တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ (၀တၳဳတို)

(၁)

ဤမည္ေသာ အစည္းအေ၀းႀကီးတခုသို႔ ဖိတ္ၾကားခံရျခင္းသည္ ကိုသုညေလးတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားတြင္ ေျပာစမွတ္ျပဳ ေလာက္သည့္ ကိစၥႀကီးတရပ္ျဖစ္ေနသည္ကား အမွန္ပင္။ (တကယ္လည္း ႏွစ္အတန္ၾကာအထိ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္)။ လူတိုင္းသည္ အစည္းအေ၀းဖိတ္စာကို ၾကည့္၍ ကုိယ္သန္ရာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က “ကမၻာလံုးဆုိင္ရာ အနာဂတ္အေရး”ဟု ဆိုၾက၍ အခ်ဳိ႕က “လူသား၊ ကမၻာၿဂိဳလ္ႏွင့္ ေနစႀကၤာ၀ဠာအဖြဲ႔အစည္း၏ အလားအလာ” ဟု ဆိုၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က “သဘာ၀ႀကီးအား ေအာင္ႏုိင္ျခင္း”ဟုဆိုၾက၍ အခ်ဳိ႕က “နယ္ျခားမဲ့ ျဖစ္တည္မႈ” စသည္ျဖင့္ ကုိယ္နားလည္သလို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုေနၾကသည္။

ထိုထိုဤဤေသာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားသည္ အစည္းအေ၀းသို႔ တက္ေရာက္မည့္ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ယင္းႏုိင္ငံမ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တတ္/သိပညာရွင္မ်ား၊ သုေတသီမ်ား၊ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနသူမ်ား၊ ဟိုေရး သည္ရာ အထူး ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား၊ ဖိတ္ၾကားအပ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား စသျဖင့္ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးငယ္မ်ားအား အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ္ျငား ထူးထူးကဲကဲ အာ႐ံုစိုက္ခံေနၾကရျခင္းကိုမူ မည္သူမွ်ျငင္း၍မရ။ သို႔ႏွင့္ အျခားေသာ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားနည္းတူ ကိုသုညေလးတို႔ အသိုင္းအ၀ုိင္းသည္လည္း “ကုိယ္စားလွယ္ ေရြးခ်ယ္ေရး”ဟူသည့္ကိစၥကို ျပႆနာႀကီးတရပ္အျဖစ္ ရင္ဆိုင္ၾကရေတာ့သည္။

လူတိုင္းတက္ခ်င္ၾကသည့္စိတ္ကုိ မ်ဳိသိပ္၍ဖံုးဖိထားၾကေသာ္ျငား ကုိယ့္အမည္ကိုယ္ မဲျပန္ေပးၾကျခင္းကို မဲျပားမ်ား၌ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေနရသည္မွာ တဒုကၡ။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားကုိယ္၌က ကုိယ္စားလွယ္ အေရြးခံလိုေၾကာင္း ထုတ္ေျပာၾကသျဖင့္ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ျဖစ္ရသည္မွာလည္း တေမွာင့္။ ကုိယ့္အဖြဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္လူကိုယ္၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးကိုယ္ ပါေစခ်င္၍ အုပ္စုလိုက္ မဲဆြယ္မႈမ်ား အတိုင္းထက္ လြန္လာေနျခင္းကို ေရွာင္ရရွား ရသည္မွာလည္း တပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္။ ကဲ ... သည္ေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွတာ ကံစမ္းမဲသာ ေဖာက္လိုက္ၾကပါေတာ့ဟူ၍လည္း ေျပာ၍မရ။ ယခုကိစၥက အရည္အခ်င္း ရွိသူမ်ားထဲမွ အရည္အခ်င္း အရွိဆံုးသူကို ဆန္ကာတင္ ေရြးခ်ယ္ေပးၾကရသည့္ ကိစၥ။


ဤေနရာ၌ အလိုလိုေရွ႕တန္းေရာက္လာရသူမွာ မဲျပာပုဆိုးႀကီးဟု လူသိမ်ားလွသည့္ ကုိသုညေလးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႕က ႀကိဳက္၍ အမ်ားက မႏွစ္သက္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔၌ အျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိ၊ အစားထိုးစရာမရွိသျဖင့္ မွတပါး အျခားမရွိသည္ကို သိသိႀကီးႏွင့္ လက္ခုပ္တီး ေပးေနရသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး မကေတာ့။ တဘက္၌လည္း အျခားသူမ်ားႏွင့္ အရည္အခ်င္းျခင္းတူလွ်င္ေတာင္ “ေက်းဇူးရွင္မ်ား”ဟု ေခၚလွ်င္ရႏုိင္ ေကာင္းသည့္(တကယ္လည္း မၾကားတၾကား ေခၚၾကပါသည္) “ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳေပးထားသူမ်ား”၊ “ကမကထျပဳ ဖိတ္ၾကားသူမ်ား” ႏွင့္ ပုလဲနံပ သင့္လွသည့္ အရည္အခ်င္း၌မူ ကိုသုညေလးကို မည္သူမ် ယွဥ္၍မရ။ “စည္း” “၀ါး”ႏိုင္သည္။ စည္း၀ါးအ႐ိုက္ ေကာင္းသည္ ဟု ေျပာတတ္ၾကသည္။

(၂)
ဤမည္ေသာ အစည္းအေ၀းႀကီးသည္ လူအမ်ားစိတ္၀င္စားမည္ဆိုက စိတ္၀င္စားစရာပင္။ အစည္းအေ၀းက်င္းပသည့္ေနရာ၊ က်င္းပ သည့္အခ်ိန္၊ က်င္းပသည့္ ေန႔ရက္ႏွင့္ က်င္းပသည့္ပံုစံတို႔သည္ အသစ္။ သမား႐ိုးက်မ်ားခ်ည္းေနရာ၌ စိတ္ကူးသစ္မ်ား၊ နည္းပညာသစ္မ်ားျဖင့္ ေပါင္းစပ္စီစဥ္ထား၍ ျဖစ္မည္ ထင္၏။ ကုိယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားခမ်ာ အစည္းအေ၀းမွ ဟုတ္ပါေလစဟု သံသယေတြးေလး ေတြးမိၾကေသးသည္။

အစည္းအေ၀းႀကီး၌ သဘာပတိမရွိ၊ အခမ္းအနားမွဴးမရွိ၊ မွတ္တမ္းတင္သူမရွိ၊ ဟုိျဖတ္ေလွ်ာက္ ဒီျဖတ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ အေရးပါခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သူမရွိ။ ထိုင္ခံုတိုင္း၌ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ ကိရိယာမ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။ ယင္းကိရိယာမ်ား၌ ေဆြးေႏြးမည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မာတိကာ စဥ္အလိုက္ ထည့္သြင္းထားသည္။ မိမိႏွစ္သက္ရာ အေၾကာင္းအရာကို မိမိစိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္၍ ၾကားနာႏိုင္သည္။ မိမိ အထူးျပဳရာ အေရးကိစၥကို မိမိကၽြမ္းက်င္ရာ ဘာသာစကားျဖင့္ ေဆြးေႏြးႏုိင္သည္။ မည္သူမွ် ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပေနစရာမလို။

အဆိုပါ ကိရိယာသစ္မ်ားက ဘာသာစကားဖလွယ္ေပးသည့္အလုပ္ႏွင့္ ေလေၾကာရွည္သူမ်ား၏ အပိုဆာဒါး စကားလံုးမ်ားကို အလိုအေလွ်ာက္ ျဖတ္ေတာက္ေပးသည့္အျပင္ အခ်က္အလက္အမွားမ်ား ပါလွ်င္လည္း ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ေပးၾကသည္။ မိမိေျပာေနသည့္အခ်က္တိုင္းကို ေကာက္ႏုတ္၍ “လူႀကီးမင္း ေျပာဆိုေနသည့္အခ်က္သည္ မည္သည့္စာအုပ္မွ မည္သည့္အပိုဒ္ကို ကိုးကားေျပာဆိုေနျခင္းျဖစ္သည္၊ မည္သည့္ ပုဂၢဳိလ္၏ စကားကို ကိုးကား ေျပာဆိုေနျခင္း ျဖစ္သည္”ဟူ၍ ဖန္သားျပင္၏ ေအာက္ေျခလိုင္း (စေတာ့ရွယ္ယာၫႊန္းကိန္းမ်ား ေရးထိုးေလ့ရွိသည့္ လိုင္းမ်ဳိး) ၌ အဆက္မျပတ္ ေရးထိုးေပးေနသျဖင့္ သူမ်ားအိုင္ဒီယာကို ကိုယ့္အိုင္ဒီယာလုပ္၍ ေျပာေလ့ရွိသူမ်ားခမ်ာ ကိုယ္က်ဳိးနည္းၾကရေတာ့သည္။

မဲခြဲဆံုးျဖတ္ရသည့္ ကိစၥမ်ဳိးမွလြဲ၍ ဟိုလူ႔ ေထာက္ခံ၊ သည္လူ႔ေထာက္ခံႏွင့္ တဘက္တည္း၊ တသေဘာထားတည္းပံုစံမ်ဳိး ရပ္တည္ခ်က္ တူခ်င္ ေယာင္ ေဆာင္ခြင့္မရွိ။ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆ မဟုတ္လွ်င္ လက္မခံ။ ကုိယ္ပိုင္အျမင္ မဟုတ္လွ်င္ လက္မခံ။ အသစ္မဟုတ္လွ်င္ လံုးလံုးေျပာခြင့္ မေပးေတာ့။ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္၍ ေျပာခ်င္ေသးသပဆိုလွ်င္ေတာ့(ရမရ မေသခ်ာေသာ္ျငား) အသနားခံစာတင္သြင္းရမည္ဟု တခ်ဳိ႕ကဆိုၾကသည္။

ယင္းကိရိယာမ်ားသည္ ေဆြးေႏြးသည့္အေၾကာင္းအရာကို တည္းျဖတ္သုတ္သင္ေပး႐ံုမွ်မက၊ ေဆြးေႏြးသူ၏ ပကတိ အရည္အခ်င္းကိုပါ တိုင္းတာ တြက္ခ်က္ေပးၾကပံုရသည္။ ကုိယ္မပိုင္သည့္အေၾကာင္းအရာကို ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ထား၍ ၀င္ေရာမိပါက ေခ်ာင္းဟန္႔သံျဖင့္ သတိေပးတတ္ၾက သျဖင့္ ကိုယ္စား လွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားခမ်ာ လူလူခ်င္း မရွက္ရ၊ စက္မ်ားကို မ်က္ႏွာပူေနရသည္။ စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ဤစက္မ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ခ်င္ ၾကေသာ္ျငား က်ိန္ဆဲ႐ံုအျပင္ ဘာမ်မတတ္ႏိုင္ရွာၾက။ ခါးစည္း၍ ခံၾကရရွာသည္။ မတတ္သာေတာ့သည့္အဆံုးတြင္မွ ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔ရယ္ ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟု ေတာင္းပန္ယူၾကရသည္အထိ စက္မ်ားျပဳသမ် ႏုၾကရရွာသည္။

(၃)
အဆံုး၌ အစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္မည့္ အခ်ိန္သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ဤတြင္မွ မီးမ်ားထိန္ထိန္လင္းလာ၍ အႀကီးအကဲဟု ထင္ရသူမ်ား စင္ေပၚတက္လာၾကသည္။ တကဲ့ကို ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲေခါင္းေဆာင္ခ်ည္းမ်ား ခ်ည္းပါတကား။ ကုိယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားခမ်ာ အသက္႐ွဴ ဖို႔ပင္ သတိမရၾက။ ဥေသ်ာင္ႀကီးဟု ထင္ရသူတဦးက ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ နိဂံုးခ်ဳပ္စကား ေျပာၾကားသည္။

“လူသားမ်ားတည္တံ့ေရးအတြက္ လူ႔သက္တမ္းကို ဆြဲဆန္႔သည့္နည္းျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ထို႔အတူ အသက္ရွည္ေဆးမ်ား ေဖာ္စပ္ တီထြင္သည့္နည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ လူလူခ်င္း သတ္ျဖတ္ညႇဥ္းပန္းမႈမ်ားအား တားဆီးသည့္ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္လည္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ထို႔အတူ စစ္ပြဲႀကီးငယ္မ်ား အဆံုးသတ္ေစေရးနည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္လည္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ထို႔အတူ လူသား ခ်င္းစာနာသည့္ နည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ေပးသည့္ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္လည္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ျငား အားလံုးေသာ နည္းလမ္းမ်ားခမ်ာ သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ခ်ည္း၊ အခ်ီးအႏွီး ျဖစ္ခဲ့ရသည္ခ်ည္း ျဖစ္သျဖင့္ အက်ယ္ခ်ဲ႔၍ ေျပာၾကား မေနလိုေတာ့။

ကၽြႏ္ုပ္ ေတြ႔ရွိထားသည့္ နည္းလမ္းတခုမွာ လူသားမ်ားတည္တံ့ေရးအတြက္ “လူသားကိုယ္ပြား”ထားရွိေရးဟူသည့္ နည္းလမ္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽႏ္ုပ္အေနျဖင့္ ကမၻာေပၚတြင္ ရွိရွိသမွ် မည္သူ႔ကိုမွ်၊ မည္သည့္အရာကိုမွ်၊ မည္သည့္အေတြး အေခၚကိုမွ်၊ မည္သည့္စိတ္ကူး စိတ္သန္း ကိုမွ်၊ မည္သည့္တီထြင္ဖန္တီးမႈကိုမွ်၊ မည္သည့္ထုတ္လုပ္မႈကိုမွ်၊ မည္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကိုမွ်၊ မည္သည့္ အခင္းအက်င္းကိုမွ်၊ နည္းနည္းမ် အဆံုးအ႐ံႈးမခံ လိုေတာ့။ အရာအားလံုးသည္ သူ႔တန္ဖိုးႏွင့္သူ၊ သူ႔အဓိပၸာယ္ႏွင့္သူ ရွိေနၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၍ ယင္း အရာအားလံုးအား အရွိကို အရွိအတိုင္း (စက္မ်ားက “ပကတိအတိုင္း”ဟု ျပင္၍ေျပာေပးၾကသည္) မူရင္းမပ်က္ ကိုယ္ပြားရယူထားရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ လူေကာင္းမ်ားသည္လည္း လူေကာင္းမ်ားအတိုင္းရွိ၍ လူဆိုးမ်ား၊ လူလည္လူနပ္မ်ားႏွင့္ လူယုတ္မာမ်ား သည္လည္း မူလ ဗီဇမ်ား အတိုင္း ရွိျမဲရွိေနၾကေပလိမ့္မည္။ ေသြးေခ်ာင္းစီးမႈကို လိုလားသူမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားသူမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဖိႏွိပ္သူမ်ားႏွင့္ ဖိႏွိပ္ခံမ်ား သည္လည္းေကာင္း၊ အာဏာရွင္မ်ားႏွင့္ အတိုက္အခံမ်ား သည္လည္းေကာင္း နဂိုရွိရင္းစြဲအတိုင္းပင္ ဆက္ရွိေနၾကေပလိမ့္မည္။ ပဋိပကၡ မ်ားသည္ လည္း ျဖစ္ျမဲ အတိုင္း ဆက္ျဖစ္ေန၍ ေရာဂါဘယမ်ားသည္လည္း ထူေျပာျမဲအတိုင္း ထူေျပာေနၾကေပလိမ့္မည္။

လူႀကီးမင္းတို႔အေနျဖင့္ လူဆိုးမ်ားအစား လူေကာင္းမ်ားခ်ည္း ကိုယ္ပြားယူသြားလွ်င္ မရႏုိင္ၿပီေလာ။ ဖိႏွိပ္သူမ်ားကိုပယ္၍ ဖိႏွိပ္ခံမ်ားကိုခ်ည္း ကိုယ္ပြားယူသြားလွ်င္ မရႏိုင္ၿပီေလာဟူ၍ ေစာဒကတက္လိုၾကေပမည္။ (ဖန္သားျပင္၏ ေအာက္ေျခလိုင္း၌“အာဏာရွင္ႏိုင္ငံမ်ား တေန႔တျခား နည္းပါးလာေန၍ အာဏာရွင္မ်ား မ်ဳိးတံုးသြားႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ျမင္ ေနရေၾကာင္း” ဟူသည့္ စာတန္းေပၚလာသည္)။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူေကာင္းမ်ား ခ်ည္း ရွိေနသည့္ ကမၻာႀကီးတခုကို စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။ လူၾကမ္းမပါသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားတကားကို ၾကည့္ရသည္ႏွင့္ ဘာမ်ား ထူးပါဦး မည္နည္း။ ဗီလိန္မပါသည့္ လြမ္းခန္းကို ၾကည့္ရသည္ႏွင့္ ဘာမ်ားထူးပါဦးမည္နည္း။ ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဆိုလိုရင္းကို သေဘာက္ေပါက္ ေလာက္ၿပီ ထင္သည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္မွာ လူသား၊ ကမၻာၿဂိဳလ္ႏွင့္ ေနစႀကၤာ၀ဠာအဖြဲ႔အစည္းတခုလံုးအား ကိုယ္ပြားရယူထား ရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ တိတိက်က် ဆိုရလွ်င္ ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈတို႔ကိုပိုင္းျခားထားသည့္ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းမွန္သမွ်အား နယ္ျခားမဲ့ေအာင္ ျပဳလုပ္ေရးပင္ျဖစ္ေပသည္။

(၄)
ဤမည္ေသာ အစည္းအေ၀းႀကီးမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ တမူထူးျခားလွ်က္ရွိသည့္ ကိုသုညေလး၌ သတိမျပဳမိဘဲကို မေနႏုိင္ေလာက္သည့္ အသစ္မ်ားကို ေတြ႔ျမင္လာရသည္။ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ သြားေနရာမွ ျဖည္းျဖည္းျငင္ျငင္ သြားသည္။ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ျပံဳးေနရာမွ ေလးေလးနက္နက္ ျပံဳးသည္။ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာေျပာေနရာမွ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာသည္။ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းခုန္ေလ့ရွိရာမွ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆ ေထာက္ျပလာသည္။ ဒီလူေတာ့ တခုခု လုပ္ေခ်ဦး ေတာ့မည္ဟု ႀကိဳမွန္းထားၾကသူမ်ားပင္လွ်င္ ဤမ်အထိ အခ်ီႀကီးလုပ္လိမ့္မည္ ဟူ၍ေတာ့ ထင္ထားၾကပံုမရ။ မသကာ လြန္ေရာကၽြံေရာ ေပၚပင္ ပ႐ိုပုိဆယ္ တခုေလာက္နဲ႔ ခပ္လတ္လတ္ ပေရာဂ်က္သာသာေလာက္ပဲ ျဖစ္မွာပါဟု ေဖာ့ေတြး ေလး ေတြးထားၾကပံုရသည္။

သို႔ေသာ္ ကိုသုညေလး၏ ဆူပါပေရာဂ်က္ ျမစ္ေၾကာင္းႀကီးသည္ ထိုထိုဤဤေသာ ထင္ျမင္ခ်က္ ကမ္းပါးႀကီးငယ္မ်ားကို ထိုးခ်တိုက္စား၍ အသိုင္း အ၀ိုင္းတခုလံုးအား ေဖြးေဖြးလႈပ္မွ် ဖံုးလႊမ္းပစ္လိုက္သည္မွာ ၀ါဆို၀ါေခါင္ေရေဖာင္ေဖာင္ဟု ေျပာရမတတ္ပင္။ “မိႈရသည့္မ်က္ႏွာ” ဟူသည့္ ေ၀ါဟာရကို သံုးစြဲေနၾကေသာ္ျငား မိႈရွာေဖာ္အခ်င္းခ်င္းကလြဲလွ်င္ တကယ္တမ္း ေတြ႔ဖူးသူ နည္းလွေပမည္။ ယခုမူ ပေရာဂ်က္သမား အခ်င္းခ်င္းမို႔ ကိုသုညေလးကို ျမင္ယံုႏွင့္ပင္ သပိတ္၀င္ အိတ္၀င္ ပေရာဂ်က္ႀကီးတခုျဖစ္မည္မွန္း တန္းခနဲ သိလိုက္ၾကေတာ့သည္။

လစာထုတ္ရက္မ်ား၌ ေတြ႔ရေလ့ရွိတတ္သည့္ စာေရးစာခ်ီမ်ား၏ အိမ္အျပန္မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာသည့္ ကိုသုညေလးကို ၾကည့္႐ံုမ်ျဖင့္ ပေရာဂ်က္ႀကီးတခု ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ရလာခဲ့ၿပီဆိုသည့္အခ်က္ကို တကူးတကေမးေနစရာမလိုေတာ့။ မည္မ်ႀကီးမားသည့္ ပေရာဂ်က္ႀကီး တခုျဖစ္သည္ကို တိုင္းတာရခက္ေစသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျဖစ္လာၾကသည္။ ေျမအက်ယ္ႀကီး၌ တံတိုင္းအျမင့္ႀကီးကာ၍ အေဆာက္အဦႀကီး တခုေဆာက္လုပ္ျခင္း။ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းႏွင့္ နီးစပ္ရာအသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားမွ လူသစ္အမ်ားအျပားကို ေခၚယူခန္႔ ထားျခင္း။ ဓာတ္ခြဲခန္းဆန္ဆန္၊ စမ္းသပ္ခန္းဆန္ဆန္ သံုးဖက္ျမင္ မွန္လံုခန္းႀကီးတခု ေဆာက္လုပ္ေနျခင္း စသည္ စသည္ျဖင့္။

စာအုပ္ႏွင့္ စာေရးကိရိယာအေရာင္းဆိုင္ထဲမွ ကမၻာ့ေျမပံုစာရြက္လိပ္ႀကီးႏွင့္ မွတ္တမ္းစာအုပ္မ်ားေပြ႔ပိုက္၍ ထြက္လာျခင္း၊ လမ္းေထာင့္ စာၾကည့္ တိုက္မွ ပဋိပကၡက်မ္းႏွင့္ အရင္းက်မ္းကဲ့သို႔ေသာ သေဘာတရားေရးရာ စာအုပ္ထူထူႀကီးမ်ားအား ေပြ႔ပိုက္၍ ထြက္လာျခင္း၊ တိပ္ရီေကာ္ဒါ အငယ္စား ေလးတလံုးျဖင့္ လႊင့္သမ်သတင္းအကုန္ ဖမ္းယူေနျခင္း၊ ေတြ႔သမွ် လူ အင္တာဗ်ဴး၍ ေျပာသမ် လိုက္မွတ္ေနျခင္း၊ သတင္းစာမ်ားအား ျဖတ္ညႇပ္ကပ္လုပ္၍ သတင္းေခါင္းစဥ္မ်ား၊ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားအား မ်ဥ္းသားေနျခင္း၊ ႐ံုးျပင္ကနားမွန္သမွ် ၀င္ထြက္ေနျခင္းႏွင့္ အေရးႀကီး ပုဂၢဳိလ္မွန္သမွ် ခ်ဥ္းကပ္ေနျခင္းတို႔သည္ အသိုင္းအ၀ိုင္းတခုလံုးအား သို႔ေလာသို႔ေလာ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ မိႈင္းညိဳ႔ေနေစေတာ့သည္။

(၅)
ဤမည္ေသာ အစည္းအေ၀းႀကီးမွ ကိုသုညေလးအား စမ္းသပ္မႈတခုျပဳလုပ္ရန္တာ၀န္ေပးလိုက္သည္။ လူသား၊ ကမၻာေျမႏွင့္ ေနစႀကၤာ ၀ဠာတခုလံုး၏ အနာဂတ္အား ပံုေဖာ္မည့္ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ စမ္းသပ္မႈတခုျဖစ္သည္။ ျပဳလုပ္ရမည့္ေခါင္းစဥ္က “ပဋိပကၡမ်ားအား အေျဖရွာျခင္း” ဟူ၍။ ကိုသုညေလးအေနျဖင့္ နမူနာ ပဋိပကၡတခုႏွင့္ ယင္းပဋိပကၡထဲ၌ ပါ၀င္သူမ်ားကို ရွာေဖြရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူရွာေဖြရမည့္ ပဋိပကၡသည္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုပဋိပကၡမ်ဳိးမဟုတ္။ ရွည္လည္းရွည္ၾကာ၍ ႐ႈပ္လည္း႐ႈပ္ေထြးသည့္ပဋိပကၡမ်ဳိးျဖစ္ရမည္။ ႏွစ္ဘက္တည္း ကြက္ျဖစ္ေနသည့္ သမား႐ိုးက် ပဋိပကၡမ်ဳိးထက္ ဘက္ေပါင္းစံုပါ၀င္ေနသည့္ ပဋိပကၡမ်ဳိးျဖစ္ရမည္။ ထင္ရွား၍ လူအမ်ားစိတ္၀င္စားမည့္ ပဋိပကၡမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ရန္လိုသလို အေျဖလည္း ရွာမရေသးသည့္၊ ျဖစ္၍လည္း ေကာင္းေနဆဲျဖစ္သည့္၊ ေတာ္႐ံုႏွင့္လည္း အဆံုးသတ္ႏိုင္ဦးမည့္ပံုမေပၚေသးသည့္ ပဋိပကၡမ်ဳိး ျဖစ္ရမည္။

သို႔ႏွင့္ ကိုသုညေလး၏ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ၌ တိုက္ႀကီးမ်ား၏ အမည္မ်ား၊ ႏိုင္ငံမ်ား၏ အမည္မ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ အမ်ဳိးအစားမ်ား စသျဖင့္ စံုသည္ထက္ စံုလင္လာသည္။ ထိုမွ ပဋိပကၡအမ်ဳိးအစားမ်ားႏွင့္ ပဋိပကၡျဖစ္ရာႏိုင္ငံမ်ားဟူ၍ နယ္ပယ္တခုဆီသို႔ ဦးတည္၍ခ်ဥ္းကပ္မိလာသည္။ ထိုမွ ျဖစ္ေနသည့္ ပဋိပကၡမ်ား၊ ပဋိပကၡျဖစ္ဆဲႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ျဖစ္လတၱံ႔ေသာပဋိပကၡမ်ား အစရွိသည့္ အခိုင္အမာအခ်က္အလက္မ်ားအထိ အေတာ္ေလး ျပည့္ျပည့္စံုစံု စုေဆာင္းရရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ ဤမ်ျဖင့္ ေက်နပ္ေန၍မရေသး။ အစိုးရ႐ံုးမ်ားႏွင့္ အတိုက္အခံ႐ံုးမ်ားသို႔သြား၍ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ား၊ ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခ်က္မ်ားအား မိတၱဴကူးယူျခင္း၊ ဓာတ္ပံုအေထာက္အထားမ်ားရယူျခင္း၊ မရွင္းလင္းသည္မ်ားကို ေမးျမန္းျခင္း၊ ေတြ႔သင့္ေတြ႔ ထိုက္သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း အစရွိသည့္ အလုပ္မ်ားအား မနားမေန လုပ္ရေပလိမ့္ဦးမည္။

သကၠရာဇ္မွလြဲလွ်င္ အပိုဒ္လိုက္တူေနသည့္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္မ်ား၊ ကာလံေဒသံမွလြဲလွ်င္ မနက္ဘဲဥ၊ ညၾကက္ဥဟု ေျပာ၍ရသည့္ လုပ္ငန္း အစီရင္ခံစာမ်ား၊ ခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ တေၾကာင္းတည္းႏွင့္ၿပီးႏုိင္ေသာ္လည္း ေခါင္းစဥ္မ်ားခြဲ၍ အတည္ အခန္႔ေရးသားထားသည့္ လုပ္ငန္းစီမံ ခ်က္မ်ား၊ ေရွ႔လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား စသည္စသည္ျဖင့္ စုစုေပါင္း အႏွစ္(၂၀) နီးပါးစာမွ် ရွိသည့္ ဖိုင္တြဲႀကီးငယ္မ်ားအၾကား၌ အခ်က္အလက္မ်ား ရွာေဖြ စုေဆာင္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ေသတြင္းမွလြတ္လာသူ တေယာက္လို ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနသည့္ ကုိသုညေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသူမ်ားအဖို႔ (သူႏွင့္ေရာ၍) ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ ေသလူ တေယာက္ႏွယ္ ခံစားမိၾကေသးေတာ့သည္။

ပဋိပကၡတြင္ပါ၀င္ေနၾကသည့္ဘက္အသီးသီးကိုၾကည့္ရသည္မွာ တစံုလံုးအရျခံဳၾကည့္လွ်င္ “ပြဲပန္း”ေနၾကပံုရ၍ တခုခ်င္း အရ ခြဲၾကည့္လွ်င္ “ေခ်ာင္ပိတ္”ေနၾကပံုရသည္။ မည္သူ႔ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ မျမင္ရသည့္ဖိစီးျခင္းတမ်ဳိး၏ လႊမ္းမိုးမႈကိုခံေနၾကရပံုရေသာ္ျငား ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ကမူ ဤသည္ကိုပင္ ၎တို႔၏ရပ္ခံႏိုင္စြမ္းဟု ယူဆထားၾကပံုရသည္။ ကုိယ့္ေႂကြးေၾကာ္သံ ကုိယ့္ျပန္ပတ္၍ စကားလံုးပိသည့္ဒဏ္ခံေနရသည္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တူရာေလးစု၍ ေဘာင္၀င္ေအာင္ လုပ္ၾကသည္။ လာဘ္ျမင္မႈႏွင့္ အက်ဳိးစီးပြားေရွ႔တန္းတင္မႈတို႔တြင္ ဧတဒဂ္ေပးရေလာက္သည့္အခ်က္မွာ ေနရာသာ ယွဥ္မလုလို႔ကေတာ့ မည္သည့္အခါတြင္မ် မိတ္ပ်က္ေအာင္မေျပာ။ အ႐ိုးေလး အရင္းေလးကိုပင္ ကိုက္ခြင့္ေပးထား တတ္ၾကေသးသည္။

(၆)
ကိုသုညေလးႏွင့္ သူ၏အတြင္းေရးမွဴးမေလး မရွပ္ေတး (အမည္ရင္းကို မသံုးသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကာယကံရွင္ပင္ ေမ့ေနေလာက္ၿပီ) တို႔သည္ အတြဲညီသေလာက္ အလုပ္ျဖစ္သည့္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ဟုဆိုလွ်င္ရသည္။ “မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”၊ “မရဘူး”၊ “မၿပီးဘူး”၊ “မလုပ္ႏုိင္ဘူး”၊ “မလုပ္တတ္ဘူး” ဟူသည့္ ဘူးငါးဘူး ကိုေရွာင္ အိုေတာင္မဆင္းရဲဟု ဒံုးဒံုးခ်ခံယူထားသည့္ မရွပ္ေတး၏ တခုတည္းေသာ အားနည္းခ်က္မွာ စိတ္မခ် ရျခင္းပင္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ရွပ္ျပာရွပ္ျပာႏွင့္ စပ္စပ္ စပ္စပ္လုပ္တတ္သည့္ စ႐ိုက္ေၾကာင့္ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ ပက္ကနဲပက္ကနဲ ေျပာတတ္သည့္စ႐ိုက္ေၾကာင့္ ႏွာႏွပ္ယူရသည္မွာလည္း မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း။

စႀကၤာ၀ဠာလံုးဆုိင္ရာ ျပပြဲႀကီး၏ဆက္တင္ကို နည္းပညာအကူအညီအျပည့္အ၀ျဖင့္ ေခတ္အမီဆံုး တည္ေဆာက္ထား သည္မွာ စိုးစဥ္းမွ် ယံုမွားဘြယ္ရာ မရွိ။ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရွိသူမ်ား၊ ကုိယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား၊ အထူးဖိတ္ၾကားထား သူမ်ား၊ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားသည္ တခန္း၀င္ တခန္းထြက္ႏွင့္ ဟိုမွသည္သို႔ ယာဥ္ရထားမ်ဳိးစံုျဖင့္ ကူးလူးသြားလာ ေနစရာ မလို။ အလ်ဥ္းသင့္ရာ တေနရာရာ၌ ၀င္ထိုင္၍ ၾကည့္လိုသည့္ ျပကြက္ကို (ျပခန္း ေပါင္း ရာခ်ီ၍ရွိေသာ္ျငား လူတိုင္းသည္ ကိုသုညေလး၏ ျပကြက္၌သာ စုၿပံဳတိုးေ၀ွ႔ေနၾကသည္) ခလုတ္တခ်က္ႏွိပ္၍ ေရြးခ်ယ္လိုက္႐ံုပင္။

“ကဲ .... မိရွပ္ေတး၊ ဒီမွာ မိုက္က႐ိုခ်ပ္စ္ေလးေတြ။ အဲဒါေလးေတြဟာ လူ႔သမိုင္းနဲ႔ လူ႔အနာဂတ္၊ ကမၻာ့သမိုင္းနဲ႔ ကမၻာ့ အနာဂတ္တို႔ကို ေျပာင္းလဲသြားေစမယ့္ ပီဘိ အရာ၀ထၳဳေလးေတြပဲ။ ေရာ့ ... ေဟာသည္မွာ ဘူးကေလး (၂) ဘူးရွိတယ္။ ဒီ အနီေရာင္ဘူးကေလးမွာ “ဂ်ီအိုဗြီ” လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔လား။ အဲဒါ အစိုးရအဖြဲ႔ဆိုတာကို အတိုေကာက္ ေရးထားတာ။ ဒီဘက္က အျပာေရာင္ဘူးကေလးမွာ “အိုပီပီ” လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔လား။ အဲဒါ အတိုက္အခံအဖြဲ႔ဆိုတာကို အတိုေကာက္ ေရးထားတာ။ နင့္တာ၀န္က ဂ်ီအိုဗြီလို႔ ေရးထားတဲ့ မိုက္က႐ိုခ်ပ္စ္ေလး ေတြကို ယူနီေဖာင္း ၀တ္ထားတဲ့ စက္႐ုပ္ေတြရဲ႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ ထည့္ေပးၿပီး၊ အိုပီပီလို႔ ေရးထားတဲ့ မိုက္က႐ိုခ်ပ္စ္ေလးေတြကိုေတာ့ အရပ္၀တ္ေတြ ၀တ္ထားၾကတဲ့ အတိုက္အခံေတြရဲ႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ ထည့္ေပးဖို႔ပဲ။

ဒီ မိုက္က႐ုိခ်ပ္စ္ေလးေတြကို ေရာမသြားရေစေအာင္နဲ႔ မမွားယြင္းရေစေအာင္ တႏုိင္ငံစီခြဲၿပီး သီးသန္႔ လုပ္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ ကာယကံ ရွင္ေတြရဲ႔ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာကုိယ္ပြားကိုသာမက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုယ္ပြားကိုပါ ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါး ထပ္တူျပဳ ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပေစႏုိင္ဖို႔အတြက္ အဆင့္ဆင့္ သ႐ုပ္ခြဲ စမ္းသပ္ၿပီးမွ ႏွစ္ရွည္လမ်ား တီထြင္ဖန္တီးထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွားၿပီး သြားထည့္လိုက္မိရင္လည္း ျပႆနာရွိတယ္။ လံုးလံုး မထည့္မိ ျပန္ရင္လည္း ျပႆနာ ရွိတယ္။ အဲဒီလူသားပံုတူ စက္႐ုပ္ေတြမွာ နင္တို႔ငါတို႔လိုပဲ စဥ္းစားေတြးေခၚႏုိင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြ ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။
သူတို႔မွာ မရွိေသးတဲ့အရာက ႏွလံုးသားပဲ။ နင့္တာ၀န္က အဲဒီမရွိေသးတဲ့အရာကို ရွိေအာင္လုပ္ေပးရမွာ။ တကယ္လို႔ မွားၿပီးထည့္လိုက္ မိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မတူတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ဦးေႏွာက္တို႔ ပဋိပကၡျဖစ္ၿပီး ကေျပာင္းကျပန္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ မထည့္လိုက္မိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ႏွလံုးသားမပါတဲ့ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စာနာနားလည္မႈ ကင္းစြာ၊ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးစြာ ယုတ္မာရက္စက္ၾကလိမ့္မယ္”

(၇)
ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ေခသူမဟုတ္ေၾကာင္း မျပဘဲကို မေနႏိုင္သည့္ ကိုသုညေလးတေယာက္ သူ၏ျပကြက္ကို အသပ္ရပ္ဆံုးႏွင့္ အခန္႔ညား ဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္တင္ဆက္ထားပံုမွာ ျမင္သူတိုင္း လက္ဖ်ားခါ ခ်ီးက်ဴးၾကရသည္။ သူမ်ားထက္ အခြင့္အေရး ပိုယူထားသည့္နည္းတူ သူယူရသည့္ တာ၀န္သည္ လည္း သူမ်ားထက္ ႀကီးရေပေတာ့သည္။ တဘက္က တက္လွ်င္ အျခားတဘက္က တက္မည္မဟုတ္သျဖင့္ သူသည္ အစိုးရအဖြဲ႔ႏွင့္ အတိုက္အခံ အဖြဲ႔မ်ားကို ခြဲ၍ ဖိတ္ၾကားထားရသည္။ တဘက္ႏွင့္တဘက္ ပက္ပင္းမတိုးမိၾကေစရန္လည္း သီးသန္႔စီစဥ္ေပးထားရသည္။

အစိုးရအဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ စစ္ယူနီေဖာင္းမ်ား၀တ္၍ ယာဘက္အျခမ္း၌ ထိုင္ေနၾကသည္။ ၎တို႔၏ေရွ႔တြင္ အတိုက္အခံတို႔၏ ကိုယ္ပြား စက္႐ုပ္မ်ားက အတိုက္အခံတို႔၏ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္အတိုင္း ထပ္တူျပဳ၍ ထုိင္ေနၾကသည္။ အတိုက္အခံအဖြဲ႔မ်ား ကလည္း မိမိတို႔သန္ရာ ၀တ္စံုမ်ား ၀တ္၍ ၀ဲဘက္အျခမ္း၌ ထိုင္ေနၾကသည္။ ၎တို႔၏ေရွ႔တြင္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္တို႔၏ ကိုယ္ပြားစက္႐ုပ္မ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔၏ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္အတိုင္း ထပ္တူျပဳ၍ထုိင္ေနၾကသည္။ ဤသည္ကိုၾကည့္၍ ဧည့္သည္အခ်ဳိ႕က သူတို႔သိသည့္ပုဂၢဳိလ္မ်ားကို လူႏွင့္အမည္ မွန္မမွန္ ပေဟဠိ၀ွက္ေနၾကသည္။ စက္မ်ားက ပုဂၢဳိလ္တဦးခ်င္း စီ၏ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္အက်ဥ္းခ်ဳပ္အား စာတန္းထိုး၍ ရွင္းျပေပးေနသည္ကို ဧည့္သည္အခ်ဳိ႕က မွတ္စုလိုက္ေနၾကသည္။

မတူသည့္အရာႏွစ္ခုကို တြဲလ်က္တင္ျပပံုမ်ဳိး၊ ဆန္႔က်င္ဘက္အရာႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္တင္ျပပံုမ်ဳိးကို အႏုပညာနယ္၌ အားအေကာင္းဆံုး ဖန္တီးမႈပံုစံ တခုဟု သတ္မွတ္လက္ခံထားၾကသည္။ ယခုက မတူသည့္ အရာတင္မက၊ ကြဲလြဲေနသည့္ အရာလည္းျဖစ္ေနသည္။ ကြဲလြဲေနယံုမ်မက ပဋိပကၡပင္ ျဖစ္ေနရသည့္ အရာလည္းျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားေကာင္းယံုမွ်မက အသက္ပါ၀င္ေနသည့္ ပဋိပကၡဇာတ္ခံုႀကီး။

သူ႔တသက္ ဤမွ်အေရးပါသည့္ ကိစၥႀကီးမ်ဳိး ေနာက္တႀကိမ္လုပ္ခြင့္ မၾကံဳႏုိင္ေတာ့ဟူသည္ကို စိတ္က အလိုလို သိေနသည္။ ေသမည္ဆိုက ေသေပ်ာ္ ေလာက္သည့္ အတုမဲ့စြမ္းေဆာင္ခြင့္ရျခင္းမ်ဳိး။ ေလာကဓံသည္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ကန္ခြင့္ရေတာ့မည့္ ေဘာလံုးတလံုးႏွယ္ သူ႔ဘက္ အံက်လာသည္။ သူ႔တြင္ရွိသမွ် ကိုယ္စြမ္း၊ ဉာဏ္စြမ္း၊ ၀ီရိယစြမ္း၊ လံု႔လစြမ္းႏွင့္ ရွိရွိသမွ် စြမ္းရည္တို႔ကိုထည့္၍ ၾကံဳးကန္လိုက္ရေပေတာ့မည္။

(၈)
သူ၏စိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ ဖူးေနပြင့္ေနသည့္ေႏြဦးသည္ ခါတိုင္းႏွစ္မ်ားထက္ ထူးထူးကဲကဲ ေ၀ဆာေနသည္ ထင္ရ၏။ သူ၏ ျပတင္းမွၾကည့္လွ်င္ ဟိုး အေတာ္ေ၀းေ၀းကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ သူ႔အိမ္သည္ ေတာင္ကုန္းငယ္ေလး၏ထိပ္တြင္ရွိသျဖင့္ သူ႔ထက္နိမ့္သည့္ ေျမျပန္႔မ်ား၊ သူႏွင့္ တန္းတူ ဆင္ေျခေလ်ာမ်ား၊ သူ႔ထက္ျမင့္သည့္ ေတာင္တန္းမ်ားကို သူမ်ားအထက္မွ စီး၍ မုိး၍ ျမင္ခြင့္ရေနသည္မွာ ခံတြင္းေတြ႔ဘြယ္ အရသာတခု။

လူသားသည္ ေလာဘမ်ား၊ ေဒါသမ်ား၊ ေမာဟမ်ား၊ ေသာကမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေဖာင္းေနသည့္ အတၱအိတ္ႀကီးကို ေက်ာတြင္ ပိုး၍ ဟိုးေ၀းေ၀း ေျမျပန္႔ တေနရာဆီမွ လွမ္းလာလ်က္ ဆင္ေျခေလ်ာမ်ားတေလ်ာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္လာၿပီး သူ႔အိမ္ကေလး အနီးတြင္မွ လူလံုးကြဲ၍ တဖန္ ဟိုးေ၀းေ၀း ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ားေနာက္သို႔ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလ့ရွိတတ္ၾကသည့္ အိုဘယ့္ ေလာကခရီးသည္မ်ား ေလလား။

ျပပြဲႀကီးတခုလံုး၏ အသက္ပါသည့္အခန္းအေရာက္တြင္မွ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္၍ ပ်က္လုခမန္းျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ခုထိ မ်က္စိထဲမွ မထြက္ေသး။ ကုိသုညေလးသည္ သူ႔လက္ထဲရွိ အေ၀းထိန္းခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ လူသားပံုတူ ကိုယ္ပြားစက္႐ုပ္မ်ားသည္ ထိုင္ခံုမ်ားမွ ထလာၾက သည္။ ထို႔ေနာက္ တဘက္ႏွင့္တဘက္ လက္ညိႇဳးေငါက္ေငါက္ထိုး၍ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႔ၾကသည္။ မညႇာမတာ ေ၀ဖန္ပုတ္ခတ္ၾကသည္။ နင့္နင့္သီးသီးႏွင့္ မေက်ႏိုင္မခ်မ္းႏိုင္ ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲ၍ သတ္မည္ျဖတ္မည္တကဲကဲျဖင့္ တခ်ဳိ႕က ထိုးႀကိတ္ခါနီးသူမ်ား ျပဳမူေနက်အတိုင္း အက်ႌ လက္မ်ားကို ေခါက္တင္၍ တခ်ဳိ႕က ယူနီေဖာင္းမ်ားကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ေစ့စပ္မည့္သူမရွိ၊ ဖ်န္ေျဖမည့္သူမရွိ႐ံုမ်မက ညိႇႏိႈင္း လိုသည့္ သေဘာ ထားမ်ဳိးပင္ မရွိၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ၾကရသလို အၿငိဳးအေတး၊ အာဃာတတရား၊ လက္စားေခ် လိုစိတ္ႏွင့္ အမုန္းတရားတို႔ျဖင့္ ၀င္း၀င္းေတာက္ ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကိုပါ ေတြ႔ျမင္လိုက္ၾကရသျဖင့္ ေသြးေခ်ာင္းစီး ေတာ့မည္ဆိုသည္ကို အားလံုးက သေဘာေပါက္လိုက္ၾကသည္။

ဤေနရာအေရာက္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ျပႆနာတရပ္ ႐ုပ္ျခည္းေပၚေပါက္လာသည္။ လံုးေထြးကုန္သည့္ လူအုပ္ထဲတြင္ (စက္႐ုပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မ်ားက ယူနီေဖာင္းမ်ား ခၽြတ္လိုက္ၾကသျဖင့္) မည္သူက အတိုက္အခံ၊ မည္သူက အစိုးရဟူ၍ ခြဲျခား၍မရေတာ့။ သူက တခ်က္ထိုးလွ်င္ ကိုယ္က တခ်က္ျပန္ထိုးေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ျမင္ေနရ၍ မည္သူက မည္သည့္ဦးတည္ခ်က္ရွိသည္ကို အကဲခပ္၍ မရေတာ့။ ႏွစ္ဘက္စလံုး အတူတူလို ျဖစ္ကုန္ၾက သျဖင့္ မည္သူက မည္သည့္စိတ္ေနသေဘာထားရွိသည္ကို ခန္႔မွန္း၍မရေတာ့။ အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးမွာ မည္သူက မည္သူျဖစ္သည္ ဆိုသည္ကိုတင္မက မည္သူကစက္႐ုပ္ျဖစ္၍ မည္သူကလူသားစင္စစ္ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကိုပါ မည္သူမွ် အတတ္ေျပာ၍ မရႏုိင္ေတာ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ဤႏွယ္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနသည့္ အနိဌာ႐ံုျမင္ကြင္းႀကီးကို မည္သူမ် ၾကာရွည္မၾကည့္လိုၾကေတာ့။ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဤျပကြက္ကို တာ၀န္ယူထားသည့္ ကိုသုညေလးအေပၚ စုၿပံဳက်ေရာက္လာၾကသည္။ အသင္.... ကိုသုညေလး၊ အသင့္ လူစုကို အသင့္ဘာသာ ခြဲေပေရာ့။ အုိ ... ကုိသုညေလး အသင့္ ပဋိပကၡကို အသင့္ဘာသာ အေျဖထုတ္ေပေရာ့ဟု ဆိုေနေလၾကသေယာင္ ထင္ရသည္။

စက္တို႔ မည္သည္ ပ်က္တတ္သည့္ သေဘာရွိသကဲ့သို႔ လူတို႔မည္သည္လည္း မွားတတ္သည့္သေဘာမ်ဳိး ရွိျပန္ေပရာ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဟူ၍ေတာ့ ေျပာရခက္လွေပသည္။ မရွပ္ေတးသည္ “ဂ်ီအိုဗြီ”ဟု ေရးထားသည့္ မိုက္က႐ိုက္ခ်ပ္စ္ ေလးမ်ားကို အတိုက္အခံမ်ား၏ ႏွလံုးသားထဲသို႔ ထည့္၍ “အိုပီပီ”ဟုေရးထားသည့္ မိုက္က႐ိုခ်ပ္စ္ေလးမ်ားကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ ႏွလံုးသားထဲသို႔ မွားယြင္းစြာ ထည့္လိုက္မိေလသည္လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ႏွင့္ လံုးလံုး မထည့္မိခဲ့ေလသည္လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ထည့္ခဲ့ပါလွ်က္ႏွင့္ ပံုတူကိုယ္ပြားမ်ား ကိုယ္၌က မွားယြင္းမႈမ်ားႏွင့္ အသားက် ေနၾကေလသည္လား မေျပာတတ္။ သို႔ေသာ္ျငား တခုခုမွားေနသည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။ ..

ေအာင္ေမာ္ဦး
ႏို၀င္ဘာ၊ ၅၊ ၂၀၀၇။