ်ဳိ႔လည္းရေရာ ႏို႔ဖိုးကို ရဲရဲသြားမယ္ဆိုၿပီး အဲဒီလို ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အနည္းဆံုး (၆) လကေန (၁) ႏွစ္ေလာက္အထိ ၾကာရင္ၾကာႏိုင္တယ္။ ဒီထက္မကလည္း ၾကာေကာင္း ၾကာႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိးအပါအ၀င္ အဲဒီထက္ဆိုးတဲ့ ေဒသမ်ဳိးေတြမွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးမက က်င္လည္ခဲ့ ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြအတြက္ ျပႆနာမဟုတ္ေပမယ့္ သမီးတို႔အတြက္က်ေတာ့ စိုးရိမ္စရာခ်ည္းပဲေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ငွွက္ဖ်ားနဲ႔ ၀မ္းေရာဂါလို အထူးစိုးရိမ္ရတဲ့ ကူးစက္ေရာဂါႀကီးေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ေလ။

မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း ေဆးစစ္လို႔ တီဘီရွိတယ္ဆိုရင္လည္း ေပ်ာက္ေအာင္ကုေပ့ေစေပါ့။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပစ္ထားတဲ့ အတၱေဘာႀကီးကို ေဆးလည္း စစ္ေပးေသးတယ္၊ ေရာဂါလည္းကုေပးေသးတယ္၊ ကဲ .... ဒီေတာ့ကာ သူ႔ ေက်းဇူး မတင္ရရင္ ဘယ္သူ႔ ေက်းဇူးသြားတင္ရမလဲ။ ဒီလို အေကာင္းဘက္က ေတြးႏိုင္သမ်ေတြးထားရင္ သက္သာတန္သေရြ႕ သက္သာရွာေလမလားပဲ။

တဘက္မွာက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ခ်ည္းသက္သက္ေနလို႔မရ၊ သတ္မွတ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ၾကံဳရာက်ရာလူနဲ႔ စုဖြဲ႔တြဲဖက္ၿပီး ေနၾကရမွာဆိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သမ် ဘယ္သူနဲ႔မွ ျပႆနာမျဖစ္ဘဲ ေနႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမွာေပါ့။ ျဖစ္လာေတာ့လည္း ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ေျဖရွင္းရမွာေပါ့။ ကိုယ့္မလဲ ထိုက္သင့္တဲ့အေတြ႔အၾကံဳ၊ ရွည္လ်ားတဲ့ျဖတ္သန္းမႈ စသျဖင့္ ရွိႏွင့္ေနၿပီးသားဆိုေတာ့ ေက်ာ္ႏိုင္လႊားႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔တိုက္႐ိုက္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ျဖစ္ၾကတာေတြကို ၾကား၀င္ေျဖရွင္းေပးဖို႔ အေၾကာင္းဖန္ လာခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ေျဖလည္းေျဖရွင္းေပးခဲ့ရပါတယ္။ အဆင္လည္း ေျပတန္သေလာက္ ေျပခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ‘စကား’ ကားတဲ့ လူမႈေရးေဒသမွာ ဆက္ဆံေရးထူေထာင္မႈကို ျမစ္ဖ်ားမခံဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ‘ေအးၿငိမ္း’ႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။ အလြန္ဆံုး ဟပ္တယ္ဆို႐ံုေလာက္ေတာ့ ပူႏိုင္တာေပါ့ေလ။ အရပ္ မီး မဟုတ္လား။ ဒီလိုပဲ ၾကံဳရေပမေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ယံုၾကည္ထားခဲ့သလိုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အဖြဲ႔အစည္း၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြနဲ႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ ယူအင္အိပ္ခ်္စီအာရ္အပါအ၀င္ သက္ဆိုင္ရာသံ႐ံုးေတြက သူတို႔လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ေတြကို တဆင့္ၿပီးတဆင့္နဲ႔ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ယူအင္အိပ္ခ်္စီအာရ္နဲ႔ သံ႐ံုး၀န္ထမ္းေတြ အလုပ္လုပ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ အထူးတလည္ စိတ္ပူစိုးရိမ္ေနဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔မွာလည္း မ်ားသည္ထက္မ်ားတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရွိႏွင့္ေနပါၿပီ။

ႏို႔ဖိုးေရ .... တို႔လာၿပီ

က်ေနာ္တို႔တေတြ ႏို႔ဖိုးကို၀င္ၾကေတာ့ မတ္လ (၂၅) ရက္ေန႔ကစလို႔ မတ္လ (၃၁) ရက္ေန႔အထိ အသုတ္လိုက္ခြဲၿပီး ေန႔စဥ္၀င္ခဲ့ရၾကတယ္။ စုစုေပါင္း (၇) ရက္မွာ လူ (၉၀၀) ေက်ာ္ ၀င္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုေတာ့ တရက္ကို ပ်မ္းမွ် တရာေက်ာ္ႏႈန္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းအဖြဲ႔ေတြက ပထမဆံုး စ၀င္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ထင္တယ္။ သူတို႔ေနာက္ကမွ တသုတ္ၿပီးတသုတ္ လိုက္၀င္ခဲ့ၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔အသုတ္က (၃၀) ရက္ေန႔အသုတ္။ ကား (၈-၉) စီးအျပည့္ပဲ။

ႏို႔ဖိုးကိုမသြားခင္ မဲေဆာက္-ျမ၀တီကမ္းနားမွာရွိတဲ့ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး႐ံုးကို အရင္သြားၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ လက္ေဗြ ႏွိပ္ရတယ္။ အမည္၊ အသက္၊ က်ား/မ စာရင္းေကာက္တယ္။ ဓာတ္ပံုလည္း႐ိုက္ခံရတယ္။
က်ေနာ့္အထင္ ထိုင္းႏိုင္ငံကို တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ျပစ္မႈအတြက္ ျပစ္ဒဏ္အစား ဒဏ္ေငြေပးေဆာင္ၾကရတဲ့ ကိစၥကို လုပ္ၾကတယ္လို႔ထင္တာပဲ။ (ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ဒီအဆင့္ကိုျဖတ္ၿပီးမွ တတိယႏိုင္ငံကို ထြက္ၾကရတယ္လို႔ သိရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ခုလုပ္ထားၿပီးရင္ ေနာက္လုပ္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားရတယ္။)

အဲဒီမွာ တန္းစီရတာအၾကာႀကီးပဲ။ မနက္အေစာႀကီးလည္းျဖစ္ျပန္၊ ေအးလည္းေအးျပန္၊ အိပ္ေရးပ်က္ထား ၾကပံုလည္းရေတာ့ လူေတြကိုၾကည့္ရတာ ၿငီးစီစီႀကီး။ ဒီၾကားထဲ တမံသလင္းေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး တန္းစီေနရျပန္ေတာ့ ဒဏ္ခတ္ခံေနရတာနဲ႔ တူေန တယ္။ ပိုၿပီး မသက္မသာျဖစ္ၾကရတာေပါ့။

အဲဒီကစလို႔ ဒုကၡသည္နဲ႔ တကယ့္ကို တူသြားၾကေတာ့တာပါပဲ။ လာႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့သူေတြ ခမ်ာလည္း မ်က္ႏွာမသာမယာ နဲ႔။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔၊ အဲဒီအခင္းအက်င္းေလးက တဦးနဲ႔တဦး ဘာမွေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ကိုပဲ အဲဒီေန႔က မနက္ခင္းလို ရွင္းလြန္းေနခဲ့ပါတယ္။

ယူအင္အိပ္ခ်္စီအာရ္က တာ၀န္ရွိသူေတြလာၾကတယ္။ အားေပးစကားေျပာၾကတယ္။ လမ္းမွာစားဖို႔နဲ႔ စခန္းေရာက္ရင္ စားၾကဖို႔ စားစရာထမင္းဗူးေတြနဲ႔ ေသာက္ေရဗူးေတြ (၂) ဆေလာက္ပို၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အလ်ံပယ္ေပါ့။ အရင္လူေတြတုန္းက ၾကံဳခဲ့တဲ့ အခက္အခဲမ်ဳိးေတြ မၾကံဳရေအာင္ တတ္ႏိုင္သမ်စီစဥ္ထားပံုကို ေတြ႔ရတယ္။
ယူအင္အိပ္ခ်္စီအာရ္႐ံုးက ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ ေပးလို႔ အင္ဂ်ီအိုအဖြဲ႔တဖြဲ႔ (အမည္မမွတ္မိေတာ့) က ျခင္ေထာင္၊ ဖ်ာနဲ႔ အျခားတခု (မိုးကာလား၊ ဒန္အိုးလားမေသခ်ာ) အေရးေပၚ လာေ၀ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ယူအင္အိပ္ခ်္စီအာရ္႐ံုးက တာ၀န္ရွိသူတဦးက ႏႈတ္ဆက္စကားနည္းနည္းေျပာတယ္။

တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားေတြေပၚတက္ၾကရတယ္။ လူေတြက ကားငယ္ေလးေတြနဲ႔ သပ္သပ္ စီးရတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ကားႀကီးနဲ႔ စုၿပီးတင္တယ္။ အရင္လူေတြတုန္းက လူေရာပစၥည္းေရာဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။

ကားေတြက ေတာင္ေပၚလမ္းမွာ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ေမာင္းၾကတာ ရင္ဖိုစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ကိုယ္ကသာ ဘုရားတ ေနတာ သူတို႔ကေတာ့ ေမာင္းေနက်မို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ေန႔လည္ဘက္က်ေတာ့ တေပါင္းေနက ကိုယ့္ကုိမွ ကြက္ၿပီးပူေနသလား ထင္ရတယ္။ ကားသမားေတြက ထမင္းစားဖို႔၊ ေျခခင္းလက္ခင္းဆန္႔ဖို႔ သံုးေလးခါေလာက္နားေပးလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။
ေတာင္ေၾကာေပၚမွာေတာ့ ကားေတြတေထာက္နားဖို႔ ၾကားစခန္း (၂) ခုရွိတယ္။ အဲဒီမွာ အစားအစာ၊ အေအး၊ ဘီယာ၊ စီးကရက္၊ မုန္႔ပဲသြားရည္စာ စသျဖင့္ ၀ယ္စားလို႔ရတယ္။ အေပါ့၊ အေလးသြားလို႔၊ မ်က္ႏွာသစ္လို႔လည္းရတယ္။ ခရီးပန္းလည္း သက္သာ၊ လူေတြလည္း နည္းနည္းပါးပါး လန္းဆန္းသြားၾကတာေပါ့။

ကားေတြက တစီးနဲ႔တစီး အတန္းလိုက္ႀကီး။ ဖုန္ေတြက ေထာင္းေထာင္းထလို႔။ ကားေပၚမွာ လူေရာ၊ ပစၥည္းေတြေရာ ဖုန္ေတြေဖြးလို႔။ ကားမူးတဲ့သူေတြကလည္း ပ်ဳိ႕သူပ်ဳိ႕၊ အန္သူအန္နဲ႔ သနားစရာ။ အန္ခ်င္စိတ္ကိုေအာင့္ၿပီး စိတ္တင္းထားတဲ့ သူေတြကိုေတြ႔ရျပန္ေတာ့ မရယ္ရက္ဘူး။ ကေလး၊ အသက္အရြယ္ႀကီးသူေတြနဲ႔ က်န္းမာေရး မေကာင္းသူေတြခမ်ာ အေတာ့္ကို ဒုကၡေရာက္ၾကရွာတယ္။

သူတို႔ခမ်ာ ကားမူးသက္သာေအာင္လို႔ ေဆးေသာက္ၿပီး၊ ေစာင္ျခံၿပီး အိပ္လိုက္လာၾကရတယ္။ အန္ရင္ခံဖို႔ ကၽြပ္ကၽြပ္ အိတ္ေတြ အထုပ္လိုက္၀ယ္ၿပီး လိုက္ေ၀ေပးရတယ္။ လိေမၼာ္သီး၊ သံပုရာသီး၊ ႐ႈေဆးစသျဖင့္ မွ်သံုးၾကရတယ္။ ကားတန္းႀကီး နားခ်ိန္ က်ေတာ့ ‘သြားပါၿပီ။ ငါ့အိတ္က ၅၀၀ ေက်ာ္ေတာင္ေပးထားရတာ။ ဘယ္လိုမ်ား ျပန္ေလ်ာ္ရပါ့’ ဆိုတဲ့အသံေတြၾကားရတယ္။ (အေတာ္မ်ားမ်ားက ေလယာဥ္သံုးခရီးေဆာင္အိတ္အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္ၾကတယ္)
က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ၿပီး “ကဲ .... သြားခ်င္အံုးဟဲ့ ကားကား” လို႔ စိတ္ထဲေျပာရင္း တကိုယ္တည္း ျပံးမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔အျဖစ္ကို ထုိင္ဟားေနတဲ့သူေတြရွိရင္လည္း ဒီအဆိုကေလးက ျပံးတုံ႔တံု႔ျဖစ္စရာပါ။ အင္းေလ .... အျဖစ္အပ်က္ ကိုယ္၌ကလည္း ဒုကၡေရာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာမွ တကယ့္ကို ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ကိန္းကိုး။

ဒီလိုပါ က်ေနာ္ျပံးမိတာက လူပံုပန္းေတြရယ္၊ ၀တ္ပံုစားပံုေတြရယ္၊ (အထူးသျဖင့္ အဖိုးတန္ ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးေတြေပါ့)၊ အဲဒါႀကီးေတြရယ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဦးတည္သြားေနတဲ့ ခရီးဆံုးအရပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေတာမွ တကဲ့ေခါင္ေခါင္၊ ေခါင္တာမွ လူမနီးသူမနီး ဒုကၡသည္စခန္း။ ဆိုေတာ့ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ က်ေနာ္တို႔အျဖစ္က “ပြဲခြင္မွား ၀င္လာမိတဲ့ ဇာတ္အဖြဲ႔ႀကီးတဖြဲ႔”နဲ႔ တူေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို “လားလားမွ မအပ္စပ္ပံုေလး”ကို ေတြးမိၿပီး ျပံးမိတာပါ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ေမွ်ာ္ပါ။