ခါးသီးမႈ နာက်ည္းမႈတို႔ ဘယ္ကိုသြားမလဲ

ဟို
တုန္းက ဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္) ဆိုတဲ စာေရးဆရာႀကီး တဦးရိွခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ထင္ရွားခဲ့သူ မ်ားထဲက တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္) ဟာ သူ႔ကေလာင္နာမည္ ေနာက္မွာ မန္းတကၠသိုလ္ ဆိုတာကို တပ္ထားေပမဲ့ ေခတ္ပညာေရးအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဘီေအ၊ အမ္ေအ စတဲ့ဘြဲ႔မ်ား မရရိွခဲ့ပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ တဦးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အလြန္ထူးခြ်န္သူ တဦးျဖစ္တဲ့ အတြက္ မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ျမန္မာစာ ပို႔ခ်ေပးဖို႔ တကၠသိုလ္ဆရာ အလုပ္ကို ရရိွခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မွာလည္း ျမန္မာစာပို႔ခ် သင္ၾကား ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးေတာ့ ဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္) ဆိုတဲ့ ကေလာင္ အမည္နဲ႔ စာမ်ားေရးသားခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း လူ႔ဂြစာလို႔ နာမည္ေက်ာ္ပါ ေသးတယ္။

သူကိုယ္တုိင္ေရးတဲ့ သူကိုရင္ဘဝတုန္းက အေၾကာင္းအရာတခုကို မဂၢဇင္း တခုမွာ ၁၉၈၂ ေလာက္တုန္းကလို႔ ထင္ပါ တယ္။ အဲတာကို ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ လူငယ္ လူလတ္ လူႀကီးအားလံုး အတုယူသင့္တယ္ထင္လို႔ မွတ္မိ သေလာက္ ျပန္ၿပီးမွ်ေဝ လုိက္ပါတယ္။ သူငယ္ငယ္တုန္းက ကိုရင္ဘဝမွာ မႏၱေလးကို ေရာက္လာပါတယ္။ မႏၱေလးက စာသင္တုိက္ တခုမွာ ေနထုိင္ရင္း စာလုိက္ရပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ သကၤန္းတစံုေလာက္ ဝယ္ဖို႔ဆိုၿပီး အိမ္ေတာ္ရာဘုရားနဲ႔ ဆက္ေနတဲ့ ဆင္တံတားဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္က သကၤန္းပရိကၡရာ ေရာင္းတဲ့ အတန္းကို သြား ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သကၤန္းဆုိင္ တဆုိင္ေရွ႔မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း သကၤန္းဆုိင္ပုိင္ရွင္ အဖြားႀကီးကို သကၤန္း တစံု ေလာက္ ဝယ္ခ်င္လို႔ သကၤန္းေတြ ၾကည့္ပါရေစလို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

အဲလို ေျပာလုိက္ေတာ့ သကၤန္းဆုိင္ပိုင္ရွင္ အဖြားႀကီးက သူ႔ကိုတခ်က္ အကဲခတ္လုိက္ၿပီး "ကိုရင္ ဘယ္စာေမြးပြဲ ေတြ ေအာင္ၿပီးၿပီလဲ" လို႔ ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ကိုရင္က "စာလုိက္ေနတုန္းပါ။ ဘယ္စာေမြးပြဲမွ မေအာင္ေသးပါဘူး" လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ သူအဲသလိုလဲ ေျပာေရာ ဆုိင္ရွင္အဖြားႀကီးက "ဘယ္စာေမးပြဲမွ မေအာင္ေသးရင္ တပည့္ေတာ္မ ကိုရင့္ကို သကၤန္း မေရာင္းႏုိင္ဘူး" ဆိုၿပီး လုပ္သတဲ့။ ဆန္းထြန္း (မန္း တကၠသိုလ္) အေလာင္းအလ်ာ ကိုရင္ဟာ ဆိုင္ရွင္အဖြားႀကီးရဲ့ အေျဖေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္လုိက္တာ ဆတ္ဆတ္ကို တုန္သြားတာပါဘဲ။ သကၤန္းကို အလကား လာအလွဴခံတာလဲမဟုတ္ ပုိက္္ဆံေပးၿပီး ဝယ္ပါမယ္လို႔ ေျပာတာ ေတာင္ သူ႔ကိုအဲလို ေျပာရမလားဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ ေၾကာင့္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆုိင္ရွင္အဖြားႀကီးက"ကိုရင္ စာေမးပြဲ ေအာင္ရင္ တပည့္ေတာ္မ ဆိုင္ကို ျပန္လာခဲ့။ ကိုရင့္ဆီက ပုိက္ဆံမယူဘူး။ ကိုရင့္ကို တပည့္ေတာ္မ သကၤန္း တစံု လွဴမယ္" လို႔ဆက္ေျပာ လုိက္တယ္။ တျခား သကၤန္းဆုိင္ေတြ ဆင္တံတားတန္းမွာ အမ်ားအျပား ရိွေပမဲ့ ကိုရင္ဟာ ေဒါသလည္းထြက္ ရွက္လည္းရွက္ေတာ့ ဘယ္သကၤန္းဆုိင္ကိုမွ မဝင္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းကို တန္းျပန္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီမိန္းမႀကီး တေန႔က် ငါ့အေၾကာင္းသိမယ္ဆိုၿပီး ႀကိမ္းဝါးမိေသးတယ္။ ကိုရင့္အေနနဲ႔ ေဒါသထြက္မယ္ဆိုလည္း ထြက္ထုိက္ပါတယ္။ သကၤန္းဆုိင္ဆိုတာ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းတခုဘဲ။ သကၤန္းကို ပုိက္ဆံနဲ႔ ေရာင္းတာမို႔လား။ စားေမးပြဲ ေအာင္မွေရာင္းေပးမယ္ စားေမးပြဲမေအာင္ေသးရင္ မေရာင္းဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာမွ မဟုတ္တာကိုး။

ေနာက္ေျခာက္လဆိုလား ဆယ္လေလာက္ ရိွေတာ့ဆိုလား ကိုရင္ဟာ ပထမဆံုး သူေျဖရတဲ့ စာေမးပြဲကို ေအာင္သြားခဲ့ တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆင္တံတားက အဲဒီသကၤန္းဆုိင္ကို ျပန္သြားၿပီး ဆုိင္ေရွ႔မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လူလံုးျပလုိက္တယ္။ အဖြားႀကီးက "ဘာလဲ ကိုရင္" လို႔ ေမးလုိက္ေတာ့ ကိုရင္က "တကာမႀကီး က်ဳပ္စာေမးပြဲ ေအာင္သြားၿပီ။ အဲတာ လာေျပာတာလို႔" ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ ဆုိင္ရွင္ အဖြားႀကီးက ကိုရင့္ကို မွတ္မိတယ္။ ကိုရင့္ကို ဆုိင္ေပၚက ခံုပုေလးေပၚမွာ အထုိင္ခုိင္းၿပီး ရွိခုိးရင္း သကၤန္းတစံု ကိုရင့္ကို လွဴလုိက္တယ္။ ဆရာႀကီး ဆန္းထြန္းက သူ႔ေဆာင္းပါးထဲမွာ အဲဒီကိစၥကို အခုလုိျပန္ၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ သကၤန္းဆိုင္ ပုိင္ရွင္ အဖြားႀကီးက အဲသည့္ေခတ္တုန္းက လတ္ယားလတ္ယား လုပ္ေနတဲ့ ကိုရင္ေတြကိုလည္း ျမင္ဖူးဟန္ရိွေတာ့ သူ႔ကိုလည္း အဲသလိုမွတ္ၿပီး ပညာစမ္း လိုက္တာလို႔ ထင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ စာေမးပြဲလည္း ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူနဲနဲႀကီးလာေတာ့ ဒီကိစၥကို သေဘာေပါက္လာ ပါတယ္တဲ့။ အဖြားႀကီးသူ႔ကို ေျပာတဲ့အေျပာက စိန္ေခၚမႈ တမ်ဳိးလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အဖြားႀကီး ေျပာလုိက္လို႔ ခံစားရတဲ့ ေဒါသထြက္မႈ ခါးသီးမႈ စိတ္နာက်ည္းမႈေတြဟာ စာလုိက္ေနတဲ့ ကိုရင္ကို တဖက္မွာ တြန္းအားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီး စာပိုႀကိဳးစားဖို႔ ျဖစ္လာရတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ တကယ္လို႔ အဖြားႀကီးကို စိတ္နာတဲ့ ခါးသီးမႈသက္သက္ကို စိတ္ထဲမွာ ေမြးထားၿပီး တႏုံ႔ႏုံ႔နဲ႔ခံစားေနရင္ စာႀကိဳးစားဖို႔ တြန္းအားသေဘာမ်ဳိး ျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ အဲသည့္ ခါးသီးမႈဟာ ကာယကံ ရွင္ကိုဘဲ ေနာင္မွာအက်ဳိးယုတ္ ေစတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူႀကီးျပင္းလာေတာ့ အဲသည့္ သကၤန္းဆုိင္ပုိင္ရွင္ အဖြားႀကီးကို သူ႔ရဲ့ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ မွတ္ယူတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ဒီဇတ္လမ္းနဲ႔ တုိက္ရုိက္မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆင္ဆင္တူတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တခုပါ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးခါစ ဂ်ပန္ေတြ စစ္ရံႈးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ပါ။ မိတၴီလာမွာ စခန္းခ်ေနတဲ့ မဟာမိတ္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္သူ ၿဗိတိသွ် ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဝီလီယမ္ စလင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း သြားေတြ႔တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္္ဆန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္စလင္းရဲ့ ရံုးထဲကို ဝင္လာတဲ့ အခါမွာ စစ္ၿပီး ခါစေလးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဂ်ပန္စစ္ယူနီေဖါင္း ဝတ္ထားၿပီး ခါးမွာ လည္း ဂ်ပန္ဓါးရွည္ႀကီး ခ်ိတ္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စစ္ၿပီးစဆိုေတာ့ တျခားအစားထိုး ဝတ္ဖို႔ ယူနီေဖါင္း ေတြလည္း မရိွေသးလို႔ မသတ္မွတ္ရ ေသးလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္ မယ္။ အေစာင့္ အဂၤလိပ္စစ္သားေတြက ဂ်ပန္ေတြ လက္နက္ခ်ၿပီးမွ ဒီဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ဘယ္ကေန ေပၚလာတာလဲလို႔ ယံုထင္ေၾကာင္ထင္ ျဖစ္ၿပီး စစ္လားေဆးလား ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္စလင္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ေရွ႔ေရွာက္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကို ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲ ဆိုတာမ်ဳိး ေဆြးေႏြးၾက ပါတယ္တဲ့။ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ အထဲမွာ ေနာင္ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ စတာေတြလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ပံုစံနဲ႔ သြားမဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ပါမွာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ တျခားႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္း အရာေတြလည္း ပါမွာပါ။ အဲဒီေနရာမွာ အဲသလိုေျပာဆို ေဆြးေႏြးေနရင္းကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္စလင္းက ဂ်ပန္စစ္ယူနီေဖါင္း ဝတ္ထားဆဲ ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး " Aung San, you can not be a politician and a General at the same time." လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မယ္ဆိုရင္ အရပ္သား ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူးကို တခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္း ယူထားလို႔ မရဘူးဆိုတာကို ေျပာတာပါ။

စိတ္နာက်ည္းမႈ ခါးသီးမႈနဲ႔ တုိင္းတာၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဂၤလိပ္ ဆိုတာ ရန္သူေဟာင္းပါ။ ရန္သူေဟာင္းမွ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ႀကီး ရိွပါေသးတယ္။ အမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကို ေရွ႔ကတည္ထားၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ တုိင္းျပည္က ဘုရင္ကို နန္းခ်ၿပီး နယ္ခ်ဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့တာပါ။ တုိင္းျပည္ရဲ့ သယံဇာတေတြကိုလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဂုတ္ေသြးစုတ္ အျမတ္ထုတ္ခဲ့ ပါတယ္။ အဲသလို ကိုလိုနီလုပ္ နယ္ခ်ဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ကို တုိက္ထုတ္ဖို႔ အတြက္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ နဲ႔ေတာင္ ေပါင္းခဲ့ရေသးတာပဲ။ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ သူတို႔ေျပာတုိင္း လုိက္ လုပ္ရမွာလား။ သူတို႔ အဂၤလန္က ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္္က ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလို႔ ျမန္မာေတြက အတုယူရမွာလဲ။ ကိုယ္က မၾကာခင္ လြတ္လပ္ေရး ရေတာ့မွာ ဆိုတာကလည္း ေသခ်ာေပါက္ နီးပါး တြက္လို႔ရေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အဂၤလိပ္ေတြ ဝင္မရႈတ္နဲ႔ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ အုပ္ခ်ဳပ္မွာပဲလို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း သင္းတို႔ ငါတို႔ေျမႀကီး ေပၚကေန ထြက္မသြားခင္ အရိွန္အဝါ ရိွေနဆဲမို႔ သူတို႔ေျပာသလို တုိက္တြန္းသလို ခဏေတာ့ လုပ္လုိက္မယ္။ သူတို႔ထြက္သြားတာနဲ႔ ငါတို႔တုိင္းျပည္ကို ငါတို႔ႀကိဳက္တဲ့ စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္ ဆိုၿပီး ေတးထားလည္း ရတာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဲသလို မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ စနစ္နဲ႔ သြားမယ္ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ ထားတဲ့ အတြက္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ဖြဲ႔စည္းဖို႔ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ အရပ္သား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စစ္တပ္ ကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူး ကေန ႏုတ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေန ဦးေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႔သူေတြကို စိတ္နာက်ည္းတာနဲ႔ ခါးသီးတာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ မတူၿပီးေရာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိး ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဦးစားမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ေႏွာင္းလူေတြအတြက္ သင္ခန္းစာယူဖို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။

ခါးသီးမႈ နာက်ည္းမႈေတြ ဆိုတာ အိမ္ေထာင္စုအတြင္း၊ ေဆြမ်ဳိးစုအတြင္း၊ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း၊ ေတာ္လွန္ေရး အတြင္း၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ႏုိင္ငံတခု အတြင္းမွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ရိွၾကပါတယ္။ ရိွေနတတ္ပါတယ္။ ဒီခါးသီးမႈ နားက်ည္းမႈေတြဟာ လံုးလံုးေပ်ာက္ မသြားဘဲ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အနဲနဲ႔အမ်ား က်န္ရိွေနတာကလည္း သဘာဝပါ။ သို႔ေသာ္ အဆုိပါ ခါးသီးမႈ နားက်ည္းမႈေတြကို တႏုံ႔ႏံု႔ ခံစားၿပီး ေဒါသအမ်က္ ထြက္ေနတာထက္ အလုပ္တခု လုပ္ႏုိင္ဖို႔ တြန္းအားအျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းလဲ ေစတာက ပိုလို႔ အက်ဳိးရိွပါတယ္။ ဘာသာေရး သေဘာနဲ႔ ေျပာ ရရင္ေတာ့ ခါးသီးမႈေတြ နာက်ည္းမႈေတြကို ရိွရင္ ရိွတယ္လို႔ သေဘာထား အဲသည့္ေနာက္ကိုေတာ့ မလုိက္နဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ အဲသည့္ေနာက္ကို လုိက္မိရင္ေတာ့ လုိက္မိတဲ့သူသာ အက်ဳိးယုတ္ေစပါတယ္။

အခုလို တင္ျပတာက အမွားလုပ္ေနတဲ့ သူေတြကို ေထာက္မျပေတာ့ဘူးလား၊ အျပစ္က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြကို အေရးယူ အျပစ္မေပးေတာ့ဘူးလား၊ ေက်ေအးခုိင္းတာလား ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ အမွားလုပ္ခဲ့သူေတြ လုပ္ေနသူေတြလည္း သက္ဆုိင္သလို အခ်ိန္အခါ အေျခအေနအရ တေန႔ ဒါေတြကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ ရမွာပါ။ ဆိုလိုတာက တခ်ိန္တုန္းက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ရလာခဲ့တဲ့ ခါးသီးမႈေတြ နာက်ည္း မႈေတြ ေနာက္ကိုပဲ ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ လုိက္ေနရင္ ကာယကံရွင္ အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြ ေရွ႔မွာဆက္မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနရင္ အက်ဳိးမရိွ ႏုိင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုဟာ သီးျခားစီ ျဖစ္ တည္ေနတယ္ ဆိုတာကို ေထာက္ျပလိုရင္းပါ။ အဲတာကို သေဘာေပါက္ရင္ အားလံုးအတြက္ အက်ဳိးရိွ ပါလိမ့္မယ္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁ဝ ရက္ ေဖဖဝါရီလ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္